Ach ... some feelings never change. Een van de mooiste herinneringen uit het leven van Jan Stephorst ... Daarom op algemeen verzoek een herhaling van het stukje dat ik op nieuwjaar van 2009 te grabbel gooide.
The U.K: here I come! En voor de rest: hopelijk overleven jullie de kerstsfeer en spreken we mekaar in de laatste week van het jaar.
Cheers, mate. Have fun!
Het is als een bevrijding. Ik in een klein keukentje van twee op vier op deze ijskoude nieuwjaardag, samen met acht borden, zestien glazen, vier potten en drie heel erg vette pannen.
Bovendien is er geen verwarming, waait de droge ijzige oostenwind naar binnen en druipt het condensatievocht van het plafond.
Toch is het een bevrijding.
Na tien jaar kerstmis en nieuwjaar gevierd te hebben in het teken van de familie is het enige waarover ik mij nu vrolijk maak dat het dit jaar MIJN nieuwjaar is.
Geen foute schoonbroers die enkel over de prijs van de bloembollen raaskallen, geen schoonzussen die niet zouden misstaan in maagd Maria - lookalike wedstrijden
Zelfs de boertige neefjes zonder manieren blinken uit door hun afwezigheid.
Het heen en weer gerij met in broekrokken gehulde aangetrouwde bejaarden was er dit jaar ook niet bij.
Voer jij moemoe terug naar huis? Jullie hebben toch geen kinderen die om acht uur in bed moeten? Dat mens slaagde er telkens weer in om mijn enige lichtpunt dat het alcoholmisbruik in deze duisternis was, met een achteloze beweging uit te knippen. Geen wijn voor mij want ik moet moemoe naar het afgrijselijke dorp Moorsel brengen.
Als er een ranglijst zou bestaan van meest belachelijke dorpen in België, dan zou Moorsel zeker in de top vijf staan. Moorsel is een foutje van de natuur, de dienst urbanisatie en één of ander opperwezen tegelijkertijd. Het dorpje ligt op een boogscheut van het al evenmin tot de verbeelding sprekende stadje Aalst waar de volledige zelfkant van de maatschappij gevestigd is.
Toegegeven, Daens, Dirk Martens en Louis Paul Boon zijn er geboren of hebben er gewoond maar daar houdt het dan ook bij op.
De stad hinkt zowat bij alles achterop, trends, ecologisch beleid, je kan stellen dat als het in Gent twaalf uur slaat, Aalst nog aan het ontbijt zit en Moorsel op dat moment nog in bed ligt. Het is het Louisiana van Oost Vlaanderen, zij het dat de alligators er broekrokken dragen en voorzien zijn van een purperen permanent.
Het is een dorp waar het nut van naamborden om de dorpsgrenzen aan te duiden noodzakelijk is. Je rijdt er zo door, er is een kapel en wat huizen met een veranda. O ja, natuurlijk ook een parking op een pleintje dat de markt zou moeten voorstellen.
Terwijl dat alles voorbijschiet, denk je: Hierachter zal vast nog wel een gezellige dorpskern liggen, met een tweetal volkscafeetjes en een zaal die De Welkom of Pax heet.
Helaas, driewerf helaas, er is achter de kapel en de markt niets te vinden van dat alles. Nog wat meer fermettes met veranda en een Opel Kadett op de oprit doen de grijsheid er in al haar glorie gapen.
Het summum van de teloorgang van het intellect bevond zich de afgelopen tien jaar telkens weer op de dag dat moemoe terugkeerde van haar jaarlijkse busvakantie naar het Zwarte Woud.
Vast aangeworven door mijn huwelijkscontract was het mijn plicht moemoe op te halen aan de bushalte en Moorselwaarts te voeren. Mits een kleine hatelijke stop aan mijn eigen huis waar haar dochter een avondmaal voorzien had voor de uitgeputte moemoe.
Het resulteerde telkens weer in een eindeloze opsomming van alle eten dat in haar maag was verdwenen met een gedetailleerde beschrijving van de reactie van de diverse ingewanden op het Duitse vetvoer.
Driehonderd fotos van onbekende hoofdeloze mensen (de werking van een fototoestel had nog steeds geheimen voor moemoe), schotels met asperges in hesp gerold, verschillende dode vogels op groentebedden passeerden de revue.
In Duitsland staan ook vele dakloze gebouwen, kerken met halve torens en in twee gespleten fonteinen. Enorme aantallen sokkels van standbeelden, parkings met groepen onherkenbare reisgenoten en onderdelen van de autobus, het haar van de buschauffeur, het hield niet op.
Op zich wel hilarisch natuurlijk, alleen moet je met twee zijn om er te kunnen mee lachen en dat was net het droevige aan de hele situatie. Ik stond alleen.
Intussen begin ik aan de kookpotten, het water is wat vuil en lauw geworden. Ik spoel het weg en terwijl ik de wasbak opnieuw vul, loop ik even de living in om een nieuwe cd op te zetten. Buena Vista Social Club.
Mijn lief is vanochtend op skivakantie vertrokken en ik gun het haar van ganser harte. Want het is mijn lief, het was gisteren onze oudejaarsavond die volledig in het teken van onszelf stond, met ongebreidelde sex, liters wijn, champagne en trappist.
Dus ben ik wat blij op deze nieuwjaarsdag samen met mijn goede Cubaanse bejaarde vrienden mijn schotels te kunnen wassen in de kou.
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
