Zo 01/10/06

Als we thuiskomen na een zeer mooi boottochtje, rijkelijk gelardeerd met oestertjes en champagne, is het 0110 concert op het einde van onze straat volop aan de gang.Spijtig genoeg kleurt de lucht intussen inktzwart en enkele dikke druppels pletsen onheilspellend neer. 
Vrijdag heeft een nieuwe pitabar net op de hoek van de straat de deuren geopend en de Turkse eigenaar weet niet wat hem overkomt. Er staan driehonderd klanten aan te schuiven en het einde van de vleesvoorraad is in zicht. Ik zie hevig gesticulerende en luid roepende Turkse medemensen in de te kleine keuken. Ondanks hun ruzie en kabaal verschijnen ze steeds weer breed glimlachend aan de toonbank.

Binnen is het alsof Will Tura en Helmut Lotti in onze living staan te zingen. Niet meteen onze 'cup of tea' maar het heeft wel iets om tienduizend mensen in de gietende regen 'Ik ben zo eenzaam zonder jou' te horen brullen.

Ma 02/10/06

Gelukkig zijn er geen 0210 concerten voorzien. Kathleen is al vroeg (7u30) opgestaan, voor ons is dat 'midden in de nacht'. Ik zie op de wekker dat het negen uur is en een plotse aanval van moeite maakt dat ik terug inslaap. Heerlijk zo kunnen wegsoezen op een maandag…

Ik droom over kale mannen in maatpakken die me mijn uitkering afpakken omdat ik niet aan de band wil staan bij Volvo. Elke dag moet ik om zes uur uit de veren, me in een grijze stofjas hijsen en deuren in koetswerken hangen in het bijzijn van dertig mannen zonder tanden in trainingsbroeken die allemaal gek zijn van voetbal en duivensport.

De hele dag staat Radio Donna aan, of erger nog, Q-Music of 4FM waar de reclame om de twintig minuten onderbroken wordt door een plaatje van Laura Lynn.

In de grote fabriekshal rinkelt in de verte een telefoon. Het beeld vervaagt in mijn geest maar de telefoon klinkt steeds luider. Hoe kan dat nu?

Plots spat mijn droom uiteen als een zeepbel en het dringt tot mij door dat de telefoon echt rinkelt. Ik haast me slechts gekleed in een sok naar beneden en neem nog net op tijd de hoorn af.

Het is een meneer die gebroken Nederlands spreekt. Hij nodigt me uit voor een gesprek over een mogelijke baan bij zijn bedrijf. Hij heeft mijn gegevens van de VDAB website gehaald.

Back to the seventies! In het bedrijf werken alleen maar mannen in te krappe grijze flanellen pakken met een fout streepjeshemd en een gebreide das. Ze zitten allen in één grote zaal en de baas zit in een soort van glazen hok dat op hen uitkijkt. De bureautjes zijn maar één vierkante meter groot en het lijkt erop alsof alle aanwezigen een vegetatief bestaan lijden en hun lunchpakket hoogstens uit wat plankton bestaat.

Er heerst een zeer gespannen sfeer, de mannen durven nauwelijks opkijken als ik in het kielzog van de directeur passeer richting glazen kooi. De man geeft me een hand, nodigt me uit om te gaan zitten en begint te vertellen over de activiteit van het bedrijf.

Het komt erop neer dat ze bevroren kippen verhandelen en terwijl hij uitleg geeft over deze spectaculaire business, fronst hij samenzweerderig zijn wenkbrauwen alsof het over ontstekingsmechanismen van kernbommen gaat. Ik merk dat hij onder zijn grijs flanellen colbertje knalrode bretels draagt. Nu nog een rode feestneus en een bolhoed met een bloemetje dat water kan sproeien als hij aan zijn linker bretel trekt. Ik kan mij niet bedwingen en kan een proestende lach nog net camoufleren als een niesbui.

