Gisteren heb ik een overvolle tram moeten nemen en voelde toen eventjes iets (eerder iemand) tegen mijn rug duwen, maar als je als sardienen in een blik zit lijkt dit niets abnormaals.  Ik heb toen toch vlug gecheckt of de rits van mijn handtas wel dicht was en dat was ze, dus geen probleem.

Deze morgen ontdek ik wat die duw geweest is.  Mijn geldbeugel zit niet meer in mijn handtas.  De muntstukken die ik kwijt ben vind ik helemaal niet erg, maar mijn geldbeugeltje!!!  Ik had het van Camille gekregen voor mijn verjaardag, samen met de bijhorende portefeuille.  De sentimentele waarde kan niets of niemand me teruggeven.  Camille probeert me te troosten met de gedachte dat het nog een geluk is dat mijn portefeuille niet werd gestolen want dan zou ik mijn identiteitskaart en bankkaarten kwijt zijn, maar het helpt niet.  Ik voel me de hele dag ambetant.

Tot nu toe heb ik me hier nog geen minuut onveilig gevoeld, maar wanneer ik vandaag boodschappen ga doen bekruipt me een raar gevoel, ik zie in iedereen een potentiële dief.  Dit onveilig gevoel gaat wel weer over, maar zal toch eventjes zijn tijd nodig hebben.

Het is 4 weken geleden dat we nog eens een weekend met z’n tweeën waren en we genieten er met volle teugen van…..

Nu het iets frisser geworden is hebben we minder last van onze overburen.  Nu ja, last, ’t is maar hoe je het bekijkt, ’t hangt er ook van af of je een man of een vrouw bent denk ik.  Tijdens de zomer leek het daar soms wel een nudistenkamp aan de overkant.  Wat we daar te zien kregen durf ik niet aan papier toe te vertrouwen.

Vorige week hebben we een nieuwe buur gekregen en die pakt het blijkbaar direct groots aan.  Vanavond staat op zijn terras een complete kookinstallatie met kok inbegrepen.  Er lopen ook nog 2 kelners rond.  Kwestie van indruk te maken op je bezoek kan dat tellen.  We weten direct wel vlees we in de kuip hebben.  Wie me kent weet dat die nieuweling niet direct mijn sympathie krijgt.

Ik maak Camille duidelijk dat hij me met zoiets nooit moet verrassen, alsof hij dat nog niet wist, maar je weet maar nooit.  Verrassingen moeten origineler zijn dan dat en moeten zeker niet duur zijn.

De burcht staat op ons programma, maar is gesloten omdat, je raadt het nooit, de paus op bezoek is.  Maar niet getreurd, de wijngaarden rond de burcht zijn open en er is een wijndegustatie aan de gang.  Natasja is er nu van overtuigd dat we hier ook lekkere wijnen hebben, nadat zij gisteren in het vliegtuig een slechte Tsjechische wijn heeft gedronken.

We lezen in de krant dat er slechts 120.000 gelovigen de mis hebben bijgewoond die de paus hier heeft opgedragen.  Bij die gelovigen waren maar enkele Tsjechen, de rest waren toeristen.  Je vraagt je af wat de paus komt doen in een atheïstisch land als Tsjechië.

Het heeft vannacht, na lange tijd, eindelijk nog eens geregend, het leek alsof je het gras en de bomen “dank je wel” hoorde zeggen.  Ik had nooit gedacht dat het zo zalig kon zijn om naar regen te luisteren. 

Het lijkt alsof er meer zuurstof in de lucht zit en dat is maar goed ook want vandaag staat voor de eerste keer 20 minuten lopen op mijn programma.  Eerst loop ik 10 minuten en mag ik 1 minuut stappen.  En daarna beginnen de 20 minuten die me enorm afschrikken.  Wonder boven wonder gaat het beter dan ik gevreesd had.  Wanneer ik bedenk hoe moeilijk die 1 minuut lopen was een aantal weken geleden ben ik blij dat ik doorgezet heb.  Mijn conditie gaat er op vooruit.

Rond 4 uur vertrek ik naar de luchthaven om Natasja op te pikken.  Toch altijd weer een speciaal gevoel om een bekend gezicht terug te zien.

Vanavond gaan we uit eten (op een boot) met collega’s van Camille.  Eindelijk zal ik een gezicht kunnen plakken op die mensen waar hij soms iets over vertelt.

Het is een heel leuke avond, maar ik weet nu al dat ik al die namen niet zal kunnen onthouden.  Als ze hier nu ook eens gewone namen zouden hebben zoals wij, maar neen, de ene is al moeilijker uit te spreken dan de andere, laat staan te onthouden.

We hebben zin om na het etentje nog mee te gaan op café, maar Camille moet morgenvroeg om 5 uur vertrekken naar Parijs.  Dus, waar plicht roept moet goesting zwijgen, en we gaan dan maar (veel te vroeg naar mijn zin) naar huis.

Pascale en Geert zijn op bezoek.  We kletsen lekker bij en tonen hen Praag.  De kilometers kruipen in onze kuiten, maar dat zorgt voor een lekkere nachtrust.

Camille moet maandag en dinsdag werken in België, dus profiteren we van die gelegenheid en breien er een weekendje aan vast.  Zoals altijd wanneer we in België zijn eten en drinken we teveel, maar het is genieten.

Ons Vake wordt vandaag 82.  Dit zijn van die dagen dat ik vlug eventjes heen en weer naar België zou willen kunnen.  Een telefoontje is wel leuk, maar ik zou hem toch liever in levenden lijve zien.  Nog 4 keer slapen en ik kan hem eens goed vastpakken…..

De zon is weer van de partij, we krijgen dus toch nog een nazomer.

We halen de auto nog eens uit de garage en rijden naar Nelahozeves, het geboortedorp van Antonin Dvořák, één van de bekendste componisten van Tsjechië.  Als oudste van 9 kinderen was hij voorbestemd om de beenhouwerij van zijn vader over te nemen.  Zijn muzikaal talent heeft daar echter anders over beslist en heeft hem ver buiten de Tsjechische grenzen gebracht.

We bezoeken het kasteel en krijgen een verzameling oude meesters te zien waaronder een Pieter Brueghel de oudere en een Rubens.  We voelen ons opeens weer Belgen.

                                 

Een paar kilometer verder ligt Lidice, een voormalig mijnwerkersdorp waar in 1942 de SS een bloedbad aanrichtte.  Reichsprotektor Reinhard Heydrich werd vermoord door Tsjechische parachutisten en de Duitsers veronderstelden, ten onrechte, dat de mensen van Lidice aan de moordenaars onderdak verschaften.  Als vergelding hebben zij alle 192 volwassen mannen doodgeschoten en alle vrouwen en kinderen werden naar concentratiekampen gevoerd.  Daarna werd het hele dorp in de as gelegd en platgewalst.  Slechts enkelen zijn na de oorlog teruggekeerd.

De nazi’s dachten dat ze Lidice uit de geschiedenis hadden gewist, maar hun gruweldaad pakte anders uit.  Het dorpje werd een wereldwijd symbool van nazi-terreur.  Zelfs een dorpje in Mexico kreeg na de 2° wereldoorlog de naam Lidice als symbool van verzet tegen de verwoesting door de nazi’s.

In het dorp werd een prachtig standbeeld opgericht ter nagedachtenis van de kinderen.

We bezoeken het museum waar we eerst een aangrijpende film te zien krijgen en daarna nog meer aangrijpende foto’s.  Wanneer we buiten zijn zeggen we het eerste kwartier geen woord.  Hier bestaan ook geen woorden voor.


                                                       

Het lijkt wel herfst vandaag.  Bewolkt en heel veel wind.  Hopelijk is die mooie zomer nog niet voorbij.

We gaan nog eens naar de zoo.  We waren er al een keer met de (klein)kinderen, maar we hebben die dag niet de hele dierentuin kunnen zien.  We hebben toen trouwens direct een abonnement genomen omdat we zeker waren dat we hier nog wilden terugkomen. 

Deze zoo werd in augustus 2002 overstroomd tijdens de grootste overstroming die Praag ooit gekend heeft.  Er moesten meer dan 1.000 dieren geëvacueerd worden en meer dan 100 dieren zijn gestorven.  Enkele vogels die de overstroming hadden overleefd zijn een paar dagen later toch overleden door stress.  In de hele tuin staan foto’s van na de overstroming, je gelooft je ogen niet.  Op de laagst gelegen plaatsen stond het water bijna 10 meter hoog.

Aangezien de kosten voor de heropbouw van de zoo op ongeveer € 10.000.000 werden geschat was men in het begin niet zeker dat de heropbouw haalbaar was.  Maar de burgers van Praag hebben toen een handje toegestoken omdat zij deze dierentuin niet kwijt wilden en hebben een campagne opgezet om geld in te zamelen.  Deze dierenliefhebbers hebben er voor gezorgd dat de zoo tegen het eind van dat jaar opnieuw open ging.  Mooi initiatief.

We zijn uitgenodigd voor een etentje bij Eda en Erhan, een Turkse collega van Camille.  Zij is een echte keukenprinses.  Wanneer ik de vele gerechten zie die zij op tafel brengt ben ik er van overtuigd dat zij de ganse dag in de keuken heeft gestaan.  Lekker Turks eten in Praag.  Ik zit me nu al af te vragen wat ik kan klaarmaken wanneer zij eens bij ons komen eten.  Dat wordt moeilijk.

Er zijn nog enkele andere genodigden, waaronder een blanke Zuid-Afrikaan.  Die man ergert me mateloos met zijn minachtende verhalen over hun meiden en knechten die ze vroeger hadden, in de goede oude tijd van de apartheid.  Die mentaliteit van “ik ben meer dan een ander” is er toch niet uit te krijgen uit die mannen.  Ik heb het gevoel dat hij neerkijkt op al wie rond de tafel zit.  Ik bedenk net op tijd dat hij een collega is van Camille en zij nog een aantal maanden zullen moeten samenwerken, en dus reageer ik niet.  Maar kan mijn gezicht verbergen wat ik zit te denken? 

Gelukkig is ook James er die met zijn Engelse humor de conversatie een andere richting weet in te sturen.  Er wordt opnieuw gelachen en gezeverd.

Thuis drinken we nog een borreltje want ik heb er nood aan mijn mening te spuien over die Zuid-Afrikaan.  Camille vindt het tof dat ik op mijn paard zit en weer mezelf ben.