wat geef je aan je vader als ie 81 jaar wordt? het thema spookte regelmatig door mijn hoofd en toch brak ik er mijn hoofd niet over alsof de tijd wel raad zou brengen
de dag zelf wist ik het gekochte kado's zeggen me al bijna niets meer ik geef liever iets vanuit het hart en deze keer kwam het zelfs niet allen van mij ik heb een mooi doosje gevuld met pluimen en ik had ook plakstrookjes die je kan gebruiken als bladwijzer op die strookjes heb ik iedereen die op paps zijn verjaardag diner aanwezig was een warm compliment laten schrijven over wat mijn vader voor hun betekent daarna werden ze telkens aan een door hun gekozen pluim bevestigd toen alles ingezameld was heb ik het doosje mee gegeven want die avond zelf was paps te moe om nog attent te zijn voor al die mooie woorden
de volgende morgen wilde mams eens kijken en dat mocht niet van paps ik moest er bij zijn.... en laat dit nu juist voor mij een mooi teken zijn voor een keertje was Paps' wil eens 'wet'
deze complimenten heb ik ingezameld omdat mijn vader nooit een pluim heeft gehad niet van zijn vader ((ik dacht, ook niet van zijn moeder ook al zag zij hem graag) niet van zijn broers en zus pas veel later hoorde hij via iemand anders dat zijn vader wel trots op hem was dus vond ik dat zijn huidige naasten dit op tijd moesten doen en niet als het (bijna) te laat is
een man die een bijzonder goede invloed op mij heeft gehad die me godsdienstles heeft gegeven gedurende mijn middelbare school heb ik vandaag eindelijk terug gevonden via internet: Frans de Koning misschien is het wel fijn om hem nog eens op te zoeken
vanaf morgen neem ik deel aan een cursus die me verder kan helpen in het leven maar ook, zoals ik vanmorgen las in en boek van Paulo Coelho, eigenlijk het lelijkste in je zelf toont omdat het licht eindelijk wordt aangestoken vroeger ontweek ik ook alles wat pijn deed was ik een kunstenaar in drama en vervolgens 'doen alsof er niets aan de hand is' eens je het patroon nog eens helemaal doorleeft met alle pijn en de drama erbij (zo werkt dat toch in mijn geval), kan je het veranderen al een paar keren heb ik deze cursus gevolgd telkens met een ander thema elke keer werd ik vooraf zeer onrustig elke keer had ik gelukkig wel het vertrouwen dat alles goed kwam en ja, elke keer kwam ik een grote stap verder de eerste keer bleek ik volledig te blokkeren bij grote aangekondigde veranderingen in mijn leven de tweede keer kwam eindelijk die alles verwoestende overweldigende woede naar boven die emotie zat te werken als een vulkaan steeds maar wolken en as en de angst dat een uitbarsting fataal zou zijn zulke innerlijke conflicten maken een mens ziek en aangezien mijn lijf (ogenschijnlijk niet echt) nogal wat mankeert begin ik morgen aan een driedaagse workshop mijn thema: 'er komt niets van' of te wel "hoe blokkeer IK alles om te laten zien dat er niets van komt" ik voer slechts uit wat ik in mijn genen heb meegekregen ik voer slechts uit wat ik bij mijn geboorte heb meegekregen ik voer slechts uit wat mijn afbrekende leraar me heeft ingeprent ik voer slechts uit wat de mensen buiten ons eigen gezin over me dachten ondertussen is gebleken dat dit allemaal niet klopt mijn gedachtenkronkelingen komen niet overeen met mijn daden ik heb al van alles gerealiseerd ik heb best wel baanbrekende daden uitgevoerd de huidige mensen rondom me bevestigen dat .... ik weet echter van mezelf dat er veel meer in me zit dat ik veel kan en me zelf voluit inzet maar ik weet ook dat ik me niet inzet tot de finish dat ik beter kan (nog zo'n ingeprent zinnetje) dat ik nooit echt uitblink dat ik mijn energie onderweg verspil aan triviale bezigheden en vervolgens stil val dat ik veelbelovend ben en veel beloof en vervolgens stil val in twijfels ten onder ga als ik tijd heb om na te denken dus nooit als ik intuïtief te werk ga nooit als ik de klok in het oog hou en dus nooit als ik direct uitvoer wat in me opkomt ok mijn hoofd doet al weken pijn van het vele denken mijn huishouden is een beetje stil gevallen ik zit een beetje opgesloten in mijn eigen wereld omdat ik me wil voorbereiden op wat komen gaat tot er vanmorgen iets grappigs gebeurde ik werd wakker en wist niet wat ik vandaag eerst wilde doen en nam het boek over Paulo Coelho terug in handen "De bekentenissen van een pelgrim' geschreven door Juan Arias dit boek heb ik al bijna uit in 2 dagen en ik ben verrast door de parallellen tussen zijn en mijn denkwereld het zijn de laatste bladzijden en nu wordt hij geïnterviewd door enkele studentes het gaat over keuzes maken dat geen enkele keuze een verkeerde keuze kan zijn als je bewust kiest dat slechts de angst oor de verkeerde keuze ons verlamt dat elke keuze leidt naar hetzelfde doel dat elke keuze parallel loopt naar dat zelfde doel dat elke kans die een mens laat liggen zich weer opnieuw aandient
ik wordt er stil van ik wil schrijven zoals gewoonlijk wil ik schrijven en zoals gewoonlijk denk ik eerst dit, dan dat, dan het volgende doen en dan schrijven om me vervolgens moe te voelen want zo komt er weer nooit iets van
ik wil schrijven over dit innerlijk proces deze eeuwige worsteling over wat ik allemaal wel doe maar nog veel liever over wat ik zou willen doen over....
ondertussen lig ik als verlamd in mijn bed pieker over piek-ervaringen en over te tijd die verstrijkt tussen de gebeurtenis en het schrijven daarover over het kunnen vast houden van schrijf ideeën over een traag opstartende computer
en dan besluit ik via mijn gsm naar facebook te gaan en ik ontdek dat ik me toch automatisch kan inloggen ik zie dat Mitta ook wakker is en ik reageer op enkele berichtjes tot ze een link naar een liedje plaatst 'tu verras' van Claude Naugaro omdat mijn achternaam verras is en omdat ik denk dat ik dit liedje ken van lang geleden en omdat ik begot niet weet waarover het gaat kom ik mijn bed uit en zet (die trage) computer aan ik bak ondertussen twee spiegeleitjes met wat brie erover en ik neem een extreem grote mok koffie en daar klinkt het lied door mijn huis ik voel allerlei emoties er klinkt hoop in en ik gebruik google om de tekst te vertalen en wordt een beetje stil ........
nog even later klik ik op een link:
What Is Your ANGEL Name? Annemiek Verras , your ANGEL Name is... Harachel - Angel of Knowledge - Opens our hearts and minds to new ideas.
ik besluit te schrijven in deze blog na lange tijd ga ik het schrijven terug oppakken en al die ander dingen die ik graag doe gewoon intuïtief en vol vertrouwen want als ik schrijf komt de inspiratie vanzelf en inspireer ik anderen (vertellen ze mij....)
Wat hebben
Hemelvaart en een tombola met elkaar te maken....?
Ogenschijnlijk
niets, dit jaar in mijn leven wél.
Onze
opendeurdag bij De Lichtbron vzw komt er aan en mijn vrije zondagen worden gewoonlijk in ingevuld
met huishoudelijke taken, dus is deze extra dag welkom. Onze feestvergadering
valt op 21 mei, dus pinkstermaandag is weer net te laat om onverwachte
problemen aan te kaarten.
En wat ook
fijn is: de creativiteitsruimte is tijdens het Hemelvaart weekend4 dagen tot mijn beschikking. Indien het
werk uit loopt, hoef ik me niet gestresst te gedragen.
Ik ben daar
graag: er hangt een ingetogen en toch vrolijke sfeer, ik kan er een CDtje
spelen, af en toe naar buiten kijken en genieten van het mooie park. Ik kan er
een kaarsje aansteken en vraag daarbij om inspiratie en inzicht. Dit jaar heb
ik rondom de kaars enkele voorwerpen gezet, een soort tafereeltje gebouwd. Ik
denk aan het woord ritueel. Een woord waar ik me vroeger tegen weerde als een
duveltje in een wijwatervat. Ik zag het als een keurslijf, opgelegd door
anderen, maar sinds ik door heb, dat elk van ons ook een eigen ritueel kan
uitvoeren werkt het bevrijdend en rustgevend.
Ik begin de
dozen en zakken uit de kast uit te laden op de tafels. Olimpia komt even
buurten en ik geniet daarvan.
Vroeger zou
ik me te veel afgeleid voelen. En ook afgeleid zijn.... maar vandaag gaat het
me dus goed af.
Later
vraagt ze op aandringen van Seppe of ik een boterham wil. Wanneer ik helemaal
op ga in iets, vergeet ik te eten. En andermaal voel ik me gelukkig, ik ben nog
altijd ontspannen en de boterhammen en koffie smaken. Ons gesprek doet ons
deugd. En ondanks dit bezoek en ook ondanks de onderbreking voor het avondmaal
thuis
Komt alles
diezelfde avond nog af. Deze keer heb ik op een kastplank een traptrede na
gebootst.
Vervolgens
werd alles terug per trede ingepakt en de dozen genummerd. Moe maar tevreden
slaap ik in.
Dat was in
de jaren voordien wel anders:
Vroeger zag
ik slechts de chaos die zon tombola in mij veroorzaakte, ondertussen weet ik
dat alles in orde komt. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid mijn controledrang (of
was dat faalangst?) is bijna verdwenen. Ik heb geleerd uit voorgaande
jaren:
Hoe meer ik
mezelf vastzette in precisie organisatie, hoe meer elke uitzondering paniek
veroorzaakte. Een nummertje kwijt, iets wat kapot viel, weinig contact met de
gelukkige winnaars.... een nors gezicht....... ik herinner me mijn gevoel nog
levendig: die dag in de chique kamer van het Withof, nu alweer 7 of 8jaar geleden. Ik werd gevraagd om bij de
prijzen te staan, ik had me nog maar nauwelijks geëngageerd met de vereniging,
ik durfde niet te weigeren........ ik was verkrampt, hoorde hier niet.... Een
ander had de prijzen uit gestald en ook nog die 4 muren die op me af
kwamen.......
Alle
doemscenarios kwamen uit en nachten van met angstwekkende dromen achtervolgden
me nog weken erna. Nu was ik dát wel gewoon van mezelf. Zo ging het altijd als
ik iets organiseerde. Alsof ik gewoon niet anders kon! Deze gedachte had zich
al jaren in me genesteld.
Ondertussen
zijn we dus zoveel jaren verder en kreeg de tombola zijn plaatsje op de
centrale trap in de hal van onze mooie villa in het park. In het begin nam ik
de tombola weer op mij vanuit een soort engagement als vaste vrijwilliger. Ik
wilde Simonne en Geneviève daarvan ontlasten en wat nog meer een rol speelde:
ik was er van overtuigd, dat er met mij niet samen te werken viel. Dus deze
taak op de opendeurdag kwam als geroepen. Ik kon mijn eigen gang gaan, moest
met niemand rekening houden en niemand met mij. Ik creëerde mijn eigen wereldje
(of zeepbel van veiligheid?) en ging aan de slag. Hopen doet verkopen
vertelde ik aan Geneviève toen ze me vroeg om artikelen die we te veel hadden
niet uit te stallen.
Ze
aarzelde, zo had ze het nog niet bekeken. Nam ik niet te veel hooi op mijn
vork? meende ik in haar ogen te lezen. En ik.... ik straalde meer
zelfzekerheid uit dan ik binnenin voelde. Ik voelde me meer verplicht dan
geroepen, ik voelde meer wanhoop dan moed. Ik hield me groter dan dit kleine
vrouwtje zich voelde. Wat veel werk, wat een chaos..... uiterlijk had ik alles
onder controle. Die eerste tombola op de trap was een succes. Onze prijs per
lotje hadden we aangepast en vanaf nu had iedereen altijd prijs. Samuel en
Joachim, mijn jeugdige topverkopers kon door hun enthousiasme elke portemonnee
doen open gaan. Jawel, ik werkte wél samen en het klikte nog ook. Alleen die
paniek die ik voelde als ik een nummertje niet vond, het angstzweet brak me
uit. Ik kon soms alleen maar een soort troostprijs laten uitkiezen: een balpen,
een klak, een zonnebril. En ik bleef piekeren.
Het
uitstallen en opruimen pakte ik zelf op. De eerste nacht na de opendeurdag
sliep ik dood moe in, pas de volgende nachten droomde ik weer hevig over
nummertjes die kwijt waren, ontevreden mensen, spullen die naar beneden vielen.
Het jaar
daarop had ik een plan: ik stalde alle prijzen uit in de creativiteit ruimte,
plakte overal nummers op en schreef in een schrift alle nummer en bijbehorende
prijzen op. Die typte ik dan later thuis over op computer. Nu kon het niet meer
mis gaan. Weer nachtmerries: ik had gewoon zo lang op die computer gewerkt, dat
ik door slaapgebrek fouten maakte. Ik had ze wel recht gezet, maar in mijn
dromen ging het weer fout.
Ook
verzamelde ik tekstjes om bij de nummertjes in de envelop te steken. Op die
manier hoopte ik een meerwaarde te geven, zelfs als de prijs tegen viel. Weer
veel werk op de computer, nog meer slaapgebrek, weer veel dromen. Wat haalde ik
toch allemaal uit?
Op die
opendeurdag gingen er weer nummertjes verloren. Achteraf bleek dat er soms een
nummertje van de ene prijs aan de andere was geplakt tijdens het inruimen van
de dozen.
Ik vond ze
tijdens het opruimen, mijn opzet was andermaal mislukt. En weer had ik het
gevoel dat ik er niets van terecht bracht. Vooral het idee, dat in mij leefde,
over de indruk die ik maakte op de winnaars. Ik was een prutser die zich groot
hield. Ik wist wel dat wie niets doet, niets verkeerd doet. Ik wist wel, dat ik
elke keer weer bij leerde. Ik wist ook wel dat er niet zoveel mensen in mijn
schoenen wilden staan. Ik vreesde daardoor niet dat ik aan de kant zou worden
geschoven. Aan de andere kant wist ik dan weer niet of ik werkelijk gelukkig
was dat niemand me aan de kant schoof. Wat een strijd......wat een twijfel aan
mezelf.
Dat dubbele
gevoel werd ook nog versterkt door mijn kijk op het inzamelen van de prijzen.
Ik voelde
me letterlijk een bedelaar. Ik ben zelf zelfstandige, ik zie soms mensen bij
mij om prijzen vragen die ik anders nooit zag en nu verkeerde ik in dezelfde
situatie. In Wijnegem winkel ik niet, men kent me niet, want ik woon in
Schoten. In Schoten heeft men niets van doen met een vereniging in Wijnegem.
Collega zelfstandigen die ik ken, konden me dan weer niets weigeren, maar ook
dat voelde niet ok. Gelukkig kwamen er veel prijzen binnen van vrijwilligers en
bezoekers van de vereniging en na verloop van tijd kreeg ik een neus voor
koopjes. Dat voelde eventjes wat beter, maar toch bleef er iets knagen.
Ik bleef
wat aanmodderen, maar wat betreft de uitstalling van de tombola, de nummering
en de verdwenen nummertjes, daar ben ik dan toch in geëvolueerd. Lijsten maak
ik niet meer. Hier en daar plaats ik cadeautjes zonder nummer, want een
missertje is blijkbaar onvermijdelijk bij meer dan 500 prijzen. Nu haal ik dan
toch zonder aarzelen iets boven en zelden heb ik nog een gevoel dat ik faal. Ik
voel ook geen verschil meer tussen mijn uitstraling en mijn innerlijke
gevoelswereld. Sinds vorig jaar helpt mijn nichtje Veerle lotjes verkopen en
prijzen uitreiken. Ze is en natuurtalent, ik ben natuurlijk niet onpartijdig,
maar ik ben er echt gerust in. Mijn nachtmerries zijn ook sinds vorig jaar
verdwenen.
Om nu nog
eventjes terug te komen op het dubbele gevoel bij het inzamelen van de tombola
prijzen. Dit jaar ben ik er nog eens bij blijven stil staan. Ik dacht:
enthousiasme werkt aanstekelijk, want kinderen verkopen zo goed lotjes, omdat
ze er helemaal voor gáán. Dan kan ik dat toch ook toepassen? Als ik met meer
enthousiasme vertel, over mijn engagement als vrijwilliger, over mijn
organisatie van de tombola, over mijn verhaal bij ieder cadeau, over mijn al
dan niet gewenste vermelding van de gulle schenker. Als ik op een natuurlijke
manier uiting geef aan mijn wensen of vertel dat elk cadeautje welkom is, dan komen
ze toch vanzelf op de trap terecht? Binnen in mij vibreert het. Ik denk dat ik
gevonden heb, wat me ontbrak: Dat is geloof in mezelf.
Alweer
winst, alweer zit De Lichtbron er voor tussen en alweer ben ik dankbaar.
Wie heeft
er tombola prijzen voor onze vereniging? Wij verzamelen ze het hele jaar door,
de eerste heb ik al ontvangen, zomaar zonder er om te vragen, maar omdat ik
blijkbaar aanstekelijk vertelde over onze opendeurdag,, grappig hè.
Ik knoopte
lang geleden een songtekst in mijn oren:Doe alles wat je doet met hart en
ziel en het resultaat mag er zijn. Ik denk dat dit ook geldt voor andere
handelingen waar ik oorspronkelijk niet echt achter stond. Eens ik me er echt
voor inzet, wordt de last lichter en de lust groter.
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame