nog voor we aan tafel zaten kreeg ik vanavond een telefoontje "mam, hoe laat denk je mij te willen komen halen?" "zeg maar, wanneer jij wil" "eh, kan dat nu? ik ben kapot als ik nog later vertrek ben ik heel de volgende week in frut" "eerst nog eten en daarna kom ik af waar vind ik je?" in de buurt van de parking"
dus heb ik daar langs de kant van de weg een donker hoopje dochter gevonden rood verbrand en steendoodmoe maar echt blij dat ze veel vrienden terug had gezien en geweldig goede optredens had bij gewoond
aangezien het gisteren avond ook voor mij laat was ga ik vanavond maar eens vroeg te bed dan word ik morgenochtend vanzelf vroeg wakken en kan ik mijn huisgenoten verrassen met een leuk speciaal ontbijt ik wil nog ergens klaprozen plukken maar ik heb er vandaag overal naar gespeurd en nergens nog eentje gevonden waarschijnlijk kapot geregend of gewaaid misschien zijn morgen de verse alweer open ik zal er maar op vertrouwen
vanavond woonde ik onze evaluatie vergadering bij van de vereniging ons persoonlijk engagement in het afgelopen jaar waar we onze kracht tmomenten ervoeren en wat we in de toekomst willen oppakken wat mezelf betreft: een veelheid van taken passeerden de revu mijn kracht momenten:
samenwerking bij het samenstellen van folders en
affiches,
ik voel me daarin ondersteund
herbronningvieringen
vergaderingen
onverwachte momenten van intense
samenwerking/brainstormen
het besef van wat ik in deze vereniging heb geleerd en
begrepen
de info
avond over mensen zonder papieren en over haptonomie
en ik zie uit naar de zomerdonderdagen
met meer contact met andere vrijwilligers en bezoekers
vooral dat laatste boeit me dan ben ik aanwezig van 17 tot 22 uur met meer bezoekers dan in het jaar op woensdag avond meestal buiten op het terras
we zijn een hechte groep de eerste groep waarin ik dat zo intens ervaar waarin ik mijzelf ook zo prettig voel ik ben nooit een groepsbeest geweest kheb me vroeger nooit geëngageerd en ik verwachte na mijn vrijwilligersopleiding binnen een jaar op te stappen ondertussen zijn we 7 jaar verder en geen haar op mijn hoofd dat daar nog aan denkt het is echt fijn om hier vrijwilliger te zijn mijn eigen communicatie vaardigheden zijn verbeterd vele kwaliteiten in me kwamen hier aan het licht of in het daglicht en het einde is nog niet in zicht plannen worden gesmeed ideeën gespuid oude trauma's verwerkt en vooral nieuwe voorkomen
er was iemand die zei "wat betreft de affiches zijn er soms data die het leuk vinden om te verspringen en dan moeten we die een handje helpen om ze op hun plaats te krijgen" liever kan dit niet gezegd worden want natuurlijk gaat dit over een fout van mij maar ik hoor geen verwijt ik hoor en voel gedragenheid en begrip daar ga ik nu mee slapen en dat doet deugd
onze dochter was hier toen ik ginds was en nu is ze weer daar terwijl ik hier ben niet naar huis, wel op Graspop met vrienden die ze al zo lang mist morgen keert ze weer en ik vind deze morgen een kadootje op mijn wastafel twee gouden kettinkjes gerepareerd na jaren ik weet niet hoe lang in een schimmige symbolische droom rukte ik ze los er was een strop rond mij en ik wilde nog nog niet sterven
een strop kan een mens deprimeren
ook al zit die slechts in het hoofd
kilte van binnen
die uitstraalt naar buiten
deze kettinkjes zijn me geschonken door manlief aan eentje hangt een gouden manta net niet verborgen in mijn bloes ik heb ze dus weer om dit weekend zijn we 25 jaar getrouwd dus symbolischer kan dit niet zijn binnen ons huwelijk is de strop verdwenen (ik vraag me soms af, was er wel een?) wij zijn beide gelukkig met onze vrijheid wij wandelen nu eens naar hier en dan weer naar daar steeds wederkerend naar de thuishaven naar dit nest met warmte
vervolg van de dag: marktwagen aan kant gebracht foto's afgehaald en naar Nederland gereden mijn ouders bezocht en een zeer open gesprek gehad met mijn vader omdat ik mijn moeder vroeg om voor één keer eens niet tussen te komen dus vertelde mijn vader over zijn gedachtenkronkelingen (ik wist meteen van wie ik dat heb) over zijn angsten en nachtmerries over zijn verleden en dat van mijn voorouders niet zo fraai en hij was er het hart van in tegelijkertijd erg opgelucht dat hij eindelijk kon verwoorden wat er binnenin gebeurt zijn verhaal bevestigde voor mij dat mensen gedachten, trauma's en gewoonten van generaties lang overerven en dat er pas wat kan veranderen bij bewustwording
vervolgens heb ik hem verteld over verschillende manieren van aanraken en het verschil laten voelen tussen een hand op iemand laten rusten en een hand laten strelen over iemand eerst kwam dit helemaal niet binnen wilde zijn liefde tonen door te strelen toen heb ik hem het verschil laten voelen en verteld hoe ik uren, dagen en ten slotte en volle maand aan zijn ziektebed doorbracht toen hij 4 jaar geleden 4 keer achter elkaar balanceerde op het randje van de dood altijd met mijn hand op zijn hand of buik of hoofd al naar gelang de situatie en terwijl ik dit vertel komt hij tot rust en voelt wat ik bedoel trekt zijn hand niet terug maar rust onder die van mij ik vertel hem over de respectvolle draagkracht welke van dit gebaar vertrekt en ik vraag mams hoe zij er over denkt zij ontwijkt hem dikwijls maar vind een rustende hand een fijn gevoel misschien kwamen ze vandaag wat nader tot elkaar
vervolgens nam ik vrij en ik bedoel dan werkelijk 'vrij' ik reed om wat proviand en vervolgens plaatste ik mijn autootje aan het Verdronkenland van Saeftinghe mijn land uit mijn jeugd waar ik werd verbannen toen de bordjes neerstreken ik kan er nu slechts wandelen met een gids dus wandel ik er niet meer ik luister naar de meeuwen en scholeksters weet vanuit de verte de broedplaatsen te vinden zie schapen en koeien grazen
ik neem vrij vanavond ik keer naar binnen ik voel me terug een kind dat loopt in het slijk van de geulen de modder krult zich tussen mijn tenen en op mijn benen kietelen allerlei kleine modder diertjes ik kniel bij een bronnetje en voel met mijn vingers naar de oorsprong ijskoud water wijst me de weg ik kijk naar boven ergens op dat schor staat een waterplas die dit bronnetje voedt ik klauter de schor rand op en bevind me in het zachtste gras te wereld mijn voeten schuiven het voorzichtig opzij ik voel me gedragen de veerkracht buigt ze terug rechtop wanneer ik verder wandel tot de rand van dit privé gras veldje daar begint het snijdende riet tenzij ik ook dit voorzichtig opzij buig met mijn voeten ik voel me één deze natuur en vervolg mijn weg achter me hoor ik nog geluiden van mijn spelende broertjes ik hoop dat ze me niet volgen ik loop verder en verder en ontdek meeuwen nesten de ouders duiken naar mij en ik trek me terug zoek opnieuw een ander zacht grasveldje en vlij me neer ik lees de wolken als een verhaal en wens dat dit nooit voorbij gaat zo verloopt mijn vrije avond
ik neem een wijntje en wat knabbels en geniet van de rust de zwaluwen stoppen met vliegen de zon zakt in de zee de geluiden verstommen en ik start mijn auto en rij naar huis ik had vanavond vrij ik heb er van genoten ik heb geraakt en gevoeld
zoevend naar huis achter een een autootje met een snelheid van wel 70 km per uur gaat het lekker zijn gangetje
maar plots gooit dat autootje alles toe en ik dus ook inhoud van mijn marktwagen schuift overhoop ik kom nader en nader en vrees het ergste op het allerlaatste moment schiet dat autootje naar de overkant van de weg en de madam stapt uit ik roep: "wat doe de gij nou"? en zij naar mij: "zie de gij dat dan niet? er zit een schildpad op de weg en gij rijdt daar los over!" ik ben door gereden ik voel me niet geroepen om dan te stoppen mijn stoppen sloegen bijna door en daar hoeft zo'n mens niet getuige van te zijn
kben bijna los over haar gereden als ze niet op tijd gereageerd had en naar de overkant uitweek alsof een camion of marktwagen zo rap kan stoppen als een personenwagen ....... subiet de rommel opruimen ik durf mijn deur bijna niet open te doen
als zij niet gestopt was had ik hem wel gezien ik rij niet over keien op de weg maar mijn ogen op de weg houden en onderwijl volle kracht remmen en bijna op mijn voorganger botsen en alles achter mij tegen de wand horen vliegen nee, ik heb geen schildpad gezien
ben ik nu een moordenaar? of is dit een geval van onopzettelijke doodslag? ....
