Yorkshire!

Calais, 22/12/2007.

Bij windkracht zes stampt en slingert de Seacat als een briesend roofdier tegen de rijbrug die haar met de kaai verbindt. Kleine fluorescerende mannetjes doen teken dat ik moet wachten om op te rijden. Bonk, bonk, opspattend zeewater tegen de voorruit en dan komt het sein: go, go, go!

Mijn oude Mercedes 200 d protesteert hevig als ik het gaspedaal vloer en hoestend en kuchend schiet mijn Dikke Bertha dan toch in gang. Maar net voor ik de rijbrug bereik, springen de fluomannetjes recht en zwaaien uit alle macht dat ik moet stoppen. Dat lukt maar net, Bertha steekt haar kont hoog in de lucht en schuurt met haar breed bakkes tegen het begin van de oprij brug. Ik moet terug achteruit rijden en nog een keer proberen.

De derde poging lukt en met en diepe zucht van opluchting stappen we uit in het ruim van de Seacat. Twee fluomannetjes komen eraan. Ze dragen samen een pak zeer dikke kettingen. Blijkt dat die dienen om de achtersteven van Dikke Bertha extra vast te sjorren.

Als de Seacat wegvaart van de kade gaat het er nog redelijk rustig aan toe. Papa en mama kuieren gemoedelijk van winkeltje naar winkeltje op het centrale dek.

‘Jinglebells, jinglebells, jingle all te way…’

De kindjes kijken vol verwondering naar de kerstversiering en opa twijfelt nog of hij een doos ‘Werther’s Originals’ karamellen zou kopen voor oma.

Maar eens de havenpier gepasseerd, begint de zeekat te grollen, te brullen en te stampen. Ze gooit alle veertigduizend aanwezige paarden in de strijd om haar corpulente lijf door de golven te slepen. 

Hierbij beklimt ze elke golf tot de top om daarna in het ijle naar beneden te storten.

De gevolgen voor de gemoedelijkheid op het centrale dek zijn niet te overzien: kotsende kindjes, kokhalzende mama’s en groene papa’s die kampen met een acuut tekort aan plastic zakjes, grootouders die op handen en knieën op zoek zijn naar vermiste prothesen die aan mekaar plakken met resten ‘Werther’s Originals’. 

De Seakots dus. De wilde zee heeft de geur van vanillezeepjes en kerstkaarsen veranderd in een zurige walm van halfverteerde Betterfood koeken.  Ach, het is als door het vagevuur gaan om de hemel te bereiken want …

 
Wij vertrekken naar Yorkshire!

Gent, 22/12/2007

Overvolle winkelstraten, ellenlange wachtrijen aan allerhande kassa’s en gevechten in regel om de laatste parkeerplaats zijn niet aan ons besteed.

We zwijgen ook nog over de idiote muzak die uit 80% van de luidsprekers in de Veldstraat knalt en Perry Como een pensioen bezorgt.

Daarom vertrekken wij naar Yorkshire!

Engeland denkt u, is dat niet het Walhalla der kerstsfeer in het kwadraat? Met winkels als Harrods die het bruto nationaal product van een doorsnee Afrikaanse staat spenderen aan gevelverlichting. Of de ‘Christmas shopping tours’ die vanuit heel Engeland busladingen vol koopgeile smakelozen naar London brengen?

Heel Engeland?

Neen, in Noord Engeland is er een dappere streek die moedig weerwerk biedt aan het door Amerikaanse multinationals gedicteerde kerstgebeuren.

Feit: in Noord Yorkshire (de Yorkshire Dales) is Christmas shopping een onmogelijke zaak. De belangrijkste reden daartoe is het totale gebrek aan winkels. Zelfs als je zou willen dan kàn je er gewoonweg geen kerstpop kopen.

Het houdt ook een bijkomend risico in om zomaar zonder overleg deze onherbergzame streek te doorkruisen. Het ene dal volgt het andere op en evenzoveel keer maak je kans op andere atmosferische storingen.

Je kunt op honderd kilometer regen hebben, mist, sneeuw, zon of hagel. De temperatuur schommelt tussen de vijf en de min vijf graden Celsius. Regent het in het ene dal, het sneeuwt in het andere waardoor het geheel afgesneden is van de bewoonde wereld.

De colonne verlichte Coca Cola trucks die al jinglebellend komt aangereden, zou zich hopeloos vast rijden in de smalle onoverzichtelijke bochten die allen afgeboord zijn door een venijnig stenen muurtje. Ze geraken de hellingen met 24% stijgingspercentage nooit op met een bende vloekende als kerstmannen verklede chauffeurs tot gevolg.

Noord Yorkshire en meer bepaald The Swaledale is the place to be. De achthonderd kilometer lange rit is verre van eentonig.
Allereerst komt het laatste avondmaal aan boord van de Franse ferry die ons vanuit Calais naar Dover brengt. Het is de allerlaatste kans om in blind vertrouwen een gerecht te bestellen in het chique scheepsrestaurant.

Hoewel de Engelse keuken de laatste decennia een enorme vooruitgang heeft geboekt, blijft het nog steeds een zeker risico om iets van de menukaart te bestellen zonder eerst te informeren naar de aard van het dier dat die namiddag geschoten is en welke onderdelen ervan zijn klaargemaakt. Kwestie van gekookte en in muntsaus drijvende schapendarmen vakkundig te vermijden.

Eens ontscheept in Dover is het wel wat wennen aan het links rijden natuurlijk maar het is vooral een bevrijding. Engeland is zoals aankomen op een vreemde planeet waar mensen nog beleefd zijn in het verkeer.

Toon mij in België een parking waar een ‘honesty box’ staat, waar je niet gedwongen maar gevraagd wordt om 50p parkeergeld te deponeren.

Zelfs na wegenwerken staat een bord waarop de aannemer zich uitgebreid excuseert voor de opgelopen vertraging.

En acht uur lang naar BBC Radio One luisteren, het is bijlange geen straf.

Oxnop Hall Gunnerside, 23/12/2007

‘Wot’s your name dear?’

Het haar in een grijze dot opgestoken en een grijze nylon schort: onze gastvrouw  lijkt sterk op Mrs. Doubtfire en ze spreekt ook op dezelfde alles vertroetelende toon.

Zullen we honger hebben?

Certainly not als we haar twee massieve blinkende zonen bekijken. Mrs. D. houdt zich bezig met het verzinnen van de meest waanzinnige lunchpakketten die ze meegeeft aan haar wandelende gasten.

Boterhammen met black pudding, saucage and egg, beans in tomatosauce … cholesterolbommen waarbij de Belgische boterham met choco plots voer lijkt voor sissi’s.

Kerstmis zelf is een formaliteit tussen het melken van de koeien en het ruimen van de varkensstal door.

Uiteraard heeft de kalkoen het niet gehaald en de fles Château Neuf du Pâpe komt vermoedelijk uit de Lidl van Hawes, het dichtstbijzijnde marktstadje.

Maar het gevoel van rond te dwalen in een verlaten natuur, honderden kilometers verwijderd van de rest van de wereld die een poging doet om het wereldrecord kneuterigheid te verbeteren, dat gevoel is onbeschrijflijk.   

Ter hoogte van Malham Cove komen we een andere verdwaalde kerstmishater tegen op ons pad.

Dan roepen we ‘Merry Christmas’ naar mekaar, kijken elkaar aan en schieten in de lach omwille van dit surrealistisch tafereel.

Een week later moeten we terug rechts rijden in het verkeer enkel en alleen omdat we terug in België zijn. Intussen is de kerstellende in Gent alweer verdwenen. De ijspiste is gesmolten en hier en daar hangt nog een uitgeregende kerstman tegen de gevel maar ook zijn uren zijn geteld.

Met Nieuwjaar likken we nog even ons volledige bestand aan familie en kennissen af terwijl we wat ongemeende wensen uit onze luchtpijp laten ontsnappen en daarna … hop!

Met zijn allen naar de koopjes!

Jan Stephorst

05-12-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

De lucht is azuurblauw, ruikt naar zout en teer en de zon tracht vruchteloos met haar oranje gloed de ijskoude scheepswerf op te warmen. Donkere figuren lopen tussen de enorme stalen casco’s die wel op zieke walvissen lijken, aangespoeld op één of ander strand. Nu en dan flikkert het macabere licht van de lasposten, gevolgd door het wenende geluid van een slijpschijf.

Vandaag heb ik een vergadering met Véronique Reynaert (Rijnvaartcommissie) en Henk Deville (Zeevaartinspectie). In het geval van Véronique is het helemaal niet zo erg dat ze mij op de vingers kijkt bij de keuring van de schepen. De 26 jarige blondine behoort tot de familie van de langpootmuggen: eindeloos lange benen afgezoomd door een moorddadig kort rokje.

Maar ik doe mijn best om mij te concentreren op de vergadering.

François is er ook bij. Hij is ergens in de vijftig, heeft een ringbaardje en een bril die vooral hip is in ziekenfondsmiddens. Heel het jaar door draagt hij een groene parka. Het ding is zo vies en vettig dat je er in tijden van hongersnood een pittige bouillon kan van trekken. 

Ze willen allemaal dat het schip dat nu op de werf staat geen vuil water meer uitstoot.

Nu enkel nog de schippers overtuigen van de noodzaak om een waterzuiveringsinstallatie aan boord te hebben om in het vervolg de koffie te zetten met hun eigen pis.

Schippers die al heel hun leven alles overboord gooien, inclusief hun dode kat. Ik zal maar een zwemvest aantrekken voor ik aan boord ga.

Het loopt al tegen de middag aan als ik in de oude roestige Peugeot J5 van de rederij kruip om naar Temse te rijden en een broodje te kopen.

Telefoon gaat.

Bé aan de lijn.

Ik zet het met roestgaten gevulde geval opzij maar laat de motor draaien omdat het vriest dat het kraakt.

Bé snikt en zoekt naar woorden. Dat het haar allemaal teveel wordt. Dat ze niet meer weet waar ze aan toe is. Dat ze mij beter beschouwt als een vriend van de familie. Ja, dat zal de oplossing zijn, op die manier kan ik toch nog op de kinderen passen als het haar uitkomt zonder een schuldgevoel op te wekken.

En nu en dan kan ik nog steeds opgevoerd worden in familieverband om geen genante onevenwichten te veroorzaken. Haar instant partner maar verder no strings attached. Behalve de hare dan.

Mijn tanden klapperen. Niet van de kou maar van de hoop onnozele praat die ik moet aanhoren. Ok, Bé, zeg ik en ik hou in gedachten dat ik er af en toe nog eens zal moeten overgaan ook.

Ik wil net de Peugeot teug in eerste gooien en vertrekken vanuit de Scheldedijk als ik alweer telefoon krijg.

’t Is Elly. Zaterdag is er een vernissage van de Gentse academie en ze vraagt of ik kom.

Natuurlijk kom ik, Elly. Ik schrijf het adres in mijn handpalm.

Nu moet ik echt doorrijden anders denkt baas dat ik ervandoor ben met dit prachtige vehikel.

De Peugeot is in feite een minibus met zeven plaatsen met ramen in de zijwanden. Rond de ramen zit ook de meeste roest en het is elke keer weer spannend om sneller dan honderd te rijden.

De banden zijn al zo oud als het wegdek waarover ze bollen. Worden ze te warm van snel te rijden, dan vervormt het karkas lichtjes waardoor heel de wagen gaat dreunen.

De garagist zegt dat de banden dan vierkant worden. Eens boven de honderd dreunt het karkas zo hard dat het lijkt alsof de ramen er elk moment kunnen uitspringen. Spannend, vierkante banden. 
 

Vanavond parkeer ik een veel te grote Peugeot J5 in een veel te kleine parkeerplaats. Ik bel aan bij huisnummer 34 in de Acaciastraat.

Vroeger had ik een sleutel maar dat kleinood gooide ik alweer enkele maanden geleden met een venijnige plof op de keukentafel, gevolgd door de belofte om hier nooit nog een voet binnen te zetten. But the times, they are changing en helaas overwint mijn testosteron dergelijke hindernissen met gemak.

Bé opent de deur en snokt mij letterlijk binnen. Huilen, armpjes open, hela, verwacht ze nu troostende woorden? Mijn neus in haar zwarte krullen die ruiken naar thuiskomen.

‘De kinderen zijn bij hun vader’ is de eerste zin waardoor ik begrijp dat het onmogelijk zal zijn om mijn zaad binnen te houden vanavond.  

‘Ken je de Buena Vista Social Club?’

Ja natuurlijk, gaat de zon op in het oosten? Het is de persoonlijke soundtrack van mijn herwonnen vrijheid na het Krengerig huwelijk waar ik tien jaar in verstrikt zat. Kreng haatte dit soort muziek.

Het is de muziek waarop ik afgelopen zomer met mijn exotische topless wagens van terras naar terras flaneerde, de Havana in mijn gezicht en niet gehinderd door enige terughoudendheid op zoek was naar pussy.