Vanmorgen wakker geworden met een donkere wolk gevoel: ik moet nog zoooveeeeel doen! Toen ik opstond werd het nog erger, omdat ik ook nog van alles vergeten was. En dan kwam er ook nog een opdracht binnen waaien: Eerst vanuit het boek van Kiesha Crowther waar ik enkele bladzijden in las en onmiddellijk daarna via de pc: Spendeer tijd in de natuur en luister naar wat die je te vertellen heeft. Eerst naar de bakker, manlief is vroeg gaan duiken. Een briefje vraagt me vriendelijk om dit vandaag zelf te doen.
Vervolgens de natuur in, vóór het ontbijt, ja, dat werkt meestal bij mij het beste. Mijn tablet mag mee, wil enkele fotootjes maken, van paddenstoelen of zo....
De natuur, da's net naast ons huis, dat is een braakliggend stuk grond. 25 jaar geleden gazon en een paar mooie bomen, nu een echte wildernis. Gemakkelijk, hier dwaal ik wel eens meer rond, doet me altijd deugd..... Maar hé, de laatste keer was ergens in mei, juni? Alweer zijn er veel bomen omgevallen, alweer hebben de bramenstruiken zich vermenigvuldigd. Ik geraak er nog nauwelijks door. Achter het begin (de rand van het perceel) gaat het gemakkelijker, maar ook daar hebben bomen het leven gelaten. Ze lijken tegenwoordig met bosjes om te vallen.
Oh ja, wat heeft de natuur mij te vertellen? Ik moet aandacht geven aan wat mijn aandacht trekt?
Kattenzijk, hmmm, dat wil ik negeren. Maar dan weet ik wat het wil zeggen: territorium afbakenen, grenzen stellen, laten weten dat dit mijn gebied is (van de kat) Of dat ik hier frequent kom? Of ik was hier? Of eh, ik laat hier mijn geur achter, weet dat ik niet ver weg ben.... Wat leer ik hier uit: Doe ik dit ook? Op een onaangename manier? Het is wél een duidelijk signaal. Maar wat roept het op bij iemand? Oppassen! Een wilde kat? Onheilspellend, voorzichtig benaderen? Nogmaals, gaat dit over mij? Of is dit een waarschuwing. Waar was ik met mijn gedachten voor ik dit rook? Bij wie? Oh... jeee, ik weet het al. Dank je wel.
Volgende signaal:
Een diep hol, vrij vers en krachtig uit gegraven, maar het proces is gestopt, er liggen vers gevallen bladeren in..... Overal zijn er zulke gaten. Is hier iets opgegraven of moest hier een hol komen? Hoe langer ik er over peins, denk ik dat dit het eerste moet zijn. Of is het wishful thinking? Wat heeft het me te vertellen: dat dit mijn gebruikelijke manier van doen is. Ik graaf dikwijls diep en ja, ik laat mijn graaf sporen zien. Nee, ik heb niet de behoefte om mijzelf een schuilhol te bouwen.
Volgend signaal:
ik kijk op en besef dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Zoveel te doen, ik voel me machteloos.... ja, hier moet ik iets aan doen.
4e signaal:
Een boom met een gat in en hier en daar beschadigd. Ik las vanmorgen ook in dat boek dat elke wonde die je overleeft ervoor zorgt dat je sterker wordt dan anderen die niets mee maken. Deze boom is niet dood, deze boom leeft! Er hangen nog bladeren aan. Vele bomen die op het eerste gezicht ongeschonden zijn, liggen in dit bos plat tegen de vlakte. Zou dat dan waar zijn?
5e signaal:
Ik wil terug het bos uitlopen maar draai me nog even om en daar staan ze: 2 blakend gezonde berken. In de grond plakkend dicht tegen elkaar, maar verder naar boven krachtig, hoog, sterk. Ze wuiven in de wind, ze staan daar tijdloos te wezen. Ik herinner me mijn workshop van afgelopen zomer: Herinner je wat werkelijk belangrijk is voor jou. Ohhh, ik ben vergeten om mijn bezigheden, mijn to-do-list, te checken volgens deze maatstaf. Oei. Mijn lijst wordt alras kleiner.... ik ben vergeten waar het voor mij om draait. Mijn kaarten verkoop had als doel: 1 mensen blij maken met zo'n kaart. 2 Een deel van de kosten recupereren, zodat ik kan blijven delen. Veel kaarten geef ik nu al weg, bijvoorbeeld naar aanleiding van een gesprek. Veel kaarten wil ik zelf vol schrijven en sturen naar wie het kan gebruiken. Ja, ik moet nog het een en ander aanpassen aan die Etsy.com winkel, maar ik moet me er niet in vastbijten. Ik wens diep van binnen dat die kaartenverkoop me een constante stroom aan inkomsten brengt. En wanneer dit te veel wordt, kan ik altijd dromen van ander mensen financieren. Dromen die goed zijn voor hunzelf én voor de wereld.
Dit zijn mijn twee sterke bomen. Al de rest is bijzaak...... ook al is er mijn eigen werk en huishouden en.... Wat ik daar doe, komt in de grond op hetzelfde neer. Het zal wel goed komen.
Ik wil het bos(je) verlaten en kijk nog even om me heen:
is er nog een signaal? Ja hoor: Een bosje taxus, hé, dit moet een zaadje zijn geweest van die taxussen in onze tuin... Taxus bevat stoffen die gebruikt worden voor de kanker bestrijding. Ja schatje, ik stop met 'kankeren' over zo'n grote 'to-do-list'. Kiesha zei gisteren: "Kijk er met andere ogen naar" Ik kijk er dus met andere ogen naar en ik denk "Wat is het fijn om zo boordevol plannen te zijn, blij, dat ik dit allemaal kan. I can reach any mountain!"
Ok, ik verlaat het bos en ga ontbijten.... Dit verhaal vormt zich in mijn hoofd. Voordat ik ga doen wat ik allemaal nog moet doen voeg ik nog één ding toe aan het lijstje: bovenaan staat:
Schrijf dit verhaal op.
Een vraag uit Flow magazine:
Wat zou je graag doen als geld en tijd geen rol spelen?
Tja.........
Wat ik doe, doe ik wel graag......
Maar ik wil er nog iets aan toevoegen:
'als loyaliteit geen rol speelt'
Dus ook m'n ding doen zonder schuldgevoel dat ik één of meerdere personen in de steek laat.
Gewoon verder doen met wat ik graag doe en kunnen zien dat ik eigenlijk iemand wel kan verder helpen met het realiseren van zijn/haar droom, maar eerst mijn eigen droom af maak.
Gewoon m'n ding doen en zeggen dat ik nu niet kan meehelpen om andermans jouw wensen te realiseren.
Gewoon eens helemaal kiezen voor mezelf. Wetende dat m'n eigen droom volgen ook anderen gelukkig maakt.
Ja, ik heb een droom.....
En Jij?
Kan jij dat?
Of doe je dat al?
Hoe dan?
Het is half 2 s nachts en ik lig wakker. Dat gebeurt zelden....... alleen als het borrelt. Als er iets in me zegt: IK moet er UIT!.
Nee ik heb niets verkeerd gegeten en nee, ook niet te veel gedronken. Ik ken dit gevoel ondertussen bijzonder goed, want luister ik niet, dan wordt dit een hel van een nacht en heb ik de volgende ochtend spijt. Luister ik wél, dan stap ik in de stroom van mijn creatieve zelf, die tegenwoordig jengelt als en klein kind. Dat kind in mij krijgt groeischeuten sinds ik mezelf aansloot bij KAPPA ( http://kuplaka.wikidot.com/even-voorstellen ). Jengelen is niet het juiste woord: Het kind in mij bevindt zich in een speeltuin en wil alles, maar dan ook ALLES DOEN! Nee, die speeltuin is geen pretpark met gesofistikeerde tuigen, deze speeltuin is een doe-park, een ontdekkingspark een ervaringspark, een Land van Ooit waar kinderen de baas zijn. Dus........
............kom ik uit mijn bed en begin te schrijven over de dag van gisteren. Of nee, over wat KAPPA in me heeft wakker gemaakt, of start ik bij het begin, nu 2 jaar geleden? Ja, ik ga me eens helemaal laten gaan. Er wordt altijd om kopij gevraagd voor de Letter 10 en ik voel al even de drang om ervoor te schrijven.
2 jaar geleden kreeg ik van een KAPPA bestuurslid LETTER 10 in handen via manlief die blijkbaar nogal lovend over mn tekeningen sprak. Is dit niets voor jou? KAPPA kende ik wel, we bezochten ooit de tentoonstelling in het fort van Stabroek waar ik toen zwaar onder de indruk van was. Ik hapte naar adem: Dát zijn wel échte kunstenaars hoor, wat ik doe pruttelde ik tegen. Wat ik deed: een beetje tekenen, wat schilderen, soms knutselen, véél in mijn hoofd zitten, af en toe schrijven, dromen en vooral ter plaatse trappelen. Maar aansluiten bij KAPPA leek me toch een stapje te ver. Aansluiten en niets doen was geen optie. Iets doen dan, is dat dan wel goed genoeg? En deadlines pfffff. Ik sluit me toch aan en we bezoeken hun tentoonstelling Koekeloere Poezewoefke int Rivierenhof. Wat was ik weer onder de indruk en wat voelde ik me klein. Ik hield me klein in ontzag voor
En toch, ok, ik was lid, wat nu. Voor ik ook maar iets durfde uitpakken bij KAPPA schreef ik me in voor de WAK in Schoten. Het was ondertussen december, ik had nog tijd tot eind april, begin mei. Ver weg, dus tijd genoeg om te leren omgaan met deadlines, maar hoe doe je dat. Via internet kwamen er 365-dagen-projecten van anderen op mijn weg en zo ben ik begonnen om elke dag iets te tekenen/schrijven/fotograferen/maken/doen en daar dan een foto van maken. Elke maand maakte ik een boekje van die fotos. Kheb er op gezweet en geploeterd die eerste maand, de volgende ook nog en daarna begon het echt leuk te worden. Tegen dat WAK een feit was, had ik mijn vrees bijna volledig weggewerkt. Een vertrouwen kwam in de plaats. Ik stelde in mijn eentje tentoon in de brandweerkazerne want andere (echte?) kunstenaars vonden deze plaats te min. Zo was die drempel van de eerste keer overwonnen. Bovendien tekende ik ter plaatse een stilte mandala (geïnspireerd door de droom van alweer een KAPPA bestuurslid) en legde ik een mandala van zand, schelpen en pluimen met een kaarsje in het midden. Het bracht me tot rust. Dit alles lekker niet onder het toeziend oog van de KAPPA kunstenaars.
Ondertussen maakte ik me bekend als mandala tekenares, dat kon ik goed, dat was meestal oud werk, dat was veilig. Dus besloot ik daarmee uit te pakken tijdens KAPPA NATUURLIJK. Maar in de zomer leerde ik enkele kunstenaars kennen die in Doel gingen tentoonstellen. Een last minute uitnodiging volgde. Mijn vredige mandalas tussen hevige moderne Hard Rock/Punk/Street Art, ik heb eens gelachen met mezelf, maar ik durfde dat wel. Alleen had ik een truckje nodig om dicht bij mezelf te blijven te midden van zoveel hevige karakters. Omdat de tentoonstelling slechts één dag plaats vond in een kapel met een koorruimte bovenaan vroeg ik of ik ter plaatse een plantenmandala mocht leggen die vanuit de hoogte kon worden bekeken. Die week en de dag zelf overal van alles verzameld en ik begon er aan. Moeiteloos alsof ik dit al tig keer gedaan had. Bezoekers reageerden enthousiast en ik dacht int Arboretum? Nee, nee, rustig, gewoon enkele tekeningen binnen brengen en voorzichtig zijn. Dat ik mocht meedoen was al héél wat.
Maar de drang bleef aanwezig en uiteindelijk sprak ik er toch over met iemand van KAPPA. Fantastisch hoe hij, en waarschijnlijk ook anderen achter de schermen, omsprong met mijn idee. In het arboretum ontstond een mooie plantenmandala die zelfs moeiteloos voor langer dan een dag kon blijven liggen. Geen ervaring en dan toch zon resultaat, mijn zelf vertrouwen groeide. Dr was wél een ander probleem dat me onrustig maakte. Ik had me aangemeld als tekenaar van mandalas en ja, ik deed dat wel graag, maar dat kón ik, dat prikkelde niet meer. Ik zette me neer en kwam al tekenend tot rust, dat was alles Was dat alles? Ik schilderde ook tijdens dat 365 dagen project met acryl of ik experimenteerde met inkt, eigenlijk met onnoemelijk veel materialen tot oude ooglenzen en hun vloeistof toe. Nora spoorde me aan om eens in het groot te schilderen, ja, dát was leuk.
De tentoonstelling rENDEZ VOUS was pure fun. Voorzichtig legde ik contacten, maar En had ik wel of niet nood aan een eigen stijl. Oei, keurslijf Tjonge, ik werd zenuwachtig van mijn eigen innerlijke getwijfel en getrappel ter plaatse. Ik kon goed zien dat het probleem bij mezelf lag en niet bij KAPPA. En het gebeurde overal bij alles wat ik deed, kortom een rode draad in mijn leven. Een geboren willen worden en toch niet durven. Met het te benoemen begon er wat te veranderen. KAPPA BOOM kwam in zicht en ik had er zin in. Maar wat zou ik doen? Het ene na het andere idee diende zich aan, maar ik kreeg niets helder. Ik ging op vakantie, mijn ouders vertrokken richting het bejaardenhuis, hun huis moest leeg gemaakt worden en toen we op zaterdag ochtend kans kregen om een boom uit te zoeken voor ons project haakte ik af. Dat ik werkte op zaterdagochtend was één reden, maar als ik écht had gewillen, dan had ik écht wel iets kunnen regelen. Het kwam gewoon goed uit, ik had teveel aan mijn hoofd, ook mijn vrijwilligers werk vroeg enorm veel aandacht met diverse deadlines in september. Dan maar niet.
Teleurgesteld in mezelf, dat was ik wel, ik had opgegeven. Terwijl ik ondertussen al zelfzeker genoeg was om zelfs lastminute iets moois te creëren, had ik 2 maanden vóór datum opgegeven. Niet leuk. Juist omdat het in open lucht was: nee, niet leuk.
En dan neemt kort voor de tentoonstelling alweer een bestuurslid van KAPPA contact met me op: of ik misschien iets kan maken als geschenk voor 2 harpistes? Ik? Een bloemstukje of zoiets? Ik? Ik heb dat nog nooit gedaan. Ik zeg Ja, ja hoor, dat zal me wel lukken. Mijn hart jubelt. Een uitdaging. Een last minute activiteit. Eentje met een deadline van jewelste. Een werk wat KAPPA vertegenwoordigt. Hoe is dat mogelijk dat ik blij ben en tegelijk zo rustig blijf. Ik verzamel wat hier en daar en ik heb geen idee wat het gaat worden. Wat er wél gebeurt: mijn zelfvertrouwen neemt toe. Ik weet het: wanneer ik er aan begin, valt alles op zijn plaats. Ik moet gewoon beginnen. En ja, zaterdagmiddag duik ik het wilde bosje naast ons huis in en s avonds om 8 uur start ik. Het werkt, ja, HET WERKT!
Onder mijn handen groeit iets wat ik zelf nooit verwacht had. En terwijl ik bezig ben groeit ook het inzicht: dit werk heeft een boodschap. Dit werk is als een boom. Het groeit en zal verder groeien ook als ik het heb overhandigd. Het wordt een werk voor buiten, aan of tegen de muur of tegen een boom. Met levende paddenstoelen en mossen en opgekrulde schors en Ik zie het al voor me: planten en voorwerpen worden er uit gehaald en nieuw materiaal wordt er ingestoken. Een levend schilderij. Ik begin en de ontvangers gaan er mee verder. Een verweving van zielen en dromen. Als beide werken af zijn is manlief verrast. Wéér een nieuwe kunstvorm ziet het daglicht. Om twaalf uur slaap ik in, tevreden. Vroeger zou ik nachtmerries hebben gehad. Wat een verandering, ik herken mezelf niet. Of is dit mijn ware zelf?
De volgende dag vertrek ik richting het Beukenhof in Kapellen. De bloemstukjes heb ik ingepakt. OP het laatst stak ik er nog een rode paddenstoel met witte stippen in. Ik voel me helemaal op mijn plek. En kijk rond, wat kan ik doen? Degene die de receptie verzorgt is zenuwachtig, wat ik goed begrijp, ik kom uit dat gevoel, ik bewonder haar, ik zou vroeger bij zoveel innerlijk spanning afhaken, weg hollen, overspannen worden. Het blijkt geschiedenis, dit gedrag ligt achter me. Deze dag ga ik als het even kan naar buiten om materialen te verzamelen in het park, want de tafeltjes verdienen nog wat decoratie. Weer geen idee hoe ik het ga doen, weer in vertrouwen dat het goed komt. En alles kwám goed.
5 uur manlief stapt uit bed ik ben klaarwakker even facebook kijken d'n Ivo is 't er ook zoals gewoonlijk met vragen, bedenkingen en ideeën om de wereld rondom ons blij te maken
op vrijdag mag ik tot 7 uur (en zelfs wat langer ook) blijven liggen donderdag middag en avond is paps-mams-dag dan ben ik pas rond 12 uur in bed mijn markt begint kort voor de middag
ik wil er nog niet uit ik mag nog 2 uur blijven liggen ik draai me om en reageer niet ik draai me nog eens om en blijf klaar wakker verdorie waarom wilde ik nu even lezen het was tegen beter weten in het was sterker dan mezelf het was alsof ik iemand hoorde roepen
ik draai me nog eens om half 6 nog steeds klaarwakker ik heb ideeën ik wil schrijven ik wil eigenlijk alle dagen schrijven en toch doe ik het niet ik wil 365 dagen schrijven of wordt het 366 dagen? :)
nog 1,5 uur te gaan
6 uur manlief rijdt er vandoor ik heb er genoeg van en ik sta op
mijn ochtendritueel zet zich in gang en daarna organiseer ik nog wat foto's vanuit mijn gsm ik verlies me weer in de tijd want ik stond op om te schrijven
ik wil gewoon mijn gedachtenkronkelingen neerschrijven en ook mijn andere creatieve kanten wakker schudden -nog eens- 'discipline' zei er iemand maandag tegen me schrijf gewoon enkele sleutel woorden op die je terug brengen bij de tekst die je wil schrijven en dan komt alles weer vanzelf tevoorschijn als je wél tijd hebt om te schrijven 'discipline' las ik hier en daar 'elke morgen en elke avond'
'discipline' is een lastig iets er hangt 'moeten' aan vast dan wordt er een weerstand duiveltje wakker dus met wat kan ik discipline linken zodat het een "volg mijn hart' woord wordt? wat ik wil doen, doe ik enorm graag dus als ik regelmatig iets heel graag doe stroomt het vanzelf die flow durf ik mezelf te permitteren om dagelijks in die flow te stappen dat klinkt al heel anders gemakkelijker ook los uit de pols zoals dit stukje tekst
.... de 'flow' stroomt een steen stopt me ik blijf achter in de draaikolk het noorden kwijt kopje onder .... 'zo voelt het' dacht ik nadat ik mijn ogen deze morgen open sloeg mijn buiten- en binnenwereld verschillen sinds eergisteren ik heb het voelen gebeuren en tegelijkertijd keek ik machteloos toe ik weet nog precies wanneer het begon of ik weet nog precies wanneer ik me er bewust van werd de ene na de andere gebeurtenis stapelden zich op ik maakte contact met iedereen in mijn omgeving voelde haarscherp wat er in hun omging en telkens dacht ik: "zo kan je toch niet leven?" of "kijk wat je eerst je zelf aan doet en zie het effect op de anderen" vervolgens keek ik in de spiegel, 'waarom's' en 'beterweter-gedachten' spookten door mijn hoofd en ik voelde me steeds lastiger in mijn vel ik keek naar mezelf en zag mijn daden door andere ogen trachtte me nog te verbergen achter drogredenen sprak er zelfs over en terwijl dat gebeurde kreeg ik te horen wat ik zelf al vermoedde alle beelden die ik van anderen had en zelfs haarfijn kon verwoorden vertelden me dat ik dat ik nog altijd niet weet waarom IK doe wat IK doe ik dacht het ondertussen wel te weten maar daar klopte niets van kben dus gisteren bezig geweest met rondjes draaien adem happen bodem willen voelen richting zoeken het bleef maar duren en het duurde vanmorgen nog
ik ben begonnen met schrijven ja dat is blijkbaar voor mij een goed begin van de dag al schrijvende kreeg ik zicht op iets, inzicht... in mijn leven in mijn beweeg redenen in mijn doel
ik heb een dagje vrij genomen een letterlijk dagje vrij om rommel op te ruimen en te poetsen ik wil de weg terug vrij maken zowel voor me, achter me, als rondom me om wegwijzer te zijn zonder te onderwijzen vanuit praktijk ervaringen en als voorbeeld te raadplegen............ of niet en dat laatste zonder dat ik daarover oordeel
"soms word ik zo vervelend van die overgang en 's-nachts wordt ik wakker door zo'n kl... opvlieger, ik wou dat ik er door was, en ik vind het helemaal niet leuk dat ik 50 word......" hoorde ik naast me iemand zeggen en ik dacht "hé, dat heb ik ook, maar ik ervaar het helemaal anders" of hoe de manier om er allemaal tegenaan te kijken zo kan verschillen
ja, ik zit in de overgang mijn ene eierstok sputtert al stevig als die aan de beurt is is het bijna 3 dagen niets of 10 dagen alles en veel te laat ik kan er niet meer op rekenen
wil ik er vanaf? nee, eigenlijk denk ik er gewoon niet over het is een fase waar ik door ga en ik gebruik niet het woord 'moet' moeten roept weerstand op en aangezien ik die niet voel gebruik ik het woordje 'gaan' misschien dat ik gewoon minder last heb/krijg dat veel anderen misschien is het wel net als met de periode die stilaan voor bij gaat: ik heb de indruk dat ons periodiek systeem wel of niet lastig is al naar gelang we sowieso wel of niet goed in ons vel zitten zo lang ik me geestelijk ongelukkig voelde had ik verschrikkelijke pms bijwerkingen vanaf het moment dat ik me gelukkiger ging voelen namen die bijwerkingen af om zo'n 11 jaar geleden helemaal te verdwijnen toeval of niet net toen ik eindelijk mijn weg begon te vinden in het leven en wist wat ik wilde maar het nog niet kon verwoorden
de 50 ben ik al 2 jaar voorbij nog zo'n mijlpaal die voor velen onoverkomelijk of ondraaglijk lijkt mijn geluk neemt toe mijn inzichten ook mijn kwaliteiten komen meer en meer tot bloei mijn visualisaties komen tot leven mijn geloof in mezelf groeit mijn waarnemingen worden helderder ik geniet en als ik niet geniet krijg ik inzicht in verborgen 'oude' stukjes van mijn geschiedenis wat winst betekent omdat ze me daarna niet meer lastig vallen
en dan die andere opmerking over nachtelijke opvliegers ik heb ze ook en meer en meer zwetend word ik wakker en altijd spelen er dan ideeën door mijn hoofd dan wil ik iets realiseren of creëren of schrijven het maakt al niet uit wat of wacht even soms word ik er wel onrustig van en blijft die onrust daarna in mijn dromen hangen maar als ik er gewoon uit kom dat zijn die nachtelijke uren een bron van inspiratie dan lossen ze voor mij iets op waarmee ik ben gaan slapen
gisteren avond bijvoorbeeld voelde ik dat ik te weinig inspiratie had om iets tofs te arrangeren voor mijn petekindje die vandaag jarig is en ik voelde dat ik beter kon gaan slapen ik sloot mijn ogen met de volgende in mijn gedachten: "ik vertrouw er op dat mijn lichaam zeer vroeg wakker wordt en dat ik dan wel weet wat te doen én ik vertrouw erop dat ik dan ook een mooi stukje ga schrijven want ik heb me voorgenomen om dat iedere dag te doen" ik ben nog aan het voelen of ik 's-morgens of 's-avonds het meeste inspiratie heb
mijn intenties zijn verwezenlijkt: een enorme 'vapeur' wekte me om half 6 en alle ideeën borrelden op ik kon niet meer blijven liggen trachtte nog wat te treuzelen maar dat werkt niet
ik hoor de vogeltjes fluiten en ik ben gelukkig meer dan 50 jaar met vapeurekes en al ik ben gelukkig ik kan echter nog niet fluiten...........
Jij schreef: Grappig ik kwam je niet toevallig tegen.
... opeens dook een forum-tekst van jou op op mijn facebook-scherm ... hoe is me een raadsel ... je schreef over oa.anti-gevoel ... je
"wijsheid" in ervaring raakt me in mijn "wijsheid" ... daarom stuurde ik
je een vriendschapsverzoek ... gewoon zo maar of toch niet?
Ik schreef: ... Grappig.... Woensdag heb ik je via mijn gsm snel aanvaard, ik zou later
wel uitzoeken wie ik had toegevoegd. Dat later is nu. En wat blijkt?
Deze week worstel ik een beetje met mijn manier van zijn. Voor wie
schrijf ik? Waarom doe ik dit of dat, waarom hecht ik zoveel waarde aan
synchroniciteit, ben ik bijgelovig? Soms voel ik me op de dool. Soms
voel ik me perfect op koers in de flow van't leven. Verder ben ik erg
hard op zoek naar een juiste manier om met mensen om te gaan, ik twijfel
namelijk aan mijn methode. Ben terug begonnen met de Celestijnse
Beloften van James Redfield te lezen, nu er net een nieuw boek uitkwam,
b leek dat een prachtige aansluiting op mijn zoektocht. En nu dus jouw
vriendschapsverzoek met een verwijzing naar een forum tekst van mij. Ik
heb even gegoogled en ja bij d'n Stef gevonden. http://www.facebook.com/topic.php?uid=150520562023&topic=10955 Een tekst van een jaar
geleden.... Ik las hem opnieuw en ik dacht: verdorie alles is hetzelfde
gebleven, behalve dat ik meer op facebook zit......... Maar nee, alles
is niet hetzelfde gebleven, alleen die woorden over die onderwerpen
wel....... mijn inzichten zijn wél toegenomen, mijn waarnemingen zijn
wel helderder, mijn verwoordingen over wat er gebeurt in mij beperken
zich niet meer tot teksten. Ik voel me authentieker, warmer naar
anderen, met meer mededogen en begrip. Ik val en sta op en heb weer wat
meer ontdekt. Ik heb wél zeer veel synchrone gebeurtenissen meegemaakt,
mijn gedachten creëren de wereld rondom me. Ik vraag en ik krijg
levenslessen, ze volgen sneller dan vroeger, ik sta steviger, mijn
relaties worden intenser. Energetisch verandert er zeer veel. Zo'n
mailtje van jou, gaf mij de kans om dit te schrijven. Woorden die ikzelf
op dit moment hard nodig had, net zoals die tekst van toen. Ik ben
dankbaar.
Die vraag rees in me op nadat ik dit snel deelde op facebook.
Het gevoel is sinds woensdag nogal overweldigend.
En daarvoor was het al een dikke week groeiende.
Een soort vermoeidheid werd telkens onderbroken,
wanneer iemand me vroeg iets te doen,
dus werkelijke vermoeidheid bleek het niet te zijn.
Ja, ik heb ook veel geslapen,
en, ja, ik heb tussendoor ook hard gewerkt.
Dus vandaag stond dan toch eindelijk gaan stil bij dit gevoel.
Het sloeg toe als ik tijd had om mijn huishouden op orde te krijgen.
Dat zie ik nu pas in.
En het had niets te maken met de hoeveelheid werk dat daar bij komt kijken.
Het is nu eenmaal een beetje rommeliger in deze drukke tijden.
Dat komt elk jaar terug, daar worstel ik niet mee.
Ik ben er achter gekomen,
dat ik wanneer ik deze keer begin te poetsen
alle restsporen van ons Aura zal verwijderen. Rationeel is dit blijkbaar geen probleem, maar gevoelsmatig ben ik blijkbaar in een rouwperiode.
Er zit een groot verdriet
en het komt nu pas ten volle naar boven.
Ik heb nooit gedacht of verwacht dat dit me zo aangreep.
Misschien helpt het me terug op de sporen,
nu ik het weet.
En toch is er ook iets wat me zegt,
dat ik mezelf heb te respecteren.
Dat ik dit gevoel niet opzij hoef te schuiven.
Dat ik tijd nodig hebt.
Dat ik eigenlijk verdorie een gevoelige en kwetsbare ziel ben.
na twee dagen buikgriep begint er een lichtje te branden de eerste dag vroeg ik me al af wat de griep me te vertellen had
gewoonlijk gaat het om broodnodige rust maar ik had niet echt het gevoel dat ik het in die richting moest zoeken ook al hoeft dat niet altijd fysiek te zijn
vandaag ben ik opnieuw in vraag gegaan ik wilde wel gaan werken maar net voor ik vertrok bleef ik weer hangen op het toilet met diaree en mijn buik stond op springen, alles lapte op ik bleef dus thuis wat rondhangen niet ziek genoeg, niet beter genoeg en dan die hoofdpijn......... uiteindelijk de was gesorteerd, wat gestofzuigd en terug het bed in met de vraag: wat heeft die griep me te vertellen ben ik in slaap gevallen
en toen ik wakker werd ging er een lichtje branden het is niet de griep in zijn totaliteit maar alle symptomen maken de puzzel compleet
alles wat ik eet of drink smaakt me wél lekker maar lijkt niet te verteren mijn buik zwelt op en wil alles terug zenden
alles wat al in mijn buik zat wordt geloosd nog voor er ook maar iets wordt opgenomen sterk verdund maar zonder nut voor mijn lichaam
en dan die hoofdpijn
alles te samen vertelt mijn lichaam me iets wat ik al lang weet maar wat ik negeer:
ik verzamel enorm veel knutselmateriaal ik verzamel ook veel kennis van anderen door te lezen, door te kijken, door weg te leggen voor later maar ik verteer dit allemaal niet de massa wordt groter en zwaarder
daarnaast heb ik ook nog veel teksten die ik moet verwerken tot promotie materiaal om hier en daar te plaatsen op websites dit is een deel van mijn vrijwilligers werk het ging tot nu toe vrij redelijk maar nog niet zo lang geleden heb ik meer werk gekregen en ik zie daar als een berg tegenop slikken dus, maar niet te verteren....
wat betreft de vertering ik zie zelf dat het resultaat van mijn werk aan de magere kant is dunnetjes over komt dat ik er niet genoeg uithaal wat er in zit of dit werkelijk zo is dat weet ik niet maar ik beleef dat zelf zo
en dan die hoofdpijn dat is nogal logisch met al die informatiestromen ik ben hier en daar op geabonneerd via mail, facebook, weblogs, tijdschriften het is allemaal wat te veel aan het worden mijn hoofd staat op ontploffen
ik hoorde vandaag nog een interessant betoog op ted.com over het beter niet vertellen van je plannen dit ging er niet om dat een ander er mee weg kon zijn maar wel om het vele enthousiasme dat er in het verhaal ligt door er over te vertellen beleef je het al in geuren en kleuren en daardoor krijgt het lichaam signalen dat het al zo ver is daarom zul je na het vertellen niet meer zo aangespoord worden door allerlei hormonen want het is reeds volbracht met als resultaat dat je stil valt nog voor de eindstreep bereikt is ik denk dat dit er van af hangt of het alleen maar wordt mee gedeeld zoals een krantenkop vermeldt of dat je jezelf inderdaad al helemaal inleeft tijdens het vertellen dat laatste is wel iets wat op mij slaat bij eender welke actie die in het verschiet ligt bij eender welke plannetjes die ik smeed maakt het een groot verschil of ik dit op voorhand heb aangekondigd
dus er zijn vandaag 2 lichtjes gaan branden
wat ik nu ga doen...... ..........dat vertel ik niet
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
Een diep hol, vrij vers en krachtig uit gegraven, maar het proces is gestopt, er liggen vers gevallen bladeren in..... Overal zijn er zulke gaten. Is hier iets opgegraven of moest hier een hol komen? Hoe langer ik er over peins, denk ik dat dit het eerste moet zijn. Of is het wishful thinking? Wat heeft het me te vertellen: dat dit mijn gebruikelijke manier van doen is. Ik graaf dikwijls diep en ja, ik laat mijn graaf sporen zien. Nee, ik heb niet de behoefte om mijzelf een schuilhol te bouwen.
Volgend signaal:
ik kijk op en besef dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Zoveel te doen, ik voel me machteloos.... ja, hier moet ik iets aan doen.
4e signaal:
Een boom met een gat in en hier en daar beschadigd. Ik las vanmorgen ook in dat boek dat elke wonde die je overleeft ervoor zorgt dat je sterker wordt dan anderen die niets mee maken. Deze boom is niet dood, deze boom leeft! Er hangen nog bladeren aan. Vele bomen die op het eerste gezicht ongeschonden zijn, liggen in dit bos plat tegen de vlakte. Zou dat dan waar zijn?
5e signaal:
Ik wil terug het bos uitlopen maar draai me nog even om en daar staan ze: 2 blakend gezonde berken. In de grond plakkend dicht tegen elkaar, maar verder naar boven krachtig, hoog, sterk. Ze wuiven in de wind, ze staan daar tijdloos te wezen. Ik herinner me mijn workshop van afgelopen zomer: Herinner je wat werkelijk belangrijk is voor jou. Ohhh, ik ben vergeten om mijn bezigheden, mijn to-do-list, te checken volgens deze maatstaf. Oei. Mijn lijst wordt alras kleiner.... ik ben vergeten waar het voor mij om draait. Mijn kaarten verkoop had als doel: 1 mensen blij maken met zo'n kaart. 2 Een deel van de kosten recupereren, zodat ik kan blijven delen. Veel kaarten geef ik nu al weg, bijvoorbeeld naar aanleiding van een gesprek. Veel kaarten wil ik zelf vol schrijven en sturen naar wie het kan gebruiken. Ja, ik moet nog het een en ander aanpassen aan die Etsy.com winkel, maar ik moet me er niet in vastbijten. Ik wens diep van binnen dat die kaartenverkoop me een constante stroom aan inkomsten brengt. En wanneer dit te veel wordt, kan ik altijd dromen van ander mensen financieren. Dromen die goed zijn voor hunzelf én voor de wereld.
Dit zijn mijn twee sterke bomen. Al de rest is bijzaak...... ook al is er mijn eigen werk en huishouden en.... Wat ik daar doe, komt in de grond op hetzelfde neer. Het zal wel goed komen.
Ik wil het bos(je) verlaten en kijk nog even om me heen:
is er nog een signaal? Ja hoor: Een bosje taxus, hé, dit moet een zaadje zijn geweest van die taxussen in onze tuin... Taxus bevat stoffen die gebruikt worden voor de kanker bestrijding. Ja schatje, ik stop met 'kankeren' over zo'n grote 'to-do-list'. Kiesha zei gisteren: "Kijk er met andere ogen naar" Ik kijk er dus met andere ogen naar en ik denk "Wat is het fijn om zo boordevol plannen te zijn, blij, dat ik dit allemaal kan. I can reach any mountain!"
Ok, ik verlaat het bos en ga ontbijten.... Dit verhaal vormt zich in mijn hoofd. Voordat ik ga doen wat ik allemaal nog moet doen voeg ik nog één ding toe aan het lijstje: bovenaan staat:
Schrijf dit verhaal op.
Jij schreef:
