zo lastig als ik het vorige week had zo rustig is het nu binnen in mij een wereld van verschil terwijl we het de afgelopen dagen zelfs te druk hadden om ook maar iets aan de nieuwe marktwagen te doen sinterklaas eist alle tijd op er was zelfs gewoon even geen plaats om die wagen eens open te zetten dus iedere avond dook ik mijn bedje in met het gedacht:"morgen, anders en beter" gisteren avond zat ik na het de namiddag markt alweer moe te gapen na het avond eten
nu werd ik wél een beetje mopperig op mezelf dus hees ik me overeind en heb ik enkele wat auto's en wagens verzet om vervolgens zelf alle knoppen en andere bedieningen nog eens te beroeren bij de overdracht zag ik dat allemaal wel gebeuren maar dit zelf doen was eventjes terug 'zoeken' manlief liet me doen maar gaf wel aanwijzingen als ik met een vraag zat in een wip en een knip stond de wagen in zijn volle glorie open en te schitteren in het donker vervolgens ben ik beginnen schoonmaken een proces waarbij dit juweeltje eindelijk 'van mij' werd de wagen ziet er niet luxueus uit hij is eenvoudig van uitstraling en enorm gebruiksvriendelijk om 11 uur dook ik diep tevreden in mijn bed en ik heb zowaar goed geslapen doe ik anders ook wel maar ik was er niet zeker van ik dacht dat er spoken kwamen over allemaal dingen die ik niet mocht vergeten maar gelukkig had ik al een lijstje gemaakt
vanmorgen hadden we beiden echt geen zin om naar de markt te gaan dus beide wagens bleven binnen oeioei, waar is onze motivatie? :)) manlief had te veel sinterklaas goed te leveren bekeek ook nog zijn agenda en zag dat zijn dag niet genoeg uren telde ikzelf had gewoon geen zin om voor een habbekrats in de koude te staan want die markt is nog op een laag niveau qua verkoop dus permitteer ik het me soms om niet te gaan want 7 markten op 6 dagen is soms best veel vooral in de winter ben ik na bijvoorbeeld een namiddag markt volledig uitgeteld dan kruip ik het liefst direct na het eten in mijn bedje
vandaag was dus een dagje 'anders' ik sprong onder de douche en föhnde daarna mijn haar en dacht: "het is te lang" het verstikt me soms als ik me rond wentel in mijn bed het gaat in de klit wanneer het in mijn winterkleren sukkelt het staat soms oubollig als ik het in een dotje draag en gisteren in de sneeuw bleef het niet eens onder mijn kap zitten ik ben alweer een paar jaar niet naar de kapper geweest meestal hang ik met mijn hoofd naar beneden en knip ik er een 10 cm af zo niet vandaag want er was een soort irritatie die me vertelde dat het dringend anders moest ik keek op google op zoek naar kappers die open waren op maandag en kwam terecht bij Kreatos daar was ik in jaren niet geweest ik denk dat het geleden was van hun eerste kapperszaak in Antwerpen ondertussen is er eentje in Schoten en in Sint Job ik koos die van Sint Job want die was dichterbij en natuurlijk had ik de openingsuren niet goed gelezen overal vanaf 9 uur behalve daar dus ik richting Schoten
stond daar halverwege een jonge gast zo wanhopig te zwaaien dat ik krachtig remde en achteruit reed hij kei blij moest om 10 uur in't stad (Antwerpen) zijn zijn fiets had een platte band zijn bus verdween net voor zijn neus ik veronderstelde dat dit een wanhopige student was nee, hij werkte, maar was wel nog maar 18 hij werkte bij het Ballet van Vlaanderen als balletdanser aangezien ik nog nooit een balletdanser had gesproken en deze jongen zo passioneel over zijn werk sprak heb ik hem maar meteen naar daar gereden geen seconde hebben we gezwegen en nu heb ik een gsm nummer zodat ik hem kan laten weten wanneer ik kom kijken naar de uitvoering van Het Zwanenmeer (ballet) want hij wil van me horen wat ik er van vind na de voorstelling zo'n ontmoeting is toch weer eens bijzonder zonder enige reserve in een intens contact verzeilen een dagje om in te lijsten
ok nu hing ik toch in Antwerpen rond dus het ik daar maar meteen een korte sight seeing van gemaakt er verandert daar zo veel tegenwoordig dat ik me soms van straat vergiste een uurtje later dan verwacht arriveerde ik bij de kapper
ik heb een hekel aan kapsalons had ik kort daarvoor nog beweerd omdat er allerlei gesprekken plaatsvinden die ik helemaal niet wil horen over geboorte en sterfte en scheidingen en ruzie's over diefstallen en accidenten en ondertussen doen ze dingen met mijn haar die ik niet wil heb ik pijn in mijn nek tijdens het wassen en spoelen wordt mijn haar en hoofdhuid gepijnigd pffff daarom dat ik dit zoveel jaren uitstel
maar het gesprek met die jongen en die onbevangenheid daarvan die me zo'n deugd deed maakte dat ik met een ander gevoel binnenstapte ook daar klikte het direct de gesprekken gingen niet over bovengenoemde onderwerpen in tegendeel, ze waren interessant en ik heb zo goed als geen woord gezegd maar veel geluisterd me ook niet geërgerd en ik heb de jonge kapster 'carte blanche' gegeven wel verteld dat permanent mocht en dat veel korter ook mocht het resultaat vind je hiernaast ik ben tevreden
verder hoorde ik op de radio een prachtig liedje van Mira - grenzen dus ben ik er achter gaan zoeken een mooi thema voor in een verenigings activiteit van ons te verwerken
vanmiddag terug in het werk gestort het is druk maar het grappige bij mij is dat ik in drukke periodes altijd plots wel tijd vind om iets te doen wat ik al heel lang uitstel een beetje averechts gedrag niet? zoals vertellen dat ik weinig tijd heb en toch voor de tweede keer in evenveel dagen een lange mail versturen en weer volop beginnen bloggen en dromen over die W.A.K. (zie gisteren)
het is alsof ik eerst verlam omdat ik tegen een berg werk aankijk en vervolgens begin ik te wandelen en klimmen en ondertussen geniet ik ook nog van het uitzicht en voor ik het weet ben ik aan de top ik zou echt beter moeten weten nog voor ik verlam .... gewoon mijn ding doen en blijven wandelen wie helpt me daar aan te herinneren wanneer ik de volgende keer weer paniekeer?
druk vandaag gepoetst bestellingen in orde gemaakt gemaild de hond van de buren verzorgd
en uren onderweg met manlief om een grote bestelling bij een school af te leveren uuuuren aan 15 tot 30 km per uur spannend en ook tof om dit samen mee te maken nadat we iemand camionette terug hadden omgeruild tegen ons eigen twingootje zat daar verdorie een sneeuwmannetje op het dak en toen we thuis kwamen zat het er nog een bewijs dat we niet snel gereden hadden
wat was onze wereld weer mooi wit vandaag wat hebben de kinderen gespeeld in de sneeuw prachtig voor een zondag gelukkig moesten we vandaag niet naar de markt
ondertussen is het in mijn hoofd wat mistig en vrijwel windstil het maakt me wat ongerust ik krijg het een en ander niet helder
en er is nog iets ik denk er al heel lang over om eens mee te doen aan de wereld van de amateurkunsten W.A.K. ik zou dan mee kunnen doen aan een groepstentoostelling in het thema van het komende jaar heb ik wel al het een en ander gemaakt en geschilderd maar ik wil zeker ook nog wat recenter werk maken zou het deze keer niet bij dromen blijven?
na een dag vol tranen soms zichtbaar, soms onzichtbaar na een dag waarin ik eindelijk mezelf heb losgelaten in een storm van emoties na een nacht van diepe slaap werd ik wakker en was mijn moedeloosheid verdwenen
ik stapte weer goedgemutst uit bed reed naar de markt waar mijn plaatsje weer wat kleiner was geworden want rondom de te restaureren kerk van Kontich is het nu voor lange tijd een bouwwerf het sneeuwde en hagelde zo hard dat ik maar even in de wagen bleef zitten in de spots rondom de kerk leken de sneeuwvlagen wel spoken in een irreele wereld
ondertussen voelde ik me opgelucht de donkerte was verdwenen ik keek terug in de tijd en overdacht ieder obstakel waar ik alleen voor had gestaan en ik dacht: elke keer wanneer iets onverwachts gebeurt handel ik het rustig op eigen tempo af iedere keer wanneer ik in de problemen geraak neem ik op dat moment mijn verantwoordelijkheid en kom ik zonder kleerscheuren op mijn pootjes terecht maar elke keer wanneer ik iets vooruit in de tijd ontwaar wat problemen zou kunnen geven overvalt me een paniek waarbij ik er van uit ga dat ik mijn controle verlies en alles verknal dan wil ik weg dan wil ik verdwijnen dan wil ik.... weet ik veel achteraf valt het steeds donders goed mee en was de paniek voor niets
ik heb me dus vandaag herpakt en ergens ben ik wel blij dat ik mijn emoties gelucht heb door ze op te schrijven door ze bestaansrecht te geven want ook dit ben ik en wanneer ik het op krop lijd ik langer het lijkt op een weg binnendoor een enigszins zelf veroorzaakte lijdensweg
ook dit ben ik
om een lang verhaal kort te maken mijn kijk naar de wereld rondom me is weer helder gebeurtenissen worden weer op een positieve manier bekeken zelfs als het over shit gaat
over shit gesproken: de openbare toiletten van vandaag die zijn echt verschrikkelijk vuil ze worden blijkbaar niet gepoetst en vandaag dacht ik nog soms doet de natuur zelf zijn werk en na verloop van tijd verdwijnt de vuiligheid van de muur zou dat door bacteriën zijn of het werk van vliegen?
vorige week wilde ik nog alles filmen en fotograferen en dit in een vlammende mail naar de gemeente sturen vorige week verging me het lachen en werd ik zelf zwartgallig vandaag was het koud en nat en kwam er minder volk van gewoonlijk en toch scheen de zon weer binnenin ik kan niet genoeg uitdrukken hoe fijn dit was in contrast met gisteren
mijn nieuwe marktwagen komt er aan een dik jaar na geplande datum de volgende woensdag is het zo ver en ik kan er niet eens blij meer om zijn ik schreef er hier niet meer over en met reden ik schrijf weinig ook met reden wanneer ik toch schreef komt dat, omdat ik toch even mijn zinnen heb verzet me heb laten verstrooien
maar sinds dit weekend laat ik toe wat ik werkelijk voel ik voel me binnenin huilen weer moest deze oude marktwagen met sinterklaas spullen geladen worden weer kon dit niet prachtig geëtaleerd worden weer zegt iedere marktkramer me op iedere markt: "goh, is je wagen er nu nog niet? dat was toch al voor vorige sinterklaas gepland?" weer hebben ze zo'n uitdrukking op hun gezicht dat zij anders zouden hebben gereageerd dat zij met hun vuist op tafel zouden hebben geslagen dat zij dit en dat zij dat.... ik heb hun commentaar al een heel jaar mogen aanhoren maar nu slikken ze het in en ik slik ook ik zeg nog maar weinig ik loop met lood in mijn benen
en dan gisteren het verlossende telefoontje of hoe moet ik dat noemen hij zou maandag geleverd worden maar dat kon niet voor manlief dinsdag kan het niet voor mij, dan heb ik twee markten woensdag dan ik wil niet eens mee ik wil niemand nog zien ze gaan me daar doodleuk uitleg geven over het hoe en wat van die wagen en dan nog een toast en een proefrit ik wil niet laat een ander hem maar ophalen ik wil daar niet gaan staan janken zoals ik dat nu doe en ik wil daar ook niet de fles naar hun kop gooien zoals ik van mezelf vrees dat ik dit ga doen als ik over de rooie ga één flauwe opmerking is al genoeg ik ben te verdrietig en te boos ik wil niemand zien die dag
ik zal die wagen dan 's avonds wel in mijn eentje bekijken en voelen of ik me ermee kan verzoenen ik weet zelfs niet of ik hem nu in de drukste periode van het jaar nog wel wil inrichten ik sta er alleen voor op iedere markt en al die gasten die dan 'een drink' verwachten ik kan het gewoon niet aan ik zou zelfs iedereen die wil komen helpen naar de maan verwensen ik ben niet vrolijk ik ben diep verdrietig en héél kwaad
en reactie hoef ik ook niet in deze put verkies ik alleen te zitten
de sint komt er aan dus is het druk in onze branche
maar vandaag bleven deze beelden op mijn netvlies gebrand:
een zwaar autistisch en zwaar verstandelijk gehandicapt kind had een crisis en haar begeleidster had dit niet onder controle een andere mannelijke begeleider nam haar in zijn armen die hij zeer beschermend rondom haar sloeg niet verstikkend, wel liefdevol en hij begon te wiegen het kindje werd op slag rustig ik heb hem later verteld wat een indruk dit op me maakte en hij was blijkbaar zeer blij met deze opmerking ... de ziekenwagen kwam met sirene naar de markt en even later ging een grote marktwagen met groenten dicht de eigenaar had een hartaanval gehad op het eerste gezicht niet heel ernstig... en werd met zijn vrouw weg gevoerd naar het hospitaal zoonlief hield de wagen dicht en pakte op eigen tempo in iedereen hield zijn adem in hoe dit afloopt weten we nog niet .... een donker gekleurde papa stapte van de trein met in de ene hand een caddie/koffer op wieltjes en aan de andere hand een klein moe kindje ze liepen de trappen af en daarna zette de man zijn kindje op de koffer en reed er mee weg ......
manlief is zo energiek aan het werk dat dit mijn hart verwarmt en in plaats van me terug te trekken in eigen job blijf ik er in de buurt hangen en werk mee we babbelen honderduit ik zal vanavond wel mijn werk afmaken
shhhh ik kan niet reageren op reakties pffff en verder ben ik moe dus duik ik meteen mijn bedje in
maar eerst even een reactie: ik sluit me zelden af ik nam alleen maar waar dat ik me nu wel scheen af te sluiten en dit is volledig nieuw voor mij ondertussen heb ik hierover zelf meer duidelijkheid gekregen en overmorgen is het weer zover volgens mij zal het deze keer anders zijn indien ik de kans krijg om vrij snel in het begin aan het woord te komen is er geen tijd meer om opnieuw af gesloten te geraken het is een probeerseltje ook al is het onderwerp waarom dit draait niet min
ik heb de laatste maand twee avonden achter de rug, waarbij we in groep, maar toch ieder afzonderlijk, gaan kijken naar onze geschiedenis, die bepaalt wat voor gezondheid problemen we hebben gelukkig is er altijd een lange tijd tussen twee avonden en we hebben nog 6 avonden te gaan
ik ben hier vol overtuiging in gestapt, ook al ben ik nog nooit zo bang geweest. en nog.... ik vind het verschrikkelijk, ook al is het dat eigenlijk theoretisch helemaal niet. ik kan tijdens die avonden bijna niet spreken, ik bedoel dan, dat ik mezelf helemaal afsluit.
ondertussen krijg ik inzichten, die in me naar boven borrelen. ze overweldigen me en regelmatig betrap ik me er op dat ik rondloop op de daarop volgende dagen met mijn hand op mijn mond, alsof ik geschrokken ben.... en dat is ook zo.
het klinkt erg, ik heb niet de indruk dat de anderen van de groep dit zo ervaren. maar misschien komt dit, omdat ze nog maar pas ergens in de bovenste lagen van 'inzicht' rondneuzen. ik heb het gevoel dat ik ergens in een kelder ben beland. in de oorsprong van alles. tranen prikken regelmatig en tegelijkertijd is er soms grote woede om wat ik in het verleden heb uitgespookt. gevolgd door vlagen van compassie, omdat ik niet beter wist hoe te handelen...
pfff, en dan heb ik nog niets geschreven over de details... eindelijk kan ik voelen wat ik nooit wilde voelen. maar dit houdt ook in dat ik nu inzie dat mijn lichaam er erger aan toe is dan ik ooit wilde inzien. en alles wat ik lichamelijk voel en nu benoem, krijgt een oorsprong. daar kom ik nu pas bij omdat ik een meer symbolische uitleg geef aan wat ik voel.
een voorbeeld: mijn lichaam voelt permanent aan als een lijf boordevol blauwe plekken. blauwe plekken doen geen pijn als je ze niet beroert. dus heb ik me al jaren onbewust ingespannen om toch maar vooral mijn lichaam niet te stoten, te laten aanraken. of indien dit wel gebeurde, heb ik me volledig afgesloten of gedissocieerd. eerlijk gezegd heb ik gewoon (onbewust) ontkend dat ik pijn voelde. het is nu tijd om te kijken wat dit wil zeggen en hoe ik dit kan veranderen.
daarnaast is er ook steeds het gevoel dat ik bezig ben met 'geboren' te worden. maar ik werk dit met zoveel paniek tegen, dat het lijkt alsof ik denk te zullen sterven. helaas duurde ook mijn werkelijke geboorte 4 dagen vanaf de eerste weeën... en men was er van overtuigd dat ik zou sterven. naar het schijnt hebben de gedachten van onze ouders een sterke invloed op ons gedurende de 18 maanden vóór en 18 maanden ná onze geboorte. Mijn geboorte heeft blijkbaar erg veel na effecten....
gelukkig functioneer ik vrij normaal, gelukkig verandert er ook het een en ander aan de oppervlakte. gelukkig ben ik meer en meer in staat om me ook meer open te stellen en anders naar de dingen te kijken. mijn relatie komt het zeker ten goede. ik ben ook minder geneigd om ondoordacht vanalles te ventileren. ik luister meer, k slik meer in, k denk meer na en ik vraag daarna of ik mijn gedachten mag verwoorden.
vroeger flapte ik er meer uit.... en durfde ik achteraf niet meer te zeggen wat ik werkelijk vond. ik kan dat nu niet zo goed uitleggen wat ik bedoel, maar ik zelf voel dat ik vooruitgang boek.
Terwijl ik dit allemaal schrijf, beluister ik opnieuw interview van Brandon Bays en het doet me deugd haar stem en haar boodschap... ze ondersteunt me, nu, alweer...
het is de eerste keer dat ik iets kan neerschrijven over dit proces. ik heb me tot nu toe onmachtig gevoeld. dank zij een mailtje is het me nu toch gelukt
ja ik geniet ondertussen iedere dag maar ik heb er even geen behoefte aan om over alles te schrijven soms blijft de computer zelfs uit soms zeil ik langs andermans blog maar ik reageer niet zo dikwijls
ja er is leven in mij in alle lagen die aan de oppervlakte en die aan mijn wortels
ik tracht nu slechts iedere laag zich te laten oplossen in één geheel ik zoek inzicht en evenwicht ik wil verder zonder ballast ik wil bewust zijn en niet geleefd worden door mijn onderbewuste
tot die tijd ben ik af en toe sprakeloos iets wat ik ook nog niet echt kende
3 dagen uitgewaaid op Schiermonnikoog met z'n drietjes te samen voor het eerst in 19 jaar alle batterijtjes zijn terug opgeladen onze buikjes zijn gastronomisch gevuld onze kuiten laten zich voelen en ik wil Maryan en Plato bedanken om dit eiland onder mijn ogen te brengen en wonder boven wonder is er niets tussen gekomen tot 3 weken terug had ik niet durven dromen, dat we in deze periode van het jaar dit mochten meemaken onze gastvrouwe verwende ons ook nog met een super lekker ontbijt na telkens een lekker lange nachtrust (we lagen er immers iedere dag zeer vroeg in)
en ook al waren we doornat toch hebben we veel gelachen
ik ben misbaar of zo niet, dan ben ik druk bezig met me misbaar te maken en dat geeft me een enorme vrijheid dat maakt dat de verhoudingen tussen mij en anderen prettiger zijn en af en toe meld ik me dus af en de wereld rondom me draait gewoon door niemand komt om van de honger niemand sterft van verdriet niemand hunkert naar mijn wederkeren
dit wil niet zeggen dat ik geen ogen zie oplichten als ik er wel ben dit wil ook niet zeggen dat ik geen sociaal leven heb en dat wil zeker niet zeggen dat ik er niet ben voor anderen
dat wil wel zeggen dat ik bereikbaar ben maar niet hoop op een 'help' vraag
verdorie, ik kom van ver..... hoe ben ik toch ooit zo diep kunnen zinken gelukkig is dat achter de rug of toch zo goed als...
vandaag keek ik terug naar allerlei constructies die mij onmisbaar moesten maken ik heb ondertussen wel door waar dat vandaan is gekomen dus de tweede helft van mijn leven wordt een feest van vrijheid
wie graag onmisbaar is slooft zich uit tot uitputting wie zich onmisbaar maakt wordt een slaaf van de ander wie zich onmisbaar denkt is zijn eigen slaaf
wie de ander niet kan missen (omdat die ander zich onmisbaar heeft gemaakt) sterft van duizenden angsten ... dwalende in de mist
enkele gedachtenkronkelingen van vandaag ze zijn nog niet af .. denk ik
er was eens een ridder die de wereld wilde verbeteren dag in dag uit was hij daar mee bezig tijdens zijn werk en vrije tijd hij droomde er zelfs van zijn vrouw was trots op hem en liet hem de vrije teugel want zo'n man kan je niet binden de ene dag was hij al later en verder weg dan de andere maar altijd vond hij de weg terug naar huis kon ook de volgende dag zijn niemand die zich daar druk om maakte
op een dag kwam hij in een land wat hij nog nooit bezocht had daarin bevond zich een rivier die niet al te diep leek midden in die rivier lag een klein eilandje met daarop een kasteel de jonkvrouwe was alleen thuis ze volgde haar man met de verrekijker want die was op jacht aan de overkant
de dappere ridder op zijn (witte?) paard babbelde een tijdje met de kasteelvrouwe over de mooie wereld aan deze en gene zijde van het kleine eilandje maar de kasteelvrouwe leek niet te luisteren toen de ridder vroeg of ze die werelden aan de overzijde kende ontkende ze dit ze wilde ze zelfs niet kennen de ridder reageerde verbaasd dus vertelde ze hem dat ze de rivier niet durfde oversteken vandaar haar desinteresse
de ridder dacht even na en vroeg of ze eens mee wilde rijden op zijn paard naar de overzijde richting haar man na wat uitvluchten en drogredenen gaf ze zich gewonnen en voorzichtig steeg ze op de ridder liep naast het paard de rivier in en samen bereikten ze zonder problemen de overkant
daar wachtte haar man met zijn geweer op de ridder gericht overtuigd dat hij een rivaal voor zich had de ridder lachte om zoveel onbegrip hij vertelde dat de kasteelvrouwe ook wel eens naar de overkant had gewild dus wat kon haar man daar op tegen hebben hij kon haar toch weer terug meenemen
de man richtte zijn geweer op het paard van de ridder en schoot het dood voor diens ogen de vrouw viel er af en bleef liggen haar man gaf haar een pak rammel terwijl de ridder er op stond te kijken niet in staat om iets te doen want het geweer was nog steeds op hem gericht voorzichtig week hij achteruit en hij moest er op toezien dat de het koppel door het water terug waadde richting het kasteel zij riep hem nog toe "je kan me nu toch niet in de steek laten, ik kan niet op eigen benen staan"
de ridder keerde ook huiswaarts een beetje trager dan gewoonlijk te voet en in gedachten verzonken bereikte hij eindelijk zijn thuis vertelde wat hem was overkomen en hij meende dat die kasteelvrouwe waarschijnlijk ook op het laatst het een en ander verzweeg want wie hield wie gevangen? ......
dit verhaaltje ontsproot vandaag in mijn gedachten naar aanleiding van een waar gebeurd verhaal wat me nogal bezig houdt eerlijk gezegd: ik ben boos omdat sommige mensen er blijkbaar altijd in slagen om iemand goede bedoelingen te verdraaien of uit te buiten ze maken anderen moedeloos situaties lijken uitzichtloos en ze beweren ook nog dat ze reddeloos verloren zijn
manlief had enige dagen geleden pijn in de flank en dacht dat er iets met zijn nieren was dochterlief had enige dagen geleden op zij in haar onderrug zo'n pijn alsof er iemand een trap tegen had gegeven beiden zijn geveld door griep
ik heb sinds vannacht pijn in mijn flank onder mijn ribben net iets meer naar mijn rug zijde alsof ik daar een ferme mokerslag heb gekregen vandaag heb ik tijdens de markt vrij veel pijn gehad en diep ademen is ook geen lolletje
manlief is er van overtuigd dat ik ook griep krijg zo goed in mijn vel voel ik me nu ook weer niet maar zou dit een voorteken zijn? ik heb het wél koud ook al is het hier 21°C door slaapgebrek kan dit niet want ook gisteren lag ik er al vroeg in eerlijk gezegd het klinkt onwaarschijnlijk maar ik ben al moe en het is nog maar half 7 ofwel ben ik een hypochonder ofwel zit de griep me op de hielen
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
