31-10-2006 om 20:05 geschreven door annemiek

30-10-2006 om 22:36 geschreven door annemiek

Toen ik jaren geleden arriveerde als bezoeker was mijn eerste ervaring die van een soort van ‘warme thuiskomst’. Ik taterde er lustig op los. Later zag ik dat de meeste aankondigingen op een bord werden geschreven. Die wilde ik verfraaien via computerwerk en zo is mijn vrijwilligerswerk gestart.

Terwijl ik enkele activiteiten volgde werd me gevraagd om de opleiding te volgen. Ik weet nog goed dat ik dacht dat ik daar wel geschikt voor was, omdat ik vlot met mensen babbelde.

Ondertussen weet ik wel beter, die eigenschap is niet de belangrijkste. Luisteren zonder oordelen en veroordelen, me open stellen voor iedereen was belangrijker. Voor ik in De Lichtbron arriveerde had ik gewoon niet door, dat ik me voor velen afsloot. Ik was slechts spontaan met diegenen, waarmee het vanaf het eerste moment klikte. Onbewust hield ik me afzijdig van een heel groot deel van mijn medemensen. Ook had ik geen idee wat er in een ander omging. Wat ik in de mensen gewaar werd, interpreteerde ik via mijn eigen gevoelswereld, die soms erg verschillend was. Daar is gelukkig veel verandering in gekomen.

De vrijwilligers opleiding  bracht me  veel kennis bij, zoveel zelfs, dan ik nadat ik al een jaar vrijwilliger was wederom deze opleiding volgde. Dit omdat ik ondertussen met meerdere vragen en ervaringen uit de praktijk zat, die om meer inzicht vroegen.

Ondertussen verzorg ik al enkele jaren het onthaal op woensdag avond. Denk ik mee over allerlei vormen van promotie rondom deze vereniging. Heb ik ontdekt dat ik graag schrijf en schilder. Dit wist ik niet voor ik in deze vereniging kwam. In mijn verhaal wil ik eigenlijk vertellen dat het vrijwilligerswerk een kwestie is van geven én van daar veel voor terug krijgen. Er is ook tijd voor mijn eigen innerlijke processen, voor mijn eigen creatieve uitspattingen, dus voor mijn eigen innerlijke groei. En daar voel ik me dankbaar voor.

En er is nog iets..... Voor ik hier terecht kwam zwierf ik van groep naar groep, voelde me nergens voor lange tijd thuis. Ik toonde me altijd langs mijn mooiste kant: energiek en enthousiast. Wanneer de mensen te vriendelijk waren, te dichtbij me kwamen, zagen ze me na verloop van tijd niet meer. Ik kon de oprechte warme vriendschap niet aan.... Het gaf een gevoel van verstikking en ik keerde me af. (maar eigenlijk liet ik mezelf niet toe, mij te tonen hoe ik was)

Ondanks dat het een rode draad is in mijn leven, voel ik in De Lichtbron, dat mijn afstand die ik soms nodig heb, niet leidt tot een breuk. Dat ik er altijd welkom ben in eender welke geestesgesteldheid. Dat ik mijn twijfels mag en durf uiten zonder me bedreigd of buitengesloten te voelen. Dat ik me durf te tonen wanneer ik me beroerd, depressief, verdrietig en overstuur voel. Dat heb ik vroeger nooit gedaan, ik kroop dan weg.

Daarom vooral ben ik vrijwilliger bij de Lichtbron, omdat ik weet dat er zo maar weinig plekken zijn. Ik geloof dat we aan vele anderen die veiligheid (die ook ik zelf zocht) kunnen bieden. Het geeft een meerwaarde in mijn leven.

30-10-2006 om 22:35 geschreven door annemiek

DE JUISTE VRAGEN van DEBBIE FORD

Onlangs viel mijn oog op dit interessant boek: “De juiste vragen” geschreven door Debbie Ford. De ondertitel heette: “Stap uit je angsten, negatieve gewoonten en verborgen motieven en leef een krachtig en positief leven.”

Dit onderwerp en dan meer specifiek over onze schaduwkanten vind ik bij meerdere boeken, maar deze keer viel mijn oog op een andere benadering.

De schrijfster gaat uit van “10 wezenlijke vragen die je een weg wijzen naar een bijzonder leven.” Het gaat over de keuzes die je maakt in het leven. En meer bepaald over het gevolg inschatten voor je geestelijk welzijn.

Die vragen zijn:

1.       Zal deze keuze mij voortbewegen naar een bezielde toekomst of zal ik erdoor in het verleden blijven vastzitten?

2.       Zal deze keuze mij op de lange termijn bevredigen of zal zij mij kortstondig bevredigen?

3.       Eis ik mijn aandacht op of probeer ik een ander tevreden te stellen?

4.       Ben ik op zoek naar wat juist is of ben ik op zoek naar wat verkeerd is?

5.       Zal deze keuze mijn levenskracht vergroten of mij van mijn energie beroven?

6.       Zal ik deze situatie gebruiken als katalysator voor groei en ontwikkeling of om mijzelf te straffen?

7.       Neem ik door deze keuze mijn lot in eigen handen of geef ik het erdoor uit handen?

8.       Doe ik dit uit eigenliefde of doe ik dit om mijzelf te ondermijnen?

9.       Handel ik op basis van geloof of vanuit angst?

10.    Kies ik vanuit mijn goddelijkheid of vanuit mijn mens-zijn?

Wat me bijzonder verwonderde is dat ik door mijn leven te overschouwen tot enkele verbazende conclusies kwam. Van sommige beslissingen wist ik wel dat die zeker niet aan die vragen in positieve zin beantwoordden, maar van vele ander beslissingen had ik simpelweg mijn onderliggende motieven zelfs niet door gehad. Deze sloegen (en slaan nog steeds) op meestal op kortstondige bevredigende invullingen van mijn behoeften. Die dus achteraf een gevoel van onbehagen achter lieten. En toch maakte ik geregeld dezelfde fouten in min of meer dezelfde situaties. Ik zit dus vast in gewoonten die deze vragen niet in positieve zin konden beantwoorden. Maar zoals gewoonlijk is het nooit te laat om met dit boekje als leidraad mijn leven een andere richting te geven.

Uitgeverij: Servire  ISBN 90 215 3820 2

30-10-2006 om 22:32 geschreven door annemiek

29-10-2006 om 20:20 geschreven door annemiek

De schort

De kinderen van vandaag weten waarschijnlijk niet wat een schort is.

Het gebruik van de schort van oma moest de kleding onderaan beschermen, maar die diende tegelijk als pannenlap voor hete pannen uit de oven.

Hij deed perfect dienst als tranendroger voor huilende kinderen, en werd bij gelegenheid zelfs gebruikt voor het leeghalen van vuile oren. Het was van vele kleuren en drukken.

Voor de kippenren werd de schort gebruikt voor het dragen van eieren, piepkleine kuikens, en soms half uitgebroede eieren die in de verwarmende oven moesten uitkomen.

Wanneer er bezoek kwam, waren die schorten ideale bergplaatsen voor schuwe jonge kinderen - en toen het weer koud was, sloeg oma de schort rond haar armen.

Die grote oude schorten veegden de transpiratie weg, wanneer ze over het hete houten fornuis hing. Het brandhout werd in die schort in de keuken gebracht.

Uit de tuin droeg het alle soorten groenten. En het voerde de schillen van de erwten naar buiten. Op de terugweg werd de schort dan weer gebruikt om de appelen te dragen die van de bomen waren gevallen.

Als er onverwacht bezoek opdook, was het verrassend hoeveel stof die oude schort in enkele seconden van het meubilair kon verwijderen.

Wanneer het eten klaar was, wuifde oma op de veranda met haar schort, en vader en de kinderen zagen van verre, dat ze aan tafel moesten komen.

Het zal lang duren alvorens iemand iets uitvindt die die "schort van weleer" zal vervangen welke zo multifunctioneel was.

26-10-2006 om 00:00 geschreven door annemiek