Als je je gedachten vertaalt in woorden, zijn het je
gedachten dan nog wel? Vilayat Inayat Khan (ingestuurd door: P.
Banner, Zoetermeer NL) geplukt van www.dagelijksegedachte.net
vervolg manlief en dochter komen naar beneden en zien de feestelijke tafel oef het servies is goedgekeurd want eigenlijk heb ik niet over de aankoop overlegd aangezien manlief en ik twee tegenpolen zijn die elkaar gelukkig nog steeds aantrekken was het even afwachten
waar heb ik me eigenlijk druk om gemaakt ... vanaf nu wordt er iedere week een stukje bijgekocht
ja kben lekker vroeg wakker geworden onderweg naar de bakker even langs het pas gekochte huis van vrienden gereden: imposante en toch zeer vriendelijke uitstraling vervolgens bij de bakker direct binnen en buiten en toen die klaprozen gezocht én gevonden iemand die pendelde tussen Schoten en Wijnegem had er vorige week bij na haar fietstocht en dit schoot door mijn hoofd dus reed ik eventjes richting haar traject en vond er zoveel dat niemand er een stuk of 10 zal missen
vervolgens huiswaarts koffie vers fruitsap nieuwe vierkante borden en bijbehorende kopjes uitgepakt met klaproos, vandaar na zo'n 28 jaar hetzelfde servies (want we woonden al 3 jaren samen voor onze trouw) vind ik dit een prachtige aankoop ik was al een aantal maanden op jacht en kon nooit een keuze maken ik werd een beetje zot van mezelf
gisteren dacht ik plots aan een grootwarenhuis waar ik eigenlijk bijna nooit kom waar ik op de huisraad afdeling al helemaal nooit kom en daar stond het klaprozen servies zeer eenvoudig
niet goedkoop toch zeker niet voor iemand zoals ik die aan zulke waren nooit veel geld uitgeeft maar ik ben er blij mee
nog voor we aan tafel zaten kreeg ik vanavond een telefoontje "mam, hoe laat denk je mij te willen komen halen?" "zeg maar, wanneer jij wil" "eh, kan dat nu? ik ben kapot als ik nog later vertrek ben ik heel de volgende week in frut" "eerst nog eten en daarna kom ik af waar vind ik je?" in de buurt van de parking"
dus heb ik daar langs de kant van de weg een donker hoopje dochter gevonden rood verbrand en steendoodmoe maar echt blij dat ze veel vrienden terug had gezien en geweldig goede optredens had bij gewoond
aangezien het gisteren avond ook voor mij laat was ga ik vanavond maar eens vroeg te bed dan word ik morgenochtend vanzelf vroeg wakken en kan ik mijn huisgenoten verrassen met een leuk speciaal ontbijt ik wil nog ergens klaprozen plukken maar ik heb er vandaag overal naar gespeurd en nergens nog eentje gevonden waarschijnlijk kapot geregend of gewaaid misschien zijn morgen de verse alweer open ik zal er maar op vertrouwen
vanavond woonde ik onze evaluatie vergadering bij van de vereniging ons persoonlijk engagement in het afgelopen jaar waar we onze kracht tmomenten ervoeren en wat we in de toekomst willen oppakken wat mezelf betreft: een veelheid van taken passeerden de revu mijn kracht momenten:
samenwerking bij het samenstellen van folders en
affiches,
ik voel me daarin ondersteund
herbronningvieringen
vergaderingen
onverwachte momenten van intense
samenwerking/brainstormen
het besef van wat ik in deze vereniging heb geleerd en
begrepen
de info
avond over mensen zonder papieren en over haptonomie
en ik zie uit naar de zomerdonderdagen
met meer contact met andere vrijwilligers en bezoekers
vooral dat laatste boeit me dan ben ik aanwezig van 17 tot 22 uur met meer bezoekers dan in het jaar op woensdag avond meestal buiten op het terras
we zijn een hechte groep de eerste groep waarin ik dat zo intens ervaar waarin ik mijzelf ook zo prettig voel ik ben nooit een groepsbeest geweest kheb me vroeger nooit geëngageerd en ik verwachte na mijn vrijwilligersopleiding binnen een jaar op te stappen ondertussen zijn we 7 jaar verder en geen haar op mijn hoofd dat daar nog aan denkt het is echt fijn om hier vrijwilliger te zijn mijn eigen communicatie vaardigheden zijn verbeterd vele kwaliteiten in me kwamen hier aan het licht of in het daglicht en het einde is nog niet in zicht plannen worden gesmeed ideeën gespuid oude trauma's verwerkt en vooral nieuwe voorkomen
er was iemand die zei "wat betreft de affiches zijn er soms data die het leuk vinden om te verspringen en dan moeten we die een handje helpen om ze op hun plaats te krijgen" liever kan dit niet gezegd worden want natuurlijk gaat dit over een fout van mij maar ik hoor geen verwijt ik hoor en voel gedragenheid en begrip daar ga ik nu mee slapen en dat doet deugd
onze dochter was hier toen ik ginds was en nu is ze weer daar terwijl ik hier ben niet naar huis, wel op Graspop met vrienden die ze al zo lang mist morgen keert ze weer en ik vind deze morgen een kadootje op mijn wastafel twee gouden kettinkjes gerepareerd na jaren ik weet niet hoe lang in een schimmige symbolische droom rukte ik ze los er was een strop rond mij en ik wilde nog nog niet sterven
een strop kan een mens deprimeren
ook al zit die slechts in het hoofd
kilte van binnen
die uitstraalt naar buiten
deze kettinkjes zijn me geschonken door manlief aan eentje hangt een gouden manta net niet verborgen in mijn bloes ik heb ze dus weer om dit weekend zijn we 25 jaar getrouwd dus symbolischer kan dit niet zijn binnen ons huwelijk is de strop verdwenen (ik vraag me soms af, was er wel een?) wij zijn beide gelukkig met onze vrijheid wij wandelen nu eens naar hier en dan weer naar daar steeds wederkerend naar de thuishaven naar dit nest met warmte
vervolg van de dag: marktwagen aan kant gebracht foto's afgehaald en naar Nederland gereden mijn ouders bezocht en een zeer open gesprek gehad met mijn vader omdat ik mijn moeder vroeg om voor één keer eens niet tussen te komen dus vertelde mijn vader over zijn gedachtenkronkelingen (ik wist meteen van wie ik dat heb) over zijn angsten en nachtmerries over zijn verleden en dat van mijn voorouders niet zo fraai en hij was er het hart van in tegelijkertijd erg opgelucht dat hij eindelijk kon verwoorden wat er binnenin gebeurt zijn verhaal bevestigde voor mij dat mensen gedachten, trauma's en gewoonten van generaties lang overerven en dat er pas wat kan veranderen bij bewustwording
vervolgens heb ik hem verteld over verschillende manieren van aanraken en het verschil laten voelen tussen een hand op iemand laten rusten en een hand laten strelen over iemand eerst kwam dit helemaal niet binnen wilde zijn liefde tonen door te strelen toen heb ik hem het verschil laten voelen en verteld hoe ik uren, dagen en ten slotte en volle maand aan zijn ziektebed doorbracht toen hij 4 jaar geleden 4 keer achter elkaar balanceerde op het randje van de dood altijd met mijn hand op zijn hand of buik of hoofd al naar gelang de situatie en terwijl ik dit vertel komt hij tot rust en voelt wat ik bedoel trekt zijn hand niet terug maar rust onder die van mij ik vertel hem over de respectvolle draagkracht welke van dit gebaar vertrekt en ik vraag mams hoe zij er over denkt zij ontwijkt hem dikwijls maar vind een rustende hand een fijn gevoel misschien kwamen ze vandaag wat nader tot elkaar
vervolgens nam ik vrij en ik bedoel dan werkelijk 'vrij' ik reed om wat proviand en vervolgens plaatste ik mijn autootje aan het Verdronkenland van Saeftinghe mijn land uit mijn jeugd waar ik werd verbannen toen de bordjes neerstreken ik kan er nu slechts wandelen met een gids dus wandel ik er niet meer ik luister naar de meeuwen en scholeksters weet vanuit de verte de broedplaatsen te vinden zie schapen en koeien grazen
ik neem vrij vanavond ik keer naar binnen ik voel me terug een kind dat loopt in het slijk van de geulen de modder krult zich tussen mijn tenen en op mijn benen kietelen allerlei kleine modder diertjes ik kniel bij een bronnetje en voel met mijn vingers naar de oorsprong ijskoud water wijst me de weg ik kijk naar boven ergens op dat schor staat een waterplas die dit bronnetje voedt ik klauter de schor rand op en bevind me in het zachtste gras te wereld mijn voeten schuiven het voorzichtig opzij ik voel me gedragen de veerkracht buigt ze terug rechtop wanneer ik verder wandel tot de rand van dit privé gras veldje daar begint het snijdende riet tenzij ik ook dit voorzichtig opzij buig met mijn voeten ik voel me één deze natuur en vervolg mijn weg achter me hoor ik nog geluiden van mijn spelende broertjes ik hoop dat ze me niet volgen ik loop verder en verder en ontdek meeuwen nesten de ouders duiken naar mij en ik trek me terug zoek opnieuw een ander zacht grasveldje en vlij me neer ik lees de wolken als een verhaal en wens dat dit nooit voorbij gaat zo verloopt mijn vrije avond
ik neem een wijntje en wat knabbels en geniet van de rust de zwaluwen stoppen met vliegen de zon zakt in de zee de geluiden verstommen en ik start mijn auto en rij naar huis ik had vanavond vrij ik heb er van genoten ik heb geraakt en gevoeld
zoevend naar huis achter een een autootje met een snelheid van wel 70 km per uur gaat het lekker zijn gangetje
maar plots gooit dat autootje alles toe en ik dus ook inhoud van mijn marktwagen schuift overhoop ik kom nader en nader en vrees het ergste op het allerlaatste moment schiet dat autootje naar de overkant van de weg en de madam stapt uit ik roep: "wat doe de gij nou"? en zij naar mij: "zie de gij dat dan niet? er zit een schildpad op de weg en gij rijdt daar los over!" ik ben door gereden ik voel me niet geroepen om dan te stoppen mijn stoppen sloegen bijna door en daar hoeft zo'n mens niet getuige van te zijn
kben bijna los over haar gereden als ze niet op tijd gereageerd had en naar de overkant uitweek alsof een camion of marktwagen zo rap kan stoppen als een personenwagen ....... subiet de rommel opruimen ik durf mijn deur bijna niet open te doen
als zij niet gestopt was had ik hem wel gezien ik rij niet over keien op de weg maar mijn ogen op de weg houden en onderwijl volle kracht remmen en bijna op mijn voorganger botsen en alles achter mij tegen de wand horen vliegen nee, ik heb geen schildpad gezien
ben ik nu een moordenaar? of is dit een geval van onopzettelijke doodslag? ....
haptonomie zegt me eigenlijk niets ofschoon ik een affiche heb gemaakt voor die avond dus met een tekst die me blijkbaar niet wijzer maakte
voor de lezing begon raakte ik in gesprek met de dame die kwam vertellen en ik werd geroerd door haar woordkeuze en haar wijze om gevoelscontact te maken ik sprak over de vereniging en wat mijn vrijwilligerschap hier bij mij te weeg had gebracht en ondertussen voelde ik zoveel vertrouwde gewaarwordingen die ik niet kon plaatsen dat ik besloot om ook een stoel in te nemen aangezien er (nog) geen bezoekers waren voor het gewoonlijke onthaal ik zette me met mijn gezicht naar de ingang voor het geval er toch iemand opdaagde
en toen begon deze mevrouw te vertellen over haptonomie en ik hing aan haar lippen zodanig dat ik soms mijn ogen sloot om alle woorden goed te kunnen opnemen linken werden gelegd gebeurtenissen verklaard ik kreeg een gevoel van erkenning over de oorsprong van mijn innerlijke gevoels wereld over de gevolgen van hoe ik alles voelde over mijn grenzeloos gevoelsgedrag over mijn chaos en sterke emoties
en ik hoorde nu pas bevestiging mijn manier van mijn kind als baby vasthouden zorgde voor een gevoel van gedragenheid bij haar wat dan weer een stevigheid in haar leven veroorzaakte een soort ondersteuning en toch aanmoediging om zelf sterk te worden terwijl ik vroeger signalen kreeg die me vertelden dat ik op dat vlak er niets van kende ik voelde en handelde op gevoel
steeds botsend met een wereld van de gangbare manier van redeneren en handelen soms werd mijn gevoel uitgeschakeld soms tot stilstand bevolen soms (figuurlijk) murw geslagen soms uitgelachen
ik kan nog niet goed vertellen wat er met mij vanavond gebeurde maar ik weet dat ik diep ontroerd was omdat een bezoeker mij niet wilde storen me vrij liet luisteren naar dit onderwerp en pas in de pauze zich liet zien ik voelde me gedragen
en binnenkort bezoek ik een haptonome om wat meer te weten te komen over mijn persoonlijke wijze van voelen en gevoeld worden over aanraken en geraakt worden ik vond vanavond een sleutel en ik weet nu ook het bijbehorende slot wat ik "mijn doos van Pandora' noemde is misschien mijn juwelenkistje met muziek
een gewone dag gewoon maar niet grijs gewoon maar niet saai gewoon en lekker rustig
nee, ik vergeet bijna wat te vertellen mijn nieuwe marktwagen die al vele máááááááánden verwacht wordt staat nog altijd in Borsele bij de bouwer en het dossier wat deze bouwer heeft samengesteld op verzoek van DIV (DIENST INSCHRIJVINGEN VOERTUIGEN) telt momenteel al 400 bladzijden ja wel 400 een dikke stroop noemt die mens dat een dikke stroop waar hij niet doorheen komt
dus heeft hij nu een deskundige onder zijn arm genomen en die kent de binnenwegen en de achterpoortjes en alle truken van deze foor beweert dat hij het deze week nog in orde heeft
dat hoor ik nu al een half jaar straks is het vakantie kan ik die ook nog opgeven omdat juist dán dat ding in gebruik gaat er was iemand die vond dat ik niet mocht veralgemeniseren als het over het negatieve imago van ambtenaren gaat ok ik zal dat niet meer doen maar die van de Dienst Inschrijvingen Voertuigen die verdienen pek en veren en ze mogen ook mee afbetalen aan deze marktwagen want daar zijn wij ondertussen al een half jaar zoet mee onze economie draait naar het schijnt niet zo goed hoe zou het komen ....
voor de rest was het een gewone dag vandaag de vogels floten niet te warm niet te koud onze markten gaan hun gangetje subiet nog eventjes lekker buiten zitten met zicht op het park van Wijnegem tof
sprekende ogen heb ik heb ik gehoord ogen die 'ja' zeggen vertelt men me 'maar ik weet het nog niet' zegt hij zegt zij ja zij ook zij kijkt om en om en om in mijn ogen en ik kijk ook
een kus brandt op mijn wang spreekt in die stilte ja wat?
zoveel woorden vertoeven in mijn hoofd vergelijkingen tussen mezelf en een de wereldbol tussen mijn gedachtenkronkelingen en wind in al zijn vormen straalstromen hoog in de lucht en tegelijkertijd golfstromen diep in mijn zee die mijn onderbewuste beïnvloeden
wolken met gouden randjes een onbewoond eiland
gedachtenflitsen bliksemschichten
de meeste woorden heb ik uitgewist ze omvatten niets van wat ik bedoel
altijd ergens in mij is het windstil en altijd ergens in mij stormt het
een woord, een blik, een gebaar verandert mijn wereld in een destructieve en vervolgens scheppende chaos
na een nachtje slapen dacht ik "ik verwijder doe voorlaatste blog" die ging over een restaurant van een bevriend koppel l'Etage in Kontich en ja direct is mijn blog weer hersteld alle kleuren weer prima ik vertrek met een gerust hart
van de namiddag waarschijnlijk thuis want het wordt te warm om naar Oud Turnhout markt te rijden
nog zoveel te doen maar de tuintafel lokte me naar buiten met en half af schilderij/tekening de hond die tussendoor komt flodderen brengt me niet tot stoppen de titel: droomvrouw of vrouwendroom nog niet af maar wel veel verder genoeg voor vandaag zelfs mijn blog die er om onverklaarbare redenen volledig anders uit ziet houdt me niet meer aan de slag ik ben in rust en ga naar boven de wasmand blijft staan en nog meer
dank je Uvi door jou herinnerde ik mijn eigen tuin
vanmorgen sloeg ik mijn ogen open en ik voelde me beter dan de laatste weken alsof een enorme ballast verdwenen was ook mijn nek was terug soepeler terwijl die al weken vaster en vaster kwam te zitten
ik hoorde het ook aan mijn stem voller, sterker, vrolijker ik zag het aan mijn blik die weer attent was op subtiele signalen ik voelde het aan mijn tred die waarempel lichtvoetig leek en ofschoon iedereen me vertelde dat het frisjes was stond ik daar in mijn India katoenen bloesje zonder enig kippenvel
zo druk was de markt niet en daardoor ontstonden er eindelijk weer snoep taarten
vervolgens ben ik naar de autocontrole gereden met mijn oude marktwagen manlief brak er zijn hoofd over maar mijn vrolijkheid werkte aanstekelijk zeker en ja, deze marktwagen mag nog een jaartje langer controle vrij bollen het 'yesss' gevoel versterkte zich
eigenlijk denk ik dat het diepe donkere gat waarin ik soms vertoef de kortste weg kan zijn naar een vollediger leven in plaats van alle 'moeilijke' innerlijke processen te vermijden die me op de duur zo vast zetten dat ik helemaal nooit 94 jaar oud zou willen worden ik stel me voor nog 45 jaar in donkerte doorbrengen.... apathisch
no way het borrelt hier weer van binnen om kattenkwaad en uit te steken en ook om (nog eens) een eigen plekje te creëren waar ik kan mediteren en creatieve uitspattingen kan hebben wat een leven
wat een dag vanmorgen leek alles ok daarna een chat met een goede internet vriend en toen pas echt de diepte in niet door die vriend wel door eigen gedachtenkronkelingen vervolgens een bezoek aan De Lichtbron vzw wat me echt veel ondersteuning bracht
vervolgens een diepe worsteling tussendoor mijn marktwagen en twingootje gepoetst gewassen-gestofzuigd-frieten met stoofvlees manliefs euforische duikdag aanhoord affiches geprint mails verstuurd website aanpassingen samensgesteld foto's besteld bij het kruidvat
afsluiting en terugblik zo slecht heb ik het nog niet geboerd de diepte lijkt getrotseerd ik ben weer terug of verder hangt er vanaf hoe ik het bekijk of hoe Herman van Veen dit verwoordde:
we moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan
toen het "bedrieger syndroom" werd behandeld in het tijdschrift 'Psychologie' begon er enkele weken geleden een lampje te branden "zou het kunnen dat......" later vonden er meerdere situaties plaats die allemaal in dat plaatje pasten geen alleenstaande gevallen wel diverse herhalingen van soortgelijke situaties uit het verleden en daar ging ik..... gewoonlijk blog ik pas achteraf dagen later na de feiten deze keer verkoos ik te schrijven terwijl ik met mijn gevoelens er midden in zat om te voorkomen dat ik zelf iets zou minimaliseren
het is avond ik begrijp nu van mezelf hoe zo'n syndroom werkt en waarom ik zo dikwijls een motivatie verlammingervaar een uitdaging zie om daarin te veranderen een lange weg te gaan doorbreek maar eens een gedrag wat ontstond in de lagere school tijd ik begrijp nu ook waar die secundaire faalangst vandaan komt de eerste keer iets doen is een uitdaging en ik presteer het om over hoge toppen te scheren de tweede keer hetzelfde (moeten) doen veroorzaakt een paniek ik moet immers op dat moment voldoen aan hooggespannen verwachtingen in ontelbare situaties en relaties steeds opnieuw steekt het de kop op
en af en toe is daar de uitzondering en dan noem ik dat 'puur geluk' of 'toeval' is natuurlijk niet zo ik kreeg gewoon geen tijd om te gaan piekeren dat is alles ....
