Vandaag heb ik beslist om mijn opdracht als uitzendkracht bij de invoerder van zilveren bestekken te stoppen.
De zaakvoerder heeft namelijk slechts één passie in zijn leven: geld verdienen. Het aantal scrupules dat hij daarbij hanteert, is omgekeerd evenredig met het aantal miljoenen op zijn bankrekening. Nadat hij me acht weken lang behandelde als een stuk alaam, gooi ik de autosleutels van de armtierige Japanse bedrijfswagen op de tafel en de handdoek in de spreekwoordelijke ring.
Zijn kleine varkensoogjes spuwen vuur op het moment dat ik mijn beslissing diets maak. Zenuwachtig loopt hij met klakkende schoentjes op en neer terwijl hij met zijn korte armpjes in het rond zwaait. Zijn echtgenote slaat alle tinten van rood uit en langzaam vormen zich onder haar oksels transpiratieplekken ter grootte van een tennisraket.
Terug naar af, ik kan opnieuw aan de slag als fulltime sollicitant, een bedrijvigheid die ik de afgelopen jaren iets teveel heb mogen uitvoeren.
Ik denk dat ik voorbestemd ben om steeds weer op de meest idiote werkgevers te vallen.
Neem nu mijn blitzcarrière bij een producent van houten ramen. Enorme harde werkers, zeer vakkundige ambachtslui met een onvoorstelbaar technisch inzicht. Helaas op menselijk vlak relatief grote nullen.
Er was de baas, een kale veertiger die, in een krampachtige poging om zijn indrukwekkende blinkende schedeloppervlak van een laagje dons te voorzien, het haar langs één zijde van het hoofd liet groeien om het dan in één sliert over de rest van het vettige kopje te kletsen.
Of neem de boekhouder, de enige zogezegd cultuurminnende bewoner van dit met Beotiërs gevulde pand. Zijn culturele horizon eindigde bij Marco Borsato, die volgens de anderen een operazanger was.
Maar goed, niet getreurd en kop op want overmorgen heb ik alweer een sollicitatiegesprek. Deze keer voor een echte interim van drie maanden om een zwangerschapsverlof te overbruggen. Het is het enige werk dat ik op dit moment nog zie zitten: tijdelijk, overzichtelijk en indien het tegenvalt, kun je jezelf optrekken aan de einddatum. De dame van het uitzendkantoor heeft de datum en het uur telefonisch bevestigd: woe 14/06 om 9u30. Als ik vraag om dat ook nog eens per mail te bevestigen, antwoordt ze 'ja' maar tot vandaag heb ik nog geen mail zien verschijnen.
Di 13/06/06
Vandaag moet ik me officieel aanmelden als werkloze. Ik moet toegeven: de overheid heeft dit vernederende moment toch wel wat verzacht door het mogelijk te maken via het internet. Gewoon op de website van de VDAB een document afprinten, daarmee naar de vakbond gaan en klaar is kees. Stempelen hoeft niet meer en het is mooi weer dus ik zal straks naar onze boot gaan om wat te schilderen. Mag dat eigenlijk wel als werkloze? Aan de andere kant ken ik geen enkele professionele schilder die aan ons roestig bootje de handen wil vuilmaken. Bovendien wil ik mezelf een beloning toekennen voor de acht weken terreur en indoctrinatie van de heer en mevrouw Bestek.
Nog geen mail van het uitzendkantoor ontvangen.
Woe 14/06/06
Om 9u30 heb ik de afspraak bij de kandidaat werkgever voor de interim van drie maanden. Ik ben om 9u vertrokken per auto - ruim op tijd want de rit naar het bedrijf zal maar 10min duren. Tot mijn GSM rinkelt en Vrolijke Vicky van het uitzendkantoor vraagt waar ik zit? Euhh, in de auto, op weg naar de afspraak. 'Ja maar, je moest er om 9u zijn, toch?' Terwijl ik eerst ontkennend antwoord en de vergeetachtige bediende herinner aan onze mailafspraak, houdt zij bij hoog en bij laag vast aan het verkeerde uur.
Bij mijn aankomst blijkt het om een groothandel in kappersproducten te gaan. Razend interessant. Een groot magazijn zonder lichtinval en enkele chaotische bureaus doen me even walgen. Ik zie mezelf hier niet werken. Uit beleefdheid volg ik de zaakvoerder naar een vergaderruimte waar gelukkig al snel blijkt dat ik niet compatibel ben met de vooropgestelde verwachtingen.
Zal ik mijn Nederlandse vriend een bezoekje brengen? Hij ligt hier ergens in de buurt met zijn woonboot. Dirk moet hard lachen bij het idee dat ik me zou onledig houden met het versturen van dozen gevuld met shampoo en allerlei verzorgende zalfjes. Uitgerekend ik, die een hekel heb aan die dingen.
We verbroederen aan boord met enkele koppen koffie.
Do 15/06/06
Toch even op de website van de VDAB wat naar werk gezocht. Pff, niet veel soeps tegenwoordig. 'Java programmeurs' wat dat ook moge zijn of 'technisch bediende, niet ouder dan dertig met 10 jaar ervaring en die vloeiend drietalig is, een diploma elektriciteit op zak heeft, flexibel en dynamisch is en een hands-on mentaliteit heeft'. Dat wil zeggen, goed, goedkoop, dag en nacht werken, nooit tegenpruttelen en de vuilste jobkes eerst doen. Bedankt.
Of een advertentie die begint met 'Are you object oriented?' met een glimlachende meneer in Italiaans maatpak eronder. Wat wil dat nu in 's hemelsnaam zeggen? Er kon evengoed staan: 'Kunt u kabbezakken wokken?' Lijkt me even duidelijk.
Vr 16/06/06
Ha! Wakker geworden om 9u en nog slaapdronken naar beneden gestrompeld met als enige target 'het bereiken van de koffiemachine'. Onderweg de gsm aangezet en hela, er staat toch wel een boodschap op zeker!
Het was Damien van uitzendkantoor XXX te Sint Niklaas. Damien doet op mijn antwoordapparaat alsof hij mij al eeuwen kent en we regelmatig samen doorzakken in mijn stamkroeg. Maar ik ken Damien niet. En ik heb ook geen stamkroeg.
Hij stelt me voor om terug te bellen wat ik na mijn eerste kop koffie ook doe.
De jongeman aan de andere kant van de lijn klinkt vrij onzeker maar nodigt me uit voor een gesprek over wat hij 'de job van mijn leven' noemt. We zullen zien, hij maakt een afspraak de volgende week woensdag om 9u. Ik vraag hem dit te bevestigen en ja hoor, een uurtje later zie ik een mail verschijnen.
Het is vandaag 'uitzendkantorendag' want ik krijg nog drie andere telefoons van concurrerende uitzendkantoren.
Ze hebben allen razend interessante en boeiende banen in de etalage die me allemaal op het lijf geschreven zijn wat bij mij meteen wantrouwen wekt. Hoe kunnen die mensen dat nu weten? Waarom denkt een poppemie van 22 jaar dat ze weet wat ik kan en wat ik wil? Toch ga ik steeds in op hun uitnodigingen. Al was het maar om geen kansen op een passende en rendabele tijdsbesteding onbenut te laten.
Woe 21/06/06
Joepie!! De zomer start vandaag. Mijn lief ligt nog in bed als ik om 8u15 de voordeur dicht trek. Spijtig genoeg regent het op de eerste dag van mijn geliefde seizoen. Ik rij in onze Picasso naar de stad met het enorme marktplein. Het is jaren geleden dat ik in Sint Niklaas geweest ben en schrik dan ook geen klein beetje van de hypermoderne ondergrondse parkeergarage die eerder doet denken aan een decor uit 'Start Trek'. Het uitzendkantoor bevindt zich aan de andere kant van de straat dus ik wacht nog even in de auto tot het 9u is.
Een blonde rondborstige jongedame vertelt me met een plastieken Mickey Mouse stemmetje dat Damien me boven verwacht.
Jommeke (daar lijkt Damien op) nodigt me uit te gaan zitten. Midden in het gesprek schakelt de jongen over naar een andere taal. Frans is duidelijk niet zijn sterkste punt, het verschil in taalniveau is gênant. Maar het wordt nog erger als hij alweer omschakelt naar het Engels waar hij niet verder komt dan wat onverstaanbaar gebrabbel en ik drie keer moet vragen wat hij juist wil zeggen.
