een titel verzin ik later wel want ik weet totaal niet waarover ik vandaag wil schrijven dat komt er van: ik heb te lang gewacht en toch voel ik me eigenlijk dankbaar om die adempauze voor mezelf ook al betekende dat geen rust er is een vreemde beweging voelbaar in mijn me allerlei onbewuste automatische gedragingen beginnen op te houden dus niet direct die pc aan wanneer ik thuis kom niet dat snoepje in mijn mond wat daar verkeerd lag niet direct antwoord geven op een overvloed van vragen niet impulsief reageren zoveel nietjes en toch betekent het iets positiefs ik heb me geoefend in het in vraag stellen van deze gebeurtenissen 'moet dat nu echt?' 'wil ik dit echt?'
een voorbeeld: deze week stond ik op ontploffen toen ik voor de zoveelste keer voor een rood licht stond omdat diegene voor me weer eens 'zijn gas' niet vond ik erger me zowat iedere dag aan een heleboel getreuzel deze keer vroeg ik mezelf: komt dit dan nooit bij mij voor? nou.... ja.... zo'n één keertje per jaar of zelfs minder.... en met hoeveel auto's rijden wij hier rond? weet ik veel, maar wel héél veel! en als iedereen nu misschien één keertje te laat reageert bij groen licht dan is het toch wel waarschijnlijk dat dit mij regelmatig ophoudt ja, zo heb ik het nog niet bekeken daar gaat het nu net wel om, Annemiek je hebt de neiging om de andere weggebruikers als één geheel te bekijken terwijl dit net als jij individuen zijn dus het is niet jij en de anderen maar jij en hij en zij en.......
en denk je dat een ander dan nooit zorgen aan zijn hoofd heeft? dat ie slechts rekening moet houden met jou? dat ie alleen maar regeltjes in zijn hoofd moet proppen en perfect als een robot moet rijden
nou... met dit gegeven ben ik voor de rest van de week de weg op gegaan en ik heb me niet meer druk gemaakt ziezo de titel van deze blog heb ik nu wél gevonden en het is meteen genoeg voor vandaag
ik heb nog ander huiswerk om de veertien dagen volg ik nu soort cursus die de relatie bloot legt tussen mijn beleving van gebeurtenissen in mijn leven en mijn gezondheid hiertoe ben ik opgehouden met te doen alsof er niets aan de hand is met dit lijf maar ik heb de waslijst eens overlopen en ik denk dat het 5 voor twaalf is/was dit aan mezelf toegeven is al heel wat maar om daarover te schrijven in mijn blog is het nog te vroeg
in de morgen magazine zag ik een grote foto van een pelikaan toen ik zulke vogels in het echt zag was ik verwonderd en nu nog meer: die grote vogels wegen maar ongeveer 11 kilo en ze kunnen op de oceaan wind zweven zonder een vleugelslag en als die vogel water hapt kan zijn bek 13 kilo water dragen met hopelijk daarin wat vis kortom: het is niet altijd wat het lijkt want ze lijken zwaar en wat onhandig als ze aan de kant zitten als je ze zit op stijgen denk: "die haalt het niet" 11 kilo en zwevend in de wind met een opslagcapaciteit van 13 kilo water in zijn bek daaruit haalt ie wat ie nodig heeft ... in mijn leven lijk ik soms te vliegen raak ik kant nog wal geen tijd om neer te strijken geen tijd om te bloggen en als ik dan wel neerstrijk neem ik veel in me op filter ik wat ik nodig heb om te overleven lijk ik wat onhandig
een plompe (soms grappige) vogel met een grote bek zweeft door blogland
wanneer ik iets niet concreet kan uitwerken neem ik afstand ga ik iets helemaal anders doen soms gaan er dagen over soms vergeet ik het zelfs tot iets of iemand me wakker schudt en dan begin ik er aan met een fris gemoed zomaar, zonder plan dan ben ik op mijn beste
wanneer ik iets niet concreet kan uitwerken komt dat meestal omdat ik nogal wat tegenwind krijg omdat ik het gevoel dat ik een beetje alleen kom te staan dan zinkt de energie tot op een laag niveau dan laat ik mijn idee zijn beloop
zoals vandaag de marktkramers op sommige markten zijn nogal doem denkers ze weren elk initiatief omdat het verloren geld en energie zou zijn ik liep al lang met het idee om een affiche te ontwerpen
om deze markten te promoten maar ik liep vast op het verwachtte gezever ik wilde een foto gebruiken doch iedereen wordt dan al snel boos want 'wie mocht er wel of juist niet op staan' en ik moest op passen voor gezichten van klanten en de laatste keer was er dan weer een madam die mijn actie affiche fijntjes helemaal afbrak (ook al geeft zij zelf een negatief beeld van de markt, toch heeft het me geraakt)
maar vandaag dus hoorde ik dat er een marktvergadering komt en ik moest tegen morgen die affiche af hebben (van mezelf) geen idee over het hoe-wie-wat-waar maar mijn fototoestel had ik bij dus begon ik in het wilde weg foto's te trekken ik zou later wel zien wat ik kon gebruiken
thuis aangekomen kan ik dan niet meer wachten direct ben ik er aan begonnen natuurlijk is dit niet de definitieve versie ik moet nog een scherpere afbeelding van een logo hebben en ik verwacht zeker nog aanpassingen maar ik ben zelf tot nu toe wel tevreden
wat ik eigenlijk nog het leukste vind: het proces van het creëren telt voor mij meer dan wat men er mee doet misschien hang ik die affiche alleen maar in mijn eigen wagen
al een week leefde ik naar 'het andere boek' toe en toch heb ik vanmorgen besloten om lekker thuis te blijven een marktweek in kouder weer eist zijn tol ik heb mijn zijdezachte plunje aangetrokken en dit wil zeggen: 'ik blijf binnen' ook met een andere reden: deze week heb ik mijn centen voor iets anders nodig en een boekenbeurs belopen zonder geld op zak gaat me moeilijker af dan winkelen in een toffe winkelstraat zonder iets uit te geven
dus vandaag ga ik lekker rommelen in huis de boel wat aan kant brengen en poetsen en het is tijd voor een lekker verse soep en hutsepot
dochterlief is alweer naar hier afgezakt ze heeft dit warme nest blijkbaar meer nodig dan verwacht en wie zijn wij om daar iets tegen te hebben
op mijn nachtkastje ligt nu 'Mijn verloren zoon' van Wafi A. el de moeder van de 'twintigste kaper' een ingrijpend autobiografisch verhaal wat een schokkend inzicht biedt in de Marokkaanse leefwereld
nog maar pas heb ik dat boek uit van die Iraanse studente die haar verblijf in de gevangenis aldaar heeft overleefd
altijd weer autobiografische boeken altijd weer over mensen die verschrikkingen hebben meegemaakt en toch in staat zijn om zich staande te houden dit boeit me en sterkt me om weerwoord te bieden aan iedereen die snel van oordeel is over handelingen van een ander die ooit met zijn rug tegen de muur heeft gestaan
ik vraag me af of zulke boeken ook op school besproken worden
deze week is beslist mijn slaapweek iedere avond vallen mijn ogen toe iedere nacht slaap ik aan een stuk door gelukkig ben ik elke morgen wel fris en monter
tussendoor ben ik geboeid geweest door de prachtige wolken eindelijk zag ik weer een eend, een varken, een hond en bijzondere schaduwen natuurlijk had ik geen fototoestel bij de hand maar ik dacht nog als ik dit fotografeer of schilder denkt iedereen dat het achteraf opgeleukt is
verder blijft het thema van vorig weekend hangen en dan vooral op het gebied van zelfzorg dat wil zeggen dat ik me meer op de achtergrond hou me dus niet echt manifesteer niet in andermans blogs niet in het openbare markt leven niet in allerlei gesprekken ik voel dat ik me steeds bewust ben van hoe ik me voel ik merk ook dat het gemakkelijker is om op te komen voor een ander dan voor mezelf aanwezig zijn als ondersteuning voor een ander was simpel voor mij maar aanwezig zijn in mijn eigen noden en waarden dat is een ander paar mouwen
ik oefen dus dagelijks ik voel emotionele golven in mijn lijf ik voel stromen en overstromingen ik voel me naar adem happen en ik voel dat het beter is om eens een keertje niets te doen kiezen om niets te doen niet te acteren/ageren zoals men verwacht niet wippen en springen, mezelf voorbij hollen
actief ben ik wel doch dit is een andere beweging ik ben actief op een manier die goed voelt voor mezelf de andere kant van de slinger vandaag of morgen vind ik wel het juiste evenwicht en tot die tijd verkies ik liever de stilte
tenzij ik mensen ontmoet die doorgaans 'niet gezien' worden waarover ik niet kan schrijven zonder het gevoel te hebben dat ik ze te kijk zet
mensen die andere zorgen hebben dan de beurs ik zou soms willen schrijven in de wolken: "ER IS NOG IETS ANDERS DAN DE HUIDIGE ECONOMISCHE MALAISE EN HET SLECHTE WEER!"
ik wil grassen in dat tuintje rond de vijver een grote graspol Carex morrowii Variegata heb ik kleinere stukken verdeeld die staan nu allemaal tegen de wand van onze bureau daartussen zitten nu bloembollen in de grond in de hoek van het tuintje staat een grote grassoort: penisetum tegen de vijver aan liggen stapstenen in visvorm maar tussen die stapstenen en die grotere grassoort tegen de muur wilde ik nog heel graag een lagere grassoort gisteren viel mijn oog op een grasje wat erg zacht was en ik kocht alles op tegen 2 euro per stuk mijn ogen werden gestreeld evenals mijn huid ik kon mijn vingers er niet vanaf houden vandaag heb ik ze geplant en pas nu valt mijn euro want toen ik dit plantje opzocht bleek het 'Engels gras' te heten niets speciaal .... maar voor mij wel Engels gras staat op hoge plaatsen in buitendijks schorrengebied ik weet nu pas wat me zo beroert aan dit gras als kind zocht ik altijd die stukjes schor op en dan liep ik met blote voeten in dat gras heel voorzichtig om het niet te kwetsen de grond veerde zelfs een beetje mee deze grassoort heeft voor mij een diepe waarde de waarde van 'stilte' binnenin de waarde van 'ver van de mensen' de waarde van ongestoord geluk
en nu staat dit gras in ons tuintje aan de vijver alles komt terug
stil hier logisch ik vond geen woorden om in het kort samen te vatten wat er allemaal in me om ging dus bleef het stil
ik zelf zat allerminst stil integendeel dat feest van zondag heb ik aangegrepen om te kijken of ik beter in mijn vel zat tijdens familiefeesten om te zien of ik me nog zo terug trok om te voelen of ik me nog onveilig voel om te ervaren wat het brengt indien ik enkele initiatieven nam kben geslaagd vind ik zelf en wat de anderen er van vonden was ook overduidelijk te merken de hemel is niet op mijn kop gevallen blijkbaar hebben ze liever wél contact dan geen ik weet het, ik klink vaag maar ik schrijf niet graag over de anderen ik blijf op deze dagen liever dicht bij mezelf
waarden of wat me zo overstuur maakte: waar waren mijn waarden van vroeger? of nee, hoe ben ik vroeger behandeld vanwege de waarden die ik had mijn waarden draaiden altijd om de eenvoud om het kleine eren en om het ontrafelen van ingewikkelde dingen of gebeurtenissen mijn waarden draaiden om het zoeken naar 'de bron' ze vroegen om een tragere levensgang en wat gebeurde er mee? ze werden plat gewalst ik kreeg te horen: "waar hou jij je in godsnaam mee bezig!" of "daar hebben we nu geen tijd voor!" of "dat heb ik al lang weg gegooid want het was kapotttttt" of "stom" of "dat was toch al lang voorbij?" of de bloem werd plat getrapt of het insect werd vermorzeld of mijn eigen plekje werd ingenomen of alles werd kapot gemaakt (zandtekeningen, labyrinten, constructies...)
kortom ik hield me bezig met het 'waardeloze' en ik ben dat beginnen geloven dus liet ik het waardeloze zelf ook links liggen ik stapte dapper mee in de grote wereld alles moest opbrengen "lanterfanteren was voor de waardelozen der aarde"
(niet altijd, soms hield ik me stiekem 'onledig')
maar zondag gebeurde er iets we spraken dus over onze waarden en ik dacht: weet ik veel, welke de mijne zijn de meeste heb ik later ontwikkeld of beter gezegd: ik heb andermans waarden overgenomen wilde vooral nuttig zijn zodat ik ook eens kon uitpakken met mijn kwaliteiten .... ja, ik pak uit met mijn kwaliteiten om vooral niet te moeten toegeven, om vooral niet meer het misprijzen te voelen om die andere verborgen waarden
toen iemands kaarsje niet wilde branden werd het op nieuw aangestoken en het ging weer uit en toen wilde iedereen er in berusten ...dacht ik... ik dacht ook: "ik wil het nog eens proberen!" mijn hart riep: "doe dat dan toch" terwijl enkele mensen geen hoop meer hadden voor het kaarsje nam iemand anders het toch op deze keer bleef het wel branden en ik dacht: hé, nog iemand die zich bezig houdt met iets wat anderen al lang hebben opgegeven omdat ze beseft dat dit wel voor iemand heel waardevol is
veel oud verdriet kwam boven allerlei gebeurtenissen verschenen als een film in mijn gedachten ik voelde me als iemand die bezig was te verdrinken zichzelf te verdrinken tot iemand me begon te wiegen en ik langzamerhand tot rust kwam het was diegene die de kaars nieuw leven had gegeven
dit alles gebeurde zondag voor het familiefeestje waar ik eerst niet naar toe wilde en waar ik me toch goed in mijn vel voelde 's avonds zijn we gaan chinezen en nog steeds kon me ik niet bezinnen over mijn waarden
maandag na de markt besloot ik in één van onze kleine tuintjes te werken deze keer die rond de vijver het was de laatste dag mooi weer de grond was droog en ik ben begonnen met alle resterende wortels van een woekerende plant te verwijderen deze plant was voor mij en symbool van alle oude trauma's die op een of andere manier nog steeds van invloed waren op mijn huidige leven daaronder bevonden zich verloren gewaande kinderkopjes kalleseistenen noemen we ze ook wel deze stenen zijn zo hard en zo zwaar dat ze eigenlijk bijna onverwoestbaar zijn ik heb ze opgegraven en ik wil hier nog iets mee doen deze stenen staan symbool voor mijn oude waarden ze zijn terug opgediept ze passen eigenlijk ogenschijnlijk nergens in dit tuintje en toch..... mijn waarden passen ook niet echt in dit hectische leven en toch ik zal mijn stenen mijn waarden een plekje geven ik zal me langzamerhand meer toeleggen (want 'bezighouden' heeft een negatieve bijklank: nutteloos?) op het kleine, het bijzondere, op de kern, op de oorsprong op het fijne en vooral op het lanterfanteren op het 'kleine doen' zonder meer knopen en knoopjes ontrafelen insecten volgen cirkels leggen ogen kijken stemmen horen nabijheid voelen
ik voel me geregeld wakker geschud en telkens viel ik terug in slaap dikwijls kwamen mijn waarden op mijn weg en telkens verliet ik ze weer .... misschien komt daar nu een verandering in de tranen zijn verdwenen tjonge, wat heb ik gisteren en vandaag al veel gelachen en vooral ik voel me springlevend!
een week verder sinds de vorige introspectie toen bleef er iets bij me haken alles werd zo duidelijk neergeschreven en toch.... er klopte iets niet ik heb het laten rusten niet te veel in een keer even adem halen en toch er klopte iets niet .... tot er vanmorgen over 'waarden' gesproken werd over waarden voor de een die kunnen worden opgelegd als normen voor de ander over eigen waarden en algemene waarden ik zat daarbij en ik keek er naar ik dacht wat doe ik hier? dit is niet mijn ding dit onderwerp boeit mij niet ik wil naar buiten
typisch een reactie van mij want ondertussen heb ik van mezelf door dat zo'n reactie een diepere oorzaak heeft dus bleef ik luisteren naar de anderen en plots zakte ik weg in een wereld van diep verdriet ik had het gevoel dat ik nergens nog houvast had ik zat in de beweging: waarden - waardeloos iets waarvan ik dacht dat ik dit al lang voorbij was dat ik dit proces al gelopen had niet dus
"maar we moeten er nu wel vandoor" zegt mijn dochter wat ik op dit moment waardevol vind voor mijzelf moet wijken ik weet niet zeker of ik later op de dag nog kan schrijven wat ik belangrijk vind ik wil helemaal niet naar een familie feestje stom is dat deze keer kan ik er echt niet onder uit echt niet
vanmorgen begon mijn dag vroeger dan andere zaterdagen het is kermis in Kontich en dan vliegen wij van ons plekske onderaan de kerk naar helemaaaaaal achteraan de rest van de markt en aangezien ik aan de kerk laat kan toekomen omdat ik op de hoek van de markt sta maar in de straat als eerste mag aanschuiven vóór alle anderen heb ik een prijs te betalen: vroeger opstaan
eigenlijk is zo'n verplaatste markt op 'de dag van de klant' wel bijzonder mensen wandelen dan langs alle kramen (niet verder vertellen: ze krijgen graag veel) dus als je het slim aanpakt is dit een publiciteit stunt omdat er mensen passeren die soms in hun gewoonlijke route zelfs niet voorbij mij komen deze keer kregen de klanten proevertjes alle grotere kranten ontvingen een peperkoeken hart en alle kinderen een reuze slak in cola smaak tot hilariteit van velen (er zijn wel wat 'bekken' getrokken vandaag)
vroeger was zo'n verplaatsing een commerciële ramp ik heb zelfs ooit overwogen om niet meer te komen maar gelukkig is er veel veranderd sinds mijn eigen attitude is veranderd trek ik meer volk en steeds ben ik weer zeer verrast: ze zoeken me tot ze me gevonden hebben! gewoonlijk sta ik dus ergens op de hoek van een pleintje langs de drukke hoofdstraat alle geluid kan weg naar alle kanten maar wanneer we in de straat staan gebeurt er iets bijzonders mijn overbuur wees me er op wanneer iedereen met de marktwagen of camionette toekomt is er een hoop lawaai van draaiende motors of gerammel van schragen en ander stand materiaal en dan valt plots een stilte in verschillende mensen duiken nog het café in voor een koffietje met ontbijt maar degene die overblijven spreken dan gedempt omdat in een straat alle geluiden veel meer worden weerkaatst en iedereen alles hoort ook diegene die met open raam slaapt het is als een stilte voor de storm wanneer ook de laatsten zijn toegekomen kan mijn marktwagen open ik voel me daar dan net een paard met oogkleppen want op het plein heb ik uitzicht naar alle kanten maar in de straat zie ik bijna niets misschien was dat vandaag maar goed ook: geen afleiding want doordat ik schuin op de trottoir stond kreeg ik al snel veel pijn in mijn rug dit zorgde ervoor dat ik al wat minder attent was
in mijn kas was het alleszins niet merkbaar dat ik op minder capaciteit werkte trouwens deze week was een topweek en dan hoor ik velen zeggen: "het is het einde van de maand: de centen zijn op" ik denk dat het allemaal in't kopke zit ik zou ook niet graag kopen bij mensen die met tegenzin uitpakken maar breng ze dat maar eens aan het verstand
er is het een en ander veranderd sinds mams me maandag belde. toen ik
gisteren arriveerde met een zwaar gemoed, stond mams stralend te wachten aan
het hek. de hond bleef. het een en ander is in een andere context
bekeken. de poes is ondertussen in dezelfde kamer aanwezig en spint
weer als we haar oppakken en flodderen. Laika schenkt er geen aandacht meer
aan, zij kijkt letterlijk de kat uit de boom. paps wandelt wel weer met de
hond, hij had vorige week een verandering in medicatie gekregen en was
toen zeer duizelig geworden nu is alles weer aangepast en die duizeligheid is
weg het grommen van Laika was al opgeblazen tot een uithaal maar
waarschijnlijk was de kleinzoon een beetje te innig met de hond of trok die
aan de haren ik zelf heb het hondje helemaal kunnen uitpluizen zonder dat
ze een kick gaf ze was gewoon ontspannen
en wat de thuiszorg betreft had ik mams gevraagd om daar eens naar te bellen die vonden het totaal geen bezwaar en snapten niet waarover één van de hulpen bezwaar tegen maakte want beide hulpen hadden zelf meerdere honden en katten in huis
mijn schoonzuster vind die hond in huis 'stom' omdat mijn ouders al niet meer zo goed ter been zijn maar het hondje is zelf ook al ouder zij zelf heeft de pest aan huisdieren behalve haar kat vanwege het vele werk wat dit zou meebrengen logisch, zij gaat voltijds uit werken mijn ouders zitten thuis ze was nogal bot over mijn ouders tot ik vertelde dat ik zelf de stap vol overtuiging heb gezet omdat ik hun wens ten harte nam
ok wat eigenlijk het aller grappigste is mams was niet zo voor een keeshondje maar ze is er nu echt dol op ze had al een week slecht geslapen sinds die van de thuishulp bezwaren maakte
mijn moeder wordt altijd ziek als ze stuit op een onmacht gevoel ze krijgt dan geen werk meer uit haar handen en ze kan dan ook niets meer organiseren gisteren zijn we in plaats van het dieren asiel gewoon om boodschappen gereden het winkel bezoek en het uitladen van de boodschappen ging weer zoals vanouds op haar manier chaotisch maar veel vlotter en vrolijker zelfs paps zijn gemopper kon haar niet deren
ik had eigenlijk geen tijd om te bloggen maar dit was te goed nieuws nu even een tandje bijzetten om mijn werk af te krijgen
ik moet mijn kop er bij neerleggen het gaat niet met Laika (de keeshond) het komt niet goed met kat en hond paps gaat er niet mee wandelen en mams kan niet uit de voeten de thuiszorg zet dat ie te veel verhaart en dat zij er te veel werk mee hebben en hij gromde naar het jongste kleinkind (7 jaar) donderdag moet ik haar terug brengen naar het asiel ik ben er het hart van in heb echter geen andere oplossing dat geld hoef ik niet terug
een stuk van zich zelf in een ander herkennen of in iemands huid kruipen... ofwel hoe je je eigen grenzen kent en in stand houdt of niet
een stukje van jezelf in en ander herkennen en tegelijkertijd oog hebben voor al die verschillen die er ook mogen zijn
of
in iemands huid kruipen en jezelf helemaal verliezen iemand anders worden en je eigen wereld volledig vergeten
dit onderwerp houdt me gisteren en vandaag bezig het is niet nieuw voor me het komt vrij veel voor in mijn leven
indien ik kort contact maak met de ander lukt het me vanzelf om in de eerste staat te blijven
indien ik intens contact maak met iemand ben ik vertrokken of zoals ik schreef ik kruip in de huid van de ander ik beleef andermans belevingswereld ik bezig andermans woorden ik interesseer me in dezelfde interesses ik ben de ander
en de ander denkt: "hé, daar is eindelijk mijn tweelingziel" tot ik me terug trek meestal door omstandigheden die ik niet verkies (meestal tijdgebrek, ik wil me namelijk zelden terug trekken) dan kom ik weer met mijn beide voeten op de grond en vind ik mezelf terug het twee-eenheid gevoel vervaagt mijn begrip voor de ander is gegroeid maar de ander weet niet wat er gebeurt die blijft een beetje verweesd achter
indien die staat van zijn erg lang duurt is het 'samen'gevoel overweldigend en dus de eenzaamheid daarna ook
ik voel dat ik me heb te verontschuldigen aan ieder die ik heb achter gelaten ook al ging dit niet om een bewust proces ik voel me als iemand die valt in een rivier mee stroomt tot op en stiller plekje en vervolgens zich in veiligheid brengt
ik heb me dus al meerdere malen verdiept in deze materie op zoek naar een oplossing hoe kan ik contact maken zonder 'in de rivier' te vallen ga ik me begrenzen? ga ik omzeilen? ga ik tegen de stroom in? wil ik dat eigenlijk wel?
daar zit waarschijnlijk de knoop ik wil wel iemand anders een intens contact met mij te besparen
maar ik wil dit niet omdat ik zoals steeds graag weet waarom iemand doet wat ie doet en waarom die zo is geworden ik kan daar autobiografische boeken over lezen filmen over bekijken mensen hun eigen verhaal laten vertellen dan nog voel ik niet wat ze voelen
door in hun huid te kruipen is dat anders alleen door mezelf in hun te verliezen lukt het me begrip te hebben voor het 'anders' zijn van de ander dan lukt het me om mededogen te hebben voor hun daden en voor hun gedachtenwereld
dit komt omdat ik zelf heb ondervonden dat het verschrikkelijk is om niet begrepen te zijn om geen verbondenheid te voelen
ik denk dat ik misschien beter een manier heb te zoeken om het terug uit iemands huid te kruipen zonder dat die en gevoel heeft dat ie terug eenzaam achterblijft
ik weet nog niet hoe in gedachten, in mij, draag ik die mensen een leven lang met me mee maar ik kom er niet toe om contacten te onderhouden ik moet me beslist een grdrag eigen maken om dit contact voelbaar te maken voor diegene die ooit zo intens met me verbonden zijn geweest ook al ontmoeten we elkaar misschien nooit meer of toch nooit meer zo intens ...
wat een week mijn CPU gebruik slaat alles ik bedoel dan meer dat mijn hersenen op volle toeren werken alsof ze eindelijk alle capaciteit tonen die ik bezit op sociaal, materieel, fysiek en emotioneel vlak onze dochter deelde vorig weekend mee dat het uit was met haar vriendje we vingen haar op ieder van ons op zijn eigen manier vervolgens heb ik een aantal dagen lessen bijgewoond na het werk dus van koken kwam er niet zo veel in huis alle markten draaiden op hoog niveau dus ook veel laad en loswerk na de markt er moesten ook nog enkele tafels dringend verhuisd worden
tevens wilde ik helderheid in een aantal oude (vermengd met actuele) stukken op emotioneel vlak mijn gsm, dus ook mijn agenda, is ergens achter gebleven en ik zag geen kans om die terug te gaan halen morgen een drukke marktdag die weer alweer gevolgd wordt door lessen zondag de boel hier weer eens aan kant krijgen
mams en paps hebben nogal wat fysieke problemen Laika de hond is een schatje de poes komt nog steeds niet graag in haar buurt
per toeval ben ik door mijn oude schoolpoort gelopen (van mijn middelbaar onderwijs in Hulst) ..... alles daarachter is gesloopt maar de grote oude beuk stond er nog en toen stond de tijd even stil .... mijn echte computer slaat regelmatig vast heeft een hoog CPU gebruik als ik mijn Mozilla Firefox open ik heb er een beetje achter gezocht maar tot nu toe nog geen afdoende oplossing gevonden behalve alles er af gooien en op nieuw installeren kben niet gek, dan ben ik ook al mijn favorieten kwijt dus dat zoek ik later nog wel uit
dit alles is denk ik genoeg reden om vluchtig hier en daar in andermans blogs te lezen maar zelden te reageren aangezien ik dit niet zo maar vluchtig doe o ja van dat poetsen zal wel niet zoveel in huis komen de studies gaan momenteel voor ook al maak ik daar verder nog geen woorden aan vuil ze zijn noodzakelijk dus doe ik die tegen wil en dank
en de nieuwe markt wagen laat nog steeds op zich wachten onze aflossingskosten swingen de pan uit de wagenbouwer lijkt de moed op te geven en ja, dit komt allemaal door de ambtenarij in Brussel een verhaal à la Kafka om grijs haar van te krijgen de papieren zijn bijlange na nog niet in orde terwijl de wagen al een half jaar klaar is
zoals ik al vertelde in het begin mijn hersenen CPÜ gebruik is 100% goed op passen dat ik niet crash
stomweg door te reageren in Redstars blog sprongen mijn gedacht plots richting Joe Bar Team 4 strips van dit team staan al zeer lang in onze boekenkast te pronken en ik vond ze zo leuk omdat die motor mannen steeds woeste plannen maakten die altijd eindigden op panne of gebroken armen en benen ondertussen fel becommentarieerd door de 'oude' rakkers die hun eigen jonge jaren waren vergeten
omdat haar ouders zo zaten te gieren om die strips jatte onze dochter er eentje mee naar boven ze zat op tekenschool en kon ook zeer goed bestaande strips uitvergroten wij wisten van niets tot ze met haar pronkstuk naar beneden kwam (toen een snotneus van 10 jaar of zo) onze mond viel open op posterformaat hing vanaf toen bovenstaande prent in onze keuken met daarop een breed uit geschreven tekstballon: "hooooooo...........klooooote!" met broek op zijn enkels en de kloten met haar erop
in ieder geval was zij wel degelijk geslaagd in haar plan
ik blijk te genieten van reacties toch van die reacties die de mens erachter tonen dat hoeft niet kort of lang te zijn dat hoeft niet meer of minder te zijn niets moet, alles kan zelfs als ik meer tijd in de reacties steek voel ik me niet opgebrand wel merk ik op dat ik soms meer tijd neem, om te overdenken wat ik ga schrijven want mijn spontane opwellingen zetten anderen maar ook mijzelf achteraf soms vast soms zou ik mezelf dan wél opbranden nu dus niet
ik vind vandaag ook dat ik genoeg geschreven heb kmoet subiet vertrekken
kben deze week al meer van huis dan thuis geweest het is een beetje een hectische tijd die ik wel zelf gezocht heb gelukkig wel zoveel kan ik er niet over vertellen alleen maar dat ik me goed in mijn vel voel
beetje te veel beetje moe beetje hyper beetje wijzer beetje gechat beetje geschreven beetje te weinig tijd
over vandaag: heel tevreden veel gelachen veel gekletst veel geleerd veel gelezen veel verkocht veel gereden veel gezien vooral de zon!
oh nog iets wat ik gisteren ben vergeten te vertellen ik was helemaal vergeten dat ik iets had ingestuurd voor publicatie in ons kwartaaltje sinds ik virtueel vertoef bij poëten en schrijvers had ik dit zelf ook eens geprobeerd en eigenlijk vond ik het zo leuk om te doen dat ik het wilde delen en niet alleen in deze blog toen ik dan ook mijn eigen woorden las in dat 'lichtbundeltje' ging er een rilling door me heen die nog werd versterkt door verschillende positieve reacties niet dat ik pretendeer dat ik het kan maar ik voel me er heel gelukkig om dat ik het zonder angst voor commentaar heb geprobeerd: fantasie verweven met oude herinneringen dit is blijkbaar een mooie voedingsbodem
vandaag passeerde er een kleuterklasje met een grote boog langs mijn kraam de juf riep: "niet kijken, doorlopen" wel 3x achter elkaar en de kinderen werden aangepord om de pas te versnellen
jeee!! dat hoorde ik vroeger mijn moeder zeggen toen we per ongeluk in een 'rode zone' belandden
ik dacht vandaag aan dat voorbeeld van die roze olifant: niet denken aan die roze olifant niet daar aan denken, hoor beloof me om er niet aan te denken ... waar denk je dan aan? ja, watte...
er kwam ook nog een andere juf met haar kleuterklasje en die juf zei: "ruik eens en vergelijk dat eens met de geur van vis of vers gebraden kip of fruit" ze nam er tijd voor en bleef zelfs nog een tijdje babbelen met een kennis die ze tegen kwam de kinderen keken hun ogen uit naar mijn zoete waren en sommigen vroegen de juf wat te kopen maar die liet hun gewoon merken dat niet alles wat ze zien ook direct gekocht moet worden later liepen ze voort en nee, ze hadden inderdaad geen snoepje gekregen maar ze werden ook niet voorbereid tot een hypocriet leven waarbij men snoep hoort te verafschuwen en toch stiekem onder de dekens snoept
ik zag kinderen zich ziek eten op verjaardag feestjes terwijl diezelfde kinderen ouders hadden die beweerden, dat hun kinderen niet snoepten, er kwam geen snoep in huis ja, watte! (dat is 2x, maar bewust)
dochter lief is ondertussen naar de tandarts geweest zoals ik al eerder schreef heeft ze goede tanden ondanks onze branche na 2 jaar geen enkel gaatje wel en barst in een tand niet van harde snoep want dat eet ze niet ...
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