op het uur van de waarheid wanneer ik van mezelf moet laten zien wat ik kan hoor ik slechts die ene zin: "De in het verleden behaalde resultaten zijn geen garantie voor de toekomst" mijn enige angst ik zet het op een rennen hoe men ook tracht mij te overreden ik keer niet terug maar zet mijn twijfel om in harde feiten
soms toon ik mezelf als een stevig huis met een leien dak de deur wagewijd open jou aandacht zuigt zich naar binnen deze frisse wind neemt alle kaarten mee ben ik (alweer) verloren
na voorgaande overpeinzingen werd manlief wakker na een late namiddag dut een beetje verdwaasd staarde hij mij aan en vroeg: "wil je uit eten?" ik twijfelde even en zei dan: "ja, graag op een terrasje, maar wil jij dat wel?" "ja, ik zal daar wel wakker worden" en wij naar ginds ik gebakken maatjes op een bedje van diverse sla soorten, tomaat en aardbei en hij lamsribbetjes met wokgroentes en kroketjes vooraf een lekker punch en ricard de tongen kwamen los over passies en toekomst en zo werd het dan toch een fijne avond waarna ik tevreden in mijn bedje duik
morgen ga ik al die dingen doen, die ik vandaag had moeten doen terwijl hij al vroeg uit de veren vlucht richting de Oosterschelde zijn kop onderwater en genieten in die tijd vlieg ook ik er in met hopelijk meer structuur dan vandaag
kijk dit is geweldig mijn dipjes duren slechts uren in plaats van dagen en maanden, vroeger.... ik kijk er gewoon naar zoals ik vroeger naar nachtmerries placht te doen tot ze verdwenen kijken en ontdekken dat het allemaal maar in het kopke zit en dat het zich zelf oplost
tijdelijk overheerst het 'moeten' mijn leven mijn energie zakt deze namiddag tot ongekende diepte vanavond wil ik niets alleen slapen een oude gevoel komt boven drijven ik voel even paniek en ik zoek waar dit allemaal vandaan komt vrij snel vind ik de boosdoener mijn gedachtenkronkelingen zijn weer in chaos beland geen overzicht tussen belangrijk en 'prut' gewoonlijk zing ik dan met eigen woorden tot de helderheid weer terug keert gewoonlijk vindt dit proces plaats in mijn auto in mijn vorige auto was geen muziek maar deze heeft een radio en CD speler welke altijd opstaan zogezegd om te verstrooien dat doen ze dus niet uit die rotzooi ze hebben het omgekeerde effect
gelukkig zijn is voor mij misschien niet hetzelfde als voor anderen gelukkig zijn is voor mij een gevoel wat ik hier wel al meerdere malen heb verwoord gelukkig zijn is voor mij gewoon alles te mogen voelen wat er binnen in mij omgaat gelukkig zijn is voor mij alle sensoren op aan mogen zetten mijn ogen die waarnemen mijn oren die alles horen mijn neus die alles ruikt mijn mond die alles mag proeven mijn huid die alles voelt mijn intuïtie die me de weg wijst mijn gedachten die vrij zijn
gelukkig zijn is voor mij ook het gewaarworden van alles wat minder prettig is kijken naar wat dit met mij doet dit niet alleen de euforie maar ook de diepten in mijn leven
ik vernoem ook dat laatste omdat ik ooit in een innerlijke wereld leefde waar ik overduidelijk op slot zat (achteraf gezien) ik leefde wel maar ook eigenlijk niet
gelukkig zijn is voor mij mijn leven kunnen leiden zonder innerlijke remmingen en niet te vergeten gelukkig zijn is voor mij mensen om me heen hebben die mij nemen zoals ik ben die me niets verwijten als ik geen teken van leven geef wanneer ik me terug trek in mijn hol of op mijn berg gelukkig zijn is voor mij gelukkig zijn met mijzelf ondanks alles wat er niet is gebeurd ondanks alles wat ik niet heb ondanks mijn kwalen waarover ik zelden spreek
en zie daar iemand staan die heel gelukkig is ze durft rechtstreeks in de camera te kijken en duikt niet weg ze leeft!
en ik denk terug naar het 25 jarige bestaan van de school in 1999 ik haal mijn gevoel van toen naar boven toen was ik er ook bij slecht in mijn vel ongelukkig om wat het leven me tot dan toe gebracht had work-a-holisme en een relatie die vast zat ik was verbitterd niet fier op wie ik was ik voelde me echt niet op mijn gemak ik doolde rond ik voelde me nergens thuis ik zocht fast-happiness zonder diepgang
nu, twaalf jaar later, staat hier een andere vrouw omdat ze besliste dat het zo niet verder kon met vallen en opstaan altijd weer opnieuw naar binnen kerend kijkend naar mijn wereld beeld en naar hoe dat ontstaan was vanuit een 'nee' naar een 'ja' in het leven als dat geen ommezwaai is om fier op te zijn ofschoon dat woord niet in het minste omschrijft wat ik nu voel fier zijn is slechts een kleine fractie van mijn geluksgevoel zelfs die periode van toen omarm ik nu zonder de Annemiek van toen was de Annemiek van nu er niet gekomen
natuurlijk is dit proces van wording niet ten einde gelukkig maar ik wandel in ieder geval in de goede richting en mijn weg is die van mij en van niemand anders uniek
de mijne was een Solex van mams die verdorie harder reed dan de Zundapp van mijn vriendje ben er ook nog mee over de kop geweest (had die auto niet gezien) sleutelbeen gebroken
gisteravond nam ik zoals gewoonlijk mijn gsm mee voor op mijn nachtkastje (kan ik zien hoe laat het is als ik wakker word) en ik dacht nog: "zou ik dat wel doen???" straks belt die gekke turk weer ofschoon ik daar een half jaar geleden erg veel last van had en ofschoon ik die vent/vrouw echt niet ken maar het nummer is een turks nummer en omdat ik daar dus nu al lang geen last meer van had dacht ik: "doe niet zo onnozel" . . . wie belt er om 5 uur 's morgens: de Turk! ik sliep toch niet wegens te veel nagenot van de ex-mbo-leerlingen meeting dus snel die gsm afgeduwd nog voor manlief wakker werd
ik ken wel marokkanen, turken en egyptenaren zelfs ghanezen en burkinafaso mensen (hoe noem ik die anders?) maar geen turk heeft mijn telefoonnummer zou dat een gestolen gsm zijn waarin mijn nummer nog staat natuurlijk bovenaan bij de 'a'
maar ehm ben ik nu helderziend/voelend/wetend? is dit nog toeval? en evolueert dat van onschuldige/grappige naar meer bijzondere gevallen?
wat een lange titel.... gisteren middag was het zo ver ik kreeg bij het naar ginds rijden 3x een ingeving om via Yerseke binnendoor naar het Goese Sas te rijden en iedere keer negeerde ik dat met als gevolg: stilstaand verkeer door een wielerwedstrijd en daarna in file verder... natuurlijk
(vanaf nu schrijf ik in tegenwoordige tijd omdat ik dat prettiger vind)
niet erg want in mijn nieuwe autootje bevindt zich een cd speler (ik ben waarschijnlijk een van de weinigen die dat nog niet had) en eindelijk luister ik nu meermaals naar mijn "Didgegrove" CD didgeridoo muziek in een modern jasje
komende vanuit het donkere België is het en verademing om met open ramen te kunnen rijden de lucht is blauw met hier en daar een wolk
wanneer ik arriveer is komen er slechts nog 2 na mij dus het is al volle bak even oriënteren wie wie is sommigen zijn geen haar veranderd anderen blijken in een parallelklas te hebben gezeten vrijwel iedereen herkent mij (hoe zou dat komen, kben toch dubbel zo zwaar als toen, haha) onze klasse leraar is ook van de partij bovendien mede-stichter van die school van toen één jaartje voor wij arriveerden dus kan hij een overvloed aan toffe anekdoten vertellen en wij hangen aan zijn lippen deze leraar was er een van ons altijd aanwezig op de fuiven en hij nam ons wel eens achteraf mee naar hem thuis waarvoor wonder boven wonder nooit één klacht werd ingediend wegens nachtlawaai trompetter geschal bijvoorbeeld
deze leraar heeft nog maar net een maand geleden gehoord, dat hij vriendelijk verzocht wordt om zijn carrière te beëindigen niemand die vroeg hoe hij dat zelf zag behalve wij en ik vind het hart verwarmend als ik zie hoe wij allen met hem omspringen ik denk dat hij er echt deugd van heeft de laatste die vertrok en ik ook maar dat is vanzelfsprekend als ik ergens graag ben
foto's circuleren oude toetsen ook herinneringen worden opgehaald ik realiseer me dat onze leraren van de generatie '68 waren en nu besef ik pas wat een unieke situatie er toen ontstond alles kon de regeltjes werden pas in de loop der jaren uitgevonden misschien wel nadat wij vertrokken, haha
een frisse Duvel lest mijn dorst gevolgd door enkele wijntjes de tongen komen los de barbecue smaakt verrukkelijk geregeld veranderen we van plaats vriendschappen zijn nog vrijwel steeds hetzelfde sommigen hebben het hoogste woord net als vroeger anderen zijn even stil als vroeger enkelen kunnen uitpakken met leuke statussymbolen iedereen lijkt redelijk tevreden met eigen levensloop natuurlijk heb ik niet iedereen gesproken op 6à7 uur lukt dat gewoon niet over 5 jaar komen we terug samen onderwijl zullen we de afwezigen ook overtuigen van hun ongelijk fotootjes zijn getrokken binnenkort vallen ze in mijn mailbox
half één vertrek ik eerst nog even de kop over de dijk uitsteken en de lichtjes van de Oosterschelde bewonderen (goed idee, Jozien!) en dan weer onder begeleiding van diezelfde CD zoef ik op eenzame wegen huiswaarts die nacht slaap ik niet alles komt als een film voorbij en toch ben ik wonder boven wonder toch fris dat zal wel aan de energie liggen die ik ondervond van deze dag om in te lijsten
zulke vrijdagen zijn gewoonlijk mijn geluksdagen zo niet vandaag alhoewel gelukkig maar één incident: de buurman op de vrijdagmarkt is na 2 weken afwezigheid opnieuw komen opdagen en stond vrijwel uitgepakt en wel 2 meter op mijn plaats van mijn hart een steen gemaakt na maanden van verwittiging deze keer zijn boeltje laten afbreken want anders zou ik weer met de andere buren in de shit geraken stemming in mineur het ziet er naar uit dat 'the happy days are over' bah ik hou al twee en half jaar rekening met anderen blijkbaar wordt het tijd om mijn grenzen duidelijker aan te geven kvinetechtnietleuk
de verkoop ging echter vlotjes de files waren enigszins te omzeilen het weer viel mee en fotootjes trekken is fijn
vanavond wilde ik de website van de vereniging laten aanpassen maar ook daar trek ik mijn grens ik duik mijn bedje in ben een beetje uitgeblust
morgen een reünie met mijn studiemaatjes van de Laboratoriumschool Zeeland 1975-1978 een barbecue aan het Goese Sas niet te warm helaas ik heb er wél zin in ofschoon mijn beste maatjes van weleer niet aanwezig zullen zijn een ex liefje dan weer wel maar die heb ik enkele jaren geleden al eens ontmoet
Gisteravond werd mijn moeders computer het slachtoffer van een zogezegd antivirus programma: antivirus 2008 en dit gebeurde onder mijn eigen handen haar computer wat al enige tijd buiten gebruik en had hier en daar wat updates nodig er verscheen een venstertje met een dringende oproep daarbij werd het windows logo enigszins nagebootst in ieder geval had het dezelfde kleuren en ik las ergens XP (voor zover ik me alles goed herinner) binnen de kortste keren bleven er steeds pop ups verschijnen dat ik dit en dat en gene Trojaans paard kon verwijderen als ik ergens op een knopje drukte mijn haar rees me ten berge ik had iets verdacht gedownload dus ging ik op zoek op internet naar soortgelijke gevallen en oplossingen de ene was al moeilijker dan de andere en de tijd verstreek tot ik op een senioren blog kwam die me gewoon wist te vertellen dat alles verdween na een systeem herstel procedure zo gezegd zo gedaan en de klus was geklaard
via igoogle op zoek naar thema's van kunstenaars bots ik op Dale Chihuly ik hol zijn wonder wereld binnen en verstil en hol en verstil hier en daar een video waarin hij het ontstaan van zijn creaties toelicht of zijn verrukking tijdens of achteraf en een 1000-tal tekeningen in een jaar .... van zo'n leven droom ik ofschoon ik al droomleef nu en dan
Oh boy op de valreep lees ik bij Mohow en vervolgens bij Ishku over de fotologdag
ik citeer een andere Elei Suiadan: "Neem ieder uur een foto van uzelf, uw omgeving, uw gezelschap, uw
activiteit, en plaats die fotos op uw blog. Het is de uitgelezen kans
om helemaal gepermitteerd de voyeur uit te hangen en meer over andere
mensen te weten te komen. Daarenboven is het een excellente gelegenheid
om nog es wat fotografische moeite te doen.
wow, ieder uur?????????? dan loop ik al uren achter maar die foto in de badkamer zou toch wel een leuk begin zijn geweest helaas... gauw mijn toestel nemen
mijn hond speelt met mij want ik kijk haar aan zij komt naar mij zet ik een stap vooruit zij holt snel bij mij vandaan met haar staart hoog in de lucht die zegt: "kom vlug en ja, pak me" haar ogen kijken schalks achterom ik keer me weg en doe alsof verder het opwindspel begint opnieuw wie speelt er met wie ik denk dan ja
als ik zeg: "ik stop" ga ik door als ik zeg "ik ben weg" blijf ik als ik zeg: "dat is niets voor mij" word ik nieuwsgierig als ik zeg: "dit is spannend" ga ik gapen als ik zeg: "ik vlieg er in" val ik stil als ik zeg: "vandaag niet" is de klus direct geklaard als ik zeg: "vandaag nog" wordt het morgen als ik zeg: "ik ga slapen" hang ik hier uren rond als ik zeg "tot morgen" zie je me niet als ik zeg: "het gaat goed" begin ik te flippen als ik zeg: "het gaat slecht" valt het echt wel mee
wie kan nog een touw aan vast knopen ..... mijn blog naam klopt
hier wil ik nog eens terugkeren onder andere om die film over Iran te bekijken want op de markt ontmoette ik reeds diverse mensen die Iran ontvlucht zijn....
ooit al geplaatst maar steeds actueel als ik te veel in mijn hoofd zit vandaar dat ik terug op zoek ging want mijn leven gaat lekker als ik deze tekst in mijn hart draag zonder over details te piekeren aan mijn voordeur ligt zand en soms speel ik er in met schelpen en zo gedachten vallen dan stil een tekening helpt ook die me dan achteraf vertelt wat de waarheid is achter het vraagteken van dit moment ....
mijn moeders wens werd vandaag vervuld: een dagje dierentuin met kinderen en kleinkinderen twee rolstoelen en heerlijk weer mijn berg was nog maar een molshoopje omdat ik net als gisteren 'onbevangen van het leven genoot' en zonder moe te worden mams voortduwde
later hand in hand tussen mijn twee ouders richting het restaurant en terug naar de auto anders dan vroeger maar even warm als toen rondom ons drukte en af en toe wat spanning maar nooit was ik terug getrokken in mezelf mijn ouders vertrokken moe maar gelukkig en ik tevreden huiswaarts gewiegd door de tram de lucht is blauw
van de week beloofde ik aan mezelf om zo snel als mogelijk een filmpje van vroeger op te zoeken via you tube terwijl ik me inlog in mijn blog flitst deze belofte door mijn hoofd een heerlijk fragment uit een film van 1972 dat me ook deze keer weer laat schaterlachen
Vannacht om half 3 dook ik mijn bedje in met een bijna onwerkelijk gevoel van geluk 21.30 uur wakker geweest in een staat van volledig bewustzijn alle sensoren werkten mee zoiets gebeurt slechts tijdens mijn verlof die staat van opwinding die zoveel energie geeft dat ik (zoals van de winter) de berg opklim in eigen tempo om vervolgens te zingen: 'I can move any mountain' ik bedoel dan dat ik de bergen in mezelf verzet die bergen die mij belemmeren te genieten die waar ik tegenop zie die mij vast zetten
ik heb ze beklommen, bedwongen en verzet dé berg van alle bergen in mij 'ik ga er voor, maar ik ga er onderdoor' wetende dat ik een wrak ben achteraf die berg die eigenlijk een omgekeerde ravijn is die berg die ik steeds verwacht en die altijd op de afspraak verschijnt
deze berg is niet meer is geïmplodeerd verdwenen
genoeg symboliek ik zal mijn dag verwoorden die grijze dag zoals sommigen hem hebben ervaren met miezerige motregen ik zag trouwdagen in het water vallen wel 3 op een rij in Kontich aan de kerk en ik dacht net zoals mijn eigen huwelijksdag 25 jaar geleden waarop wij zo genoten hebben (het is maar hoe je het bekijkt) deze grijze dag met grijze mensen en grijze gedachten werd dus een hoogdag in mijn leven
vrijdag avond was ik nog lang de vereniging gegaan om de laatste hand te leggen aan de tombola op die immense trap in de grote centrale hal
ik heb in de loop der jaren overdreven in de organisatie ervan lijsten met nummers en prijzen geschreven in klad daarna uitgetypt en geprint en die nachten ervoor steeds klaarwakker doorgebracht over nummers die zoek waren naar beneden donderende prijzen mensen die me betichten van oneerlijke praktijken boze of broze en bange gedachten die mijn energie opzogen een karwij om tegen op te zien de dag zelf al steendood moe van stress 's avonds volledig in mezelf kerend opruimend geen verbondenheid voelend blij dat het voorbij was en dan nog al die muziek van de fuif barstende hoofdpijn 'ik wil naar huis!!!!!'-gevoel
dat was vroeger vrijdag avond kwam ik dus de puntjes op de 'i' zetten en ik geraakte in gesprek met een van de andere vrijwilligers dit gesprek bevatte veel warme diepgang niet over de tombola maar over onze vereniging er kwam een rust over mij en ik ben om 11 uur naar huis gegaan zonder nog één puntje op eender welke 'i' te zetten mijn rust was zelfs zo intens, dat ik mijn Sedinal pilletjes niet nodig vond die gebruik ik om nachtmerries tegen te gaan die ik op zo'n dagen heb en omdat ik dan vrijwel geen diepe slaap kan bereiken dus zonder pilletjes diep geslapen en met een glimlach wakker geworden op die grijze zaterdag
mijn markt was een succes alle klanten waren aardig de kinderharten ( en die van de ouders) werden veroverd ik had vroeger willen opruimen want de opendeurdag wachtte maar het lukte me niet mensen bleven komen en kopen en toch bleef ik in rust en vertrouwen
thuis snel omgekleed en naar de volgende job nog steeds donkergrijs weer het gras was nat, de pad bemodderd mijn schoenen ingeruild voor sandalen de lotjes tevoorschijn getoverd en ik voelde direct dat ik in een andere energie dan gewoonlijk zat andere jaren kom ik toe en voel me een indringer onwennig tussen mensen die al 2 dagen samen in touw zijn ik nog niet in staat om de ommezwaai te maken tussen werk en tombola ik wilde toen altijd binnen sluipen zonder iemand te groeten
zo niet gisteren de zwier, de schwung, waarmee ik arriveerde alsof die berg niet meer bestond een gesprek met de een een warme knuffel met de ander ondertussen de sfeer bevoelend (die overigens super prettig was) een knipoog en een stralende glimlach men sprak me er op aan en ik zei 'ik heb er zin in!' en op mijn gemak er aan begonnen
andere jaren heb ik assistent kinderen die lotjes verkopen nu waren alle kinderen aan het spelen, schilderen en boetseren enkel bedenkelijke blikken.... wat nu? geen probleem, ik los dat wel op alles verliep probleemloos mijn eigen manier van mensen benaderen opende de portemonnee vol vertrouwen in de mensen verliet ik al die prijzen om ver uit zicht toch lotjes te kunnen verkopen vroeg hun om mij de tijd te geven voor verdere verkoop ik verwachte hun iets later onderaan de trap en ja hier en daar was er al eens een nummer zoek
maar alles kon worden opgelost
op en neer de trap
warm maar gelukkig sloten water gedronken
veel meer verkocht dan vorig jaar
altijd prijs en geen stress weer een berg bedwongen
lekkere barbecue vrijwilligers die allemaal ontspannen en gelukkig mee werkten en dan 's avonds de fuif die berg was al verdwenen zonder slag op stoot geen hoofdpijn veel mee gedanst (zeldzaam in de vorige jaren) geen pijn in benen en voeten geen gêne om alleen op de dansvloer te wervelen geen noodzaak om me in mezelf terug te trekken geen opruim nog voor het feest gedaan was gewoon genoten nee niet gewoon gewoon is rustig terwijl ik binnenin dit alles ongewoon vond dus kheb ongewoon genoten en de lotjes verkoop liep op zijn einde
onderwijl nog een andere Scarlet box aangeloten (was toch zaterdag middag aangekomen) me steeds bijzonder verbonden gevoeld met onze team genoten ook dit neemt met de jaren toe een verbondenheid die ik nooit heb gekend de verbondenheid tussen anderen onderling werd bovendien door mij ervaren als een bedreiging ik kon me niet volledig binden altijd weer die angst om in groep vernederd te worden die angst om virtueel afgemaakt te worden ook zo'n berg die gedynamiteerd werd zelfs geen puin moeten ruimen alles verdween als sneeuw onder de zon
dozen werden voor mij versjouwd terwijl ik voort inpakte alles is weer opgeborgen voor volgend jaar ik was de laatste die vertrok in het donker maar met het licht in mij
vanmorgen keek ik bij Uvi en las iets over een gedicht met een diep decolleté over een vrouw die al ja zegt vooraleer iemand avances maakt en ik voel een andere dimensie in dit gegeven ik ben zo'n vrouw die al 'ja' zegt maar toch op een andere manier een vrouw die al geeft nog voor er iets gevraagd wordt eentje die voelt wat er nodig is om een mens te verblijden maar vooral en dat is het verschil met vroeger dit nu doet vanuit haar eigen innerlijke bron en niet om een ander te behagen en dat decolleté is inbegrepen want ook ik zie dat graag
wat is het fijn om zo lekker in mijn vel te zijn
o jee, het is al laat vandaag familie dierentuin bezoek dag om 2 uur ter plaatse af gesproken en ik moet nog douchen even mijn tijd vergeten is dat omdat ik daar misschien tegen op zie? de volgende berg dient zich aan ....
3 uur werd het voor de tombola volledig was uitgestald en ik tevreden in mijn bedje dook tollend van de slaap maar dik tevreden de hoofdprijs: een zweefvlucht en voor ieder lotje altijd prijs vanavond nog wat details en dan zaterdag opendeurdag vanaf 14 uur in het park van Wijnegem 's avonds fuif! iedereen is welkom
Mail aan Scarlet. Onze Scarlet box is voor de 2e keer kapot in evenveel maanden en wij hebben deze zaterdag 7 juni opendeurdag. Niemand kon reserveren voor de barbecue of andere actviteiten..... Dank U daarvoor, want na herhaaldelijke telefoontjes (met de bijbehorende uren wachttijd) met uw 'pechdienst' werd ons beloofd, dat U ons vandaag per taxipost een vervangende Scarlet box zou bezorgen. Helaas hebben we zelfs uw kat niet gezien die u ons daarvoor in de plaats stuurde. Nu wil ik onze telefoon doorschakelen naar ons GSM nummer, maar ook dat zal wel weer te laat gebeuren, denkt u niet? (u belooft dat dit binnen de 24 uur gebeurt) Waarschijnlijk betalen we dan voor een dienst, die alleen maar via onze bestaande telefoonlijn (die niet werkt) kunnen inschakelen. Want ook daar geeft u op uw website niet meer informatie over. Scarlet laat ons zo als gewoonlijk in de steek. Prettig weekend, u zal er waarschijnlijk niet van wakker liggen. Wij wel...........
Héla, wat gebeurt er? Deze keer kan ik mijn mail wel verzenden en verschijnt er geen scherm met excuses voor storingen tussen mij en de klantendienst Ongelofelijk. Ik vrees dat het toch te laat is jawel ik gebruik het woord 'vrees' dit komt uit mijn verstandelijk denkvermogen wanneer ik echter mijn hart volg dan weet ik dat alles wel in orde komt zoals gewoonlijk maar ik kon het even niet laten om eens een vlammende mail te sturen kben ook maar een mens
Scarlet is dus telefonisch niet gemakkelijk te bereiken wel te bereiken maar je hangt al gauw een half uur of langer op een wachtspoor via de gsm die je voortdurend aan je oor moet houden kon ik dus niet moest deze morgen verkopen op de markt dus en ander heeft gebeld 3/4 uur gehangen op de zijspoorlijn kreeg vervolgens de goede raad om en quickstart uit te voeren pffff terug naar af alsof ik dit nog niet gedaan heb alsof men daarvoor zo lang aan de telefoon hangt om nu weer iemand op te bellen van die zogezegde klantendienst is ons er te veel aan we hebben het al druk genoeg ik weet een ding zeker daar bestaat bij mij geen twijfel meer over: Scarlet vliegt buiten .... nu nog de andere vrijwilligers daarvan overtuigen ....
zucht heel de avond gekloot of is het verkloot aan Scarlet en dat is niet de eerste keer na lang zoeken kom ik er achter dat we via een andere telefoon de voicemail kunnen beluisteren daar is dan wel een pincode voor nodig die waarschijnlijk niemand heeft of achtergelaten heeft
maar die vereniging móet echt wel bereikbaar zijn dezer dagen dus kies ik voor de optie: doorschakeling daarvoor moet dan weer de voice mail dienst worden uitgeschakeld ik kan niets beslissen zonder overleg met de verantwoordelijken maar die slapen al en als ik ze morgen bel ben ik alweer op de markt kan ik weer niets overschakelen want daarvoor moet ik een computer bij hebben zucht
ik kan ook mijn mans laptop meenemen en op een andermans internetverbinding surfen ..... over gedachtenkronkelingen gesproken
Iemand bij ons in de vereniging heeft ons enige jaren geleden aangemeld bij Scarlet toen nog Tiscali we hadden al een eigen website en email adres ons email adres werd automatisch doorgeschakeld naar Tiscali later werd dus de boel veranderd in Scarlet maar al enige tijd krijgt iedereen die ons gewone email adres gebruikt een foutmelding dat dit (via de verwijzing naar Tiscali) niet meer bestaat (dit hoorden we nog maar pas)
Klantendienst gecontacteerd via email maar telkens als ik mijn klacht verzend, verschijnt een een excuus van Scarlet dat deze toevallig niet kan bezorgd worden ondertussen valt ook regelmatig de telefoon uit soms krijgen we hem terug in gang maar deze keer weer eens niet net nu we een Opendeurdag hebben en er ook veel inschrijvingen verwacht worden voor de BBC
Nu probeert er iemand om via een andere telefoon ons zogezegde antwoord apparaat te beluisteren ik ben eens benieuwd maar eerlijk gezegd ik krijg stevig de pest in dat bedrijf
genoeg gefrustreerd ik ga vanavond naar daar mensen ontvangen en indien er niemand komt maak ik een start met het uitstallen van onze tombola prijzen op een prachtige centrale trap naar boven
neem de titel maar met een korreltje zout want ik hang te lang op andermans blogs heb er zoveel te lezen dat ik alweer plots constateer, dat het laat is. dat ik weer niks schreef in dit stukje van mezelf op het wereldwijdeweb
het gaat dus niet helemaal fout met mij kom slechts tijd te kort om te beschrijven hoe prettig ik terug in mijn vel ben dat was vorige week wel even anders of hoe misverstanden via geheimen escaleren tot explosies van agressieve taal
na het likken der wonden en een weekend verder waarbij alles duidelijk werd noem ik mezelf dus weer 'gelukkig'
kben ook een aantal kadootjes rijker die me vooral wezen op het inlevingsvermogen van de gevers mijn hart is daardoor lekker warm komt er nog bij dat onze dochter (ondertussen alweer bijna een jaar uithuizig en 2 uur verderop wonend) dit weekend zo'n 4 dagen aan een stuk ons leven deelt en wij het hare en de telepathische band is ook nog intact zij denkt aan mijn stoofvlees en ik zeg: "zullen we vandaag frieten met stoofvlees eten?" ik denk: "zou ik haar bellen om haar op te halen bij die vriend nu het zo'n noodweer is en ze anders doornat thuis komt....?" mijn gsm in de hand ik twijfel wil niet te veel interfereren in haar leven die gsm belt net op datzelfde moment ik schrik me rot en neem op "mams, ben je nog wakker? zou jij me dan alsjeblieft hier willen/kunnen ophalen?" weer voel ik me warm worden binnenin
Ze nam bovendien onze herdershond onder handen die krijgt ieder jaar een ferme knip en scheer beurt en ze vindt dat geweldig fijn alsof het een verjongings kuur is de dierenarts kijkt ook vertederd onze hond is gezond en gelukkig eventjes nagels knippen en inenten en ze kan er weer een lange tijd tegen
beweging heeft Aura genoeg holt achter alle konijnen en fazanten die op een afstandje zitten te lachen want ze zijn altijd sneller Aura eet ook vogelzaad en pindanoten omdat ze jaloers is op de aandacht die de vogels en eekhoorns van ons krijgen ze zou beter moeten weten voor zover een hond dat kan
ik sluit af voor ik alweer slaap te kort kom bloggen over zulke dagelijkse onderwerpen brengt mijn geest tot rust want voor iedere gedachte die hier vorm krijgt zijn er 10 die het daglicht niet zien evenals zovele herinneringen die ik slechts anoniem kan ventileren ooit hier of daar of moet ik alles maar laten rusten (datgene wat me maakte tot wie ik nu ben) ook die herinneringen geven warmte van een andere soort
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
.JPG)
