vanaf morgen neem ik deel aan een cursus die me verder kan helpen in het leven maar ook, zoals ik vanmorgen las in en boek van Paulo Coelho, eigenlijk het lelijkste in je zelf toont omdat het licht eindelijk wordt aangestoken vroeger ontweek ik ook alles wat pijn deed was ik een kunstenaar in drama en vervolgens 'doen alsof er niets aan de hand is' eens je het patroon nog eens helemaal doorleeft met alle pijn en de drama erbij (zo werkt dat toch in mijn geval), kan je het veranderen al een paar keren heb ik deze cursus gevolgd telkens met een ander thema elke keer werd ik vooraf zeer onrustig elke keer had ik gelukkig wel het vertrouwen dat alles goed kwam en ja, elke keer kwam ik een grote stap verder de eerste keer bleek ik volledig te blokkeren bij grote aangekondigde veranderingen in mijn leven de tweede keer kwam eindelijk die alles verwoestende overweldigende woede naar boven die emotie zat te werken als een vulkaan steeds maar wolken en as en de angst dat een uitbarsting fataal zou zijn zulke innerlijke conflicten maken een mens ziek en aangezien mijn lijf (ogenschijnlijk niet echt) nogal wat mankeert begin ik morgen aan een driedaagse workshop mijn thema: 'er komt niets van' of te wel "hoe blokkeer IK alles om te laten zien dat er niets van komt" ik voer slechts uit wat ik in mijn genen heb meegekregen ik voer slechts uit wat ik bij mijn geboorte heb meegekregen ik voer slechts uit wat mijn afbrekende leraar me heeft ingeprent ik voer slechts uit wat de mensen buiten ons eigen gezin over me dachten ondertussen is gebleken dat dit allemaal niet klopt mijn gedachtenkronkelingen komen niet overeen met mijn daden ik heb al van alles gerealiseerd ik heb best wel baanbrekende daden uitgevoerd de huidige mensen rondom me bevestigen dat .... ik weet echter van mezelf dat er veel meer in me zit dat ik veel kan en me zelf voluit inzet maar ik weet ook dat ik me niet inzet tot de finish dat ik beter kan (nog zo'n ingeprent zinnetje) dat ik nooit echt uitblink dat ik mijn energie onderweg verspil aan triviale bezigheden en vervolgens stil val dat ik veelbelovend ben en veel beloof en vervolgens stil val in twijfels ten onder ga als ik tijd heb om na te denken dus nooit als ik intuïtief te werk ga nooit als ik de klok in het oog hou en dus nooit als ik direct uitvoer wat in me opkomt ok mijn hoofd doet al weken pijn van het vele denken mijn huishouden is een beetje stil gevallen ik zit een beetje opgesloten in mijn eigen wereld omdat ik me wil voorbereiden op wat komen gaat tot er vanmorgen iets grappigs gebeurde ik werd wakker en wist niet wat ik vandaag eerst wilde doen en nam het boek over Paulo Coelho terug in handen "De bekentenissen van een pelgrim' geschreven door Juan Arias dit boek heb ik al bijna uit in 2 dagen en ik ben verrast door de parallellen tussen zijn en mijn denkwereld het zijn de laatste bladzijden en nu wordt hij geïnterviewd door enkele studentes het gaat over keuzes maken dat geen enkele keuze een verkeerde keuze kan zijn als je bewust kiest dat slechts de angst oor de verkeerde keuze ons verlamt dat elke keuze leidt naar hetzelfde doel dat elke keuze parallel loopt naar dat zelfde doel dat elke kans die een mens laat liggen zich weer opnieuw aandient
ik wordt er stil van ik wil schrijven zoals gewoonlijk wil ik schrijven en zoals gewoonlijk denk ik eerst dit, dan dat, dan het volgende doen en dan schrijven om me vervolgens moe te voelen want zo komt er weer nooit iets van
ik wil schrijven over dit innerlijk proces deze eeuwige worsteling over wat ik allemaal wel doe maar nog veel liever over wat ik zou willen doen over....
ondertussen lig ik als verlamd in mijn bed pieker over piek-ervaringen en over te tijd die verstrijkt tussen de gebeurtenis en het schrijven daarover over het kunnen vast houden van schrijf ideeën over een traag opstartende computer
en dan besluit ik via mijn gsm naar facebook te gaan en ik ontdek dat ik me toch automatisch kan inloggen ik zie dat Mitta ook wakker is en ik reageer op enkele berichtjes tot ze een link naar een liedje plaatst 'tu verras' van Claude Naugaro omdat mijn achternaam verras is en omdat ik denk dat ik dit liedje ken van lang geleden en omdat ik begot niet weet waarover het gaat kom ik mijn bed uit en zet (die trage) computer aan ik bak ondertussen twee spiegeleitjes met wat brie erover en ik neem een extreem grote mok koffie en daar klinkt het lied door mijn huis ik voel allerlei emoties er klinkt hoop in en ik gebruik google om de tekst te vertalen en wordt een beetje stil ........
nog even later klik ik op een link:
What Is Your ANGEL Name? Annemiek Verras , your ANGEL Name is... Harachel - Angel of Knowledge - Opens our hearts and minds to new ideas.
ik besluit te schrijven in deze blog na lange tijd ga ik het schrijven terug oppakken en al die ander dingen die ik graag doe gewoon intuïtief en vol vertrouwen want als ik schrijf komt de inspiratie vanzelf en inspireer ik anderen (vertellen ze mij....)
Wat hebben
Hemelvaart en een tombola met elkaar te maken....?
Ogenschijnlijk
niets, dit jaar in mijn leven wél.
Onze
opendeurdag bij De Lichtbron vzw komt er aan en mijn vrije zondagen worden gewoonlijk in ingevuld
met huishoudelijke taken, dus is deze extra dag welkom. Onze feestvergadering
valt op 21 mei, dus pinkstermaandag is weer net te laat om onverwachte
problemen aan te kaarten.
En wat ook
fijn is: de creativiteitsruimte is tijdens het Hemelvaart weekend4 dagen tot mijn beschikking. Indien het
werk uit loopt, hoef ik me niet gestresst te gedragen.
Ik ben daar
graag: er hangt een ingetogen en toch vrolijke sfeer, ik kan er een CDtje
spelen, af en toe naar buiten kijken en genieten van het mooie park. Ik kan er
een kaarsje aansteken en vraag daarbij om inspiratie en inzicht. Dit jaar heb
ik rondom de kaars enkele voorwerpen gezet, een soort tafereeltje gebouwd. Ik
denk aan het woord ritueel. Een woord waar ik me vroeger tegen weerde als een
duveltje in een wijwatervat. Ik zag het als een keurslijf, opgelegd door
anderen, maar sinds ik door heb, dat elk van ons ook een eigen ritueel kan
uitvoeren werkt het bevrijdend en rustgevend.
Ik begin de
dozen en zakken uit de kast uit te laden op de tafels. Olimpia komt even
buurten en ik geniet daarvan.
Vroeger zou
ik me te veel afgeleid voelen. En ook afgeleid zijn.... maar vandaag gaat het
me dus goed af.
Later
vraagt ze op aandringen van Seppe of ik een boterham wil. Wanneer ik helemaal
op ga in iets, vergeet ik te eten. En andermaal voel ik me gelukkig, ik ben nog
altijd ontspannen en de boterhammen en koffie smaken. Ons gesprek doet ons
deugd. En ondanks dit bezoek en ook ondanks de onderbreking voor het avondmaal
thuis
Komt alles
diezelfde avond nog af. Deze keer heb ik op een kastplank een traptrede na
gebootst.
Vervolgens
werd alles terug per trede ingepakt en de dozen genummerd. Moe maar tevreden
slaap ik in.
Dat was in
de jaren voordien wel anders:
Vroeger zag
ik slechts de chaos die zon tombola in mij veroorzaakte, ondertussen weet ik
dat alles in orde komt. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid mijn controledrang (of
was dat faalangst?) is bijna verdwenen. Ik heb geleerd uit voorgaande
jaren:
Hoe meer ik
mezelf vastzette in precisie organisatie, hoe meer elke uitzondering paniek
veroorzaakte. Een nummertje kwijt, iets wat kapot viel, weinig contact met de
gelukkige winnaars.... een nors gezicht....... ik herinner me mijn gevoel nog
levendig: die dag in de chique kamer van het Withof, nu alweer 7 of 8jaar geleden. Ik werd gevraagd om bij de
prijzen te staan, ik had me nog maar nauwelijks geëngageerd met de vereniging,
ik durfde niet te weigeren........ ik was verkrampt, hoorde hier niet.... Een
ander had de prijzen uit gestald en ook nog die 4 muren die op me af
kwamen.......
Alle
doemscenarios kwamen uit en nachten van met angstwekkende dromen achtervolgden
me nog weken erna. Nu was ik dát wel gewoon van mezelf. Zo ging het altijd als
ik iets organiseerde. Alsof ik gewoon niet anders kon! Deze gedachte had zich
al jaren in me genesteld.
Ondertussen
zijn we dus zoveel jaren verder en kreeg de tombola zijn plaatsje op de
centrale trap in de hal van onze mooie villa in het park. In het begin nam ik
de tombola weer op mij vanuit een soort engagement als vaste vrijwilliger. Ik
wilde Simonne en Geneviève daarvan ontlasten en wat nog meer een rol speelde:
ik was er van overtuigd, dat er met mij niet samen te werken viel. Dus deze
taak op de opendeurdag kwam als geroepen. Ik kon mijn eigen gang gaan, moest
met niemand rekening houden en niemand met mij. Ik creëerde mijn eigen wereldje
(of zeepbel van veiligheid?) en ging aan de slag. Hopen doet verkopen
vertelde ik aan Geneviève toen ze me vroeg om artikelen die we te veel hadden
niet uit te stallen.
Ze
aarzelde, zo had ze het nog niet bekeken. Nam ik niet te veel hooi op mijn
vork? meende ik in haar ogen te lezen. En ik.... ik straalde meer
zelfzekerheid uit dan ik binnenin voelde. Ik voelde me meer verplicht dan
geroepen, ik voelde meer wanhoop dan moed. Ik hield me groter dan dit kleine
vrouwtje zich voelde. Wat veel werk, wat een chaos..... uiterlijk had ik alles
onder controle. Die eerste tombola op de trap was een succes. Onze prijs per
lotje hadden we aangepast en vanaf nu had iedereen altijd prijs. Samuel en
Joachim, mijn jeugdige topverkopers kon door hun enthousiasme elke portemonnee
doen open gaan. Jawel, ik werkte wél samen en het klikte nog ook. Alleen die
paniek die ik voelde als ik een nummertje niet vond, het angstzweet brak me
uit. Ik kon soms alleen maar een soort troostprijs laten uitkiezen: een balpen,
een klak, een zonnebril. En ik bleef piekeren.
Het
uitstallen en opruimen pakte ik zelf op. De eerste nacht na de opendeurdag
sliep ik dood moe in, pas de volgende nachten droomde ik weer hevig over
nummertjes die kwijt waren, ontevreden mensen, spullen die naar beneden vielen.
Het jaar
daarop had ik een plan: ik stalde alle prijzen uit in de creativiteit ruimte,
plakte overal nummers op en schreef in een schrift alle nummer en bijbehorende
prijzen op. Die typte ik dan later thuis over op computer. Nu kon het niet meer
mis gaan. Weer nachtmerries: ik had gewoon zo lang op die computer gewerkt, dat
ik door slaapgebrek fouten maakte. Ik had ze wel recht gezet, maar in mijn
dromen ging het weer fout.
Ook
verzamelde ik tekstjes om bij de nummertjes in de envelop te steken. Op die
manier hoopte ik een meerwaarde te geven, zelfs als de prijs tegen viel. Weer
veel werk op de computer, nog meer slaapgebrek, weer veel dromen. Wat haalde ik
toch allemaal uit?
Op die
opendeurdag gingen er weer nummertjes verloren. Achteraf bleek dat er soms een
nummertje van de ene prijs aan de andere was geplakt tijdens het inruimen van
de dozen.
Ik vond ze
tijdens het opruimen, mijn opzet was andermaal mislukt. En weer had ik het
gevoel dat ik er niets van terecht bracht. Vooral het idee, dat in mij leefde,
over de indruk die ik maakte op de winnaars. Ik was een prutser die zich groot
hield. Ik wist wel dat wie niets doet, niets verkeerd doet. Ik wist wel, dat ik
elke keer weer bij leerde. Ik wist ook wel dat er niet zoveel mensen in mijn
schoenen wilden staan. Ik vreesde daardoor niet dat ik aan de kant zou worden
geschoven. Aan de andere kant wist ik dan weer niet of ik werkelijk gelukkig
was dat niemand me aan de kant schoof. Wat een strijd......wat een twijfel aan
mezelf.
Dat dubbele
gevoel werd ook nog versterkt door mijn kijk op het inzamelen van de prijzen.
Ik voelde
me letterlijk een bedelaar. Ik ben zelf zelfstandige, ik zie soms mensen bij
mij om prijzen vragen die ik anders nooit zag en nu verkeerde ik in dezelfde
situatie. In Wijnegem winkel ik niet, men kent me niet, want ik woon in
Schoten. In Schoten heeft men niets van doen met een vereniging in Wijnegem.
Collega zelfstandigen die ik ken, konden me dan weer niets weigeren, maar ook
dat voelde niet ok. Gelukkig kwamen er veel prijzen binnen van vrijwilligers en
bezoekers van de vereniging en na verloop van tijd kreeg ik een neus voor
koopjes. Dat voelde eventjes wat beter, maar toch bleef er iets knagen.
Ik bleef
wat aanmodderen, maar wat betreft de uitstalling van de tombola, de nummering
en de verdwenen nummertjes, daar ben ik dan toch in geëvolueerd. Lijsten maak
ik niet meer. Hier en daar plaats ik cadeautjes zonder nummer, want een
missertje is blijkbaar onvermijdelijk bij meer dan 500 prijzen. Nu haal ik dan
toch zonder aarzelen iets boven en zelden heb ik nog een gevoel dat ik faal. Ik
voel ook geen verschil meer tussen mijn uitstraling en mijn innerlijke
gevoelswereld. Sinds vorig jaar helpt mijn nichtje Veerle lotjes verkopen en
prijzen uitreiken. Ze is en natuurtalent, ik ben natuurlijk niet onpartijdig,
maar ik ben er echt gerust in. Mijn nachtmerries zijn ook sinds vorig jaar
verdwenen.
Om nu nog
eventjes terug te komen op het dubbele gevoel bij het inzamelen van de tombola
prijzen. Dit jaar ben ik er nog eens bij blijven stil staan. Ik dacht:
enthousiasme werkt aanstekelijk, want kinderen verkopen zo goed lotjes, omdat
ze er helemaal voor gáán. Dan kan ik dat toch ook toepassen? Als ik met meer
enthousiasme vertel, over mijn engagement als vrijwilliger, over mijn
organisatie van de tombola, over mijn verhaal bij ieder cadeau, over mijn al
dan niet gewenste vermelding van de gulle schenker. Als ik op een natuurlijke
manier uiting geef aan mijn wensen of vertel dat elk cadeautje welkom is, dan komen
ze toch vanzelf op de trap terecht? Binnen in mij vibreert het. Ik denk dat ik
gevonden heb, wat me ontbrak: Dat is geloof in mezelf.
Alweer
winst, alweer zit De Lichtbron er voor tussen en alweer ben ik dankbaar.
Wie heeft
er tombola prijzen voor onze vereniging? Wij verzamelen ze het hele jaar door,
de eerste heb ik al ontvangen, zomaar zonder er om te vragen, maar omdat ik
blijkbaar aanstekelijk vertelde over onze opendeurdag,, grappig hè.
Ik knoopte
lang geleden een songtekst in mijn oren:Doe alles wat je doet met hart en
ziel en het resultaat mag er zijn. Ik denk dat dit ook geldt voor andere
handelingen waar ik oorspronkelijk niet echt achter stond. Eens ik me er echt
voor inzet, wordt de last lichter en de lust groter.
elke keer wanneer ik er blijkbaar klaar voor ben komen oude pijntjes en grote trauma's weer tevoorschijn en ik ik bekijk wat er in me gebeurt dan voel ik wat ik toen voelde en maak ik onderscheid tussen de toenmalige en de huidige gebeurtenis dan zie ik dat deze reactie niet meer van toepassing is en kom ik weer tot rust en laat het gebeurde eindelijk los na al die jaren ik schrijf er niet meer zoveel over in het openbaar het zijn zeer persoonlijke stukken
soms twijfel ik soms denk ik: "een ander kan er zich in herkennen" en misschien eindelijk zelf komaf maken met eigen stukjes die moeilijk liggen maar ik heb ondertussen geleerd dat alles op zijn tijd komt net als bij mezelf kan een mens pas iets leren wanneer die er werkelijk voor open staat wanneer de vraag rijst: "hoe komt het toch allemaal dat er gebeurt wat er gebeurt" wanneer alle voor de hand liggende redenen blijkbaar toch niet die enige echte verborgen redenen zijn een mens kan pas iets leren als hij ieder bezwaar laat varen alle "ja maars" terug inslikt en vervangt door "het zou misschien toch wel waar kunnen zijn" en vervolgens het verleden wél onder de loep neemt als een waarnemer die niets te verliezen heeft pas dan leest zo iemand andermans woorden die hoop aanwakkeren pas dan let zo iemand op allerlei signalen richting innerlijke wijsheid deze wijsheid is een archief van alle gebeurtenissen niet zoals waargenomen door de ogen van een kind of door een getraumatiseerde volwassene maar als een film die registreert pas als men bereid is om naar die film te kijken zonder vooroordeel lukt het om komaf te maken met gedragingen die een belemmering zijn voor een gelukkig en frustratieloos leven want iedere frustratie en elke psychische pijn komt voort uit onze interpretatie van een gebeurtenis en onze interpretatie is gekleurd door onverwerkte ervaringen uit het verleden pas als die begrepen worden kan men in het hier en nu aanwezig zijn en op een intuïtief correcte manier reageren.
Tijdens onze vrijwilligersvergadering
rees de vraag, hoe ver we stonden met de organisatie van de
Nieuwjaarsbrunch......... en ik had er geen antwoord op. Wat viel er te
organiseren? De affiche was toch gedrukt, de lijst voor de deelnemers lag toch
te wachten om ingevuld te worden? Ik was werkelijk nog niet aangekomen in De
Lichtbron, zoveel was duidelijk. Mijn laatst bijgewoonde vergadering vond
plaats in november, mijn contact met de andere Lichtbronners was miniem
geweest...
Ok, de brunch dus, ehm, wanneer de lijst
gewoonlijk op donderdagavond voor de brunch door ons wordt bekeken, zien we wat
er eventueel nog te kort is. Enkele vrijwilligers hebben nog niets genoteerd en
die overleggen dan wie wat van het ontbrekende voedsel meeneemt. Zo komt het
alle jaren in orde.
Maar ik was simpelweg vergeten om over de dag
zelf te overleggen. Hoe gaan we het aanpakken, kan de voorbereiding al een
dagje eerder, of zelfs vrijdag? Dit bleek niet het geval, dus moesten we wat
vroeger dan gewoonlijk arriveren om de tafels te dekken en alles wat er bij
komt kijken in goede banen te leiden. Eerlijk gezegd, ik heb en krijg daar
nooit zicht op en vroeger was dat zelfs een reden om minstens een nacht wakker
te liggen. Ondertussen heb ik een groot vertrouwen in de goede gang van zaken.
Misschien maak ik me het wat te gemakkelijk en reken ik te veel op de andere
vrijwilligers, maar ik herinner me de jaren dat ik verdronk in planning en
niet te doen was voor diegene met wie ik samen werkte. Dus we spraken af:
zondagmorgen 9 uur........
En daar liet ik een persoonlijke steek vallen,
maar ik heb er geen spijt van. Mijn agenda-gsm vertelde me dat ik om 8 uur
present moest zijn en ik heb nogal een uitgebreid ochtend ritueel, dus ging
diezelfde gsm s morgens om 6 uur af. Goed gezind stond ik op, maakte me een
warme kop honing/kaneel thee, stond wat te bekkentrekken voor de spiegel en
trok een osho-tarot-dagkaart die overvloed betekende. Hé, wat toevallig, de
brunch draait altijd om overvloed voor iedereen, tof.
Plasje gepleegd, tandenpoetsen, gewassen,
beetje make-up, aankleden, haar geborsteld, regenboog-kleur accessoires aan en
naar beneden.
Weinig verkeer onderweg, oops, kben vergeten
te eten, schiet het door mijn hoofd, nou ja, dat haal ik vanmiddag wel in.
En daar sta ik dan in de villa om 8 uur en er
is nog niemand............ dan heb ik nog tijd om de auto weg te zetten.......
10 na 8 nog niemand.........eh........twas om 9 uur, slimmeke.
Ik maak een wandeling in het park, bekijk de
villa van alle kanten, hoor de vogeltjes fluiten en de eenden snateren en ik
sta boven op de heuvel te genieten. Kdoe mijn ogen dicht en begin mijn
favoriete meditatie. Ik stel me voor als een pop aan een touwtje, bewegend in
de lichte wind. Me bewust van elke beweging die mijn lichaam maakt. Het is al
lang geleden dat ik dit heb gedaan.
Tegen 9 uur ben ik terug en trek ik andere
schoenen aan (hoe kwam ik daar nou bij, om die in een opwelling mee te nemen?)
want de zwarte zitten onder de modder.
De anderen komen binnen stromen en we beginnen
er aan. Geleidelijk verandert de hal in een chique eetgelegenheid en alles is
klaar tegen half 11 wanneer de gezamenlijke meditatie begint. Tijdens de
viering steek ik een kaarsje op voor alle mensen die een lichtpuntje betekenen
voor anderen. Omdat ook ik al dikwijls mocht ervaren, dat wanneer ik het niet
meer weet hoe het verder moet, er altijd wel iemand is die het wél weet, door
een gebaar, door een luisterend oor, door de schouders er onder te zetten.
Wanneer we de laatste voorbereidingen treffen
voor het brunchmaal zien we weer, hoeveel we bijeen hebben gebracht. De grote
tafel staat vol met gerechten. Kleuren, geuren en smaken doen ons genieten. En
overal wordt bij gekletst, mensen zien elkaar soms na lang tijd terug, anderen
leren elkaar kennen. Het doel van deze brunch is weer bereikt. Wanneer we later
alles opruimen en de hal terug hal is geworden, zie ik hier en daar wel een
vermoeide blik in toch blinkende ogen. Dan ben ik dankbaar om een deel te zijn
van deze groep vrijwilligers, want samen kan je toch meer realiseren dan
alleen.
plots was het daar weer: 'schrijfkramp' figuurlijk bedoeld maar niet minder lastig en het viel deze keer samen met de al even beruchte kado-koop-kramp dat laatste heb vrij snel ik op gelost ik heb het nogal moeilijk met materiële wensen om altijd meer ook al lijk het vrij simpel om in die mallemolen mee rondjes te draaien gewoon vragen en geven ja toch......
