een gewone dag gewoon maar niet grijs gewoon maar niet saai gewoon en lekker rustig
nee, ik vergeet bijna wat te vertellen mijn nieuwe marktwagen die al vele máááááááánden verwacht wordt staat nog altijd in Borsele bij de bouwer en het dossier wat deze bouwer heeft samengesteld op verzoek van DIV (DIENST INSCHRIJVINGEN VOERTUIGEN) telt momenteel al 400 bladzijden ja wel 400 een dikke stroop noemt die mens dat een dikke stroop waar hij niet doorheen komt
dus heeft hij nu een deskundige onder zijn arm genomen en die kent de binnenwegen en de achterpoortjes en alle truken van deze foor beweert dat hij het deze week nog in orde heeft
dat hoor ik nu al een half jaar straks is het vakantie kan ik die ook nog opgeven omdat juist dán dat ding in gebruik gaat er was iemand die vond dat ik niet mocht veralgemeniseren als het over het negatieve imago van ambtenaren gaat ok ik zal dat niet meer doen maar die van de Dienst Inschrijvingen Voertuigen die verdienen pek en veren en ze mogen ook mee afbetalen aan deze marktwagen want daar zijn wij ondertussen al een half jaar zoet mee onze economie draait naar het schijnt niet zo goed hoe zou het komen ....
voor de rest was het een gewone dag vandaag de vogels floten niet te warm niet te koud onze markten gaan hun gangetje subiet nog eventjes lekker buiten zitten met zicht op het park van Wijnegem tof
sprekende ogen heb ik heb ik gehoord ogen die 'ja' zeggen vertelt men me 'maar ik weet het nog niet' zegt hij zegt zij ja zij ook zij kijkt om en om en om in mijn ogen en ik kijk ook
een kus brandt op mijn wang spreekt in die stilte ja wat?
zoveel woorden vertoeven in mijn hoofd vergelijkingen tussen mezelf en een de wereldbol tussen mijn gedachtenkronkelingen en wind in al zijn vormen straalstromen hoog in de lucht en tegelijkertijd golfstromen diep in mijn zee die mijn onderbewuste beïnvloeden
wolken met gouden randjes een onbewoond eiland
gedachtenflitsen bliksemschichten
de meeste woorden heb ik uitgewist ze omvatten niets van wat ik bedoel
altijd ergens in mij is het windstil en altijd ergens in mij stormt het
een woord, een blik, een gebaar verandert mijn wereld in een destructieve en vervolgens scheppende chaos
na een nachtje slapen dacht ik "ik verwijder doe voorlaatste blog" die ging over een restaurant van een bevriend koppel l'Etage in Kontich en ja direct is mijn blog weer hersteld alle kleuren weer prima ik vertrek met een gerust hart
van de namiddag waarschijnlijk thuis want het wordt te warm om naar Oud Turnhout markt te rijden
nog zoveel te doen maar de tuintafel lokte me naar buiten met en half af schilderij/tekening de hond die tussendoor komt flodderen brengt me niet tot stoppen de titel: droomvrouw of vrouwendroom nog niet af maar wel veel verder genoeg voor vandaag zelfs mijn blog die er om onverklaarbare redenen volledig anders uit ziet houdt me niet meer aan de slag ik ben in rust en ga naar boven de wasmand blijft staan en nog meer
dank je Uvi door jou herinnerde ik mijn eigen tuin
vanmorgen sloeg ik mijn ogen open en ik voelde me beter dan de laatste weken alsof een enorme ballast verdwenen was ook mijn nek was terug soepeler terwijl die al weken vaster en vaster kwam te zitten
ik hoorde het ook aan mijn stem voller, sterker, vrolijker ik zag het aan mijn blik die weer attent was op subtiele signalen ik voelde het aan mijn tred die waarempel lichtvoetig leek en ofschoon iedereen me vertelde dat het frisjes was stond ik daar in mijn India katoenen bloesje zonder enig kippenvel
zo druk was de markt niet en daardoor ontstonden er eindelijk weer snoep taarten
vervolgens ben ik naar de autocontrole gereden met mijn oude marktwagen manlief brak er zijn hoofd over maar mijn vrolijkheid werkte aanstekelijk zeker en ja, deze marktwagen mag nog een jaartje langer controle vrij bollen het 'yesss' gevoel versterkte zich
eigenlijk denk ik dat het diepe donkere gat waarin ik soms vertoef de kortste weg kan zijn naar een vollediger leven in plaats van alle 'moeilijke' innerlijke processen te vermijden die me op de duur zo vast zetten dat ik helemaal nooit 94 jaar oud zou willen worden ik stel me voor nog 45 jaar in donkerte doorbrengen.... apathisch
no way het borrelt hier weer van binnen om kattenkwaad en uit te steken en ook om (nog eens) een eigen plekje te creëren waar ik kan mediteren en creatieve uitspattingen kan hebben wat een leven
wat een dag vanmorgen leek alles ok daarna een chat met een goede internet vriend en toen pas echt de diepte in niet door die vriend wel door eigen gedachtenkronkelingen vervolgens een bezoek aan De Lichtbron vzw wat me echt veel ondersteuning bracht
vervolgens een diepe worsteling tussendoor mijn marktwagen en twingootje gepoetst gewassen-gestofzuigd-frieten met stoofvlees manliefs euforische duikdag aanhoord affiches geprint mails verstuurd website aanpassingen samensgesteld foto's besteld bij het kruidvat
afsluiting en terugblik zo slecht heb ik het nog niet geboerd de diepte lijkt getrotseerd ik ben weer terug of verder hangt er vanaf hoe ik het bekijk of hoe Herman van Veen dit verwoordde:
we moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan
toen het "bedrieger syndroom" werd behandeld in het tijdschrift 'Psychologie' begon er enkele weken geleden een lampje te branden "zou het kunnen dat......" later vonden er meerdere situaties plaats die allemaal in dat plaatje pasten geen alleenstaande gevallen wel diverse herhalingen van soortgelijke situaties uit het verleden en daar ging ik..... gewoonlijk blog ik pas achteraf dagen later na de feiten deze keer verkoos ik te schrijven terwijl ik met mijn gevoelens er midden in zat om te voorkomen dat ik zelf iets zou minimaliseren
het is avond ik begrijp nu van mezelf hoe zo'n syndroom werkt en waarom ik zo dikwijls een motivatie verlammingervaar een uitdaging zie om daarin te veranderen een lange weg te gaan doorbreek maar eens een gedrag wat ontstond in de lagere school tijd ik begrijp nu ook waar die secundaire faalangst vandaan komt de eerste keer iets doen is een uitdaging en ik presteer het om over hoge toppen te scheren de tweede keer hetzelfde (moeten) doen veroorzaakt een paniek ik moet immers op dat moment voldoen aan hooggespannen verwachtingen in ontelbare situaties en relaties steeds opnieuw steekt het de kop op
en af en toe is daar de uitzondering en dan noem ik dat 'puur geluk' of 'toeval' is natuurlijk niet zo ik kreeg gewoon geen tijd om te gaan piekeren dat is alles ....
op het uur van de waarheid wanneer ik van mezelf moet laten zien wat ik kan hoor ik slechts die ene zin: "De in het verleden behaalde resultaten zijn geen garantie voor de toekomst" mijn enige angst ik zet het op een rennen hoe men ook tracht mij te overreden ik keer niet terug maar zet mijn twijfel om in harde feiten
soms toon ik mezelf als een stevig huis met een leien dak de deur wagewijd open jou aandacht zuigt zich naar binnen deze frisse wind neemt alle kaarten mee ben ik (alweer) verloren
na voorgaande overpeinzingen werd manlief wakker na een late namiddag dut een beetje verdwaasd staarde hij mij aan en vroeg: "wil je uit eten?" ik twijfelde even en zei dan: "ja, graag op een terrasje, maar wil jij dat wel?" "ja, ik zal daar wel wakker worden" en wij naar ginds ik gebakken maatjes op een bedje van diverse sla soorten, tomaat en aardbei en hij lamsribbetjes met wokgroentes en kroketjes vooraf een lekker punch en ricard de tongen kwamen los over passies en toekomst en zo werd het dan toch een fijne avond waarna ik tevreden in mijn bedje duik
morgen ga ik al die dingen doen, die ik vandaag had moeten doen terwijl hij al vroeg uit de veren vlucht richting de Oosterschelde zijn kop onderwater en genieten in die tijd vlieg ook ik er in met hopelijk meer structuur dan vandaag
kijk dit is geweldig mijn dipjes duren slechts uren in plaats van dagen en maanden, vroeger.... ik kijk er gewoon naar zoals ik vroeger naar nachtmerries placht te doen tot ze verdwenen kijken en ontdekken dat het allemaal maar in het kopke zit en dat het zich zelf oplost
tijdelijk overheerst het 'moeten' mijn leven mijn energie zakt deze namiddag tot ongekende diepte vanavond wil ik niets alleen slapen een oude gevoel komt boven drijven ik voel even paniek en ik zoek waar dit allemaal vandaan komt vrij snel vind ik de boosdoener mijn gedachtenkronkelingen zijn weer in chaos beland geen overzicht tussen belangrijk en 'prut' gewoonlijk zing ik dan met eigen woorden tot de helderheid weer terug keert gewoonlijk vindt dit proces plaats in mijn auto in mijn vorige auto was geen muziek maar deze heeft een radio en CD speler welke altijd opstaan zogezegd om te verstrooien dat doen ze dus niet uit die rotzooi ze hebben het omgekeerde effect
gelukkig zijn is voor mij misschien niet hetzelfde als voor anderen gelukkig zijn is voor mij een gevoel wat ik hier wel al meerdere malen heb verwoord gelukkig zijn is voor mij gewoon alles te mogen voelen wat er binnen in mij omgaat gelukkig zijn is voor mij alle sensoren op aan mogen zetten mijn ogen die waarnemen mijn oren die alles horen mijn neus die alles ruikt mijn mond die alles mag proeven mijn huid die alles voelt mijn intuïtie die me de weg wijst mijn gedachten die vrij zijn
gelukkig zijn is voor mij ook het gewaarworden van alles wat minder prettig is kijken naar wat dit met mij doet dit niet alleen de euforie maar ook de diepten in mijn leven
ik vernoem ook dat laatste omdat ik ooit in een innerlijke wereld leefde waar ik overduidelijk op slot zat (achteraf gezien) ik leefde wel maar ook eigenlijk niet
gelukkig zijn is voor mij mijn leven kunnen leiden zonder innerlijke remmingen en niet te vergeten gelukkig zijn is voor mij mensen om me heen hebben die mij nemen zoals ik ben die me niets verwijten als ik geen teken van leven geef wanneer ik me terug trek in mijn hol of op mijn berg gelukkig zijn is voor mij gelukkig zijn met mijzelf ondanks alles wat er niet is gebeurd ondanks alles wat ik niet heb ondanks mijn kwalen waarover ik zelden spreek
en zie daar iemand staan die heel gelukkig is ze durft rechtstreeks in de camera te kijken en duikt niet weg ze leeft!
en ik denk terug naar het 25 jarige bestaan van de school in 1999 ik haal mijn gevoel van toen naar boven toen was ik er ook bij slecht in mijn vel ongelukkig om wat het leven me tot dan toe gebracht had work-a-holisme en een relatie die vast zat ik was verbitterd niet fier op wie ik was ik voelde me echt niet op mijn gemak ik doolde rond ik voelde me nergens thuis ik zocht fast-happiness zonder diepgang
nu, twaalf jaar later, staat hier een andere vrouw omdat ze besliste dat het zo niet verder kon met vallen en opstaan altijd weer opnieuw naar binnen kerend kijkend naar mijn wereld beeld en naar hoe dat ontstaan was vanuit een 'nee' naar een 'ja' in het leven als dat geen ommezwaai is om fier op te zijn ofschoon dat woord niet in het minste omschrijft wat ik nu voel fier zijn is slechts een kleine fractie van mijn geluksgevoel zelfs die periode van toen omarm ik nu zonder de Annemiek van toen was de Annemiek van nu er niet gekomen
natuurlijk is dit proces van wording niet ten einde gelukkig maar ik wandel in ieder geval in de goede richting en mijn weg is die van mij en van niemand anders uniek
de mijne was een Solex van mams die verdorie harder reed dan de Zundapp van mijn vriendje ben er ook nog mee over de kop geweest (had die auto niet gezien) sleutelbeen gebroken
gisteravond nam ik zoals gewoonlijk mijn gsm mee voor op mijn nachtkastje (kan ik zien hoe laat het is als ik wakker word) en ik dacht nog: "zou ik dat wel doen???" straks belt die gekke turk weer ofschoon ik daar een half jaar geleden erg veel last van had en ofschoon ik die vent/vrouw echt niet ken maar het nummer is een turks nummer en omdat ik daar dus nu al lang geen last meer van had dacht ik: "doe niet zo onnozel" . . . wie belt er om 5 uur 's morgens: de Turk! ik sliep toch niet wegens te veel nagenot van de ex-mbo-leerlingen meeting dus snel die gsm afgeduwd nog voor manlief wakker werd
ik ken wel marokkanen, turken en egyptenaren zelfs ghanezen en burkinafaso mensen (hoe noem ik die anders?) maar geen turk heeft mijn telefoonnummer zou dat een gestolen gsm zijn waarin mijn nummer nog staat natuurlijk bovenaan bij de 'a'
maar ehm ben ik nu helderziend/voelend/wetend? is dit nog toeval? en evolueert dat van onschuldige/grappige naar meer bijzondere gevallen?
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
.JPG)
