kben al enige dagen een 'middel-eeuwse dame' zoals een lieve vriend me noemt deze heer is mijn gast te samen met vele anderen want mijn dochter en haar vrienden organiseren een barbecue voor mij ik was verschrikkelijk zenuwachtig wie moest ik vragen en vooral: hoe kon ik al die mensen een plaats geven op één gebeurtenis dit zat me meer dwars dan die leeftijd of het feest op zich gelukkig zijn er altijd wel een paar die elkaar kennen en toch.... ik denk dat ik hen vooral wil tonen wie er allemaal nóg waardevol is in mijn wereld
in ieder geval is het zover afgelopen week heb ik me nog druk gemaakt en vrijdag dreigde er nog een ander onheil wat dan toch weer is goed gekomen én ik mocht de bowl en aardappelsalade bereiden dat doe ik graag ik kom er van tot rust en ik voel me dan ook minder tot last alles is klaar
de buurman rijdt het gras af en is daarna ook van de partij kheb me er ooit nog eens druk om gemaakt en het is weer zondag met een uitnodiging op zak heeft ie blijkbaar priviléges haha, de snoodaard....
ik realiseer me dat ik het beter druk kan hebben dan dat ik rondhang of uit slaap ik realiseer me dat ik beter kan surfen op de flow van het leven dan dat ik piekertijd maak om vervolgens vast te lopen in mijn gedachtenkronkelingen
ondertussen vind ik dat ik nog veels te veel mensen niet heb uitgenodigd ik heb me begrensd vooral omdat anderen dit voor mij organiseren in ieder geval kan ik dit ook een beetje goed maken door iedereen die er vandaag niet is uit te nodigen voor de open deur dag bij 'De Lichtbron vzw'
"elke vrijdag is anders" dacht ik vandaag deze keer geen scholieren deze keer weinig kapitaalkrachtige klanten en geen kantoorpersoneel ik dacht nog eventjes: "als ik vandaag veel minder ontvang, neem ik volgend jaar vrij na hemelvaart"
deze markt is sinds 1 mei een beetje aangepast we beginnen en eindigen vroeger onze verkoop vindt plaats tussen half 12 en half 5 maar omdat diverse grote marktwagens pas na 1 uur van een andere ochtend markt komen is het voor die tijd niet druk dus pak ik meer op mijn gemakje uit tijd voor een babbeltje hier en een kwinkslag daar eigenlijk is het wel comfortabel ook al heb ik verder niets aan deze dag 's morgens slaap ik wat langer uit alvorens te laden en 's avonds heb ik heel veel aanvulwerk voor de volgende dag zodoende was ik vanavond pas om 10 uur klaar maar wat vind ik dan zo positief aan deze markt op vrijdag in Antwerpen aan de Desguinlei?
dat komt door maar één verschil met mijn andere markten: "deze markt leeft" hier zijn geen stille marktkramers hier zijn harde werkers luide roepers babbelende mensen in vele talen lachende en huilende kinderen chaos ook blijkbaar gedij ik prima in chaos niets gaat zoals gepland niemand doet iets zoals 'het hoort' emoties vloeien hier rijkelijk en openlijk dooreen
en hier en daar loopt een zure mens die kankert en vloekt zoals die man vanmiddag die tweemaal probeerde te bestellen nog voor ik met mijn andere klanten klaar was ik vertelde hem dat hij te rap was dat ik nog niet klaar was en hij zei: "dat is om de die daar voor te zijn" met een hatelijke blik naar een allochtone vrouw die hij er van verdacht voor haar beurt te willen bestellen ik heb hem vriendelijk verteld dat ik, maar slechts één mens zag voor drummen en dat hij dat was en wel twee maal de anderen lachten vriendelijk die man keek boos en verdween uit zicht weer een klant kwijt gelukkig zo iemand bedien ik niet graag ik ben er al meerdere kwijtgeraakt en telkens om dezelfde reden en nooit heb ik spijt gehad van mijn terechtwijzing wel vind ik het jammer dat sommigen zo kortzichtig zijn in dit geval had ik ruim tijd gegeven aan 2 volwassen ietsje minder begaafden die onder begeleiding de markt bezochten en snoepjes wilden kopen doordat de verkoop dus ietsje vertraagde dacht die boze meneer, dat er al diverse mensen waren voorgestoken maar zoiets is niet uit te leggen aan iemand die niet luisteren wil en bovendien vind ik dat ik daar geen woorden aan vuil moet maken en zeker niet in het bijzijn van die mensen, die meer tijd nodig hebben dan een ander: zij hebben het al moeilijk genoeg in deze jachtige wereld ze hoeven niet te horen dat ze ons vertragen
in iedere geval was deze markt dus weer eens anders en ik heb de pannen van het dak gewerkt veel kleine klantjes, dat wel, maar met een volle kas trok ik huiswaarts fysiek wel wat moe geestelijk bruisend en zonder file op de ring rond Antwerpen
thuis gekomen bleek dochterlief mee aan tafel te schuiven ook dat vind ik echt tof want ooit kon dat zomaar niet toen woonde ze nog in Haarlem en was geen bezoek onverwacht deze keer wel zij rijdt vanaf dinsdag met een andere marktwagen die wat comfortabeler is en beter oogt dan is ze ongeveer 5 maanden ingewerkt en wordt het tijd dat ze een tandje bijsteekt nee... voluit laat zien wat ze in haar mars heeft :)
jaren geleden toen ik nog geen vrijwilliger was kwam ik af en toe eens een avondje bij de vereniging langs om wat intuïtief te boetseren of te schilderen en in die tijd vond ik me 'zwak' ik beoordeelde dat toen op een harde manier zwak was opgeven zwak was minder dan sterk zwak was verliezen zwak was prutsen zwak was blijven trappelen zwak was afhankelijk zijn zwak was 'klein' zijn enz.
toen kreeg ik van iemand te horen dat ik niet zwak was maar 'zacht' ik knoopte dat in mijn oren en dacht er nog vaak aan het heelde een beetje wat er in me zat maar aan de andere kant bleef ook dat woord wat wringen ik had het wreed moeilijk met dat woord 'zacht' ik had het ook nogal moeilijk met mensen, die zacht met me omgingen die zacht spraken die zacht leefden die zachtheid uitstraalden ze vechten niet ze roepen niet ze verwerpen niet ze zijn er altijd .... en als ze te dichtbij komen vormden ze een bedreiging voor mij ofschoon ze dit direct voelden en ze dus ook snel terug weer wat afstand namen hoe het komt dat een zachte mens voor mij bedreigend was dat weet ik niet iets in mij reageerde er gewoon afwijzend op of was het afgrijnzend in ieder geval was mijn reactie nog al fel ....
in de afgelopen weken is er verandering in gekomen ik reageerde weer eens volledig averechts op een zachte vrouw en haar man die vriendelijk waren en ik schrok van mijn eigen reactie ik ken ze immers al lang en ze verdienden dit niet net zo min als al die anderen voor hen ik wilde hard weglopen en vooral ver weg maar ik bleef en ik heb me omgekeerd ik heb gezegd wat dit bij mij te weeg brengt ik heb gezegd dat het me zo speet ook al was mijn harde houding een automatisme ik heb gezegd dat ik zo niet meer wil reageren maar dat ik niet goed weet waar die vandaan komt ik heb gehuild in de armen van de vrouw van die zachte vrouw en dat voelde goed ze bleef zacht en ik kalmeerde vanaf die dag dacht ik ik heb die zachtheid een plaats te geven in mijn leven was de kracht van zachtheid is groter dan die van hardheid welke ontstaat uit angst
vanaf die dag merk ik bij mezelf op dat mijn stem zachter klinkt dat mijn woorden milder zijn dat mijn gedachten geen vechtlust meer voeden
ik had het nog niet direct door maar nu ik eens terug kijk naar de laatste dagen dan zie ik dat trachtte te luisteren naar wat er achter andermans woorden verscholen lag dat ik antwoordde op de verborgen angst, woede, wanhoop in plaats van op de feiten en wonder boven wonder zag ik dat de ander zich gehoord voelde ook al leek ik naast de kwestie te reageren
het is nog wat onwennig dit pad maar ik hoop dat ik er deze keer op mag blijven lopen en nog wel zo'n 44 jaar lang want 3 jaren geleden werd ik wakker op mijn verjaardag en zei ik tot mezelf: "nu ben ik op de helft van mijn leven" volgende week word ik een 'middel-eeuwse dame' zoals een lieve vriend me vertelde nog zo eentje die worstelt met zachtheid en ondertussen misschien nog niet doorheeft hoe zacht hij is ... ondertussen heb ik getwijfeld want wie wilde ik uitnodigen op een barbecue welke dochterlief en haar vrienden voor mij gaan organiseren alleen maar zachte mensen of ook die mensen welke net als ik hun zachtheid niet kunnen of durven te laten zien ik zie ze worstelen tochtgenoten op mijn levensweg en dan denk ik ja ik nodig ze uit ik denk dat het tijd is dat mijn familie en vrienden uit diverse werelden elkaar ontmoeten
en meteen komen er nog meer vrienden voor ogen die ik er graag bij heb sommigen heb ik lange tijd niet gezien anderen zijn nog vrij vers maar lieten diepe indruk na gauw nog een paar mailtjes sturen :)
wanneer ik lekker in mijn vel zit gaat bijna alles vanzelf
soms schrijf ik in een alles-of-niets-stijl als ik diep zit/zat heb ik zelden zo diep gezeten als ik 'piekte' was dat de eerste keer in die mate ik denk dat ik nogal eens overdrijf maar het geeft op zijn minst weer hoe ik het allemaal aanvoel
ik zit dus momenteel vrij lekker in mijn vel en dan gaat bijna alles vanzelf meteen herinner ik me dat dit in het verleden ook al het geval was de ene keer een langere periode de andere keer wat korter
in ieder geval kwam ik vanmorgen opgewekt uit mijn bed wilde een fijne ontbijttafel prepareren en ik vroeg me af hoe ik dit kon aanpakken vermits manlief nog lag te slapen dus nog niet om brood ging indien ik om brood ging zou hij wakker worden omdat de camionnette net onder ons venster stond en dan zou de tafel gedekt staan maar zonder vers fruitsap en uitgestalde toespijs ik besloot maar gewoon te beginnen en ja ondertussen werd hij toch wakker en ging om brood en pistolekes tegen dat ie terug kwam was het fruitsap geperst de tafel mooi gedekt de wilde vogels hadden buiten al eten gekregen en wij konden dus genieten van de taferelen tijdens ons ontbijt
daarna wilde ik een goed-nieuws-bericht opstellen over wat er vrijdag met die leerlingen was gebeurd en dit mailen naar diverse kranten en overheden dit is iets wat me gewoonlijk wat onzeker maakt maar door er direct aan te beginnen vloeiden de woorden vanzelf in mailvorm ik heb er zelfs al een reactie op gekregen
en vervolgens begon ik aan dikke saus waaraan ik later op de avond scampies aan zou toevoegen dochterlief kwam haar vriend voorstellen aan d'r papa (ik had hem al 2x gezien) en ze zouden blijven eten ik had enkel scampies gepland maar na het dweilen van de keuken kreeg ik plots zin om eens in de koelkast te snollen en plots stond er ook nog een origineel voorgerecht en een lekker nagerecht met aperitief en wijn erbij verliep de avond smooth and easy de eerste keer dat een avond zoals deze vanzelf verliep er werd honderduit gebabbeld en ik denk dat het lief meteen minder zenuwachtig is tegen de volgende keer
ik had vroeger nooit gedacht dat manlief ooit een vriendje van onze dochter zou goedkeuren het ging echter vanzelf waarschijnlijk omdat er zo enorm veel parallellen zijn met onze eigen tijd van toen
Leerlingen van de Piva hebben de geleden schade vergoed
gisteren 2 maanden na het diefstal incident kreeg ik op de markt bezoek van een politie van de wijkwerking Antwerpen centrum én van de van de betrokken leerlingen én sommige van hun ouders én verantwoordelijken van de leerlingen begeleiding van PIVA
ze kwamen hun excuses aanbieden en de schade vergoeden en ik kreeg tranen in mijn ogen ik heb ze één voor één te woord gestaan en een hand gegeven en verteld wat een deugd dit doet dat ik er naar verlangd heb om weer met een schone lei en een onwrikbaar vertrouwen in iedereen kon verder werken dat ik voel dat dit vanaf nu weer helemaal zal lukken
ik heb ook de jongen gesproken, die me het meest heeft 'geraakt' op die bewuste dag door zijn houding, gezichtsuitdrukking, uitstraling ik hoop dat ook hij zich kan herpakken want met hem ging het op meerdere vlakken fout gelukkig nam ook die vader zijn verantwoordelijkheid
we zijn dus nu net iets meer dan 2 maanden verder en deze dag voelde voor mij als een feestdag bovendien heb ik me voorgenomen om mijn dankbaarheid ook op mail aan iedereen kenbaar te maken die op de voor én op de achtergrond betrokken is geweest zodat hun mailbox deze keer eens niet alleen gevuld wordt met klachten, kommer en kwel
"schrijf ik helemaal niet meer?" vraagt novelle..... grappig voelt dat ofschoon ik dit misschien anders aanvoel dan er wordt bedoeld ik schrijf tegenwoordig met een pen in een schrift soms zittend aan een bureau ooit gebruikt door onze dochter in een kamer die ik nog niet heb veranderd ook al staan er wel spulletjes van ons allebei soms schrijf ik zittend in onze infra-rood-cabine welke door manlief in een nis in de slaapkamer is gebouwd 20 minuutjes van 20 tot 40°C net genoeg om te schrijven wat ik wil verwerken dus ja, novelle, ik schrijf gelukkig nog wel
maar dikwijls aarzel ik om het te publiceren omdat het slechts fragmenten zijn uit mijn denkwereld omdat er dan dus ook fragmenten zullen ontbreken die meer duiding geven over de achtergrond ik ben ook een beetje ongerust, dat mijn schrijfsels vragen oproepen bij lezers die dan reageren en bij mij reacties oproepen die ik niet wil schrijven donkere reacties of.... las ik dit slechts zelf zo... nee. ik denk dat ik ook in mijn blog liet lezen dat mijn innerlijk leven wat donkerte te vertoonde bah wat heb ik dat proper geschreven ik kan beter typen dat ik met grote woede in mijn lijf zat en onmacht en gefrustreerdheid
ik ben de afgelopen tijd naar binnen gekeerd alles laten leven en dit was niet bepaald prettig voor de mensen in mijn omgeving ik was een draak van een vrouw een trut van een wijf een bemoeizuchtig mens
ik zit hier te lachen dat ik dit allemaal schrijf het is ook om te lachen achteraf bekeken
ok het zijn verschrikkelijke woorden die ik niet graag zou horen als iemand dit tegen mij zou zeggen ik hoor ze zelfs niet graag uitspreken als het over anderen gaat maar ik heb ze toch gebruikt
die periode 'lijkt' voorbij ik ben voorzichtig het komt misschien nog wel eens terug in meer of mindere mate weet ik veel
ik heb getracht te doorgronden waar die gevoelens en gedragingen vandaan kwamen ik heb gezien naar waarom ik de wereld zo bekeek waarom ik mensen zo aansprak waarom ik zoveel verweet waarover en waarom ik me zo ergerde en wat is/was nog het moeilijkste ik ging dikwijls volledig over mijn toeren niet door de buitenwereld maar wel door mijn binnenwereld mijn innerlijk kind was vrijwel steeds in paniek steeds in verdediging altijd op zijn hoede nooit volledig vrij
ik ben geconfronteerd met verschillen in mijn theorie en mijn praktijk gedrag had de stof verkeerd geïnterpreteerd ik moest opnieuw beginnen
allemaal woorden die vrijwel niets zeggen omdat ik geen concrete woorden vind die op een compacte manier samenvatting geven van wat er allemaal is gebeurd
daarom schreef ik geen blog meer anders zou ik hele dagen schrijven en niets anders meer doen gelukkig heb ik wel hierover kunnen spreken mijn hart was dus geen moordkuil meer zoals vroeger door te spreken doorbrak ik de denkcirkel: 'als ik dit doe/zeg/voel dan doen de anderen automatisch dat' praktijk wees uit dat dit niet zo was
ik kan niet tellen hoe dikwijls ik klaar was om te vluchten en nooit meer terug te komen hoe vaak ik toch wél telkens bleef ik zitten of staan hoe ik mijn angsten beschreef en eindelijk stappen kon zetten die ik nooit heb durven zetten
ik was eigenlijk onnoemelijk bang en de façade van dappere vrouw, werd verschrikkelijk zwaar om dragen het lijkt er op dat dit voorbij is
alsof de laatste lezing van Geneviève Cooreman me geholpen heeft om de laatste stappen te zetten een lezing over 'hoe omgaan met moeilijke mensen' dit ging echt niet over die moeilijke mensen en richtlijnen dit ging om wat die moeilijke mensen laten zien over onszelf over wat wij niet willen inzien over onszelf
er is al dikwijls wat over gezegd en geschreven de theorie had ik wel al vast maar deze keer viel er een last van mijn schouders kwam er een lichtheid in mijn ziel en stroomde ik vol met compassie om die 'moeilijke' andere en meteen ook om mezelf mijn woede is opgelost die kon niet vroeger en ook niet later gebeuren dit kon niet voor ik andere stukken had verwerkt maar dit kon ook niet wachten tot latere datum omdat ik botste met vragen en met onmacht om mezelf te accepteren
nu is er dus weer lichtheid in mijn leven ik weet echter niet of ik nog dikwijls zal bloggen ik besteed minder tijd aan 'computeren' ik zal wel zien
ik heb genoeg stof om over te schrijven daar zal het niet aan mankeren
oh ja, Novelle ik vond het echt fijn om deze blog te schrijven dus jouw vraag deed deugd
Petje af voor de leerlingen begeleiders van de PIVA
vervolg diefstal van 6 maart:
na een mail van ons aan de PIVA én de politie van Antwerpen werd er zo doortastend op getreden dat ik dan ook mezelf verplicht om dit te melden in mijn blog welke maatregelen plaats vonden hoef ik niet te vertellen maar wat me vooral trof waren de contacten sinds die bewuste dag met al de betrokkenen ik was danig van uit mijn lood van de diefstal en zo voel ik me gelukkig nu niet meer in tegendeel de sfeer is terug vrij en vrolijk en ik denk dat de school een beleid heeft waar veel andere scholen een voorbeeld aan kunnen nemen chapeau indien ik een gaatje zie ga ik morgen naar hun opendeurdag dan zie ik mijn klanten eens op eigen terrein ik zie er naar uit
vandaag kwam er een cameraploeg op de markt om een stukje op te nemen voor een promotiefilm van de stad Antwerpen ik weet niet waar ze allemaal gefilmd hebben maar al zeker bij Morocco Nuts en waarom ook niet...
nog tijdens de opnamen krijgen alle marktkramer snel een brief toe gestopt deze wordt terzijde gelegd omdat de verkoop primeert we lezen ze strakjes wel niet lang daarna lees ik vluchtig wat er staat en ik denk: "ok, we krijgen een nieuwe uur regeling" de markt begint in de toekomst vroeger en sluit ook vroeger zelfs op de website van Antwerpen zijn de uren reeds aangepast: van 11.30 tot 16.30 uur tot nu toe was dit officieel van 14 tot 18 uur zo'n 27 jaar geleden werd die markt in de namiddag ingericht zodat ook marktkramers tijdig konden arriveren na een ochtend markt
de markt verhuisde van de Lange Batterijstraat naar de grote parking aan de Desguinlei na verloop van tijd kwamen er steeds meer groenten kramen
en deze begonnen ook steeds vroeger uit te pakken
vervolgens kwamen ook andere kramers vroeger
meestal mensen die geen ochtend markten hadden
en zo werd de tijd stiekem verzet en kwamen de problemen het parkeer verbod werd in zijn uren aangepast de markt stond vrij vroeg vol en de vaste marktkramers die vooral met hun wagens later arriveerden vanwege de ochtend markt kregen steeds meer problemen om nog op hun plaats te geraken doch het lukte tot nu toe vrij aardig totdat er een madammeke op de markt verscheen die de huidige toestand eens wilde re-organiseren ik geloof dat ze Barbara heet dat madammeke spande een een aantal stadsambtenaren voor haar karretje vooral mensen die nog een oud appeltje te schillen hadden met andere stads ambtenaren en met enkele marktkramers in het bijzonder namelijk die mensen die ook in het verleden in actie kwamen tegen idiote stadsmarktplannerijtjes welke de marktkramers veel geld hebben gekost dit terzijde ook al speelt het allemaal wel een rol op achtergrond van de de dubbele agenda
dus de markt uren werden aangepast aangezien het volgende week vrijdag 1 mei is zullen we pas over 14 dagen zien wat het resultaat is en de klanten gaan daar weer eens helemaal niets van begrijpen: "Hé, de vis is er niet" "Is die bakker ergens anders gaan staan?" "Mevrouw, ik vind nergens een bloemen kraam!" "Die beenhouwer, weet u op welke markten hij nog staat?' "Die madammekes met hun rollen stof, zijn die op verlof?" "Nee" zal mijn antwoord zijn "zij mogen niet meer komen, want door de nieuwe reglementen, kunnen ze niet meer op tijd komen en worden hun plaatsen verdeeld onder de 'losse' marktkramers
wat is een markt zonder verse vis, vlees, bloemen, brood dat is een markt die ten dode is opgeschreven of denken ze misschien dat hun plaats wordt ingenomen door andere markt kramers met die zelfde artikel kijk, daar heb ik nu mijn gedacht over want ieder goed lopend kraam met die waar hééft al een markt op vrijdag ofwel hebben ze juist dan hun enige vrije dag die ze niet willen opgeven
ik vind het een wrede beslissing plotseling van de ene dag op de andere zijn wij collega's kwijt die veel volk trekken én zijn die collega's een groot stuk van hun inkomen kwijt
dit gebeurt allemaal door de overijverige Brabara, een wraaklustig Joske en een Joris die niet van wanten weet ik ben benieuwd of de marktkramers zich zullen verenigen maar ik vrees het ergste op het eerste gezicht lijk ik zelfs meer te gaan verdienen maar op termijn trekt deze markt geen koopkrachtig volk meer
dan verandert het promotiefilmpje in een stukje geschiedenis
maar ik ben nog niet klaar de stad heeft klaarblijkelijk geld genoeg om een soort stofzuigers aan te kopen voor de markten ik heb ze vandaag voor de eerste keer zien testen en ze zaten zo danig dikwijls verstopt dat ik er nogal twijfels bij heb zoals over alles wat op onze markt wordt uit geprobeerd
Naar aanleiding van een mail over geweld op de bus.
Dit weekend belandde een bloedstollende mail in mijn bus die ik heb gecheckt op internet: google Ik kon het antwoorden weer eens niet laten:
Hoi S. en anderen,
Heeft iemand van jullie gehoord over dit
incident?
Als het klopt zou dit ongeveer 8 jaar geleden moeten zijn
gebeurd.
Ik heb overal gezocht en nergens iets gevonden behalve op
websites van racistische strekking.
Omdat ik al meer van zulke berichten heb gevonden die van daar
uit vertrekken, valt het me vooral op dat ze altijd iets vertellen wat jaren
daarvoor zou zijn gebeurd.
Ze halen rakelen dat dan zo gezegd op.
Daardoor gaat een mens als jij en ik al eens twijfelen aan
zijn eigen gezond verstand of geheugen...
Ik ben van mening dat niemand van ons zoiets zou zijn
vergeten. Ik ben ook van mening dat iedere krant dit zou hebben
gepubliceerd.
Kom op jullie geloven toch niet dat dit uit het nieuws zou
zijn gehouden?
De naam Sonia van Komen komt nergens anders dan op die bewuste
racistische sites voor.
Sorry, dat ik vind dat jullie eventjes wakker geschud mogen
worden. Omdat door het verder sturen van zulke mails altijd racisme wordt
aangewakkerd.
Dus vraag ik jullie om de volgende keer eens 2x na te
denken.
Of indien jullie dit willen kan ik jullie en verhaaltje
vertellen over onze blanke scholieren die............ Een schokkend verhaal,
wees daar maar zeker van.
Dan is dat meteen koren op de molen van iedereen die denkt dat
de jeugd van tegenwoordig niet deugt. Dat de wereld om zeep is.
Enz. enz.
Vinden jullie dat ook?
Ik vind dit niet, ik zie mis toestanden en ik zie nog altijd
veel meer goede gebeurtenissen om me heen.
Ik verkies optimistisch te wezen in plaats van en bange blanke
Belg.
En nee, ik stuur nooit zulke mailtjes door. Ik ga op zoek naar
bronnen, ik werk niet mee aan dit opgezet spelletje wat soms lelijk uit de hand
loopt.
wanneer ik gewaar word, dat mensen voor mij beginnen te denken, voor
mij beginnen te vinden wat goed voor mij is, reageer ik kort.
wanneer anderen mijn leven trachten te sturen, zodat het hunne
comfortabeler wordt (áls ze al gebruik maken van de nieuwe kansen???? één keer per jaar of zo???) en dan ook nog beweren dat het beter voor
mij zou zijn, zonder zich af te vragen, waar ik gelukkig mee ben, dan
worden mijn antwoorden zelfs griezelig kort.
als ik dan ook nog verderop lees dat ik door mijn werkuren te veranderen later kan op blijven om een terrasje te doen, om later
tv te kijken, om een pintje te drinken, omdat dit onder een sociaal leven
schijnt te vallen, dan denk ik: "hélaba, wie is mij hier aan het
vertellen wat ik allemaal kan gaan doen om mijzelf zoveel gelukkiger te
maken in mijn sociale leven?"
ik zou diep ongelukkig worden als mijn leven er zo zou uit zien..... dit wordt niet eens in vraag gesteld. weer een reden om kort te
antwoorden.
wanneer ik lang ga antwoorden, zoals ik nu doe en zelfs met zeer veel
animo, zou ik wel eens iemand kunnen raken, die beweert dat het
allemaal zo goed bedoeld is, maar in weze de plank volledig misslaat
uit onbegrip voor 'de rare marktkramer'.
meer nog, als ik uitgebreid begin te antwoorden, vraag ik me ondertussen zelfs af wie hier eigenlijk zielig is.
