voorbij is deze mooie dag veel te rap ik heb meer gepraat en geluisterd dan gegeten de toon van de dag was gemoedelijk, vrolijk, welwillend het team rondom mijn dochter verzette bergen werk manlief ook continue in touw achter en voor de schermen en dan nog die vriendin die liever bezig is dan zittende 'klein maar erg' wordt ze ook wel eens genoemd met energie van een 20-jarige waar haalt ze die energie toch vandaan...?
ik heb genoten van het eten en van het gezelschap zo'n gedragenheid, zo'n warmte en toen ten slotte langzaam maar zeker het einde naderde wandelde een jongen voorbij met een didgeridoo hij speelde ergens in de gangen van het fort niet ver van waar wij tafelden en ik was verrast door zijn spel ik ben dol op deze muziek toen hij na verloop van tijd te voorschijn kwam vertelde ik dat ik er van genoten had en hij reageerde verbaasd omdat hij niet verwachtte dat het geluid zo ver zou dragen nog maar 2 maanden bezig en dan al zo goed besloot hij tot een bis nummer van een kwartiertje gevolgd met een 'gelukkige verjaardag'
meer moest dit niet zijn en dit wil wat zeggen want ooit kon ik nooit genoeg 'kicks' krijgen tijdens oppervlakkige excessen met mensen die ik nooit vergeet maar ook nooit meer op zoek ze zijn uit mijn leven verdwenen vanaf het moment dat ik mijn koers heb veranderd en ik ben daar niet kwaad voor
mezelf gedragen voelen en mensen dragen tot het welzijn van deze mensen en van de wereld rondom ons ik hoop dat deze wiegende beweging uit dijt in alle richtingen
kben al enige dagen een 'middel-eeuwse dame' zoals een lieve vriend me noemt deze heer is mijn gast te samen met vele anderen want mijn dochter en haar vrienden organiseren een barbecue voor mij ik was verschrikkelijk zenuwachtig wie moest ik vragen en vooral: hoe kon ik al die mensen een plaats geven op één gebeurtenis dit zat me meer dwars dan die leeftijd of het feest op zich gelukkig zijn er altijd wel een paar die elkaar kennen en toch.... ik denk dat ik hen vooral wil tonen wie er allemaal nóg waardevol is in mijn wereld
in ieder geval is het zover afgelopen week heb ik me nog druk gemaakt en vrijdag dreigde er nog een ander onheil wat dan toch weer is goed gekomen én ik mocht de bowl en aardappelsalade bereiden dat doe ik graag ik kom er van tot rust en ik voel me dan ook minder tot last alles is klaar
de buurman rijdt het gras af en is daarna ook van de partij kheb me er ooit nog eens druk om gemaakt en het is weer zondag met een uitnodiging op zak heeft ie blijkbaar priviléges haha, de snoodaard....
ik realiseer me dat ik het beter druk kan hebben dan dat ik rondhang of uit slaap ik realiseer me dat ik beter kan surfen op de flow van het leven dan dat ik piekertijd maak om vervolgens vast te lopen in mijn gedachtenkronkelingen
ondertussen vind ik dat ik nog veels te veel mensen niet heb uitgenodigd ik heb me begrensd vooral omdat anderen dit voor mij organiseren in ieder geval kan ik dit ook een beetje goed maken door iedereen die er vandaag niet is uit te nodigen voor de open deur dag bij 'De Lichtbron vzw'
"elke vrijdag is anders" dacht ik vandaag deze keer geen scholieren deze keer weinig kapitaalkrachtige klanten en geen kantoorpersoneel ik dacht nog eventjes: "als ik vandaag veel minder ontvang, neem ik volgend jaar vrij na hemelvaart"
deze markt is sinds 1 mei een beetje aangepast we beginnen en eindigen vroeger onze verkoop vindt plaats tussen half 12 en half 5 maar omdat diverse grote marktwagens pas na 1 uur van een andere ochtend markt komen is het voor die tijd niet druk dus pak ik meer op mijn gemakje uit tijd voor een babbeltje hier en een kwinkslag daar eigenlijk is het wel comfortabel ook al heb ik verder niets aan deze dag 's morgens slaap ik wat langer uit alvorens te laden en 's avonds heb ik heel veel aanvulwerk voor de volgende dag zodoende was ik vanavond pas om 10 uur klaar maar wat vind ik dan zo positief aan deze markt op vrijdag in Antwerpen aan de Desguinlei?
dat komt door maar één verschil met mijn andere markten: "deze markt leeft" hier zijn geen stille marktkramers hier zijn harde werkers luide roepers babbelende mensen in vele talen lachende en huilende kinderen chaos ook blijkbaar gedij ik prima in chaos niets gaat zoals gepland niemand doet iets zoals 'het hoort' emoties vloeien hier rijkelijk en openlijk dooreen
en hier en daar loopt een zure mens die kankert en vloekt zoals die man vanmiddag die tweemaal probeerde te bestellen nog voor ik met mijn andere klanten klaar was ik vertelde hem dat hij te rap was dat ik nog niet klaar was en hij zei: "dat is om de die daar voor te zijn" met een hatelijke blik naar een allochtone vrouw die hij er van verdacht voor haar beurt te willen bestellen ik heb hem vriendelijk verteld dat ik, maar slechts één mens zag voor drummen en dat hij dat was en wel twee maal de anderen lachten vriendelijk die man keek boos en verdween uit zicht weer een klant kwijt gelukkig zo iemand bedien ik niet graag ik ben er al meerdere kwijtgeraakt en telkens om dezelfde reden en nooit heb ik spijt gehad van mijn terechtwijzing wel vind ik het jammer dat sommigen zo kortzichtig zijn in dit geval had ik ruim tijd gegeven aan 2 volwassen ietsje minder begaafden die onder begeleiding de markt bezochten en snoepjes wilden kopen doordat de verkoop dus ietsje vertraagde dacht die boze meneer, dat er al diverse mensen waren voorgestoken maar zoiets is niet uit te leggen aan iemand die niet luisteren wil en bovendien vind ik dat ik daar geen woorden aan vuil moet maken en zeker niet in het bijzijn van die mensen, die meer tijd nodig hebben dan een ander: zij hebben het al moeilijk genoeg in deze jachtige wereld ze hoeven niet te horen dat ze ons vertragen
in iedere geval was deze markt dus weer eens anders en ik heb de pannen van het dak gewerkt veel kleine klantjes, dat wel, maar met een volle kas trok ik huiswaarts fysiek wel wat moe geestelijk bruisend en zonder file op de ring rond Antwerpen
thuis gekomen bleek dochterlief mee aan tafel te schuiven ook dat vind ik echt tof want ooit kon dat zomaar niet toen woonde ze nog in Haarlem en was geen bezoek onverwacht deze keer wel zij rijdt vanaf dinsdag met een andere marktwagen die wat comfortabeler is en beter oogt dan is ze ongeveer 5 maanden ingewerkt en wordt het tijd dat ze een tandje bijsteekt nee... voluit laat zien wat ze in haar mars heeft :)
jaren geleden toen ik nog geen vrijwilliger was kwam ik af en toe eens een avondje bij de vereniging langs om wat intuïtief te boetseren of te schilderen en in die tijd vond ik me 'zwak' ik beoordeelde dat toen op een harde manier zwak was opgeven zwak was minder dan sterk zwak was verliezen zwak was prutsen zwak was blijven trappelen zwak was afhankelijk zijn zwak was 'klein' zijn enz.
toen kreeg ik van iemand te horen dat ik niet zwak was maar 'zacht' ik knoopte dat in mijn oren en dacht er nog vaak aan het heelde een beetje wat er in me zat maar aan de andere kant bleef ook dat woord wat wringen ik had het wreed moeilijk met dat woord 'zacht' ik had het ook nogal moeilijk met mensen, die zacht met me omgingen die zacht spraken die zacht leefden die zachtheid uitstraalden ze vechten niet ze roepen niet ze verwerpen niet ze zijn er altijd .... en als ze te dichtbij komen vormden ze een bedreiging voor mij ofschoon ze dit direct voelden en ze dus ook snel terug weer wat afstand namen hoe het komt dat een zachte mens voor mij bedreigend was dat weet ik niet iets in mij reageerde er gewoon afwijzend op of was het afgrijnzend in ieder geval was mijn reactie nog al fel ....
in de afgelopen weken is er verandering in gekomen ik reageerde weer eens volledig averechts op een zachte vrouw en haar man die vriendelijk waren en ik schrok van mijn eigen reactie ik ken ze immers al lang en ze verdienden dit niet net zo min als al die anderen voor hen ik wilde hard weglopen en vooral ver weg maar ik bleef en ik heb me omgekeerd ik heb gezegd wat dit bij mij te weeg brengt ik heb gezegd dat het me zo speet ook al was mijn harde houding een automatisme ik heb gezegd dat ik zo niet meer wil reageren maar dat ik niet goed weet waar die vandaan komt ik heb gehuild in de armen van de vrouw van die zachte vrouw en dat voelde goed ze bleef zacht en ik kalmeerde vanaf die dag dacht ik ik heb die zachtheid een plaats te geven in mijn leven was de kracht van zachtheid is groter dan die van hardheid welke ontstaat uit angst
vanaf die dag merk ik bij mezelf op dat mijn stem zachter klinkt dat mijn woorden milder zijn dat mijn gedachten geen vechtlust meer voeden
ik had het nog niet direct door maar nu ik eens terug kijk naar de laatste dagen dan zie ik dat trachtte te luisteren naar wat er achter andermans woorden verscholen lag dat ik antwoordde op de verborgen angst, woede, wanhoop in plaats van op de feiten en wonder boven wonder zag ik dat de ander zich gehoord voelde ook al leek ik naast de kwestie te reageren
het is nog wat onwennig dit pad maar ik hoop dat ik er deze keer op mag blijven lopen en nog wel zo'n 44 jaar lang want 3 jaren geleden werd ik wakker op mijn verjaardag en zei ik tot mezelf: "nu ben ik op de helft van mijn leven" volgende week word ik een 'middel-eeuwse dame' zoals een lieve vriend me vertelde nog zo eentje die worstelt met zachtheid en ondertussen misschien nog niet doorheeft hoe zacht hij is ... ondertussen heb ik getwijfeld want wie wilde ik uitnodigen op een barbecue welke dochterlief en haar vrienden voor mij gaan organiseren alleen maar zachte mensen of ook die mensen welke net als ik hun zachtheid niet kunnen of durven te laten zien ik zie ze worstelen tochtgenoten op mijn levensweg en dan denk ik ja ik nodig ze uit ik denk dat het tijd is dat mijn familie en vrienden uit diverse werelden elkaar ontmoeten
en meteen komen er nog meer vrienden voor ogen die ik er graag bij heb sommigen heb ik lange tijd niet gezien anderen zijn nog vrij vers maar lieten diepe indruk na gauw nog een paar mailtjes sturen :)
wanneer ik lekker in mijn vel zit gaat bijna alles vanzelf
soms schrijf ik in een alles-of-niets-stijl als ik diep zit/zat heb ik zelden zo diep gezeten als ik 'piekte' was dat de eerste keer in die mate ik denk dat ik nogal eens overdrijf maar het geeft op zijn minst weer hoe ik het allemaal aanvoel
ik zit dus momenteel vrij lekker in mijn vel en dan gaat bijna alles vanzelf meteen herinner ik me dat dit in het verleden ook al het geval was de ene keer een langere periode de andere keer wat korter
in ieder geval kwam ik vanmorgen opgewekt uit mijn bed wilde een fijne ontbijttafel prepareren en ik vroeg me af hoe ik dit kon aanpakken vermits manlief nog lag te slapen dus nog niet om brood ging indien ik om brood ging zou hij wakker worden omdat de camionnette net onder ons venster stond en dan zou de tafel gedekt staan maar zonder vers fruitsap en uitgestalde toespijs ik besloot maar gewoon te beginnen en ja ondertussen werd hij toch wakker en ging om brood en pistolekes tegen dat ie terug kwam was het fruitsap geperst de tafel mooi gedekt de wilde vogels hadden buiten al eten gekregen en wij konden dus genieten van de taferelen tijdens ons ontbijt
daarna wilde ik een goed-nieuws-bericht opstellen over wat er vrijdag met die leerlingen was gebeurd en dit mailen naar diverse kranten en overheden dit is iets wat me gewoonlijk wat onzeker maakt maar door er direct aan te beginnen vloeiden de woorden vanzelf in mailvorm ik heb er zelfs al een reactie op gekregen
en vervolgens begon ik aan dikke saus waaraan ik later op de avond scampies aan zou toevoegen dochterlief kwam haar vriend voorstellen aan d'r papa (ik had hem al 2x gezien) en ze zouden blijven eten ik had enkel scampies gepland maar na het dweilen van de keuken kreeg ik plots zin om eens in de koelkast te snollen en plots stond er ook nog een origineel voorgerecht en een lekker nagerecht met aperitief en wijn erbij verliep de avond smooth and easy de eerste keer dat een avond zoals deze vanzelf verliep er werd honderduit gebabbeld en ik denk dat het lief meteen minder zenuwachtig is tegen de volgende keer
ik had vroeger nooit gedacht dat manlief ooit een vriendje van onze dochter zou goedkeuren het ging echter vanzelf waarschijnlijk omdat er zo enorm veel parallellen zijn met onze eigen tijd van toen
Leerlingen van de Piva hebben de geleden schade vergoed
gisteren 2 maanden na het diefstal incident kreeg ik op de markt bezoek van een politie van de wijkwerking Antwerpen centrum én van de van de betrokken leerlingen én sommige van hun ouders én verantwoordelijken van de leerlingen begeleiding van PIVA
ze kwamen hun excuses aanbieden en de schade vergoeden en ik kreeg tranen in mijn ogen ik heb ze één voor één te woord gestaan en een hand gegeven en verteld wat een deugd dit doet dat ik er naar verlangd heb om weer met een schone lei en een onwrikbaar vertrouwen in iedereen kon verder werken dat ik voel dat dit vanaf nu weer helemaal zal lukken
ik heb ook de jongen gesproken, die me het meest heeft 'geraakt' op die bewuste dag door zijn houding, gezichtsuitdrukking, uitstraling ik hoop dat ook hij zich kan herpakken want met hem ging het op meerdere vlakken fout gelukkig nam ook die vader zijn verantwoordelijkheid
we zijn dus nu net iets meer dan 2 maanden verder en deze dag voelde voor mij als een feestdag bovendien heb ik me voorgenomen om mijn dankbaarheid ook op mail aan iedereen kenbaar te maken die op de voor én op de achtergrond betrokken is geweest zodat hun mailbox deze keer eens niet alleen gevuld wordt met klachten, kommer en kwel
"schrijf ik helemaal niet meer?" vraagt novelle..... grappig voelt dat ofschoon ik dit misschien anders aanvoel dan er wordt bedoeld ik schrijf tegenwoordig met een pen in een schrift soms zittend aan een bureau ooit gebruikt door onze dochter in een kamer die ik nog niet heb veranderd ook al staan er wel spulletjes van ons allebei soms schrijf ik zittend in onze infra-rood-cabine welke door manlief in een nis in de slaapkamer is gebouwd 20 minuutjes van 20 tot 40°C net genoeg om te schrijven wat ik wil verwerken dus ja, novelle, ik schrijf gelukkig nog wel
maar dikwijls aarzel ik om het te publiceren omdat het slechts fragmenten zijn uit mijn denkwereld omdat er dan dus ook fragmenten zullen ontbreken die meer duiding geven over de achtergrond ik ben ook een beetje ongerust, dat mijn schrijfsels vragen oproepen bij lezers die dan reageren en bij mij reacties oproepen die ik niet wil schrijven donkere reacties of.... las ik dit slechts zelf zo... nee. ik denk dat ik ook in mijn blog liet lezen dat mijn innerlijk leven wat donkerte te vertoonde bah wat heb ik dat proper geschreven ik kan beter typen dat ik met grote woede in mijn lijf zat en onmacht en gefrustreerdheid
ik ben de afgelopen tijd naar binnen gekeerd alles laten leven en dit was niet bepaald prettig voor de mensen in mijn omgeving ik was een draak van een vrouw een trut van een wijf een bemoeizuchtig mens
ik zit hier te lachen dat ik dit allemaal schrijf het is ook om te lachen achteraf bekeken
ok het zijn verschrikkelijke woorden die ik niet graag zou horen als iemand dit tegen mij zou zeggen ik hoor ze zelfs niet graag uitspreken als het over anderen gaat maar ik heb ze toch gebruikt
die periode 'lijkt' voorbij ik ben voorzichtig het komt misschien nog wel eens terug in meer of mindere mate weet ik veel
ik heb getracht te doorgronden waar die gevoelens en gedragingen vandaan kwamen ik heb gezien naar waarom ik de wereld zo bekeek waarom ik mensen zo aansprak waarom ik zoveel verweet waarover en waarom ik me zo ergerde en wat is/was nog het moeilijkste ik ging dikwijls volledig over mijn toeren niet door de buitenwereld maar wel door mijn binnenwereld mijn innerlijk kind was vrijwel steeds in paniek steeds in verdediging altijd op zijn hoede nooit volledig vrij
ik ben geconfronteerd met verschillen in mijn theorie en mijn praktijk gedrag had de stof verkeerd geïnterpreteerd ik moest opnieuw beginnen
allemaal woorden die vrijwel niets zeggen omdat ik geen concrete woorden vind die op een compacte manier samenvatting geven van wat er allemaal is gebeurd
daarom schreef ik geen blog meer anders zou ik hele dagen schrijven en niets anders meer doen gelukkig heb ik wel hierover kunnen spreken mijn hart was dus geen moordkuil meer zoals vroeger door te spreken doorbrak ik de denkcirkel: 'als ik dit doe/zeg/voel dan doen de anderen automatisch dat' praktijk wees uit dat dit niet zo was
ik kan niet tellen hoe dikwijls ik klaar was om te vluchten en nooit meer terug te komen hoe vaak ik toch wél telkens bleef ik zitten of staan hoe ik mijn angsten beschreef en eindelijk stappen kon zetten die ik nooit heb durven zetten
ik was eigenlijk onnoemelijk bang en de façade van dappere vrouw, werd verschrikkelijk zwaar om dragen het lijkt er op dat dit voorbij is
alsof de laatste lezing van Geneviève Cooreman me geholpen heeft om de laatste stappen te zetten een lezing over 'hoe omgaan met moeilijke mensen' dit ging echt niet over die moeilijke mensen en richtlijnen dit ging om wat die moeilijke mensen laten zien over onszelf over wat wij niet willen inzien over onszelf
er is al dikwijls wat over gezegd en geschreven de theorie had ik wel al vast maar deze keer viel er een last van mijn schouders kwam er een lichtheid in mijn ziel en stroomde ik vol met compassie om die 'moeilijke' andere en meteen ook om mezelf mijn woede is opgelost die kon niet vroeger en ook niet later gebeuren dit kon niet voor ik andere stukken had verwerkt maar dit kon ook niet wachten tot latere datum omdat ik botste met vragen en met onmacht om mezelf te accepteren
nu is er dus weer lichtheid in mijn leven ik weet echter niet of ik nog dikwijls zal bloggen ik besteed minder tijd aan 'computeren' ik zal wel zien
ik heb genoeg stof om over te schrijven daar zal het niet aan mankeren
oh ja, Novelle ik vond het echt fijn om deze blog te schrijven dus jouw vraag deed deugd
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
