ik deel hier mijn belevingen en gedachten......jij bepaalt wat je er mee doet!
Foto
Zoeken in blog

Foto
figtree
mijn andere blogs:
  • bloggen.be
  • kunstforum
  • Regenboogvrouwtje
  • Architects Of A New Dawn
  • Pinterest
  • Categorieën
  • 365 dagen iets (9)
  • boeken (3)
  • eenheid door verscheidenheid (3)
  • flow (23)
  • herinneringen (4)
  • introspectie (35)
  • kunstkronkels (7)
  • levenslessen (5)
  • markt (10)
  • vakantie/reizen (3)
  • vrijwilligerschap (2)
  • Inhoud blog
  • Signalen
  • Droom
  • Nog eens een goed voornemen
  • Niets doen en dan toch durven
  • Dag 8 Waarom verder doen?
  • Dag 7 Wát een dag!
  • Dag 6 Afsprak met d'n elsenboom
  • Dag 5 En dan lig ik plots klaar wakker.....
  • Dag 4 ~ wildeplantenstampot
  • Dag 3 ~ afname van multitaskvaardigheid
  • Dag 2 papiertje is te klein :)
  • Elke dag een schrijfseltje of wat anders:1
  • gedachteknronkelingen van vandaag
  • Eerste mini boekje is af.
  • Gouden herinneringen met soms een donker randje....
  • Kunstkronkels
  • Naaimachine
  • Veilig door de sneeuw
  • All I like to do this 365 days
  • Gedachtenkronkelingen
  • Bloggen
  • Elke dag
  • U i t d e f l o w
  • They got the look!
  • Opvliegers of........
  • Onze'n haan
  • Inspiratie
  • Synchroniciteit 2
  • Synchroniciteit
  • eigen weg wensen
  • Gefaald
  • Mijn wens voor 2011
  • Is de wereld echt zo slecht
  • Een kerstdag als een ander.....
  • Het leven is mooi.... of?
  • gevaarlijke aardappelschiller
  • on/off line
  • Bijgeloof
  • universele waarheid
  • Lichtje
  • Cijfers in de media
  • Licht en donker
  • Foute programma's
  • Paps' verjaardag
  • met mams op schok
  • schrijven
  • Mijn godsdienst leraar
  • What would you attempt to do if you knew you could not fail?
  • zweven op de vleugels van de ziel
  • extremisme
  • veer en klissebol
  • Wankelen
  • manipulatie van ons(me)zelf
  • Les in geduld
  • het verleden komt in zicht
  • Een bijzondere workshop: cursus bio-logica psycho-logica
  • hommel
  • In mijn moeders schoenen
  • interactieve Escher
  • simpel
  • tegenstellingen
  • Hemelvaart en opendeurdag
  • oud zeer
  • Onze Nieuwjaarsbrunch bij De Lichtbron vzw
  • Nieuwjaarswensen
  • unusual x mass song
  • Doen wat je doet voor jezelf en de anderen mogen mee genieten.
  • Italiaanse stoofschotel
  • feestelijke pompoensoep
  • this little light of mine
  • 50.... een half jaar verder
  • Champagne
  • Dansend in de regen
  • facebook en een oproep tot positief gedrag
  • veilig?
  • Geert Kimpen
  • Intensief weekend
  • Anahata Katkin
  • :)
  • Baalhoek
  • Crisis
  • mandala in acryl
  • in 4e versnelling
  • Zomerweek in de Ardennen 10-14 augustus
  • smile and move
  • 5 belangrijke vragen
  • Het ideale werk
  • Acht principes
  • kben al terug
  • plots
  • 21 juni: Opendeurdag bij De Lichtbron vzw
  • Geneviève Cooreman - Een nieuw licht op goed en kwaad (Een psychosociaal en spiritueel ontwikkelingsperspectief)
  • 50
  • Interview in Het Nieuwsblad
  • elke vrijdag is anders
  • zacht
  • 't ging vanzelf!
  • Leerlingen van de Piva hebben de geleden schade vergoed
  • schrijf ik niet meer?
  • www....
  • Petje af voor de leerlingen begeleiders van de PIVA
  • De "Stad" reguleert een bloeiende markt kapot!
  • Naar aanleiding van een mail over geweld op de bus.
  • nu lees ik: De nacht van de schreeuw
  • Net uit:
  • Voor Angela en iedereen die 'mijn wereld' een beetje raar vindt.
  • veranderingen
  • Kben terug!
  • De dieven van Provinciaal Instituut PIVA in Desguinlei te Antwerpen
  • dit voelt niet ok.......
  • Mag ik U even voorstellen:
  • kronkelingen
  • mijn maat is vol
  • Waarover maakte ik me zorgen?
  • windows live update
  • Terug naar af en weer terug naar af, steeds weer onderuit.
  • Verstand van zaken?
  • interview vragen en antwoorden
  • lazy evening
  • A thought for the day from Living The Field
  • motivational quote of the day
  • Samenwerking
  • Nieuwjaar brunch
  • welterusten
  • mijn ouders
  • Zonnebos
  • een voorschriftje
  • Australia - Brandon Walters
  • Virus!!! ( http://www.myspacy.biz)
  • Jan van Rijswijcklaan
  • tegenstrijdigheden
  • Brussel
  • onze wens voor 2009
  • gisteren op het NECKOCALYPSE FEST in Leuven
  • over zelfgenezing en mijn proces daarin
  • Time flies
  • een motortje
  • Eten werken slapen
  • Einstein
  • Een enquete van een studente
  • Belgisch Vuurwerk
  • foto reuze kerstman
  • kou
  • de hond, de kat en de rat
  • deze week is voorbij gevlogen
  • nog eentje van verder af
  • Brasschaat, hé, hier staat een snoepkraam!
  • geen spoken, in tegendeel, ik slaap goed
  • Eindelijk
  • Ja zeker, ik was weer eens bij de kapper!
  • sneeuw
  • hij komt....
  • beelden die na zinderen...
  • @Redstar
  • terug naar binnen
  • Schiermonnikoog
  • een speech van een 13-jarige
  • tuimelaar
  • misbaar
  • onmisbaar
  • De ridder op zijn (witte?) paard
  • pijn in de flank ---- griep?
  • griep in huis
  • you have a choice
  • Laika (het ex-asiel hondje)
  • Walsoorden-Arnemuiden-Goese Sas-Goes
  • een dagje vrij
  • Schiermonnikoog
  • Vlaamse knuffeldag
  • impressies van een zondagwandeling
  • druk maken op de weg
  • vliegen of zweven
  • affiche
  • niet naar het 'andere boek'
  • slaapweek
  • in my name
  • engels gras
  • oude woekeraars en opgediepte waarden
  • de volgende ronde
  • dag van de klant
  • reading a book
  • vervolg met Laika
  • Het gaat niet...
  • in de huid kruipen
  • Wat een week
  • Joe Bar Team
  • reacties
  • mijn gevoel vanavond
  • kleuterklasjes
  • vermenigvuldigen
  • en nog iets
  • natuur mens
  • de laatste ballonvaart filmpjes
  • nog 4 filmpjes van de ballonvaart

    *
    Archief per maand
  • 11-2014
  • 07-2014
  • 01-2014
  • 10-2013
  • 08-2013
  • 06-2013
  • 05-2013
  • 05-2012
  • 02-2012
  • 01-2012
  • 12-2011
  • 04-2011
  • 03-2011
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 06-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 11-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 06-2007
  • 05-2007
  • 04-2007
  • 03-2007
  • 01-2007
  • 12-2006
  • 11-2006
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
  • 07-2006
  • 06-2006
  • 05-2006
  • 03-2006
  • 02-2006
  • 01-2006
  • 12-2005
  • 11-2005
  • 09-2005
  • 08-2005
  • 07-2005
  • 06-2005
    1001 gedachtenkronkelingen
    waarom ik doe wat ik doe en ben wie ik ben

    13-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.nog een avontuur
    Klik op de afbeelding om de link te volgen









    mijn auto moet terug

    vraag me niet wat voor merk het is, misschien Hyundai?
    hij rijdt uitstekend
    ik ben wat vroeg het kantoor is gesloten
    de hoteleigenaar kan me niet verder helpen
    ik wacht maar wat langer
    natuurlijk ben ik vergeten dat tijd hier anders marcheert
    daar is de man
    communicatie met handen en voeten
    hij vertrouwt me op mijn woord dat de tank vol is
    dat is ook zo, natuurlijk.
    trouwens een volle tank benzine voor 10 euro
    daar moet niet aan getwijfeld worden

    onderwijl regende het hard
    maar nu het lijkt op te klaren net als gisteren
    dus voer ik mijn laatste grote plan uit
    een afdaling tot aan de kust richting Caleta
    een pad dat zelden gebruikt wordt
    soms heel steil en soms alleen maar vol grind
    zweten!!!!!
    maar ik haal het alweer
    beneden loop ik regelrecht een restaurant café binnen
    waar ik een compleet menu bestel mét appletizer
    lekker en dorstlessend
    terwijl ik daar ben komt er iemand binnen die ik ook
    's avonds heb gezien
    een man met een open blik die met iedereen bevriend is
    en een hond die van geen kanten luistert
    daar is en verklaring voor hoor ik even later
    wanneer ik terug buiten wandel
    komt dat hondje direct naar mij
    zijn baasje spreekt engels
    het is een vondelingetje boordevol vlooien
    en de man tracht hem daartegen in te spuiten
    ik help hem daarbij en vertel ondertussen
    dat ik vanuit België kom en op vakantie ben
    hij had familie wonen in Brussel
    een geanimeerd gesprek volgt
    en ik zeg dat ik nog even wil rondwandelen
    en daarna terug wil liften
    want een bus blijkt hier vandaag niet te rijden
    hij moet nog bij vrienden langs
    maar we spreken af dat hij me oppikt
    wanneer hij me hier of daar langs de wegkant ziet staan
    zeg vertel hem dat hij vooral niet moet wachten
    gewoon alles aan het toeval moet overlaten

    Caleta heeft een zoutwaterzwembad
    de zee is er vandaag onstuimig prachtig
    he schuim zooo wit!
    het water zooooo blauw!!!!
    even later loop ik goedgemutst met de zon in de rug
    richting Valverde en Tamaduste
    ik ben al erg ver en besluit maar eens te gaan liften
    op dat moment duikt de man ook op
    toevallig, nee echt, haha, tof
    maar zo rap was ik nog niet terug in Valverde
    hij wilde ook nog langs Tamaduste
    om ook daar vrienden te bezoeken
    onderweg naar daar krijg ik een fijne uitleg over het dorp
    en over een bijzonder pad ietsje verderop
    we maken weer dezelfde afspraak
    en ik loop de kant op die me aangewezen is
    weldra bevind ik me op pikzwart terrein
    het lijkt wel een koolmijn, maar het geeft niet af
    ik volg allerlei sporen maar waan me algauw verloren
    tot ik opkijk en ergens tussen allerlei lava blokken
    hier en daar witte verf stippen ontwaar
    het lijkt wel een pad
    ik klauter de blokken op en begin te springen als een gems
    wat niet simpel is met mijn rugzak
    lastig om in evenwicht te blijven
    ik gooi hem af en verberg hem
    verlost van die last gaat het nu veel vlugger
    ik heb er plezier in
    het kind in me komt boven
    misschien ook wel omdat er niemand in de omgeving te zien is
    onderweg glij ik slechts een keer uit
    en beland op mijn rug tussen de hoge blokken
    de lava prik scherp
    wanneer ik houvast zoek schuur ik mijn handen
    ik voel me als een hulpeloze schildpad
    toch niet, ik geraak overeind en spring verder
    telkens denk ik dat het einde in zicht is
    maar nee
    ik hoor de zee op de kust slaan
    ik hoor de meeuwen
    ik durf bijna niet op te kijken
    want alle aandacht gaat naar waar ik mijn voeten plaats
    toch eventjes zien hoe ver nog...
    ooooh de oceaan met recht voor me een rotseiland
    en een meeuwen kolonie daarop
    het water brult
    en hier een daar zijn de kloven nu wel erg diep
    ik besluit niet dichter naar de rand te gaan
    maar terug te keren
    het wordt te gevaarlijk
    en wie zou me vinden
    ....
    zelfzekerder maar super geconcentreerd keer ik terug
    weer iets overwonnen
    daar is mijn rugzak al
    ik wandel richting een cafeetje met terras
    een van de weinige
    en geniet nog na
    vervolgens stel ik me op om te liften
    3 auto's stoppen niet
    de 4e gaat de verkeerde kant op
    de 5e is mijne maat voor die dag
    ik word keurig in Valverde gedropt
    hij blijkt de psychiater te zijn
    van het enige ziekenhuis op het eiland

    's avonds eet ik warme geitenkaas met honing
    (moet ik thuis ook eens klaar maken)

    morgen afrekenen
    nog wat tekenen
    daarna terug naar de boot
    zal ik hier ooit terug komen?
    ik wil wel...

    13-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek


    12-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Pozo de las Calcozas
    Klik op de afbeelding om de link te volgen











    Vannacht heb ik een beetje minder goed geslapen.
    Het bed lijk me steeds harder...
    De wind (80km/uur) heeft hier en daar ravage aangericht:
    op TV was dat vooral te zien op de andere eilanden.
    Vanmorgen regende het en ik voelde me wat depri.
    Enkele Nederlanders die ook in het hotel logeren
    zijn erg vriendelijk en openhartig.
    Zo'n ontbijtgesprek in eigen taal was wel leuk.

    Vanwege het mindere weer ben ik naar een plaatselijk museum geweest.
    Heel eenvoudige maar mooie gebouwtjes die ik later nog wel wil tekenen.
    Daarna ben ik richting Tamijiraque gereden.
    Langs het water met een gigantisch hoge bergwand naast me.
    Roque la Bonanza die op alle fotokaarten pronkt
    verscheen net na een tunnel.
    Daar voorbij leek ik alweer op het einde van de wereld te belanden.
    Steeds minder behuizing en zoals steeds, nergens een terrasje of zo.
    Op een gegeven moment liep de weg gewoon dood.
    Dus dan maar terug en richting Mocanal.
    Zo kam ik bij een betoverend plaatsje:
    Pozo de las Calcozas.
    Daar besloot ik een piepklein restaurantje binnen te duiken
    en wie zaten daar ook: De Nederlanders.
    Ze zaten uitgebreid allerlei gerechtjes te proeven
    en schoven meteen een stoel bij en schonken me een glas wijn in.
    Twas wel handig, het menu was in het spaans dus werd het me vertaald.
    Ik koos voor een gerecht met tapijtschelpjes en look.

    Toen de anderen vertrokken begon ik mijn afdaling richting een primitief dorpje
    dat ik vanuit het restaurant al had zien liggen.
    Dit dorpje is slechts bereikbaar via een kronkelig paadje
    waar zelfs geen kar op kan rijden.
    In de zomer wordt dit dorpje bewoond door eilanders,
    je vindt er een natuurlijk zwembad en verharde lava richels.
    Ik kon maar niet genoeg krijgen van het fotograferen.
    En bovendien begon ik eindelijk te tekenen.
    Vanonder een afdakje want het regende een beetje.

    Ik droomde meteen van hier te wonen en er mijn tekeningen te verkopen.
    Ik droomde van een terrasje te openen.
    Ik droomde van tekenopdrachten enz.....
    En ik kwam er (alweer) helemaal tot rust.

    Later reed ik ook nog naar Caleta en Las Salinas
    waar men ook alweer een prachtige natuurlijke zwembadconstructie had.
    Verder noordwestwaards en dan zuidelijker tot ik door een hele lange
    afdalende tunnel oog in oog stond met El Golfo, maar dan vande andere kant.
    Ondanks het slechtere weer was het een pracht gezicht.
    Maar door de meer toeristische 'look'
    trok het me niet echt aan.
    Dus rechtsomkeer en terug naar het noorden,
    daarna het binnenland in en langs het plaatselijke waterreservoir.
    Ik reed lang mijn eerste grote wandelroute en was vol ontzag.
    Stijl!!!!! soms in 1e versnelling de berg op

    Plost stond ik in een klein dorpje neus aan neus met een camionnette
    De boer die er in zat wilde niet achteruit naar beneden
    en het was al donker.
    Ik wist het eventjes niet meer.....
    Handrem op en in achteruit helemaal naar boven:
    Dat was onmogelijk.
    Dan maar achteruit rechts bij iemand het erf op:
    Het lukte me eindelijk,
    maar ik was drijfnat van het zweet!
    Ik keerde terug naar boven,
    want ik riskeerde het niet
    om nog eens een tegenligger te ontmoeten....

    12-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek


    11-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wat een dag!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen










    Wat een dag!
    De receptioniste van het hotel spreekt alleen Spaans.
    Vandaag moest ik bij Iberia mijn vlucht herbevestigen,
    Zo was dit vermeld bij mijn boeking.
    Dat ging moeizaam.
    Een gepensioneerde Nederlander hielp me.
    Toen we eindelijk het telefoonnummer hadden gevonden,
    bleek dit een antwoordapparaat.
    Gelukkig arriveerde de hoteleigenaar die wel Engels sprak,
    maar hij vloog uit :
    Iberia was een rot firma die alleen maar problemen gaf.
    Zijn misprijzen sloeg op de maatschappij,
    maar leek ook af te stralen op diegene
    die er boekte: Ik dus ook!
    Ik besloot dit eventjes te laten rusten
    en behield mijn vertrouwen dat alles wel in orde zou komen.

    Daarna vertrok ik richting Cruz de los Reyes
    om op de grootste hoogte (1500 m)
    een ander stuk van El Camino di Virgen te bewandelen.
    Ik arriveerde er om 10.30 uur
    en besloot om 14 uur de terugweg te hervatten.
    Alleen al omdat ik reeds wist,
    dat op dat uur meestal de wolken over het eiland trokken.
    En ik wist immers nog niet hoe het dan op die plek zou zijn.

    Het was een prachtige wandeling
    met grootse uitzochten over El Golfo.
    Naast enkele foto's maakte ik ook een klein filmpje.
    Onderweg had ik dikwijls het gezelschap van kraaien
    die soms erg dichtbij kwamen.
    Links geraakte ik een beetje verbrand op arm en gezicht.
    Niet zo erg dacht/hoopte ik..
    Het landschap bestond weer uit vele fascetten.
    Het was duidelijk te zien waar er ondergronds water stroomde.
    Daar groeiden zelfs varens.
    Vele bomen waren er verbrand,
    maar hadden zich goed hersteld.
    tijdens heel deze tocht kwam ik niemand tegen.
    Op de weg terug die geschikt was voor terreinwagens
    passeerden er slechts 2.
    Deze weg was zoals verwacht iets minder opwindend,
    maar ik vorderde wel sneller, gelukkig bleek later.
    Ik zag speodig grote wolken verschijnen,
    die soms in slierten over het pad vlogen.
    De wind nam toe.

    Ik zat net terug in mijn auto en het werd mistig.
    Ik vertrok snel:
    De heenweg had ik 2x gereden,
    maar de terugweg was me onbekend,
    die bood dus een ander zicht
    en dát heb ik geweten!
    Binnen enkele minuutjes zat alles potdicht van de mist.
    Ik had zelfs geen overzicht meer
    van eventuele parkeer plaatsen in de berm.
    En dan ook nog al die bochten (zonder vangrails)
    Bij minder dan 50 m zicht
    werden mijn ogen door het turen erg droog.
    Paniek voelde ik nog net niet,
    maar ergens had ik hwel et gevoel,
    dat mijn regelmatig terug kerende nachtmerry
    werkelijkheid werd.
    Een steile weg, slecht zicht, steeds maar sneller...

    Al snel reden er twee auto's achter me.
    Ik dacht: die moeten dan ook maar trager,
    want ik vertik het om me te laten opjagen.
    Gelukkig kende ik alle namen van de dorpjes die ik passeerde
    en had ik een beetje inzicht waar ik me bevond.
    Zo kwam ik na een halse rit veilig in Valverde
    waar de mist ook opklaarde.
    Toen zag ik dat er achter me een oud vrouwtje reed,
    die waarschijnlijk blij was dat ze me had kunnen volgen.
    Eenmaal in het hotel werd het weer wild:
    Hevige wind en toch soms dikke mis!
    Maar ik was veilig en ik nam een douche.
    Daarna liep ik weer het stadje in
    om wat geld op te nemen.
    Daar ging het een en ander mis
    en van mijn Visa vond ik mijn code niet....
    Een beetje ongerust wandelde ik verder...
    Plost stond ik oog in oog met een Iberia kantoor.
    Ze spraken daar ook nauwelijks engels,
    maar ze konden toch mijn terugvlucht herbevestigen.
    Dat was alweer opgelost.
    Terug op mijn kamer vond ik ook mijn Visakaartcode terug.

    Eind goed al goed
    en ik sluit de dag met scampisch in look!
    Dankbaar omdat ik alles tot een goed eind had gebracht.

    11-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek


    10-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Rondrit over het hele eiland
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

















    Vannacht sliep ik weer als een roosje,
    Ik herinner me niet dat ik gedroomd heb.
    Ik sliep van 10 tot 8 uur.
    Geen geluid van de straat of de klokken:
    de ramen hebben dubbel glas.
    Zalig, wat een rust!

    Vanmorgen heb ik tosties met geitenkaas gegeten, verrukkelijk.
    Daarna werd er iemand gebeld,
    die me ophaalde met mijn huurauto.
    Eerst naar het kantoor om het contract te tekenen.
    Alles gebeurde in het spaans,
    74 euro voor 3 dagen excl. benzine.

    Ik heb daarna het hele eiland rondgereden.
    Fascinerend hoeveel verschillende vegetaties er voor komen.
    Dit eiland heeft 500 oude vulkanen
    die dus geen van allen nog actief zijn.
    Omdat het eiland slechts 278 km² is
    en de hoogste berg 1501 m,
    is het continu klimmen en dalen op kronkelijke wegjes.
    Ze zijn allen uitstekend geasfalteerd,
    doch bijna nergens beveiligd met vangrails.
    Tijdens mijn rondrit krijg ik bijna een overdosis
    aan prachtige uitzichten:
    iedere bocht brengt weer een verrassing.
    Mijn oren tuiten regelmatig.
    Door het vulkaansgesteente is er weinig onkruid.
    In België zou men veel geld geven voor zoiets.

    Ook al kan ik nergens harder rijden dan 30 à 60 km per uur,
    ik voel me toch rusteloos:
    altijd maar verder en verder.
    Ook het isolement van de dorpen treft me diep.
    Zonder auto ben je hier niets.
    Daar tegenover onstaat er toch een verlangen om hier te wonen,
    om er een 'warme' plek te creeëren,
    misschien zelfs wel voor gasten.
    Terrasjes vind je hier zelden.
    Op het zuidelijk deel van het eiland is er slechts natuur
    en dus geen bewoning meer.
    Wanneer ik op grote hoogte ben
    meen ik in de verte eilanden te zien,
    die ik met geen mogelijkheid kon plaatsen.
    Tot ik op een gegeven moment besef,
    dat dit gewoon wolken zijn die lager liggen dan waar ik rij.

    Wanneer de westkant opdraai ben ik vlakbij het water
    en voor mij duikt EL Golfo op.
    Een vlak stuk van een voormalige hele grote krater.
    De wanden zijn meer dan 1000 m hoog
    de dorpjes en stadjes lijken miniatuurtjes.
    Dichterbij is het minder idyllisch:
    Deze streek vind ik de minst mooie van het eiland.
    Hier zijn wel meer voedzame gronden,
    dus ik zie plantages van o.a. bananenbomen
    die echter allemaal ingepakt lijken door een soort jute.
    zo ontstaan er grote vierkante vlakken
    met wanden van honderden meters die ondoorzichtbaar zijn.

    Vrij snel besluit ik terug de hoogte op te zoeken
    Dit gaat via een lange weg tegen de kraterwand op.
    Overal zijn er parkeerplaatsen,
    vanwaar je op je gemakje kan rondkijken.
    nou ja, op je gemakje.....
    Wanneer ik besluit te stoppen,
    weet ik meteen dat dit geen goed idee is:
    ik rij me vast in de lava grit.
    Dit is hier nog maar pas gestrooid (lijkt het)
    Ietsje verderop staat een jeep met 3 mensen daarnaast.
    Die weten het ook al en wachten even af
    tot ik aangestalte maak om te vertrekken.
    Meteen zijn ze bij mijn auto
    en ze duwen me de weg op.
    Ik rij dolgelukkig verder richting de top,
    maar durf dus niet meer te stoppen.
    Wanneer ik bovenaan kom is daar ergens een prachtige uitkijkpost
    nabij een soort van kapelletje
    Daar zie ik ook de eerste wolken van de namiddag verschijnen
    zoals gewoonlijk om ongeveer 4 uur.
    Die jagen zich omhoog langs de bergwand
    alsof er ergens beneden vuur is.

    Verderop rijd ik door de hooglanden,
    hier zijn vele weidegronden
    met overal muurtjes daar rond.
    het lijkt hier alweer net op Schotland.

    Ik vervolg mijn weg,
    maar op een of andere manier blijft me hier niet zoveel van bij:
    waarschijnlijk omdat ik gewoon al té veel heb gezien.

    Terug in het hotel lees ik eerst wat
    in het boek van Paolo Coelho (als een rivier....)
    Enkele teksten raken me diep.

    Wanneer ik naar beneden loop,
    blijkt het restaurant niet open te zijn.
    Dus ik besluit het stadje in te lopen,
    gelukkig met wat beweging.
    Er is een chique restaurant met een interessant menu.
    Toch ga ik niet binnen:
    ik ben niet geschikt gekleed.
    Dus duik ik EL TABERON binnen
    een Engelse pub-achtig café-restaurant
    waar zoals gewoonlijk niemand engels spreekt
    La Taberna
    De muziek is er echter goed
    en de mensen vriendelijk.
    en het eten uitstekend:
    Geitekaas met honing
    en gegrilde gambas.


    Ik voel me vandaag dus minder voldaan dan gisteren:
    te veel indrukken van buitenaf
    te weinig innerlijke rust,
    te weining contact met mijn innerlijke zelf.

    O ja, ik ben wél stijf.
    door de wandeling van gisteren
    én door het vele autorijden vandaag.
    Maar mijn voeten lijken wel weer ok.
    Dus morgen rijd ik tot een volgende startplaats
    van El Camino di Virgen om er verder te wandelen
    En overmorgen ook.
    Een stuk heen en over een andere weg terug naar de auto.
    Ik zie er naar uit!



    10-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek


    09-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Laatste etappe van die eerste wandeling
    Klik op de afbeelding om de link te volgen












    De weg kronkelt voort naar links en rechts,

    omhoog en omlaag,
    langs cactussen en bossen.
    Ik kom niemand tegen,
    ver beneden zie ik Mocanal liggen.
    Daardoor ben ik zeker,
    dat ik een nieuwe weg beloop richting Valverde.
    Ik ben nu wel erg dorstig en mijn ogen dwalen af
    richting de rode cactusvijgen.
    Die zijn toch eetbaar? Ik aarzel.....
    De meeste rode hebben minder stekels dan de groene.
    Misschien vallen die er wel af als ze rijp waren.
    Had ik dat niet ergens gelezen?
    Ik neem mijn zakdoek en pluk er een.
    Wrijf er nog eens overheen en breek hem dan doormidden.
    Binnenin is de cactusvijg geel, hij ruikt lekker.
    Ik neem een hap en nog een en eet hem met smaak op.
    Het proeft fris een klein beetje zuur.
    Ik zou er wel meer lusten,
    maar ik durf niet: ik wil eerst weten,
    hoe mijn maag er op reageert.
    Ondertussen heb ik toch fijne stekeltjes overgehouden:
    eentje boven mijn lip en 2 in mijn vingers.
    Onzichtbare tekenen van mijn survival, haha

    Ondertussen slaat de vermoeidheid toe.
    Niet wanneer ik naar boven loop,
    wel als ik moet afdalen.
    Wanneer dit op asfalt gebeurt hebben mijn knieën het hard te verduren,
    ondanks de stokken die ik nu steeds blijf gebruiken.
    Plotseling zie ik een auto verschijnen.... en nog één.
    De bewoonde wereld komt weer binnen bereik.
    Eentje wil keren op een zijwegje
    en ik waarschuw de bestuurster om even te wachten,
    omdat er een tegenligger van achter de hoek komt.
    Bijna was ik getuige van een van de weinige ongelukken op dit eiland.

    Door dit gebeuren loop ik bijna bij een splitsing de verkeerde kant op.
    ik vermoed onraad en keer terug,
    neem vervolgens een weg die bevolkt wordt door een kudde schapen.
    Deze worden net op dat moment bijeen gedreven door hun herder.
    Ze hebben langharige vachten, zoals lama's.
    Vanaf dat moment ben ik regelmatig in twijfel over de juiste weg,
    soms lijkt de weg niet berijdbaar, zo steil is hij.
    En dan onverwachts ligt Valverde aan mijn voeten.
    En links van me zie ik een wit paard staan.
    Het is wat schuw, maar went snel aan me.
    Laat zich graag wat strelen en krabben.
    Even denk ik:
    wel een wit paard, maar waar is die prins? haha
    De laatste loodjes om in het stadje te komen wegen echt zwaar.
    ik val bijna naar beneden tot ik op een normaal voetpad terecht kom.
    Nét naast een huis en een drukke weg.
    Ik denk niet dat ik naar boven zou geraken,
    moest ik deze weg terug willen nemen.

    Mijn hotel mét douche en bad lonkt,
    en honger steekt de kop op!
    tegen dat ik in bad lig voel ik mijn pijnlijke voeten.
    Niet eerder, gelukkig maar.
    Het is nu 18.30 uur.

    Wanneer ik de kaart neem besluit ik,
    dat ik in vogelvlucht 10 km heb afgelegd,
    De werkelijke loopafstand zal wel een pak meer zijn.
    Natuurlijk zijn geoefende wandelaars veel sneller klaar met dit traject.
    Ik ben blij dat ik met niemand mee liep
    Nee, ik ben diepgelukkig dat ik alleen liep.

    Vanavond eet ik gegrilde vis met salade en aardappel in de schil.

    O ja,
    dat geritsel dat ik hier en daar onderweg hoorde,
    bleken kleine hagedisjes te zijn,
    die liggen te zonnen op de stenen.

    09-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Koersverandering richtingArbol Santo
    Klik op de afbeelding om de link te volgen


















    In Tenor was er geen enkele winkel of café.
    Dus alweer geen eten of drinken.
    Het was al voorbij 1 uur.
    Ik vervolg mijn weg die nu eerder glooiend verloopt.
    In de verte meen ik een zwart-witte koe te zien staan
    en ik geloof mijn ogen niet.
    Ik meen dat vermoeidheid of uitdroging toeslaat, haha.
    Het lijkt hier een beetje op de Schotse Midlands.
    Het is hier erg droog en toch zie ik weilanden
    afgebakend met muurtjes van losse stenen,
    of wel grote aloë’s.
    Daarachter een grote witte stier,
    die me vrijwel ongeïnteresseerd bekijkt.
    Oops aan de andere kant van het pad ontwaar ik
    tussen struiken een hele kudde zwart-witte koeien.
    Gerustgesteld (ik had geen visioenen) bekijk ik ze wat beter,
    ze zijn mager maar hebben wel vrij volle uiers.
    Koeien had ik hier echt niet verwacht,
    wel schapen en geiten.
    Ik vervolg mijn weg,
    op meerdere plaatsen zijn de wegwijzers een kwartslag gedraaid..
    Op één plaats wordt ik zogezegd een heel andere richting ingeleid,
    want rechtdoor lijkt het
    alsof ik op privé gebied van een boer terecht kom.
    Gelukkig vervolg ik mijn weg omdat ik vermoed
    dat die boer de toeristen ver weg van zijn dieren wil houden.
    En ja, nu zie ik kleine kalfjes
    die onbeschut aan een touw vasthangen.
    Ze lijken me nog erg jong,
    niet dat ik er verstand van heb....
    maar waarschijnlijk waren dat daarstraks de moeders.


    Ik vervolg mijn weg en besluit af te wijken van El Camino di Virgin.
    Ik wil Arbol Santo bezoeken:
    een van de bekendste bezienswaardigheden van het eiland.
    Een plaats waar een laurierboom wordt vereerd,
    omdat naar het schijnt aan de voet hiervan
    op vele plaatsen water is te vinden.
    Ik meen dat daar wel iets is om te pauzeren.
    Nu kom ik ook de eerste mensen tegen sinds ik vanmorgen vertrok.
    Op dit punt heb ik een uitzicht naar de beide zijden van het eiland,
    ik zie de oceaan.
    Prachtig en het is hier ook zo stil.....


    Bij Arbol Santo vind ik slechts een klein gebouwtje,
    met hierin wat plaatselijke kunst en een studente
    (met een jong hondje)
    Zij is daar om te noteren waar de bezoekers vandaan komen.
    Ze spreekt Engels.
    Voor de rest: geen eten, geen drinken.
    De studente wijst me een dorp aan (San Andrès)
    waarvoor ik een deel rechtsomkeer moet maken,
    ofwel heel véél verderop en veel lager gelegen (Mocanal).
    Ze vreest echter dat ik daar dan aan kom
    wanneer iedereen siësta houdt.
    Ik besluit toch de laatste optie te nemen,
    omdat ik het beter vind om eerst noordelijker te wandelen
    en dan terug naar het oosten af te wijken richting Valverde.
    Dit pad is minder gebruikt dan hetgeen ik nu achter me laat.
    Op sommige plaatsen is het wel eens een rivier geweest,
    met diepe groeven.
    Hier en daar ontwaar ik gaten in de bergwanden
    waarin water wordt verzameld voor vee.
    Daar groeien ook prachtige planten,
    die ik herken als kamerplanten van bij ons.
    Een eind verderop is het een holle bedding
    met aan weerszijden hoge wanden
    waarin ik vele vulkaanuitbarstingen in kan aflezen.
    Oranje-gele-grijze-witte strepen.
    Wel zeker 30 strepen boven elkaar.
    Het is hier erg dor,
    ik loop tussen cactussen en aloë’s en andere vetplanten op lavagrit.
    Ik geraak dus moeizaam vooruit.
    Ik besluit vanaf nu mijn Nordic sticks te gebruiken.
    Vooral tijdens afdalingen.
    Op het laatste stuk van dit gedeelte
    (want verderop zou een serieus pad beginnen,
    richting de bewoonde wereld)
    is er bijna geen pad meer te zien,
    op een afstandje wel,
    maar van dichtbij lijkt het helemaal op te gaan in de omgeving.
    Ik voel me een beetje ontdekkingsreizigster.
    Na een laatste afdaling beland ik op een geasfalteerde weg.
    Tekens geven aan dat ik naar links moet gaan,
    richting de bewoonde wereld en El Mocanal.
    Ik zie auto’s rijden en hoor allerlei “werk”geluiden.
    Daar heb ik geen behoefte aan,
    dus ik besluit rechts te gaan en op grotere hoogte te blijven lopen.
    Deze weg loopt dood op de kaart,
    maar omdat hij vrij vers geasfalteerd lijkt besluit ik hem toch te volgen.
    Iedere bocht is weer een openbaring,
    elke helling brengt weer opwinding over wat ik daarachter zal vinden.
    Het is ondertussen al 4 uur.
    De eerste wolken verschijnen....
    Ik kan totaal niet inschatten hoe lang ik nog moet lopen.
    Toch voel ik me eigenlijk heel blij en vrij,
    verdwalen kan niet echt op zo’n eiland,
    koud is het er ook niet als het donker wordt.


    Ik vind het fijn om alles op mijn eigen tempo te kunnen doen.

    Niemand jaagt me op, niemand houdt me tegen.....

    09-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.EL CAMINO DI VIRGEN deel 1
    Klik op de afbeelding om de link te volgen







    EL CAMINO DI VIRGEN deel 1

    Wow

    Vandaag kwam de zon op uit de zee
    En dat recht voor mijn raam.
    Ik heb uitstekend geslapen.
    Het is hier zo rustig en het bed is goed.
    Na een lekker ontbijt verkies ik toch wat te wandelen.
    Ik kies een pad uit dat de bergen in leidt,
    Zodat ik vandaar uit Valverde kan zien liggen.
    Iemand wijst me naar het begin
    En vertelt me dat dit El camino di Virgen is:
    De weg van de maagd.
    Hierover wordt iedere 4 jaar een processie gehouden.
    Na enige tijd klimmen en buiten adem zijnde,
    Verloor ik even het pad uit het oog.
    Het uitzicht was wel al prachtig.
    Ik besluit eventjes terug af te dalen
    En ja hoor daar is het weer.
    Een stukje verder vraag ik me in stilte af
    of dit echt wel die processie weg is:
    ik moet onder een boom doorkruipen
    en over een afrastering.... wel spannend.
    In plaats van af te wijken om die berg helemaal te beklimmen
    Besluit ik dat processiepad te volgen.
    Dan pas realiseer ik me,
    dat ik door mijn wandeling te verlengen,
    straks wel honger en dorst zal hebben,
    want ik heb niks bij.
    Nou ja, verloren kon ik niet lopen op dit eiland
    En er zou toch wel ergens wát te koop zijn?
    Eh........
    Wel....
    Ik vertrok om 10.30 uur
    en kwam terug in het hotel om 18.30 uur
    zonder iets op mijn weg tegen te komen.
    Pure survival, haha.
    Nee, serieus, het viel wel mee.
    Het was niet zo heet, ik was wel bezweet,
    Maar voor winkels moest ik honderden meters afdalen,
    En dit wilde ik vermijden,
    omdat ik dan op het eind van de piste
    Weer helemaal naar boven zou moeten klimmen.
    Mezelf kennende was dit zwaarder dan honger of dorst.

    Na het eerste stuk van de wandeling
    kwam ik uit op een geasfalteerd pad,
    wat steil naar beneden liep en dan weer rustig naar boven.
    Tot alweer een hek dat hoog was op slot zat.
    Gelukkig tilde ik het slot op
    En zag dat het hangslot gewoon los was.
    Dus ik opende het hek en sloot het weer af
    Zoals ik het gevonden had.
    Meer dan waarschijnlijk wilde men auto’s
    uit dit natuurgebied weren...
    Daarna belandde ik op een gewone weg.
    Dus lopende op de asfalt in de brandende zon
    Vervolgde ik deze langzame oplopende wandeling.
    Langs zo’n weg lijkt het veel langer te duren
    Dan op een kronkelig pad,
    Terwijl ik waarschijnlijk veel sneller vooruit kwam.
    Ik liep richting Tenor en zag in de verte
    De eilanden La Gomera en Tenerife liggen.
    Overal waren kleine roofvogels actief
    En ik hoorde ook dikwijls geritsel,
    Maar ik zag toen nog niet wat dit was.

    Terwijl ik loop, zoeven de auto’s me hier voorbij.
    De vrachtauto’s niet, die halen niet meer dan 30 km per uur.

    In Tenor aangekomen begon er weer een steil pad.
    Overal lagen er buizen langs dit pad.
    Ik besefte dat men in deze harde bodem
    Geen buizen netwerk kan aanbrengen.
    Dus water; gas en elektriciteit ligt bovengronds.
    Soms zie ik tussen huizen onderling ook touwtjes hangen.
    Het lijkt er op dat men daarmee onderling contact heeft.

    .......

    09-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek


    08-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voorlaatste en laatste etappe
    Klik op de afbeelding om de link te volgen





    Voorlaatste en laatste etappe

    Daarmee bedoel ik dus dat ik de bus naar het hotel was vergeten :)

    Maar ok,
    ik vaar op El Hierro aan
    ik zit op de eerste rij,
    rechts van me varen we La Gomera voorbij.
    Op de deining van de golven heb ik even geslapen.
    Ondanks het getaterwater van 2 Duitse echtparen naast me,
    die overigens wel vriendelijk waren.

    Eindelijk vakantie!
    mijn maaltijd bestond uit een grote vers fruit salade
    en ik knapte er helemaal van op.

    El Hierro komt al maar dichterbij:
    wat een immens hoog eiland.
    Zo compact en boordevol cactussen en vetplanten
    (en vangnetten langs de wegen om vallend gesteente op te vangen.
    maar dat zag ik vanaf het schip nog niet)
    Op de boot was het personeel zeer vriendelijk
    en op de wal nog vriendelijker.
    Ik voel een verschil tussen beleefde vriendelijkheid
    of gemeende vriendelijkheid die van binnenuit komt.

    In Tenerife moesten we zelf bagage sleuren.
    En ook liet de chauffeur ons erg lang in de koude ochtendwind wachten
    terzijl hij een geanimeerd telefoontje pleegde.
    Van beleefdheid gesproken.
    ik kan wel alles zelf hoor,
    maar ik ben geen hond.

    In El Hierro komt de buschaufeur iedereen lachend tegemoet
    En hij laadt alles zelf in.
    Er zijn ook families die allerlei booschappen bij hadden
    tot 2 zakken van 25 kg  pataten toe.
    Geen probleem, alles wordt eventjes anders geschikt.
    We stappen in, daar onderaan die reusachtige bergwand.
    Een spaans muziekje wordt opgezet:
    ik voel me als in een of andere Mexicaanse film.
    Mijn ogen prikken en tranen van geluk:
    het is hier perfect!
    Alle inspanningen waard.
    Ook deze chauffeur rijdt fel foor de bochten
    alweer de volgende helling op:
    steekt onderweg zelfs 2 vrachtwagens voorbij.
    Op zijn gemakske,
    maar eens op snelheid, wil hij die behouden.
    De weg slingert zich om hoog tot 600 m.
    In Valverde aangekomen laadt hij rustig alles uit,
    groet me en verdwijnt om de hoek.
    Het is hier de hoofdstraat van de hoofdstad van het eiland.
    eh...... echt waar
    het lijkt een dorp
    ietsje verderop zitten mannen te keuvelen op een bankske
    en te kijken naar wie er met de bus komt.
    .....

    De andere passagiers van de bus verspreiden zich
    en ik haal mijn plannetje te voorschijn.
    Hotel Boomerang is niet zo ver....
    maar wel steil bergafwaarts.
    Zo steil dat mijn voeten in mijn schoenen naar voor gleden.
    Mijn tenen krulden op, haha
    Mijn reiszal op wieltjes reed ik voor me uit
    in plaats van deze voort te slepen.
    Een politie auto stopte en reed zelfs achteruit
    om me te laten oversteken.

    Dan arriveer ik bij het hotel:
    morgen ochtend wordt ik waarschijnlijk wakker
    van klokkengelui en kinderstemmen,
    want recht over mijn raam is een school.
    Bij de receptie spreekt niemand engels,
    de baas wel, maar die is er niet.
    Mijn paspoort volstaat: ik krijg kamer 103 toegewezen.
    Super de luxe, mét bad en haardroger en .... en......
    O ja, uitzicht op de zee, eh oceaan.
    In ieder geval kan ik hier mezelf 's avonds lekker verwennen.

    Ik laad mijn spullen uit
    en onderneem een verkenning van de stad:
    altijd maar hoger en hoger én buiten adem.
    Gelukkig worden mijn logen dit al vrij snel gewoon.
    In de winkels spreekt niemand engels
    en een kaart met enige uitleg in het engels
    beweert niemand te hebben.
    Aangezien ik dat niet voor mogelijk houd,
    snol ik in iedere winkel tussen de kaarten.
    En ja, ik vind er een, met alle wandelroutes er op
    én meteen een duidelijke aanwijzing van de hoogten.
    Op deze kaart staan ook de buslijnen:
    ze rijden 1x per dag heen en 1 x per dag terug
    probleempje: in de verkeerde richting.....
    oei, niet alle lijnen rijden iedere dag...
    tjonge, geraak hier maar eens weg.....
    Ik wil ondertussen steeds liever wandelen
    en heel het eiland bekijken,
    dus waarschijnlijk huur ik een van de dagen een auto.

    Ik loop terug naar het hotel en val er in slaap.
    Wanneer ik wakker word, heb ik het koud.
    Hier heeft geen enkele kamer verwarming,
    het is dan ook 20°C,
    die kou komt door het slapen.
    Ik ga naar beneden
    en het bediend personeel van de bar/restaurant spreekt Engels.

    Mijn aperitief bestaat uit sherry en brood met pesto
    daarna soep
    en vervolgens vis met aardappel in de schil en ui.
    lekker,lekker

    Er zitten ook 2 dames uit Nederland
    die denken dat ik engelstalig ben
    en ik laat dat maar zo.
    Ze hebben over alles een mening,
    maar vertellen elkaar niks over zichzelf.
    Muziek uit de jaren 70 speelt op de achtergrond.
    Filmmuziek of soms zoals je vroeger hoorde bij een circus op tv:
    In mijn fantasie zie ik de paarden hun kunstjes vertonen.
    Dan weer muziek zoals mams vroeger thuis placht op te zetten:
    viool en trompetmuziek, vioolmuziek, kapitein Zeppos muziek, adamo,
    Beatles.... maar alles instrumentaal.
    Zie je: ook ik heb over alles een mening, haha,
    kben dan ook Nederlandse van geboorte...

    Ik waan me op het einde van de wereld,
    daar waar de tijd stil staat.
    Op de achtergrond klinkt hard Spaans wat ik niet versta.
    Het restaurant heeft geen vensters.

    Vandaag voelde ik al de kriebels om een huis te tekenen
    dat een dak bezat was helemaal begroeid was
    met cactussen en vetplanten, prachtig.
    De Aloës staan in bloei.
    Hele grote kerststerstruiken ook.
    Cactussen dragen rode vruchten.
    Allerlei kamerplanten van bij ons zijn hier struiken.
    Dwars door het stadje dat tegen een berg aanligt
    lopen uitgesleten rivierlopen die nu droog staan.
    Sommigen lopen onder de huizen door,
    't is een vreemd gezicht:
    Het water zoekt hier zijn weg en de mens past zich aan.

    Veel rosse katers zijn er ook
    en prachtige vergezichten
    en nogal wat wolken die zich vanuit het noorden
    over de bergkam naar beneden storten.

    Morgen voormiddag is het hier vast lekker warm,
    in de namiddag valt hier de schaduw eerder,
    dus wordt het frisser,
    maar niet te fris voor een wandeling.
    Ik neem me voor om dus smorgens te tekenen
    en daarbij wat kleur te krijgen
    en na de middag zal ik wandelen en rondtoeren.

    Na deze overpeinzingen duik ik terug mijn bedje in.

    08-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek


    07-01-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Oh what a night.....
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
















    Oh what a night (in Madrid).

    De aansluitende vlucht werd met 2 uur vertraagd.
    We kregen een ander vliegtuig,
    omdat de eerste mankementen vertoonde.
    Met het beetje dat ik 's avonds had gegeten
    werd ik bijna luchtziek.
    Ik heb m'n maag dan maar een beetje gevuld met nootjes.
    Dat hielp.
    Die luchthav ens zijn wel enorm luidruchtig.
    Volgens mij heb ik geen oog toe gedaan,
    dus niet geslapen.
    De busdienst heb ik uitgezocht:
    om 8.10 uur vertrek ik met lijn 487
    richting de Ferry van Fred Olson Lines.
    Het perron werd om 6 uur al geduchtig gepoetst!

    Grappig: ik zie overal Bougainvillea én kerstrozen.
    En er vroeg me een duitse vrouw om 15 euro of kleren.
    Ik weigerde vriendelijk, ik was meteen oninteressant, haha.
    Ik vind op dit moment spaanssprekenden enorm luidruchtig
    En wanneer ik iets wil vragen, negeren ze me eerst een tijdje,
    door voort te tetteren met hun gesprekspartner.
    Ze zullen hier toeristen al moe zijn, zeker?
    Ik hoop dat het op EL HIERRO anders zal zijn.

    Ehhhh
    Wat bezielt me om naar een Spaanstalig eiland te gaan?
    Om me op te sluiten in mezelf
    om te tekenen, schilderen, schrijven, etc....
    Ik ben moe, ik klink moe en wat depri,
    ik weet het..
    nou ja, het zij zo.

    Dat boek is ook al geen lachertje:
    Het gaat over de strijd tegen het ouder worden.
    Nogmaals: wat bezoelt me toch? haha.
    ...
    Na een rit met een waanzinnige buschauffeur
    ben ik in Los Cristianos beland.
    Ik ben blij dat ik niet in Tenerife verblijf.
    Het is hier helemaal volgebouwd aan de kust.
    Niet te doen!!!!

    Mijn ticket voor de Bonanza Express heb ik al op zak.
    Mijn fototoestel heeft platte batterijen,
    dus van de bootreis heb ik heen geen foto's.
    misschien wel van de terug weg.
    Ik zal zowiezo wel fotokaarten kopen op het eiland.

    Vanmorgen heb ik ontbeten met koffie en croissant.
    Hola, de boot komt er aan.
    De laatste etappe!


    07-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.EL HIERRO I'm on my way
    Klik op de afbeelding om de link te volgen










    Vorige woensdag heb ik pas deze reis vastgelegd.

    Het nadeel(?) ervan is,
    dat er meer moet worden overgestapt of gewacht,
    Dat vraagteken zet ik er bij,
    omdat ik daar toch gemengde gevoelens over heb.
    Positief vind ik dat ik er meer naar toegroei,
    in plaats van er plotseling 'gedropt' te worden.
    En ik hou er ook van om naar mensen te kijken
    op vlieghavens of stations nog meer dan ergens anders!
    Vandaag heb ik echter wat hoofdpijn en een wazig 'zicht':
    Meestal komt dit door de aircondition
    en, tja, ik ken geen vliegtuig of luchthaven zonder, dus....
    Het maakt dat mijn wereld rondom me erg klein is,
    ik ben een beetje opgesloten in mezelf.
    Gelukkig heb ik het tijdschrift 'OPZIJ' gekocht,
    boordevol verhalen over vrouwen die 'het' gemaakt  hebben
    op hun eigen manier, successtories.
    Hier in Madrid moet ik 6 uur wachten, 'Opzij' is al uit!
    In mijn tas zit ook nog een boek van Benoîte Groult
    "Uit liefde voor het leven"
    te wachten om gelezen te worden.

    Vannacht kom ik om 2 uur aan in Aeropuerto Reina Sofia
    in zuid Tenerife
    morgen reis ik dan met de bus naar Los Cristianos
    En dan de Ferry op.
    Ik hoop dat ik dan fris genoeg ben
    om van de reis en het uitzicht te genieten .
    Ik denk dat het beter is om in Tenerife
    mijn lensen uit te doen voor een paar uur.
    Want dan kan ik bij mijn bagage en mijn l
    enzenvloeistof.

    07-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vakantie op EL HIERRO
    Klik op de afbeelding om de link te volgen











    In december wist ik dat ik even op verlof wilde

    in een warmer land dan hier.....
    Waar maakte me niet uit,
    ik zou wel iets fiksen op last minute basis.
    Voor alle zekerheid had ik een paspoort aangevraagd,
    zodat ik daardoor meer mogelijkheden zou hebben.
    Eerlijk gezegd: mijn visie was niet echt positief ingesteld.
    Want zeg nu zelf: het maakte me niet uit!
    Dat wilde zeggen dat ik me maar zou laten leiden door een ander.
    Toen ik dat inzag (en nog steeds niks vond) was het al januari.......
    En begon ik te zoeken met een andere ingesteldheid:

    Welke regionen had ik binnen mijn budget?
    Welke ware de minst toeristische?
    Waar had ik ooit wel een naar toe gewillen.
    En waar wil ik beslist niet naar toe?
    Wat zijn de suggesties van anderen?

    Ik begon zaterdag 30 december mijn neus te richten
    naar de Canarische eilanden.
    met gemengde gevoelens
    ......
    En dinsdag viel mijn oog op EL HIERRO
    ooooooo ja!!!!!
    Dat was dat eilandje,
    waar je wat moeite voor moest doen om er te geraken!
    wat vroeger het einde van de (platte) Westerse wereld was.
    wat nauwelijks interesse opwekte bij reisbureaus.
    .......
    Woensdag lagen mijn vliegtuigen en hotel vast.
    Donderdag kreeg ik al commentaar dat ik gek was
    om zo maar ongeorganiseerd en helemaal alleen
    op reis te vertrekken
    naar een land waar men nauwelijks engels sprak.

    Who cares
    Annemiek zou Annemiek niet zijn.
    Dat eiland zoog me inmiddels naar me toe.
    Ik was verloren naarmate mijn vertrek naderde.
    Op internet kreeg ik er een beter beeld van.
    Zaterdag besloot ik voor alle zekerheid
    om van die Noorse wandelstokken te kopen,
    want die konden nog wel eens van pas komen.

    En vandaag, zondag, vertrek ik.
    John brengt me naar de trein in Roosendaal
    en vanaf daar sta ik er alleen voor.
    Ik voel me opgewonden en vol vertrouwen.
    Ik voel me veel vrolijker dan 2 weken geleden:
    ik wil naar warmere streken...
    het maakt me niet uit......
    wat een zeur/depri houding had ik toen.
    Wat een contrast met vandaag:
    I can reach every mountain, hahaha
    Niemand die me nog kan tegenhouden,
    ik vertrek naar een eiland van mijn dromen.

    EL HIERRO HERE I COME



    07-01-2007 om 00:00 geschreven door annemiek




    IK BEN
    VÓÓR ONTDEKKING
    VAN HET UNIEKE
    IN IEDERE MENS!
    WAT EEN RIJKDOM!


    Foto

    gewoonlijk schrijf ik tekstjes,
    overpeinzingen,
    gedachtenkronkelingen,
    gedichtjes, verhaaltjes...

    die overal en nergens gepubliceerd worden.
    dan weer hier,

    dan weer daar,
    op websites, msn groepen,
    in verenigings kwartaaluitgaves.

    Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen:
    ik lag verspreid over het internet

    ....
    dat is nu dus veranderd
    openbaar reageren kan
    - als jouw reactie iets vertelt over je zelf
    - als je iets waardevol hebt toe te voegen
    - als je je echt niet kan inhouden ;)

    ...
    een gastenboek vind ik overbodig
    want in zo'n brievenbus komt doorgaans
    alleen reclame

    Volg me op:
  • Annemiek Verras
  • All I like to do everyday day
  • a rolling stone in rainbowland
  • facebook

  • Druk op onderstaande knop om mij te mailen.


    Laatste commentaren
  • Geïnspireerd door: (Annemiek)
        op Nog eens een goed voornemen
  • Compliment (Annemiek)
        op gedachteknronkelingen van vandaag
  • Tekeningen (Karel Mortier)
        op gedachteknronkelingen van vandaag
  • Leven (Annemiek)
        op Gouden herinneringen met soms een donker randje....
  • Figtree (Karel Mortier)
        op Gouden herinneringen met soms een donker randje....
  • aanbevolen blogs 1
  • feltingyoursoul
  • Margreet
  • Whisperings of the Soul
  • Nagolore
  • Wolkenadem
  • Parelstuif
  • Stef
  • Wim-Del-Arte
  • Uvi

    aanbevolen blogs 2
  • Valerie
  • Regenboog - Melissa
  • Vierkant
  • Aanbeelden
  • Schilderia
  • Novelle
  • Think Pink
  • Loesjes blog en Write on Wednesday (WOW)
  • Plato
  • RedStar

    kunstig
  • Café de Kunst
  • Artoon
  • awaken visions
  • the mandala project
  • Dale Chihuly
  • 1001 liefdes
  • Andy Goldsworth
  • arts & letters daily
  • Kunstforum

  • Mijn bronnen en/of achtergrond info
  • dagelijkse gedachten
  • innerned
  • Free Political Documentaires
  • spirituele quotes, boeken, films, enz
  • EFT homepage
  • tekens van leven
  • Ode
  • kim peek
  • zinrijk
  • virusalert

    Warm aanbevolen:
  • De Lichtbron vzw, huis voor dialoog en herbronning
  • de vrolijke kunstenaar
  • Schelde Informatie Centrum
  • Paulo Coelho
  • ik ben voor!
  • het zomerhuis
  • alternatief hof van wonderen
  • Tallship Thalassa
  • Online vluchten boeken
  • Blokwatch

    warm aanbevolen - vervolg
  • Loodsvaartuig
  • colourf4kids
  • artcard
  • just be
  • vakblad voor spirituele ontwikkeling
  • inside-outside
  • Zen-Durckheim centrum
  • Be your self
  • Stormwind
  • popocatepetl

    warm aanbevolen - nog een vervolg
  • Pension op Schiermonnikoog
  • Penney Peirce
  • Sfeer in Huis (van Kate)
  • tastingopinions
  • Abdij Onze Lieve Vrouw van Nazareth
  • Hart en ziel (tests)
  • Byron Katie -The work

  • NIEUWS
  • De Redactie
  • Krantenkoppen
  • Aardbevingen

  • E-mail mij


    Foto

    Zoeken in blog


    Blog als favoriet !

    Foto

    handige sites
  • heel veel lettertypes
  • hobbytips
  • wandelroutes

  • Aanbevolen discussiegroepen of forums
  • EFT forum
  • the intention experiment
  • stef&vrienden
  • Community feedback
  • Petities
  • Vrienden voor vrede
  • Freedom underground
  • Werner Voets - de waarheid?
  • Emotional freedom techniques

    op mijn nachtkastje:

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Attunement interviews - I
  • Andy Couturier - Writing Open The Mind
  • Anodea Judith, Ph.D. - Waking The Global Heart
  • Bruce Lipton, Ph.D. - The Biology of Belief: Unleashing the Power of Consciousness, Matter, & Miracles
  • Carolyn Godschild Miller - "Creating Miracles"
  • Penney Peirce - The Intuitive Way
  • Furyu Nancy Schroeder - San Francisco Zen Center's Green Gulch Farm
  • John Welwood, Ph.D - Perfect Love, Imperfect Relationships
  • Kay Cordell Whitaker - Sacred Link
  • Dr. Michael Wayne - Quantum-Integral Medicine
  • Wendy McLaughlin - Sufism: The Heart of Islam

    Attunement intervieuws II
  • Trebbe Johnson - The World is a Waiting Lover
  • Adam Wolpert - Occidental Arts and Ecology Center "Painting as a Practice"
  • Brenda Anderson - Playing The Quantum Field
  • Diane Frank (Poet) - in the Dream House
  • Darrin Owens - Reader of Hearts
  • Echo Bodine - The KEY to Psychic Development
  • Swami Kriyananda - The Essence of the Bhagavad Gita Explained
  • Jean Houston - The Wound and the Hound of Heaven
  • Kokomon & Aeeshah Clottey - Beyond Fear: 12 Spiritual Keys to Racial Healing
  • Dr. Michael Nagler - The Search For A Non-Violent Future

    Attunement interviews III
  • Richard Tarnas, Ph.D. - Cosmos and Psyche: Archetypal Astrology
  • Phil Roundtree - Returning to Faith
  • Stanislav Grof, M.D., Ph.D. - When The Impossible Happens
  • Starhawk - Winter Solstice
  • John Daido Loori, Roshi - The Zen of Creativity


  • Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs