Deze soort van blog heb ik gecopieerd van diverse andere sites, zodat alles bij elkaar blijft
02-01-2006
niet te geloven hè
net op "le moment suprème" besluit mijn dochters vriendje
om onze harddisk van de ene computer over te bouwen
als "slave" harddisk van een nieuwe (jongere tweedehandse) andere computer.....
resultaat: geen internet meer
op geen enkele manier
hij moest dringend huiswaards vertrekken
dochterlief zou het, met telefonische ondersteuning van hem, het wel fixen...
no way, nul de botten, nikske van dat al.....
nou moet ik toegeven dat ik me vroeger alles van pc
helemaal door zelfstudie en uitproberen "eigen" heb gemaakt
.......maar de laatste tijd boeit het me niet meer......
en nu was ik verdorie afhankelijk van die snotneuzen, hahaha
in ieder geval.... kheb kunnen wachten tot na het bezoek aan mijn ouders
en toen begon het wel echt te jeuken hoor
kmocht ook niet op haar pc
ze (mijn dochter) zei: "niks er van, anders doe je veels te veel naar de knoppen"
maar ze was dus wel te moe om iets te fixen voor mij
en als er nu iets ik waar ik de pest aan heb is wachten, haha
en als er nu iets is waar ik nog meer de pest aan heb
is dat ze zeggen dat ik dingen verpruts
maar waar ik helemaal de pest aan heb
is dat men van de veronderstelling uit gaat dat ik dit allemaal niet zelf kan
kben d'r voor gaan zitten
heb me er op gefixeerd
ben beginnen klooien
uitproberen
enz enz
uiteindelijk bleek er dus nog iets op te staan van de vorige eigenaar,
dat alles blokkeerde
mijn dochter wilde al hele andere dingen gaan doen morgen
veel drastischere oplossingen en zo
t'is niet meer nodig zoetje
mamaatje heeft het zelf gefixt, hahaha
...
Vannacht nieuwjaar gevierd in de vereniging 'de lichtbron'
onder vrienden dus
twas als thuiskomen
kheb genoten
en het eten was subliem
en de sfeer nog beter
en kheb massa's foto's getrokken
om mijn kado uit te proberen, natuurlijk
kbegin mijn toestelleke te kennen, hoor
laat de anderen maar lachen
kwas om 3 uur thuis, netjes van mezelf
kdacht er oorspronkelijk nog over om na twaalven nog ergens naar toe te rijden,
naar een ander adres vol (internet)vrienden
maar nee, twas welletjes
vanmorgen energiek tbeddeke uit en lekker vers gerief gaan halen bij de bakker
koffiezet was al direct kapot, maar ik had er eentje in reserve 
met andere woorden, als ik dit hierboven allemaal zo overlees
leek er vanalles tegen te gaan
maar heb ik eigenlijk ook vanalles terug recht getrokken
tgeeft me moed voor 2006
zou ik dan toch een klein beetje minder afhankelijk worden?
 4-1-2006
vandaag maar weer eens en lanterfanterdag.....
ik moet eigenlijk vanalles, maar nee, ik heb geen zin
toch niet in vanalles
khad wel zin om te blijven liggen
om uitgebreid de gazet te lezen
en allerlei andere leesgerief wat hier rondslingert
ook zin om op jacht te gaan naar een andere warme luchtoven
kheb een mooie gevonden, eentje met bolle wanden
vanavond als foccacio afgebakken
én een rijstvlaai, daar houdt mijn ventje zo van
de oven was eigenlijk een kado van hem
van deze zomer al, voor moederdag
maar ik was er gewoon niet toe gekomen om hier en daar te gaan kijken
het was meer de overvloed aan keuzes die me op zulke momenten opbreekt
in dit geval, met deze oven, heb ik het gewoon zo opgelost:
de binnenmaat moest zus en zo zijn
en voor de rest vond ik hem gewoon leuk, haha
dus hij is verkozen omdat die leuk is
zou hij door een adhd-er ontworpen zijn?
eentje die leuke dingen ontwerpt
om te kunnen zeggen: "nou wat vinden jullie er van?
anders dan andere, hij springt meteen in het oog, ja toch?"
als ik ovenontwerper zou zijn dan had ik ook ronde vormen gebruikt
ik ben dol op ronde vormen
op siervoorwerpen of gebruiksvoorwerpen die een stroomlijn hebben
een lust voor mijn oog, ik kick er op!
voor de rest heb ik me bezig gehouden met een kerstkaart te ontwerpen
kheb een eigen schilderijtje daarvoor gebruikt
....doet me denken aan de ovenontwerper:
ja, ik wil erkenning,
ja ik wil bevestiging
ja ik wil uniek zijn
ja ik wil dat mijn kaartje niet weggegooid wordt
en ja ik wil een originele tekst daarop
en ook dat is me gelukt, denk ik
toen ik hem aan mijn ventje liet zien
was het stil, te lang stil, ik dacht al:
"ok, scheur maar kapot, dit wordt niks"
ik zei:
"als je wil stuur ik hem alleen maar uit mijn naam naar mijn vrienden"
daarmee nog enige fierheid tevorschijn halende
hij zei, na die lange stilte dus:
"hij is mooi"
ik zei: "alleen maar voor diegene die al een kaartje heeft gestuurd,
de anderen krijgen een gewone, want dit is afgedrukt op fotopapier"
"ja" zegtie: "dat is een goed idee!"
mijn ego groeit weer
verdorie waarom ben ik zo afhankeleijk van een andermans oordeel?
waarom denk ik bij stilte of bij afwezige antwoorden:
"ik doe het niet goed"
.....
dit nieuw pc-tje draait ondertussen weeral lekker
alleen de scan werkt nog niet naar behoren.....
nog steeds niet, kheb al vanalles geprobeerd
want met die troubleshooter van dat merk ben ik niks wijzer geworden
wat heb ik nog gedaan vandaag
de rest van de was, tjonge het was een reuze berg maandag
maar ik ben er doorheen
lakens nog op bed leggen
en dan kerstkaarten adresseren
een lanterfanterdag was het vandaag
ik merk wel op dat ik tussendoor vanalles vastneem
en eindelijk op zijn plaats leg....
het was gewoon te druk vorige maand
en mijn ventje is ook niet zo'n pietje precies
dochter ook niet, haha
nou ja, ik denk aan de tip:
"eindig je dag met een schoon aanrecht"
en ik vraag me af
zal ik of zal ik niet
want dit houdt voor mij in:
hou ik die goede gewoonte of hou ik hem niet vol
dingen die ik niet vol hou
die halen me vierkant naar beneden
dus vandaar dat ik tegen positieve routinegewoonten ben
ik hou ze niet vol
en dan voel ik me shit
kvoel me nog niet shit
kzal me pas shit voelen,
als ik de lakens nog niet op bed heb gelegd
en mijn ventje wil naar boven,
na het verorberen van zijn stukje rijsttaart
dus om dat te voorkomen
stop ik nu maar en doe wat ik nog te doen heb
12-1-2006
raar,
als ik vanalles wil schijven ben ik niet in de buurt van de pc
ben ik wel in de buurt, nu bijvoorbeeld, dan heb ik een black out
vind geen woorden om te reageren om andermans berichten
wil wel maar kan niet...
wat is dat toch?
gisterenavond was ik eindelijk weer als vanouds op mijn woensdagavond routine
als vrijwilliger voor het onthaal van onze vereniging 'de lichtbron'
ben er denk ik 2 maanden tussenuit geweest wegens te druk met het werk.
heb er de open haard aangestoken
en alles voor eventuele bezoekers klaargezet
er kwam er deze keer maar eentje
een lieve vrouw die ik al langer ken
voelt goed: één bezoeker, dan heb je meer contact dan met een groep mensen
we kwamen in de loop van de avond bij het thema: houden van jezelf-tijd maken voor jezelf....
iedere keer opnieuw kom ik mensen tegen op mijn pad die dat doen
zij dus ook
ik dus niet
ook zoals gewoonlijk
wat is dat toch
theoretisch weet ik perfect hoe en wat
praktisch gun ik me dat niet
neem er geen tijd voor
als ik dat eventueel toch af en toe eens wil doen,
dan vliegen er zoveel gedachten door mijn hoofd
dat ik helemaal afdwaal
om tot slot bij het horen van de 'biep' mijn wasgoed uit de droogkast haal
en alweer bezig ben
ben altijd bezig
altijd druk in't hoofd
meestal met gesprekken of chats die blijven hangen
altijd interessant
maar bij mezelf komen? niet echt, nee
ik laat het hier maar bij
t'is gewoon niet de juiste moment voor het grote werk, haha
is dat grappig? zelfs dat weet ik niet, twas eruit voor ik het wist
wat is dat toch allemaal met me?
13-1-2006
vanavond een staaltje gehad van twijfel aan mezelf:
ik koerste richting een vergadering.
waarvan ik eerst dacht dat die morgen was
en die ik dan niet kon bijwonen
maar in een mailtje dat ik gisteren kreeg van een andere deelnemer
stond dat het vanavond was, want ze wilde me er even aan herinneren
er was dus niemand
ik dacht meteen: het ligt aan mij
ik zoek de bewuste papieren
liggen thuis natuurlijk
ik terug naar huis
mail checken
ja hoor, ik was niet verstrooid, ze had deze datum doorgemaild
ok, ik ben er morgen dus niet
kheb een dineetje met de familie
en dat gaat voor, haha
zo dikwijls zien we elkaar niet
en data afspreken met mensen die ook een drukke agenda hebben
dat is zoeken als een speld in een hooiberg...
vandaag mocht ik eindelijk weer eens naar mijn favoriete namiddag markt
ik was er al ooit eens een paar keer geweest, maar door allerlei omstandigheden, moest ik er toen vanaf zien....
kon ik daar een jaar geleden niet meer naar toe
maar vandaag was het mijn come back
wow, de zon scheen en mijn eerste klanten waren er die me echt gemist hadden, hartverwarmend en een prettige verkoop ook
wat ik zo grappig vind, is dat er velen daar helemaal niet willen staan, wel op die markt, maar niet op mijn plaatsje
helemaal ten midden van de marokkanen
de zon scheen dus en ze gaan te keer als een bende adhd-ers, haha
wat denk je, kvoel me er als een visje in het water
en dan nog als vrouw alleen die lacht naar iedereen
khad aandacht hoor, op een fijne manier.
twas puur genieten.
en volgende week ga ik veel vroeger naar daar
iedereen rondom me pakt al 2 uur vroeger uit
dus wie ben ik om dat te laten
dan heb ik meteen klanten die hun middagpauze spenderen bij ons
dit tot zover....kben er nog een beetje opgewonden van
mijn ventje genoot van de schittering in mijn ogen
21-1-2006
Kwil wat kwijt, want er is iets echt raars aan de hand
..
Kheb het misschien nog al eens geschreven: die marktwagen van me,
Die neemt beslissingen in mijn plaats....
Toen vroeger het een en ander te veel voor me werd,
Werd ik altijd ziek
Tegenwoordig beslist mijn marktwagen
Al naar gelang de ernst van mijn toestand
Varieert de ernst van zijn kwaal
Mijn toestand:
Systeem een beetje overbelast
Kweet even niet waar de energie vandaan te halen
Om hier thuis mijn huishouden recht te trekken
Kheb geen energie, eigenlijk....
Mijn marktwagen deze keer ook niet
Hij krijgt geen diesel in de motor
Ik weet hoe ik met de hand diesel moet op pompen
Je voelt dan na verloop weerstand...
Geen weerstand, nikske te voelen
Ik dus om diesel, want misschien was mijn dieselmeter in mijn dashboard wel kapot
Dus diesel aangevuld, weer getracht te pompen...
Nee nog altijd nikske.....
marktwagen heeft dus ook geen energie
Kheb al eens zonder remmen gestaan ook
of helemaal voor een maand er tussen uitgelegen
en mijn verwariming doet het ook niet
(tja, zo warm ben ik ook niet voor mezelf)
Pffff, Kben te lam om me druk te maken
Een grote mok koffie
Even hier van me af schrijven
En dan maar snel met mijn dochter aan de slag
Samen huishouden een grote beurt geven
Of zo iets
Ze slaapt ook uit zie ik
Maar dat is logisch, ze is herstellende van griep
Maar ze stond er op dat ze vandaag mee het huishouden zou aanpakken
Daar hangt een bijverdienste aan vast
Anders moest ik het ook betalen aan een vreemde....
Verdorie,
Ik wist gisteren al dat er iets niet goed met me ging
We hadden een vergadering met de vereniging waar ik vrijwilliger ben
En op het einde constateerde ik dat ik met geen enkel actie plan naar huis ging
Dit is me volstrekt vreemd
Meestal maak ik een waslijst van aantekeningen,
Die ik dan in de loop van de week uitvoer....
Grote en kleine karwijtjes om de werking wat gemakkelijker te laten verlopen.
Nu: Niks
Tvoelt raar
Kweet het even niet......
Misschien gewoon even een signaal dat ik eens naar mezelf moet kijken
Mezelf een grote beurt geven, haha
Lief zijn voor mezelf...... dat zeggen mensen al jaren tegen me.
23-1-2006
Kheb me vandaag een hele dag, van 9 tot 5 geamuseerd met een verenigingsdag.
We hadden een superbrunch: iedere deelnemer nam een gerechtje mee, al naar gelang zijn of haar budget dat toeliet. Toffe dag.
Wat een team!
Kvoel me er thuis. Iedereen luistert naar elkaar en naar de bezoekers.
Iedereen komt er voor zijn of haar 'zachtere' kantjes uit en wordt daar nooit op gepakt.
Wie het moeilijk heeft, mag het moeilijk hebben en wordt toch ondersteund. Niemand wordt er overblufd of afgeblaft of de mond gesnoerd.
Geen waakhonden in de buurt, haha. Die hebben wij niet nodig.
Maar ja, veiligheid bieden aan mensen, dat is geen kwestie van een 'alarm installatie installeren' en 'sloten op je priveleven'.
Vreemd, dat mensen die zelf niks vertellen over hun priveleven, uit angst dat dat tegen hun gebruikt wordt, heel erg verhard door het leven gaan, en bovendien zelf direkt een mes zetten in andermans rug. Een rug van iemand die zich kwetsbaar durft op te stellen.
En toch geloof ik in dat laatste, ik geloof in het kwetsbaar opstellen van jezelf.
En weet je waarom? Het is niet levens bedreigend...En bovendien laat het aan anderen de ware aard van diegene zien die het misbruikt.
Dapper vind die zichzelf.....
Een laffe daad, dat ziet de omgeving......soms
......niet altijd, soms verkiezen omstaanders te doen alsof er niks gebeurd is, willen ze zich er niet mee inlaten, want dat vraagt energie.
Soms zien de omstaanders niet verder dan hun neus lang is en kiezen ze voor de messentrekker, hopende dat die hun zachte plekjes niet vindt.
Och ja, t'is de gank van't leven, hè.
kvoelmeeigenlijkvrijgoedinmijnvel
25-01-2006
Kben zonder remmen geweest
..
Als een Don Quichotte tegen zijn windmolens
Volledig overtuigd dat niemand de moeite deed
om me te begrijpen
Ik tegen iedereen
Waarschijnlijk heb ik mezelf meer schade toegebracht dan de anderen
Die zitten misschien wel flink te lachen
Of vinden me zielig
Het zij zo,
tis gebeurd
Een vriend zei:
adhd is onlosmakelijk verbonden met de drang om te ruziën
Altijd discussiëren, niet afgeven.......
Kvoel me er niet minder om
Kheb alleen maar verkeerde woorden gebruikt
Toch zeker op het laatst
Steeds maar meer olie op het vuur
En wat me het meeste verbaasde was mijn enthousiasme
Mijn furie
Mijn gevoel dat ik leefde
Dan ik vocht voor de goede zaak
En daar zelfs nu nog in geloof
Na enkele dagen bezinning kwam er iets anders om de hoek kijken
Deze zomer ben ik getuige en zelfs deelnemer geweest van soortgelijke discussies
Eentje in live en twee op internet....
Alle die drie mensen, hadden het ook goed bedoeld,
Maar volstrekt verkeerd aangepakt
Wij (de groep) dachten wat bezielt die mens
Wij dachten: die wil verdeeldheid zaaien
Wij dachten: die is gefrustreerd
Wij dachten: die moet eruit
De eenling dacht elke keer: ze willen me niet begrijpen
Ze willen me belachelijk maken
Ze denken dat ze op het goede pad zitten
Ze denken dat alleen hun methode de beste is
Ze willen niks inzien
Awel,
ik vertrek,
ze zullen hun plan dan maar moeten trekken zonder mij
Kheb mijn best gedaan,
meer kan ik niet doen
Lang heb ik over die situaties nagedacht
Kvroeg me af,
hoe kon dat zo escaleren
Kheb me intens bezig gehouden met me in te leven in hun
Het lukte me niet.....
Tot nu.........
Vorige ochtend werd ik wakker met de gedachte:
NU heb ik het ook gedaan
IK alleen tegen de rest...
Niet echt alleen, maar toch, zo voelde het aan
Kben nu aan het overpeinzen
Over waar het fout ging
Over vooroordelen
Over groepsgedrag
Maar ik heb ook een andere overeenkomst gevonden tussen mij en die andere 3 Don Quichottes:
We wilden er bij horen,
We wilden iets bijdragen
We wilden een andere point of view overbrengen,
eigenlijk opdringen....
Maar vooral:
we hielden ons min of meer afzijdig van de groep
Niet te dichtbij
Niet er middenin
We wilden niet ondergedompeld worden
in groepsregeltjes en afspraken
We wilden gewoon ons eigen ding doen
Niks samen
Dat ging er mis
Bang om onze identiteit te verliezen
Omdat we allemaal een verleden achter de rug hadden
Een verleden van grote repressie
door groepen op de speelplaats van de lagere school
Een verleden van in mijn geval:
Je mag wel meedoen hoor maar dan wel in een spel dat heet:
wij tegen jou
Dit verleden doet ons de das om
Dat maakt dat we niet mét, maar ook niet zónder een groep kunnen
Dus trekken we van groep naar groep
Creëren we soms onze eigen groep
En als die groep dan te hecht wordt of te groot
Dan blazen we de aftocht
Zogezegd om ons eigen ding te doen
Maar nee, dat is het niet
Het is de immense angst,
dat die groep zich tegen ons keert
Dus zijn we ze voor
En keren we ons tegen de groep
Pfff
Tis er vanaf
Kheb het neergeschreven
Kweet niet met welk effect
Kweet niet of het me heelt van en oud trauma
Een oud verdriet....
Kben niet eens héél verdrietig,
nou ja,
niet meer dan anders
Kben blij dat ik dit inzicht heb verkregen
Kben daarom zelfs geneigd om dit incident nooit te vergeten
N
31-01-2006 om 00:00
geschreven door annemiek
|
