stil hier logisch ik vond geen woorden om in het kort samen te vatten wat er allemaal in me om ging dus bleef het stil
ik zelf zat allerminst stil integendeel dat feest van zondag heb ik aangegrepen om te kijken of ik beter in mijn vel zat tijdens familiefeesten om te zien of ik me nog zo terug trok om te voelen of ik me nog onveilig voel om te ervaren wat het brengt indien ik enkele initiatieven nam kben geslaagd vind ik zelf en wat de anderen er van vonden was ook overduidelijk te merken de hemel is niet op mijn kop gevallen blijkbaar hebben ze liever wél contact dan geen ik weet het, ik klink vaag maar ik schrijf niet graag over de anderen ik blijf op deze dagen liever dicht bij mezelf
waarden of wat me zo overstuur maakte: waar waren mijn waarden van vroeger? of nee, hoe ben ik vroeger behandeld vanwege de waarden die ik had mijn waarden draaiden altijd om de eenvoud om het kleine eren en om het ontrafelen van ingewikkelde dingen of gebeurtenissen mijn waarden draaiden om het zoeken naar 'de bron' ze vroegen om een tragere levensgang en wat gebeurde er mee? ze werden plat gewalst ik kreeg te horen: "waar hou jij je in godsnaam mee bezig!" of "daar hebben we nu geen tijd voor!" of "dat heb ik al lang weg gegooid want het was kapotttttt" of "stom" of "dat was toch al lang voorbij?" of de bloem werd plat getrapt of het insect werd vermorzeld of mijn eigen plekje werd ingenomen of alles werd kapot gemaakt (zandtekeningen, labyrinten, constructies...)
kortom ik hield me bezig met het 'waardeloze' en ik ben dat beginnen geloven dus liet ik het waardeloze zelf ook links liggen ik stapte dapper mee in de grote wereld alles moest opbrengen "lanterfanteren was voor de waardelozen der aarde"
(niet altijd, soms hield ik me stiekem 'onledig')
maar zondag gebeurde er iets we spraken dus over onze waarden en ik dacht: weet ik veel, welke de mijne zijn de meeste heb ik later ontwikkeld of beter gezegd: ik heb andermans waarden overgenomen wilde vooral nuttig zijn zodat ik ook eens kon uitpakken met mijn kwaliteiten .... ja, ik pak uit met mijn kwaliteiten om vooral niet te moeten toegeven, om vooral niet meer het misprijzen te voelen om die andere verborgen waarden
toen iemands kaarsje niet wilde branden werd het op nieuw aangestoken en het ging weer uit en toen wilde iedereen er in berusten ...dacht ik... ik dacht ook: "ik wil het nog eens proberen!" mijn hart riep: "doe dat dan toch" terwijl enkele mensen geen hoop meer hadden voor het kaarsje nam iemand anders het toch op deze keer bleef het wel branden en ik dacht: hé, nog iemand die zich bezig houdt met iets wat anderen al lang hebben opgegeven omdat ze beseft dat dit wel voor iemand heel waardevol is
veel oud verdriet kwam boven allerlei gebeurtenissen verschenen als een film in mijn gedachten ik voelde me als iemand die bezig was te verdrinken zichzelf te verdrinken tot iemand me begon te wiegen en ik langzamerhand tot rust kwam het was diegene die de kaars nieuw leven had gegeven
dit alles gebeurde zondag voor het familiefeestje waar ik eerst niet naar toe wilde en waar ik me toch goed in mijn vel voelde 's avonds zijn we gaan chinezen en nog steeds kon me ik niet bezinnen over mijn waarden
maandag na de markt besloot ik in één van onze kleine tuintjes te werken deze keer die rond de vijver het was de laatste dag mooi weer de grond was droog en ik ben begonnen met alle resterende wortels van een woekerende plant te verwijderen deze plant was voor mij en symbool van alle oude trauma's die op een of andere manier nog steeds van invloed waren op mijn huidige leven daaronder bevonden zich verloren gewaande kinderkopjes kalleseistenen noemen we ze ook wel deze stenen zijn zo hard en zo zwaar dat ze eigenlijk bijna onverwoestbaar zijn ik heb ze opgegraven en ik wil hier nog iets mee doen deze stenen staan symbool voor mijn oude waarden ze zijn terug opgediept ze passen eigenlijk ogenschijnlijk nergens in dit tuintje en toch..... mijn waarden passen ook niet echt in dit hectische leven en toch ik zal mijn stenen mijn waarden een plekje geven ik zal me langzamerhand meer toeleggen (want 'bezighouden' heeft een negatieve bijklank: nutteloos?) op het kleine, het bijzondere, op de kern, op de oorsprong op het fijne en vooral op het lanterfanteren op het 'kleine doen' zonder meer knopen en knoopjes ontrafelen insecten volgen cirkels leggen ogen kijken stemmen horen nabijheid voelen
ik voel me geregeld wakker geschud en telkens viel ik terug in slaap dikwijls kwamen mijn waarden op mijn weg en telkens verliet ik ze weer .... misschien komt daar nu een verandering in de tranen zijn verdwenen tjonge, wat heb ik gisteren en vandaag al veel gelachen en vooral ik voel me springlevend!
