September is net ietsje uit de maat. Desafinado, vals met andere woorden. Klinkt als goede jazz. Het is strikt genomen nog steeds zomer maar toch al wat verraderlijk kil in de ochtend.
En ja, de gekke hete zomer is voorbij. De donkere winter moet nog komen en september is de maand waarin de realiteit het terug overneemt van de verplichte vakantiehysterie. Gedaan met allerhande uittochten, maar toch nog niet de grote somberheid van november bijvoorbeeld.
Geen gigantische files meer op de autoroute du soleil waarbij iedereen koste wat het kost Lyon binnen de twee uur wil bereiken en in de daarop ontstane file bergen neuskeutels op de grond vallen.
Geen chaos meer bij de wegrestaurants, waar iedereen van de file gebruik maakt om een lunchpauze in te lassen.
Op de parking luid toeterende egos, 4x4 autos klimmen als gigantische spinnen over bloemenperken en laagdrempelig straatmeubilair om toch maar een plaatsje te bemachtigen. Drie meter hoge kampeerwagens vormen een massieve muur die het zicht op het laatste restje natuur in de achtergrond volledig ontneemt.
In het restaurant huilende, gierende en ongehoorzaam opgeschoten spermatozoïden die allen tegelijk naar Disney films willen kijken in het kinderhoekje en allen tegelijk beslissen dat de gele camion de hunne is.
En nadat iedereen gedurende een uur in een duizelingwekkend lange rij staat aan te schuiven om het vege lijf te vullen met een van de vierhonderd kippen die het leven lieten in een niets ontziende slachtpartij, lasagne die bijna kan spreken of ratatouille van verdacht allooi, staan we met zijn allen anderhalf uur later aan te schuiven om de darmen te ledigen. Cloaca mundi.
Maar in september ontbreken de Hollanders met kleine vierkante caravans van het merk 'Kip' vol halfrotte meloenen uit Cavaillon. Weg lawaaierige Duitsers, dronken Engelsen en onnozele Spanjaarden uit Barcelona die met een derdehandse Seat de drie keer zo grote caravan bovenop de Provençaalse heuvels trachten te sleuren.
Enkel nog beschaafde Fransen in september. En enkele bejaarden die twintig jaar geleden nog goed konden rijden maar nu met glazige blikken door de ruit van een tourincar zitten te staren. Was het vandaag Salon of Gordes? Maakt het wat uit? De gekromde ruggen behangen met gehaakte gilets, witte dralon broeken en met haarlak doordrenkte hoofddeksels schuifelen van markt naar markt. Hier en daar kan hun bus niet door omwille van een scheef geparkeerde Engelse Rover met dure van airco voorziene caravans. Of een Duitse Mercedes met passagiers die er een uur over doen om het looprekje in de koffer te krijgen.
De negende maand (volgens de Romeinen de zevende maar dat Italianen niet kunnen tellen, weet iedereen) zit vol charme. Weg vakantiehysterie. Weg vakantiestress. We staan niet langer met de voeten op pagina 58 van de Neckermann catalogus.
En regen mag in september want het is tenslotte de eerste herfstmaand. Dus ook daarover geen stress meer!
We zijn net terug uit Oostenrijk en hebben een week regen gehad klinkt een stuk minder dramatisch in september dan in juli. Tja, september hé, dan kan je al eens slecht weer hebben. Schouders ophalen, armen in de lucht maar verder niets aan de hand.
Het is perfect maatschappelijk aanvaard en je kan toch pochen met het feit dat je vakantie geslaagd was. Niemand die medelijden heeft met het meteorologisch debacle waarin je gedurende een week bent ondergedompeld.
En de kinderen en leerkrachten moeten terug naar school wat impliceert dat de kinderloze koppels de parken, zwembaden en musea voor zich alleen hebben. Kinderloze koppels zijn nu eenmaal erg geïnteresseerd in cultuur en archeologie. Ze moeten wel want ze hebben voor de rest bijzonder weinig om zich op te concentreren. Sommigen kopen een hondje dat de enorme krater van de onvervulde kinderwens moet opvullen. Pathetisch. Maar nog pathetischer wordt het als ze ook aangepaste kledij en transport in de vorm van een verbouwde kinderwagen gebruiken om hondlief van museum naar museum naar kathedraal te sleuren.
Het septembert. De zeilen worden gestreken tegen de dag dat de regen komt in oktober. In de regen van oktober kwamen wij elkaar voor het eerst tegen .
Indian summer, oranje strand, verliefde wandelingen in het goud -en bruinkleurende park, harten vol onuitgesproken zomerverlangens tijdens mosselen met friet op het strand van Cadzand.
Enkel op de middag gloeit het zand nog, s avonds voelt het heerlijk fris aan. En na de laatste strandwandeling keer ik samen met Miss Bikini terug naar ons huis achter de duinen. We drinken er Noilly Prat terwijl de ondergaande zonnebol het langwerpig parket en de witte muren vult met oranje licht. In ons kubistisch minimalistisch ingerichte bossanova huis leg ik La garota de Ipanema op. De versie van Stan Getz met een jonge en onzekere Astrud Gilberto waarbij de microfoon in het begin even fluit.
Miss B vleit zich tegen mij aan, ik ruik de zonnebrand op haar huid en streel door haar zwarte zilte haar. Geen Oostenrijkse regen, geen Franse files. Gewoon Bé en ik en Astrud Gilberto in onze designzetel op het houten parket.
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
