stomweg door te reageren in Redstars blog sprongen mijn gedacht plots richting Joe Bar Team 4 strips van dit team staan al zeer lang in onze boekenkast te pronken en ik vond ze zo leuk omdat die motor mannen steeds woeste plannen maakten die altijd eindigden op panne of gebroken armen en benen ondertussen fel becommentarieerd door de 'oude' rakkers die hun eigen jonge jaren waren vergeten
omdat haar ouders zo zaten te gieren om die strips jatte onze dochter er eentje mee naar boven ze zat op tekenschool en kon ook zeer goed bestaande strips uitvergroten wij wisten van niets tot ze met haar pronkstuk naar beneden kwam (toen een snotneus van 10 jaar of zo) onze mond viel open op posterformaat hing vanaf toen bovenstaande prent in onze keuken met daarop een breed uit geschreven tekstballon: "hooooooo...........klooooote!" met broek op zijn enkels en de kloten met haar erop
in ieder geval was zij wel degelijk geslaagd in haar plan
ik blijk te genieten van reacties toch van die reacties die de mens erachter tonen dat hoeft niet kort of lang te zijn dat hoeft niet meer of minder te zijn niets moet, alles kan zelfs als ik meer tijd in de reacties steek voel ik me niet opgebrand wel merk ik op dat ik soms meer tijd neem, om te overdenken wat ik ga schrijven want mijn spontane opwellingen zetten anderen maar ook mijzelf achteraf soms vast soms zou ik mezelf dan wél opbranden nu dus niet
ik vind vandaag ook dat ik genoeg geschreven heb kmoet subiet vertrekken
kben deze week al meer van huis dan thuis geweest het is een beetje een hectische tijd die ik wel zelf gezocht heb gelukkig wel zoveel kan ik er niet over vertellen alleen maar dat ik me goed in mijn vel voel
beetje te veel beetje moe beetje hyper beetje wijzer beetje gechat beetje geschreven beetje te weinig tijd
over vandaag: heel tevreden veel gelachen veel gekletst veel geleerd veel gelezen veel verkocht veel gereden veel gezien vooral de zon!
oh nog iets wat ik gisteren ben vergeten te vertellen ik was helemaal vergeten dat ik iets had ingestuurd voor publicatie in ons kwartaaltje sinds ik virtueel vertoef bij poëten en schrijvers had ik dit zelf ook eens geprobeerd en eigenlijk vond ik het zo leuk om te doen dat ik het wilde delen en niet alleen in deze blog toen ik dan ook mijn eigen woorden las in dat 'lichtbundeltje' ging er een rilling door me heen die nog werd versterkt door verschillende positieve reacties niet dat ik pretendeer dat ik het kan maar ik voel me er heel gelukkig om dat ik het zonder angst voor commentaar heb geprobeerd: fantasie verweven met oude herinneringen dit is blijkbaar een mooie voedingsbodem
vandaag passeerde er een kleuterklasje met een grote boog langs mijn kraam de juf riep: "niet kijken, doorlopen" wel 3x achter elkaar en de kinderen werden aangepord om de pas te versnellen
jeee!! dat hoorde ik vroeger mijn moeder zeggen toen we per ongeluk in een 'rode zone' belandden
ik dacht vandaag aan dat voorbeeld van die roze olifant: niet denken aan die roze olifant niet daar aan denken, hoor beloof me om er niet aan te denken ... waar denk je dan aan? ja, watte...
er kwam ook nog een andere juf met haar kleuterklasje en die juf zei: "ruik eens en vergelijk dat eens met de geur van vis of vers gebraden kip of fruit" ze nam er tijd voor en bleef zelfs nog een tijdje babbelen met een kennis die ze tegen kwam de kinderen keken hun ogen uit naar mijn zoete waren en sommigen vroegen de juf wat te kopen maar die liet hun gewoon merken dat niet alles wat ze zien ook direct gekocht moet worden later liepen ze voort en nee, ze hadden inderdaad geen snoepje gekregen maar ze werden ook niet voorbereid tot een hypocriet leven waarbij men snoep hoort te verafschuwen en toch stiekem onder de dekens snoept
ik zag kinderen zich ziek eten op verjaardag feestjes terwijl diezelfde kinderen ouders hadden die beweerden, dat hun kinderen niet snoepten, er kwam geen snoep in huis ja, watte! (dat is 2x, maar bewust)
dochter lief is ondertussen naar de tandarts geweest zoals ik al eerder schreef heeft ze goede tanden ondanks onze branche na 2 jaar geen enkel gaatje wel en barst in een tand niet van harde snoep want dat eet ze niet ...
