GOUDEN HERINNERINGEN MET
SOMS EEN DONKER RANDJE
Deel 1
(hoe ik het beleefde is
niet noodzakelijke gelijk met hoe het werkelijk was)
Ik groeide op in Paal, een
klein gehuchtje langs de Westerschelde.
Een paar huizen, een
haven.
Een scheepswerf, een
winkeltje, een kolenboer.
Een paar cafés, een
transportbedrijf.
Enkele schippers en wat
boeren.
Ons huis stond op de dijk
met uitzicht op de ingang van de haven
EN
Saeftinghe, het Verdronken
Land!
Dit uitzicht, het
grenzeloze uitzicht heeft een grote impact gehad
op mezelf en zeker ook op
mij moeder.
De lucht veranderde elke
minuut van uitzicht.
Het plaatsje was nooit
hetzelfde.
Voor ons huis lag héél
de wereld.
Achter ons huis lag een
diep tranendal..........
Ik was hooggevoelig.
Ik voelde 'de mensen'
Ik wilde daar niet zijn.
Ook niet op Graauw waar de
school was,
behalve bij Juffrouw
Mientje.
Die was altijd vrolijk en
die had een zandbak binnen én buiten,
net als buiten de dijken.
Prachtige torentjes kon je
maken van zand en water.
Daarvan kwam ik altijd tot
rust
als het wat druk in mijn
hoofd was......
En druk was het altijd,
zelfs als ik sliep.
Ik droomde veel,
ik slaapwandelde,
ik gilde,
ik huilde.
Ik droomde altijd dat we
met de auto in de sloot terecht kwamen.
Natuurlijk omdat er tussen
Paal en Graauw een diepe sloot langs de weg liep.
En misschien wel omdat er
altijd gevreesd werd,
dat er iemand in dronken
toestand zou in rijden.
Dronkenschap kwam op Paal
veel voor.
Soms dacht ik dat alle
volwassen Belgen altijd zat waren.
Maar ja,
ze waren in het weekend op
hun boot of in hun vakantiehuisje.
Er waren heel veel Belgen
van Pasen tot eind oktober.
Dan was er 2x zoveel volk
in Paal dan in de winter.
Allemaal vrolijke mensen.
Wat een contrast!
In de zomer en in de
weekenden was ik altijd buiten.
Een kind van water en
schorren.
Een kind van de zon en van
de wind.
Een gelukskind!
22-05-2013 om 00:00
geschreven door annemiek
Categorie:herinneringen
Tags:Paal, Graauw, Saeftinghe, haven, juffrouw Mientje, schorren, boot, gelukskind.
|
