Vanmorgen wakker geworden met een donkere wolk gevoel: ik moet nog zoooveeeeel doen! Toen ik opstond werd het nog erger, omdat ik ook nog van alles vergeten was. En dan kwam er ook nog een opdracht binnen waaien: Eerst vanuit het boek van Kiesha Crowther waar ik enkele bladzijden in las en onmiddellijk daarna via de pc: Spendeer tijd in de natuur en luister naar wat die je te vertellen heeft. Eerst naar de bakker, manlief is vroeg gaan duiken. Een briefje vraagt me vriendelijk om dit vandaag zelf te doen.
Vervolgens de natuur in, vóór het ontbijt, ja, dat werkt meestal bij mij het beste. Mijn tablet mag mee, wil enkele fotootjes maken, van paddenstoelen of zo....
De natuur, da's net naast ons huis, dat is een braakliggend stuk grond. 25 jaar geleden gazon en een paar mooie bomen, nu een echte wildernis. Gemakkelijk, hier dwaal ik wel eens meer rond, doet me altijd deugd..... Maar hé, de laatste keer was ergens in mei, juni? Alweer zijn er veel bomen omgevallen, alweer hebben de bramenstruiken zich vermenigvuldigd. Ik geraak er nog nauwelijks door. Achter het begin (de rand van het perceel) gaat het gemakkelijker, maar ook daar hebben bomen het leven gelaten. Ze lijken tegenwoordig met bosjes om te vallen.
Oh ja, wat heeft de natuur mij te vertellen? Ik moet aandacht geven aan wat mijn aandacht trekt?
Kattenzijk, hmmm, dat wil ik negeren. Maar dan weet ik wat het wil zeggen: territorium afbakenen, grenzen stellen, laten weten dat dit mijn gebied is (van de kat) Of dat ik hier frequent kom? Of ik was hier? Of eh, ik laat hier mijn geur achter, weet dat ik niet ver weg ben.... Wat leer ik hier uit: Doe ik dit ook? Op een onaangename manier? Het is wél een duidelijk signaal. Maar wat roept het op bij iemand? Oppassen! Een wilde kat? Onheilspellend, voorzichtig benaderen? Nogmaals, gaat dit over mij? Of is dit een waarschuwing. Waar was ik met mijn gedachten voor ik dit rook? Bij wie? Oh... jeee, ik weet het al. Dank je wel.
Volgende signaal:
Een diep hol, vrij vers en krachtig uit gegraven, maar het proces is gestopt, er liggen vers gevallen bladeren in..... Overal zijn er zulke gaten. Is hier iets opgegraven of moest hier een hol komen? Hoe langer ik er over peins, denk ik dat dit het eerste moet zijn. Of is het wishful thinking? Wat heeft het me te vertellen: dat dit mijn gebruikelijke manier van doen is. Ik graaf dikwijls diep en ja, ik laat mijn graaf sporen zien. Nee, ik heb niet de behoefte om mijzelf een schuilhol te bouwen.
Volgend signaal:
ik kijk op en besef dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Zoveel te doen, ik voel me machteloos.... ja, hier moet ik iets aan doen.
4e signaal:
Een boom met een gat in en hier en daar beschadigd. Ik las vanmorgen ook in dat boek dat elke wonde die je overleeft ervoor zorgt dat je sterker wordt dan anderen die niets mee maken. Deze boom is niet dood, deze boom leeft! Er hangen nog bladeren aan. Vele bomen die op het eerste gezicht ongeschonden zijn, liggen in dit bos plat tegen de vlakte. Zou dat dan waar zijn?
5e signaal:
Ik wil terug het bos uitlopen maar draai me nog even om en daar staan ze: 2 blakend gezonde berken. In de grond plakkend dicht tegen elkaar, maar verder naar boven krachtig, hoog, sterk. Ze wuiven in de wind, ze staan daar tijdloos te wezen. Ik herinner me mijn workshop van afgelopen zomer: Herinner je wat werkelijk belangrijk is voor jou. Ohhh, ik ben vergeten om mijn bezigheden, mijn to-do-list, te checken volgens deze maatstaf. Oei. Mijn lijst wordt alras kleiner.... ik ben vergeten waar het voor mij om draait. Mijn kaarten verkoop had als doel: 1 mensen blij maken met zo'n kaart. 2 Een deel van de kosten recupereren, zodat ik kan blijven delen. Veel kaarten geef ik nu al weg, bijvoorbeeld naar aanleiding van een gesprek. Veel kaarten wil ik zelf vol schrijven en sturen naar wie het kan gebruiken. Ja, ik moet nog het een en ander aanpassen aan die Etsy.com winkel, maar ik moet me er niet in vastbijten. Ik wens diep van binnen dat die kaartenverkoop me een constante stroom aan inkomsten brengt. En wanneer dit te veel wordt, kan ik altijd dromen van ander mensen financieren. Dromen die goed zijn voor hunzelf én voor de wereld.
Dit zijn mijn twee sterke bomen. Al de rest is bijzaak...... ook al is er mijn eigen werk en huishouden en.... Wat ik daar doe, komt in de grond op hetzelfde neer. Het zal wel goed komen.
Ik wil het bos(je) verlaten en kijk nog even om me heen:
is er nog een signaal? Ja hoor: Een bosje taxus, hé, dit moet een zaadje zijn geweest van die taxussen in onze tuin... Taxus bevat stoffen die gebruikt worden voor de kanker bestrijding. Ja schatje, ik stop met 'kankeren' over zo'n grote 'to-do-list'. Kiesha zei gisteren: "Kijk er met andere ogen naar" Ik kijk er dus met andere ogen naar en ik denk "Wat is het fijn om zo boordevol plannen te zijn, blij, dat ik dit allemaal kan. I can reach any mountain!"
Ok, ik verlaat het bos en ga ontbijten.... Dit verhaal vormt zich in mijn hoofd. Voordat ik ga doen wat ik allemaal nog moet doen voeg ik nog één ding toe aan het lijstje: bovenaan staat:
Schrijf dit verhaal op.
Een vraag uit Flow magazine:
Wat zou je graag doen als geld en tijd geen rol spelen?
Tja.........
Wat ik doe, doe ik wel graag......
Maar ik wil er nog iets aan toevoegen:
'als loyaliteit geen rol speelt'
Dus ook m'n ding doen zonder schuldgevoel dat ik één of meerdere personen in de steek laat.
Gewoon verder doen met wat ik graag doe en kunnen zien dat ik eigenlijk iemand wel kan verder helpen met het realiseren van zijn/haar droom, maar eerst mijn eigen droom af maak.
Gewoon m'n ding doen en zeggen dat ik nu niet kan meehelpen om andermans jouw wensen te realiseren.
Gewoon eens helemaal kiezen voor mezelf. Wetende dat m'n eigen droom volgen ook anderen gelukkig maakt.
Ja, ik heb een droom.....
En Jij?
Kan jij dat?
Of doe je dat al?
Hoe dan?
Het is half 2 s nachts en ik lig wakker. Dat gebeurt zelden....... alleen als het borrelt. Als er iets in me zegt: IK moet er UIT!.
Nee ik heb niets verkeerd gegeten en nee, ook niet te veel gedronken. Ik ken dit gevoel ondertussen bijzonder goed, want luister ik niet, dan wordt dit een hel van een nacht en heb ik de volgende ochtend spijt. Luister ik wél, dan stap ik in de stroom van mijn creatieve zelf, die tegenwoordig jengelt als en klein kind. Dat kind in mij krijgt groeischeuten sinds ik mezelf aansloot bij KAPPA ( http://kuplaka.wikidot.com/even-voorstellen ). Jengelen is niet het juiste woord: Het kind in mij bevindt zich in een speeltuin en wil alles, maar dan ook ALLES DOEN! Nee, die speeltuin is geen pretpark met gesofistikeerde tuigen, deze speeltuin is een doe-park, een ontdekkingspark een ervaringspark, een Land van Ooit waar kinderen de baas zijn. Dus........
............kom ik uit mijn bed en begin te schrijven over de dag van gisteren. Of nee, over wat KAPPA in me heeft wakker gemaakt, of start ik bij het begin, nu 2 jaar geleden? Ja, ik ga me eens helemaal laten gaan. Er wordt altijd om kopij gevraagd voor de Letter 10 en ik voel al even de drang om ervoor te schrijven.
2 jaar geleden kreeg ik van een KAPPA bestuurslid LETTER 10 in handen via manlief die blijkbaar nogal lovend over mn tekeningen sprak. Is dit niets voor jou? KAPPA kende ik wel, we bezochten ooit de tentoonstelling in het fort van Stabroek waar ik toen zwaar onder de indruk van was. Ik hapte naar adem: Dát zijn wel échte kunstenaars hoor, wat ik doe pruttelde ik tegen. Wat ik deed: een beetje tekenen, wat schilderen, soms knutselen, véél in mijn hoofd zitten, af en toe schrijven, dromen en vooral ter plaatse trappelen. Maar aansluiten bij KAPPA leek me toch een stapje te ver. Aansluiten en niets doen was geen optie. Iets doen dan, is dat dan wel goed genoeg? En deadlines pfffff. Ik sluit me toch aan en we bezoeken hun tentoonstelling Koekeloere Poezewoefke int Rivierenhof. Wat was ik weer onder de indruk en wat voelde ik me klein. Ik hield me klein in ontzag voor
En toch, ok, ik was lid, wat nu. Voor ik ook maar iets durfde uitpakken bij KAPPA schreef ik me in voor de WAK in Schoten. Het was ondertussen december, ik had nog tijd tot eind april, begin mei. Ver weg, dus tijd genoeg om te leren omgaan met deadlines, maar hoe doe je dat. Via internet kwamen er 365-dagen-projecten van anderen op mijn weg en zo ben ik begonnen om elke dag iets te tekenen/schrijven/fotograferen/maken/doen en daar dan een foto van maken. Elke maand maakte ik een boekje van die fotos. Kheb er op gezweet en geploeterd die eerste maand, de volgende ook nog en daarna begon het echt leuk te worden. Tegen dat WAK een feit was, had ik mijn vrees bijna volledig weggewerkt. Een vertrouwen kwam in de plaats. Ik stelde in mijn eentje tentoon in de brandweerkazerne want andere (echte?) kunstenaars vonden deze plaats te min. Zo was die drempel van de eerste keer overwonnen. Bovendien tekende ik ter plaatse een stilte mandala (geïnspireerd door de droom van alweer een KAPPA bestuurslid) en legde ik een mandala van zand, schelpen en pluimen met een kaarsje in het midden. Het bracht me tot rust. Dit alles lekker niet onder het toeziend oog van de KAPPA kunstenaars.
Ondertussen maakte ik me bekend als mandala tekenares, dat kon ik goed, dat was meestal oud werk, dat was veilig. Dus besloot ik daarmee uit te pakken tijdens KAPPA NATUURLIJK. Maar in de zomer leerde ik enkele kunstenaars kennen die in Doel gingen tentoonstellen. Een last minute uitnodiging volgde. Mijn vredige mandalas tussen hevige moderne Hard Rock/Punk/Street Art, ik heb eens gelachen met mezelf, maar ik durfde dat wel. Alleen had ik een truckje nodig om dicht bij mezelf te blijven te midden van zoveel hevige karakters. Omdat de tentoonstelling slechts één dag plaats vond in een kapel met een koorruimte bovenaan vroeg ik of ik ter plaatse een plantenmandala mocht leggen die vanuit de hoogte kon worden bekeken. Die week en de dag zelf overal van alles verzameld en ik begon er aan. Moeiteloos alsof ik dit al tig keer gedaan had. Bezoekers reageerden enthousiast en ik dacht int Arboretum? Nee, nee, rustig, gewoon enkele tekeningen binnen brengen en voorzichtig zijn. Dat ik mocht meedoen was al héél wat.
Maar de drang bleef aanwezig en uiteindelijk sprak ik er toch over met iemand van KAPPA. Fantastisch hoe hij, en waarschijnlijk ook anderen achter de schermen, omsprong met mijn idee. In het arboretum ontstond een mooie plantenmandala die zelfs moeiteloos voor langer dan een dag kon blijven liggen. Geen ervaring en dan toch zon resultaat, mijn zelf vertrouwen groeide. Dr was wél een ander probleem dat me onrustig maakte. Ik had me aangemeld als tekenaar van mandalas en ja, ik deed dat wel graag, maar dat kón ik, dat prikkelde niet meer. Ik zette me neer en kwam al tekenend tot rust, dat was alles Was dat alles? Ik schilderde ook tijdens dat 365 dagen project met acryl of ik experimenteerde met inkt, eigenlijk met onnoemelijk veel materialen tot oude ooglenzen en hun vloeistof toe. Nora spoorde me aan om eens in het groot te schilderen, ja, dát was leuk.
De tentoonstelling rENDEZ VOUS was pure fun. Voorzichtig legde ik contacten, maar En had ik wel of niet nood aan een eigen stijl. Oei, keurslijf Tjonge, ik werd zenuwachtig van mijn eigen innerlijke getwijfel en getrappel ter plaatse. Ik kon goed zien dat het probleem bij mezelf lag en niet bij KAPPA. En het gebeurde overal bij alles wat ik deed, kortom een rode draad in mijn leven. Een geboren willen worden en toch niet durven. Met het te benoemen begon er wat te veranderen. KAPPA BOOM kwam in zicht en ik had er zin in. Maar wat zou ik doen? Het ene na het andere idee diende zich aan, maar ik kreeg niets helder. Ik ging op vakantie, mijn ouders vertrokken richting het bejaardenhuis, hun huis moest leeg gemaakt worden en toen we op zaterdag ochtend kans kregen om een boom uit te zoeken voor ons project haakte ik af. Dat ik werkte op zaterdagochtend was één reden, maar als ik écht had gewillen, dan had ik écht wel iets kunnen regelen. Het kwam gewoon goed uit, ik had teveel aan mijn hoofd, ook mijn vrijwilligers werk vroeg enorm veel aandacht met diverse deadlines in september. Dan maar niet.
Teleurgesteld in mezelf, dat was ik wel, ik had opgegeven. Terwijl ik ondertussen al zelfzeker genoeg was om zelfs lastminute iets moois te creëren, had ik 2 maanden vóór datum opgegeven. Niet leuk. Juist omdat het in open lucht was: nee, niet leuk.
En dan neemt kort voor de tentoonstelling alweer een bestuurslid van KAPPA contact met me op: of ik misschien iets kan maken als geschenk voor 2 harpistes? Ik? Een bloemstukje of zoiets? Ik? Ik heb dat nog nooit gedaan. Ik zeg Ja, ja hoor, dat zal me wel lukken. Mijn hart jubelt. Een uitdaging. Een last minute activiteit. Eentje met een deadline van jewelste. Een werk wat KAPPA vertegenwoordigt. Hoe is dat mogelijk dat ik blij ben en tegelijk zo rustig blijf. Ik verzamel wat hier en daar en ik heb geen idee wat het gaat worden. Wat er wél gebeurt: mijn zelfvertrouwen neemt toe. Ik weet het: wanneer ik er aan begin, valt alles op zijn plaats. Ik moet gewoon beginnen. En ja, zaterdagmiddag duik ik het wilde bosje naast ons huis in en s avonds om 8 uur start ik. Het werkt, ja, HET WERKT!
Onder mijn handen groeit iets wat ik zelf nooit verwacht had. En terwijl ik bezig ben groeit ook het inzicht: dit werk heeft een boodschap. Dit werk is als een boom. Het groeit en zal verder groeien ook als ik het heb overhandigd. Het wordt een werk voor buiten, aan of tegen de muur of tegen een boom. Met levende paddenstoelen en mossen en opgekrulde schors en Ik zie het al voor me: planten en voorwerpen worden er uit gehaald en nieuw materiaal wordt er ingestoken. Een levend schilderij. Ik begin en de ontvangers gaan er mee verder. Een verweving van zielen en dromen. Als beide werken af zijn is manlief verrast. Wéér een nieuwe kunstvorm ziet het daglicht. Om twaalf uur slaap ik in, tevreden. Vroeger zou ik nachtmerries hebben gehad. Wat een verandering, ik herken mezelf niet. Of is dit mijn ware zelf?
De volgende dag vertrek ik richting het Beukenhof in Kapellen. De bloemstukjes heb ik ingepakt. OP het laatst stak ik er nog een rode paddenstoel met witte stippen in. Ik voel me helemaal op mijn plek. En kijk rond, wat kan ik doen? Degene die de receptie verzorgt is zenuwachtig, wat ik goed begrijp, ik kom uit dat gevoel, ik bewonder haar, ik zou vroeger bij zoveel innerlijk spanning afhaken, weg hollen, overspannen worden. Het blijkt geschiedenis, dit gedrag ligt achter me. Deze dag ga ik als het even kan naar buiten om materialen te verzamelen in het park, want de tafeltjes verdienen nog wat decoratie. Weer geen idee hoe ik het ga doen, weer in vertrouwen dat het goed komt. En alles kwám goed.
sinds kort ben ik eigenaar van een nieuwe naaimachine
en wat ik dacht kwam uit ik vind het ontzettend leuk om ermee te creëren
na eerst een tijdje te oefenen op een lapje maakte ik linten aan onze gordijnen van de slaapkamer zodat die aan ringen konden worden vast geknoopt die dan weer over een roede schuiven. dat ging al zeer vlot
vervolgens ging ik met mijn favoriete kleuren aan de slag en met verschillende materialen om die machine nóg wat beter te leren kennen en dit is het resultaat
Vandaag tijdens het poetsen ging het helemaal fout: Allemaal stemmen in mijn hoofd, hele debatten over voors en tegens. Ik dacht dat ik gek werd, ik dacht vanavond nog: "zo kan ik niet inslapen." Ik dacht: "ik moet nog mijn 365-dagen project af hebben voor 12 uur......" En toen dacht ik "ik kan niets bedenken zo lang ik niets an me af heb geschreven"
Dus vraag ik om mild te zijn in je oordeel. Ik ben er geen uren mee bezig geweest, er zal wel hier of daar een type- of denkfout staan. Maar ik kon dus even niet anders dan lozen. En ja, ook is het relaas van een vrouw van een zelfstandige. Die sinds een paar jaar 48 uren werkt, vroeger haalde ik gemakkelijk 70 a 80 uren.
Het recht op staking, ja, akkoord. Daar ben ik echt vóór. En ja, tot die afdeling opgeheven werd, waren wij als zelfstandigen lid van de zelfstandige arbeiders van België. Dus ja, we leunen aan tegen de linkse massa.
Wat betreft centen op potten en beleggen, daar zijn we nooit aan toe gekomen. Wij zijn bij wijze van spreken tussen de stenen ophoog gekropen zonder financiële hulp van familie. Toen we ooit eens 100.000 franken wilden lenen bij De Bank kregen we niets. En toe we later nog eens werden doorgelicht door een kameraad van een andere bank (zonder ons medeweten) verklaarde die ons gewoon failliet. Die ene bank werd ge dumpt, dn andere ook. Beide zijn ze in moeilijkheden geraakt. En wij zijn er nog altijd met onze zaak, soms zonder vakantie, meer zonder dan mét, eigenlijk. Maar dus met een verzekering voor onze oude dag en voor onze gezondheid en met nog altijd geen beleggingen of appartementen achter de hand. Als je weet wat ik momenteel opzij heb staan, dag ga je plat van t lachen, dat is nog geen maandloon. Ons huis is gelukkig ondertussen wel van ons, die ferme eerste nieuwe marktwagen moet nog een aantal jaren afbetaald worden. Daarnaast hebben wel tijd en geld gestoken in vrijwilligers werk, je weet wel, vóór de gemeenschap. Om mensen bijeen te brengen en om hun zelfbeeld te laten groeien en om hun leefwereld te helpen vergroten.
Dus wat denk ik dan op zon dagen als deze: Wij hebben serieus veel centen afgedragen aan vaderke staat plus sociale bijdragen en daar hebben we ooit een punt van gemaakt. Ik bedoel, dat ik geloof in een sociaal stelsel waarbij de sterken de zwakkeren ondersteunen.
Maar nu kom ik dus terug op die staking. Ik lees overal voors en tegens en meestal komt men dan met een specifieke situatie op de proppen van een zekere persoon die......... En dan ist spel van wellus en nietus weer in gang. Kijk, ik ken nogal wal doppers die niet willen werken. Dan is dn hond te lang alleen. Dan kan ik niet meer gaan klussen int zwart. Ik kan eigenlijk gewoon niet vroeg uit mijn bed. We hebben ze over de vloer gehad. We hebben er ook eentje gehad die wel leek te willen werken, tot ze een vast contract had. Toen werd ze ziek en ik zocht haar op, ze was niet ziek, ze mankeerde niets. We hebben haar C4 in orde gemaakt. Zo iemand in de ziektewet, zou ons over de kop jagen.
Ik hoor ook dat ongeïnteresseerde doppers geronseld worden om mee naar Brussel te gaan betogen, ze krijgen daartoe allerlei gratis faciliteiten........ ik dacht even aan het Oostblok met hun georkestreerde massa bijeenkomsten. Ik dacht WAT????? Dat gebeurt hier dus ook.
Ik merk op dat vóór mensen voor hun mening uitkomen, er al héél veel denken: wat brengt dat op voor mij. Voor zover ze al zelf een gedacht hebben en niet zeggen wat een ander ze heeft wijs gemaakt.
Ok, ik ben dus niet tegen stakingen. Maar ik ben wel tegen stakingen die tegen alles zijn wat ze maar kunnen bedenken. Ik dacht nog altijd dat staken gebeurt om vóór iets actie te voeren. Zoals voor het stemrecht of voor gelijk loon of vóór verandering. Als men staakt om alles te houden zoals het is, dan vraag ik me af of het dan nu goed is. Er wordt hier over alles commentaar gegeven, iedereen die zijn nek uit steekt moet hangen en alleman die een ander gedacht heeft is en verrader. Hé, kom aan, word wakker en welke stappen ga jij zetten om je land te veranderen? Of als dat wat veel gevraagd is: wat doe jij om jou eigen leefwereld prettig te maken zonder een ander te benadelen? Je kan de wereld verbeteren door eerst zelf je wereldbeeld aan te passen. Je kan dit volhouden door elke mens te zien als een partner in plaats van als rivaal.
En ja, ik heb ook conflicten, maar ik haal van mijn leven niet al die oude koeien uit de sloot. Ik kan botsen met een irritant stukje van jou, maar ik herken mezelf ook in vele leuke kanten als ik ze wil zien.
Daarom wil ik vragen om eens het volgende te proberen: Haal een bekende, die je irriteert, voor je geest en zoek naar zijn of haar kwaliteiten. Oefen dat een paar keer met verschillenden mensen. Als je dat lukt probeer het eens met die van op tv of in de politiek. Het komt goed...... t is een kwestie van proberen.
En als het niet rap gaat, dan wil zelfs ik wel eens staken voor meer begrip voor alleman die aan de top staat. Die een mens is zoals gij en ik.
Waar ik ook voor wil staken is voor het gezamenlijk opruimen van puinhopen en ander afval. En voor hoorzittingen waar iemand wél leert toegeven dat ie fout was en vergeving krijgt. Ergens in de tijd is die optie verloren gegaan.............
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
Een diep hol, vrij vers en krachtig uit gegraven, maar het proces is gestopt, er liggen vers gevallen bladeren in..... Overal zijn er zulke gaten. Is hier iets opgegraven of moest hier een hol komen? Hoe langer ik er over peins, denk ik dat dit het eerste moet zijn. Of is het wishful thinking? Wat heeft het me te vertellen: dat dit mijn gebruikelijke manier van doen is. Ik graaf dikwijls diep en ja, ik laat mijn graaf sporen zien. Nee, ik heb niet de behoefte om mijzelf een schuilhol te bouwen.
Volgend signaal:
ik kijk op en besef dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Zoveel te doen, ik voel me machteloos.... ja, hier moet ik iets aan doen.
4e signaal:
Een boom met een gat in en hier en daar beschadigd. Ik las vanmorgen ook in dat boek dat elke wonde die je overleeft ervoor zorgt dat je sterker wordt dan anderen die niets mee maken. Deze boom is niet dood, deze boom leeft! Er hangen nog bladeren aan. Vele bomen die op het eerste gezicht ongeschonden zijn, liggen in dit bos plat tegen de vlakte. Zou dat dan waar zijn?
5e signaal:
Ik wil terug het bos uitlopen maar draai me nog even om en daar staan ze: 2 blakend gezonde berken. In de grond plakkend dicht tegen elkaar, maar verder naar boven krachtig, hoog, sterk. Ze wuiven in de wind, ze staan daar tijdloos te wezen. Ik herinner me mijn workshop van afgelopen zomer: Herinner je wat werkelijk belangrijk is voor jou. Ohhh, ik ben vergeten om mijn bezigheden, mijn to-do-list, te checken volgens deze maatstaf. Oei. Mijn lijst wordt alras kleiner.... ik ben vergeten waar het voor mij om draait. Mijn kaarten verkoop had als doel: 1 mensen blij maken met zo'n kaart. 2 Een deel van de kosten recupereren, zodat ik kan blijven delen. Veel kaarten geef ik nu al weg, bijvoorbeeld naar aanleiding van een gesprek. Veel kaarten wil ik zelf vol schrijven en sturen naar wie het kan gebruiken. Ja, ik moet nog het een en ander aanpassen aan die Etsy.com winkel, maar ik moet me er niet in vastbijten. Ik wens diep van binnen dat die kaartenverkoop me een constante stroom aan inkomsten brengt. En wanneer dit te veel wordt, kan ik altijd dromen van ander mensen financieren. Dromen die goed zijn voor hunzelf én voor de wereld.
Dit zijn mijn twee sterke bomen. Al de rest is bijzaak...... ook al is er mijn eigen werk en huishouden en.... Wat ik daar doe, komt in de grond op hetzelfde neer. Het zal wel goed komen.
Ik wil het bos(je) verlaten en kijk nog even om me heen:
is er nog een signaal? Ja hoor: Een bosje taxus, hé, dit moet een zaadje zijn geweest van die taxussen in onze tuin... Taxus bevat stoffen die gebruikt worden voor de kanker bestrijding. Ja schatje, ik stop met 'kankeren' over zo'n grote 'to-do-list'. Kiesha zei gisteren: "Kijk er met andere ogen naar" Ik kijk er dus met andere ogen naar en ik denk "Wat is het fijn om zo boordevol plannen te zijn, blij, dat ik dit allemaal kan. I can reach any mountain!"
Ok, ik verlaat het bos en ga ontbijten.... Dit verhaal vormt zich in mijn hoofd. Voordat ik ga doen wat ik allemaal nog moet doen voeg ik nog één ding toe aan het lijstje: bovenaan staat:
Schrijf dit verhaal op.
Weet je wat ik wens?