gevonden in mijn mailbox en eigenlijk met meer diepgang dan het eerst lijkt dus heb ik het maar vertaald:
Wat je een vrouw ook geeft, ze zal het vermenigvuldigen. Als je haar sperma geeft, zal ze je een baby schenken. Als je haar een huis geeft, zal ze er een thuis van maken. Wanneer je haar boodschappen geeft, maakt ze er een maal van. Als je haar je lach schenkt, geeft ze jou haar hart.
Ze vermenigvuldigt en vergroot alles wat ze krijgt! Dus als je haar onzin verkoopt of haar slecht behandelt krijg je een emmer vol gezeur en andere shit.
dit ga ik even laten bezinken op vervolgens de andere kant op te mijmeren
dank zij dat boekje wat ik overigens verslind kwam ik bij een stukje jeugd dat mijn leven ferm heeft beïnvloed:
als klein kind vond ik, dat ik het allemaal wel alleen kon zo ook met een zwembandje op een overstroomde kade ik bewoog me vooruit en onder mijn buik draaide het bandje om over de stenen en het zwembandje wipte achter me omhoog uit het water en duwde tegen mijn hoofd ik wilde daar onderuit en bewoog verder naar voor dus begon dat zwembandje harder te duwen tegen mijn achterhoofd en zo duwde dat bandje mijn hoofd onder water terwijl ik bleef worstelen om daar vooruit onderuit te komen mijn moeder heeft me bevrijd mijn moeder heeft me wel meer bevrijd ook toen die jongen me....
ik doe nog altijd veel dingen dapper alleen en toch geloof ik onderbewust dat ik niets alleen kan doen dit onderbewuste laat me struikelen en vervolgens helpt iemand me weer uit de problemen dit inzicht is nu naar boven gekomen er hangt nogal wat verdriet aan vast en tegelijkertijd zie ik nu een mogelijkheid om te veranderen
ik merk ook op dat mijn moeder én manlief er beiden van uit gaan dat ik hulp nodig heb mij niet uit het oog verliezen zonder dat ze dit echt laten merken
bij nader inzien kopieer ik dit gedrag en denk ik dat ook gemakkelijk weer van anderen ook ik sta klaar om toe te schieten niet gelovend dat ze het alleen kunnen maar ik hou me in of is het iets anders . . . . er zit ook een vrees dat niemand mij nodig heeft . . tjsss dit wil ik nog eens nader bekijken wat zit daar achter/onder...
ik schreef onlangs dat ik een natuur mens ben en ik voel dat dit woord de lading ervan niet dekt maar ik vind geen ander woord ... ik kom van ver van uit een tijd dat ik tegen natuurlijk handelde niet tegen de natuur in het algemeen maar tegen mijn eigen natuur in ik zei 'ja' om te behagen en voelde 'neeeeee' diep binnen in mij ik smoorde de 'nee' tot ik niets meer voelde en weg was 'ik' wat wilde ik? (wist ik niet) wat wilde ik niet? (slikte ik in) wat nu? (geen idee) tranen stopten met stromen en ik dreef mee in het leven van anderen
als ik nu, vandaag, zeg: ik ben een natuur mens dan bedoel ik misschien alleen maar: ik luister naar mijn lichaam ik luister naar mijn gevoelens ik luister naar mijn verlangens ik luister naar mijn dromen dit wil dan ook zeggen ik experimenteer ik wil voelen wat iets met me doet in plaats van klakkeloos een norm te volgen ik wil ervaren wat ik graag doe ik wil een veelbelovende toekomst niet noodzakelijk materieel maar met inhoud en zonder geheugenverlies achteraf ik wil vrij zijn dat bedoel ik met een 'natuurmens' te zijn
heeft dus niets te maken met een afkeer van de moderne wereld in tegendeel wel wil ik blijven voelen of ik me in de (voor mij) juiste stroom van het leven bevind ik wil de tinteling voelen als ik zeg: 'ik doe dit graag' 'ik zie dit graag' 'ik zie jou graag' 'ik voel dit graag' 'ik heb dit graag' en wat ik nog het leukste van al vind tegenwoordig plak ik daar nog maar weinig het woordje 'maar' achter dé grootste factor in mijn welbevinden want vroeger verknalden de 'maars' iedere gebeurtenis
het is zoiets al het bijaardconcert wat vandaag tijdens de markt in Kontich speelde ik zou vroeger zeggen: 'het is mooi maar ik versta mijn klanten niet' vandaag zei ik: "ik vind het prachtig het brengt me in vakantie stemming ik heb het gevoel dat ik mee huppel in het leven en zo echt hard is het ook weer niet toch niet zo hard als gewoonlijk op ieder heel uur vandaag klinkt Kontich anders" (en ondertussen heb ik nog reuze goed verkocht ook)
vandaag liet een pas getrouwd koppel mij hun fotoboek zien met enkele foto's van hun voor mijn snoepkraam en weer kreeg ik mezelf in het oog vroeger zou ik denken: "lief van hun, maar moest dat nu echt?" of "het is een leuke reclame, maar oei, wat ben ik dik!' wat heb ik vandaag gedacht én gezegd: "wow, ik voel me vereerd, dat u deze foto's ook koos voor dit boek en ik ben verrast om mijn vreugde die ik uitstraal" van een ommekeer gesproken .... dat bedoel ik met een natuur mens ik begin te houden van mijn eigen natuur en dat is ooit wel anders geweest
terug naar mijn basis en dan bedoel ik dit beslist niet letterlijk want na enkele blogs over mijn gedachten die toch een mooie discussie op gang brachten en na het verslag van de ballonvaart voel ik me weggezogen van mijn center op 'innerlijk non actief' ik weet wel dat ik me lekker in mijn vel voelde en dat ik voluit ging mooi toch? ja .... mooi dat is de buitenkant of 'de oppervlakte' indien ik moeder aarde was waren dat vulkaan erupties en af en toe een meteoren regen maar minder zichtbaar voel ik van alles in me verschuiven mijn basis wordt verbouwd lijkt het wel een aantal rotsvaste innerlijke overtuigingen komen op losse schroeven te staan dit komt omdat ik me afvroeg hoe het toch kwam dat ik me zo getriggerd voelde door mensen met rotsvaste overtuigingen mensen die een uitspraak doen die zo hermetisch klinkt alsof er geen twijfel meer bestaat zelfs nooit heeft bestaan of nooit heeft mogen bestaan dit triggerde me dus en dan denk ik dwars door alle schrijfsels en gebeurtenissen heen oeioei welke overtuigingen heb ik onlangs nog geuit? welke daarvan waren zo hermetisch gebracht dat ze mij maar ook anderen vast zetten? soms huppel ik na zo'n soort vraag onbekommerd verder en dan komt het inzicht als een donderslag bij heldere hemel ... deze keer was ik toch net iets meer op mijn hoede omdat er al een vermoeden rees sinds ik het woord 'olifantenvel' las was ik zeker ik vroeg me af welk gevoel ik niet toestond welk gevoel ik volledig ontkende welk gevoel mocht er niet zijn welk gevoel zag ik wel bij anderen maar wilde ik dus niet voelen bij mezelf ik ben rond de pot blijven draaien meer zoals in een stroom water rondom een afvoerputje bang dat ik onherroepelijk zou verdwijnen toeval wil dat een berichtje in de krant me hoop gaf een kind was ook in een afvoerputje weggezogen en kwam een eind verderop gelukkig levend in zicht haar papa heeft haar uit het water gehaald en hulpdiensten hielpen haar door het kritiekste moment van haar leven
