sinds kort ben ik eigenaar van een nieuwe naaimachine
en wat ik dacht kwam uit ik vind het ontzettend leuk om ermee te creëren
na eerst een tijdje te oefenen op een lapje maakte ik linten aan onze gordijnen van de slaapkamer zodat die aan ringen konden worden vast geknoopt die dan weer over een roede schuiven. dat ging al zeer vlot
vervolgens ging ik met mijn favoriete kleuren aan de slag en met verschillende materialen om die machine nóg wat beter te leren kennen en dit is het resultaat
Vandaag tijdens het poetsen ging het helemaal fout: Allemaal stemmen in mijn hoofd, hele debatten over voors en tegens. Ik dacht dat ik gek werd, ik dacht vanavond nog: "zo kan ik niet inslapen." Ik dacht: "ik moet nog mijn 365-dagen project af hebben voor 12 uur......" En toen dacht ik "ik kan niets bedenken zo lang ik niets an me af heb geschreven"
Dus vraag ik om mild te zijn in je oordeel. Ik ben er geen uren mee bezig geweest, er zal wel hier of daar een type- of denkfout staan. Maar ik kon dus even niet anders dan lozen. En ja, ook is het relaas van een vrouw van een zelfstandige. Die sinds een paar jaar 48 uren werkt, vroeger haalde ik gemakkelijk 70 a 80 uren.
Het recht op staking, ja, akkoord. Daar ben ik echt vóór. En ja, tot die afdeling opgeheven werd, waren wij als zelfstandigen lid van de zelfstandige arbeiders van België. Dus ja, we leunen aan tegen de linkse massa.
Wat betreft centen op potten en beleggen, daar zijn we nooit aan toe gekomen. Wij zijn bij wijze van spreken tussen de stenen ophoog gekropen zonder financiële hulp van familie. Toen we ooit eens 100.000 franken wilden lenen bij De Bank kregen we niets. En toe we later nog eens werden doorgelicht door een kameraad van een andere bank (zonder ons medeweten) verklaarde die ons gewoon failliet. Die ene bank werd ge dumpt, dn andere ook. Beide zijn ze in moeilijkheden geraakt. En wij zijn er nog altijd met onze zaak, soms zonder vakantie, meer zonder dan mét, eigenlijk. Maar dus met een verzekering voor onze oude dag en voor onze gezondheid en met nog altijd geen beleggingen of appartementen achter de hand. Als je weet wat ik momenteel opzij heb staan, dag ga je plat van t lachen, dat is nog geen maandloon. Ons huis is gelukkig ondertussen wel van ons, die ferme eerste nieuwe marktwagen moet nog een aantal jaren afbetaald worden. Daarnaast hebben wel tijd en geld gestoken in vrijwilligers werk, je weet wel, vóór de gemeenschap. Om mensen bijeen te brengen en om hun zelfbeeld te laten groeien en om hun leefwereld te helpen vergroten.
Dus wat denk ik dan op zon dagen als deze: Wij hebben serieus veel centen afgedragen aan vaderke staat plus sociale bijdragen en daar hebben we ooit een punt van gemaakt. Ik bedoel, dat ik geloof in een sociaal stelsel waarbij de sterken de zwakkeren ondersteunen.
Maar nu kom ik dus terug op die staking. Ik lees overal voors en tegens en meestal komt men dan met een specifieke situatie op de proppen van een zekere persoon die......... En dan ist spel van wellus en nietus weer in gang. Kijk, ik ken nogal wal doppers die niet willen werken. Dan is dn hond te lang alleen. Dan kan ik niet meer gaan klussen int zwart. Ik kan eigenlijk gewoon niet vroeg uit mijn bed. We hebben ze over de vloer gehad. We hebben er ook eentje gehad die wel leek te willen werken, tot ze een vast contract had. Toen werd ze ziek en ik zocht haar op, ze was niet ziek, ze mankeerde niets. We hebben haar C4 in orde gemaakt. Zo iemand in de ziektewet, zou ons over de kop jagen.
Ik hoor ook dat ongeïnteresseerde doppers geronseld worden om mee naar Brussel te gaan betogen, ze krijgen daartoe allerlei gratis faciliteiten........ ik dacht even aan het Oostblok met hun georkestreerde massa bijeenkomsten. Ik dacht WAT????? Dat gebeurt hier dus ook.
Ik merk op dat vóór mensen voor hun mening uitkomen, er al héél veel denken: wat brengt dat op voor mij. Voor zover ze al zelf een gedacht hebben en niet zeggen wat een ander ze heeft wijs gemaakt.
Ok, ik ben dus niet tegen stakingen. Maar ik ben wel tegen stakingen die tegen alles zijn wat ze maar kunnen bedenken. Ik dacht nog altijd dat staken gebeurt om vóór iets actie te voeren. Zoals voor het stemrecht of voor gelijk loon of vóór verandering. Als men staakt om alles te houden zoals het is, dan vraag ik me af of het dan nu goed is. Er wordt hier over alles commentaar gegeven, iedereen die zijn nek uit steekt moet hangen en alleman die een ander gedacht heeft is en verrader. Hé, kom aan, word wakker en welke stappen ga jij zetten om je land te veranderen? Of als dat wat veel gevraagd is: wat doe jij om jou eigen leefwereld prettig te maken zonder een ander te benadelen? Je kan de wereld verbeteren door eerst zelf je wereldbeeld aan te passen. Je kan dit volhouden door elke mens te zien als een partner in plaats van als rivaal.
En ja, ik heb ook conflicten, maar ik haal van mijn leven niet al die oude koeien uit de sloot. Ik kan botsen met een irritant stukje van jou, maar ik herken mezelf ook in vele leuke kanten als ik ze wil zien.
Daarom wil ik vragen om eens het volgende te proberen: Haal een bekende, die je irriteert, voor je geest en zoek naar zijn of haar kwaliteiten. Oefen dat een paar keer met verschillenden mensen. Als je dat lukt probeer het eens met die van op tv of in de politiek. Het komt goed...... t is een kwestie van proberen.
En als het niet rap gaat, dan wil zelfs ik wel eens staken voor meer begrip voor alleman die aan de top staat. Die een mens is zoals gij en ik.
Waar ik ook voor wil staken is voor het gezamenlijk opruimen van puinhopen en ander afval. En voor hoorzittingen waar iemand wél leert toegeven dat ie fout was en vergeving krijgt. Ergens in de tijd is die optie verloren gegaan.............
5 uur manlief stapt uit bed ik ben klaarwakker even facebook kijken d'n Ivo is 't er ook zoals gewoonlijk met vragen, bedenkingen en ideeën om de wereld rondom ons blij te maken
op vrijdag mag ik tot 7 uur (en zelfs wat langer ook) blijven liggen donderdag middag en avond is paps-mams-dag dan ben ik pas rond 12 uur in bed mijn markt begint kort voor de middag
ik wil er nog niet uit ik mag nog 2 uur blijven liggen ik draai me om en reageer niet ik draai me nog eens om en blijf klaar wakker verdorie waarom wilde ik nu even lezen het was tegen beter weten in het was sterker dan mezelf het was alsof ik iemand hoorde roepen
ik draai me nog eens om half 6 nog steeds klaarwakker ik heb ideeën ik wil schrijven ik wil eigenlijk alle dagen schrijven en toch doe ik het niet ik wil 365 dagen schrijven of wordt het 366 dagen? :)
nog 1,5 uur te gaan
6 uur manlief rijdt er vandoor ik heb er genoeg van en ik sta op
mijn ochtendritueel zet zich in gang en daarna organiseer ik nog wat foto's vanuit mijn gsm ik verlies me weer in de tijd want ik stond op om te schrijven
ik wil gewoon mijn gedachtenkronkelingen neerschrijven en ook mijn andere creatieve kanten wakker schudden -nog eens- 'discipline' zei er iemand maandag tegen me schrijf gewoon enkele sleutel woorden op die je terug brengen bij de tekst die je wil schrijven en dan komt alles weer vanzelf tevoorschijn als je wél tijd hebt om te schrijven 'discipline' las ik hier en daar 'elke morgen en elke avond'
'discipline' is een lastig iets er hangt 'moeten' aan vast dan wordt er een weerstand duiveltje wakker dus met wat kan ik discipline linken zodat het een "volg mijn hart' woord wordt? wat ik wil doen, doe ik enorm graag dus als ik regelmatig iets heel graag doe stroomt het vanzelf die flow durf ik mezelf te permitteren om dagelijks in die flow te stappen dat klinkt al heel anders gemakkelijker ook los uit de pols zoals dit stukje tekst
wat ik soms dacht ik als ik een blog las of tweets op facebook volgde: 'zou ze nu ook over mij schrijven of over onze activiteit?' of 'ze heeft het vast over toen die keer....' of 'oei, als ze daar maar niet te gedetailleerd over schrijft....' of 'gelukig kan hier niemand uit opmaken dat het over mij gaat' of 'ik hoop dat niemand door heeft, dat het over mij gaat' of 'zou ik ze deleten uit mijn contactpersonen lijst?' of 'zou ik die durven toevoegen, zomaar, zonder het eerst mondeling te vragen?' of 'als ik nu reageer, wat brengt dat dan allemaal te weeg......?'
't was een beetje egocentrisch ik ben ik niet als ik dit gedrag niet onder mijn loep had gelegd het maakte me erg onzeker maar naarmate ik meer zelfzeker werd namen die spookgedachten af en dacht ik weer eens aan een zinnetje wat ik jaren geleden had gelezen 'ben jij dan zo interessant, dat de hele wereld jou in het oog houdt?'
ik wilde me vrij kunnen en durven bewegen door het www landschap daar waar iedereen spreekt over wat er allemaal tegen je gebruikt kan worden dacht ik: in zo'n kramp wil ik niet leven ik wil ook niet zichtbaar zijn voor de één en onzichtbaar zijn voor de ander dat werkt averechts ik wil op internet zijn zoals ik in 'real life' ben zichtbaar met al mijn hebbelijkheidjes* laten zien hoe het is om helemaal mens te zijn te nemen of te laten maar altijd in volle evolutie
daarom is mijn blog meestal ik-gericht ik wens niet meer te kletsen over anderen (ook al lukt me dat soms niet...)
een uitzondering daarop zijn de familie verhalen die ik tegenwoordig opschrijf de meeste door mijn vaders ogen waargenomen, maar dat heeft 3 redenen mijn nieuwsgierigheid en de wil om mijn vader te begrijpen en om mijn vader te helpen omgaan met alles wat er gebeurd is en zo geeft hij iets in ruil voor onze zorg want een mens op die leeftijd voelt zich gemakkelijk tot last binnenkort ga ik mijn aantekeningen eens uitschrijven en opnieuw met hem doornemen het zou leuk zijn dat ik ze kan bundelen en laten drukken al is het maar in een 'deel 1 versie' want natuurlijk wil ik zijn levenswil niet weg nemen:)
het lange weekend is voorbij en dagje later begonnen een dagje later gestopt sociaal en associaal
met een diepe dip die ook deze keer weer met glans is overwonnen in het leven achter me had ik dit nooit durven hopen dan lag het aan de hele wereld rondom me dan bleef ik 'off line' in bed liggen voelde ik me verschrikkelijk falen dan sleepte ik me voort verknalde ik het eten dan maakte ik ruzie en ging ik elk zelfonderzoek uit de weg soms begon ik ook te dwalen zei ik niets keek ik niemand aan
gelukkig is dat voorbij en deze laatste dip gaf me kans op meer inzicht waarom ga ik een engagement aan? en wanneer begint dat te versloffen? wat doe ik het liefst? en waar verlies ik energie? en kan ik mijn energie behouden in diezelfde omstandigheden? of meer: hoe kan deze omstandigheden veranderen in een energieke ervaring? en hoe kan ik deze ervaring uitbreiden naar de mensen die erbij betrokken zijn?
in ieder geval voelde ik gedurende deze dagen alle energie verdwijnen én weer terug komen en vrij snel zelfs nadat ik gisterenmorgen geschreven had voelde ik verandering ik heb me werkelijk vol enthousiasme gestort om ruim en poetswerk met de deur open en zonlicht binnen alle 'wat/als' gedachten verdwenen uit mijn hoofd en elk gesprek kreeg een positief tintje ook buitenshuis nam ik zo goed als elke gelegenheid aan om contact te maken met bekenden en onbekenden ik bleef allert op 'toevalligheden' en reageerde snel mijn energie bleef stijgen en ik genoot van het resultaat van mijn openheid naar de wereld 's avonds nog een verrukkelijk maal bereid enkele voornemens neergeschreven en opgehangen ze helpen me om op dit niveau te blijven helemaal geen grootse dingen: elke morgen schrijven elke dag een tekening(etje) elke dag een liedje voor iemand op mijn eigen melodie elke dag een wat opruimen wat al lang blijft liggen mijn timer zegt dat ik mag afronden en dan vertrek ik richting 's-Gravenwezel en later Sint Job in't Goor ik heb er zin in!
.... de 'flow' stroomt een steen stopt me ik blijf achter in de draaikolk het noorden kwijt kopje onder .... 'zo voelt het' dacht ik nadat ik mijn ogen deze morgen open sloeg mijn buiten- en binnenwereld verschillen sinds eergisteren ik heb het voelen gebeuren en tegelijkertijd keek ik machteloos toe ik weet nog precies wanneer het begon of ik weet nog precies wanneer ik me er bewust van werd de ene na de andere gebeurtenis stapelden zich op ik maakte contact met iedereen in mijn omgeving voelde haarscherp wat er in hun omging en telkens dacht ik: "zo kan je toch niet leven?" of "kijk wat je eerst je zelf aan doet en zie het effect op de anderen" vervolgens keek ik in de spiegel, 'waarom's' en 'beterweter-gedachten' spookten door mijn hoofd en ik voelde me steeds lastiger in mijn vel ik keek naar mezelf en zag mijn daden door andere ogen trachtte me nog te verbergen achter drogredenen sprak er zelfs over en terwijl dat gebeurde kreeg ik te horen wat ik zelf al vermoedde alle beelden die ik van anderen had en zelfs haarfijn kon verwoorden vertelden me dat ik dat ik nog altijd niet weet waarom IK doe wat IK doe ik dacht het ondertussen wel te weten maar daar klopte niets van kben dus gisteren bezig geweest met rondjes draaien adem happen bodem willen voelen richting zoeken het bleef maar duren en het duurde vanmorgen nog
ik ben begonnen met schrijven ja dat is blijkbaar voor mij een goed begin van de dag al schrijvende kreeg ik zicht op iets, inzicht... in mijn leven in mijn beweeg redenen in mijn doel
ik heb een dagje vrij genomen een letterlijk dagje vrij om rommel op te ruimen en te poetsen ik wil de weg terug vrij maken zowel voor me, achter me, als rondom me om wegwijzer te zijn zonder te onderwijzen vanuit praktijk ervaringen en als voorbeeld te raadplegen............ of niet en dat laatste zonder dat ik daarover oordeel
soms kom je ze tegen: ze doen wat ze doen met hart en ziel ze gaan spontaan om met mensen ze stralen geluk uit die van diep komt ze hebben een bijzonder effect op hun omgeving ze trekken iedereen aan ze hebben ogenschijnlijk moeiteloos succes ze hebben oog voor het beste in iedere mens ze zien een opmerking als een uitdaging ze lopen rond alsof ze dansen ze zijn wie ze zijn
"soms word ik zo vervelend van die overgang en 's-nachts wordt ik wakker door zo'n kl... opvlieger, ik wou dat ik er door was, en ik vind het helemaal niet leuk dat ik 50 word......" hoorde ik naast me iemand zeggen en ik dacht "hé, dat heb ik ook, maar ik ervaar het helemaal anders" of hoe de manier om er allemaal tegenaan te kijken zo kan verschillen
ja, ik zit in de overgang mijn ene eierstok sputtert al stevig als die aan de beurt is is het bijna 3 dagen niets of 10 dagen alles en veel te laat ik kan er niet meer op rekenen
wil ik er vanaf? nee, eigenlijk denk ik er gewoon niet over het is een fase waar ik door ga en ik gebruik niet het woord 'moet' moeten roept weerstand op en aangezien ik die niet voel gebruik ik het woordje 'gaan' misschien dat ik gewoon minder last heb/krijg dat veel anderen misschien is het wel net als met de periode die stilaan voor bij gaat: ik heb de indruk dat ons periodiek systeem wel of niet lastig is al naar gelang we sowieso wel of niet goed in ons vel zitten zo lang ik me geestelijk ongelukkig voelde had ik verschrikkelijke pms bijwerkingen vanaf het moment dat ik me gelukkiger ging voelen namen die bijwerkingen af om zo'n 11 jaar geleden helemaal te verdwijnen toeval of niet net toen ik eindelijk mijn weg begon te vinden in het leven en wist wat ik wilde maar het nog niet kon verwoorden
de 50 ben ik al 2 jaar voorbij nog zo'n mijlpaal die voor velen onoverkomelijk of ondraaglijk lijkt mijn geluk neemt toe mijn inzichten ook mijn kwaliteiten komen meer en meer tot bloei mijn visualisaties komen tot leven mijn geloof in mezelf groeit mijn waarnemingen worden helderder ik geniet en als ik niet geniet krijg ik inzicht in verborgen 'oude' stukjes van mijn geschiedenis wat winst betekent omdat ze me daarna niet meer lastig vallen
en dan die andere opmerking over nachtelijke opvliegers ik heb ze ook en meer en meer zwetend word ik wakker en altijd spelen er dan ideeën door mijn hoofd dan wil ik iets realiseren of creëren of schrijven het maakt al niet uit wat of wacht even soms word ik er wel onrustig van en blijft die onrust daarna in mijn dromen hangen maar als ik er gewoon uit kom dat zijn die nachtelijke uren een bron van inspiratie dan lossen ze voor mij iets op waarmee ik ben gaan slapen
gisteren avond bijvoorbeeld voelde ik dat ik te weinig inspiratie had om iets tofs te arrangeren voor mijn petekindje die vandaag jarig is en ik voelde dat ik beter kon gaan slapen ik sloot mijn ogen met de volgende in mijn gedachten: "ik vertrouw er op dat mijn lichaam zeer vroeg wakker wordt en dat ik dan wel weet wat te doen én ik vertrouw erop dat ik dan ook een mooi stukje ga schrijven want ik heb me voorgenomen om dat iedere dag te doen" ik ben nog aan het voelen of ik 's-morgens of 's-avonds het meeste inspiratie heb
mijn intenties zijn verwezenlijkt: een enorme 'vapeur' wekte me om half 6 en alle ideeën borrelden op ik kon niet meer blijven liggen trachtte nog wat te treuzelen maar dat werkt niet
ik hoor de vogeltjes fluiten en ik ben gelukkig meer dan 50 jaar met vapeurekes en al ik ben gelukkig ik kan echter nog niet fluiten...........
onze'n haan is ineen gestort van de warmte natuurlijk gewoonlijk ga ik bij deze temperaturen niet naar mijn namiddagmarkt maar met de Pasen in't vooruitzicht kon ik eigenlijk niet anders dus had ik de wagen vooraf met d'n aico extra koud gekoeld en die ook op de markt zelf laten blazen ofschoon dat minder nut heeft want alles staat open verder hielden we gewoon alle lampen uit dat scheelt ook in warmte een bijkomend effect had ik dan weer niet voorzien op zulke warme dagen zoeken de mensen koelte op de donkerte van onze wagen gaf een psychologisch effect dus eigenlijk hebben we al bij al zelfs echt druk bezig geweest onverwacht, wel een beetje gehoopt
dus in de wagen leek alles vrij goed te gaan net voor de glastoog zag het er anders uit tegen 3 uur kregen sommige chocolade figuren een deukje door ze simpelweg vast te pakken dus de ene na de andere verdween naar achteren meestal preventief, de pure figuren mochten blijven staan
en net toen ik dacht dat het wel goed kwam stortte de haan achter me in in zijn val nam ie nog enkele andere figuren mee die dan weer wonder boven wonder heel uit de strijd kwamen de haan heeft het dus niet overleefd
na een late namiddag en avondje met paps en mams reed ik terug naar huis met een gevoel dat ik deze keer wat energie te kort had met een uur rijden voor de boeg voelde dat niet ok en ik vond ook dat het niet echt een fysiek probleem was gedachteloos reed ik via een andere weg dan gewoonlijk eigenlijk richting een cafeetje waar mijn ouders graag komen en ik realiseerde me dat er vanavond een life optreden plaats vond ging ik wel of niet eens langs.... ging ik voor de muziek of om wat te babbelen wilde ik babbelen of wilde ik diepgang in een gesprek ik reed er voorbij en hoorde de muziek en ik dacht dat ik waarschijnlijk toch niemand kon verstaan tot ik een bekende lach boven alles uit hoorde Een lach van iemand met wie ik nog nooit had gesproken maar bij wie ik meer diepgang vermoedde dan er ogenschijnlijk aanwezig was ik reed verder en besloot plots toch te stoppen daar aan gekomen was het gesprek er meteen ik kwam zelfs nog niet aan een drankje toe er werd een stoel bij geschoven en wonder boven wonder verstond ik alles (bij achtergrond geluid ben ik altijd toch zooo doof?) en inderdaad was er bij deze dame van oppervlakkigheid geen sprake ik was blij dat ik dat zo aangevoeld had daarnaast ontmoette ik vrijwel tegelijkertijd iemand, die mijn oom in Australië had bezocht onze families zijn altijd nauw verbonden geweest in mij vertelt me dat er ook in deze en volgende generatie iets is wat bindt dat het inzicht nog wel zou komen niets dringends, niets belangrijks.... of misschien wel maar alles op zijn tijd. toen het ene gesprek ten einde liep stapte ik in het volgende gesprek en weer ging dat vanzelf ook al was het eerste gesprek volledig spontaan en het tweede gesprek meer aftastend toch voelde het aan als een gesprek op ziele niveau iets zegt me dat het niet bij deze avond alleen blijft dat nog niet alles gezegd is maar ik reed in elk geval met meer energie weg, dan toen ik gekomen was.
ik realiseerde me dat ik nog kort daarvoor had gedacht, dat ik iets miste dat ik net naast de 'flow' zat dat het vandaag allemaal wel 'ging' maar 'hobbelig'
en omdat er weer eens een eigen column werd gesuggereerd en omdat ik beweerde dat ik 'zo'n werk druk' niet aan kan en omdat ik elders schreef dat het woordje 'nog' veel dingen in beweging kan zetten (dus denk ik nu 'ik kan het nog niet aan') wil ik toch nog eens proberen om elke dag een stukje te schrijven
hoe langer ik er over na denk hoe meer ik me verbaas over wat er deze week gebeurde ik had een 'lastige' klant tegenover me alles wat ze vroeg vroeg ze op een negatieve manier zoals bv: "U hebt zeker niet van die...." en "U hebt zeker geen andere verpakking" waar ik me nog het meeste druk in maakte was mijn eigen gedachte: "dat mens denkt dat ik hierachter me een groot magazijn heb staan zeker?" eerlijk is eerlijk, mijn energie zakte en zakte, want meestal moest ik alle vragen met 'nee' beantwoorden tot ik dan eindelijk een 'ja' had gevonden ja, ik had een doosje en ja, ik had inpakpapier ondertussen vlogen de blikken tussen haar en haar vriendin over en weer ze verwachtten er duidelijk niets van ..... ik pakte al wat ze wilde, stopte het keurig in het doosje en ik draaide me om voor het inpakwerk en toen schoot er een gedachte door me heen: "wacht, ik ga die mevrouw blij maken en het pakje zo mooi inpakken, dat ze me met een stralende glimlach verlaat, fier met haar cadeautje mijn energie steeg prompt dus ik kreeg er nog meer zin in ..... zo gezegd zo gedaan ik voegde nog een kleine versiering toe die ik gewoonlijk alleen maar gebruik voor mensen die het 'verdienen' en die madam was in de wolken ze keek me stralend aan en vertrok ikke blij ..... komt er even later een Amerikaanse vrouw "do you speak English?" "Oh yes, I like to speak English" nu gebeurde helemaal het tegen overgestelde van de vorige: ze had een lunch afspraak en ze wilde haar vriendin verrassen met een paas attentie ze zag dat ik allerlei lekkere dingen had ze keek me aan en zei: "I'm sure you'll make something special for my friend, no mather what, I'm sure it will be marvelous. please take a little box, leave it open, wrap some plastic around it I'm sure you'll have artistic inspiration" ik keek verbaasd zij maakte geen grapje ze keek me strak en toch met een vrolijke blik aan en ik maakte er iets prachtig van zoals ik nog nooit gemaakt had het ging om een klein cadeautje en toch werd het bijzonder op de weegschaal was het niet echt veel waard en toen ik het bedrag noemde gaf ze me 50% fooi wat beslist geen aalmoes was wél een blijk van erkenning en tevredenheid ik heb dat nog nooit meegemaakt .... wat ik me wel herinner is een klant van lang geleden die me altijd carte blanche gaf in de Paas periode ik mocht een aantal stuks maken en het mocht eender wat kosten ik had nog over haar verteld en over andere mensen die meer vertrouwen dan ik in mij hadden en ik herinnerde me dat ik nooit blokkeerde ook al wist in begot niet waar ik aan begon en hoe het er uit ging zien alles kwam altijd goed en dikwijls was ik zelf ook verrast zo ook deze keer
ik ben er echt van overtuigd dat dit voor veel mensen geldt dus ik nodig je uit om alles wat je doet, te doen met hart en ziel. ik hoor graag hoe het gaat
Experiment: Vandaag vind ik dé lamp die in onze woonkamer hoort. Dat was mijn intentie. Ik volg mijn intuïtie en haast me naar de kringwinkel op't Kiel in Antwerpen. Hoe dichterbij ik kom, hoe zekerder ik word. Door wegenwerken helemaal omgeleid. Niet verloren gereden, elke straat die ik kies is de juiste. Sluitingstijd nadert. Toch laat ik elke voetganger over steken, elke auto voor me in of uit rijden. Opgewonden maar zeker. In de Abdijstraat staat een auto vlakbij de winkel geparkeerd op 2 parkeer plaatsen. Er zit een grote familie in te wachten. Ik ga er naast staan en maak een teken dat hij achteruit kan. En dat doet hij dan ook braaf. Ondertussen stuurt iemand me een berichtje en ik geef antwoord. Terwijl ik naar de winkel wandel heb ik de tijd in het oog. Het is alsof die trager gaat dan anders...... Binnenin me groeit het vertrouwen tot een zekerheid. Ik ben hier niet voor niets. De winkel is een groot, diep en druk pand. Halverwege gaat mijn blik naar links. Ik speur opgewonden al die opgehangen lampen af. Yesssssss. twintig euro! Thuis gekomen ziet Manlief hem ook wel zitten. Hij hangt al op zijn plaats. En weer zijn we een stapje verder.
Jij schreef: Grappig ik kwam je niet toevallig tegen.
... opeens dook een forum-tekst van jou op op mijn facebook-scherm ... hoe is me een raadsel ... je schreef over oa.anti-gevoel ... je
"wijsheid" in ervaring raakt me in mijn "wijsheid" ... daarom stuurde ik
je een vriendschapsverzoek ... gewoon zo maar of toch niet?
Ik schreef: ... Grappig.... Woensdag heb ik je via mijn gsm snel aanvaard, ik zou later
wel uitzoeken wie ik had toegevoegd. Dat later is nu. En wat blijkt?
Deze week worstel ik een beetje met mijn manier van zijn. Voor wie
schrijf ik? Waarom doe ik dit of dat, waarom hecht ik zoveel waarde aan
synchroniciteit, ben ik bijgelovig? Soms voel ik me op de dool. Soms
voel ik me perfect op koers in de flow van't leven. Verder ben ik erg
hard op zoek naar een juiste manier om met mensen om te gaan, ik twijfel
namelijk aan mijn methode. Ben terug begonnen met de Celestijnse
Beloften van James Redfield te lezen, nu er net een nieuw boek uitkwam,
b leek dat een prachtige aansluiting op mijn zoektocht. En nu dus jouw
vriendschapsverzoek met een verwijzing naar een forum tekst van mij. Ik
heb even gegoogled en ja bij d'n Stef gevonden. http://www.facebook.com/topic.php?uid=150520562023&topic=10955 Een tekst van een jaar
geleden.... Ik las hem opnieuw en ik dacht: verdorie alles is hetzelfde
gebleven, behalve dat ik meer op facebook zit......... Maar nee, alles
is niet hetzelfde gebleven, alleen die woorden over die onderwerpen
wel....... mijn inzichten zijn wél toegenomen, mijn waarnemingen zijn
wel helderder, mijn verwoordingen over wat er gebeurt in mij beperken
zich niet meer tot teksten. Ik voel me authentieker, warmer naar
anderen, met meer mededogen en begrip. Ik val en sta op en heb weer wat
meer ontdekt. Ik heb wél zeer veel synchrone gebeurtenissen meegemaakt,
mijn gedachten creëren de wereld rondom me. Ik vraag en ik krijg
levenslessen, ze volgen sneller dan vroeger, ik sta steviger, mijn
relaties worden intenser. Energetisch verandert er zeer veel. Zo'n
mailtje van jou, gaf mij de kans om dit te schrijven. Woorden die ikzelf
op dit moment hard nodig had, net zoals die tekst van toen. Ik ben
dankbaar.
lang was ik in de veronderstelling dat ik het allemaal wel alleen af kon ik werkte lieve alleen dan met zn tweeën samen met mijn dochter ging wel fijn maar die ging na verloop van tijd haar eigen weg op de markt en daarna werkte ik dus nog harder dan daarvoor dat ging eigenlijk prima als ik maar niet stilstond bij alle kleine kwaaltjes tot die kwaaltjes groeiden tot grote kwaaltjes en ik af en toe serieuze pijn had soms in mijn zij, soms in mijn voeten, dan weer in mijn hand of arm soms acute spierkrampen en nooit echt lang durend, tenzij ja ik geef het toe, toch wat sluimerend op de achtergrond... op koude dagen erger dan anders en na drukke koude dagen gewoon direct kapot het bed in mijn lichaam protesteerde omdat ik het gewoon overbelastte en omdat ik ook geen energie meer overhad om nog iets anders te doen dan werken ondertussen was er zelfs al een afspraak gemaakt bij een specialist om na te gaan waar al die pijnen allemaal vandaan komen want na een jaar magnesium en vitamine B was er niets veranderd
binnen in mij groeide het inzicht, dat er iemand bij moest komen er moest gewoon iemand bij mij in de wagen komen werken en ik moest me niet bang maken om alles wat daarmee kon mis gaan ik moest alleen maar helder formuleren hoe ik het graag wél zou hebben ik wilde heel graag dat het iemand was die echt contact maakte met de klanten zoals ik dat gewoon ben om te doen ik wilde iemand hebben die de dingen helder kon verwoorden en ook iemand met een open en vrolijke geest iemand die even groot was als ik anders zou de wagen indeling een probleem geven iemand die zich durfde uiten en ook meedacht eigenlijk was dat nogal veel..... maar ik had in het verleden al gehoord en zelf meegemaakt dat dit werkt ik ben niet op zoek gegaan ik ben beginnen vertrouwen dat het wel goed kwam ..... een wonder werd in gang gebracht ik heb sinds een kleine maand een maatje en ik had verdorie al mijn wensen zelfs niet eens uitgesproken ik had ze alleen maar in gedachten
dat ik gelukkig ben komt zelfs niet alleen omdat ik nu met iemand samen werk ondertussen blijken we veel gemeen te hebben andere sluimerende wensen in mij worden stilletjes aan weer tot leven gewekt ik kom voorzichtig binnen in een wereld die daaraan voldoet alsof er een tijdperk overgaat in een volgende tijdperk het achtste tijdperk is dit ondertussen ondergaan spelen opstaan vluchten verkennen leren genieten delen niet dat er niets blijft hangen uit het verleden integendeel het is een korf vol ervaringen die me maken tot wie ik nu ben en van die ervaringen uit kan ik delen
ik ben dankbaar
vannacht had ik een droom:
men trachtte me wakker te maken om mee te gaan met de groep ik werd wel wakker maar mijn ogen wilden niet open gaan ik vroeg ze te wachten, het zou me wel lukken.... ik was er eigenlijk wel gerust in ook al vergde het zeer veel inspanning nadat ze eindelijk open waren besloot ik niet mee te gaan met de groep en ik ging mijn eigen weg......
Een week zonder internet? Nee, dat gaaaat niet. Manlief constateerde dat zojuist ook. Maar de verleiding was wel erg groot. Ik zit nu boven in mijn eigen creatieve ruimte op verlof te wezen in plaats van op een Canarisch eilandje. Ben dus van de wereld, maar niet echt. Even terug getrokken in mijn hol om allerlei plannen vorm te geven en te genieten van wat er ontspruit. Mijn fantasie scheert hoge toppen. En veel daarvan heb ik al uit- of afgewerkt. Overal hangen 'post its' met ideeën, Een nieuwe agenda is al ingewijd met knipsels en one-liners. Allerlei oude tekeningen en schilderijen hebben weer een plaatsje aan de muur veroverd.
De pc heeft nu eindelijk een wireless internet aansluiting en van het een kwam het ander. En daar wringt het schoentje. Te lang en te ingespannen aan de pc en sommige kwaaltjes steken de kop weer op. Dus de 'boosdoener' is gevonden. Maar ik vergeef mezelf: mijn interesse naar is te groot en te breed. En dan ook nog die overstromingen in Queensland waar mijn oom woont. Als ik die beelden nu online zie, voel ik me zeer betrokken: ik ben daar overal bijna 4 jaar geleden geweest. Toen was het er droog, maar de tekens van geregelde overstromingen vielen in het oog. Nu weet ik waar het riskant is en ik denk ook aan het vele vee wat er zo goed als vrij ronddoolt in de natuur. En dan Carnarvon Gorge een Grand Canyon in het klein. Daar zag ik boomstammen zo'n 3 m hoog in ander bomen hangen. Ook vraag ik me af of die kleine mijnen in Sapphire en Rubyvale waar men (half)edelstenen delft nu ook onder water staan. En Bedford Garden, die droom van een camping. En of die dammen het nu wel houden in Mount Morgan... En de Riverview Lodge in Rockhampton, ocharme... En... Zorgen maken helpt niemand vooruit.... Maar mijn oom woont al enige tijd in Gladstone op zijn boot, dat is nu waarschijnlijk een ark van Noach geworden. Maar ook dat weet ik niet: geen reactie op mijn mailtjes...
dat dit jaar ieders hart verwarmd wordt bij het inzicht, dat 'samen' meer betekent dan 'wij' tegen 'zij'. Dat 'strijden tegen' mag omgezet worden in een 'zich inzetten voor het welzijn van elke mens op aarde'
Ergens ter wereld, het maakt niet uit waar het was, startte iemand
het initiatief om een ander 10 dollar te geven met de vraag om daar iets
mee te doen, wat een positieve gevoel gaf bij anderen. Ze hebben er
een reportage van gemaakt en ik vond het prachtig om dit te zien.
Een
moeder met kind besloten allerlei leuke hebbedingetjes te kopen in een
1-dollar-shop, daarmee wandelden ze naar een kinderziekenhuis en
lieten het aan de verpleegsters over, welke kinderen dit het hardste
nodig hadden.
Een ander kocht er stukken warme pizza voor
en deelde die hier een daar uit aan daklozen. De pizza leverancier
verdubbelde meteen de hoeveelheid pizza, omdat het voor een goed doel
was.
Een mevrouw kocht bloemen en deelde deze op straat uit aan
iedereen die er een beetje ongelukkig uit zag. (Ook de bloemenwinkel
verdubbelde gratis de hoeveelheid)
En dan was er nog die
mevrouw die het briefje omzette in klein muntgeld. Overal waar de
parkeermeter het einde van de parkeertijd aangaf, terwijl er wél een
auto stond, daar stopte zij een paar muntjes in. Wat haar sierde was,
dat ze niet op een afstandje bleef kijken naar de reacties van de
automobilisten.
Dit filmpje vond ik op internet en het
herinnerde me aan een boek wat ik ooit ergens in een winkel open sloeg.
Er stak een briefje van 5 euro in. Zoiets maakt blij, echt waar. Wat me
nog blijer maakte: ik heb het weer in een ander boek gestoken. Nu werd
er nóg iemand blij gemaakt.
Ik denk dat het niet altijd om het hebben gaat maar wel om het plezier van zomaar te geven of te krijgen.
Nu
ik toch schrijf over leuke dingen doen voor een ander en die het
verschil maken, ben ik nog eventjes verder gaan surfen op dat
wereldwijdeweb. Ik kwam iemand tegen die zichzelf Sterrendag noemde en
ze lanceerde echt leuke ideeën die me ook verbaasden, want wat ze
schreef was vroeger helemaal normaal, lees maar:
help die persoon in de supermarkt met boodschappen waar die overduidelijk moeite mee heeft.
glimlach en zeg gedag tegen mensen op straat die je tegen komt (vooral ouderen kunnen daar erg van gaan glunderen)
bied iemand die het overduidelijk kan gebruiken aan om te helpen met iets schoonmaken (invalideauto of zo)
laat ook gewoon allochtone pubers voor op een zebrapad (die kunnen soms erg verbaasd kijken dan)
geef een broodje aan die zwerver (geen geld!)
laat die dakloze die graag werkt voor zijn geld je autoraam eens wassen en geef hem die euro
koop een straatkrant en geef het geld voor de straatkrant en zeg laat het krantje maar zitten
in
de stromende regen laat je de mensen gewoon even oversteken zonder
zebrapad, al moeten daar 10 autos achter je daarvoor even wachten
stuur
elke week een kaartje naar een kinderziekenhuis (of iets
dergelijks) met daarbij de melding dat het ziekenhuis deze eerlijk
mag verdelen voor de kinderen
ga naar het bejaardentehuis en vraag of je daar 1 x per week 1 oudere mag voorlezen
houdt de deur open voor je buren als je ziet dat ze eraan komen
geef fooi op plekken waar dat niet standaard is (supermarkt bijvoorbeeld)
sta op voor minder valide/oudere in het openbaar vervoer indien nodig
als
iemand wat laat vallen, raap het op en geef het terug (erg ludiek
als dit een papiertje is wat in de prullenbak had gemoeten, met de
melding: u liet wat vallen :) )
geef iets weg, wat je ook had kunnen verkopen
stuur iemand die je kent gewoon een lief kaartje (je ouders, je kinderen) gewoon zomaar.
en soms kom je gewoon spontaan iets tegen, wat je goed kan doen voor je medemens en grijp je die gelijk aan.
Een nadenkertje, vind ik.
En
tegelijkertijd weet ik dat ieder van ons zelf genoeg ideeën heeft, maar
soms angst heeft voor de gevolgen van wat ze willen doen. Vooral het
idee dat we een vinger geven en vervolgens heel onze arm kwijt raken,
verlamt ons. Jammer, want de gevolgen zijn zelden zoals gevreesd. Ik
zelf merk elke keer weer dat ook mijn eigen dag met geluk gevuld wordt
telkens ik geluk breng voor een ander.
(ook gepubliceerd in De Lichtbundel van De Lichtbron vzw www.delichtbron.be)
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
Jij schreef:
