De inhuldiging van het nieuwe kantoor van de rederij te Brussel. Daarom liggen die één, twee, drie, vier, vijf schepen hier op het kanaal aan het Saincteletteplein.

Het idee is van Baas. Goed idee overigens, feestelijk met wimpels en lampionnenslierten, iedereen die passeert ziet dat er wat aan de hand is. Eén klein probleempje toch. De schepen moeten er al van dinsdag liggen en blijven tot vrijdag en van de havendienst moet er al die tijd iemand aan boord zijn.  

Rokerige avondlijke vergaderingen met de schippers leren dat niemand aan boord wil slapen. Ze hebben allemaal schrik van onze donkerbruine medemensen die driehonderd meter verderop in het Klein Kasteeltje wonen.

Ik heb mijn hand opgestoken toen baasje een vrijwilliger zocht. De voorwaarden zijn niet zo slecht, enkele dagen in een exotisch kader wonen en daarvoor nog betaald worden ook.

En alles is beter dan mijn kot tegenwoordig. Bovenbuur heeft een abonnement op alcohol en Dana Winner. Een vreselijke combinatie. Zijn dag is onze nacht geworden met ‘De oude man en de zee’ op de achtergrond voor heel het blok. Gruwelijk.

Het is november, ik rij vanwege de kou terug met de Mercedes. Dyane en DS staan op stal.

Kreng en ik schurken tegen de officiële scheiding aan. Op vijftien januari komt ons dossier de eerste keer voor op de rechtbank van Dendermonde. Tussendoor hebben we nog vijf sessies ondergaan met een relatietherapeut. Met een uitbarsting van therapeutische verwondering over het feit dat we toch nog tien jaar bijeen zijn gebleven. Onverenigbare karakters.

En Bé? Mijn golden summer is voorbij. De fuiven en terrasjes die bulkten van zelfvertrouwen, de ritjes met mijn bejaarde vervoermiddelen, de seks in mijn bejaarde vervoermiddelen … Het voordeel is dat ik nu veel minder alcohol verbruik.

Dit eindejaar gaat Kreng op bezoek bij de zelfvoldane vrienden. Omdat dit onverenigbaar is met mijn aanwezigheid, moet ik iets anders doen. Solofeest.  

Het is niet alleen daarom een memorabel vooruitzicht, het is ook nog een keer de eeuwwisseling.

Dinsdagavond wuif ik de schippers uit als ze in hun Nissans Micra vertrekken naar het veilige Temse. Vanaf nu woon ik heel alleen in Brussel, in de kajuit van het mooiste schip dat ik ooit gezien heb. Gebouwd in 1926 en met lichte ouderdomsverschijnselen maar nog steeds met een ranke lijn en een geveegde kont. Dat is de vorm van het achterschip, het heet gewoon zo. Hoewel ik tegenwoordig serieus geld zou betalen om nog eens een echte mooie kont te strelen.

Op vier meter boven het wateroppervlak ziet de wereld er heel anders uit. Ik luister nog wat naar een nieuwe cassette die ik afgelopen weekend compileerde. Aangrijpende kleinkunst uit mijn jeugd. Zjef, Wannes en de anderen veroorzaken een krop in mijn keel. ‘Alles is nog bij het oude’ zingt Wim De Craene en dan krijg ik het toch echt even moeilijk. Gelukkig is er Guiness aan boord, ik word er weer wat ouder bij.

Klop klop.

Donker figuurtje aan de deur. Bé. Wat moet ik ermee. Blijkt dat ze naar een vernissage moet in de ‘Jardin Botanique’ en ze wil niet alleen gaan. Mooie schilderijen hoop ik als we langs de grote Brusselse boulevards lopen. Ze pakt mijn hand maar ik wil niet. Gelukkig zijn we al eens geweest.

Mooie schilderijen. Nogal Provençaals, oranje en blauw maar ook abstract. Eén schilderij vertolkt perfect mijn ziel op een blije dag.

‘Orgastisch’ zegt Bé. I’m not really sure, my dear. Wat moet ik anders zeggen na de meest afgrijselijke duizend kilometer uit mijn leven? Dans cette nuit, j’ai envie de me perdre, le son de la ville me rend amoureux.

Regen valt met bakken uit de lucht als we teruglopen naar mijn kajuitje. De Guiness smaakt zo laat op de avond. Geveegde konten, Bé in bed, haar geur, natte kleren op de radiator, … zou ik?

‘Ik denk dat ik maar terugkeer, mijn kleren zijn zo goed als droog.’

Ik denk eerder: ‘Geef mij een kus, voor de laatste bus’.

Dedju toch, dat ik mijn libido niet in de hand kan houden. We liggen te rollebollen in de kleine kajuit. Het schip slingert hevig heen en weer, niet door ons maar door de wind en de regen die als een zweep tegen de ruiten slaat. Op de maat van het seizoen vrijen we er stevig op los, hoempapa, hoempapa, hoempapa, hoempapa, in  vierkwart slaat het schip tegen de kaai.

Vulkanische uitbarstingen in het Beco-dok.

Guiness, Jardin Botanique, Brussel in de regen, ik hou van u, mijn hoofd tolt … donne moi une bise …

Bé is vertrokken, mijn lippen gekloven en gezwollen, zoete smaak van de liefde.

Und jetzt? Na twee eenzame avonden nagenieten brengt mijn trouwe Duitse ster mij naar Aalst. Lichte anticlimax. Het schip is geladen met al mijn melancholie en opgedroogde passie weggevaren. Koortsachtig denk ik aan onbestaande oplossingen.  Een onbestaande relatie met af en toe een climax.

Als een van zelfvertrouwen borrelend vat zweef ik het kantoor binnen. Mission accomplished, scheepjes geteld, baasje content, drie dagen in Brussel gewoond en nog eens goed van de grond gegaan ook.

Misschien haal ik het jaareinde nog wel zonder depressie. Misschien is dit het begin van mijn golden winter. Ik weet waar ik kan fuiven, waar er seks te vinden is, waar mijn nieuwe vrienden schuilen voor het leven en vooral welke wijn ik moet kopen in de Delhaize.

Is deze verzameling wetenswaardigheden niet voldoende als kapstok om er mijn ziel aan op te hangen voor de volgende weken en maanden? Downsizing. Geen vijfjarenplannen meer. Meepakken wat ik kan.

Eigenlijk wordt alles mooier als je het materialistische achterwege laat. Loslaten, no more de ‘streber’ uithangen, dan vallen de leuke dingen vanzelf wel in je schoot.

Leven op de toppen van de golven in plaats van in de dalen.

Dank u Bé.

Jan Stephorst

26-05-2009 om 22:47 geschreven door Jan Stephorst