daar woont ze dan, onze dochter alweer 2 weken vanuit Haarlem terug en dichterbij ons in een prachtig gebouw met onder haar een toffe vriend die ze al zo'n 7 jaar kent andere vrienden van vroeger hebben haar met gejuich onthaald en iedereen hielp haar mee verhuizen vandaag zijn we op jacht gegaan naar enkele extra meubelen en binnenkort haalt ze de laatste spulletjes hier weg en eigenlijk heb ik nu pas het gevoel dat ze het huis uit gaat alsof die anderhalf jaar daarvoor gewoon niet meetelde alsof ze toen ergens op kamers woonde vanwege een studie
ze is dus terug de laatste maanden werkte ze al dikwijls van huis uit bij ons voor zoiets is internet fantastisch en ondertussen zijn er flinke plannen gesmeed want ik heb nieuws: ze komt ook meteen bij ons in de zaak werken haar vroegere baan gaf haar te weinig uitdaging terwijl ze bij ons in de zaak een nieuwe richting kan uitbouwen ondertussen werkt ze ook in de bestaande onderdelen maar ze krijgt dus tijd om haar eigen stuk te ontwikkelen manlief is dolgelukkig ik ook voor mij voelt het wel anders ze zei nog tegen me van de week: ik voel me een beetje moederskindje toen ik van alles uit de kast en diepvries toverde om haar eigen dineetje voor de verhuis vrienden tot iets verrukkelijk te toveren ze wilde dat allemaal met de bus en tram vervoeren maar ik heb haar thuis gebracht kon ik in die anderhalf jaar voordien niet doen ik heb dat gemist
en oh ja, ze heeft ook nog een poes en dat is een schatje ik denk dat ze zich nu minder alleen voelt dan ginder diverse vrienden binnen 10 minuten loop- of fietsafstand en een poes die dol op haar is een auto ter beschikking indien nodig een camionette ook, indien nodig
zet me een paar uur op nieuwjaarsdag bij familie en ik voel m'n energie zakken zet me er maar een paar uur en ik geraak langzaam aan vervuld van tegenstrijdigheden ik kijk en luister en voel niets is in overeenstemming met elkaar en dan ook nog al die stemmen die elkaar willen overstemmen wie niet meespreekt wil eigenlijk weg ik wilde ook weg maar bleef
na die uren reden we naar huis ik voelde dat m'n energie weg was ik voelde me vervulde van een soort gif het leek donker als roet en even plakkerig gelukkig informeerde manlief naar hoe ik me voelde en kon ik het verwoorden daarna nam de donkerte weer af
en toch plakt het nog hier en daar ik denk dat ik toch iets moet vinden om mezelf te beschermen
wat ik dan weer wel fijn vind is de sfeer in mijn eigen gezin het positieve de levenslust de levenskunst en de liefde en vriendschap de toewijding de aanmoediging
dinsdag middag: ik wil deelnemen aan de namiddagmarkt van Sint Job die uitzonderlijk verzet wordt van woensdagmiddag naar nu iemand zegt me dat die markt niet doorgaat ik heb daar niets van gehoord maar wanneer ik arriveer ben ik helemaal alleen dus rij ik meteen naar huis waar manlief het plan opvatte om een middagje Brussel in te lassen kwestie van ideeën op te doen over de kerstmarkt die daar plaats vindt tot en met 1 januari ik dus mee de trein op en het werd een leuke namiddag en avond behalve dan die kerstmarkt want alle kramen waren gesloten
onze eindejaarsperiode was dit jaar anders dan anders nog nooit hebben we net daarvoor nog een paar dagen vrij genomen nog nooit hebben we kort voor oudjaar nog een dagje de toerist uitgehangen
eigenlijk kan ik niet zeggen dat we vast geroestte gewoonten hebben gelukkig
dochterlief heeft een bescherm engeltje op haar schouder zitten ze schuimt nogal wat metal concerten af en meestal staat ze daar dan als klein ukkie tussen van die grote zware mannen ergens vooraan vlakbij het podium druipnat van van't zweet en op haar gemorst bier
deze keer niet ze stond ergens boven de menigte te kijken naar wat er allemaal onder haar gebeurde uitgerekend deze keer liep er een gek rond met een mes die 3 mensen heeft gestoken
Deze keer een lap tekst waarvan ik zelf moe zou worden, indien ik het moest lezen.
Lees dit in een ruk
uit of in stukjes of helemaal niet, maakt niet uit, maar het wordt veel.....