ook ik voel me weg gezogen worden in een draaikolk van gevoelens die niet mochten zijn dezelfde die altijd weer opduiken die gevoelens die ik nauwelijks onder woorden kan of durf brengen
ik heb er vandaag tegen iemand een stukje van geuit ondertussen innerlijk voelend wat dit met mij deed ik voel me duizelen, wankelen, twijfelen en nog zo veel meer kwetsbaar ook maar van een ander kaliber ik heb te lang ontkend ik heb te lang ontweken ik heb mezelf te lang verhongerd of zo en toch is er geen weg terug behalve die naar de oorsprong zodat ik eindelijk mezelf kan bevrijden de oorsprong is/was me duister tot ik vandaag een boekje vond wat me meer leert over de wereld van het kind en de gevolgen van de kinderlijke interpretatie wanneer dit kind volwassen wordt ik dacht: interessante leerstof tot ik het open sloeg ooooo ik weet dat dit boekje op me lag te wachten en op vele anderen mensen "het drama van het begaafde kind" door Alice Miller
veel extra woorden kan ik er niet voor vinden.
we zijn op een andere plaats dan voorzien opgestegen.
namelijk in Wachtebeke om vervolgens ten noord oosten van Hulst te landen op een stoppelveld in de buurt van Absdale
dus niet echt over mijn geboortegrond gedreven, maar over mij toch zeer bekende dorpen en landerijen
windkracht 1-2 bracht ons dus niet heel ver, maar omdat het 's middags harder had gewaaid, was de lucht gelukkig wel helder.
We konden een schittering zien van het Atomium. Antwerpen was duidelijk zichtbaar en de Noordzee kust.
soms dreven we dan weer tot een halve meter boven de grond, waardoor er mensen naar ons toe wilden komen, omdat ze een landing verwachtten. de hazen en fazanten werden opgeschrikt kinderen reden met fietsen achter ons aan en plots stegen we weer op net voor een rij grote bomen om vervolgens ons spiegelbeeld te zien in plassen en kleine waterlopen de landing verliep prima in drie 'hopjes' aangenaam detail: ik voelde een krakje in mijn nekwervels (net zoals soms bij een osteopaat gebeurt) en nu zit mijn nek weer aangenaam los achteraf kregen we champagne en een certificaat van onze luchtdoop
vandaag een wegwerp foto toestelletje binnen gebracht daarop staat allemaal materiaal van op de grond getrokken met mijn digitale toestel heb ik vrij veel flimpjes echter één probleem: ik heb ze te lang gemaakt dus zijn ze wat groot, vrees ik... toch even proberen om ze op you tube te krijgen kheb wel al net via Google Earth uitgevogeld dat we 15,3 km hebben afgelegd in ongeveer 1 uur en 15 minuutjes
ofschoon ik nooit sikkeneurig word van regen was ik vandaag wel echt blij met de zon de verkoop liep terug maar wie kan ik dat kwalijk nemen ik zou ook gaan fietsen als ik kon of in de tuin werken of op een terrasje zitten
nu nog duimen voor morgenavond al twee maal is mijn ballonvaart uitgesteld dus de derde keer mag wel de goede keer zijn met de wind naar de goede kant hoop ik mijn geboortestreek vanuit de lucht te bewonderen want ik stijg op in Waasmunster
nu regent het weeral pijpestelen dat mag vannacht morgen weer naar 's-Gravenwezel een markt in een dorp waar nog al eens op neer gekeken wordt 'te klein te burgerlijk te kleinburgerlijk' (ik kom er al 24 jaar met plezier) met scholen en leraren met een groot hart hier zie je jonge geestelijk gehandicapten à volonté ik mis ze tijdens de zomermaanden maar vorige week waren ze er weer tot ieders plezier mochten ze zelfs een snoepje wat een fijn weerzien
daarnaast komt er ook altijd een klas met kinderen die leer problemen hebben uiterlijk zie je niet dat ze minder intelligent zijn of een mildere vorm van autisme hebben maar wanneer je contact maakt merk je het soms ik vraag me dikwijls af hoe die jonge mensen kunnen passen in onze maatschappij hoe zij reageren op al die onderwerpen waarover ik de afgelopen dagen schreef ze zijn zo kwetsbaar ze zijn gebiologeerd door de reclame en er wordt met hun gesold ... ik denk dan ook weer aan mijn kleine vriendin die deze maand, denk, ik 35 jaar wordt daarvan brengt ze al 19 jaar door in een gesloten instelling zij wordt beschermd tegen de buitenwereld en tegen zichzelf als ze helder is (minder medicijnen krijgt) beseft ze haar uitzichtloze situatie dan breekt mijn hart en ik wieg haar in mijn armen en zij wil dan mijn dochter zijn ze beseft niet dat ik ook in een wereld leef waar zij nooit gelukkig kan zijn ze ziet mij alleen daar waar de tijd stilstaat
Laika heet het hondje wat mijn vader als baasje adopteerde want zo gebeurde het dit hondje koos voor paps vandaag zijn we naar het dierenasiel van Terneuzen gereden om een hondje voor mijn ouders maar vooral voor mijn vader omdat die zijn vorige maatje zo mistte dat vorige maatje was wel meer aan mams gehecht maar sliep altijd overdag bij hem op de bank we reden dus naar het asiel en op ons gemakje liepen we de pad af ik dacht: als ik ze zo zie wandelen dan mag het hondje echt niet te jong zijn niet zoals dat van vorige week in het asiel wilden natuurlijk alle honden mee het was en lawaai van jewelste maar twee hondjes maakten geen geluid en toch kwamen ze beiden naar ons toe mijn moeder wilde de zwarte van 4 jaar oud mijn vader vond het rosse keeshondje leuk mams zag dat niet graag ze houdt niet echt van zulke type hondjes paps maakte opslag de opmerking: "jij moet kiezen, ik vind alles goed" en ik vroeg of we met beide hondjes even mochten wandelen ze zaten immer samen in hun kooi dus dat moest wel lukken paps nam het keeshondje van me over en mams wilde fier met de zwarte vertrekken daar kwam ze vrij snel van terug toen we buiten waren ze kon dit hondje niet de baas het trok haar naar overal en zij was bekaf ik moest haar bevrijden paps zei: "ik ben moe, ik wacht wel in de auto" ik stelde voor dat hij met mams naar de auto liep en dat zij daarna met het hondje terug wandelde ondertussen bracht ik de zwarte terug mams vertelde dat het hondje braaf mee liep en zelfs al in de auto wilde springen terug richting het asiel ging het wat minder vlot (ook omdat het beestje wat zwaar was) mijn moeder had een kleine dip want ze moest toegeven, dat ze een te actieve hond niet meer de baas kon en eigenlijk was dit hondje toch wel lief gaf ze toe Laika vond alles wel best dus werd ze ingeënt en gechipt ze heeft een lichte hartruis dus echt hevig wordt ze nooit ook al verliest ze gewicht met honden kan ze goed overweg met kinderen ook met de poezen was het een beetje minder maar mijn moeder verwachtte toch, dat het wel zou beteren als ze er met eentje in huis was in het asiel rekenden ze me de halve prijs aan omdat ze nooit hadden verwacht, dat dit hondje van negen en en half jaar nog een thuis zou vinden het baasje was overleden de pels was goed onderhouden maar toch... ze had geluk we reden langs de dierenarts want die had de hondenmand opgeborgen sinds de dood van de vorige ondertussen bleef Laika fijn tegen paps aanzitten thuis aangekomen moest ze alles natuurlijk verkennen en ze had niet echt oog voor ons totdat paps haar riep: ze kwam onmiddellijk en liet zich optillen op de bank ze vleide zich neer en keek naar hem op ik zag echt, dat ze hem verkoos boven ons totdat de kat binnen wilde komen Laika was plots in top conditie en vloog naar buiten de poes zat nog op het dak van het schuurtje van de buren toen ik vertrok dus even afwachten of dat goed afloopt de kat is namelijk mams haar lieveling Laika volgde mijn vader al overal ik hoop dus dat het allemaal goed afloopt mijn vader gaf me een dikke gelukkige knuffel nog nooit was een dier zo in contact met hem vanaf de eerste dag de kleinkinderen zijn natuurlijk direct op bezoek gekomen en ze zijn ook gek van Laika veel spelen zal ze niet doen maar kroelen vindt ze zalig
"dit is er over" "zo kan je niet schrijven" "degene die reageren zijn allemaal ja-knikkers"
dit kreeg ik te horen van iemand die mijn blog leest en die mij (en manlief) soms ontmoet in reactie op mijn laatste logjes ze was dronken en dan dapperder en ik kan me er wel iets bij voorstellen deze onderwerpen raakten haar
ik schreef over gedachten van anderen over hoe het 'hoort' volgens hen en over de vorm van verdoken tirannie die ik daarin ervaar, voel of meen te bespeuren want natuurlijk is dit mijn gevoel
ik heb geen seconde één probleem met mensen die zich in mijn tekst herkennen ik heb wél een probleem met mensen die vinden dat ik me naar hun normen heb te gedragen ik heb daar geen voeling mee, maar dit wil nog niet zeggen, dat ik een ander mijn normen op leg
al van jongs af aan heb ik het vrij zwaar te verduren met blikken en snerende opmerkingen in mijn richting om mijn niet 'meegaan' in de wereld van de perfectie tegenwoordig gaat het me goed af, ik kan het prima loslaten en van me af laten glijden maar wat ik op dit moment nog niet kan is toezien hoe mensen onzeker worden omdat ze niet in het perfecte plaatje passen en ze het voorwerp worden van roddel, wijzende vingers en monkelende lachjes
misschien hebben mijn woorden zich omgevormd tot een fictief pistool waarvan de loop deze keer de andere kant op wijst maar wees gerust het schiet niet op weerloze mensen ik vraag alleen maar om een beetje inleving
ondertussen zijn er nog zoveel woorden die komen aanstormen ze willen geschreven worden maar dat kan nog niet in deze blog dat is me wel duidelijk geworden sommige onderwerpen blijven taboe soms een leven lang om na overlijden plots een bestseller te worden soms ...
daar ga ik weer dit onderwerp is duidelijk mijn stokpaardje
toen mijn dochter 11 jaar was bezochten ze met school eens een tandarts toevallig mijn man's tandarts en die vertelde haar dat ze waarschijnlijk tand correctie nodig had maar ze kon tot die tijd ook proberen om haar tanden wat bij te sturen door het bijten op een stokje zoethout dat heeft ze braaf gedaan ofschoon toch niet zo heel lang, kreeg ze later nooit meer dit advies
toen ze nog maar 2 jaar was nam ik haar al mee naar mijn tandarts om haar te laten wennen en die man pakte dit zo tof aan dat ze nu zelfs uit Nederland terug komt voor een bezoekje aan hem hij sprak dus nooit over tand correctie
ondertussen kom ik sommige gemeenten op de markt tand correctie rages tegen vooral in de 'rijkere' gemeenten valt het me op dat de meisjes allemaal 'blokjes' hebben allemaal, stel je voor, ik hoor zelfs van een moeder, dat ze het gesmeek van haar dochter niet kon weerstaan zij wilde ook blokjes.... in die gemeente lopen nu een heleboel meisjes met een pruilende mondjes die een zuinige lachjes produceren en ze zijn zeer blij dat ze 'er bij' horen
maar om op die tanden terug te komen ik ben een groot deel van mijn tanden als vroeg verloren jawel, ik poetste ze zeer trouw ieder school tandarts bezoek was een marteling en toen ik naar het middelbaar ging kwam ik bij een echte schrikkelijke tandarts terecht die me zo eg heeft gemolesteerd (zonder enige verdoving) dat ik tot mijn 24 ste al huilend binnenkwam nog voor er iets moest gebeuren gelukkig vond ik toen eindelijk mijn huidige tandarts waarbij ik me langzamerhand meer kon ontspannen en tegenwoordig is er zelfs geen beetje stress meer (heeft toch 20 jaar geduurd)
deze tandarts heeft me gerust gesteld dat mijn slechte tanden geen gevolg waren van snoep en poets gedrag maar wel van een soort tekort tijdens mijn verblijf in de baarmoeder mijn dochter heeft overigens veel gesnoept en moest van mij ook altijd haar tanden goed poetsen zij heeft zelden een gaatje dus hoe zit dat met al die beweringen over de relatie tussen snoepen en gaatjes....
hoe kwam ik ook al weer op dit onderwerp oh ja ik dacht aan al die ouders die zichzelf willen laten geloven dat ze goede ouders zijn omdat hun kinderen perfecte gecorrigeerde tanden krijgen en ik dacht aan al die ouders die zichzelf verwijten dat ze geen geld kunnen vrijmaken voor hetzelfde is dat zo hangt het succes van je kind af van de perfecte mond? hangt het succes van je kind af van hoeveel geld je er tegen aan smijt? van welke merk kleding je kind draagt? van die laatste nieuwe gsm? van die rijke vriendenkring waar je nauwelijks aan kan tippen?
en weet zo'n kind wat geluk is?
ik zie heel wat jongeren ik hoor vele gesprekken en ik stel me vragen
ik stel me ook vragen bij alle vragen die ze stellen aan hun ouders ik stel me vragen bij de antwoorden die geen antwoorden zijn slechts centen bepalen de opvoeding lijkt het
is dat wel zo? ja, ik stel mezelf ook in vraag misschien zie ik het te zwart
proper hoort een huis te zijn goed proper met niet te veel tierelantijtjes die stofnetten verzamelen met niet te veel schabbekes waar het stof op blijft liggen met veel plastiek omdat dat geen onderhoud vraagt met stenen vloeren om dat dat zo goed te dweilen is met afwasbaar behang, om de vijf jaar (of rapper) vernieuwd de badkamer wordt direct na ieder douche gepoetst het toilet ook ieder dag de afwas direct weg geruimd de was strak gestreken .... en buiten geen blaadje op de gazon geen sprietje te hoog geen mier tussen de stenen en een vers blinkende auto .... goed proper hoort een mens te zijn elke dag gedoucht of meer tanden 2 maal daags gepoetst of meer overal fris geschoren handen wel vijftig keer gewassen het haar iedere week geknipt en dagelijks gelakt nagels gemanicuurd wimpers en wenkbrauwen gefatsoeneerd
een mens blijft gezond door proper te zijn en anders door pillen te pakken of door gewicht te verliezen een mens blijft geestelijk gezond door figuur correcties en door alles te doen wat de tv belooft
dat hoort zo..... ja toch?
ik ben een buitenbeentje dat is duidelijk
daarstraks voelde ik me verdrietig had er nog geen woorden voor nu is het anders ik voel me natuurlijk een natuurmens ik hou me niet bezig met wat hoort
ik ben weer terug gelukkig want ik zit niet in een keurslijf
soms heb ik een gedacht over iets en denk ik dat iedereen zo denkt soms heb ik ook wel eens het gevoel dat iedereen hetzelfde over iets denkt behalve ik dan.... soms ben ik dan zelfs bang om mijn gedacht te verwoorden
het begon al jaren geleden toen ik hoorde dat 'men' vooral goed steunende schoenen moest dragen omdat anders onze voeten zich helemaal gingen misvormen ik dacht toen is dat altijd zo? of is dat een reactie al die hoge naaldhakjes? of moet dat nu echt bij kindervoeten? of ben ik nu zo slecht voor mezelf dat ik me die goede (en duurdere schoenen) niet geef? of...
ik keek vaak naar mijn moeders voeten vooral zij was een aanhanger van de 'goede schoenen theorie' dikke knobbels opzij en andere vergroeiingen en vooral erg brede platte voeten... moest dus altijd steunzolen dragen en ik dacht dan: zal het mij ook zo vergaan? iedereen leek te geloven in de 'de goede schoen' behalve ik en dan nog die mensen die de centen er niet voor hadden maar daar gebeurde dan weer wel iets anders mee ik zag dat zij hun schoenen volledig uit droegen zo ver ging ik ook weer niet ik kocht nooit goede schoenen wel india slippers, sport sloefkes, sandalen andere teenslippers, bottinnes, enz. en ik veranderde zo'n 2 keer per dag van schoeisel en om de week van weer ander schoeisel ja, ik beken, ik had er wel een aantal soorten ondertussen weeg ik bijna 100 kg (tsjj dit is de eerste keer dat ik dit neerschrijf, denk ik) en ben ik nog net geen 50 jaar wat mij opvalt wanneer ik met blote voeten loop en van op een natte ondergrond naar een droge tegel overstap: mijn voetafdruk is er eentje, waarvan iedere vrouw van kan dromen mooi gevormd als die van een meisje van 16 en dan denk ik: is dat eigenlijk wel zo? wie heeft de mensen wijs gemaakt, dat ze allemaal goed schoeisel moeten dragen?
en dan kom ik meteen nog op een andere vraag: moeten die schoenen echt wel gepoetst worden? de bovenkant wordt dan wel onderhouden dus die schoen kan langer mee op het zicht, ja dan kan je er langer op lopen dan kan je er zo lang op lopen dat je voeten zich helemaal gaan vormen naar je oude, al lang van binnen en van onder, versleten schoenen ik weet het allemaal niet zo zeker of dit goed is voor onze voeten of ben ik nou verkeerd?
wanneer het te laat is zullen steunzolen wel hun nut hebben maar misschien is het te laat geworden door het gebruik van die 'goede schoenen'? (een denk cirkel waar ik niet uit kom)
kben blij dat ik hier weer terug kan schrijven gelukkig vielen de blogproblemen gelijk met een vrij drukke week
even overwoog ik vandaag om terug in de tijd te kijken en alle gebeurtenissen in een verslagje te gieten en toen dacht ik: "ben ik nu helemaal bedonderd? als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is het dat wel: een verslag schrijven" waarschijnlijk een allergie voor dat woord niks meer dan dat maar ik had het niet mogen 'denken' want nu voel ik een onbehagen
toch een klein stukje terug in de tijd: gisterenavond heb ik me in onze vereniging op het koperwerk gestort onderwijl in gesprek met een andere vrijwilligster die ook haar eigen karweitje onder handen nam 't is te zeggen: zij was eerst bezig maar ik kon er niet bij helpen dus herinnerde ik me een flesje koperpoets ging ik op zoek naar een pikzwart stuk koper
en wie me al een beetje kent of mijn klooster verblijf van enkele jaren terug las weet dat koper poetsen iets met me doet het is alsof er donkere stukken in mezelf zitten te wachten om aan het licht te komen kwaliteiten en ook gebeurtenissen uit mijn leven die nooit verteld zijn
de sfeer was vertrouwelijk beiden zochten woorden om eigen zieleroerselen te delen met de ander en om vervolgens de ander te ondersteunen en eventueel een wegwijzer te zijn
een bijzondere avond eentje waarbij we zelfs vergaten iets te drinken eentje waarvan we beiden een beetje zonder adem zaten eentje die ook nu nog een veilig gevoel na laat eentje die me liet inslapen met een gevoel dat ik me nu voor de eerste keer in lange tijd diep binnen in niet meer eenzaam voelde ik heb iemand binnen gelaten die zich nooit binnen wilde wroeten iemand die me ooit in ons prille begin contact nu al weer 8 jaar geleden vertelde "er zijn geen 'zwakke' mensen, Annemiek, er zijn alleen 'zachte' mensen" haar woorden hebben mijn proces in gang gezet ofschoon ze nooit zoveel eer zal willen krijgen
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