een week verder sinds de vorige introspectie toen bleef er iets bij me haken alles werd zo duidelijk neergeschreven en toch.... er klopte iets niet ik heb het laten rusten niet te veel in een keer even adem halen en toch er klopte iets niet .... tot er vanmorgen over 'waarden' gesproken werd over waarden voor de een die kunnen worden opgelegd als normen voor de ander over eigen waarden en algemene waarden ik zat daarbij en ik keek er naar ik dacht wat doe ik hier? dit is niet mijn ding dit onderwerp boeit mij niet ik wil naar buiten
typisch een reactie van mij want ondertussen heb ik van mezelf door dat zo'n reactie een diepere oorzaak heeft dus bleef ik luisteren naar de anderen en plots zakte ik weg in een wereld van diep verdriet ik had het gevoel dat ik nergens nog houvast had ik zat in de beweging: waarden - waardeloos iets waarvan ik dacht dat ik dit al lang voorbij was dat ik dit proces al gelopen had niet dus
"maar we moeten er nu wel vandoor" zegt mijn dochter wat ik op dit moment waardevol vind voor mijzelf moet wijken ik weet niet zeker of ik later op de dag nog kan schrijven wat ik belangrijk vind ik wil helemaal niet naar een familie feestje stom is dat deze keer kan ik er echt niet onder uit echt niet
vanmorgen begon mijn dag vroeger dan andere zaterdagen het is kermis in Kontich en dan vliegen wij van ons plekske onderaan de kerk naar helemaaaaaal achteraan de rest van de markt en aangezien ik aan de kerk laat kan toekomen omdat ik op de hoek van de markt sta maar in de straat als eerste mag aanschuiven vóór alle anderen heb ik een prijs te betalen: vroeger opstaan
eigenlijk is zo'n verplaatste markt op 'de dag van de klant' wel bijzonder mensen wandelen dan langs alle kramen (niet verder vertellen: ze krijgen graag veel) dus als je het slim aanpakt is dit een publiciteit stunt omdat er mensen passeren die soms in hun gewoonlijke route zelfs niet voorbij mij komen deze keer kregen de klanten proevertjes alle grotere kranten ontvingen een peperkoeken hart en alle kinderen een reuze slak in cola smaak tot hilariteit van velen (er zijn wel wat 'bekken' getrokken vandaag)
vroeger was zo'n verplaatsing een commerciële ramp ik heb zelfs ooit overwogen om niet meer te komen maar gelukkig is er veel veranderd sinds mijn eigen attitude is veranderd trek ik meer volk en steeds ben ik weer zeer verrast: ze zoeken me tot ze me gevonden hebben! gewoonlijk sta ik dus ergens op de hoek van een pleintje langs de drukke hoofdstraat alle geluid kan weg naar alle kanten maar wanneer we in de straat staan gebeurt er iets bijzonders mijn overbuur wees me er op wanneer iedereen met de marktwagen of camionette toekomt is er een hoop lawaai van draaiende motors of gerammel van schragen en ander stand materiaal en dan valt plots een stilte in verschillende mensen duiken nog het café in voor een koffietje met ontbijt maar degene die overblijven spreken dan gedempt omdat in een straat alle geluiden veel meer worden weerkaatst en iedereen alles hoort ook diegene die met open raam slaapt het is als een stilte voor de storm wanneer ook de laatsten zijn toegekomen kan mijn marktwagen open ik voel me daar dan net een paard met oogkleppen want op het plein heb ik uitzicht naar alle kanten maar in de straat zie ik bijna niets misschien was dat vandaag maar goed ook: geen afleiding want doordat ik schuin op de trottoir stond kreeg ik al snel veel pijn in mijn rug dit zorgde ervoor dat ik al wat minder attent was
in mijn kas was het alleszins niet merkbaar dat ik op minder capaciteit werkte trouwens deze week was een topweek en dan hoor ik velen zeggen: "het is het einde van de maand: de centen zijn op" ik denk dat het allemaal in't kopke zit ik zou ook niet graag kopen bij mensen die met tegenzin uitpakken maar breng ze dat maar eens aan het verstand
er is het een en ander veranderd sinds mams me maandag belde. toen ik
gisteren arriveerde met een zwaar gemoed, stond mams stralend te wachten aan
het hek. de hond bleef. het een en ander is in een andere context
bekeken. de poes is ondertussen in dezelfde kamer aanwezig en spint
weer als we haar oppakken en flodderen. Laika schenkt er geen aandacht meer
aan, zij kijkt letterlijk de kat uit de boom. paps wandelt wel weer met de
hond, hij had vorige week een verandering in medicatie gekregen en was
toen zeer duizelig geworden nu is alles weer aangepast en die duizeligheid is
weg het grommen van Laika was al opgeblazen tot een uithaal maar
waarschijnlijk was de kleinzoon een beetje te innig met de hond of trok die
aan de haren ik zelf heb het hondje helemaal kunnen uitpluizen zonder dat
ze een kick gaf ze was gewoon ontspannen
en wat de thuiszorg betreft had ik mams gevraagd om daar eens naar te bellen die vonden het totaal geen bezwaar en snapten niet waarover één van de hulpen bezwaar tegen maakte want beide hulpen hadden zelf meerdere honden en katten in huis
mijn schoonzuster vind die hond in huis 'stom' omdat mijn ouders al niet meer zo goed ter been zijn maar het hondje is zelf ook al ouder zij zelf heeft de pest aan huisdieren behalve haar kat vanwege het vele werk wat dit zou meebrengen logisch, zij gaat voltijds uit werken mijn ouders zitten thuis ze was nogal bot over mijn ouders tot ik vertelde dat ik zelf de stap vol overtuiging heb gezet omdat ik hun wens ten harte nam
ok wat eigenlijk het aller grappigste is mams was niet zo voor een keeshondje maar ze is er nu echt dol op ze had al een week slecht geslapen sinds die van de thuishulp bezwaren maakte
mijn moeder wordt altijd ziek als ze stuit op een onmacht gevoel ze krijgt dan geen werk meer uit haar handen en ze kan dan ook niets meer organiseren gisteren zijn we in plaats van het dieren asiel gewoon om boodschappen gereden het winkel bezoek en het uitladen van de boodschappen ging weer zoals vanouds op haar manier chaotisch maar veel vlotter en vrolijker zelfs paps zijn gemopper kon haar niet deren
ik had eigenlijk geen tijd om te bloggen maar dit was te goed nieuws nu even een tandje bijzetten om mijn werk af te krijgen
ik moet mijn kop er bij neerleggen het gaat niet met Laika (de keeshond) het komt niet goed met kat en hond paps gaat er niet mee wandelen en mams kan niet uit de voeten de thuiszorg zet dat ie te veel verhaart en dat zij er te veel werk mee hebben en hij gromde naar het jongste kleinkind (7 jaar) donderdag moet ik haar terug brengen naar het asiel ik ben er het hart van in heb echter geen andere oplossing dat geld hoef ik niet terug
een stuk van zich zelf in een ander herkennen of in iemands huid kruipen... ofwel hoe je je eigen grenzen kent en in stand houdt of niet
een stukje van jezelf in en ander herkennen en tegelijkertijd oog hebben voor al die verschillen die er ook mogen zijn
of
in iemands huid kruipen en jezelf helemaal verliezen iemand anders worden en je eigen wereld volledig vergeten
dit onderwerp houdt me gisteren en vandaag bezig het is niet nieuw voor me het komt vrij veel voor in mijn leven
indien ik kort contact maak met de ander lukt het me vanzelf om in de eerste staat te blijven
indien ik intens contact maak met iemand ben ik vertrokken of zoals ik schreef ik kruip in de huid van de ander ik beleef andermans belevingswereld ik bezig andermans woorden ik interesseer me in dezelfde interesses ik ben de ander
en de ander denkt: "hé, daar is eindelijk mijn tweelingziel" tot ik me terug trek meestal door omstandigheden die ik niet verkies (meestal tijdgebrek, ik wil me namelijk zelden terug trekken) dan kom ik weer met mijn beide voeten op de grond en vind ik mezelf terug het twee-eenheid gevoel vervaagt mijn begrip voor de ander is gegroeid maar de ander weet niet wat er gebeurt die blijft een beetje verweesd achter
indien die staat van zijn erg lang duurt is het 'samen'gevoel overweldigend en dus de eenzaamheid daarna ook
ik voel dat ik me heb te verontschuldigen aan ieder die ik heb achter gelaten ook al ging dit niet om een bewust proces ik voel me als iemand die valt in een rivier mee stroomt tot op en stiller plekje en vervolgens zich in veiligheid brengt
ik heb me dus al meerdere malen verdiept in deze materie op zoek naar een oplossing hoe kan ik contact maken zonder 'in de rivier' te vallen ga ik me begrenzen? ga ik omzeilen? ga ik tegen de stroom in? wil ik dat eigenlijk wel?
daar zit waarschijnlijk de knoop ik wil wel iemand anders een intens contact met mij te besparen
maar ik wil dit niet omdat ik zoals steeds graag weet waarom iemand doet wat ie doet en waarom die zo is geworden ik kan daar autobiografische boeken over lezen filmen over bekijken mensen hun eigen verhaal laten vertellen dan nog voel ik niet wat ze voelen
door in hun huid te kruipen is dat anders alleen door mezelf in hun te verliezen lukt het me begrip te hebben voor het 'anders' zijn van de ander dan lukt het me om mededogen te hebben voor hun daden en voor hun gedachtenwereld
dit komt omdat ik zelf heb ondervonden dat het verschrikkelijk is om niet begrepen te zijn om geen verbondenheid te voelen
ik denk dat ik misschien beter een manier heb te zoeken om het terug uit iemands huid te kruipen zonder dat die en gevoel heeft dat ie terug eenzaam achterblijft
ik weet nog niet hoe in gedachten, in mij, draag ik die mensen een leven lang met me mee maar ik kom er niet toe om contacten te onderhouden ik moet me beslist een grdrag eigen maken om dit contact voelbaar te maken voor diegene die ooit zo intens met me verbonden zijn geweest ook al ontmoeten we elkaar misschien nooit meer of toch nooit meer zo intens ...
wat een week mijn CPU gebruik slaat alles ik bedoel dan meer dat mijn hersenen op volle toeren werken alsof ze eindelijk alle capaciteit tonen die ik bezit op sociaal, materieel, fysiek en emotioneel vlak onze dochter deelde vorig weekend mee dat het uit was met haar vriendje we vingen haar op ieder van ons op zijn eigen manier vervolgens heb ik een aantal dagen lessen bijgewoond na het werk dus van koken kwam er niet zo veel in huis alle markten draaiden op hoog niveau dus ook veel laad en loswerk na de markt er moesten ook nog enkele tafels dringend verhuisd worden
tevens wilde ik helderheid in een aantal oude (vermengd met actuele) stukken op emotioneel vlak mijn gsm, dus ook mijn agenda, is ergens achter gebleven en ik zag geen kans om die terug te gaan halen morgen een drukke marktdag die weer alweer gevolgd wordt door lessen zondag de boel hier weer eens aan kant krijgen
mams en paps hebben nogal wat fysieke problemen Laika de hond is een schatje de poes komt nog steeds niet graag in haar buurt
per toeval ben ik door mijn oude schoolpoort gelopen (van mijn middelbaar onderwijs in Hulst) ..... alles daarachter is gesloopt maar de grote oude beuk stond er nog en toen stond de tijd even stil .... mijn echte computer slaat regelmatig vast heeft een hoog CPU gebruik als ik mijn Mozilla Firefox open ik heb er een beetje achter gezocht maar tot nu toe nog geen afdoende oplossing gevonden behalve alles er af gooien en op nieuw installeren kben niet gek, dan ben ik ook al mijn favorieten kwijt dus dat zoek ik later nog wel uit
dit alles is denk ik genoeg reden om vluchtig hier en daar in andermans blogs te lezen maar zelden te reageren aangezien ik dit niet zo maar vluchtig doe o ja van dat poetsen zal wel niet zoveel in huis komen de studies gaan momenteel voor ook al maak ik daar verder nog geen woorden aan vuil ze zijn noodzakelijk dus doe ik die tegen wil en dank
en de nieuwe markt wagen laat nog steeds op zich wachten onze aflossingskosten swingen de pan uit de wagenbouwer lijkt de moed op te geven en ja, dit komt allemaal door de ambtenarij in Brussel een verhaal à la Kafka om grijs haar van te krijgen de papieren zijn bijlange na nog niet in orde terwijl de wagen al een half jaar klaar is
zoals ik al vertelde in het begin mijn hersenen CPÜ gebruik is 100% goed op passen dat ik niet crash
stomweg door te reageren in Redstars blog sprongen mijn gedacht plots richting Joe Bar Team 4 strips van dit team staan al zeer lang in onze boekenkast te pronken en ik vond ze zo leuk omdat die motor mannen steeds woeste plannen maakten die altijd eindigden op panne of gebroken armen en benen ondertussen fel becommentarieerd door de 'oude' rakkers die hun eigen jonge jaren waren vergeten
omdat haar ouders zo zaten te gieren om die strips jatte onze dochter er eentje mee naar boven ze zat op tekenschool en kon ook zeer goed bestaande strips uitvergroten wij wisten van niets tot ze met haar pronkstuk naar beneden kwam (toen een snotneus van 10 jaar of zo) onze mond viel open op posterformaat hing vanaf toen bovenstaande prent in onze keuken met daarop een breed uit geschreven tekstballon: "hooooooo...........klooooote!" met broek op zijn enkels en de kloten met haar erop
in ieder geval was zij wel degelijk geslaagd in haar plan
ik blijk te genieten van reacties toch van die reacties die de mens erachter tonen dat hoeft niet kort of lang te zijn dat hoeft niet meer of minder te zijn niets moet, alles kan zelfs als ik meer tijd in de reacties steek voel ik me niet opgebrand wel merk ik op dat ik soms meer tijd neem, om te overdenken wat ik ga schrijven want mijn spontane opwellingen zetten anderen maar ook mijzelf achteraf soms vast soms zou ik mezelf dan wél opbranden nu dus niet
ik vind vandaag ook dat ik genoeg geschreven heb kmoet subiet vertrekken
kben deze week al meer van huis dan thuis geweest het is een beetje een hectische tijd die ik wel zelf gezocht heb gelukkig wel zoveel kan ik er niet over vertellen alleen maar dat ik me goed in mijn vel voel
beetje te veel beetje moe beetje hyper beetje wijzer beetje gechat beetje geschreven beetje te weinig tijd
over vandaag: heel tevreden veel gelachen veel gekletst veel geleerd veel gelezen veel verkocht veel gereden veel gezien vooral de zon!
