50 een leeftijd waar ik nooit tegenop heb gezien maar direct de dag erna viel er al een envelop in de bus met voorlichtingsfolders en waarschuwingen over alle risico's die op deze leeftijd en hoger met zich mee brengt
ik heb die brief weg gesmeten als ik meer info wil over het een en ander zoek ik het wel op als de situatie op treedt ik hou mezelf echt wel op de hoogte maar om me nu dagelijks bezig te houden met bang te zijn voor dit en rekening te houden met dat.......
nu ben ik een half jaar verder een uitnodiging voor deelname aan het landelijk borstkankeronderzoek was de volgende zet ok, het is beter dat er referentie materiaal voor handen is indien er ooit wat voordoet dus met een zucht gaf ik me over aan een verpleegster die overigens echt zorgzaam met me omging en daarvoor dan ook een pluim kreeg ...... de week erna volgde een brief: waarschijnlijk niets ernstig, maar of ik toch maar eens een echo wilde laten nemen deze keer niet gratis wél 60 euro voor een weinig respectvol onderzoek door een arts die geen woord te veel zei en alleen maar een duw gaf als ik me wat moest draaien loos alarm, maar ondertussen even in de administratieve mallemolen verstrikt geraakt te moeilijk om te verwoorden
wat nog......... een afgebroken kies een verwijdering van de wortel in het ziekenhuis alle oude trauma's kwamen aangewaaid ik herinner me enkel de doodsangst welke ik doorstond als kind maar ik mis elk beeld en elk geluid behalve de stem van die laatste beul: "als je last hebt kom je maar terug dan trek ik ze wel uit" ......... ik heb gehuild om elk bezoek aan de tandarts vanaf mijn 21 jaar werd het minder omdat ik eindelijk een zorgzame mens had gevonden die dan weer op pensioen ging dus weer op zoek naar zo iemand en gevonden bij deze man ga ik nog steeds en ik kan me zelfs ontspannen tijdens een behandeling maar in het ziekenhuis begon bijna alles van voor af aan alleen heb ik me deze keer niet laten kleineren of afpoeieren ook al leek alles en iedereen tegen te zitten het is voorbij, kheb het overleefd en de pijn achteraf valt ook nog mee
een blog die een beetje pffff uitstraalt en dan ben ik nog niet eens klaar want ja 50 jaar betekent ook, dat ik in de buurt van de overgang verkeer was ik eigenlijk totaal niet mee bezig en toen ik dan ook een week over tijd was dacht ik dat ik de datum gewoon verkeerd in mijn agenda had geplaatst want ik ben zo regelmatig (28 dagen) en ik heb er zo weinig last van dat dat de meest logische verklaring was tot ik eens echt ging na rekenen en het ziet er naar uit dat het zo ver is wanneer ik er echt bij stil sta is het dus niet zo verwonderlijk, dat ik het soms plots warm had en rood aan liep en dacht dat mijn bloeddruk wat hoog was nope "8,5 op 13", zegt de dokter
.........overgang......... ..........stemmingswisselingen.......... ik denk dat deze blog op een laag pitje blijft staan kwestie van later geen rode kaken te hebben
deze week was het zover eindelijk na 20 jaar we hadden het te druk om dit speciale moment samen te vieren ik ging, hij kwam en visa versa soms te moe, soms te laat maar gisteren avond keken we elkaar aan: morgen! morgen maken we er iets speciaals van morgen halen we bij de bakker allerlei lekkere dingen morgen staan we wat langer stil bij het verleden morgen herdenken we diegene aan wie we dit ook te danken hebben morgen kijken we vooruit en gaan we plannen maken morgen starten we met champagne en kijken we elkaar in de ogen .... vanmorgen hebben we het gevierd en ook al hebben we vandaag werk voor de zaak en ook al poets ik gedurende de gehele dag toch staan we ook gedurende heel de dag even stil bij deze gebeurtenis en drinken we nog een glaasje (ja, er is nog over :) )
het huis is nu van ons het huis is eindelijk van ons alsof we nu pas echt durven te veranderen (behalve wat noodzakelijk was) ik weet dat dit voor sommigen vreemd lijkt ik weet dat dit slechts het idee van mij is maar pas dit jaar heb ik het gevoel gekregen dat dit eigenlijk ons huis is pas nu kan ik me inbeelden hoe ik het wil veranderen hoe ik thuis kom/wil komen hoe ik mijn plek hier in neem als vanzelf
Zelden kom ik kijken in facebook, voor de tv hang ik niet en energie geven aan hetgeen ik frustrerend vind, vind ik verloren energie. Een uitnodiging van Stef richting zijn facebook groep over positief gedrag zette me aldaar aan het schrijven en die reactie wil ik ook hier wel kwijt.
