Sneeuwmannen in de stad

                                                                                              Praag in de sneeuw

Vandaag moeten Eda, Erhan en Ali, geheel onverwacht, 2 weken vroeger dan gepland terug naar Turkije vertrekken.  Eda en ik hadden nog een paar leuke dingen gepland voor de komende weken, het zal voor een volgende keer zijn.  Het afscheid is moeilijk.

Camille heeft een dagje vrijaf genomen!  Eerste afspraak in onze agenda is een gelaatsverzorging voor allebei.  Half slaperig wandelen we daarna naar het Evropa hotel voor een lekker etentje in hun Titanic restaurant.  Het doet ons toch wel iets in de ruimte te zitten waar een deel van deze mooie film werd opgenomen.  Ik voel me eventjes een oudere versie van Rose en Camille zal er in zijn jonge jaren wel hebben uitgezien als Jack. 

 

         


’s Avonds pikken we nog een klassiek concert mee in de Smetana hall in het gemeenschapshuis.  Naast mij zit een jonge kerel die ofwel met zijn blackberry ofwel met zijn fototoestel zit te spelen.  In mijn rechter ooghoek zie ik, willen of niet, altijd een lichtbundel.  Vervelend, niet te doen.  Ik kijk een paar keer heel verveeld naar zijn speelgoedjes, maar ophouden doet hij niet, de kwal.  Pas wanneer ik het blad met het programma naast mijn oog houd blijkt zijn frank te vallen en steekt hij beide dingen in zijn zak.  Spijtig genoeg zijn we ondertussen aan het laatste nummer gekomen.  De muziek was heel mooi, alleen spijtig dat er een onvolwassen yuppie naast me zat.


                                               Smetana hall

We hebben alle hoop opgegeven.  Welke vogel zou in godsnaam snappen dat hier een voederhuisje onder verscholen zit?

                                 

Wegwijzers zullen niet meer helpen…..

                       

Vandaag willen we Villa Bilek en een permanente tentoonstelling over apotheken bezoeken.  Villa Bilek, alweer een art nouveau gebouw, dateert uit 1911, werd gebouwd door Frantisek Bilek, beeldhouwer en architect.  Aan de villa aangekomen wordt het ons onmiddellijk duidelijk dat het huis al geruime tijd gesloten is, het lijkt wel vervallen.  Op een bordje staat dat de ‘rekonstrukce’ zal duren van augustus 2008 tot november 2009.  Zijn we ondertussen niet januari 2010? 

Dan maar naar de tentoonstelling.  We ploeteren door pakken sneeuw en nemen bij de eerste halte die we tegenkomen toch maar de tram.  Je krijgt er warmere voeten van. 

In Nerudova 32 waar de tentoonstelling zou zijn zien we enkel een souvenirwinkeltje.  Toch maar naar binnen, niets tentoonstelling te zien.  Een vriendelijke dame vertelt ons dat de tentoonstelling al een hele tijd geleden opgedoekt werd.  Onze tweede teleurstelling vandaag.

Misschien moet ‘Prague City’ dringend eens zijn sites aanpassen?  Maar dat zal alweer iets voor zítra (morgen) zijn, het magische woord van de Tsjech.

Het blijft sneeuwen.  Ik vrees dat we wegwijzers zullen moeten maken om de vogeltjes de weg te tonen naar hun voederhuisje.

                                    

We hebben vorige week op straat tickets gekocht voor een concert in het H. Michaël klooster.  Het concert gaat door in de vroegere bibliotheek van het klooster.  Het plafond is één mooi fresco.  
Olga Škrancová heeft een prachtige stem en zingt voor ons minder bekende en héél bekende aria’s uit musicals.  Kippenvel krijg je ervan.

                          


                          

                                                                                     

Na het concert trotseren we een heuse sneeuwstorm en reppen ons naar Francouzská restaurace, één van de restaurants in de Obecni dům, het gemeenschapshuis van Praag.  We genieten van een lekker, romantisch etentje, opgeluisterd door een pianist die al jáááááren aan seniorentarief rijdt.

          


                                                                                                                               

Eda, de Turkse keukenprinses, Ali en ik wandelen naar de stad.  We stoppen in café Savoy voor een lekkere, iets te zoete, warme chocolademelk.  Café Savoy, gebouwd in 1893, heeft een prachtig art nouveau interieur en een 7 meter hoog neorenaissance plafond.  Nog zo een Praags café waar je het verleden kunt inademen. 

 

                                                        Ali vindt dat vrouwengeklets duidelijk maar niets en vertrekt naar dromenland.