oh nog iets wat ik gisteren ben vergeten te vertellen ik was helemaal vergeten dat ik iets had ingestuurd voor publicatie in ons kwartaaltje sinds ik virtueel vertoef bij poëten en schrijvers had ik dit zelf ook eens geprobeerd en eigenlijk vond ik het zo leuk om te doen dat ik het wilde delen en niet alleen in deze blog toen ik dan ook mijn eigen woorden las in dat 'lichtbundeltje' ging er een rilling door me heen die nog werd versterkt door verschillende positieve reacties niet dat ik pretendeer dat ik het kan maar ik voel me er heel gelukkig om dat ik het zonder angst voor commentaar heb geprobeerd: fantasie verweven met oude herinneringen dit is blijkbaar een mooie voedingsbodem
vandaag passeerde er een kleuterklasje met een grote boog langs mijn kraam de juf riep: "niet kijken, doorlopen" wel 3x achter elkaar en de kinderen werden aangepord om de pas te versnellen
jeee!! dat hoorde ik vroeger mijn moeder zeggen toen we per ongeluk in een 'rode zone' belandden
ik dacht vandaag aan dat voorbeeld van die roze olifant: niet denken aan die roze olifant niet daar aan denken, hoor beloof me om er niet aan te denken ... waar denk je dan aan? ja, watte...
er kwam ook nog een andere juf met haar kleuterklasje en die juf zei: "ruik eens en vergelijk dat eens met de geur van vis of vers gebraden kip of fruit" ze nam er tijd voor en bleef zelfs nog een tijdje babbelen met een kennis die ze tegen kwam de kinderen keken hun ogen uit naar mijn zoete waren en sommigen vroegen de juf wat te kopen maar die liet hun gewoon merken dat niet alles wat ze zien ook direct gekocht moet worden later liepen ze voort en nee, ze hadden inderdaad geen snoepje gekregen maar ze werden ook niet voorbereid tot een hypocriet leven waarbij men snoep hoort te verafschuwen en toch stiekem onder de dekens snoept
ik zag kinderen zich ziek eten op verjaardag feestjes terwijl diezelfde kinderen ouders hadden die beweerden, dat hun kinderen niet snoepten, er kwam geen snoep in huis ja, watte! (dat is 2x, maar bewust)
dochter lief is ondertussen naar de tandarts geweest zoals ik al eerder schreef heeft ze goede tanden ondanks onze branche na 2 jaar geen enkel gaatje wel en barst in een tand niet van harde snoep want dat eet ze niet ...
gevonden in mijn mailbox en eigenlijk met meer diepgang dan het eerst lijkt dus heb ik het maar vertaald:
Wat je een vrouw ook geeft, ze zal het vermenigvuldigen. Als je haar sperma geeft, zal ze je een baby schenken. Als je haar een huis geeft, zal ze er een thuis van maken. Wanneer je haar boodschappen geeft, maakt ze er een maal van. Als je haar je lach schenkt, geeft ze jou haar hart.
Ze vermenigvuldigt en vergroot alles wat ze krijgt! Dus als je haar onzin verkoopt of haar slecht behandelt krijg je een emmer vol gezeur en andere shit.
dit ga ik even laten bezinken op vervolgens de andere kant op te mijmeren
dank zij dat boekje wat ik overigens verslind kwam ik bij een stukje jeugd dat mijn leven ferm heeft beïnvloed:
als klein kind vond ik, dat ik het allemaal wel alleen kon zo ook met een zwembandje op een overstroomde kade ik bewoog me vooruit en onder mijn buik draaide het bandje om over de stenen en het zwembandje wipte achter me omhoog uit het water en duwde tegen mijn hoofd ik wilde daar onderuit en bewoog verder naar voor dus begon dat zwembandje harder te duwen tegen mijn achterhoofd en zo duwde dat bandje mijn hoofd onder water terwijl ik bleef worstelen om daar vooruit onderuit te komen mijn moeder heeft me bevrijd mijn moeder heeft me wel meer bevrijd ook toen die jongen me....
ik doe nog altijd veel dingen dapper alleen en toch geloof ik onderbewust dat ik niets alleen kan doen dit onderbewuste laat me struikelen en vervolgens helpt iemand me weer uit de problemen dit inzicht is nu naar boven gekomen er hangt nogal wat verdriet aan vast en tegelijkertijd zie ik nu een mogelijkheid om te veranderen
ik merk ook op dat mijn moeder én manlief er beiden van uit gaan dat ik hulp nodig heb mij niet uit het oog verliezen zonder dat ze dit echt laten merken
bij nader inzien kopieer ik dit gedrag en denk ik dat ook gemakkelijk weer van anderen ook ik sta klaar om toe te schieten niet gelovend dat ze het alleen kunnen maar ik hou me in of is het iets anders . . . . er zit ook een vrees dat niemand mij nodig heeft . . tjsss dit wil ik nog eens nader bekijken wat zit daar achter/onder...
ik schreef onlangs dat ik een natuur mens ben en ik voel dat dit woord de lading ervan niet dekt maar ik vind geen ander woord ... ik kom van ver van uit een tijd dat ik tegen natuurlijk handelde niet tegen de natuur in het algemeen maar tegen mijn eigen natuur in ik zei 'ja' om te behagen en voelde 'neeeeee' diep binnen in mij ik smoorde de 'nee' tot ik niets meer voelde en weg was 'ik' wat wilde ik? (wist ik niet) wat wilde ik niet? (slikte ik in) wat nu? (geen idee) tranen stopten met stromen en ik dreef mee in het leven van anderen
als ik nu, vandaag, zeg: ik ben een natuur mens dan bedoel ik misschien alleen maar: ik luister naar mijn lichaam ik luister naar mijn gevoelens ik luister naar mijn verlangens ik luister naar mijn dromen dit wil dan ook zeggen ik experimenteer ik wil voelen wat iets met me doet in plaats van klakkeloos een norm te volgen ik wil ervaren wat ik graag doe ik wil een veelbelovende toekomst niet noodzakelijk materieel maar met inhoud en zonder geheugenverlies achteraf ik wil vrij zijn dat bedoel ik met een 'natuurmens' te zijn
heeft dus niets te maken met een afkeer van de moderne wereld in tegendeel wel wil ik blijven voelen of ik me in de (voor mij) juiste stroom van het leven bevind ik wil de tinteling voelen als ik zeg: 'ik doe dit graag' 'ik zie dit graag' 'ik zie jou graag' 'ik voel dit graag' 'ik heb dit graag' en wat ik nog het leukste van al vind tegenwoordig plak ik daar nog maar weinig het woordje 'maar' achter dé grootste factor in mijn welbevinden want vroeger verknalden de 'maars' iedere gebeurtenis
het is zoiets al het bijaardconcert wat vandaag tijdens de markt in Kontich speelde ik zou vroeger zeggen: 'het is mooi maar ik versta mijn klanten niet' vandaag zei ik: "ik vind het prachtig het brengt me in vakantie stemming ik heb het gevoel dat ik mee huppel in het leven en zo echt hard is het ook weer niet toch niet zo hard als gewoonlijk op ieder heel uur vandaag klinkt Kontich anders" (en ondertussen heb ik nog reuze goed verkocht ook)
vandaag liet een pas getrouwd koppel mij hun fotoboek zien met enkele foto's van hun voor mijn snoepkraam en weer kreeg ik mezelf in het oog vroeger zou ik denken: "lief van hun, maar moest dat nu echt?" of "het is een leuke reclame, maar oei, wat ben ik dik!' wat heb ik vandaag gedacht én gezegd: "wow, ik voel me vereerd, dat u deze foto's ook koos voor dit boek en ik ben verrast om mijn vreugde die ik uitstraal" van een ommekeer gesproken .... dat bedoel ik met een natuur mens ik begin te houden van mijn eigen natuur en dat is ooit wel anders geweest
terug naar mijn basis en dan bedoel ik dit beslist niet letterlijk want na enkele blogs over mijn gedachten die toch een mooie discussie op gang brachten en na het verslag van de ballonvaart voel ik me weggezogen van mijn center op 'innerlijk non actief' ik weet wel dat ik me lekker in mijn vel voelde en dat ik voluit ging mooi toch? ja .... mooi dat is de buitenkant of 'de oppervlakte' indien ik moeder aarde was waren dat vulkaan erupties en af en toe een meteoren regen maar minder zichtbaar voel ik van alles in me verschuiven mijn basis wordt verbouwd lijkt het wel een aantal rotsvaste innerlijke overtuigingen komen op losse schroeven te staan dit komt omdat ik me afvroeg hoe het toch kwam dat ik me zo getriggerd voelde door mensen met rotsvaste overtuigingen mensen die een uitspraak doen die zo hermetisch klinkt alsof er geen twijfel meer bestaat zelfs nooit heeft bestaan of nooit heeft mogen bestaan dit triggerde me dus en dan denk ik dwars door alle schrijfsels en gebeurtenissen heen oeioei welke overtuigingen heb ik onlangs nog geuit? welke daarvan waren zo hermetisch gebracht dat ze mij maar ook anderen vast zetten? soms huppel ik na zo'n soort vraag onbekommerd verder en dan komt het inzicht als een donderslag bij heldere hemel ... deze keer was ik toch net iets meer op mijn hoede omdat er al een vermoeden rees sinds ik het woord 'olifantenvel' las was ik zeker ik vroeg me af welk gevoel ik niet toestond welk gevoel ik volledig ontkende welk gevoel mocht er niet zijn welk gevoel zag ik wel bij anderen maar wilde ik dus niet voelen bij mezelf ik ben rond de pot blijven draaien meer zoals in een stroom water rondom een afvoerputje bang dat ik onherroepelijk zou verdwijnen toeval wil dat een berichtje in de krant me hoop gaf een kind was ook in een afvoerputje weggezogen en kwam een eind verderop gelukkig levend in zicht haar papa heeft haar uit het water gehaald en hulpdiensten hielpen haar door het kritiekste moment van haar leven
ook ik voel me weg gezogen worden in een draaikolk van gevoelens die niet mochten zijn dezelfde die altijd weer opduiken die gevoelens die ik nauwelijks onder woorden kan of durf brengen
ik heb er vandaag tegen iemand een stukje van geuit ondertussen innerlijk voelend wat dit met mij deed ik voel me duizelen, wankelen, twijfelen en nog zo veel meer kwetsbaar ook maar van een ander kaliber ik heb te lang ontkend ik heb te lang ontweken ik heb mezelf te lang verhongerd of zo en toch is er geen weg terug behalve die naar de oorsprong zodat ik eindelijk mezelf kan bevrijden de oorsprong is/was me duister tot ik vandaag een boekje vond wat me meer leert over de wereld van het kind en de gevolgen van de kinderlijke interpretatie wanneer dit kind volwassen wordt ik dacht: interessante leerstof tot ik het open sloeg ooooo ik weet dat dit boekje op me lag te wachten en op vele anderen mensen "het drama van het begaafde kind" door Alice Miller
veel extra woorden kan ik er niet voor vinden.
we zijn op een andere plaats dan voorzien opgestegen.
namelijk in Wachtebeke om vervolgens ten noord oosten van Hulst te landen op een stoppelveld in de buurt van Absdale
dus niet echt over mijn geboortegrond gedreven, maar over mij toch zeer bekende dorpen en landerijen
windkracht 1-2 bracht ons dus niet heel ver, maar omdat het 's middags harder had gewaaid, was de lucht gelukkig wel helder.