Ik merk door reacties (ook via mail) alweer op dat er een verschil is tussen hoe ik iets schrijf en
hoe ik dat bedoel, of hoe dit wordt gelezen.
Eigenlijk is dit
een prachtige gelegenheid om de essentie van die link tussen gedachten en
ziekte uit te leggen.
Want niet iedereen
reageert op dezelfde manier op een gebeurtenis. Zoals ook niet iedereen woorden
op dezelfde manier interpreteert.
Er zijn
verscheidene mensen op een wetenschappelijke manier bezig geweest met
vergelijkend onderzoek. Zo bleek dat zo goed als elke mens met een identiek
gezondheidsprobleem, ook een identieke gebeurtenis had meegemaakt in het
verleden, of beter gezegd: op een identieke manier met een gebeurtenis uit het
verleden omging. Soms moest dat nog niet eens zo heel ver in het verleden liggen.
Daarnaast kan er
ook nog een andere oorzaak zijn, die ik nog niet heb uitgelegd,
namelijk problemen in een eerdere generatie en hoe men er toen mee omging.
Ofwel werd het gedachtegoed overgedragen, ofwel kreeg iemand een ziekte die
niet bij zijn/haar eigen geschiedenis hoorde, maar iets onverwerkt van een
voorouder als oorzaak had. Eens daar inzicht in verkregen werd, kon de knop ook
omgezet worden.
Zo was er
bijvoorbeeld in mijn geval ook een zeer duidelijk verband met vorige
generaties. Ik had dit in de loop van de cursus al blootgelegd en voelde me
behoorlijk verstrikt in mijn onmacht en angst. Ik kon er niet over spreken en
ik zat dus opgesloten in mezelf.
Maar door die angst
en onmacht werkelijk te benoemen tijdens de 3e avond, werden ze levensgroot en
liet ik de totale paniek toe (omdat ik het niet aan leek te kunnen dat er
zoveel getuigen ware). Op dat moment werd ik gelukkig goed begeleid en heb ik
zinnen gaan herhalen die me werden voorgezegd. Waarbij ik kon voelen of ze
werkelijk voor mij golden, ofwel dat ze door me werden aanzien als onwaar. Ook
waren de anderen aanwezigen, mensen bij wie ik me gelukkig wel goed voelde
(toen ik niet in dit proces verzeilde) dus kon ik mezelf tonen dat mijn
gigantisch onveiligheidsgevoel niet reëel was.
Verder kon ik me
helemaal in contact houden, terwijl ik vroeger zeker zou hebben gedissociëerd. Ook
dat gaf me kracht. Ik kon geloven dat dit me niet meer zomaar overkwam, maar
dat ik mezelf dapper genoeg kon maken om niet meer automatisch te dissociëren.
Wat ik wilde
zeggen:
Verantwoordelijkheid
gaat niet zover dat het 'eigen schuld' is. Verantwoordelijkheid geeft een idee
dat oorzaak en gevolg overduidelijk is, terwijl dat zelden voor iemand geldt
die een ziekte heeft. Het is de onwetendheid die maakt dat het soms van kwaad
naar erger gaat.
Onze hersenen
krijgen van ons een stress signaal, waarin wij vertellen: dit is onhoudbaar,dit
overleef ik niet. Dit gevaar om te 'sterven' hoeft niet reëel te zijn, maar het
wordt zo wel ervaren. (Het kon dus ook een reactie zijn van onze generationeel
geheugen, dus van een voorouder die zo zou gereageerd hebben) De hersenen
sturen dan een signaal naar onze cellen op bepaalde plaatsen in ons lichaam. Dit
signaal kan slechts één van de vier zijn:
blokkeren
deblokkeren
massa aanmaken
massa wegnemen
de cellen reageren
dus op één van de vier manieren met als gevolg er een ziekte optreedt.
Stel dat de
situatie snel opklaart, dan kan dit proces gestopt worden, maar de haard blijft
bestaan. Het blijft sluimeren tot er zich opnieuw een soortgelijke situatie
voor doet. Daarom kan en ziekte zo veel later uitbreken. En zo lang men niet
echt aan de basis werkt, blijft de ziekte in ons lichaam, soms stabiliseert die
zich, soms sluimert ie op de achtergrond omdat de symptomen bestreden worden,
soms breekt ie door en wordt ie fataal.
Pfff, ik hoop dat
ik niets vergeet... ik denk eigenlijk van wel... sorry daarvoor.
Natuurlijk is het
gecompliceerder, ik heb dan ook geen opleiding als therapeut gevolgd.
Maar toch is dit de
grote lijn van het verhaal.
Even terug naar
mijn proces: Ik kwam in een soortgelijke paniek situatie als vroeger
(proefwerken en spreekbeurten bij een vreselijke leraar op de lagere
school, deze man heeft me altijd gekleineerd en dom genoemd) die ik heb
doorvoeld, zonder dat ik 'stierf'. Mijn hersenen, hebben dus van mij nu een
ander signaal gekregen, namelijk: ik kan dit wél hanteren, ik kan er anders mee
om gaan, ik overleef dit. Niet alleen mijn gedachtencirkel werd doorbroken,
maar ook mijn automatische onbewuste handelingen.
Ik hang dus niet
meer vast in planning, ik vreet mijn spanning niet meer weg.
Ik kreeg in de
loop der jaren steeds meer spanning als een handeling zich
verder opschoof in de toekomst.
Wanneer ik direct
moest handelen, was ik altijd vol zelfvertrouwen.
Maar bij iets in de
toekomst, vergrootte mijn onbewuste angst met de dag. Dus maakte ik lijstjes,
schema's, werd ik gillend wakker, omdat ik 'controle' verloor, enz enz.
Met als resultaat:
ik haakte af voor
het zover was
ik werd op het
bewuste moment ziek
ik werd ergens aan
verslaafd en dus was het te laat...
ik vergat het...
dat was het ergste, ik dissocieerde gewoon.
ik maakte mijn
positie onmogelijk, zodat een ander het overnam.
Kortom genoeg
redenen om steeds minder in mezelf te gaan geloven en vooral: dit gedrag
bevestigde mijn onkunde.
Dit is dus met een
beetje sjans veranderd.
Ik weet niet of je
hier wat aan hebt, wat ik wel weet is dat het mij helpt om zelfbewuster en
anders in het leven te staan.
Ik heb nu 5 avonden
bijgewoond en de volgende reeks begint op 5 februari. Ondertussen kan ik zien
of een aantal pijnen misschien minderen, nu ik gewicht verlies. Het
zou straf zijn als dit alles was, maar wie weet.
Wat betreft angst om te mislukken wanneer je jezelf wil helen, dit kende ik heel goed.
Ik heb die avond
gewerkt met een mix van diverse zelfhelingsmethodes. En het stomme was, dat ik
die theoretisch allemaal al lang kende. Sommige heb ik volledig bestudeerd en
raadde ik iedereen aan omdat ik overtuigd was dat ze werkten. Zelf paste ik ze niet of onzorgvuldig toe, omdat ik zo erg bang
was dat het bij mij niet zou lukken.
De methodes
draaiden stuk voor stuk rond het werkelijk 'emotioneel' mogen voelen wat ik
niet wilde voelen. Ik was doodsbang voor die emoties en hoe langer ik er over
studeerde, hoe banger ik werd.
Ik ben dus minstens
5 jaar vooraf heel bang geweest, terwijl de werkelijke proces ongeveer 24 uur
heeft geduurd. Waarbij ik dit helemaal wilde doorvoelen ook al huilde ik alle
tranen die ik nooit heb willen/kunnen huilen. Waar ben ik eigenlijk bang voor
geweest? Voor mijn angst en emoties en vooral voor controle verlies. Ik heb me
nooit zo kwetsbaar gevoeld, maar ook nog nooit zo gedragen. Gedragen door
mezelf, bedoel ik, want ik mocht dit van mezelf. Ik mocht dit, omdat ik meer dan
ooit tevoren van mezelf hield. En ik had vertrouwen in mijn innerlijk 'weten' dat dit
de weg was.
Dit is veel tekst en uitleg, misschien te veel. Of juist verhelderend....
Ik ben blij dat ik eindelijk de woorden heb gevonden om dit alles te beschrijven
ik open mijn blog en zie niets meer staan geen nieuwe berichten sinds 14 december en ik denk: - dat ik van mijn computer verslaving af ben - dat ik mijn gedachtenkronkelingen geminderd heb - dat ik ze niet meer zo belangrijk vind om ze nog te publiceren - dat ik een bijzondere maand achter de rug heb - dat ik barst van energie - dat ik niets meer plan - dat ik niet meer in het plannen blijf hangen - dat mijn leven vanzelf op wieltjes verder rolt - dat dit de goede kant uit gaat -dat ik zó goed in mijn vel zit - en dat ik eindelijk naar mijn lichaam luister - dat ik nauwelijks meer snoep en verder ook weinig eet - dat de kilo's er af vliegen - dat die kilo's er eindelijk afvliegen - dat er toch een fijn eenvoudig kerstmaal op tafel verscheen, wat op een of andere manier vrijwel vanzelf tot stand kwam - dat manlief daardoor voor het eerst in lange tijd ontspannen in slaap viel
er zit een motortje diep in mij iedereen is het huis uit en al vanaf gisteren avond ben ik hyperactief het huishouden geraakt terug aan kant de koelkast is uitgemest de kerstboom binnen gehaald (die versier ik subiet of vanavond) de marktwagen en twingo staan weer te blinken in het atelier komt er ook weer zicht op zaken (dit is nog niet helemaal af) mijn marktwagen is al geladen
ik moet nog wel om winter schoenen misschien bezoek ik mijn ouders nog enkele toekomstige activiteiten van de vereniging moeten nog hier en daar op sites geplaatst worden en ik moet nog een aantal belangrijke documenten tevoorschijn toveren ik ben ze al lang kwijt en het wordt dringend ook omdat ik het steeds vooruit schuif
en ik wil nog een kerstpostkaart ontwerpen en misschien ook een kalender om kado te doen
gauw verder zoeven want het ijzer moet ik nu smeden dat is duidelijk
ofschoon mijn leven momenteel lijkt te bestaan uit eten-werken-slapen en ik dus weer eens enigszins verslaafd lijk voelt het deze keer wel anders dan zo'n 15 jaar geleden want toen leek ook mijn geest afgestompt dat kan ik nu nauwelijks zeggen
nog steeds komen allerlei andere prikkels binnen nog steeds ben ik sociaal (denk ik toch....) nog steeds geniet ik iedere dag en nog steeds ben ik in de schaarse minuten die me resten op de achtergrond bezig als vrijwilliger en ook dat gaat me goed af
voor de rest is de sfeer in huis optimaal dochterlief hangt hier ook veel rond en ze ziet feilloos waarin ze ons kan ondersteunen ons engeltje heeft vanmiddag overactief het magazijn opgeruimd en gisteren bracht ze snel hier in huis de boel aan kant toch op het eerste gezicht en dat gaf een fijn gevoel bij thuiskomst ondertussen is ze op apartementenjacht in Antwerpen zondag weet ze meer in ieder geval blijkt dat ze na anderhalf jaar weg hier een vriendenkring te hebben die haar met open armen terug opneemt ze straalt er van
de kou speelt me parten natte sneeuw in de lucht maakt me sneller moe of is het gewoon de weerbots van een hectische 2 weken die nu achter de rug zijn
misschien ben ik gewoon even uitgeteld klaar gejubeld nee dat is niet waar deze week bied ik mijn collega's 'een drink' aan vanwege de nieuwe wagen want vorige week kwam ik daar echt niet aan toe
ondertussen is het hier in huis een beetje rommelig en ik kan de moed niet opbrengen om er vanavond nog aan te beginnen
wel heb ik al drie reuzegrote chocolade kerstmannen gemaakt de kerstmarkt op de Groenplaats in Antwerpen begint komende vrijdag en duurt tot met 28 december
dit is al het 25e jaar ik herinner me dat allereerste jaar nog zeer goed toen hadden we paraplu's en schragen en latjes en een doek erover met daarop bakjes met snoepjes en chocolaatjes en de wind speelde van voor recht binnen en voerde ijzel en natte sneeuw mee alles werd nat en moest worden weg gegooid en ik had 3500 frank ontvangen op een hele dag manlief stond op zijn wekelijkse markt en ik had mijn dochtertje bij in haar reiswieg die stond in onze rode 2CV, 20 meter verderop want achter mijn kraam was er geen plaats voor ze was toen 4 maanden oud en sliep gedurende heel de dag omstandigheden die toen vrijwel onmenselijk waren maar die we toch hebben overleefd
nu hebben we al enige jaren een eigen houten chalet pure luxe mét verwarming en dochterlief helpt mee tijdens de verkoop met blinkende oogjes en blozende kaakjes of is dat van de glühwein?
ikzelf verkoop niet meer op de locatie 7 markten op 6 dagen is genoeg voor mij ik probeer de 2 wagens te laden en zorg voor lekkere warme maaltijden 's avonds in een warm huis met een blinkende kerstboom o ik moet nog om een kerstboom ....
dus voor ik het door had was het alweer zaterdag avond ik vraag me nog steeds af waarom ik me 2 weken gelden zo druk maakte ja ik stond er allemaal wel alleen voor die marktwagen werd in gewijd én het was de laatste week voor Sinterklaas hoe ik het heb klaar gespeeld weet ik niet echt maar "I did it my way" alle dagen de helft tot dubbel zo veel verkocht als vorig jaar en tussendoor nog felicitaties en complimenten ontvangen van klanten en collega's wat ik niet heb kunnen doen: 'een drink' geven aan die collega's dus heb ik dat aangekondigd voor volgende week ik bedoel: over die grens ben ik niet gegaan of het zou fout zijn gegaan
een week verder en ik ben nog steeds super blij met de wagen omdat ik nog niets ontdekt heb wat ik achteraf toch liever anders had gezien deze wagen is op mijn lengte gebouwd in mijn favoriete kleuren geconstrueerd en gebruiksvriendelijk voor een vrouw alleen hij is als een zonnetje tijdens deze donkere dagen meer nog ik krijg er gratis licht therapie bij want vorige week schreef ik nog dat mijn lampen daglicht gaven deze week schrijf ik mijn lampen geven me het gevoel dat ik continu in de zon sta niet dat ze zoveel warmte geven maar het licht werkt diep op me in het is alsof dit energie en kracht geeft
en of het nu wel of niet aan die lampen ligt of wel of niet aan de drukte ik snoep bijna niet meer af en toe op het einde maar al helemaal niet meer tijdens de verkoop
verder is er veel meer plaats achter mijn toog dus loop ik ook meer en verder rond ik plaats van te schuifelen van links naar rechts mijn fysiek gaat er ook van vooruit minder pijn in mijn benen wel ben ik 's avonds gezond moe ik slaap dus als een roosje
enkele verwachtte problemen op sommige standplaatsen bleken helemaal geen probleem te wezen kortom ze verdwenen als sneeuw voor de zon
vandaag ben ik 'ontdekt' door veel inwoners van Brasschaat sommigen beweerden dat ik hier helemaal niet al anderhalf jaar stond maakt me niet uit ze hebben nu wel zicht op mijn totale assortiment wat met de vroegere wagen een probleem was wegens te weinig licht en te hoog van de grond. deze wagen kan zakken tot bijna op de grond en is zeer licht van binnen de spots vooraan geven daglicht mijn toog is schuiner dan vroeger
ik had het zo druk mede door de sinterklaas verkoop dat ik mijn collega's heb uitgenodigd voor een 'drink' maar dan wel volgende week dan is het meestal eventjes wat rustiger een ander doet dat altijd de eerste week maar die zijn dan ook met 2 of meer personen
zo lastig als ik het vorige week had zo rustig is het nu binnen in mij een wereld van verschil terwijl we het de afgelopen dagen zelfs te druk hadden om ook maar iets aan de nieuwe marktwagen te doen sinterklaas eist alle tijd op er was zelfs gewoon even geen plaats om die wagen eens open te zetten dus iedere avond dook ik mijn bedje in met het gedacht:"morgen, anders en beter" gisteren avond zat ik na het de namiddag markt alweer moe te gapen na het avond eten
nu werd ik wél een beetje mopperig op mezelf dus hees ik me overeind en heb ik enkele wat auto's en wagens verzet om vervolgens zelf alle knoppen en andere bedieningen nog eens te beroeren bij de overdracht zag ik dat allemaal wel gebeuren maar dit zelf doen was eventjes terug 'zoeken' manlief liet me doen maar gaf wel aanwijzingen als ik met een vraag zat in een wip en een knip stond de wagen in zijn volle glorie open en te schitteren in het donker vervolgens ben ik beginnen schoonmaken een proces waarbij dit juweeltje eindelijk 'van mij' werd de wagen ziet er niet luxueus uit hij is eenvoudig van uitstraling en enorm gebruiksvriendelijk om 11 uur dook ik diep tevreden in mijn bed en ik heb zowaar goed geslapen doe ik anders ook wel maar ik was er niet zeker van ik dacht dat er spoken kwamen over allemaal dingen die ik niet mocht vergeten maar gelukkig had ik al een lijstje gemaakt
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
