Ergerlijk: ik loop Kreng tegenwoordig voortdurend tegen het lijf. Bij de bakker, bij de slager, in de bib Ze heeft al lang door dat het niets wordt met Bé en ze is de messen aan het slijpen.
Officieel zijn we nog niet gescheiden, ons huis is drie maanden geleden verkocht en de boel verdeeld, maar zij is voor de wet nog steeds mevrouw Stephorst.
Dat is iets waar ik dringend verandering moet in brengen volgens de brave man waar ik wekelijks met mijn ziel op onderhoud ga.
Duidelijkheid, Jan, duidelijkheid voor iedereen. Tap nu eens klare wijn, concretiseer de keuzes die je eerder nam.
Gemakkelijk gezegd vanuit een rode pluche fauteuil met armsteunen terwijl je achteloos de net verdiende vijftig euro in je borstzakje steekt.
Maar ik moet de schijn eerst een beetje ophouden, ik moet eerst door het vagevuur.
Als ze op een dag alweer aanbelt met een cake die ze toevallig gebakken heeft, laat ik haar binnen in mijn oranje appartementje.
Ach Jan, laat ons helemaal opnieuw beginnen, een nieuw huis zoeken en met een schone lei een nieuwe start nemen.
Koude rillingen kruipen op mijn rug naar omhoog bij de gedachte om haar moeder, miss Broekrok, opnieuw ontmoeten samen met de heilige drievuldige naarstigheid in de vorm van haar landbouwersschoonbroers vol blozende wangen en de andere inhoudloze hoofden die toevallig wat chromosomen delen met Kreng.
En vooral terug naar Moorsel, het oord der verderf, de hoofdstad der mauve permanenten. Spijtig genoeg is er geen zeehaven in de buurt om met een havenuitbreiding als excuus het hele dorp te bedelven onder enkele miljoenen tonnen slib. Dat zou nog eens een idee zijn.
Ik zet mijn pokerste face op en zeg haar dat het onverantwoord zou zijn om gezien de gebeurtenissen van de afgelopen eeuw zomaar zonder begeleiding opnieuw ons leven te gaan delen.
Met glazige ogen stemt ze zwijgend in.
Laat ons in therapie gaan, gooit ze plots in het midden van de kamer. Goed idee, antwoord ik in een vlaag van perfecte timing.
We maken een afspraak voor een huwelijkstherapie-sessie binnen drie dagen in het centrum waar ik nu reeds wekelijks passeer voor de zielebabbel.
Kreng is nog maar net buiten als Bé belt.
Dat ze lamskoteletjes over heeft en of ik geen zin heb en dat het zo jammer is van ons en van de koteletjes als ze alles moet weggooien.
Ik heb nog niet gegeten vanavond, dus Zal ik de Krengcake meenemen? Neeeuh, dat zou pervers zijn.
Ik hijs mezelf in mijn dikke Duitse met de ster op het eind van de motorkap en diesel met enkele indrukwekkende rookwolken richting Bé.
De koteletjes zijn nog warm.
De dochters zijn niet thuis.
De cd van Ibrahim Ferrer staat op.
Die minirok is wel heel erg kort.
En er is in de verste verte geen ondergoed te bekennen.
Hmm.
Na twee glazen rode wijn en één koteletje gaat mijn duivelse telefoon rinkelen.
Baas.
Er is vanavond een nieuwjaarsreceptie in Temse en hij wil mij aan enkele mensen voorstellen.
Moeilijk opper ik.
Gaat ook sommeert Baas aan de andere kant van de ether.
Godverdomme, met slechts één lamskotelet achter de kiezen, zonder orgasme en met een ongemakkelijke testosteronophoping ter hoogte van mijn kruis, rij ik richting kantoor.
De rode Toyota Hiace kotsbus staat al met draaiende motor half op de stoep geparkeerd.
Erik, mijn financiële collega zit ook in de bus. Ik trek de schuifdeur open en zet mij op de met grijze skai beklede achterbank.
In de bus hangt een vreselijke kleffe geur die het midden houdt tussen tenenkaas, ongewassen onderbroeken en in dralon vastgehouden okselzweet.
Baas rijdt zeer onregelmatig. Op de expresweg is er geen verkeer, geen enkele tegenligger, zelfs niet één konijn dat in een overmoedige bui wil oversteken.
Maar als baas zwijgt, geeft hij fors gas en wanneer er ergens in zijn brein de neiging ontstaat om via zijn mondholte geluid uit te stoten, remt hij.
De bus schommelt dan ook als een roeiboot in volle zee bij windkracht zes. Zo zwalpen we drie kwartier lang over een kaarsrechte weg tot in Temse.
De receptie is vooral een bijeenkomst van oude vieze mannen die stinken naar de urinevlekken op hun nylon broeken.
Ze braken nietszeggende zinnen uit terwijl hun adem het parfum van de rauwe bloemkoolhapjes vermengd met tandprotheselijm in de reeds duffe atmosfeer slingert.
Om tien uur s avonds braak ik de restanten van de receptie en een lamskotelet uit ter hoogte van Appels.
Baas noch Erik hadden het zien aankomen. Toegegeven, het is donker en dan valt het niet zo op als je groen uitslaat op de achterbank van een Toyota Minibus.
Schuifdeur open en bwaark. Alles eruit.
Toch wel heel wat anders dan wat ik in het begin van de avond verwachtte. Dat was namelijk eerder alles erin.
Ik kan bij aankomst aan het kantoor nog net in mijn Mercedes kruipen. Gedachteloos navigeer ik naar mijn appartementje waar mij nog een waanzinnige tocht naar boven staat te wachten, drie etages lang want de lift is kapot.
Als ik de volgende ochtend in mijn kleren op bed wakker wordt, besef ik dat het vandaag vagevuurdag is.
Eerst naar het werk waar ik Baas onder ogen moet komen: de terrorist der zwakkere maagmiddens.
Maar vooral: vanavond is de eerste huwelijkstherapie. Om zeven uur nog wel zodat je zeker niets ervoor en niets erna kan doen.
De kans op een door derden veroorzaakt orgasme is nu wel geheel onbestaande.
Daar zitten we dan in een licht vervallen herenhuis met vzw - geel en blauw geschilderde plinten en deurkozijnen. De pluche zetels beginnen te lijden onder de miljoenen emoties die ze te verwerken krijgen. Hier en daar piept er een stuk witte vulling door een naad.
De therapeute ziet er nogal lesbisch uit, met mannelijk kortgeknipt grijs haar, een strakke gifgroene bril en een sportbeha die haar schouders nog gespierder laat lijken dan ze al zijn. Mogelijk bijt ze één van ons de kop af bij het geven van een fout antwoord.
Nu ja, het gesprek zelf valt eigenlijk wel mee. Pijnlijke momenten komen onvermijdelijk weer boven tot het wekkertje gaat: het uur is voorbij. Oef en tot volgende week!
Week na week zie ik steeds dieper wordende rimpels in het voorhoofd van onze therapeute.
Even krijgt Kreng mij zover om nog een huis te bezichtigen. De therapeute doet het af als je reinste onzin om uitgerekend nu zon beslissing te nemen maar ik ga toch mee om de wanhoop alle kansen te geven. Het wordt niets.
Na zes weken is onze gefronste therapeute uitgezongen. Volgens haar moet er minstens een wereldoorlog uitbreken, een aardbeving van negen op de schaal van Richter of een storm met windkracht tien passeren om ons nog terug bij mekaar te krijgen.
Zij en ik zijn het erover eens dat we beter onze energie richten op een fatsoenlijke scheiding. Kreng wil niet wijken en ziet het anders. Tja.
Nog acht sobere weken en het tweede millennium is voorbij. Zo ook mijn eerste huwelijk want Kreng en ik hebben een afspraak bij de rechtbank op vijftien januari.
Er is weinig om mij op te vrolijken want de dagen korten nog steeds, het wordt ook kouder en het blijft ook akelig stil op romantisch gebied. Zelfs ter hoogte van de Zeelandbrug is geen zon te bespeuren.
Ik denk dat het de hoogste tijd is voor een mengeling van de volgende ingrediënten: één warm bad, een kaars of dertig, één fles Gato Nero en de verzamel cd van Astrud Gilberto.
Tall and tan and Young and lovely, the girl from Ipanema goes walking.
And when she passes, each one she passes, goes aaaahhh.
En ja, het is Astrud, niet Astrid. Niet alleen haar stem is erotiserend, zwoel en elke mannelijke weerstand verpulverend. Ook haar naam is dat.
Het is intussen zomer in Rio de Janeiro. En ook in mijn bad.
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
