dat we tegenover elkaar staan.
Jammer dat we naar huis moesten, volgende week verder, haha!
Ik kwam thuis met een gloed in mijn ogen.
Manlief dacht dat ik een goede verkoop had gehad
nee hoor, gewoon een stevig debat.
Dat debat was er niet geweest, als de verkoop goed was geweest
grappig eigenlijk
schitterende ogen ondanks de slechte verkoop
ik denk dat ik me eigenlijk gewoon meer moet uitspreken over mijn mening.
in plaats van te surfen op het internet
schitterend in plaats van verborgen....
ik denk dat zulke gesprekken verrijkend kunnen zijn
dat beide gesprekspartners leren omgaan met anders denkenden
dat conflicten ook constructief kunnen uitdraaien
hiermee terug naar af zijnde....is het wel weer eens genoeg voor vandaag
o ja, hé, dit is leuk:
ik realiseer me nu pas,
dat ik maandagavond een gespreksavond leid over bovenstaand onderwerp.
over toeval gesproken....
als er nu nog volk komt opdagen, dan kan dat wel tof worden.
23-02-2006
vorige zomer heb ik stevig op internet gedebatteerd met achtereenvolgens 3 mensen
Met de eerste had ik eigenlijk heel zinnig contact,
hevig ja, dat wel,
maar vooral ook heel leerzaam.
De tweede wilde mensen overtuigen (de eerste trouwens ook),
maar op een manier die me stevig tegen de borst stuitte....
De tweede stond op het punt te gaan en toen roerde de derde zich....
ze stormde de discussie toen binnen.
Uit haar reaktie bleek dat veel van haar antwoorden volledig naast de kwestie grepen.
Soms werden zijwegen ingeslagen die zich steeds verder van de discussie verwijderden........
Ik besloot er niet te veel op in te gaan.
Ook niet op de latere berichtjes van Gypsi....
(achteraf gezien blijkt dat zelfs sympathie op te wekken, grappig is dat)
Ik dacht: geen energievreter meer in mijn leventje...
Te meer omdat ik er in mijn privé leven ook met energievreters geconfronteerd was.....
Er was wel één overeenkomst tussen alle drie deze (ex-)leden van deze msn groep,
één boodschap kwam er steeds bovenuit:
"kijk naar mij, ik verricht veel goed werk, kijk naar mij en leer van mij"
ok, dit was mijn interpretatie, ik geef dit toe....
meer nog, direct ging ik voor mijn spiegel staan en dacht ik:
wat zegt deze gedachte over mijzelf, over mijn eigen gedrag.
Ik ben daar dus niet goed van geweest, dat meen ik oprecht.....
Ik dacht nog: "moet ik nu zelf ook maar mijn mond houden,
want ik ben hard in dezelfde richting aan het bewegen...."
Dus bleef ik mezelf maar steeds in vraag stellen
en reageerde ik weinig op wat er hier allemaal gebeurde,
ook niet op berichtjes die aan mij gericht waren.
Er was een soort kramp in mij.....
Ondertussen publiceerde iemand anders diverse teksten.
Eigenlijk spraken die titels me erg aan,
ik dacht: "dat wil ik lezen, daar wil ik ook wel mijn zienswijze aan toevoegen."
Maar verder dan de titel kwam ik zelden......
Ik heb het echt heel moeilijk met lange tekstblokken
(vandaar dat ik mijn eigen teksten bijna altijd deze vorm geef)
Ik kan er mijn aandacht niet bijhouden....
ik botste weer eens tegen een onmachtssgevoel....
en liet dat los.....
ik dacht weer aan die spiegel, aan mijn "kijk naar mij gedrag"........
en ik dacht:"het is misschien wel gewoon veel beter om niet te reageren...."
ondertussen blijken er dus mensen naar mij te kijken,
vol aandacht,
en ik?
Ik geef geamuseerd een knipoog naar mijn spiegelbeeld.
*
*
*
deze week is het hier lekker levendig
bijna stortte ik me vol overgave in de discussie
als eerste
maar ik bedacht me:
mijn neiging om mensen te gaan verdedigen,
draagt niet bij tot het goede verloop.....
mijn neiging om eens mijn gedacht te zeggen,
brengt me weer tot een zelfde situatie als die van vorige zomer
met dat verschil:
de eerste keer had ik er echt zin in
nu denk ik: pffff, moet het echt?
.....
nee dus
...
ik wachtte en het verloop deed me deugd
deze keer las ik prachtige meningen
eigenlijk zag ik eindelijk de mensen die hier regelmatig berichtjes zetten
maar in een daglicht dat zij zelf verkozen
hun "eigen ware daglicht"
daar mee wil ik zeggen:
ik ben dankbaar dat ik ieder mocht leren kennen in deze situatie
bovendien heb ik deze keer niks toe te voegen
alles wat ik wilde schrijven is al neergepend door de anderen
en net dat doet me deugd
25-02-2006
telkens wanneer ik positieve reakties krijg
geraak ik in een kramp
mijn eerste reaktie is:
"niet reageren"
gewoon omdat ik voel,
dat ik dan mijn woorden ga wikken en wegen
...
iets wat ik overigens niet doe,
wanneer ik gewoon een vervolg schrijf op een onderwerp
Dan komt alles spontaan in me op,
dan lees ik het nog wel eens over alvorens het te plaatsen,
maar alleen maar om er typefoutjes uit te halen
.....
even terug naar het begin,
want ik zie mezelf wegzeilen van dit heet hangijzer
niet alleen nu
niet vandaag of gisteren
nee, ik ben me er al enige tijd van bewust
kheb de neiging om er allerlei redenen voor te verzinnen
de leukste is gewoon ordinair: tijdgebrek
haha, dat motief gebruik ik dikwijls,
maar het is raar,
dat ik nooit tijdgebrek heb als ik iets graag doe
bijvoorbeeld........
kijk
ik zoek alweer een zijweggetje op
maar deze keer heb ik het door
dus keer ik me om en ga terug naar mijn bedenking over mijn gedrag.
dus waarom reageer ik niet
waarom ga ik eigenlijk moeilijk in dialoog
vooral wanneer ik complimentjes krijg
misschien omdat ik me niet afhankelijk wil tonen
of
bang voor de gevolgen van een antwoord
antwoorden schept banden
banden scheppen verplichtingen
verplichtingen scheppen gewoonten
en gewoonten zetten me vast
dan voel ik paniek
kvind het moeilijk om toe te geven
dat ik zelf ergens wel voel dat er iets niet klopt
hoe moet ik het uitdrukken
het 'klinkt' beredeneerd, logisch
en het klinkt tegelijk 'krom'
rondom dit thema heb ik al diverse malen een gesprek gehad
en steeds besef ik dat ik ergens een denkfout maak
meer dan waarschijnlijk schuilt die in het feit dat ik veralgemeniseer
.....
even oefenen om het fenomeen te doorbreken
door vandaag mezelf deze vragen te stellen:
scheppen beantwoordingen altijd banden?
scheppen banden altijd verplichtingen?
scheppen verplichtingen altijd gewoonten?
en........ zetten alle gewoonten mij vast?
Ik denk plots aan die vlinder
die zich ooit in een vlindertuin op mijn hand zette:
ik had mijn hand uitgestoken
er leek contact te wezen tussen hem en mij
maar was dit een band?
maar hij voelde zich niet verplicht om te blijven zitten
en evenmin ontstond er een gewoonte
ik ontspeur een angeltje:
ik wilde die vlinder wel langer laten zitten
ik achtervolgde die vlinder,
hopende dat die nog eens kwam
.......
pffff
creeer ik banden, verplichtingen en gewoonten bij anderen?
en dan nog het lef hebben om zelf mijn vrijheid op te eisen?
jaja
......
ehhhh
genoeg gefilosofeerd
en nu gauw om boodschappen
