elke keer wanneer ik er blijkbaar klaar voor ben komen oude pijntjes en grote trauma's weer tevoorschijn en ik ik bekijk wat er in me gebeurt dan voel ik wat ik toen voelde en maak ik onderscheid tussen de toenmalige en de huidige gebeurtenis dan zie ik dat deze reactie niet meer van toepassing is en kom ik weer tot rust en laat het gebeurde eindelijk los na al die jaren ik schrijf er niet meer zoveel over in het openbaar het zijn zeer persoonlijke stukken
soms twijfel ik soms denk ik: "een ander kan er zich in herkennen" en misschien eindelijk zelf komaf maken met eigen stukjes die moeilijk liggen maar ik heb ondertussen geleerd dat alles op zijn tijd komt net als bij mezelf kan een mens pas iets leren wanneer die er werkelijk voor open staat wanneer de vraag rijst: "hoe komt het toch allemaal dat er gebeurt wat er gebeurt" wanneer alle voor de hand liggende redenen blijkbaar toch niet die enige echte verborgen redenen zijn een mens kan pas iets leren als hij ieder bezwaar laat varen alle "ja maars" terug inslikt en vervangt door "het zou misschien toch wel waar kunnen zijn" en vervolgens het verleden wél onder de loep neemt als een waarnemer die niets te verliezen heeft pas dan leest zo iemand andermans woorden die hoop aanwakkeren pas dan let zo iemand op allerlei signalen richting innerlijke wijsheid deze wijsheid is een archief van alle gebeurtenissen niet zoals waargenomen door de ogen van een kind of door een getraumatiseerde volwassene maar als een film die registreert pas als men bereid is om naar die film te kijken zonder vooroordeel lukt het om komaf te maken met gedragingen die een belemmering zijn voor een gelukkig en frustratieloos leven want iedere frustratie en elke psychische pijn komt voort uit onze interpretatie van een gebeurtenis en onze interpretatie is gekleurd door onverwerkte ervaringen uit het verleden pas als die begrepen worden kan men in het hier en nu aanwezig zijn en op een intuïtief correcte manier reageren.
Tijdens onze vrijwilligersvergadering
rees de vraag, hoe ver we stonden met de organisatie van de
Nieuwjaarsbrunch......... en ik had er geen antwoord op. Wat viel er te
organiseren? De affiche was toch gedrukt, de lijst voor de deelnemers lag toch
te wachten om ingevuld te worden? Ik was werkelijk nog niet aangekomen in De
Lichtbron, zoveel was duidelijk. Mijn laatst bijgewoonde vergadering vond
plaats in november, mijn contact met de andere Lichtbronners was miniem
geweest...
Ok, de brunch dus, ehm, wanneer de lijst
gewoonlijk op donderdagavond voor de brunch door ons wordt bekeken, zien we wat
er eventueel nog te kort is. Enkele vrijwilligers hebben nog niets genoteerd en
die overleggen dan wie wat van het ontbrekende voedsel meeneemt. Zo komt het
alle jaren in orde.
Maar ik was simpelweg vergeten om over de dag
zelf te overleggen. Hoe gaan we het aanpakken, kan de voorbereiding al een
dagje eerder, of zelfs vrijdag? Dit bleek niet het geval, dus moesten we wat
vroeger dan gewoonlijk arriveren om de tafels te dekken en alles wat er bij
komt kijken in goede banen te leiden. Eerlijk gezegd, ik heb en krijg daar
nooit zicht op en vroeger was dat zelfs een reden om minstens een nacht wakker
te liggen. Ondertussen heb ik een groot vertrouwen in de goede gang van zaken.
Misschien maak ik me het wat te gemakkelijk en reken ik te veel op de andere
vrijwilligers, maar ik herinner me de jaren dat ik verdronk in planning en
niet te doen was voor diegene met wie ik samen werkte. Dus we spraken af:
zondagmorgen 9 uur........
En daar liet ik een persoonlijke steek vallen,
maar ik heb er geen spijt van. Mijn agenda-gsm vertelde me dat ik om 8 uur
present moest zijn en ik heb nogal een uitgebreid ochtend ritueel, dus ging
diezelfde gsm s morgens om 6 uur af. Goed gezind stond ik op, maakte me een
warme kop honing/kaneel thee, stond wat te bekkentrekken voor de spiegel en
trok een osho-tarot-dagkaart die overvloed betekende. Hé, wat toevallig, de
brunch draait altijd om overvloed voor iedereen, tof.
Plasje gepleegd, tandenpoetsen, gewassen,
beetje make-up, aankleden, haar geborsteld, regenboog-kleur accessoires aan en
naar beneden.
Weinig verkeer onderweg, oops, kben vergeten
te eten, schiet het door mijn hoofd, nou ja, dat haal ik vanmiddag wel in.
En daar sta ik dan in de villa om 8 uur en er
is nog niemand............ dan heb ik nog tijd om de auto weg te zetten.......
10 na 8 nog niemand.........eh........twas om 9 uur, slimmeke.
Ik maak een wandeling in het park, bekijk de
villa van alle kanten, hoor de vogeltjes fluiten en de eenden snateren en ik
sta boven op de heuvel te genieten. Kdoe mijn ogen dicht en begin mijn
favoriete meditatie. Ik stel me voor als een pop aan een touwtje, bewegend in
de lichte wind. Me bewust van elke beweging die mijn lichaam maakt. Het is al
lang geleden dat ik dit heb gedaan.
Tegen 9 uur ben ik terug en trek ik andere
schoenen aan (hoe kwam ik daar nou bij, om die in een opwelling mee te nemen?)
want de zwarte zitten onder de modder.
De anderen komen binnen stromen en we beginnen
er aan. Geleidelijk verandert de hal in een chique eetgelegenheid en alles is
klaar tegen half 11 wanneer de gezamenlijke meditatie begint. Tijdens de
viering steek ik een kaarsje op voor alle mensen die een lichtpuntje betekenen
voor anderen. Omdat ook ik al dikwijls mocht ervaren, dat wanneer ik het niet
meer weet hoe het verder moet, er altijd wel iemand is die het wél weet, door
een gebaar, door een luisterend oor, door de schouders er onder te zetten.
Wanneer we de laatste voorbereidingen treffen
voor het brunchmaal zien we weer, hoeveel we bijeen hebben gebracht. De grote
tafel staat vol met gerechten. Kleuren, geuren en smaken doen ons genieten. En
overal wordt bij gekletst, mensen zien elkaar soms na lang tijd terug, anderen
leren elkaar kennen. Het doel van deze brunch is weer bereikt. Wanneer we later
alles opruimen en de hal terug hal is geworden, zie ik hier en daar wel een
vermoeide blik in toch blinkende ogen. Dan ben ik dankbaar om een deel te zijn
van deze groep vrijwilligers, want samen kan je toch meer realiseren dan
alleen.
plots was het daar weer: 'schrijfkramp' figuurlijk bedoeld maar niet minder lastig en het viel deze keer samen met de al even beruchte kado-koop-kramp dat laatste heb vrij snel ik op gelost ik heb het nogal moeilijk met materiële wensen om altijd meer ook al lijk het vrij simpel om in die mallemolen mee rondjes te draaien gewoon vragen en geven ja toch......
op de namiddag voor kerst kreeg ik een ingeving die als het wat mee valt toch uit draait in iets anders ik heb mijn nichtjes en neefjes een wegwerp fototoestelletje gegeven ik heb hun gevraagd om foto's te trekken van alles wat hun dierbaar is 20 foto's in de eerste week van het nieuwe jaar en de laatste 7 foto's voor de rest van de maand te gebruiken voor alles waar ze later nog aan dachten ik gaf ze ook een papier om eventuele aantekeningen bij de foto's te maken over het waarom van de foto in februari verwacht ik de toestelletjes terug en dan is het aan mij om met de resultaten een gepersonaliseerd kado te maken wie het eerst komt is het eerst aan de beurt
ik weet het het is niet in 1-2-3 gebeurd maar ik leer hun wat beter kennen en voeg meteen een beetje mijn kijk op hun toe en zo hebben ze over 20 en meer jaar nog een fijn beeld van hun jeugd ik ben zelf zoveel vergeten dat komt wel gemakkelijk terug als ik zelf een foto zie of zoals eergisteren tijdens een oude film uit de jeugd van manlief tof, omdat we nogal wat gemeenschappelijke herinneringen hebben en ja hoor daaaaaaar verscheen ik weer als 17-18 jarige Miss Saeftinghe stralend én in bikini
ok terug naar de schrijfkramp in december is het nogal druk bij ons en dan komen alle kaartjes binnen en dient er druk geschreven te worden soms heb ik iets bijzonders te melden zoals die nieuwe marktwagen van vorig jaar of onze dochter die uit huis ging soms hebben we een leuke foto toe toepasselijk is maar dit jaar ging het hetzelfde als met de kadootjes ik wilde geen kaart maken die voor iedereen hetzelfde was ik wilde inhoud ik wilde schrijven in plaats van afdrukken ik wilde adressen schrijven in plaats van etiketten maken en bij een grote groep van mensen ging dat nog goed maar hoe nabijer of bijzonderder ze waren hoe moeilijker het me viel en ik ben dus helemaal stil gevallen op ongeveer 1/3e van het einde kramp en vooral een nood aan nog meer diepgang trouwens mailtjes heb ik helemaal niet meer beantwoord dus blijkbaar was dat al even erg wat nu
vanavond tijdens het schrijven van deze blog ging me er een groot licht aan want ook al heb ik dus velen niets gestuurd dan wil dat niet zeggen dat ik hun niets meer zal sturen de druk is er immers af het is sowieso te laat maar het is nooit te laat om een brief te schrijven eventueel opgeluisterd met een wat extra kleur of geur
ik krijg er terug zin in mijn eigen kamer is zo goed als helemaal heringericht daar had ik tijd voor want ik ben afgelopen week maar 1 dag naar de markt geweest bijna alles is door mijn handen gegaan en het meeste is opgeborgen nog een beetje doen en dan één brief per dag 's avonds als het gaat zoals deze blog dan rollen de woorden vanzelf uit mij terug gevonden vulpen
hé Sonja hier is weer een blogje geboren speciaal voor jou want door jou zag ik weer eens dat ik een beetje te veel reageerde in 'alles-of-niets' bij het maken van mijn plannetjes voor de toekomst dank je wel nu jij nog gooi 'nooit meer' overboord en maak er een prachtig jaar van ;)
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