haptonomie zegt me eigenlijk niets ofschoon ik een affiche heb gemaakt voor die avond dus met een tekst die me blijkbaar niet wijzer maakte
voor de lezing begon raakte ik in gesprek met de dame die kwam vertellen en ik werd geroerd door haar woordkeuze en haar wijze om gevoelscontact te maken ik sprak over de vereniging en wat mijn vrijwilligerschap hier bij mij te weeg had gebracht en ondertussen voelde ik zoveel vertrouwde gewaarwordingen die ik niet kon plaatsen dat ik besloot om ook een stoel in te nemen aangezien er (nog) geen bezoekers waren voor het gewoonlijke onthaal ik zette me met mijn gezicht naar de ingang voor het geval er toch iemand opdaagde
en toen begon deze mevrouw te vertellen over haptonomie en ik hing aan haar lippen zodanig dat ik soms mijn ogen sloot om alle woorden goed te kunnen opnemen linken werden gelegd gebeurtenissen verklaard ik kreeg een gevoel van erkenning over de oorsprong van mijn innerlijke gevoels wereld over de gevolgen van hoe ik alles voelde over mijn grenzeloos gevoelsgedrag over mijn chaos en sterke emoties
en ik hoorde nu pas bevestiging mijn manier van mijn kind als baby vasthouden zorgde voor een gevoel van gedragenheid bij haar wat dan weer een stevigheid in haar leven veroorzaakte een soort ondersteuning en toch aanmoediging om zelf sterk te worden terwijl ik vroeger signalen kreeg die me vertelden dat ik op dat vlak er niets van kende ik voelde en handelde op gevoel
steeds botsend met een wereld van de gangbare manier van redeneren en handelen soms werd mijn gevoel uitgeschakeld soms tot stilstand bevolen soms (figuurlijk) murw geslagen soms uitgelachen
ik kan nog niet goed vertellen wat er met mij vanavond gebeurde maar ik weet dat ik diep ontroerd was omdat een bezoeker mij niet wilde storen me vrij liet luisteren naar dit onderwerp en pas in de pauze zich liet zien ik voelde me gedragen
en binnenkort bezoek ik een haptonome om wat meer te weten te komen over mijn persoonlijke wijze van voelen en gevoeld worden over aanraken en geraakt worden ik vond vanavond een sleutel en ik weet nu ook het bijbehorende slot wat ik "mijn doos van Pandora' noemde is misschien mijn juwelenkistje met muziek
een gewone dag gewoon maar niet grijs gewoon maar niet saai gewoon en lekker rustig
nee, ik vergeet bijna wat te vertellen mijn nieuwe marktwagen die al vele máááááááánden verwacht wordt staat nog altijd in Borsele bij de bouwer en het dossier wat deze bouwer heeft samengesteld op verzoek van DIV (DIENST INSCHRIJVINGEN VOERTUIGEN) telt momenteel al 400 bladzijden ja wel 400 een dikke stroop noemt die mens dat een dikke stroop waar hij niet doorheen komt
dus heeft hij nu een deskundige onder zijn arm genomen en die kent de binnenwegen en de achterpoortjes en alle truken van deze foor beweert dat hij het deze week nog in orde heeft
dat hoor ik nu al een half jaar straks is het vakantie kan ik die ook nog opgeven omdat juist dán dat ding in gebruik gaat er was iemand die vond dat ik niet mocht veralgemeniseren als het over het negatieve imago van ambtenaren gaat ok ik zal dat niet meer doen maar die van de Dienst Inschrijvingen Voertuigen die verdienen pek en veren en ze mogen ook mee afbetalen aan deze marktwagen want daar zijn wij ondertussen al een half jaar zoet mee onze economie draait naar het schijnt niet zo goed hoe zou het komen ....
voor de rest was het een gewone dag vandaag de vogels floten niet te warm niet te koud onze markten gaan hun gangetje subiet nog eventjes lekker buiten zitten met zicht op het park van Wijnegem tof
sprekende ogen heb ik heb ik gehoord ogen die 'ja' zeggen vertelt men me 'maar ik weet het nog niet' zegt hij zegt zij ja zij ook zij kijkt om en om en om in mijn ogen en ik kijk ook
een kus brandt op mijn wang spreekt in die stilte ja wat?
zoveel woorden vertoeven in mijn hoofd vergelijkingen tussen mezelf en een de wereldbol tussen mijn gedachtenkronkelingen en wind in al zijn vormen straalstromen hoog in de lucht en tegelijkertijd golfstromen diep in mijn zee die mijn onderbewuste beïnvloeden
wolken met gouden randjes een onbewoond eiland
gedachtenflitsen bliksemschichten
de meeste woorden heb ik uitgewist ze omvatten niets van wat ik bedoel
altijd ergens in mij is het windstil en altijd ergens in mij stormt het
een woord, een blik, een gebaar verandert mijn wereld in een destructieve en vervolgens scheppende chaos
na een nachtje slapen dacht ik "ik verwijder doe voorlaatste blog" die ging over een restaurant van een bevriend koppel l'Etage in Kontich en ja direct is mijn blog weer hersteld alle kleuren weer prima ik vertrek met een gerust hart
van de namiddag waarschijnlijk thuis want het wordt te warm om naar Oud Turnhout markt te rijden
nog zoveel te doen maar de tuintafel lokte me naar buiten met en half af schilderij/tekening de hond die tussendoor komt flodderen brengt me niet tot stoppen de titel: droomvrouw of vrouwendroom nog niet af maar wel veel verder genoeg voor vandaag zelfs mijn blog die er om onverklaarbare redenen volledig anders uit ziet houdt me niet meer aan de slag ik ben in rust en ga naar boven de wasmand blijft staan en nog meer
dank je Uvi door jou herinnerde ik mijn eigen tuin
vanmorgen sloeg ik mijn ogen open en ik voelde me beter dan de laatste weken alsof een enorme ballast verdwenen was ook mijn nek was terug soepeler terwijl die al weken vaster en vaster kwam te zitten
ik hoorde het ook aan mijn stem voller, sterker, vrolijker ik zag het aan mijn blik die weer attent was op subtiele signalen ik voelde het aan mijn tred die waarempel lichtvoetig leek en ofschoon iedereen me vertelde dat het frisjes was stond ik daar in mijn India katoenen bloesje zonder enig kippenvel
zo druk was de markt niet en daardoor ontstonden er eindelijk weer snoep taarten
vervolgens ben ik naar de autocontrole gereden met mijn oude marktwagen manlief brak er zijn hoofd over maar mijn vrolijkheid werkte aanstekelijk zeker en ja, deze marktwagen mag nog een jaartje langer controle vrij bollen het 'yesss' gevoel versterkte zich
eigenlijk denk ik dat het diepe donkere gat waarin ik soms vertoef de kortste weg kan zijn naar een vollediger leven in plaats van alle 'moeilijke' innerlijke processen te vermijden die me op de duur zo vast zetten dat ik helemaal nooit 94 jaar oud zou willen worden ik stel me voor nog 45 jaar in donkerte doorbrengen.... apathisch
no way het borrelt hier weer van binnen om kattenkwaad en uit te steken en ook om (nog eens) een eigen plekje te creëren waar ik kan mediteren en creatieve uitspattingen kan hebben wat een leven
wat een dag vanmorgen leek alles ok daarna een chat met een goede internet vriend en toen pas echt de diepte in niet door die vriend wel door eigen gedachtenkronkelingen vervolgens een bezoek aan De Lichtbron vzw wat me echt veel ondersteuning bracht
vervolgens een diepe worsteling tussendoor mijn marktwagen en twingootje gepoetst gewassen-gestofzuigd-frieten met stoofvlees manliefs euforische duikdag aanhoord affiches geprint mails verstuurd website aanpassingen samensgesteld foto's besteld bij het kruidvat
afsluiting en terugblik zo slecht heb ik het nog niet geboerd de diepte lijkt getrotseerd ik ben weer terug of verder hangt er vanaf hoe ik het bekijk of hoe Herman van Veen dit verwoordde:
we moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan
toen het "bedrieger syndroom" werd behandeld in het tijdschrift 'Psychologie' begon er enkele weken geleden een lampje te branden "zou het kunnen dat......" later vonden er meerdere situaties plaats die allemaal in dat plaatje pasten geen alleenstaande gevallen wel diverse herhalingen van soortgelijke situaties uit het verleden en daar ging ik..... gewoonlijk blog ik pas achteraf dagen later na de feiten deze keer verkoos ik te schrijven terwijl ik met mijn gevoelens er midden in zat om te voorkomen dat ik zelf iets zou minimaliseren
het is avond ik begrijp nu van mezelf hoe zo'n syndroom werkt en waarom ik zo dikwijls een motivatie verlammingervaar een uitdaging zie om daarin te veranderen een lange weg te gaan doorbreek maar eens een gedrag wat ontstond in de lagere school tijd ik begrijp nu ook waar die secundaire faalangst vandaan komt de eerste keer iets doen is een uitdaging en ik presteer het om over hoge toppen te scheren de tweede keer hetzelfde (moeten) doen veroorzaakt een paniek ik moet immers op dat moment voldoen aan hooggespannen verwachtingen in ontelbare situaties en relaties steeds opnieuw steekt het de kop op
en af en toe is daar de uitzondering en dan noem ik dat 'puur geluk' of 'toeval' is natuurlijk niet zo ik kreeg gewoon geen tijd om te gaan piekeren dat is alles ....
op het uur van de waarheid wanneer ik van mezelf moet laten zien wat ik kan hoor ik slechts die ene zin: "De in het verleden behaalde resultaten zijn geen garantie voor de toekomst" mijn enige angst ik zet het op een rennen hoe men ook tracht mij te overreden ik keer niet terug maar zet mijn twijfel om in harde feiten
soms toon ik mezelf als een stevig huis met een leien dak de deur wagewijd open jou aandacht zuigt zich naar binnen deze frisse wind neemt alle kaarten mee ben ik (alweer) verloren
na voorgaande overpeinzingen werd manlief wakker na een late namiddag dut een beetje verdwaasd staarde hij mij aan en vroeg: "wil je uit eten?" ik twijfelde even en zei dan: "ja, graag op een terrasje, maar wil jij dat wel?" "ja, ik zal daar wel wakker worden" en wij naar ginds ik gebakken maatjes op een bedje van diverse sla soorten, tomaat en aardbei en hij lamsribbetjes met wokgroentes en kroketjes vooraf een lekker punch en ricard de tongen kwamen los over passies en toekomst en zo werd het dan toch een fijne avond waarna ik tevreden in mijn bedje duik
morgen ga ik al die dingen doen, die ik vandaag had moeten doen terwijl hij al vroeg uit de veren vlucht richting de Oosterschelde zijn kop onderwater en genieten in die tijd vlieg ook ik er in met hopelijk meer structuur dan vandaag
kijk dit is geweldig mijn dipjes duren slechts uren in plaats van dagen en maanden, vroeger.... ik kijk er gewoon naar zoals ik vroeger naar nachtmerries placht te doen tot ze verdwenen kijken en ontdekken dat het allemaal maar in het kopke zit en dat het zich zelf oplost
tijdelijk overheerst het 'moeten' mijn leven mijn energie zakt deze namiddag tot ongekende diepte vanavond wil ik niets alleen slapen een oude gevoel komt boven drijven ik voel even paniek en ik zoek waar dit allemaal vandaan komt vrij snel vind ik de boosdoener mijn gedachtenkronkelingen zijn weer in chaos beland geen overzicht tussen belangrijk en 'prut' gewoonlijk zing ik dan met eigen woorden tot de helderheid weer terug keert gewoonlijk vindt dit proces plaats in mijn auto in mijn vorige auto was geen muziek maar deze heeft een radio en CD speler welke altijd opstaan zogezegd om te verstrooien dat doen ze dus niet uit die rotzooi ze hebben het omgekeerde effect
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
.JPG)
