vanmorgen sloeg ik mijn ogen open en ik voelde me beter dan de laatste weken alsof een enorme ballast verdwenen was ook mijn nek was terug soepeler terwijl die al weken vaster en vaster kwam te zitten
ik hoorde het ook aan mijn stem voller, sterker, vrolijker ik zag het aan mijn blik die weer attent was op subtiele signalen ik voelde het aan mijn tred die waarempel lichtvoetig leek en ofschoon iedereen me vertelde dat het frisjes was stond ik daar in mijn India katoenen bloesje zonder enig kippenvel
zo druk was de markt niet en daardoor ontstonden er eindelijk weer snoep taarten
vervolgens ben ik naar de autocontrole gereden met mijn oude marktwagen manlief brak er zijn hoofd over maar mijn vrolijkheid werkte aanstekelijk zeker en ja, deze marktwagen mag nog een jaartje langer controle vrij bollen het 'yesss' gevoel versterkte zich
eigenlijk denk ik dat het diepe donkere gat waarin ik soms vertoef de kortste weg kan zijn naar een vollediger leven in plaats van alle 'moeilijke' innerlijke processen te vermijden die me op de duur zo vast zetten dat ik helemaal nooit 94 jaar oud zou willen worden ik stel me voor nog 45 jaar in donkerte doorbrengen.... apathisch
no way het borrelt hier weer van binnen om kattenkwaad en uit te steken en ook om (nog eens) een eigen plekje te creëren waar ik kan mediteren en creatieve uitspattingen kan hebben wat een leven
wat een dag vanmorgen leek alles ok daarna een chat met een goede internet vriend en toen pas echt de diepte in niet door die vriend wel door eigen gedachtenkronkelingen vervolgens een bezoek aan De Lichtbron vzw wat me echt veel ondersteuning bracht
vervolgens een diepe worsteling tussendoor mijn marktwagen en twingootje gepoetst gewassen-gestofzuigd-frieten met stoofvlees manliefs euforische duikdag aanhoord affiches geprint mails verstuurd website aanpassingen samensgesteld foto's besteld bij het kruidvat
afsluiting en terugblik zo slecht heb ik het nog niet geboerd de diepte lijkt getrotseerd ik ben weer terug of verder hangt er vanaf hoe ik het bekijk of hoe Herman van Veen dit verwoordde:
we moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan
toen het "bedrieger syndroom" werd behandeld in het tijdschrift 'Psychologie' begon er enkele weken geleden een lampje te branden "zou het kunnen dat......" later vonden er meerdere situaties plaats die allemaal in dat plaatje pasten geen alleenstaande gevallen wel diverse herhalingen van soortgelijke situaties uit het verleden en daar ging ik..... gewoonlijk blog ik pas achteraf dagen later na de feiten deze keer verkoos ik te schrijven terwijl ik met mijn gevoelens er midden in zat om te voorkomen dat ik zelf iets zou minimaliseren
het is avond ik begrijp nu van mezelf hoe zo'n syndroom werkt en waarom ik zo dikwijls een motivatie verlammingervaar een uitdaging zie om daarin te veranderen een lange weg te gaan doorbreek maar eens een gedrag wat ontstond in de lagere school tijd ik begrijp nu ook waar die secundaire faalangst vandaan komt de eerste keer iets doen is een uitdaging en ik presteer het om over hoge toppen te scheren de tweede keer hetzelfde (moeten) doen veroorzaakt een paniek ik moet immers op dat moment voldoen aan hooggespannen verwachtingen in ontelbare situaties en relaties steeds opnieuw steekt het de kop op
en af en toe is daar de uitzondering en dan noem ik dat 'puur geluk' of 'toeval' is natuurlijk niet zo ik kreeg gewoon geen tijd om te gaan piekeren dat is alles ....
