Gisteren was ik aan het oefenen met schilderen het was al erg lang geleden ik wilde ook wat experimenteren met inkt eigenlijk zijn er wel aardige resultaten uitgekomen maar ik wil de meeste nog verbeteren ideeën genoeg....... én ik heb er zin in! vandaag wat voor geoefend en nog wat extra materiaal gekocht deze keer was ik al wat tevredener
Onderstaande vond ik op internet bij http://www.bndestem.nl/zeeland/article514055.ece Marjolein ken ik nog niet zo lang, gisteren was ik op een receptie van een nieuw project van haar in Hulst.
Een eigenzinnige doener, vol vrolijkheid
Door Jeanette Vergouwen
Donderdag
20 juli 2006 - Kunstenares Marjolein Innemée (37) pendelt elke
week tussen haar atelier in Amsterdam en haar woning in Walsoorden.
Kunst is haar grote drijfveer. Waarom vestigt een vrouw, bekend vanwege
haar organisatietalent en haar portretkunst, zich in Walsoorden?
Een kritische, creatieve duizendpoot die houdt van het leven, vol vrolijkheid en emotie.
Is
getekend: Marjolein Innemée. Ik ben een echte doener, en
ik ben eigenzinnig. Mijn hele leven heb ik mijn eigen boontjes moeten
doppen, overal in Nederland gewoond en kunst was mijn enige stabiele
factor. Als autodidact, ja een paar tekenlessen op school en gewoon
veel ervaring door te werken met andere kunstenaars, wil ik mijn eigen
stijl vasthouden en gewoon mijn eigen ding doen.
Partner
Bob kreeg een baan in Antwerpen en dat leidde tevens tot een pand (de
Bloemfabriek) in Walsoorden. Sinds een paar maanden wordt er flink
geklust. Mijn atelier in Amsterdam geef ik niet op, dus daarom
zit ik de ene week daar en de andere week in Zeeuws-Vlaanderen. In de
garage wil ik een open atelier maken. Mensen kunnen me daar dan aan het
werk zien, zowel schilderen als beeldhouwen en keramiek en af en toe
zal er werk van andere kunstenaars te zien zijn. Het is hier prachtig
en ik zit nu al vol plannen.
Marjolein heeft het
diploma van de modevakschool op zak en begon al jong te werken. Ze was
bedrijfsleider in een modezaak, hoofd administratie (afdeling
financiën) en accountantmanager.
Keerpunt
Het keerpunt kwam op haar 31e, met het overlijden van een familielid.
Het
was voor mij tijd om keuzes te maken en ik heb gekozen voor de kunst.
Baan opgezegd, atelier gehuurd en dan werken, werken, werken. Ik heb
altijd al portretten willen tekenen en schilderen. Gerrit Komrij, de
eerste dichter des Vaderlands, heeft een markant hoofd. Ik heb hem
geportretteerd en mijn eerste deelname aan een grote expositie was mede
daardoor in het Letterkundig museum in Den Haag. Het museum heeft het
schilderij gekocht en het hangt nu permanent in de portrettengalerij
der dichters en schrijvers.
Haar werk heeft een duidelijk
kenmerk: sterke strakke lijnen en een expressief kleurgebruik. Zij
werkt intuïtief en maakte met inkt, aquarel en acryl vele
portretten, abstracte werken, pentekeningen, illustraties en
muurschilderingen.
Meestal werkt zij in opdracht, maar maakt ook regelmatig vrij werk en leverde illustraties aan de Volkskrant en Trouw.
In
Amsterdam werk ik met Ad Coenraats in mijn keramiekatelier. Met hem sta
ik 3 augustus op de Ambachtenmarkt in Cadzand-dorp. We verzorgen dan
een demonstratie pottenbakken en keramiek. In mijn schildersatelier
maak ik grote werken, vooral portretten van bekende en onbekende
Nederlanders. Ik zou dolgraag een schetsboek maken met duizend
portretten. Ik streef er na het boek met de portretten, die soms
realistisch, soms licht karikaturaal, over een jaar af te
leveren.
Zij heeft al medewerking van heel wat bekende
Nederlanders die zij mag portretteren: politici als Hans van Mierlo,
Tom de Graaf, Femke Halsema, burgemeesters, acteurs, cabaretiers,
kunstenaars, maar ook horecamensen en huisvaders.
In Amsterdam
organiseert Marjolein sinds 2003 regelmatig exposities en kunstroutes.
Zij heeft plannen om Zeeuws-Vlaanderen op kunstgebied, extra te
promoten.
Manifestatie
In 2007 wil ik een grote
kunst-, brocante- en antiekmanifestatie organiseren. Ik ben in overleg
met de drie Zeeuws-Vlaamse gemeenten, de provincie Zeeland en de
Vlaamse provincies. Het wordt een grensoverschrijdend project met
landelijke uitstraling.
Ook is ze bezig met de oprichting
van Involvement Trade ofwel Handel in Betrokkenheid. Het
houdt in dat bedrijven kunstenaars voor een workshop kunnen inhuren,
inclusief lunch in kunststijl. Een dagje stoeien met een
kunstenaar is toch een speciaal cadeau. Kunstenaar en bedrijf werken
samen, ondersteunen elkaar en tonen hun betrokkenheid met cultuur en
omgeving.
Prenten tekenen van mooie locaties in Hulst
is het project dat deze week van start gaat. Het project waarmee
Innemée landelijke bekendheid haalde is de expositie en het boek
Ode aan elk regeringsjaar. Er deden 25 kunstenaars in verschillende
disciplines mee aan het project: 25 portretten van koningin Beatrix.
Voor elk regeringsjaar een. De expositie eind 2005 in de Statenhal van
de Tweede Kamer in Den Haag was een succes. Koningin Beatrix kwam
kijken en was vol lof.
Het project heeft me een jaar
tijd en vooral veel energie gekost, maar ik heb er veel van geleerd. Ik
heb er landelijke bekendheid mee gekregen.
Loop ik nu al jaren te botsen met mezelf en met mijn geboortedorp en met wat ik in mijn onderbewuste voor waar nam:
Van die? daar komt niks van.... In die moet je je tijd niet steken! Verloren moeite!
ok dat had ik ondertussen al wel door dat daar een trigger zit die me steeds na verloop van tijd doet stilvallen vanalles ben ik al gestart en gestopt mijn kwaliteiten zijn me ondertussen wel bekend maar daar mee naar buiten komen er iets werkelijk mee doen er mee durven zeggen: kijk, dit kan ik en dit ook mezelf bewijzen ik zat gevangen in mezelf te willen bewijzen zonder daar helemaal voluit voor te gaan want' de moeite niet waard' remde af en omdat ik me dan dus niet ten volle ontplooide kon ik op de duur mensen niet meer onder ogen komen mensen die me graag zien en mensen die me niet graag zien khad niks om fier op te zijn wetende dat ik veel beter kon ...... vandaag heb ik een tijdje opgetrokken met iemand, die het voor zichzelf helemaal anders aanpakt een vrouw met geloof in zichzelf .... én ik heb gechat met een jonge vriend die me plots de vraag stelde: "die mensen die daar in jouw geboortedorp wonen, waar hebben die zich in onderscheiden? Wat hebben die gepresteerd? Behalve dan jan en alleman af te breken?" Ik schreef: "de beste stuurlui stonden altijd aan wal, daarginds"
Inderdaad, ik zoek al enige tijd naar mensen, naar hun namen, om te weten te komen wat er van hun terecht is gekomen. En het vreemde is: iedereen lijkt spoorloos verdwenen. Op enkelen na, waarmee ik al lange tijd bevriend ben. mensen die bezield in het leven staan. doen wat ze graag doen. Het zijn er maar weinig en gelukkig zijn mijn broers daar bij.
En meteen viel er iets van mijn schouders Er veranderde wat aan mijn zelfbeeld In plaats van aan een druk te voldoen, een druk om me te bewijzen, wil ik vanaf nu datgene doen, wat ik reuze graag wil doen voor mezelf. Dat is pas een drijfveer!
En als die anderen dat dan wel of niet leuk vinden goed of slecht vinden smalend lachen, misschien.... ik kan dan tenminste eindelijk opgelucht naar mezelf kijken zonder zelfverwijten in die spiegel en zeggen:
Vanmorgen extra vroeg naar de markt van
Kontich gereden! Ons deel van de markt werd verplaatst
wegens kermis. En de marktleider had iedereen gevraagd om
vroeger te komen, zodat we volgens een door hem uitgewerkt
plan konden staan. Zodra ik aankwam zag ik dat ik de eerste
was, En zodoende mocht ik als eerste aansluiten: Een andere plaats dan verwacht! En daar ging een kleine geschiedenis aan
vooraf:
Twee weken geleden kregen we een brief met
het plan. Daarin stond dat ik op een andere plaats
moest gaan staan dan voorgaande jaren. Waarom was me niet echt duidelijk en ik
vroeg waarom dat zo was. Maar er viel niet aan te tornen, heel de toestand gaf de marktleider al
genoeg hoofdpijn. Bij het naar huis rijden zag ik in, dat ik windneerwaards stond van een kraam
met wierook, kaarsen en zeep. Met als gevolg: die geuren kruipen in mijn
snoep en chocolade. En dan gaat dat er werkelijk naar smaken. Een rel in de toekomst daarover, Die ontstond omdat ik had gezegd dat het
stonk, Gaf toen al een zeer geëmotioneerde reactie
dan die mensen. Ok, ik had me anders moeten uitdrukken,
eerlijk is eerlijk. Later luwde de boel en ik hing een zeil als de wind soms toch
wel eens naar mij waaide. En zij staken wierook af wanneer er
daarvoor een klant was en doofden die wanneer die klant vertrok. Feitelijk een mooi gebaar. Ik had dat misschien wel duidelijker moeten
zeggen, dat ik dat apprecieerde......
Nu bevond ik me dus in dezelfde situatie, maar dan in een straat in plaats van op een
plein! Dus vandaar mijn smsje naar de marktleider, Of ik toch niet ergens anders mocht staan.
De volgende week kreeg ik te horen dat ik
dan met een ander moest ruilen, Maar ik ken niemand bij naam en bovendien: Wie wil er nu zomaar ruilen? Had ik dat maar wel gedaan, Ok, dat is praten achteraf, maar het had wel beter geweest.
Terug naar vandaag. Ik dus naar de markt.... Ik had me er al bij neergelegd dat ik dus
niks kon veranderen. Het weze zo, ik maakte me er al niet meer
druk om. Wie ben ik: een van de velen, dus.... Ik zou gewoon wat later inpakken en hopen
dat de geur weer verdwenen was.
Diegene die eerst stond op de lijst, Had laten weten dat hij niet kwam (wist ik
niet) De marktleider zag dus een oplossing voor
mijn probleem: Ik mocht die plaats innemen. Een ander schoof aan (ook niet volgens de
lijst)
En toen arriveerde het wierrook koppel,
later dan afgesproken: Grote tamtam: Die achter mij moest achter hem. En eigenlijk vond hij dat hij gewoon had
moeten doorschuiven. Ik was in mijn marktwagen aan het
uitpakken, Hoorde wel enige discussie, verstond echter
niks. Toen ik veel later naar buiten kwam, Vloog Mister Proper mij aan en vroeg me wie
ik wel was, Dat ik me beter voelde dan de rest, Omdat ik eerst was aangeschoven. Bovendien was ik een STALKSTER? want ik had de marktleider 5x per week
getelefoneerd over die zaak.
De marktleider liep in de buurt En ik vroeg hem: Heb ik gebeld? Ik heb gesmst Ja, vorige week kreeg ik een berichtje zei
hij. Ik zei: nee twee weken geleden! Omdat ik me bedacht, dat dit misschien op een serieuze manier
geregeld kon worden. Maar meneer Proper bleef uitvliegen en
uitschelden. Ik zei dat hij maar eens in de spiegel
moest kijken, Om te zien wie hij was. En liet het daarbij.
Komt die pipo later nog wat zeveren: Ik had geen recht van spreken omdat ik mijn
standgeld niet had betaald. Ok, vorige week was ik extra geld vergeten En mijn kasgeld+privégeld was ontoereikend, Want dan kon ik mijn klanten niks
weergeven. Niks mis mee, gebeurt wel meer. Volgende week was ook goed zei de
marktleider. Vanmorgen, had ik dus voldoende bij. Geen vuiltje aan de lucht. Maar mister Proper moest zo nodig zijn
gedacht zeggen. Zoals hij dat over alles en iedereen doet. Ik ken momenteel geen enkele mens die zoveel heeft te zeggen over een ander
als hij doet. Maar ja, ieder zijn hobby, is
waarschijnlijk gefrustreerd.
Ik laat het maar los. O ja, haha, hij stak geen wierook af, Uit respect voor diegene met snoep die
tegenover hem stond. Volgende week echter zou ik de volle laag
krijgen.
WEL VIER INEENS! Een zieke geest. Te veel wierook gesnoven
zeker?
Wow, vorige week was ik niet op mijn namiddagmarkt geweest omdat het te warm was....
wat een warm welkom vandaag van mijn collega's, van mijn klanten! Puur genieten was het. Het weer dreigende een beetje, maar de grootste bui viel pas toen bijna iedereen was ingepakt.
Daarvoor was er werkelijk ambiance op dat marktje! Ik sta daar midden tussen de migranten en eerlijk gezegd: "daar kunnen die van ons nog wat van leren!"
Tegenwoordig zijn de meeste marktkramers maar stillekes, ze doen hun ding, maar niet meer of niet minder. Waar zijn hun gedachten? Waar ligt hun ziel? Niet in het werk, vrees ik.
Maar op de
in Antwerpen is het wel wat anders Alle mogelijke manieren worden toegepast om klanten te lokken. De ene al grappiger dan de andere. Maar open glimlach zie je overal en daar gaat het om, denk ik. Alsof ze net dé ontdekking van hun leven hebben gedaan: DE MENS tegenover hen. Een man wordt: "Patron" Een vrouw krijgt een blik van "Olala"
Nou ja, misschien gebeurt dit alleen maar bij mijn collega's waar ik tegenover sta. Misschien niet bij diegenen die ik niet zie vanuit mijn wagen.... Maar als ik er ben, kijk ik mijn ogen uit, geniet ik iedere seconde. Ook van mijn eigen contact, ik voel me daar altijd vrolijk. Ik heb er intens oogcontact ook al versta ik mijn klanten soms niet en zij mij, maar begrijpen doen we elkaar wel. Een wonder van 'open hart contact' Ik mis dat nogal eens: mensen die me aankijken... Maar daar gebeurt het bijna bij iedereen.
Mensen werkelijk aankijken als ik met hun spreek Dat is een kracht die niet te bevatten is Dat ik een wereld die open gaat Dat geeft een band die ik niet vergeet
Gisterenavond mijn chocolade terug in de marktwagen geladen. het zou kouder zijn. ok, dat was waar, maar nog steeds te warm voor die chocolade dus heb ik al mijn doosje dichtgehouden omdat lucht ook isolerend werkt en er dan geen vermenging optreedt met de buitenlucht Zo kon ik toch nog het een en ander verkopen!
Subiet vertrek ik richting De Lichtbron in Wijnegem lekker op het terrras babbelen met iedereen doei!!
Vandaag werd de indeling op de markt van 's-Gravenwezel een beetje veranderd. Op herhaaldelijk verzoek van enkele marktkramers, die veronderstelden minder te verkopen, omdat ze op een plaats stonden die minder courant werd bezocht door marktklanten.
Markten gaan overal wel achteruit tegenwoordig, maar uit jeren marktervaring weet ik ondertussen, dat dat een natuurlijke curve is: marktbezoek steigt en marktbezoek daalt en dikwijls wordt er dan de conclusie getrokken dat de markt verdwijnt. Zo'n 25 jaar geleden werd dat gedacht van de markt van Zandvliet en van Antwerpen Luchtbal toen waren er geloof ik nog maar 4 kramen. momenteel weer tussen de 15 en 20 stuks, die marktjes léven!
Wat me wel opvalt is dat bij dalend marktbezoek de zwaksten verdwijnen, nadat ze eerst lange tijd hebben gereclameerd over de opstelling, over andermans daden, over het weer, over de mensen. Die zwaksten zijn meestal mensen die op 2 paarden wedden: ze hebben een dubbel inkomen, ofwel de partner werkt ook, ofwel hebben ze een andere bijbaan. En daar wringt volgens mij het schoentje! Bij slecht weer is het immers erg gemakkelijk om thuis te blijven, eigenlijk is eender welk excuus snel gebruikt, om niet te werken, misschien is de markt wel een job wat ze helemaal niet graag doen, ik weet het niet, het zal wel niet voor iedereen gelden.
In ieder geval vind ik dat de klagers zelden in eigen boezem kijken. Ik zie ze weinig met een kritische blik voor hun kraam staan kijken door de ogen van de klant hoe ziet het er uit, is het overzichtelijk. frisogend of kleurloos, misschien zoals zij die erin staan......
En dan is er nog iets wat me opvalt. Ze pakken uit en gaan dan met een aantal bij elkaar staan. Vertellen dat het slecht gaat op de markt donkere blikken, geroezemoes, samenscholing, bedreigend voor wie passeert. Want die worden niet aangekeken, maar voelen wel de blikken in hun rug als ze niet kopen. Ook dat is onveiligheidsgevoel gecombineerd met een negatieve verzuurde uitstraling.
Volgens mij komen mensen naar de markt omdat ze het daar gezellig vinden omdat ze daar nog persoonlijk contact hebben met de kramers, omdat ze elkaar ook ontmoeten en even kunnen bijkletsen. omdat ze net daar soms iets kunnen arrangeren wat in de grootwarenhuizen niet meer gaat. Omdat ze zich dus "gezien" voelen. Omdat ze er vertrooid worden door opgewekt taalgebruik
Waarom blijven ze weg? als ze ontdekken (vakanties uitgezonderd) dat ze niet kunnen rekenen op de aanwezigheid van de marktkramers als ze nors en onrespectvol worden behandeld als ze geen prijs en/of gamma overzicht hebben als marktkramers mee gaan klagen over vanalles en nog wat. Als ze naast hun eigen 'slecht' gevoel nog dat van de ander erbij krijgen.
Of omdat sommigen eisen dat ze als koning behandeld worden en marktkramers als ondergeschikt zien. Dat werkt niet dus blijven ze weg. Maar dat is weer een ander verhaal......
Ze was er dus: Die gisteren door mij voorspelde klant: voor een halve kilo pralinekes.... om kado te doen. En ze was niet blij toen ik haar vertelde dat ik voorkomen had dat ze vandaag met rode kaken zou staan, met een bakske smos.
En zij niet alleen! Ik had geen truffels bij en geen boterhamchocolade en geen........ Allemaal klanten die slechtgezind waren, onvoorstelbaar!
En dat ook nog te bedenken dat mensen zich zo opboeien om wat eigenlijk gewoon een luxe probleem is. Ja toch? het is niet levensbedreigend hoogstens teleurstellend het leidt niet tot hongersnood het gaat om een zoethoudertje Niemand ondervindt er werkelijke schade van Er is slechts een klein gemis en een uitstel van een bevrediging, geen afstel Al die drukte... storm in een glas water muggen en olifanten . . . Warm hè . . het is hier in huis lekker koeler wat een luxe, zo'n koel huis en een douche en verse frisse kleren en straks een koude schotel om van te smullen en vannacht een goed bed om in te slapen en een gezonde man en kind en wetende dat binnenkort weer regen valt zodat ons landje lekker groen is . . . om dan te bedenken dat er zovelen zijn die dit alles niet hebben die zullen denk ik niet zeuren over het wél of niet hebben van pralinekes luxe problemen hebben die mensen niet maar zorgen des te meer
op zulke dagen doe ik zelfs dít werk niet graag vanwege al die bedenkingen maar dat gaat gelukkig over zo'n dag als deze komt hier elk jaar weinig voor joepie!
Marktwagen staat er half leeg bij alle chocolade heb ik eruit gezwierd voor ik het eruit zou moeten gieten, haha wat nu? morgen start mijn week weer.... als mijn eerste klant komt kan ik voorspellen wat ze zegt: ik ben speciaal vroeg gekomen omdat het nu nog fris is geef mij maar een halve kilo pralinekes en dan zeg ik dus dat ik die niet bij heb en dan volgt een grote verontwaardiging omdat ze heeeelemaaaal voor niks is gekomen dus vraag ik of ze ook begrip voor me heeft als ik hier om 12 uur nog in de zon sta......... of ze dan de rest komt kopen die ik dan meteen met mijn pollepel in haar doosje wil gieten zelfs tegen de helft van de prijs sommigen begrijpen dat wel maar anderen horen niks meer en blijven herhalen dat heel hun planning in de war is soms zeg ik nog wel eens: wees blij dat u nog centen krijgt gestort op uw rekening want hier staat iemand die er waarschijnlijk erg weinig gaat ontvangen nou ja, t'is warm hè, ik krijg nu al hoofdpijn als ik aan de komende dagen denk. hier in huis is het lekker fris maar de volgende dagen daarbuiten willen zeggen: dikke benen, wazig zien.....
Ok, even veranderen van ingesteldheid: wat kan ik wel verkopen met die warmte én in het begin van de zomervakantie? snoeptaarten, puntzakken met snoep, noga...... plastic dozen met een vakantievoorraad zodat ze daarginds zich niet blauw betalen voor een snoepje ......suikervrije snoepjes die je minder dorstig maken.....
In plaats van hier te zitten, vlieg ik er in! mijn snoeptaarten lijken op mandala's ik kom er zelf van tot rust wanneer ik ze maak. dus..........kben ribbedebie
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