We konden een schittering zien van het Atomium. Antwerpen was duidelijk zichtbaar en de Noordzee kust.
soms dreven we dan weer tot een halve meter boven de grond, waardoor er mensen naar ons toe wilden komen, omdat ze een landing verwachtten. de hazen en fazanten werden opgeschrikt kinderen reden met fietsen achter ons aan en plots stegen we weer op net voor een rij grote bomen om vervolgens ons spiegelbeeld te zien in plassen en kleine waterlopen de landing verliep prima in drie 'hopjes' aangenaam detail: ik voelde een krakje in mijn nekwervels (net zoals soms bij een osteopaat gebeurt) en nu zit mijn nek weer aangenaam los achteraf kregen we champagne en een certificaat van onze luchtdoop
vandaag een wegwerp foto toestelletje binnen gebracht daarop staat allemaal materiaal van op de grond getrokken met mijn digitale toestel heb ik vrij veel flimpjes echter één probleem: ik heb ze te lang gemaakt dus zijn ze wat groot, vrees ik... toch even proberen om ze op you tube te krijgen kheb wel al net via Google Earth uitgevogeld dat we 15,3 km hebben afgelegd in ongeveer 1 uur en 15 minuutjes
ofschoon ik nooit sikkeneurig word van regen was ik vandaag wel echt blij met de zon de verkoop liep terug maar wie kan ik dat kwalijk nemen ik zou ook gaan fietsen als ik kon of in de tuin werken of op een terrasje zitten
nu nog duimen voor morgenavond al twee maal is mijn ballonvaart uitgesteld dus de derde keer mag wel de goede keer zijn met de wind naar de goede kant hoop ik mijn geboortestreek vanuit de lucht te bewonderen want ik stijg op in Waasmunster
nu regent het weeral pijpestelen dat mag vannacht morgen weer naar 's-Gravenwezel een markt in een dorp waar nog al eens op neer gekeken wordt 'te klein te burgerlijk te kleinburgerlijk' (ik kom er al 24 jaar met plezier) met scholen en leraren met een groot hart hier zie je jonge geestelijk gehandicapten à volonté ik mis ze tijdens de zomermaanden maar vorige week waren ze er weer tot ieders plezier mochten ze zelfs een snoepje wat een fijn weerzien
daarnaast komt er ook altijd een klas met kinderen die leer problemen hebben uiterlijk zie je niet dat ze minder intelligent zijn of een mildere vorm van autisme hebben maar wanneer je contact maakt merk je het soms ik vraag me dikwijls af hoe die jonge mensen kunnen passen in onze maatschappij hoe zij reageren op al die onderwerpen waarover ik de afgelopen dagen schreef ze zijn zo kwetsbaar ze zijn gebiologeerd door de reclame en er wordt met hun gesold ... ik denk dan ook weer aan mijn kleine vriendin die deze maand, denk, ik 35 jaar wordt daarvan brengt ze al 19 jaar door in een gesloten instelling zij wordt beschermd tegen de buitenwereld en tegen zichzelf als ze helder is (minder medicijnen krijgt) beseft ze haar uitzichtloze situatie dan breekt mijn hart en ik wieg haar in mijn armen en zij wil dan mijn dochter zijn ze beseft niet dat ik ook in een wereld leef waar zij nooit gelukkig kan zijn ze ziet mij alleen daar waar de tijd stilstaat
Laika heet het hondje wat mijn vader als baasje adopteerde want zo gebeurde het dit hondje koos voor paps vandaag zijn we naar het dierenasiel van Terneuzen gereden om een hondje voor mijn ouders maar vooral voor mijn vader omdat die zijn vorige maatje zo mistte dat vorige maatje was wel meer aan mams gehecht maar sliep altijd overdag bij hem op de bank we reden dus naar het asiel en op ons gemakje liepen we de pad af ik dacht: als ik ze zo zie wandelen dan mag het hondje echt niet te jong zijn niet zoals dat van vorige week in het asiel wilden natuurlijk alle honden mee het was en lawaai van jewelste maar twee hondjes maakten geen geluid en toch kwamen ze beiden naar ons toe mijn moeder wilde de zwarte van 4 jaar oud mijn vader vond het rosse keeshondje leuk mams zag dat niet graag ze houdt niet echt van zulke type hondjes paps maakte opslag de opmerking: "jij moet kiezen, ik vind alles goed" en ik vroeg of we met beide hondjes even mochten wandelen ze zaten immer samen in hun kooi dus dat moest wel lukken paps nam het keeshondje van me over en mams wilde fier met de zwarte vertrekken daar kwam ze vrij snel van terug toen we buiten waren ze kon dit hondje niet de baas het trok haar naar overal en zij was bekaf ik moest haar bevrijden paps zei: "ik ben moe, ik wacht wel in de auto" ik stelde voor dat hij met mams naar de auto liep en dat zij daarna met het hondje terug wandelde ondertussen bracht ik de zwarte terug mams vertelde dat het hondje braaf mee liep en zelfs al in de auto wilde springen terug richting het asiel ging het wat minder vlot (ook omdat het beestje wat zwaar was) mijn moeder had een kleine dip want ze moest toegeven, dat ze een te actieve hond niet meer de baas kon en eigenlijk was dit hondje toch wel lief gaf ze toe Laika vond alles wel best dus werd ze ingeënt en gechipt ze heeft een lichte hartruis dus echt hevig wordt ze nooit ook al verliest ze gewicht met honden kan ze goed overweg met kinderen ook met de poezen was het een beetje minder maar mijn moeder verwachtte toch, dat het wel zou beteren als ze er met eentje in huis was in het asiel rekenden ze me de halve prijs aan omdat ze nooit hadden verwacht, dat dit hondje van negen en en half jaar nog een thuis zou vinden het baasje was overleden de pels was goed onderhouden maar toch... ze had geluk we reden langs de dierenarts want die had de hondenmand opgeborgen sinds de dood van de vorige ondertussen bleef Laika fijn tegen paps aanzitten thuis aangekomen moest ze alles natuurlijk verkennen en ze had niet echt oog voor ons totdat paps haar riep: ze kwam onmiddellijk en liet zich optillen op de bank ze vleide zich neer en keek naar hem op ik zag echt, dat ze hem verkoos boven ons totdat de kat binnen wilde komen Laika was plots in top conditie en vloog naar buiten de poes zat nog op het dak van het schuurtje van de buren toen ik vertrok dus even afwachten of dat goed afloopt de kat is namelijk mams haar lieveling Laika volgde mijn vader al overal ik hoop dus dat het allemaal goed afloopt mijn vader gaf me een dikke gelukkige knuffel nog nooit was een dier zo in contact met hem vanaf de eerste dag de kleinkinderen zijn natuurlijk direct op bezoek gekomen en ze zijn ook gek van Laika veel spelen zal ze niet doen maar kroelen vindt ze zalig
"dit is er over" "zo kan je niet schrijven" "degene die reageren zijn allemaal ja-knikkers"
dit kreeg ik te horen van iemand die mijn blog leest en die mij (en manlief) soms ontmoet in reactie op mijn laatste logjes ze was dronken en dan dapperder en ik kan me er wel iets bij voorstellen deze onderwerpen raakten haar
ik schreef over gedachten van anderen over hoe het 'hoort' volgens hen en over de vorm van verdoken tirannie die ik daarin ervaar, voel of meen te bespeuren want natuurlijk is dit mijn gevoel
ik heb geen seconde één probleem met mensen die zich in mijn tekst herkennen ik heb wél een probleem met mensen die vinden dat ik me naar hun normen heb te gedragen ik heb daar geen voeling mee, maar dit wil nog niet zeggen, dat ik een ander mijn normen op leg
al van jongs af aan heb ik het vrij zwaar te verduren met blikken en snerende opmerkingen in mijn richting om mijn niet 'meegaan' in de wereld van de perfectie tegenwoordig gaat het me goed af, ik kan het prima loslaten en van me af laten glijden maar wat ik op dit moment nog niet kan is toezien hoe mensen onzeker worden omdat ze niet in het perfecte plaatje passen en ze het voorwerp worden van roddel, wijzende vingers en monkelende lachjes
misschien hebben mijn woorden zich omgevormd tot een fictief pistool waarvan de loop deze keer de andere kant op wijst maar wees gerust het schiet niet op weerloze mensen ik vraag alleen maar om een beetje inleving
ondertussen zijn er nog zoveel woorden die komen aanstormen ze willen geschreven worden maar dat kan nog niet in deze blog dat is me wel duidelijk geworden sommige onderwerpen blijven taboe soms een leven lang om na overlijden plots een bestseller te worden soms ...
daar ga ik weer dit onderwerp is duidelijk mijn stokpaardje
toen mijn dochter 11 jaar was bezochten ze met school eens een tandarts toevallig mijn man's tandarts en die vertelde haar dat ze waarschijnlijk tand correctie nodig had maar ze kon tot die tijd ook proberen om haar tanden wat bij te sturen door het bijten op een stokje zoethout dat heeft ze braaf gedaan ofschoon toch niet zo heel lang, kreeg ze later nooit meer dit advies
toen ze nog maar 2 jaar was nam ik haar al mee naar mijn tandarts om haar te laten wennen en die man pakte dit zo tof aan dat ze nu zelfs uit Nederland terug komt voor een bezoekje aan hem hij sprak dus nooit over tand correctie
ondertussen kom ik sommige gemeenten op de markt tand correctie rages tegen vooral in de 'rijkere' gemeenten valt het me op dat de meisjes allemaal 'blokjes' hebben allemaal, stel je voor, ik hoor zelfs van een moeder, dat ze het gesmeek van haar dochter niet kon weerstaan zij wilde ook blokjes.... in die gemeente lopen nu een heleboel meisjes met een pruilende mondjes die een zuinige lachjes produceren en ze zijn zeer blij dat ze 'er bij' horen
maar om op die tanden terug te komen ik ben een groot deel van mijn tanden als vroeg verloren jawel, ik poetste ze zeer trouw ieder school tandarts bezoek was een marteling en toen ik naar het middelbaar ging kwam ik bij een echte schrikkelijke tandarts terecht die me zo eg heeft gemolesteerd (zonder enige verdoving) dat ik tot mijn 24 ste al huilend binnenkwam nog voor er iets moest gebeuren gelukkig vond ik toen eindelijk mijn huidige tandarts waarbij ik me langzamerhand meer kon ontspannen en tegenwoordig is er zelfs geen beetje stress meer (heeft toch 20 jaar geduurd)
deze tandarts heeft me gerust gesteld dat mijn slechte tanden geen gevolg waren van snoep en poets gedrag maar wel van een soort tekort tijdens mijn verblijf in de baarmoeder mijn dochter heeft overigens veel gesnoept en moest van mij ook altijd haar tanden goed poetsen zij heeft zelden een gaatje dus hoe zit dat met al die beweringen over de relatie tussen snoepen en gaatjes....
hoe kwam ik ook al weer op dit onderwerp oh ja ik dacht aan al die ouders die zichzelf willen laten geloven dat ze goede ouders zijn omdat hun kinderen perfecte gecorrigeerde tanden krijgen en ik dacht aan al die ouders die zichzelf verwijten dat ze geen geld kunnen vrijmaken voor hetzelfde is dat zo hangt het succes van je kind af van de perfecte mond? hangt het succes van je kind af van hoeveel geld je er tegen aan smijt? van welke merk kleding je kind draagt? van die laatste nieuwe gsm? van die rijke vriendenkring waar je nauwelijks aan kan tippen?
en weet zo'n kind wat geluk is?
ik zie heel wat jongeren ik hoor vele gesprekken en ik stel me vragen
ik stel me ook vragen bij alle vragen die ze stellen aan hun ouders ik stel me vragen bij de antwoorden die geen antwoorden zijn slechts centen bepalen de opvoeding lijkt het
is dat wel zo? ja, ik stel mezelf ook in vraag misschien zie ik het te zwart
proper hoort een huis te zijn goed proper met niet te veel tierelantijtjes die stofnetten verzamelen met niet te veel schabbekes waar het stof op blijft liggen met veel plastiek omdat dat geen onderhoud vraagt met stenen vloeren om dat dat zo goed te dweilen is met afwasbaar behang, om de vijf jaar (of rapper) vernieuwd de badkamer wordt direct na ieder douche gepoetst het toilet ook ieder dag de afwas direct weg geruimd de was strak gestreken .... en buiten geen blaadje op de gazon geen sprietje te hoog geen mier tussen de stenen en een vers blinkende auto .... goed proper hoort een mens te zijn elke dag gedoucht of meer tanden 2 maal daags gepoetst of meer overal fris geschoren handen wel vijftig keer gewassen het haar iedere week geknipt en dagelijks gelakt nagels gemanicuurd wimpers en wenkbrauwen gefatsoeneerd
een mens blijft gezond door proper te zijn en anders door pillen te pakken of door gewicht te verliezen een mens blijft geestelijk gezond door figuur correcties en door alles te doen wat de tv belooft
dat hoort zo..... ja toch?
ik ben een buitenbeentje dat is duidelijk
daarstraks voelde ik me verdrietig had er nog geen woorden voor nu is het anders ik voel me natuurlijk een natuurmens ik hou me niet bezig met wat hoort
ik ben weer terug gelukkig want ik zit niet in een keurslijf
soms heb ik een gedacht over iets en denk ik dat iedereen zo denkt soms heb ik ook wel eens het gevoel dat iedereen hetzelfde over iets denkt behalve ik dan.... soms ben ik dan zelfs bang om mijn gedacht te verwoorden
het begon al jaren geleden toen ik hoorde dat 'men' vooral goed steunende schoenen moest dragen omdat anders onze voeten zich helemaal gingen misvormen ik dacht toen is dat altijd zo? of is dat een reactie al die hoge naaldhakjes? of moet dat nu echt bij kindervoeten? of ben ik nu zo slecht voor mezelf dat ik me die goede (en duurdere schoenen) niet geef? of...
ik keek vaak naar mijn moeders voeten vooral zij was een aanhanger van de 'goede schoenen theorie' dikke knobbels opzij en andere vergroeiingen en vooral erg brede platte voeten... moest dus altijd steunzolen dragen en ik dacht dan: zal het mij ook zo vergaan? iedereen leek te geloven in de 'de goede schoen' behalve ik en dan nog die mensen die de centen er niet voor hadden maar daar gebeurde dan weer wel iets anders mee ik zag dat zij hun schoenen volledig uit droegen zo ver ging ik ook weer niet ik kocht nooit goede schoenen wel india slippers, sport sloefkes, sandalen andere teenslippers, bottinnes, enz. en ik veranderde zo'n 2 keer per dag van schoeisel en om de week van weer ander schoeisel ja, ik beken, ik had er wel een aantal soorten ondertussen weeg ik bijna 100 kg (tsjj dit is de eerste keer dat ik dit neerschrijf, denk ik) en ben ik nog net geen 50 jaar wat mij opvalt wanneer ik met blote voeten loop en van op een natte ondergrond naar een droge tegel overstap: mijn voetafdruk is er eentje, waarvan iedere vrouw van kan dromen mooi gevormd als die van een meisje van 16 en dan denk ik: is dat eigenlijk wel zo? wie heeft de mensen wijs gemaakt, dat ze allemaal goed schoeisel moeten dragen?
en dan kom ik meteen nog op een andere vraag: moeten die schoenen echt wel gepoetst worden? de bovenkant wordt dan wel onderhouden dus die schoen kan langer mee op het zicht, ja dan kan je er langer op lopen dan kan je er zo lang op lopen dat je voeten zich helemaal gaan vormen naar je oude, al lang van binnen en van onder, versleten schoenen ik weet het allemaal niet zo zeker of dit goed is voor onze voeten of ben ik nou verkeerd?
wanneer het te laat is zullen steunzolen wel hun nut hebben maar misschien is het te laat geworden door het gebruik van die 'goede schoenen'? (een denk cirkel waar ik niet uit kom)
kben blij dat ik hier weer terug kan schrijven gelukkig vielen de blogproblemen gelijk met een vrij drukke week
even overwoog ik vandaag om terug in de tijd te kijken en alle gebeurtenissen in een verslagje te gieten en toen dacht ik: "ben ik nu helemaal bedonderd? als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het dat wel: een verslag schrijven" waarschijnlijk een allergie voor dat woord niks meer dan dat maar ik had het niet mogen 'denken' want nu voel ik een onbehagen
toch een klein stukje terug in de tijd: gisterenavond heb ik me in onze vereniging op het koperwerk gestort onderwijl in gesprek met een andere vrijwilligster die ook haar eigen karweitje onder handen nam 't is te zeggen: zij was eerst bezig maar ik kon er niet bij helpen dus herinnerde ik me een flesje koperpoets ging ik op zoek naar een pikzwart stuk koper
en wie me al een beetje kent of mijn klooster verblijf van enkele jaren terug las weet dat koper poetsen iets met me doet het is alsof er donkere stukken in mezelf zitten te wachten om aan het licht te komen kwaliteiten en ook gebeurtenissen uit mijn leven die nooit verteld zijn
de sfeer was vertrouwelijk beiden zochten woorden om eigen zieleroerselen te delen met de ander en om vervolgens de ander te ondersteunen en eventueel een wegwijzer te zijn
een bijzondere avond eentje waarbij we zelfs vergaten iets te drinken eentje waarvan we beiden een beetje zonder adem zaten eentje die ook nu nog een veilig gevoel na laat eentje die me liet inslapen met een gevoel dat ik me nu voor de eerste keer in lange tijd diep binnen in niet meer eenzaam voelde ik heb iemand binnen gelaten die zich nooit binnen wilde wroeten iemand die me ooit in ons prille begin contact nu al weer 8 jaar geleden vertelde "er zijn geen 'zwakke' mensen, Annemiek, er zijn alleen 'zachte' mensen" haar woorden hebben mijn proces in gang gezet ofschoon ze nooit zoveel eer zal willen krijgen
jawel, de webmasters van bloggen.be hebben zich uit de naad gewerkt alles gaat nu weer supersnel en naar het schijnt morgen nog sneller als we maar niet uit de bocht vliegen of de aarde verlaten ..... in ieder geval ben ik een tevreden mens zou ze een knuffel willen geven maar dat is dan weer raar naar mensen die ik niet persoonlijk ken . . . kben af en toe raar zal dus toch maar een knuffel sturen via mail
druk druk druk dus even kopje onder en me voluit geven buiten blogland deze blog blijkt trouwens toch de komende dagen (?) moeilijk bereikbaar en daarna gaat het bloggen, reageren, en wat al nog meer, weer op top speed (zeggen ze) ik gooi de riem er vanaf mijn nek zit vast jammer want daarstraks een blik geworpen op diverse blogs mijn vingers jeukten maar nee ik heb me niet laten afleiden heb zelf ook al zoveel woorden in mijn hoofd kvindaniezoleuk te veel druk geeft in de periode er na altijd problemen dan krijg ik niets meer helder och, misschien overdrijf ik misschien gaat het vanaf nu wel anders
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