op het uur van de waarheid wanneer ik van mezelf moet laten zien wat ik kan hoor ik slechts die ene zin: "De in het verleden behaalde resultaten zijn geen garantie voor de toekomst" mijn enige angst ik zet het op een rennen hoe men ook tracht mij te overreden ik keer niet terug maar zet mijn twijfel om in harde feiten
soms toon ik mezelf als een stevig huis met een leien dak de deur wagewijd open jou aandacht zuigt zich naar binnen deze frisse wind neemt alle kaarten mee ben ik (alweer) verloren
na voorgaande overpeinzingen werd manlief wakker na een late namiddag dut een beetje verdwaasd staarde hij mij aan en vroeg: "wil je uit eten?" ik twijfelde even en zei dan: "ja, graag op een terrasje, maar wil jij dat wel?" "ja, ik zal daar wel wakker worden" en wij naar ginds ik gebakken maatjes op een bedje van diverse sla soorten, tomaat en aardbei en hij lamsribbetjes met wokgroentes en kroketjes vooraf een lekker punch en ricard de tongen kwamen los over passies en toekomst en zo werd het dan toch een fijne avond waarna ik tevreden in mijn bedje duik
morgen ga ik al die dingen doen, die ik vandaag had moeten doen terwijl hij al vroeg uit de veren vlucht richting de Oosterschelde zijn kop onderwater en genieten in die tijd vlieg ook ik er in met hopelijk meer structuur dan vandaag
kijk dit is geweldig mijn dipjes duren slechts uren in plaats van dagen en maanden, vroeger.... ik kijk er gewoon naar zoals ik vroeger naar nachtmerries placht te doen tot ze verdwenen kijken en ontdekken dat het allemaal maar in het kopke zit en dat het zich zelf oplost
tijdelijk overheerst het 'moeten' mijn leven mijn energie zakt deze namiddag tot ongekende diepte vanavond wil ik niets alleen slapen een oude gevoel komt boven drijven ik voel even paniek en ik zoek waar dit allemaal vandaan komt vrij snel vind ik de boosdoener mijn gedachtenkronkelingen zijn weer in chaos beland geen overzicht tussen belangrijk en 'prut' gewoonlijk zing ik dan met eigen woorden tot de helderheid weer terug keert gewoonlijk vindt dit proces plaats in mijn auto in mijn vorige auto was geen muziek maar deze heeft een radio en CD speler welke altijd opstaan zogezegd om te verstrooien dat doen ze dus niet uit die rotzooi ze hebben het omgekeerde effect
gelukkig zijn is voor mij misschien niet hetzelfde als voor anderen gelukkig zijn is voor mij een gevoel wat ik hier wel al meerdere malen heb verwoord gelukkig zijn is voor mij gewoon alles te mogen voelen wat er binnen in mij omgaat gelukkig zijn is voor mij alle sensoren op aan mogen zetten mijn ogen die waarnemen mijn oren die alles horen mijn neus die alles ruikt mijn mond die alles mag proeven mijn huid die alles voelt mijn intuïtie die me de weg wijst mijn gedachten die vrij zijn
gelukkig zijn is voor mij ook het gewaarworden van alles wat minder prettig is kijken naar wat dit met mij doet dit niet alleen de euforie maar ook de diepten in mijn leven
ik vernoem ook dat laatste omdat ik ooit in een innerlijke wereld leefde waar ik overduidelijk op slot zat (achteraf gezien) ik leefde wel maar ook eigenlijk niet
gelukkig zijn is voor mij mijn leven kunnen leiden zonder innerlijke remmingen en niet te vergeten gelukkig zijn is voor mij mensen om me heen hebben die mij nemen zoals ik ben die me niets verwijten als ik geen teken van leven geef wanneer ik me terug trek in mijn hol of op mijn berg gelukkig zijn is voor mij gelukkig zijn met mijzelf ondanks alles wat er niet is gebeurd ondanks alles wat ik niet heb ondanks mijn kwalen waarover ik zelden spreek
en zie daar iemand staan die heel gelukkig is ze durft rechtstreeks in de camera te kijken en duikt niet weg ze leeft!
en ik denk terug naar het 25 jarige bestaan van de school in 1999 ik haal mijn gevoel van toen naar boven toen was ik er ook bij slecht in mijn vel ongelukkig om wat het leven me tot dan toe gebracht had work-a-holisme en een relatie die vast zat ik was verbitterd niet fier op wie ik was ik voelde me echt niet op mijn gemak ik doolde rond ik voelde me nergens thuis ik zocht fast-happiness zonder diepgang
nu, twaalf jaar later, staat hier een andere vrouw omdat ze besliste dat het zo niet verder kon met vallen en opstaan altijd weer opnieuw naar binnen kerend kijkend naar mijn wereld beeld en naar hoe dat ontstaan was vanuit een 'nee' naar een 'ja' in het leven als dat geen ommezwaai is om fier op te zijn ofschoon dat woord niet in het minste omschrijft wat ik nu voel fier zijn is slechts een kleine fractie van mijn geluksgevoel zelfs die periode van toen omarm ik nu zonder de Annemiek van toen was de Annemiek van nu er niet gekomen
natuurlijk is dit proces van wording niet ten einde gelukkig maar ik wandel in ieder geval in de goede richting en mijn weg is die van mij en van niemand anders uniek
de mijne was een Solex van mams die verdorie harder reed dan de Zundapp van mijn vriendje ben er ook nog mee over de kop geweest (had die auto niet gezien) sleutelbeen gebroken
gisteravond nam ik zoals gewoonlijk mijn gsm mee voor op mijn nachtkastje (kan ik zien hoe laat het is als ik wakker word) en ik dacht nog: "zou ik dat wel doen???" straks belt die gekke turk weer ofschoon ik daar een half jaar geleden erg veel last van had en ofschoon ik die vent/vrouw echt niet ken maar het nummer is een turks nummer en omdat ik daar dus nu al lang geen last meer van had dacht ik: "doe niet zo onnozel" . . . wie belt er om 5 uur 's morgens: de Turk! ik sliep toch niet wegens te veel nagenot van de ex-mbo-leerlingen meeting dus snel die gsm afgeduwd nog voor manlief wakker werd
ik ken wel marokkanen, turken en egyptenaren zelfs ghanezen en burkinafaso mensen (hoe noem ik die anders?) maar geen turk heeft mijn telefoonnummer zou dat een gestolen gsm zijn waarin mijn nummer nog staat natuurlijk bovenaan bij de 'a'
maar ehm ben ik nu helderziend/voelend/wetend? is dit nog toeval? en evolueert dat van onschuldige/grappige naar meer bijzondere gevallen?