Nooit gedacht dat Mickey en Jommeke samen in een uitzendkantoor werkten.
Nog voor hij meer uitleg geeft over de vacature, stelt Damien me voor enkele testen te maken. Persoonlijkheid, organisatietalent, ik ben ruim 2 uur en een stevige hoofdpijn verder als ik terug aan zijn tafeltje ga zitten.
Ze praten allen zo gladjes, die werknemers van uitzendkantoren. Zou dat deel van hun training zijn? Ze spreken over 'functies', 'dynamisch', 'uitdagingen' alsof het koopjes zijn.
Drie functies voor de prijs van één!
Voor trouwe klanten doen we er nog een dynamische uitdaging bij!
In hun ogen is de wereld één gigantische reclamespot voor Radio Atlantis waarbij het saaiste baantje als magazijnier in een bedrijf dat deurklinken produceert een blits hebbeding is.
Blinkende mannen in propere werkkledij, gebruinde metsers die lachend stenen stapelen in de zon. Knappe secretaresses toevallig voorzien van de Ideale Maten, in een mantelpakje gehuld, wijzend naar een computerscherm, omgeven door een reeks lachende mannen met strenge brilmonturen die overduidelijk moeite hebben om haar schrandere uiteenzetting te volgen.
Dat soort van marketingcampagnes bedient zich graag van het woord 'jouw'.
Hey, doe je mee?
Dit zijn jouw taken, jouw bureau, maar ook (en dat wordt nogal eens vergeten) jouw problemen, jouw overwerk, jouw onbeschofte baas, jouw idiote paranoïde collegae, jouw schamel loontje, kortom, het is ook jouw depressie.
Een gevoel van walging bekruipt mij als ik het uitzendbedrijf een volmacht moet verlenen om vrij in mijn verleden te kunnen spitten.
Damien vraagt me nog hoe snel ik me kan vrijmaken omdat hij denkt dat ik de ideale kandidaat voor de baan ben. Als ik antwoord dat ik op 16 juli voor drie weken naar Frankrijk vertrek, belooft hij me voor die datum in contact te brengen met de werkgever.
Als ik dit schrijf, zijn we ondertussen 16 november en Damien heeft nog steeds niet geantwoord.
Ik stop om 8u aan een bakkerij om deux petits pains au chocolat te kopen, quid est een deel van mijn ochtendritueel.
Om 8u20 parkeer ik onze oude Citroën Picasso op de enige vrije parkeerplaats voor het bedrijf waar ik als interim zal starten.
De ontvangst is gemoedelijk, ik krijg een plaatsje op de hoek van een tafel die het bureau vormt van de magazijnier. Voorlopig zullen we met twee één computer delen wat ik eigenlijk niet zo erg vind. We zullen wel zien hoe het verloopt.
Mijn collega die ik Lumumba doop en een heel stuk jonger is, geeft me een rondleiding in zijn werkplaats. Het magazijn is kraaknet en ik heb dan ook bewondering voor de werkijver van mijn jonge collega.
Dinsdag 18/04/2006
Mijn baas vertelt me dat ik een opleiding van drie dagen moet volgen in Zwitserland, in het hoofdkantoor van de messenfabrikant.
Ik start mijn gloednieuwe laptop en surf naar de websites van Virgin, Ryanair en enkele andere low-cost vliegmaatschappijen.
Dat valt niet in goede aarde bij mijn baas.
Vliegen, dat is duur hoor.
Ik merk op dat ik erheen kan vliegen voor 52 euro en terug voor 108 wat in mijn ogen een belachelijk laag bedrag is.
Zijn echtgenote oppert dat de terugvlucht zo duur is omdat ik in het weekend vlieg. Kun je niet wachten tot maandag en dan ook een terugvlucht nemen aan 52 euro?
Tja, ik kan ook te voet terugkeren natuurlijk, dat is nog goedkoper.
Uiteindelijk opperen ze beiden dat de beste oplossing erin bestaat dat ik met de auto naar Zwitserland rij. Aangezien mijn firmawagen nog niet beslist is, stellen ze voor dat ik met onze Picasso ga.
Allemaal goed en wel maar hoe zit dat dan met de onkostenvergoeding en de verzekering, vraag ik me af. De man van het uitzendkantoor stelt me even later aan de telefoon gerust dat dat allemaal wettelijk geregeld is, behalve een extra verzekering voor pech en ongevallen.
Vrijdag 28 april
Volgende week dinsdag vertrek ik naar Zwitserland. Ondertussen heeft mijn baas aangeboden om met zijn wagen te rijden. Een Range Rover. Omdat het veel slechter kan, piep ik niet meer over verzekeringen en andere kosten. Lichtjes euforisch rij ik naar huis in de rotsvaste veronderstelling dat het misschien nog allemaal goed zal komen. Ondertussen zingt Ella Fitzgerald een verjaardagsliedje voor Louis Armstrong op mijn iPod.
Woensdag 3 mei
Deze namiddag laat vertrek ik naar Zwitserland in de Range Rover van de baas. Als ik om negen uur op kantoor aankom, wacht mij echter een koude douche. Na een slapeloze nacht heeft mijn baas berekend dat de Range toch wel vijftien liter diesel zuipt. Dat zou de rekening voor de Zwitserse uitstap veel te duur maken. Hij vraagt mij om toch met mijn eigen wagen te rijden. Alsof die op water rijdt.
Ik heb geen zin in een discussie aan het begin van mijn carrière en zonder morren maar met enkele donderwolken boven mijn hoofd rij ik terug naar huis om te pakken en afscheid te nemen van Lief.
Zes uur en ik draai aan de Sterre de Kortijksesteenweg op richting Frankrijk. Ik plan vananvond nog tot Troyes te rijden waar ik per SMS een goedkoop routier hotelletje geboekt heb. De uitbater is heel vriendelijk en als ik even voor middernacht aankom, staat er nog een ongevraagde koude schotel met île flottante op mijn kamer te wachten. Aardige mensen.
Donderdag 4 mei
Om vier uur loopt mijn wekker af en mocht ik de energie hebben om het ding in gruzelementen te slaan, ik zou het zeker doen. Gelukkig voor het toestel lukt mij dit niet. Het lukt me amper om mijn beide ogen te openen. Mijn linker oog plakt nog aaneen met prut. Geen koffie in de buurt, mijn kleren zijn weerspannig, het licht is veel te fel en mijn bagagekoffer weegt zeker driehonderd kilo. In de auto worstel ik met de kaart en pas na vijf minuten dringt het tot me door dat ik ze ondersteboven hou. Ik verwacht nog een kleine drie uur te moeten rijden vooraleer ik op mijn bestemming aankom. De laatste honderd kilometer bestaan uit kleinere baantjes die niet altijd even duidelijk op de kaart zijn aangegeven.
Halverwege stop ik om te tanken en een koffie met een croissant te kopen en dat doet wonderen.
Om half negen draai ik de parking van het Zwitserse hoofdkantoor op. De onthaalbediende brengt me snel naar het lokaal waar de training doorgaat. Ik sta plots oog in oog met de lesgever, een soort van Italiaanse gentleman die een taaltje spreekt dat het midden houdt tussen Italiaans, Frans en Engels.
Wielceume, miestere Stiepoorste
De klemtonen zijn een voortdurende bron van hilariteit, zijn accent schattig als een Italiaanse ober in een goedkope pizzeria maar toch wel redelijk onverstaanbaar.
Het publiek is erg verschillend: een Engelsman, een Ier, twee Noren, een Turk en mezelf. Ik neem plaats op de enige stoel die nog vrij is: naast de twee Noren die tot overmaat van ramp Björn en Benny heten.
Na een gevecht tegen de slaap van drie uur lang, komt om twaalf uur de verlossende boodschap dat ons een lunch wordt aangeboden in een vlakbij gelegen restaurant. We kunnen er te voet heen want de zon schijnt.
Björn en Benny hebben mij intussen aangesteld tot hun officiële tolk. Niet dat ik Noors spreek (tenzij na een overdosis alcohol misschien) maar ze begrijpen wel Engels als het goed is uitgesproken. Dus herhaal ik de verdraaide Engelse uitspraak van de leraar en de Turk verstaat wel goed Duits waardoor ik binnen het gezelschap al snel de centrale figuur wordt om alles voor iedereen te vertalen. Wat heel vermoeiend en verwarrend is.
Intussen is onze groep aangegroeid met een Griekse schoonheid en een Fin met een varkensneusje en een onuitspreekbare voornaam. Hij doet overduidelijk alle moeite van de wereld om het met de Griekse Athena aan te leggen. Gelukkig spreek ik Grieks noch Fins.
De namiddagcursus verloopt iets vlotter omwille van de geserveerde alcohol tijdens de lunch en om vijf uur mogen we naar ons hotel. De afspraak is dat we s avonds om acht uur terug op het bedrijf zijn en van daaruit naar een ander restaurant rijden voor het souper.
Omdat blijkt dat niemand eigen vervoer heeft en omdat ik met een grote wagen rij kruipen Björn, Benny, Paddy (de Ier) en Richard (de Engelsman) bij mij in de Picasso. Björn en Benny wegen hondervijftige kilogram per stuk wat de vering van ons Frans blik zwaar op de proef stelt.
Het hotelletje valt wel mee vooral het zalig ligbad waar ik in plof is heerlijk. Ik bel met Lief om haar gerust te stellen dat ik goed ben aangekomen als er plots op de deur geklopt wordt. Het is Paddy die me zegt dat het tijd is om alweer te vertrekken.
Eens de hele meute zich opnieuw in mijn Citroën gehesen heeft, rijden we richting fabriek waar de Italiaanse gladjanus ons opwacht in zijn Alfa 156 Quadrofoglio Verde met 200 pk onder de motorkap en alle vrouwelijke deelnemers op de achterbank.
Het restaurant blijkt op de top van één of andere berg te liggen (we zijn in Zwitserland) en onze leraar stuift er vrolijk vandoor.
Plots herinner ik me tijdens het verkoopsgesprek bij de aankoop van onze Picasso 1.6i met 95 niet zo temperamentvolle paardenkrachten de vraag van de verkoper:Rijdt u soms in de bergen, mijnheer?
Waarop ik zonder aarzelen Neen antwoordde.
Aanvankelijk gaat het nog redelijk vooruit maar halverwege de berg begint het overgewicht van Björn en Benny me parten te spelen. De benzinetank is nog halfvol maar de boordcomputer geeft aan dat ik als ik deze mishandeling zou aanhouden- nog slechts vijftig, neen, veertig, neen, dertig kilometer kan rijden. Allerlei alarmlichtjes beginnen te knipperen en ik ben maar wat blij dat we na een half uur en tegen een gemiddelde snelheid van vijf kilometer per uur de parking van het restaurant bereiken.
De Alfa stond er reeds verlaten bij, de inzittenden hadden al plaats genomen in het restaurant en ik krijg bij het binnenkomen prompt de taak toegewezen om mijn groep te begeleiden in de keuze van het menu. Dat blijkt niet zo moeilijk aangezien er enkel kaasfondue te krijgen is.
Vrijdag 5 mei
De obligate rondleiding in de fabriek en een lunch met de directeur is het enige wat mij nog scheidt van het vertrek naar België. Mijn Belgische baas heeft me nog gevraagd om 300 zilveren messen mee te brengen en het is pas als ik de grenspost tussen Zwitserland en Frankrijk voorbij ben dat ik besef dat ik me schuldig heb gemaakt aan smokkelen. Nu ja, de Zwitserse douanier was niet bepaald een toonbeeld van vlijt te noemen. Hij stond in de zon, zweterig geleund tegen zijn kantoortje met de kepie in de nek en het voorhoofd constant opdeppend met een vieze zakdoek teken te doen dat ik vooral snel moest doorrijden. Iets teveel kaasfondue gegeten?
Maandag 8 mei
Waaat? 400 euro onkosten? Je denkt toch niet dat ik je dat ga betalen voor een keer over en weer te karren naar Zwitserland? Hier, honderd euro kan je krijgen. Ik zie de krenterigheid in zijn ogen.
Mijn baas denkt dus echt dat onze auto op water rijdt.
Eén telefoontje naar het uitzendkantoor later heb ik mijn zelfvertrouwen teruggewonnen.
Het komt erop neer dat ik zal moeten betalen om hier te mogen werken. Ik geef hem nog een maand om bij te draaien maar dit laat ik niet zomaar over mij gaan.
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