op de namiddag voor kerst kreeg ik een ingeving die als het wat mee valt toch uit draait in iets anders ik heb mijn nichtjes en neefjes een wegwerp fototoestelletje gegeven ik heb hun gevraagd om foto's te trekken van alles wat hun dierbaar is 20 foto's in de eerste week van het nieuwe jaar en de laatste 7 foto's voor de rest van de maand te gebruiken voor alles waar ze later nog aan dachten ik gaf ze ook een papier om eventuele aantekeningen bij de foto's te maken over het waarom van de foto in februari verwacht ik de toestelletjes terug en dan is het aan mij om met de resultaten een gepersonaliseerd kado te maken wie het eerst komt is het eerst aan de beurt
ik weet het het is niet in 1-2-3 gebeurd maar ik leer hun wat beter kennen en voeg meteen een beetje mijn kijk op hun toe en zo hebben ze over 20 en meer jaar nog een fijn beeld van hun jeugd ik ben zelf zoveel vergeten dat komt wel gemakkelijk terug als ik zelf een foto zie of zoals eergisteren tijdens een oude film uit de jeugd van manlief tof, omdat we nogal wat gemeenschappelijke herinneringen hebben en ja hoor daaaaaaar verscheen ik weer als 17-18 jarige Miss Saeftinghe stralend én in bikini
ok terug naar de schrijfkramp in december is het nogal druk bij ons en dan komen alle kaartjes binnen en dient er druk geschreven te worden soms heb ik iets bijzonders te melden zoals die nieuwe marktwagen van vorig jaar of onze dochter die uit huis ging soms hebben we een leuke foto toe toepasselijk is maar dit jaar ging het hetzelfde als met de kadootjes ik wilde geen kaart maken die voor iedereen hetzelfde was ik wilde inhoud ik wilde schrijven in plaats van afdrukken ik wilde adressen schrijven in plaats van etiketten maken en bij een grote groep van mensen ging dat nog goed maar hoe nabijer of bijzonderder ze waren hoe moeilijker het me viel en ik ben dus helemaal stil gevallen op ongeveer 1/3e van het einde kramp en vooral een nood aan nog meer diepgang trouwens mailtjes heb ik helemaal niet meer beantwoord dus blijkbaar was dat al even erg wat nu
vanavond tijdens het schrijven van deze blog ging me er een groot licht aan want ook al heb ik dus velen niets gestuurd dan wil dat niet zeggen dat ik hun niets meer zal sturen de druk is er immers af het is sowieso te laat maar het is nooit te laat om een brief te schrijven eventueel opgeluisterd met een wat extra kleur of geur
ik krijg er terug zin in mijn eigen kamer is zo goed als helemaal heringericht daar had ik tijd voor want ik ben afgelopen week maar 1 dag naar de markt geweest bijna alles is door mijn handen gegaan en het meeste is opgeborgen nog een beetje doen en dan één brief per dag 's avonds als het gaat zoals deze blog dan rollen de woorden vanzelf uit mij terug gevonden vulpen
hé Sonja hier is weer een blogje geboren speciaal voor jou want door jou zag ik weer eens dat ik een beetje te veel reageerde in 'alles-of-niets' bij het maken van mijn plannetjes voor de toekomst dank je wel nu jij nog gooi 'nooit meer' overboord en maak er een prachtig jaar van ;)
Doen wat je doet voor jezelf en de anderen mogen mee genieten.
daar stond ik voor de spiegel ........ elke maand volg ik een avond bij "Het Zomerhuis" in de serie 'The Magic Ones" toen ik er over las dacht ik nog: "niets voor mij'" maar omdat ze vrouwen aanspraken die dachten: 'niets voor mij" ben ik toch gegaan vooral omdat ik Leen ken, die ons door deze avonden heen begeleidt de eerste avond had ik het vreselijk moeilijk maar elke avond vond ik leuker dan die daarvoor en nu heb ik me zelf ingeschreven voor de laatste avond hoewel die in december valt (een maand waarin ik gewoontegetrouw alleen maar tijd maak voor te werken, te eten en te slapen) waar gaan die avonden over? over jezelf goed voelen in je vel over dingen doen en wensen voor jezelf over jezelf te leren stralen voor jezelf en als de wereld rondom je mee geniet zoveel te beter
terug naar af ik stond vanavond voor de spiegel we gingen eten met manliefs familie ik had me zondagse werkplunje af geworpen ruimschoots op tijd kleren gepast, make up aangebracht, juwelen gekozen en daar stond ik kant en klaar en ik dacht 'wat zie ik je graag' meer moest dat niet zijn want ik heb genoten en ons gezelschap genoot mee ...... een avond om in te lijsten
ik ga Leen tijdens die laatste avond eens een dikke knuffel geven ze verdient het want het verschil tussen jezelf mooi maken om mee naar buiten te komen en jezelf mooi maken, omdat je dat zelf echt graag doet, ligt mijlen ver uit elkaar en zij heeft me daarop gewezen
Italiaanse stoofschotel met o.a. kalfsvlees en spitskool Benodigdheden:
500 g kalfsvlees in kleine blokjes gesneden
stoofvlees of goulash kruiden
2 gesnipperde uien
3 gesnipperde teentjes look
3 eetlepels olijfolie
3 blaadjes salie
500 g tomaten (of meer), ontveld en zonder zaadjes en klein gesneden
1 klein blikje dubbel geconcentreerde tomaten puree
pili pili
halve spitskool op dunne repeltjes gesneden
2 blokjes groentebouillon
300 g fusilli
origano
gorgonzola
Bereiding: Gekruid kalfsvlees bakken in olijfolie Ui en look toevoegen en na 10 minuutjes de tomaten, salie, pili pili en tomatenconcentraat 45 minuten laten sudderen, eventueel wat water toevoegen spitskool en de groentebouillon toevoegen, deksel op de pan 45 minuten laten sudderen, regelmatig omroeren 300 g fusilli toevoegen en deze goed onder het vocht duwen 15 minuten laten koken en wellen. Opdienen in verschillende éénpersoons ovenschoteltjes en een plak gorgonzola er bovenop leggen Garneren met origano
ondanks een drukke werk periode heb ik tijd om wat fantasie op tafel te brengen juist daardoor kan ik me tussendoor heerlijk ontspannen
benodigdheden voor een verrukkelijke pompoensoep:
3 eetlepels olijfolie
1 ui
2 teentjes look
een kalebas (een gele pompoen die je met schil en al kan gebruiken)
een halve pastinaak
3 paprika's in verschillende kleuren
2 blokjes groenten bouillon
1 gebraden kip
1 potje kruiden kaas
peterselie
kerriepoeder
snij de ui en look fijn, de kalebas en pastinaak in blokjes en de paprika's halveren en zaad verwijderen verwijder alle beentjes en vel van de kip en snij zo nodig het vlees klein. verhit de olie en bak dit alles een beetje aan en voeg daarna water toe. voeg zodra alles kookt de 6 halve paprika's toe en kook die 15 minuten mee. haal de paprika's er dan uit en verwijder de schil. voeg de kruiden bouillon blokjes toe en mix de soep. voeg vervolgens het kippenvlees, de kruidenkaas, kerrie en de peterselie toe.
De soep is klaar en heeft een bijzondere kleur en smaak.
50 een leeftijd waar ik nooit tegenop heb gezien maar direct de dag erna viel er al een envelop in de bus met voorlichtingsfolders en waarschuwingen over alle risico's die op deze leeftijd en hoger met zich mee brengt
ik heb die brief weg gesmeten als ik meer info wil over het een en ander zoek ik het wel op als de situatie op treedt ik hou mezelf echt wel op de hoogte maar om me nu dagelijks bezig te houden met bang te zijn voor dit en rekening te houden met dat.......
nu ben ik een half jaar verder een uitnodiging voor deelname aan het landelijk borstkankeronderzoek was de volgende zet ok, het is beter dat er referentie materiaal voor handen is indien er ooit wat voordoet dus met een zucht gaf ik me over aan een verpleegster die overigens echt zorgzaam met me omging en daarvoor dan ook een pluim kreeg ...... de week erna volgde een brief: waarschijnlijk niets ernstig, maar of ik toch maar eens een echo wilde laten nemen deze keer niet gratis wél 60 euro voor een weinig respectvol onderzoek door een arts die geen woord te veel zei en alleen maar een duw gaf als ik me wat moest draaien loos alarm, maar ondertussen even in de administratieve mallemolen verstrikt geraakt te moeilijk om te verwoorden
wat nog......... een afgebroken kies een verwijdering van de wortel in het ziekenhuis alle oude trauma's kwamen aangewaaid ik herinner me enkel de doodsangst welke ik doorstond als kind maar ik mis elk beeld en elk geluid behalve de stem van die laatste beul: "als je last hebt kom je maar terug dan trek ik ze wel uit" ......... ik heb gehuild om elk bezoek aan de tandarts vanaf mijn 21 jaar werd het minder omdat ik eindelijk een zorgzame mens had gevonden die dan weer op pensioen ging dus weer op zoek naar zo iemand en gevonden bij deze man ga ik nog steeds en ik kan me zelfs ontspannen tijdens een behandeling maar in het ziekenhuis begon bijna alles van voor af aan alleen heb ik me deze keer niet laten kleineren of afpoeieren ook al leek alles en iedereen tegen te zitten het is voorbij, kheb het overleefd en de pijn achteraf valt ook nog mee
een blog die een beetje pffff uitstraalt en dan ben ik nog niet eens klaar want ja 50 jaar betekent ook, dat ik in de buurt van de overgang verkeer was ik eigenlijk totaal niet mee bezig en toen ik dan ook een week over tijd was dacht ik dat ik de datum gewoon verkeerd in mijn agenda had geplaatst want ik ben zo regelmatig (28 dagen) en ik heb er zo weinig last van dat dat de meest logische verklaring was tot ik eens echt ging na rekenen en het ziet er naar uit dat het zo ver is wanneer ik er echt bij stil sta is het dus niet zo verwonderlijk, dat ik het soms plots warm had en rood aan liep en dacht dat mijn bloeddruk wat hoog was nope "8,5 op 13", zegt de dokter
.........overgang......... ..........stemmingswisselingen.......... ik denk dat deze blog op een laag pitje blijft staan kwestie van later geen rode kaken te hebben
deze week was het zover eindelijk na 20 jaar we hadden het te druk om dit speciale moment samen te vieren ik ging, hij kwam en visa versa soms te moe, soms te laat maar gisteren avond keken we elkaar aan: morgen! morgen maken we er iets speciaals van morgen halen we bij de bakker allerlei lekkere dingen morgen staan we wat langer stil bij het verleden morgen herdenken we diegene aan wie we dit ook te danken hebben morgen kijken we vooruit en gaan we plannen maken morgen starten we met champagne en kijken we elkaar in de ogen .... vanmorgen hebben we het gevierd en ook al hebben we vandaag werk voor de zaak en ook al poets ik gedurende de gehele dag toch staan we ook gedurende heel de dag even stil bij deze gebeurtenis en drinken we nog een glaasje (ja, er is nog over :) )
het huis is nu van ons het huis is eindelijk van ons alsof we nu pas echt durven te veranderen (behalve wat noodzakelijk was) ik weet dat dit voor sommigen vreemd lijkt ik weet dat dit slechts het idee van mij is maar pas dit jaar heb ik het gevoel gekregen dat dit eigenlijk ons huis is pas nu kan ik me inbeelden hoe ik het wil veranderen hoe ik thuis kom/wil komen hoe ik mijn plek hier in neem als vanzelf
Zelden kom ik kijken in facebook, voor de tv hang ik niet en energie geven aan hetgeen ik frustrerend vind, vind ik verloren energie. Een uitnodiging van Stef richting zijn facebook groep over positief gedrag zette me aldaar aan het schrijven en die reactie wil ik ook hier wel kwijt.
Daar waar ik zelf frustratie voel, tracht ik te kijken naar het waarom ik me daarover precies gefrustreerd voel. Om vervolgens te ontdekken dat niet het feit zelf negatief bedoeld is geweest, maar dat mijn reactie wél negatief en afbrekend is geweest. Dat ík dus in een anti gevoel ben verzeild, dat ík dus energie verlies en ík energie bij een ander weg haal.
Anti gevoelens zuigen dus overal energie weg. Anti gevoelens uiten, maken dat er een mini oorlog wordt gestart. Anti gevoelens uiten in groep geeft een 'wij tegen zij' gevoel.
Daarom is het zo belangrijk om eerst op zoek te gaan bij je eigen frustratie. Vervolgens zoek ik naar de gemeenschappelijke goede bedoelingen. Daarna maak ik de keuze of ik hierover wil communiceren ofwel dit alles wil laten evolueren. Omdat ik zelf het soms goed vond om van iemand te leren, maar soms kon ik alleen maar door schade en schande wijzer worden..... Het grote verschil tussen theorie en praktijk. Soms kan ik ook vertellen over mijn eigen 'schade en schande' verhalen, zodat ik via die weg contact kan maken en de ander kan voeden door herkenning.
Dit tot zover als inleiding. Denk ik........ Nee, nog wat. Ik merk op dat er velen op internet over anderen schrijven, het liefst van al over anderen die ze niet persoonlijk kennen.... over de ver van ons bed show, waarmee men niet akkoord is. Dit creëert een vals veilig gevoel, omdat het gemakkelijker is en directie confrontatie uit blijft. Hieruit kan je niet leren van elkaar en hierdoor kan je niet evolueren tot een vreedzamere, vreugdevollere mens. Hierdoor creëer je wel een veilig gevoel tussen gelijkgezinden en getrouwen. Via internet gebeurt dit zelfs nog sneller dan bij 'oog in oog' contact.
Onze uitdaging van deze tijd is het contact maken met andersdenkenden. Met mensen die ons gevoelens niet (schijnen te) delen. Oog contact maken, ook al is dit in het begin moeilijk. Vertellen dat je tracht te begrijpen, wat je nu nog niet begrijpt en vragen of de ander je daar bij kan helpen. Ik noem dit een uitdaging, maar ik vind dit vooral spannend. Veel spannender dan tot een soort krachtmeting over te gaan in de veronderstelling dat de ander te overtuigen is. Ook ik oefen hierin. Ik boek resultaat én ik ga regelmatig onderuit. Van beide gevolgen kan ik leren en dus is ook dat weer positief.
Ik wil zeker toegeven, dat ik net als jij soms weg loop of net als jij mens zie weg lopen, dat ik net als jij soms ruzie (met een ander of met mijzelf) maak of me machteloos in mijn schelp terug trek. Met jij bedoel ik ieder die dit leest. Ondertussen was mijn eigen blog al eventjes stil gevallen, omdat ik dacht dat ik nog weinig te vertellen had. Ook vond ik dat ik me tot nu toe te veel wilde bewijzen. Maar na nu (alweer een paar maanden) lijkt er toch wat te veranderen
Voor de rest verkies ik eerder positief te wezen dan er over te schrijven. Het eerste bereikt naar mijn gevoel meer mensen, van het laatste ben ik op dat vlak niet zo overtuigd. Mijn energiebalans vertelt me wat anders.
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