wat een lange titel.... gisteren middag was het zo ver ik kreeg bij het naar ginds rijden 3x een ingeving om via Yerseke binnendoor naar het Goese Sas te rijden en iedere keer negeerde ik dat met als gevolg: stilstaand verkeer door een wielerwedstrijd en daarna in file verder... natuurlijk
(vanaf nu schrijf ik in tegenwoordige tijd omdat ik dat prettiger vind)
niet erg want in mijn nieuwe autootje bevindt zich een cd speler (ik ben waarschijnlijk een van de weinigen die dat nog niet had) en eindelijk luister ik nu meermaals naar mijn "Didgegrove" CD didgeridoo muziek in een modern jasje
komende vanuit het donkere België is het en verademing om met open ramen te kunnen rijden de lucht is blauw met hier en daar een wolk
wanneer ik arriveer is komen er slechts nog 2 na mij dus het is al volle bak even oriënteren wie wie is sommigen zijn geen haar veranderd anderen blijken in een parallelklas te hebben gezeten vrijwel iedereen herkent mij (hoe zou dat komen, kben toch dubbel zo zwaar als toen, haha) onze klasse leraar is ook van de partij bovendien mede-stichter van die school van toen één jaartje voor wij arriveerden dus kan hij een overvloed aan toffe anekdoten vertellen en wij hangen aan zijn lippen deze leraar was er een van ons altijd aanwezig op de fuiven en hij nam ons wel eens achteraf mee naar hem thuis waarvoor wonder boven wonder nooit één klacht werd ingediend wegens nachtlawaai trompetter geschal bijvoorbeeld
deze leraar heeft nog maar net een maand geleden gehoord, dat hij vriendelijk verzocht wordt om zijn carrière te beëindigen niemand die vroeg hoe hij dat zelf zag behalve wij en ik vind het hart verwarmend als ik zie hoe wij allen met hem omspringen ik denk dat hij er echt deugd van heeft de laatste die vertrok en ik ook maar dat is vanzelfsprekend als ik ergens graag ben
foto's circuleren oude toetsen ook herinneringen worden opgehaald ik realiseer me dat onze leraren van de generatie '68 waren en nu besef ik pas wat een unieke situatie er toen ontstond alles kon de regeltjes werden pas in de loop der jaren uitgevonden misschien wel nadat wij vertrokken, haha
een frisse Duvel lest mijn dorst gevolgd door enkele wijntjes de tongen komen los de barbecue smaakt verrukkelijk geregeld veranderen we van plaats vriendschappen zijn nog vrijwel steeds hetzelfde sommigen hebben het hoogste woord net als vroeger anderen zijn even stil als vroeger enkelen kunnen uitpakken met leuke statussymbolen iedereen lijkt redelijk tevreden met eigen levensloop natuurlijk heb ik niet iedereen gesproken op 6à7 uur lukt dat gewoon niet over 5 jaar komen we terug samen onderwijl zullen we de afwezigen ook overtuigen van hun ongelijk fotootjes zijn getrokken binnenkort vallen ze in mijn mailbox
half één vertrek ik eerst nog even de kop over de dijk uitsteken en de lichtjes van de Oosterschelde bewonderen (goed idee, Jozien!) en dan weer onder begeleiding van diezelfde CD zoef ik op eenzame wegen huiswaarts die nacht slaap ik niet alles komt als een film voorbij en toch ben ik wonder boven wonder toch fris dat zal wel aan de energie liggen die ik ondervond van deze dag om in te lijsten
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
.JPG)
