stoppen met denken
....
en houden van mezelf
het eerste lukt me als ik
tekeningen maak
het tweede lukt me ook af en
toe
als ik me soms zie stralen wanneer
ik in de spiegel kijk
....
ik wil alleen minder afhankelijk
zijn
van de mening van
anderen
ik heb opgemerkt dat ik mezelf ook
verwerp
wanneer ik niet "gezien" word door
anderen
dus blijkbaar heb ik anderen wel
heel hard nodig
om me lekker in mijn vel te
voelen
daarnaast komt dan weer het andere
uiterste:
niemand nodig hebben om gelukkig te
zijn
klinkt ferm
egocentrisch
daar zit waarschijnlijk een
denkfout
ik ken mensen die perfect gelukkig
zijn en dat ook uitstralen,
die mij niet nodig hebben om hun
dag geslaagd te vinden,
die wél gelukkig zijn als ik een
stukje van die dag met hun deel,
die ook gelukkig zijn als ik hun
dag niet deel
ze willen dus wel hun dag met me
delen
maar hun geluk hangt niet van mij
af
ik ben al meermaals in diep
verdriet gekomen bij deze gedachte
en meteen daarna in
boosheid
om mijn
afhankelijkheid
en om mijn nood aan iets te
betekenen voor iemand
en meteen daarna om mijn
onzekerheid
(en soms zelfs
prikkelbaarheid)
wanneer iemand me echt wél nodig
heeft om gelukkig te zijn
te véél nodig
heeft....
knoop daar maar eens een draad aan
vast
stoppen met denken
of is het filosoferen?
willen doorgronden...
door er niet langer over na te
denken
krijg ik het gevoel dat ik niet wil
nadenken
over mijn onbewuste drijfveren van
mijn daden
terwijl ik juist wél inzicht wil
krijgen.
om bepaalde patronen te kunnen
doorbreken
misschien uit afgunst voor die
mensen
die niemand nodig hebben om zich
goed te voelen
die mensen die gewoon
"zijn"
in hun puurste vorm.
ongebonden en toch warm van
hart
mild voor zichzelf en voor hun
omgeving
nergens afhankelijk
van
met een open blik
ik schijf zoveel
en kom nog niet eens toe aan de
werkelijke gebeurtenissen in mijn leven
In één week tijd is er op
emotioneel vlak erg veel gebeurd
te veel om te kunnen omschrijven op
een begrijpelijke manier
wat ik zondag nacht schreef in pure
chaos
benadert slecht een klein fascet
van hoe ik me voel(de)
vorige week dinsdag huilde ik nog
een uur
om mijn vader die leek weg te
zinken in apathie
ik kon totaal geen hart contact
meer maken
en alles leek steeds
hopelozer
woensdag reed ik terug naar
daar
en zag een ander mens:
zijn antidepressiva begonnen
eindelijk te werken
er kwam terug levenslust en we
maakten plannen
paps, mams en ik gingen mijn broer
bezoeken.
Hij is werkzaam bij de bouw van een
replica van een oud zeeuws zeilschip
maandag was het zover
en het werd een toffe
dag
paps dolgelukkig, mams
ook
tot de drang naar drank toesloeg
bij paps
ik nam hun mee naar een
plaatsje
waar we vroeger in mijn kinderjaren
graag vertoefden
altijd gelukkige momenten die
meteen vertroebeld werden door drank
mijn ouders waren beiden blij dat
we daar nog eens passeerden
en naar een paar biertjes toerden
we verder rond in Zeeland
daarna naar Lillo:
mijn voorstel waarmee ze
dolgelukkig waren
daar lekker gegeten
en ik maakte aangestalten om af te
rekenen
en hun terug naar huis te
brengen
en plots zegt paps:
nog een biertje, terwijl er nog een
half glas stond
....
ik zei dat dat geen goed idee was
en wilde vertrekken
als bij een kind verscheen een
pruillip
getreuzel met dat
pintje
bekken trekken
naar de auto
thuis beginnen over dat pintje dat
hem geweigerd was
ik zei dat dat pintje toch niet de
dag mocht bederven
de hel brak los
ik bleef rustig, onwaarschijnlijk
kalm
en vertelde dat ik van hem
hield
maar onmogelijk kon meewerken aan
zijn dronkenschap
dat hij andere manieren moest
gebruiken om in opstand te komen
tegen het bemoederende gedrag van
mijn moeder
dat zij hem wel als een kind
behandelde
maar dat hij zich daarom niet als
een kind moest gedragen
hij wil me nooit meer
zien
schold me uit voor vanalles en nog
wat
ik vertelde hem dat hij me had
voorgelogen
dat hij zijn drankgedrag onder
controle had
ik vertelde dat als dat zo
was
dat hij dan zijn dag niet liet
verkloten door één geweigerd pintje
ik vertelde dat ik nooit
geloofde,
dat hij zulke lelijke dingen tegen
mams zei,
wanneer wij terug naar huis waren,
na een fijne dag
maar dat ik dat nu zelf
ervoer.
dat hij waarschijnlijk weer
tegenover iedereen zal doen
alsof hij dol is op mams en op de
kinderen en kleinkinderen
maar razend vernijnig is als iemand
zijn pintje weigert
niet direct, nee
als iedereen weg is
tegen de laatste die
overblijft
dus meestal tegen mams
ze legt hem in de
watten
uit angst hem te verliezen door
hartproblemen
ze verstikt hem
daardoor
en hij laat alles leidzaam over
zich heen gaan
tot
iemand zegt:
genoeg gedronken
en dan breekt de dijk rondom zijn
frustratie
....
allé vooruit, het is er
uit
hier thuis heeft nog niemand
gevraagd hoe gisteren mijn dag was
en eerlijk gezegd:
mijn dag was goed
reuze goed
mijn vader is van zijn pied de
stalle gevallen
en ik hou van hem,
onvoorwaardelijk
ook al wil hij mij niet meer
zien
waarom mijn dag goed
was?
ik heb genoten van
alles
en ook van het feit dat ik voor de
eerste keer mijn mond niet hield
dat ik rustig bleef
en helder onderscheid kon
maken
tussen houden van en iets niet
tolereren
tussen houden van en mijn grenzen
bewaken
ik ben verworpen door mijn
vader
en toch bleef ik
"staan"
ondanks zijn razernij
kon ik mezelf in de spiegel
aankijken
en zeggen:
ik hou van mezelf en heb jou daar
niet meer voor nodig
dit is een mijlpaal die bereikt
is
mijn rust en
helderheid
dit wil niet zeggen dat ik dit
conflict goed heb aangepakt
verre van
naar mijn vader toe is er nog werk
te verzetten
een andere aanpak wil ik wel
proberen
als ik daartoe nog de kans
krijg
maar ik ben voor het eerst in ik
weet niet hoe lang verlost
van de angst om zijn liefde te
verliezen
mijn vader is een mens
die liefde koppelt aan
voorwaarden
en ik heb dat nooit
ingezien
ik heb me altijd gedragen in
functie van zijn liefde
die ik niet wilde
verliezen
alles in mezelf
verborgen
wat er toe zou kunnen
leiden
dat ik verworpen zou
worden
het is bezig: de grote
verandering
in juni vertelde een wijze vrouw me
dat ik de oorzaak
van het diep verdriet in mij en zo
veel meer
moest zoeken bij mijn
vader
maar ik dacht daar niet meer
aan
ik dacht dat er een simpele
verklaring was
ik dacht dat het niet zo erg
was
in augustus vertelde een andere
wijze vrouw me
dat ik moest leren omgaan met
verlies of loslaten
en ik dacht: huh? wat bedoelt
ze
nu weet ik dat beide vrouwen de
waarheid spraken
via mijn vader heb ik
geleerd
om te spreken en toch staande te
blijven
zonder angst om verworpen te
worden
velen denken dat ik rondom dit
gegeven geen probleem heb
ik weet nu dat dit de diep
verborgen kern is
de innerlijke drijfveer tot daden
die onbegrijpelijk zijn
naar iedereen, dus niet alleen naar
mijn vader
stoppen met denken?
.....
nee,
het is beter om te stoppen met
piekeren
en dingen te doen voor
mezelf
en niet om erkenning te
krijgen
houden van mezelf?
o ja
momenteel hou ik (eventjes) van
mezelf
en wanneer ik even vind dat ik
overdrijf met dit alles hier neer te schrijven
vind ik meteen daarna
dat ik meer inzichten dan ik hier
vind
(door dit hier wél neer te
schijven)
op een andere manier nooit zou
kunnen bekomen
denkcirkels worden
doorbroken
wat nooit is kunnen
gebeuren
toen ik alles gewoon neerschreef in
een dagboek
