Ergens ter wereld, het maakt niet uit waar het was, startte iemand
het initiatief om een ander 10 dollar te geven met de vraag om daar iets
mee te doen, wat een positieve gevoel gaf bij anderen. Ze hebben er
een reportage van gemaakt en ik vond het prachtig om dit te zien.
Een
moeder met kind besloten allerlei leuke hebbedingetjes te kopen in een
1-dollar-shop, daarmee wandelden ze naar een kinderziekenhuis en
lieten het aan de verpleegsters over, welke kinderen dit het hardste
nodig hadden.
Een ander kocht er stukken warme pizza voor
en deelde die hier een daar uit aan daklozen. De pizza leverancier
verdubbelde meteen de hoeveelheid pizza, omdat het voor een goed doel
was.
Een mevrouw kocht bloemen en deelde deze op straat uit aan
iedereen die er een beetje ongelukkig uit zag. (Ook de bloemenwinkel
verdubbelde gratis de hoeveelheid)
En dan was er nog die
mevrouw die het briefje omzette in klein muntgeld. Overal waar de
parkeermeter het einde van de parkeertijd aangaf, terwijl er wél een
auto stond, daar stopte zij een paar muntjes in. Wat haar sierde was,
dat ze niet op een afstandje bleef kijken naar de reacties van de
automobilisten.
Dit filmpje vond ik op internet en het
herinnerde me aan een boek wat ik ooit ergens in een winkel open sloeg.
Er stak een briefje van 5 euro in. Zoiets maakt blij, echt waar. Wat me
nog blijer maakte: ik heb het weer in een ander boek gestoken. Nu werd
er nóg iemand blij gemaakt.
Ik denk dat het niet altijd om het hebben gaat maar wel om het plezier van zomaar te geven of te krijgen.
Nu
ik toch schrijf over leuke dingen doen voor een ander en die het
verschil maken, ben ik nog eventjes verder gaan surfen op dat
wereldwijdeweb. Ik kwam iemand tegen die zichzelf Sterrendag noemde en
ze lanceerde echt leuke ideeën die me ook verbaasden, want wat ze
schreef was vroeger helemaal normaal, lees maar:
help die persoon in de supermarkt met boodschappen waar die overduidelijk moeite mee heeft.
glimlach en zeg gedag tegen mensen op straat die je tegen komt (vooral ouderen kunnen daar erg van gaan glunderen)
bied iemand die het overduidelijk kan gebruiken aan om te helpen met iets schoonmaken (invalideauto of zo)
laat ook gewoon allochtone pubers voor op een zebrapad (die kunnen soms erg verbaasd kijken dan)
geef een broodje aan die zwerver (geen geld!)
laat die dakloze die graag werkt voor zijn geld je autoraam eens wassen en geef hem die euro
koop een straatkrant en geef het geld voor de straatkrant en zeg laat het krantje maar zitten
in
de stromende regen laat je de mensen gewoon even oversteken zonder
zebrapad, al moeten daar 10 autos achter je daarvoor even wachten
stuur
elke week een kaartje naar een kinderziekenhuis (of iets
dergelijks) met daarbij de melding dat het ziekenhuis deze eerlijk
mag verdelen voor de kinderen
ga naar het bejaardentehuis en vraag of je daar 1 x per week 1 oudere mag voorlezen
houdt de deur open voor je buren als je ziet dat ze eraan komen
geef fooi op plekken waar dat niet standaard is (supermarkt bijvoorbeeld)
sta op voor minder valide/oudere in het openbaar vervoer indien nodig
als
iemand wat laat vallen, raap het op en geef het terug (erg ludiek
als dit een papiertje is wat in de prullenbak had gemoeten, met de
melding: u liet wat vallen :) )
geef iets weg, wat je ook had kunnen verkopen
stuur iemand die je kent gewoon een lief kaartje (je ouders, je kinderen) gewoon zomaar.
en soms kom je gewoon spontaan iets tegen, wat je goed kan doen voor je medemens en grijp je die gelijk aan.
Een nadenkertje, vind ik.
En
tegelijkertijd weet ik dat ieder van ons zelf genoeg ideeën heeft, maar
soms angst heeft voor de gevolgen van wat ze willen doen. Vooral het
idee dat we een vinger geven en vervolgens heel onze arm kwijt raken,
verlamt ons. Jammer, want de gevolgen zijn zelden zoals gevreesd. Ik
zelf merk elke keer weer dat ook mijn eigen dag met geluk gevuld wordt
telkens ik geluk breng voor een ander.
(ook gepubliceerd in De Lichtbundel van De Lichtbron vzw www.delichtbron.be)
Na een kleine week durfde ik weer die aardappelschiller te gebruiken.
Gewoonlijk heb ik er 2 in mijn schuif liggen en onlangs vroeg mijn dochter of ze er eentje mocht hebben vanwege een ik-weet-niet-meer-welke goede reden. Nu kan ik aan dochterlief zo goed als niets misvragen, dus de aardappelschiller verhuisde naar een andere locatie.
Kort daarop kocht ik me een ogenschijnlijk dezelfde aardappelschiller, want ik weet dat ik geregeld naar een lege plek grijp als het afwasmachine nog niet heeft gewerkt. En toen ik die een keertje gebruikte wist ik meteen wat 'mindfullness' in het huishouden betekent: mijn duim had twee schaafwonden en de muis van mijn hand was ook een beetje minder dik.
Toen bekeek ik dat ding eens goed en het bleek voorzien van kleine venijnige tandjes. Ik vroeg me meteen af of zoiets wel verkocht mag worden...... Maar omdat ik nogal eens denk, dat mensen nogal rap vragen om een verbod, terwijl ze toch gewoon zelf wat beter mogen oppassen, heb ik mijn hand laten genezen. Vandaag zat dat ander schillertje weer in de afwasmachine en dapper nam ik deze weer in mijn handen. Er zéker dat ik déze keer beter zou opletten....
Dat ding zat alweer in mijn handen, maar deze keer stopte ik op tijd. Daarna ging ik nog meer in aandacht te werk en ja hoor, géén bloed, wél een pak zweet, maar géén tranen.
IK BEN VÓÓR ONTDEKKING VAN HET UNIEKE IN IEDERE MENS! WAT EEN RIJKDOM!
gewoonlijk schrijf ik tekstjes, overpeinzingen, gedachtenkronkelingen, gedichtjes, verhaaltjes... die overal en nergens gepubliceerd worden. dan weer hier, dan weer daar, op websites, msn groepen, in verenigings kwartaaluitgaves. Tot ik me wat ongemakkelijk begon te voelen: ik lag verspreid over het internet .... dat is nu dus veranderd openbaar reageren kan - als jouw reactie iets vertelt over je zelf - als je iets waardevol hebt toe te voegen - als je je echt niet kan inhouden ;) ... een gastenboek vind ik overbodig want in zo'n brievenbus komt doorgaans alleen reclame