Daar waar ik zelf frustratie voel, tracht ik te kijken naar het waarom ik me daarover precies gefrustreerd voel. Om vervolgens te ontdekken dat niet het feit zelf negatief bedoeld is geweest, maar dat mijn reactie wél negatief en afbrekend is geweest. Dat ík dus in een anti gevoel ben verzeild, dat ík dus energie verlies en ík energie bij een ander weg haal.
Anti gevoelens zuigen dus overal energie weg. Anti gevoelens uiten, maken dat er een mini oorlog wordt gestart. Anti gevoelens uiten in groep geeft een 'wij tegen zij' gevoel.
Daarom is het zo belangrijk om eerst op zoek te gaan bij je eigen frustratie. Vervolgens zoek ik naar de gemeenschappelijke goede bedoelingen. Daarna maak ik de keuze of ik hierover wil communiceren ofwel dit alles wil laten evolueren. Omdat ik zelf het soms goed vond om van iemand te leren, maar soms kon ik alleen maar door schade en schande wijzer worden..... Het grote verschil tussen theorie en praktijk. Soms kan ik ook vertellen over mijn eigen 'schade en schande' verhalen, zodat ik via die weg contact kan maken en de ander kan voeden door herkenning.
Dit tot zover als inleiding. Denk ik........ Nee, nog wat. Ik merk op dat er velen op internet over anderen schrijven, het liefst van al over anderen die ze niet persoonlijk kennen.... over de ver van ons bed show, waarmee men niet akkoord is. Dit creëert een vals veilig gevoel, omdat het gemakkelijker is en directie confrontatie uit blijft. Hieruit kan je niet leren van elkaar en hierdoor kan je niet evolueren tot een vreedzamere, vreugdevollere mens. Hierdoor creëer je wel een veilig gevoel tussen gelijkgezinden en getrouwen. Via internet gebeurt dit zelfs nog sneller dan bij 'oog in oog' contact.
Onze uitdaging van deze tijd is het contact maken met andersdenkenden. Met mensen die ons gevoelens niet (schijnen te) delen. Oog contact maken, ook al is dit in het begin moeilijk. Vertellen dat je tracht te begrijpen, wat je nu nog niet begrijpt en vragen of de ander je daar bij kan helpen. Ik noem dit een uitdaging, maar ik vind dit vooral spannend. Veel spannender dan tot een soort krachtmeting over te gaan in de veronderstelling dat de ander te overtuigen is. Ook ik oefen hierin. Ik boek resultaat én ik ga regelmatig onderuit. Van beide gevolgen kan ik leren en dus is ook dat weer positief.
Ik wil zeker toegeven, dat ik net als jij soms weg loop of net als jij mens zie weg lopen, dat ik net als jij soms ruzie (met een ander of met mijzelf) maak of me machteloos in mijn schelp terug trek. Met jij bedoel ik ieder die dit leest. Ondertussen was mijn eigen blog al eventjes stil gevallen, omdat ik dacht dat ik nog weinig te vertellen had. Ook vond ik dat ik me tot nu toe te veel wilde bewijzen. Maar na nu (alweer een paar maanden) lijkt er toch wat te veranderen
Voor de rest verkies ik eerder positief te wezen dan er over te schrijven. Het eerste bereikt naar mijn gevoel meer mensen, van het laatste ben ik op dat vlak niet zo overtuigd. Mijn energiebalans vertelt me wat anders.
veiligheid
jezelf indekken
tegen aanvallen
tegen diefstallen
tegen misbegrepen worden
tegen vandalen
wanneer ik terug kijk naar wat ik heb geplaatst in deze blog
schrik ik
'het' had me plots te pakken
afbeeldingen plaatsen die niet door anderen gebruikt konden worden
linken plaatsen die weinig persoonlijk waren
interesses tonen die weinig reacties vroegen
vreemd zoals dat binnen sluipt
dit is niet wat ik wil
zo ben ik toch niet?
zat ik dan diep binnenin mezelf toch bang te wezen?
ik vermoed van wel mijn zorgeloosheid was ver te zoeken
dus ben ik blij dat ik hier nu even bij stil sta
om vervolgens te kiezen voor die andere manier van zijn
zacht, kwetsbaar, zorgeloos, open, koesterend
deze eigenschappen ontmoet ik momenteel in nogal wat mensen rondom me
mensen die ik vroeger vermeed als de pest
ondertussen zie ik in dat ik gelijk had....
ik ben besmet
alleen is de pest dodend
en deze eigenschappen in die mensen zijn levengevend
zij zijn zorgzaam voor zich zelf
en toch ontvankelijk voor de ander
zij stralen zonder zich te willen bewijzen
hun handelingen zijn spontaan en brengen warmte in ieders hart onlangs zei een van deze mensen 'be a magic one' voel de magie in jou wezen koester dit wezen verzorg jezelf versier jezelf doe alles voor jezelf wat je graag zou willen doen stel dit niet uit tot morgen zie jezelf stralen en geniet ervan en op die manier ben je een geschenk voor alle anderen
nee, het gaat niet over dé crisis maar wel over een voor mij onoplosbaar vraagstuk hoe reageer ik op een portret, wat iemand van mij heeft geschilderd nadat ie een foto heeft getrokken? ik kreeg het deze week in mijn handen van iemand, waarover men lovend spreekt iemand die enorm veel schildert portretten, stillevens, vergezichten en ik wist niet hoe te reageren voorzichtig..............verrast en ook in shock "zie iemand mij zo?" en vervolgens vroeg ik me af: "waarom is dit zo'n groot verschil met wie ik in de spiegel zie?" daarna vroeg ik aan een aantal mensen of ze mij hierin herkenden wat ze beaamden en ik vroeg nog eens zie ik er zo uit? en weer kreeg ik een positief antwoord ik voelde me helemaal verkrampen en nam het portret mee naar huis toonde het aan manlief die in shock uit riep: doe dat weg en laat het nooit meer zien ik was opgelucht het portret leek toch niet op mij zelfs voor een karikatuur was het niet gelijkend .... maar na enkele dagen komt er nu een andere twijfel boven drijven want ik hem me niet durven uit spreken tegen de schilder dus denk ik: "durven mensen me wel eerlijk de waarheid zeggen?" en hoe zou ik reageren, als ik me eigenlijk fier voel over wat ik heb gepresteerd? en wie kan ik geloven op zijn/haar oordeel en wie niet? er heerst dus momenteel een crisis in dit kopke .....
sinds ik terug ben uit Canada is mijn geest een beetje overactief en mijn lijf eigenlijk ook, haha dus is onze dochter's kamer snel veranderd in een stekje voor mezelf en vervolgens heb ik zo goed als alle creatieve spulletjes een plekje gegeven want deze lagen verspreid over heel het huis zelfs tot op de zolder van ons magazijn
in Canada maakte ik tijdens de laatste dagen een compositie van platgeperste bloemen en planten tot 25 jaar geleden was dit 'dé' artistieke kant van mij welke werd stopgezet toen mijn werkkamer kinderkamer werd en deze keer gaat het de andere kant op want mijn vrees werd geen waarheid ik dacht dat mijn ogen al te slecht waren en ik dacht ook dat ik al te veel trilde in mijn handen niets van dat alles dus die compositie daar in Canada werd het startsein om na 25 jaar een 'come back' te maken indertijd kreeg ik overal plaats om gratis te exposeren terwijl ik dan meteen demonstreerde zelfs Paola van België kocht een werk van me wat ik besloot te schenken, want daar was ik als 20 jarige wat van onder de indruk
tijdens die verhuis van alle materialen kwam ik ook werk en foto's van vroeger tegen en allemaal kadertjes die nooit gebruikt zijn en mijn persplanken en gedroogde planten en bloemen die heb ik wijselijk weg gegooid weet ik veel wat voor 'beesten' daarin huizen dus ondertussen staan alle persplanken weer boordevol gevuld en ik kan haast niet wachten op het resultaat ik heb wel nog wat bloemen te kort en voor sommigen daarvan is het seizoen reeds ten einde dus dat wordt wachten tot volgend jaar
ergens tijdens mijn verlof las ik een uitspraak: "wanneer je iets heel graag wil zijn in je leven, handel dan alsof dit al zo is" ik wil echt al heel lang eindelijk een 'kunstenares' worden niet voor het geld maar wel om me volledig te laten gaan in deze onafhankelijke manier van zijn vol zelfvertrouwen en levenslustig een beetje extravagant gekleed een beetje anders dan anderen
tijdens dat verlof heb ik dus kleren en juwelen gekocht, die ik graag zou dragen als ik kunstenares ben alsof ik ze zelf verdiend of gemaakt had (achteraf bleek trouwens dat ik veel meer geld over had na mijn vakantie) alsof ik me ze zonder blikken of blozen kon aanschaffen tijdens mijn verjaardag wilde iedereen dat ik in Canada iets zou doen, ik me normaliter nooit zou permitteren het werd dus geen activiteit maar wel deze aanschaf en telkens wanneer ik er iets van draag voel ik me dankbaar naar al mijn vrienden en 'het' begint dus te werken ik heb me lid gemaakt van: http://www.kunstforum.be/artiest/annemiekverras en http://www.cafedekunst.nl/
al mijn materialen kennis van vroeger kwam terug boven ook heb ik een soort 'eigen huismerk' of 'stijl' bedacht en ondertussen bleef ik even ter plaatse trappelen ik denk dat ik in de theorie bleef hangen zoals me wel meer overkwam mijn hoofd zit alweer vol gedachtenkronkelingen niet van die moeilijke wel van die opgewekte van die welke bijna niet te stuiten zijn gedachten die elk 'eerst' willen geboren worden ik vrees dat ik plaats te weinig heb genoeg gevreesd morgen begin ik na enkele vingeroefeningen in afgelopen maand wordt het hoog tijd
verdorie, een mens went snel aan een computer met een ander toetsenbord. mijn q en a verwisselt steeds....
zo'n reis is niet echt zo duur: ik heb verleden jaar al alle
prijzen voor de vluchten gevolgd op airfair.nl en vervolgens deze
winter goedkoop geboekt.
het was natuurlijk ook prettig, dat mijn vriendin de auto van
haar zus mocht gebruiken en bovendien is de benzine in Canada niet zo
duur. we hebben een potje gemaakt voor benzine en Bed & Breakfast.
het duurste aan dit avontuur waren al die hebbedingetjes, die ik heb
gekocht. zelfs het verblijf in allerlei B&B was niet zo duur, want
we deelden alles onder elkaar. ook het eten was er zeer goedkoop, ik
heb alle dagen vis en ander zee fruit gegeten. en onze ontbijten waren
zo volumineus, dat we een middagmaal konden overslaan.
wat ook fijn was: iedereen die een B&B beheerden, waren mensen die
dat met hart en ziel deden, dus die meerwaarde is onbetaalbaar en wel
hartverwarmend. ik heb dus veel mensen ontmoet, die hun zaak beheren zoals ik mijn marktwagen eigenlijk draait daar alles om of zoals Trockener Kecks zingt: "doe alles wat je doet met hart en ziel"
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