want
ik heb al 2 namiddag markten, dit wil zeggen dat ik dan niet zelf kook (meestal wordt het een snelle opwarm maaltijd)
dat wil dan ook zeggen dat ik dan geen tijd heb om lang aan tafel te zitten en te praten met manlief of anderen
dat wil dan ook zeggen, dat ik die avond moet koersen om alle werk rond te krijgen of dat zou dan 's-morgens moeten gebeuren (indien alle markten later zouden starten)
vergeet dat maar, want als ik 's avonds een terrasje doe en pintjes
pak, kan ik er 's morgens nog slecht uit, loopt mijn ontbijt uit, krimpt mijn actieve tijd nog wat in, heb ik niets gedaan voor ik
vertrek, (behalve mijn marktwagen geladen)
dan kom ik 's avonds thuis, eet ik weer een opwarm maaltijd, hang wat te lang voor de TV, heb ik geen zin meer om nog iets te doen.
dan lig ik 's morgens lang in mijn bed, zie op tegen de bergen werk in
mijn huishouden, vlucht ik mijn marktwagen in, die ik ben vergeten te
laden. vervolgens kom ik met een klote humeur thuis, want ik had de
helft niet bij. het eten smaakt me niet meer, en manlief moet niet
'zagen'.......... waar is die pint? waar zijn die pintjes zodat ik mijn zorgen kan vergeten en alles gezellig vind ..... hoe voelt het om dit scenario zo te lezen? zielig? onleefbaar? uitzichtloos? (of misschien is dit ook erg kortzichtig?)
nu zal ik vertellen hoe mijn leven er uit ziet ik wordt wakker met radio Klara neem daar een half uurtje voor tot ik het nieuws van 6 uur heb gehoord dan ga ik naar de badkamer ik geniet van mijn ochtend ritueel soms lees ik zelfs nog wat tussendoor soms neem ik een ontbijt, soms niet, soms lees ik de krant, soms niet soms lees ik nog mail, soms niet soms vertrek ik wat vroeger soms vertrek ik wat later altijd vertrek ik met 'goesting' wanneer ik 's middags thuis kom eten we met meerdere personen een uitgebreide broodmaaltijd luisteren we naar elkanders verhalen overleggen we wat er te overleggen valt soms even om boodschappen soms even naar de bank of post soms lekker wat rond dabben in de tuin de wagen wordt geladen soms wordt ook meteen gepoetst soms doe ik mijn huishouden daarna besteed ik een leuke tijd aan de bereiding van verse maaltijden die met een warme glimlach worden gegeten onderwijl wordt er gezellig gebabbeld later op de avond bel ik soms mijn moeder of anderen indien manlief niet thuis is werk ik soms van alles uit op de computer of ik blog of ik surf rond en leer van alles bij of ga ik naar de vereniging en voel ik me zelden moe ook al kom ik laat thuis maar aangezien ik niet drink en ook niet op een terras of aan een toog hang ben ik de volgende morgen fris en vol energie ik voel me niet dobberen van de ene dag in de andere en wanneer ik met innerlijke vragen zit maak ik daar tijd voor zodat ik kan leren en evolueren mijn emotionele leven is nogal eens stormachtig het hoort bij mij en dan ben ik soms wel moe maar zwaarmoedig......? zo heb ik me denk ik nog niet gevoeld en wie beweert dat het marktleven zwaar is? elk leven kan zwaar zijn het hangt er vanaf hoe een mens er tegenaan kijkt denk ik én het hangt er ook vanaf hoe een ander er tegenaan kijkt
soms kom ik toe met 4 uur slaap soms heb ik 10 uur nodig dit stoort me niet indien dit mij stoorde had ik nooit bewust gekozen om 7 markten op 6 dagen te doen wanneer ik er over schrijf krijgt niemand en totaal beeld van mijn dag en ook geen totaal beeld van hoe ik me voel en over wat er allemaal in mijn hoofd om gaat
links bovenaan in deze weblog staat een bewegende tekst: "ik deel hier mijn belevingen en gedachten...... jij bepaalt wat je er mee doet!" indien mijn leven bij een ander compassie opwekt denk ik "ocharme" dan denk ik zelfs: "hé, waar is de passie van die ander?" en dan ben ik beslist niet jaloers
morgen slaap ik uit, jawel, vrijdags overigens ook, maar minder lang en vanavond heb ik mij eens lekker laten gaan het werk wat ik nog wilde doen op de pc zal voor morgenavond zijn tenzij we uit eten gaan
manlief is alleen naar een feestje ik had er geen zin in ik hou niet zo van dronken feestjes heb het allemaal al lang geleden achter me gelaten evenals koppijn, maagpijn, lamlendigheid en een gevoel van nutteloosheid oh ja, terrasjes vind ik soms wel leuk, maar eerder om er te eten
alles in openlucht vind ik fijn zo lang ik maar niet het gevoel heb dat ik mijn tijd verdoe
zo zie ik soms mensen langs de markt flaneren met een glimlach genietend van de sfeer ze proeven hier en daar passen het een of ander ontdekken nieuwigheden dat is fijn
maar ik zie ook mensen langs de markt slenteren mondhoeken naar beneden botsend tegen anderen commentaar leverend op alles wat ze zien alsof ze het beeld willen wegzappen naar een andere 'post' niets is goed het weer deugt nooit de wereld is om zeep en de jeugd van tegenwoordig.... om van dat 'vreemd' volk maar te zwijgen
als zij konden toveren dan was alles anders: grijs..... denk ik of zwart
langzaam verdwijnen de laatste spulletjes van onze dochter richting haar eigen stekje en even langzaam wordt haar vroeger slaapkamer gevuld met spulletjes van mij ik las ergens dat een raam op het noorden ideaal is om bij te tekenen of schilderen deze kamer heeft een groot raam op het noorden tot nu toe heb ik de kamer een beetje vermeden maar tijdens mijn laatste 'worstel' nacht kon ik echt niet slapen en ben ik begonnen met het naar boven sjouwen en uitpakken van alles wat ik hier en daar had liggen aan verf, tekenpapier, schrijfwaren en boeken het voelde wel vreemd maar ook weldadig als Renilde haar laatste kasten leeg maakt wil ik eerst de kamer een andere kleur geven maar ik weet nog niet welke of eerder gezegd: ik twijfel of ik alweer geel oranje rood ga gebruiken ik lijk wel verzot op die kleuren maar ze hebben een goede invloed op mij mijn verstand zegt dat ik dan pastelkleuren dien te gebruiken mijn gevoel zegt: welnee, diep warme kleuren heb ik nodig het is alsof deze kamer roept om een breuk met het verleden alsof die me wenkt om stappen te zetten die zonder overleg gezet mogen worden alsof ik vanuit deze kamer mijn wereld daarbuiten ga kleuren
kvinetweleuk
daarnaast slaat ook de twijfel toe hoe zal het voelen voor Renilde als haar kamer niet meer lijkt op haar kamer zal zij dan het gevoel krijgen dat ze nooit meer terug kan? of zal ze blijven speuren naar sporen van haar? zal ze ooit nog daar slapen
ik heb dat zelf nooit meer gedaan toen ik mijn thuis verliet twee nichtjes van me slapen nu in mijn vroegere slaapkamer en ja, ik zag een paar jaar terug dat er sommige dingen onveranderd waren zoals de kleur van de binnenkant van de kast die kast waarin onze poes jongen kreeg een van die nichtjes, mijn petekindje, wil me binnenkort haar kamer tonen of nee, ze wil in haar kamer tonen wat ze allemaal heeft gemaakt voor een 'Australië-project' op school ik zal aarzelen om binnen te stappen en ik hoop dat ik nog iets zie van vroeger ik zal over de vloer stappen met aandacht voor de 'kraak' plekken die ik als kind vermeed omdat anders mijn ouders hoorden dat ik uit bed kwam ik zal naar buiten kijken door het raam waardoor ik ooit terug binnen sloop nadat ik was 'weggelopen' ik zal me zoveel herinneren
ik hoop dat ik genoeg aandacht heb voor wat mijn petekindje wil tonen en vertellen maar ik weet ook dat ze kan genieten van mijn jeugd verhalen ook dat vind ik wel leuk
kben terug na een van de donkerste periodes in mijn leven waar ik vol overtuiging ben in gedoken allerlei knopen zijn ontward ook al dreigde ik er bijna in te verdwalen ik werd er ziek van maar dankzij de zelfgenezingsgroep was ik in staat om onder vakkundige begeleiding mijn emotionele gedachtenkronkelingen werkelijk te doorvoelen zuiverder te ontleden ik heb veel gebotst met mijn naaste omgeving en ook met mensen die er niets mee te maken hadden fier ben ik daar niet op maar door in het verleden steeds de kern van de zaken te ontwijken geraakte ik tot nu toe ook niet verder daar lijkt nu verandering in te komen ik heb ingezien wat ik heb gekopieerd van mijn ouders en welke gedragingen oordelen en veroordelingen door hun zijn doorgegeven zonder dat ze van toepassing waren op mijn eigen leven vervolgens kwam er een woede in me boven doe me ook erg bang maakte maar alweer onder begeleiding kreeg ik daar zicht op
allemaal woorden die geen details weergeven niet in deze blog het is te privé ik heb dit niet openbaar te maken maar ik ben wél opgelucht na vele slapeloze nachten en verdriet
het is tijd om weer op te staan en verder te gaan met mijn leven anders, beter, en opbouwend ik noem het: 'lente in mijn hart en geest'
De dieven van Provinciaal Instituut PIVA in Desguinlei te Antwerpen
3 weken geleden kwam er een groep scholieren langs mijn kraam
en deze kinderen van de PIVA maakten geen contact met mij
ze waren erg luidruchtig en leiden iedereen af
achteraf bleek dat er van mij een heleboel gestolen was
ik was toen ziek, had koorts,
ik dacht dat ik daarom niet attent genoeg was geweest
de week daarop heb ik gezegd
dat alleen diegene die kochten dichterbij mochten
en dat de rest afstand moest houden
omdat ze anders stalen als de raven
die week leek het wat minder erg
maar er werd wel vreemd gereageerd lacherig, joelend, luidruchtig, branie schoppend
vorige week was het verlof
deze week waren ze er weer
ik had het niet onmiddellijk door
maar blijkbaar zijn ze van links naar rechts overal langs gegaan
enkelen bestelden iets van achter mijn rug
zodat ik me regelmatig moest omdraaien
ik voelde me misselijk worden van stress
en ik was zeker dat er weer gepikt werd
die dag was ik al wreed moe
en ik kreeg er geen vat op de groep
verscheiden kinderen heb ik in de ogen gezien
ogen die hard stonden en ook smalend
ik voelde me absoluut niet op mijn gemak
toen de groep dieven vertrok keek ik rond
en in de ogen van een Iranese klant
ik ken die laatste al heel lang
het is een fijne wel opgevoedde jongen
hij keek mij met grote ogen en open mond aan
ik zei:" ze hebben gestolen, hè?"
hij zei: "ik ben in shock...... zo vééééél!!!!"
ik was dat ook
minstens 50 euro aan 'inkoop' waarde was er weg
thuis gekomen maakte ik mijn kas
nog nooit zoveel verdiend
en nog nooit zoveel verloren ook
een geweldig goede markt
en een verschrikkelijk gevoel daarna
we hebben ondertussen wel een idee hoe we dit aanpakken
.....
maar ik ben dus tot nu toe nog nooit geconfronteerd geweest
met zo'n georganiseerde bende in nette kleding
ze hebben geld genoeg, het gaat om de kick
en sommige leerlingen binnen deze klas lijken geïntimideerd
zij moeten kopen en afleiden
de anderen stelen.........
ik voel me dus niet meer ok op vrijdag
ik vraag me of de directie en leraren van het
Provinciaal Instituut PIVA in Desguinlei te Antwerpen
beseffen welke gangsters hun school bevolken
door dit in mijn blog te zetten maak ik het openbaar
ik weet het
maar ik wil op alle fronten zorgen dat hier een einde aan gemaakt wordt
want er is meer:
de 'boerenmarkt' in Antwerpen zuid heeft de reputatie van 'probleemmarkt'
maar vrijwel elke Antwerpenaar denkt dat dit aan de allochtonen ligt
en ik wil duidelijk maken dat het onze eigen kinderen zijn
en niet die met een kleurtje
4 jaar geleden verdween hier mijn voorgangster van de markt
zij verkocht ook snoep en aanverwante artikelen
zijn gaf dit op omdat hier te veel gestolen werd
niet door de immigranten kinderen denk ik....
er is iets vreemd gaande in mijn leven erg veel schreef ik er nog niet over maar ik word erg veel op de proef gesteld om steeds het goede in de mensen te blijven zien en ook mijn eigen goed gevoel wordt getest ik zak vrijwel iedere dag een keer en de situaties worden steeds confronterender
zo ben ik momenteel erg koel tegen mijn ouders ze voelen zich beide regelmatig gekwetst en mijn maat is eventjes vol ik ben op zoek naar woorden en voorbeelden om te tonen hoe zij bemoeien, kwetsen en manipuleren in ieder geval is er een muur tussen mij en hun ik trek gewoonlijk geen muren op en hou ze al zeker helemaal nooit in stand deze huidige situatie voelt niet ok
ondertussen vertrok er een mail over de toekomst van onze ouders en het gevolg voor één van mijn broers die een huis van hun huurt deze mail ging naar mijn broers en schoonzussen en naar een betrokken nicht alleen de nicht heeft werkelijk gereageerd de rest schrijft niets neer ook al verzocht ik hun allen om hun gedachten naar iedereen te mailen want gesproken woorden vervagen en of worden anders geïnterpreteerd dat voelt dus ook niet ok
verder heeft mijn buurman op de markt van vrijdag nog steeds niet begrepen dat hij zich moet beperken tot zijn eigen meters ondanks vertalingen van collega's en tussenkomst van marktleiders dus heb ik gisteren grote trammelant geschopt vooral omdat zijn gedrag het oprijden van mijn andere collega's bemoeilijkt mezelf dus moeten profileren als een madam met wiens voeten men niet rammelt deze buurman neemt me al sinds anderhalf jaar niet serieus gelukkig weten mijn andere collega's wel dat ik geen kwaaie ben maar de situatie voelt niet ok
en dan is er nog iets, maar daar wijd ik mijn volgende blog aan ......
als het me allemaal wat te veel wordt dan speel ik een spelletje op de pc en als ik teveel spelletjes speel op de pc dan geraak ik volledig af gestompt als ik nog meer spelletjes speel op de pc voel ik me zwaar depri
en als ik me zwaar depri begin te voelen dan vrees ik dat ik in mijn diepe donkere zwarte gat val dan denk ik het gaat 'weer' helemaal fout met mij dan denk ik ik moet hieruit mijn buik doet pijn ik wil slapen en nooit meer wakker worden dan denk ik hoe draai ik dit proces om en onderwijl speel ik spelletjes op de pc
zo ook vandaag tot die telefoon ging en ik werd weg gerukt uit dat spel zonder grenzen
ik zie waar ik mee bezig ben ik open een 'word' document en begin te schrijven:
Als ik
stijg
Overzie ik
alles
Voel ik me
groter dan de hoogste berg
Schitter ik
zoals de zon
Als ik val
In de
donkere diepte
Voel ik me
onzichtbaar worden als een zwart gat
Als ik
kantel
Houdt
niemand me tegen
Lijk ik op
te gaan in het oneindige
Ik kijk om
me heen en achterom
Hoe kom ik
in godsnaam terug bij mezelf
ik overlees de woorden en ik denk aan wat er allemaal is gebeurd ik begin een blog (de vorige blog) ik schrijf alles van me af alles? nee, maar toch wel heel veel en zo kom ik terug uit dat diepe donkere zwarte gat . . . het is tijd om me om te kleden vervolgens pik ik een vriendin op daarna manlief na zijn vergadering die kleedt zich eventjes om en samen rijden we nog naar een feestje van fijne, optimistische mensen we hebben er wat voor in petto en met een beetje sjans is dit donkere-dag-moment weer verleden tijd
in plaats van zo'n stom spelletje te spelen kan ik beter meteen beginnen te schrijven 't zou een pak gemakkelijker zijn ik zou ook sneller terug gelukkiger zijn maar ehm het heeft gelukkig geen weken (of langer) geduurd
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