Na welgeteld tien minuten sta ik blij en goedgemutst terug buiten. Ik heb vrij snel laten blijken dat ik meer van het leven verwacht dan stukwerk in een veredelde legbatterij.

Ma 09/10/06

Mijn zalige warme droom wordt abrupt afgebroken door het heftige geluid van Lief's wekker. Ik moet samen met haar op want om acht uur moet ik ter controle bij de tandarts zijn.

Naast Lief is Luc de enige constante in mijn leven. Ik ga al twintig jaar bij dezelfde tandarts waardoor deze man ongewild een bevoorrechte getuige is geworden van al mijn professionele heldendaden.

Ik denk dat hij bijna niet meer durft te vragen wat ik tegenwoordig om den brode doe. Hij begint dan maar over zijn dochters en over zijn motorfiets. Onderwerpen waarop ik niet meer dan 'AAAAH' kan antwoorden gezien de indrukwekkende hoeveelheid instrumentarium dat zich op dat moment in mijn mondholte bevindt.

In de twintig jaar dat ik bij hem in behandeling ben, is mijn gebit geëvolueerd van een kringloopwinkel interieur naar een design eetkamer. Ik ben de man dan ook enorm dankbaar en hij is blij dat ik zijn raadgevingen nauwgezet opvolg.

Mijn gebit blijkt ook deze keer te blaken van gezondheid en terwijl hij aarzelend informeert naar wat ik nu juist weer doe, staat hij in zichzelf te grinniken.

Ik weet niet goed wat te antwoorden dus hou ik het maar op een 'sabbatical van zes maanden'. Het klinkt bovendien nog trendy ook.

Ik geef toe dat het wel moeite vergt om te omschrijven wat ik nu aan het doen ben. Het is gemakkelijker als je gewoon IETS kan zeggen over je professionele activiteiten. Ik doe dit of dat. Ik ben secretaris generaal van de NAVO. Niet dat je daarom een poot meer uitsteekt maar je hebt voor de buitenwereld een duidelijk etiketje op je voorhoofd. Stempelen klinkt zo … profiterend.

Di 17/10/06

Het was een rustig weekend. Eigenlijk hebben we niet veel gedaan, Lief en ik. Behalve wat huishoudelijke taken en een vriendin van Lief die zaterdagavond met haar man langs kwam voor een etentje, bleef het rustig. We hebben sinds een jaar een vaatwasser die ons toelaat om de zondag in alle peis en vree door te brengen in de plaats van ruziënd tussen metershoge stapels vuile schotels.  

Maar vandaag is het weer andere koek. Een afspraak om 11 uur met het kathederproducerende bedrijf waar ik misschien als 'teamleader' aan de slag kan.

De rit naar Erembodegem verloopt zeer vlot op dit uur van de dag en ik ben alweer een kwartier te vroeg. Even wachten achter het spreekwoordelijke hoekje vooraleer ik de receptieruimte binnenstap en vraag naar de heer Van Wierde met wie ik het volgende uur van mijn leven zal doorbrengen.

Een vriendelijke man komt ongeveer twintig minuten na mijn aankomst vanachter een gepantserde deur tevoorschijn. Zijn ontwapenende vriendelijkheid maakt het feit goed dat ik zolang heb moeten rechtstaan in die ongezellige ontvangstruimte waar wel een tafel stond maar geen enkele stoel.

Tweede verrassing: de man is niet zo vriendelijk als hij eruit ziet. Hij stelt wel heel kritische vragen over mijn verleden en tracht me te 'pakken' op tegenspraak. Maar dat lukt hem niet. Ik blijf kalm en zeg rechtuit waar het in het leven voor mij over gaat: eerlijk zijn, respect hebben en genieten. Ik zie dat die uitspraak hem niet onberoerd laat en daarna gaat hij verder over de jobinhoud.

Ik moet een team van vijftien magazijniers aansturen en begeleiden in hun dagelijkse taken. Hopelijk spelen ze niet met de duiven en luisteren ze naar Klara denk ik bij mezelf.

Pittig detail: het bedrijf werkt met een ploegenstelsel en er wordt verondersteld dat ik ook nu en dan 's avonds eens binnenwip om de problemen van de nachtploeg te bekijken.

De man haalt er meteen een collega bij wat erop wijst dat ik in zijn ogen de juiste persoon voor dit werk ben. De verwonderde collega weet niet goed wat te zeggen als hij zo onvoorbereid aan mij wordt blootgesteld. Veel verder dan wat gestamel en het uitwisselen van enkele clichés ('goed weer vandaag hé') komen we niet.

Na een uurtje en een half nemen we afscheid.

Wordt dit wat? Misschien. Misschien ook niet.

Ik beschik over onvoldoende gegevens om er mij een beeld te kunnen van vormen. Misschien zijn die vijftien magazijniers wel een stelletje onbeschofte zwijnen die als hobby allerlei onwelvoeglijke lichaamsgeluiden produceren. Van de andere kant heb ik zeven jaar samengewerkt met een ploeg schippers, dus kan ik wel wat hebben op dat gebied.

©Jan Stephorst 2006

29-03-2009 om 18:38 geschreven door Jan Stephorst  

Helemaal warm wordt ik ervan. Van Bé met de dochters. En ook van Bé alleen.

Het contrast kan niet groter zijn. Krengetje ’s prioriteiten liggen in de was doen op donderdag, poetsen op vrijdag en op zondag naar moemoe. That’s life in de VTM straat, my friends.

Het is zoals het verschil tussen de Aldi en de Delhaize, tussen een Toyota Corolla en een Citroën 2PK, op vakantie naar het Schwarzwald of de Provence, vrouwen in borstrok of meisjesachtige demoiselles. Donkere, saaie, doffe doch perfecte ellende tegenover imperfecte zonnige, smeuïge, onberekenbare hoogtepunten.

Bé leunt tegen de muur van de garage waar ik werk. Ze is iets ouder dan mij. De zon schijnt en haar haar is slordig opgestoken zodat enkele losse slierten ros kleuren in de oranje zonnegloed. Ze heeft bovendien een uiterst sexy kort velours rokje aan.

De monteurs zeggen dat ze naar mij lonkt maar ik ben daar nog niet zo zeker van.

Ik gooi de motorkap van haar Citroën AX met een klap dicht nadat ik een lampje van een koplamp vervangen heb.

Drie maanden later is Kreng verleden tijd. Het laatste wat ik hoorde nadat ze terug naar moemoe vertrok, was dat ze is opgenomen in een psychiatrische instelling.

Op mijn afgrijselijke nieuwbouwhuis voorzien van een oprit in spuuglelijke betonklinkers en bijpassende sparrenhaag in de tuin hangt een prachtige affiche. De mooiste, meest betekenisvolle en geladen affiche die ik me in dit verband kan indenken. Het oranje contrasteert mooi met het zwart van de letters. ‘TE KOOP’. Yes!

Eindelijk, eindelijk.

Hoe is het ooit zover kunnen komen, vragen de buren zich af. Ik ook. Zij bedoelen het anders want voor hen is de affiche het bewijs van een ogenschijnlijk mooi huwelijk dat kapot is geslagen. Een vorm van zekerheid die als een kristallen vaas in miljoenen splinters uiteen spatte. Er zijn bijgevolg geen zekerheden meer.

Stiekem maken ze zich zorgen over mogelijk besmettingsgevaar. Eerst nodigen ze mij uit voor etentjes met pasta en medeleven (ach ja, een man alleen kan toch niet voor deftig eten zorgen?) maar spoedig slaat het om in ‘dat die vrijbuiter maar ver uit de buurt blijft zodat hij onze Pieter niet op verkeerde gedachten brengt.’ Ik ben nu persona non grata bij de meeste zelfvoldane koppels.

Voor mij breekt een nieuw leven aan. Ik ben in staat met één pennentrek bij het vredegerecht een volgend hoofdstuk in mijn leven aan te snijden.

Mijn meest interessante buurvrouw heet Annemie, is alleenstaand en rijdt met een Alfa Spider. Sinds de affiche voor de venster hangt, toont ze een meer dan normale interesse in het slaan van een praatje.

Ooit ben ik met haar doorgezakt in de vintage Porto. Lekker en duur. Met bossa nova op de achtergrond vertelde ze me dat ze actief SM beoefende. Soms loopt ze eens met een halsband rond haar nek naar het werk.

Allemaal best wel boeiend maar na Krengetje zoek ik toch iets minder afwijkend gedrag om mee in bed te duiken.

En ook van mijn werk ben ik af. Ontslagen, maar dan wel in stijl. Een beetje stank voor dank weet je, maar ik trek het mij niet aan. Ze betalen mij uit tot ik ander werk gevonden heb, drie maanden om te beginnen. Maar wat zij niet weten is dat ik allang ander werk heb. Yip, ik zal er drie maanden werken op zelfstandige basis en pas de laatste maand aan mijn oude baas vertellen dat ik iets anders gevonden heb. Ik denk dat we dan ongeveer quitte staan.

‘Heb je geen auto nodig? Je mag een tweedehands kiezen op de parking.’

Bedankt maar toch maar niet. Ik kies voor de tweeduizend euro die in de schuif zit. Ik heb geen zin om in panne te vallen met de overblijfselen van een Citroën BX of een vierdehandse Xantia.
Dan sta ik liever langs de kant van de weg met zicht op een ster. Op de motorkap welteverstaan. ‘De motor van mijn oude rammelbak doet als kreeg hij plots zilveren vleugels.’ Dat is het gevoel dat ik krijg als ik het gaspedaal intrap van de Mercedes 200 d die ik voor een habbekrats van een terminaal zieke marktkramer uit Lochristi heb gekocht.

Bé staat in bewondering voor mijn nieuwe roesthoop. Haar grootvader had net dezelfde. Meisjes scoren met een dikke bak? Cliché, cliché maar het klopt wel. Maar is Bé een meisje? Ze wordt veertig en heeft twee puberende dochters. Toch is ze een meisje. Een Frans meisje. Is het je nog niet opgevallen? Franse vrouwen blijven meisjes. Ze hebben een heel arsenaal van geheime crèmes, middeltjes, bizarre kledingstukken en diverse andere hulpstukken om er meisjesachtig uit te zien. Zelfs als ze vijftig zijn. Een boudoir. Ze worden gewoon oudere meisjes, geen oude vrouwen. A cause des garçons, bien entendu, maar toch.

Vlaamse vrouwen zijn uit de klei getrokken. Knippen hun haren kort eens ze kinderen hebben. Lopen in een soort van alles verbergende jute zakken rond. Moeten van alles omdat het zo hoort. Maar niet Bé. Ze draagt ook haarbanden en probeert graag één en ander uit. Viva Kaat Tilley!

Voor mij gaapt nu een enorm gat. Het is mijn nabije toekomst waar ik nog niets kan van maken op dit moment. Alle elementen om van de Aldi naar de Delhaize te evolueren, zijn aanwezig. Alleen kan ik ze nog niet in de juiste volgorde plaatsen.

En hoe graag ik ook op dit moment alleen ben en van deze eenzaamheid geniet, toch knaagt ergens in de krochten van mijn brein ook de angst om het alleen blijven. Voor een jaar of tien jaar, stel u voor.

Go with the flow, denk ik en ik ga voor het eerst in tien jaar weer uit. Met Bé, met Els, Danny, met iedereen die het mij vraagt of niet vraagt. Mijn bloed stroomt aan tweehonderd kilometer per uur door mijn aderen. Nu en dan kookt het even. Film, theater en fuiven maken weer een niet te ontkennen deel uit van mijn bestaan. Wakker worden doe ik tegenwoordig in de meest vreemde omgevingen. Vreemde bedden, badkamers en onbekenden aan de ontbijttafel.

Op mijn nieuw werk sta ik ondertussen met vijf schippers op een zwalpende ponton op de Schelde aan koorden te trekken die verbonden zijn met een bureaucontainer die in een kraan op drie meter boven ons hoofd hangt te zweven en wordt neergelaten op de ponton. En het is windkracht acht. En golven van twee meter hoog.

Enkel met het nieuwe huis wil het nog niet vlotten. Bé heeft me aangeboden zoveel mogelijk bij haar te komen eten. De dochters zijn daar wild enthousiast over. Ik lust namelijk linzen en zij niet. Linzen zijn goedkoop en voedzaam, als dat al niet voldoende is om ze niet te lusten. Achteraf nog een gezelschapsspelletje en dan naar bed met een verhaaltje waar ik lustig op los improviseer. De sfeer is zeer meisjesachtig en het lijkt alsof er sinds eeuwen geen man meer is doorgedrongen in dit giechelbastion. Maar alles heeft er kleur en geur en die laatste is vooral zeer aangenaam.

Ik rij naar huis. Naar mijn koud kil en lelijk nieuwbouwhuis. Het is een rommeltje maar ik neem de moeite niet om op te ruimen. Snel wat Franse chansons opzetten kwestie van de donkere winter te kunnen counteren met wat warme gedachten aan de zon in de Provence.

Drieduizend telefoons later staat er een gezin op de stoep. Ze rijden met een Nissan Sunny. Alvast geen Toyota Corolla, dat is al positief. Hij is redder in een zwembad. Zij is ik weet niet wat. De dochter studeert iets onbestemd. Boekhouden denk ik. Of handel.
Het afgelikte koppel past prachtig in mijn nieuwbouwhuis. Ze staan elke dag om zes uur op en gaan om acht uur ’s avonds slapen. Ideaal. De rondleiding duurt niet lang. Wat valt er te zien aan zeven kille ruimtes waarvan de muren met ruzies zijn behangen.

Goed nieuws: de compromis is getekend.

Slecht nieuws: enkel door mij. Kreng moet ook nog tekenen.

Even langs Bé passeren om mijn halve euforie vorm te geven. Ze haalt een fles vintage port boven – zou ze mijn buurvrouw kennen? Bé spreekt mij moed in om naar Kortenberg te rijden waar Kreng in de instelling zit. Ik zal nog wat vintage port nodig hebben.

Als ik de volgende dag terugkeer van Temse, zie ik onderweg een prachtige Citroën Dyane te koop staan, gekeurd en al. Ik koop hem. Of liever: ‘haar’. Een week later heb ik de nummerplaat en de verzekering.
Op de achterruit hangt een sticker: ‘Ceci n’est pas une voiture, c’est un art de vivre’. Knappe vrouwen met grote zonnebrillen lachen nu naar mij terwijl ze hun BMW voltanken.
Ik gooi het dak open op een onverwacht zomerse winterdag als ik onderweg ben naar Kortenberg.

Scoubidoubi - ou – ah! Des pommes, des poires et des scoubidoubi - ou – ah!

Pommes! Poires! Et des scoubidoubi - ou – ah.

Mijn wilde Havana die ik rook onder het rijden, smaakt heerlijk.

Afgrijselijk om op bezoek te zijn in een psychiatrische instelling. Kreng vindt de Dyane maar niks. Tuurlijk niet. Ongeïnteresseerd ondertekent ze de compromis. Ik kan nog net een kreet van opwinding onderdrukken.

Ik ben er vanaf. Van huis en Kreng. L’important, c’est la rose.

De volgende stap graag.

©Jan Stephorst

23-03-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst