dochterlief heeft een bescherm engeltje op haar schouder zitten ze schuimt nogal wat metal concerten af en meestal staat ze daar dan als klein ukkie tussen van die grote zware mannen ergens vooraan vlakbij het podium druipnat van van't zweet en op haar gemorst bier
deze keer niet ze stond ergens boven de menigte te kijken naar wat er allemaal onder haar gebeurde uitgerekend deze keer liep er een gek rond met een mes die 3 mensen heeft gestoken
Deze keer een lap tekst waarvan ik zelf moe zou worden, indien ik het moest lezen.
Lees dit in een ruk
uit of in stukjes of helemaal niet, maakt niet uit, maar het wordt veel.....
Ik merk door reacties (ook via mail) alweer op dat er een verschil is tussen hoe ik iets schrijf en
hoe ik dat bedoel, of hoe dit wordt gelezen.
Eigenlijk is dit
een prachtige gelegenheid om de essentie van die link tussen gedachten en
ziekte uit te leggen.
Want niet iedereen
reageert op dezelfde manier op een gebeurtenis. Zoals ook niet iedereen woorden
op dezelfde manier interpreteert.
Er zijn
verscheidene mensen op een wetenschappelijke manier bezig geweest met
vergelijkend onderzoek. Zo bleek dat zo goed als elke mens met een identiek
gezondheidsprobleem, ook een identieke gebeurtenis had meegemaakt in het
verleden, of beter gezegd: op een identieke manier met een gebeurtenis uit het
verleden omging. Soms moest dat nog niet eens zo heel ver in het verleden liggen.
Daarnaast kan er
ook nog een andere oorzaak zijn, die ik nog niet heb uitgelegd,
namelijk problemen in een eerdere generatie en hoe men er toen mee omging.
Ofwel werd het gedachtegoed overgedragen, ofwel kreeg iemand een ziekte die
niet bij zijn/haar eigen geschiedenis hoorde, maar iets onverwerkt van een
voorouder als oorzaak had. Eens daar inzicht in verkregen werd, kon de knop ook
omgezet worden.
Zo was er
bijvoorbeeld in mijn geval ook een zeer duidelijk verband met vorige
generaties. Ik had dit in de loop van de cursus al blootgelegd en voelde me
behoorlijk verstrikt in mijn onmacht en angst. Ik kon er niet over spreken en
ik zat dus opgesloten in mezelf.
Maar door die angst
en onmacht werkelijk te benoemen tijdens de 3e avond, werden ze levensgroot en
liet ik de totale paniek toe (omdat ik het niet aan leek te kunnen dat er
zoveel getuigen ware). Op dat moment werd ik gelukkig goed begeleid en heb ik
zinnen gaan herhalen die me werden voorgezegd. Waarbij ik kon voelen of ze
werkelijk voor mij golden, ofwel dat ze door me werden aanzien als onwaar. Ook
waren de anderen aanwezigen, mensen bij wie ik me gelukkig wel goed voelde
(toen ik niet in dit proces verzeilde) dus kon ik mezelf tonen dat mijn
gigantisch onveiligheidsgevoel niet reëel was.
Verder kon ik me
helemaal in contact houden, terwijl ik vroeger zeker zou hebben gedissociëerd. Ook
dat gaf me kracht. Ik kon geloven dat dit me niet meer zomaar overkwam, maar
dat ik mezelf dapper genoeg kon maken om niet meer automatisch te dissociëren.
Wat ik wilde
zeggen:
Verantwoordelijkheid
gaat niet zover dat het 'eigen schuld' is. Verantwoordelijkheid geeft een idee
dat oorzaak en gevolg overduidelijk is, terwijl dat zelden voor iemand geldt
die een ziekte heeft. Het is de onwetendheid die maakt dat het soms van kwaad
naar erger gaat.
Onze hersenen
krijgen van ons een stress signaal, waarin wij vertellen: dit is onhoudbaar,dit
overleef ik niet. Dit gevaar om te 'sterven' hoeft niet reëel te zijn, maar het
wordt zo wel ervaren. (Het kon dus ook een reactie zijn van onze generationeel
geheugen, dus van een voorouder die zo zou gereageerd hebben) De hersenen
sturen dan een signaal naar onze cellen op bepaalde plaatsen in ons lichaam. Dit
signaal kan slechts één van de vier zijn:
blokkeren
deblokkeren
massa aanmaken
massa wegnemen
de cellen reageren
dus op één van de vier manieren met als gevolg er een ziekte optreedt.
Stel dat de
situatie snel opklaart, dan kan dit proces gestopt worden, maar de haard blijft
bestaan. Het blijft sluimeren tot er zich opnieuw een soortgelijke situatie
voor doet. Daarom kan en ziekte zo veel later uitbreken. En zo lang men niet
echt aan de basis werkt, blijft de ziekte in ons lichaam, soms stabiliseert die
zich, soms sluimert ie op de achtergrond omdat de symptomen bestreden worden,
soms breekt ie door en wordt ie fataal.
Pfff, ik hoop dat
ik niets vergeet... ik denk eigenlijk van wel... sorry daarvoor.
Natuurlijk is het
gecompliceerder, ik heb dan ook geen opleiding als therapeut gevolgd.
Maar toch is dit de
grote lijn van het verhaal.
Even terug naar
mijn proces: Ik kwam in een soortgelijke paniek situatie als vroeger
(proefwerken en spreekbeurten bij een vreselijke leraar op de lagere
school, deze man heeft me altijd gekleineerd en dom genoemd) die ik heb
doorvoeld, zonder dat ik 'stierf'. Mijn hersenen, hebben dus van mij nu een
ander signaal gekregen, namelijk: ik kan dit wél hanteren, ik kan er anders mee
om gaan, ik overleef dit. Niet alleen mijn gedachtencirkel werd doorbroken,
maar ook mijn automatische onbewuste handelingen.
Ik hang dus niet
meer vast in planning, ik vreet mijn spanning niet meer weg.
Ik kreeg in de
loop der jaren steeds meer spanning als een handeling zich
verder opschoof in de toekomst.
Wanneer ik direct
moest handelen, was ik altijd vol zelfvertrouwen.
Maar bij iets in de
toekomst, vergrootte mijn onbewuste angst met de dag. Dus maakte ik lijstjes,
schema's, werd ik gillend wakker, omdat ik 'controle' verloor, enz enz.
Met als resultaat:
ik haakte af voor
het zover was
ik werd op het
bewuste moment ziek
ik werd ergens aan
verslaafd en dus was het te laat...
ik vergat het...
dat was het ergste, ik dissocieerde gewoon.
ik maakte mijn
positie onmogelijk, zodat een ander het overnam.
Kortom genoeg
redenen om steeds minder in mezelf te gaan geloven en vooral: dit gedrag
bevestigde mijn onkunde.
Dit is dus met een
beetje sjans veranderd.
Ik weet niet of je
hier wat aan hebt, wat ik wel weet is dat het mij helpt om zelfbewuster en
anders in het leven te staan.
Ik heb nu 5 avonden
bijgewoond en de volgende reeks begint op 5 februari. Ondertussen kan ik zien
of een aantal pijnen misschien minderen, nu ik gewicht verlies. Het
zou straf zijn als dit alles was, maar wie weet.
Wat betreft angst om te mislukken wanneer je jezelf wil helen, dit kende ik heel goed.
Ik heb die avond
gewerkt met een mix van diverse zelfhelingsmethodes. En het stomme was, dat ik
die theoretisch allemaal al lang kende. Sommige heb ik volledig bestudeerd en
raadde ik iedereen aan omdat ik overtuigd was dat ze werkten. Zelf paste ik ze niet of onzorgvuldig toe, omdat ik zo erg bang
was dat het bij mij niet zou lukken.
De methodes
draaiden stuk voor stuk rond het werkelijk 'emotioneel' mogen voelen wat ik
niet wilde voelen. Ik was doodsbang voor die emoties en hoe langer ik er over
studeerde, hoe banger ik werd.
Ik ben dus minstens
5 jaar vooraf heel bang geweest, terwijl de werkelijke proces ongeveer 24 uur
heeft geduurd. Waarbij ik dit helemaal wilde doorvoelen ook al huilde ik alle
tranen die ik nooit heb willen/kunnen huilen. Waar ben ik eigenlijk bang voor
geweest? Voor mijn angst en emoties en vooral voor controle verlies. Ik heb me
nooit zo kwetsbaar gevoeld, maar ook nog nooit zo gedragen. Gedragen door
mezelf, bedoel ik, want ik mocht dit van mezelf. Ik mocht dit, omdat ik meer dan
ooit tevoren van mezelf hield. En ik had vertrouwen in mijn innerlijk 'weten' dat dit
de weg was.
Dit is veel tekst en uitleg, misschien te veel. Of juist verhelderend....
Ik ben blij dat ik eindelijk de woorden heb gevonden om dit alles te beschrijven
ik open mijn blog en zie niets meer staan geen nieuwe berichten sinds 14 december en ik denk: - dat ik van mijn computer verslaving af ben - dat ik mijn gedachtenkronkelingen geminderd heb - dat ik ze niet meer zo belangrijk vind om ze nog te publiceren - dat ik een bijzondere maand achter de rug heb - dat ik barst van energie - dat ik niets meer plan - dat ik niet meer in het plannen blijf hangen - dat mijn leven vanzelf op wieltjes verder rolt - dat dit de goede kant uit gaat -dat ik zó goed in mijn vel zit - en dat ik eindelijk naar mijn lichaam luister - dat ik nauwelijks meer snoep en verder ook weinig eet - dat de kilo's er af vliegen - dat die kilo's er eindelijk afvliegen - dat er toch een fijn eenvoudig kerstmaal op tafel verscheen, wat op een of andere manier vrijwel vanzelf tot stand kwam - dat manlief daardoor voor het eerst in lange tijd ontspannen in slaap viel
er zit een motortje diep in mij iedereen is het huis uit en al vanaf gisteren avond ben ik hyperactief het huishouden geraakt terug aan kant de koelkast is uitgemest de kerstboom binnen gehaald (die versier ik subiet of vanavond) de marktwagen en twingo staan weer te blinken in het atelier komt er ook weer zicht op zaken (dit is nog niet helemaal af) mijn marktwagen is al geladen
ik moet nog wel om winter schoenen misschien bezoek ik mijn ouders nog enkele toekomstige activiteiten van de vereniging moeten nog hier en daar op sites geplaatst worden en ik moet nog een aantal belangrijke documenten tevoorschijn toveren ik ben ze al lang kwijt en het wordt dringend ook omdat ik het steeds vooruit schuif
en ik wil nog een kerstpostkaart ontwerpen en misschien ook een kalender om kado te doen
gauw verder zoeven want het ijzer moet ik nu smeden dat is duidelijk
ofschoon mijn leven momenteel lijkt te bestaan uit eten-werken-slapen en ik dus weer eens enigszins verslaafd lijk voelt het deze keer wel anders dan zo'n 15 jaar geleden want toen leek ook mijn geest afgestompt dat kan ik nu nauwelijks zeggen
nog steeds komen allerlei andere prikkels binnen nog steeds ben ik sociaal (denk ik toch....) nog steeds geniet ik iedere dag en nog steeds ben ik in de schaarse minuten die me resten op de achtergrond bezig als vrijwilliger en ook dat gaat me goed af
voor de rest is de sfeer in huis optimaal dochterlief hangt hier ook veel rond en ze ziet feilloos waarin ze ons kan ondersteunen ons engeltje heeft vanmiddag overactief het magazijn opgeruimd en gisteren bracht ze snel hier in huis de boel aan kant toch op het eerste gezicht en dat gaf een fijn gevoel bij thuiskomst ondertussen is ze op apartementenjacht in Antwerpen zondag weet ze meer in ieder geval blijkt dat ze na anderhalf jaar weg hier een vriendenkring te hebben die haar met open armen terug opneemt ze straalt er van
de kou speelt me parten natte sneeuw in de lucht maakt me sneller moe of is het gewoon de weerbots van een hectische 2 weken die nu achter de rug zijn
misschien ben ik gewoon even uitgeteld klaar gejubeld nee dat is niet waar deze week bied ik mijn collega's 'een drink' aan vanwege de nieuwe wagen want vorige week kwam ik daar echt niet aan toe
ondertussen is het hier in huis een beetje rommelig en ik kan de moed niet opbrengen om er vanavond nog aan te beginnen
wel heb ik al drie reuzegrote chocolade kerstmannen gemaakt de kerstmarkt op de Groenplaats in Antwerpen begint komende vrijdag en duurt tot met 28 december
dit is al het 25e jaar ik herinner me dat allereerste jaar nog zeer goed toen hadden we paraplu's en schragen en latjes en een doek erover met daarop bakjes met snoepjes en chocolaatjes en de wind speelde van voor recht binnen en voerde ijzel en natte sneeuw mee alles werd nat en moest worden weg gegooid en ik had 3500 frank ontvangen op een hele dag manlief stond op zijn wekelijkse markt en ik had mijn dochtertje bij in haar reiswieg die stond in onze rode 2CV, 20 meter verderop want achter mijn kraam was er geen plaats voor ze was toen 4 maanden oud en sliep gedurende heel de dag omstandigheden die toen vrijwel onmenselijk waren maar die we toch hebben overleefd
nu hebben we al enige jaren een eigen houten chalet pure luxe mét verwarming en dochterlief helpt mee tijdens de verkoop met blinkende oogjes en blozende kaakjes of is dat van de glühwein?
ikzelf verkoop niet meer op de locatie 7 markten op 6 dagen is genoeg voor mij ik probeer de 2 wagens te laden en zorg voor lekkere warme maaltijden 's avonds in een warm huis met een blinkende kerstboom o ik moet nog om een kerstboom ....
dus voor ik het door had was het alweer zaterdag avond ik vraag me nog steeds af waarom ik me 2 weken gelden zo druk maakte ja ik stond er allemaal wel alleen voor die marktwagen werd in gewijd én het was de laatste week voor Sinterklaas hoe ik het heb klaar gespeeld weet ik niet echt maar "I did it my way" alle dagen de helft tot dubbel zo veel verkocht als vorig jaar en tussendoor nog felicitaties en complimenten ontvangen van klanten en collega's wat ik niet heb kunnen doen: 'een drink' geven aan die collega's dus heb ik dat aangekondigd voor volgende week ik bedoel: over die grens ben ik niet gegaan of het zou fout zijn gegaan
een week verder en ik ben nog steeds super blij met de wagen omdat ik nog niets ontdekt heb wat ik achteraf toch liever anders had gezien deze wagen is op mijn lengte gebouwd in mijn favoriete kleuren geconstrueerd en gebruiksvriendelijk voor een vrouw alleen hij is als een zonnetje tijdens deze donkere dagen meer nog ik krijg er gratis licht therapie bij want vorige week schreef ik nog dat mijn lampen daglicht gaven deze week schrijf ik mijn lampen geven me het gevoel dat ik continu in de zon sta niet dat ze zoveel warmte geven maar het licht werkt diep op me in het is alsof dit energie en kracht geeft
en of het nu wel of niet aan die lampen ligt of wel of niet aan de drukte ik snoep bijna niet meer af en toe op het einde maar al helemaal niet meer tijdens de verkoop
verder is er veel meer plaats achter mijn toog dus loop ik ook meer en verder rond ik plaats van te schuifelen van links naar rechts mijn fysiek gaat er ook van vooruit minder pijn in mijn benen wel ben ik 's avonds gezond moe ik slaap dus als een roosje
enkele verwachtte problemen op sommige standplaatsen bleken helemaal geen probleem te wezen kortom ze verdwenen als sneeuw voor de zon
vandaag ben ik 'ontdekt' door veel inwoners van Brasschaat sommigen beweerden dat ik hier helemaal niet al anderhalf jaar stond maakt me niet uit ze hebben nu wel zicht op mijn totale assortiment wat met de vroegere wagen een probleem was wegens te weinig licht en te hoog van de grond. deze wagen kan zakken tot bijna op de grond en is zeer licht van binnen de spots vooraan geven daglicht mijn toog is schuiner dan vroeger
ik had het zo druk mede door de sinterklaas verkoop dat ik mijn collega's heb uitgenodigd voor een 'drink' maar dan wel volgende week dan is het meestal eventjes wat rustiger een ander doet dat altijd de eerste week maar die zijn dan ook met 2 of meer personen
zo lastig als ik het vorige week had zo rustig is het nu binnen in mij een wereld van verschil terwijl we het de afgelopen dagen zelfs te druk hadden om ook maar iets aan de nieuwe marktwagen te doen sinterklaas eist alle tijd op er was zelfs gewoon even geen plaats om die wagen eens open te zetten dus iedere avond dook ik mijn bedje in met het gedacht:"morgen, anders en beter" gisteren avond zat ik na het de namiddag markt alweer moe te gapen na het avond eten
nu werd ik wél een beetje mopperig op mezelf dus hees ik me overeind en heb ik enkele wat auto's en wagens verzet om vervolgens zelf alle knoppen en andere bedieningen nog eens te beroeren bij de overdracht zag ik dat allemaal wel gebeuren maar dit zelf doen was eventjes terug 'zoeken' manlief liet me doen maar gaf wel aanwijzingen als ik met een vraag zat in een wip en een knip stond de wagen in zijn volle glorie open en te schitteren in het donker vervolgens ben ik beginnen schoonmaken een proces waarbij dit juweeltje eindelijk 'van mij' werd de wagen ziet er niet luxueus uit hij is eenvoudig van uitstraling en enorm gebruiksvriendelijk om 11 uur dook ik diep tevreden in mijn bed en ik heb zowaar goed geslapen doe ik anders ook wel maar ik was er niet zeker van ik dacht dat er spoken kwamen over allemaal dingen die ik niet mocht vergeten maar gelukkig had ik al een lijstje gemaakt
vanmorgen hadden we beiden echt geen zin om naar de markt te gaan dus beide wagens bleven binnen oeioei, waar is onze motivatie? :)) manlief had te veel sinterklaas goed te leveren bekeek ook nog zijn agenda en zag dat zijn dag niet genoeg uren telde ikzelf had gewoon geen zin om voor een habbekrats in de koude te staan want die markt is nog op een laag niveau qua verkoop dus permitteer ik het me soms om niet te gaan want 7 markten op 6 dagen is soms best veel vooral in de winter ben ik na bijvoorbeeld een namiddag markt volledig uitgeteld dan kruip ik het liefst direct na het eten in mijn bedje
vandaag was dus een dagje 'anders' ik sprong onder de douche en föhnde daarna mijn haar en dacht: "het is te lang" het verstikt me soms als ik me rond wentel in mijn bed het gaat in de klit wanneer het in mijn winterkleren sukkelt het staat soms oubollig als ik het in een dotje draag en gisteren in de sneeuw bleef het niet eens onder mijn kap zitten ik ben alweer een paar jaar niet naar de kapper geweest meestal hang ik met mijn hoofd naar beneden en knip ik er een 10 cm af zo niet vandaag want er was een soort irritatie die me vertelde dat het dringend anders moest ik keek op google op zoek naar kappers die open waren op maandag en kwam terecht bij Kreatos daar was ik in jaren niet geweest ik denk dat het geleden was van hun eerste kapperszaak in Antwerpen ondertussen is er eentje in Schoten en in Sint Job ik koos die van Sint Job want die was dichterbij en natuurlijk had ik de openingsuren niet goed gelezen overal vanaf 9 uur behalve daar dus ik richting Schoten
stond daar halverwege een jonge gast zo wanhopig te zwaaien dat ik krachtig remde en achteruit reed hij kei blij moest om 10 uur in't stad (Antwerpen) zijn zijn fiets had een platte band zijn bus verdween net voor zijn neus ik veronderstelde dat dit een wanhopige student was nee, hij werkte, maar was wel nog maar 18 hij werkte bij het Ballet van Vlaanderen als balletdanser aangezien ik nog nooit een balletdanser had gesproken en deze jongen zo passioneel over zijn werk sprak heb ik hem maar meteen naar daar gereden geen seconde hebben we gezwegen en nu heb ik een gsm nummer zodat ik hem kan laten weten wanneer ik kom kijken naar de uitvoering van Het Zwanenmeer (ballet) want hij wil van me horen wat ik er van vind na de voorstelling zo'n ontmoeting is toch weer eens bijzonder zonder enige reserve in een intens contact verzeilen een dagje om in te lijsten
ok nu hing ik toch in Antwerpen rond dus het ik daar maar meteen een korte sight seeing van gemaakt er verandert daar zo veel tegenwoordig dat ik me soms van straat vergiste een uurtje later dan verwacht arriveerde ik bij de kapper
ik heb een hekel aan kapsalons had ik kort daarvoor nog beweerd omdat er allerlei gesprekken plaatsvinden die ik helemaal niet wil horen over geboorte en sterfte en scheidingen en ruzie's over diefstallen en accidenten en ondertussen doen ze dingen met mijn haar die ik niet wil heb ik pijn in mijn nek tijdens het wassen en spoelen wordt mijn haar en hoofdhuid gepijnigd pffff daarom dat ik dit zoveel jaren uitstel
maar het gesprek met die jongen en die onbevangenheid daarvan die me zo'n deugd deed maakte dat ik met een ander gevoel binnenstapte ook daar klikte het direct de gesprekken gingen niet over bovengenoemde onderwerpen in tegendeel, ze waren interessant en ik heb zo goed als geen woord gezegd maar veel geluisterd me ook niet geërgerd en ik heb de jonge kapster 'carte blanche' gegeven wel verteld dat permanent mocht en dat veel korter ook mocht het resultaat vind je hiernaast ik ben tevreden
verder hoorde ik op de radio een prachtig liedje van Mira - grenzen dus ben ik er achter gaan zoeken een mooi thema voor in een verenigings activiteit van ons te verwerken
vanmiddag terug in het werk gestort het is druk maar het grappige bij mij is dat ik in drukke periodes altijd plots wel tijd vind om iets te doen wat ik al heel lang uitstel een beetje averechts gedrag niet? zoals vertellen dat ik weinig tijd heb en toch voor de tweede keer in evenveel dagen een lange mail versturen en weer volop beginnen bloggen en dromen over die W.A.K. (zie gisteren)
het is alsof ik eerst verlam omdat ik tegen een berg werk aankijk en vervolgens begin ik te wandelen en klimmen en ondertussen geniet ik ook nog van het uitzicht en voor ik het weet ben ik aan de top ik zou echt beter moeten weten nog voor ik verlam .... gewoon mijn ding doen en blijven wandelen wie helpt me daar aan te herinneren wanneer ik de volgende keer weer paniekeer?
druk vandaag gepoetst bestellingen in orde gemaakt gemaild de hond van de buren verzorgd
en uren onderweg met manlief om een grote bestelling bij een school af te leveren uuuuren aan 15 tot 30 km per uur spannend en ook tof om dit samen mee te maken nadat we iemand camionette terug hadden omgeruild tegen ons eigen twingootje zat daar verdorie een sneeuwmannetje op het dak en toen we thuis kwamen zat het er nog een bewijs dat we niet snel gereden hadden
wat was onze wereld weer mooi wit vandaag wat hebben de kinderen gespeeld in de sneeuw prachtig voor een zondag gelukkig moesten we vandaag niet naar de markt
ondertussen is het in mijn hoofd wat mistig en vrijwel windstil het maakt me wat ongerust ik krijg het een en ander niet helder
en er is nog iets ik denk er al heel lang over om eens mee te doen aan de wereld van de amateurkunsten W.A.K. ik zou dan mee kunnen doen aan een groepstentoostelling in het thema van het komende jaar heb ik wel al het een en ander gemaakt en geschilderd maar ik wil zeker ook nog wat recenter werk maken zou het deze keer niet bij dromen blijven?
na een dag vol tranen soms zichtbaar, soms onzichtbaar na een dag waarin ik eindelijk mezelf heb losgelaten in een storm van emoties na een nacht van diepe slaap werd ik wakker en was mijn moedeloosheid verdwenen
ik stapte weer goedgemutst uit bed reed naar de markt waar mijn plaatsje weer wat kleiner was geworden want rondom de te restaureren kerk van Kontich is het nu voor lange tijd een bouwwerf het sneeuwde en hagelde zo hard dat ik maar even in de wagen bleef zitten in de spots rondom de kerk leken de sneeuwvlagen wel spoken in een irreele wereld
ondertussen voelde ik me opgelucht de donkerte was verdwenen ik keek terug in de tijd en overdacht ieder obstakel waar ik alleen voor had gestaan en ik dacht: elke keer wanneer iets onverwachts gebeurt handel ik het rustig op eigen tempo af iedere keer wanneer ik in de problemen geraak neem ik op dat moment mijn verantwoordelijkheid en kom ik zonder kleerscheuren op mijn pootjes terecht maar elke keer wanneer ik iets vooruit in de tijd ontwaar wat problemen zou kunnen geven overvalt me een paniek waarbij ik er van uit ga dat ik mijn controle verlies en alles verknal dan wil ik weg dan wil ik verdwijnen dan wil ik.... weet ik veel achteraf valt het steeds donders goed mee en was de paniek voor niets
ik heb me dus vandaag herpakt en ergens ben ik wel blij dat ik mijn emoties gelucht heb door ze op te schrijven door ze bestaansrecht te geven want ook dit ben ik en wanneer ik het op krop lijd ik langer het lijkt op een weg binnendoor een enigszins zelf veroorzaakte lijdensweg
ook dit ben ik
om een lang verhaal kort te maken mijn kijk naar de wereld rondom me is weer helder gebeurtenissen worden weer op een positieve manier bekeken zelfs als het over shit gaat
over shit gesproken: de openbare toiletten van vandaag die zijn echt verschrikkelijk vuil ze worden blijkbaar niet gepoetst en vandaag dacht ik nog soms doet de natuur zelf zijn werk en na verloop van tijd verdwijnt de vuiligheid van de muur zou dat door bacteriën zijn of het werk van vliegen?
vorige week wilde ik nog alles filmen en fotograferen en dit in een vlammende mail naar de gemeente sturen vorige week verging me het lachen en werd ik zelf zwartgallig vandaag was het koud en nat en kwam er minder volk van gewoonlijk en toch scheen de zon weer binnenin ik kan niet genoeg uitdrukken hoe fijn dit was in contrast met gisteren
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
