 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 27-11-2010 |
 In de ban van bedrog |
Na neerslag... Het klaarde op, dus ik ben weer naar de boekenmart op het plein dat Plein heet gegaan. Midden in het onregelmatig kloppend hart van onze democratie. Dit maal heb ik Rutger van PowNed van GeenStijl van de Telegro niet gezien. Logisch, want er was s avonds voetbal op Nederland 3 en dan komt de uitzending van het PowNews te vervallen. Zo is dat voetballen toch nog ergens goed voor. Er was ook geen enkele politicus te bekennen. Die hadden zich waarschijnlijk teruggetrokken in de achterkamertjes om zich te beraden over de criminele organisatie die onze oosterburen Partei von Verbrecher noemen. De enige BN-er die ik zag was Dominique van der Heijden, die zich spoedde van Dudok, het hart van de parlementaire journalistiek, naar Nieuwspoort, de voormalige sportschool van Hero Brinkman.
Zou ik wel een politicus tegenkomen, of politica, een Eric Lucassen, een Fleur Agema, zou ik dan iets roepen? Een politiek statement of gewoon enkele scheldwoorden? Neen, driewerf. Wij Hagenezen zijn een beschaafd volk. Wij gedogen de enclave rond het Binnenhof, maar wensen ons er niet mee in te laten. Voor je het weet, loop je een enge ziekte op. Op de boekenmart heb ik negen boeken gescoord; voor een lezer als ik is er altijd wel wat te vinden. Zes van een euro per stuk, drie van drie voor vijf euri:
Vincent van Gogh - Een Leven in Brieven (samengesteld door Jan Hulsker in 1980). Een boek uit de reeks uitgeleend en nooit meer teruggekregen.
Albert Camus - Koninkrijk en Ballingschap (LExil et le Royaume, 1957)
F.M. Dostojevski - Herinneringen uit het ondergrondse (Zapiski uz podpolja, 1864)
John Grisham - The Firm (1991) Ooit gehad, ooit gelezen.
Eilzabeth George - In de ban van bedrog (Deception on his mind, 1997) Hè, wat jammer nou. Nu ik blader om te zien wat de Engelse titel is, merk ik dat ik hem al heb. Overkomt het me weer. Nou ja, misschien kan ik er iemand een plezier mee doen.
Tonnus Oosterhof - Dans zonder vloer (verhalen)
Jonathan Kellerman - Bad love (1993, Alex Delaware)
Martin Amis - De gele hond (Yellow dog, 2003)
Faye Kellerman - Melk en honing (Milk and honey (Fawcett Crest), 1990). De vrouw van Jonathan Kellerman.
|
|
|
|
|
| 25-11-2010 |
| Aan-de-weg-timmerman |
Afgelopen maandag vierden we het spectaculaire overlijden van John F. Kennedy, 47 jaar geleden. Nou ja, vieren? Het was een dag als alle anderen. Maar voor mijn weblog heb ik net gedaan alsof ik erbij stilstond, daar is een weblog voor. Die F. heeft me altijd geïntrigeerd. Het heeft iets zelfvoldaans, iets pseudo chiques. Mijn voornamen zijn Adriaan Gerardus Josephus. Je zou me vreemd aankijken, mocht ik me Adriaan G.J. Bontebal gaan noemen. Overdreven, te dik aangezet. Een beroemde voorletter in ons land is de R. van Peter R. de Vries, Peter Air voor intimi en critici. Dat heb ik altijd wel begrepen. Het sterft in ons land van de Peter de Vriezen, dus het is logisch dat je als aan-de-weg-timmerman een onderscheid wil maken. Maar John F. Kennedy? Ik ben er eens op gaan googlen en ik moet de paapse schuinsmarcheerder postuum gelijk geven. De Amerikaanse geschiedenis kent namelijk nog een John Kennedy, in zijn geval John B. Kennedy.
Deze Kennedy was samen met John C. Lester, Frank O. McCord, Calvin E. Jones, Richard R. Reed en James R. Crowe tussen kerst 1865 en juni 1866 oprichter van de originele Ku Klux Klan. De zes veteranen van het Geconfedereerde Leger richtten de Klan op als een sociale club gebaseerd op humor, folklore en politiek. Maar al snel werden er overal in het zuiden verschillende afdelingen opgericht die gewelddadig waren: vooral tegen zwarten en carpetbaggers: ambtenaren, onderwijzers en anderen uit de Noordelijke staten. Was dat het gevoel voor humor van John B. Kennedy en consorten? Begrijpelijk dat je je wilt onderscheiden van zon creep. John F. Kennedy had zijn eigen, unieke, rare trekjes.
Het tweede deel en tevens slot van het verhaal Eversmade:
Hij heeft honger, maar zijn centen zijn op. Gekken mogen natuurlijk niet eten. Maar hij is helemaal niet gek. Kijk maar in de spiegel. Hij zal straks langs de politie gaan. Dan zal hij zeggen dat-ie honger heeft en helemaal niet gek is. Of toch maar niet? Ze willen hem toch nooit geloven. Die stink politie roept dan meteen weer de broeders. Kan hij weer terug naar het gesticht. Gaat de dokter weer tegen hem aan zitten lullen. De dokter is wel groot. Maar hij speelt onder één hoedje met ze. Die zegt dat ze niet bestaan. Dat hij het allemaal verzint. Hij hoort ze toch. En na een paar dagen pillen slikken gelooft-ie de dokter.
En wat ze daar op tafel zetten is niet te vreten. Zijn moeder kookte veel beter. Als hij dat tegen de dokter vertelt, moet hij weer over thuis vertellen. Dat wil hij niet. Thuis is hij gek geworden. Toen die kerel in de huiskamer met zijn moeder lag te wippen. Hij had hem bij zijn pik gepakt en er keihard aan getrokken. Die kerel zal wel nooit meer neuken. Eigen schuld. Moet je maar van zijn moeder afblijven. Het was de eerste maal dat de broeders kwamen. En die pestkereltjes. Die hadden de politie gewaarschuwd.
Hij verrekt van de kou. Er staat helemaal geen kachel in zijn kamer. Dat had-ie al gezien toen hij er kwam. Maar hij had er niets over gezegd. Anders hadden ze hem meteen weer mee terug genomen. Maar het was zomer toen.
Nu vriest het. Hij heeft hout gejat uit het park. Mooi dat-ie het niet kan gebruiken. Je kan toch niet zo maar op de grond takken verbranden. Dat had zijn vader hem verteld toen-ie nog leefde. Thuis hadden ze een zwarte kachel. Mocht hij altijd houtjes hakken. In de tuin. Hij heeft hier ook geen tuin.
Het is een flatgebouw. Allemaal hokken op elkaar gestapeld. Hij heeft zijn nummer op zijn hand staan. Al die hokken lijken op elkaar. Zou je mooi verdwalen en je eigen huis niet meer terugvinden.
Zouden die anderen ook geen kachel hebben? Hij heeft nog nooit rook op het dak gezien. Wel die kleine rotstralen. Die gooien steentjes naar beneden. Ze hebben hem een keertje een gat in zijn kop gegooid. Toen was hij bewusteloos. Hij heeft twee weken of zo in het ziekenhuis gelegen. Hij heeft niet gezegd dat die lamzakken dat hadden gedaan. Hij is niet gek. Kijk maar in de spiegel. Gekken hebben een raar hoofd. Of ze kwijlen. Hij kwijlt nooit.
Hij heeft al drie dagen niet gegeten. Daar word je mager van. En heel licht. Als hij zo licht is gaat-ie toch vliegen. Doen spreeuwen ook. Die zijn ook heel licht. Door het middelste raam. Dat kan open. Als hij de tafel tegen de vensterbank zet kan-ie een aanloopje nemen. Doen vliegtuigen ook. Toen ze met het hele paviljoen naar het vliegveld waren geweest. Ze mochten niet allemaal mee. Barwoutswaarder moest thuis blijven. Maar die is echt gek. Veels te link. En nu een sprong. Moet je met je armen slaan.
|
|
|
|
|
| 24-11-2010 |
| Eversmade |
Het verhaal van Eversmade ken je niet, hè? Toch heb ik het ooit gepubliceerd, in een boekje dat ik aan vrienden, kennissen en familieleden heb gestuurd ter gelegenheid van de jaarwisseling 1983-84, bij wijze van nieuwjaarsgroet. De titel: Vijf voor Vierentachtig. Een zeer klein boekje, het moest tenslotte in een gewone enveloppe verstuurd kunnen worden. Het had een A6-formaat en telde in het totaal 32 bladzijden. Voor de volledigheid: het boekje bevat 7 verhalen die ik had uitgetikt (zetwerk!) op een oude IBM Executive met dansende letters; het is een swingend werkje geworden. Het is gedrukt in onze eigen drukkerij, dat wil zeggen de drukkerij die we met enkele mensen waren begonnen in de Blauwe Aanslag. De Bijstand heette het bedrijfje, omdat we bijstand verleenden aan allerlei groepen en van de bijstand leefden. Voor de freaks: het is gedrukt op HH Mat MC 80grs. Eversmade dus. Vandaag het eerste deel van het verhaal, morgen het slot. Ik heb het sterke vermoeden dat ik niet lang voor ik het schreef Keefman (1972) van Jan Arends had gelezen.
Eversmade zit aan de grond. Hij heeft geen stuiver meer te makken. Hij weet wie daar schuldig aan zijn. Ze zullen hun trekken nog wel thuis krijgen. De Engel der Wrake scherpt zijn zwaard. Dat heeft hij ergens gelezen. Want hij kan wel lezen.
Met een Eversmade valt niet te spotten. O nee. Hij kent ze. Van die kleine, etterige pestkereltjes zijn het. Staan altijd net om de hoek te grinniken. In de kleine, grijpgrage klauwtjes te wrijven. En als je dan de bocht neemt, zijn ze verdwenen.
Soms kan je ze horen. Als het pikkedonker is en je ligt in je bed. Als je doodstil blijft liggen, hoor je ze praten. Eversmade, Eversmade, Eversmade.
Zij hebben ervoor gezorgd dat zijn uitkering is stopgezet. Zijn natuurlijk goede maatjes met die kerel van de Sociale Dienst. Die is ook niet groot. Ook zon onderdeurtje dat je bijna niet verstaat. Eversmade weet nog goed van die keer dat hij hem op zijn bek heeft geslagen. Geschreeuwd had-ie. Toen zijn die kerels van de bewaking gekomen en daarna de broeders. Dit maal moest hij het slimmer aanpakken.
Hij zou eigenlijk een vriend moeten hebben. Hij heeft er wel een. Barwoutswaarder heet-ie. Maar die is gek. Die moet zijn leven lang in het gesticht blijven. Die heeft zijn vrouw vermoord en een broeder op zijn kop gezeken. Echt waar! Eversmade heeft het gezien. Die gek stond op de tafel. De broeder zat in een stoel te lezen. Hij dacht natuurlijk: laat maar staan, die is toch gek. Toen heeft Barwoutswaarder hem zeiknat gepist. Het was een straal van wel tien meter. Godskolere, wat een straal was dat. Toen moest hij naar de isoleer.
Had-ie maar een vriend hier, buiten het gesticht. Dan konden ze samen een paar van die pestkereltjes vangen. Hij heeft een goed plan. Zijn vriend moest dan langs de ene kant van het blok lopen. Eversmade, als lokaas, langs de andere kant. Dat durft-ie wel. Als ze dan weg willen rennen wanneer hij de bocht om komt, dan grijpt zijn vriend er stiekem een paar. Van achteren.
Morgen het tweede deel.
Het blijkt dat bijna alle eredivisieclubs verlies draaien. Flink verlies. Wat wil je ook met de huidige salarissen van jongens die leuk een balletje kunnen trappen. Overheden staan steeds weer te trappelen om clubs financiële bijstand te verlenen. Hoe zit dat in de stad der steden, met ADO? Dat is tamelijk ondoorzichtig. Om er toch iets over te zeggen ben ik even gaan zoeken en kwam op de Voetbal Steuntrekkersranglijst: hoofdsponsor gemeente. De bron van het artikel is dan weer De Pers.
Komt-ie: in het verleden sprong de gemeente diverse keren (totaal: zon 3,5 miljoen euro) bij op momenten dat ADO in slecht weer verkeerde. Het nieuwe Foreparkstadion, dat in 2007 in gebruik werd genomen, kost de gemeente 27,5 miljoen. In 2008 belandt de groengele trots opnieuw in de problemen. De gemeente redt de club opnieuw, samen met miljonair Mark van der Kallen. Kosten voor de stad Den Haag: voor 10 miljoen wordt het hoofdgebouw van het stadioncomplex overgenomen, er gaat 3 miljoen in de club om de acute geldnood te dempen en een lening van 6,3 miljoen wordt kwijtgescholden. Voor overige leningen wordt het rentepercentage verlicht. Verder betaalt de gemeente ieder jaar twee ton in ruil voor maatschappelijke inzetbaarheid van de club. De huur die ADO Den Haag aan de gemeente afdraagt voor het stadioncomplex: vier ton. Dat is niet genoeg om de kosten van het complex te dekken.
De bespelers van de verschillende theaters in de stad wachten met smart.
|
|
|
|
|
| 22-11-2010 |
| Een smeuïg verhaal over Fleur Agema |
Vandaag herdenken we de 47ste sterfdag van Aldous Huxley, C.S. Lewis en John F. Kennedy. Huxley en Lewis hebben de wereld enige fraaie geschriften nagelaten, de schuinsmarcheerder Kennedy gedenken we als de man die de Cubaanse raketcrisis in 1962 bijna liet uitlopen op een atoomoorlog, de derde wereldoorlog. Schuinsmarcheerder bedoel ik niet als diskwalificatie, hoe men marcheert moet ieder voor zich weten. Het is slechts een constatering. Hij was getrouwd met deze lelijkerd - an artists impression. Logisch dat je dan je vertier buiten het echtelijk bed zoekt.
Moeten kerken belasting betalen, zo vraag ik mij in alle onwetendheid af. Ik heb geen verstand van belastingen, petje af voor iedereen die dat wel weet bij te houden. Om achter de voordeur toch tot een antwoord te komen, heb ik gegoogled. Ergens op een site bleek de vraag al eens gesteld en uit de antwoorden pik ik: Nee, naast enkele gemeentelijke heffingen betalen kerken geen belasting. Je kunt een kerk ook met 0% btw factureren als leverancier. Ik had al zon donkerbruin vermoeden. Nog een antwoord:
In het tegendeel zelfs, ze krijgen geld van de staat. In de meeste Europese landen (behalve bv Frankrijk) wordt er via de inkomstenbelastingen een bedrag geïnd dat bedoeld is voor de kerken, in Duitsland ken je bv zelf kiezen of je die betaalt en aan welke kerk dat geld moet betaald worden. In België zijn alle priesters van erkende godsdiensten betaald door de staat en ook een deel van het onderhoud wordt door de staat of stad betaald voor zover het om een monument gaat. Het is een grof schandaal. Aangezien het er niet naar uitziet dat daar in de nabije toekomst verandering zal komen, moet er van deze nood een deugd gemaakt kunnen worden. En wel zo:
Laten we komen tot de oprichting van de Linkse Kerk. Een landelijke organisatie, met plaatselijke kerken als Paradiso, het Concertgebouw, de Heineken Music Hall, theater Pepijn. Met, net als bij de EO, landdagen: Lowlands, Pinkpop, Mystery Land. Wat opent dat een mogelijkheden! De overheid blijven volop meebetalen aan de huisvesting van de verschillende parochies. Verhuurders van marktkraampjes en geluidsinstallaties factureren 0% btw. Bezoekers aan de kerkdiensten betalen uiteraard ook 0% btw voor hun deelname aan een dienst. Sterker nog: zij kunnen dit als gift van de belasting aftrekken.
Het unieke van deze kerk zal zijn, dat de aanbeden goden lijfelijk bij de diensten aanwezig zijn: op het podium.
Dit mag een simpele gedachtegang zijn, maar steekt het in de praktijk ook niet heel simpel in elkaar? Willen de lezers die wel verstand van belastingen hebben zich eens buigen over deze zaak? Voor een betere toekomst.
Je kunt de mensen in je omgeving, in je stad, in het land, in de wereld, in twee groepen verdelen. Dat gebeurt veelvuldig en komt meestal neer op wij en zij. Je kunt het doen, maar het is erg simplistisch. Zelf geef ik me er ook wel aan over, de intellectuele boog kan nou eenmaal niet altijd gespannen staan. Bijvoorbeeld: wij, het weldenkend deel van de natie en zij, die zich encailleren met de PVV.
Het bureau Synovate bericht dat de aanhang van de PVV door alle affaires van de laatste tijd met vijf zetels is gedaald. Dat klinkt hoopvol, maar het slaat nergens op. De club van Wilders zou nu slechts 25 zetels scoren, terwijl dat twee weken geleden nog 30 was. Zo kan je het ook bekijken, maar het vullis zit nu met 24 man in de Kamer: ze staan dus nog steeds op één zetel winst. Wat doen we er aan?
Laatst schreef ik dat ik nog een smeuïg verhaal over Fleur Agema ken, maar dat ik het nog even onder de pet hou. Als bekend wordt wat ik weet, zal de club op zijn grondvesten schudden. Mijn voornemen was dat ik de laatste affaire - dat was James Sharpe, toch? - twee weken zou laten bezinken en dan, boem!, met mijn onthullingen komen. Daar ben ik op teruggekomen, het lijkt me geen slim idee. Punt is dat straks bij de verkiezingen voor Provinciale Staten ook de affaire Agema dan in de vergetelheid zal zijn geraakt: het geheugen van de kiezer is erg korte termijn. De beste zet zal zijn een week, hooguit twee weken voor de verkiezingen met de onthullingen te komen. Waarbij de oude zaken - Brinkman, Hernadez, Lucassen, Sharpe enzoverder - weer eens heerlijk opgerakeld worden. Dat moet dan toch doordringen tot de botte hersenen van PVV-kiezers?
Heb je afgelopen donderdag die Sharpe nog horen janken voor de cameras? Een typisch voorbeeld van een gotspe. Van de redenering: heb je het gedaan, krijg je nog de schuld. Ik word 's avonds op de nationale televisie neergezet als pornobaron en als oplichter. U moet zich voorstellen hoe mijn vrouw en kinderen dat ondergaan. De brengers van het nieuws zouden geestelijke schade toebrengen aan mevrouw Sharpe en de kindertjes Sharpe. Het is geklaag in dezelfde categorie als het geklaag van joodse kolonisten na een Palestijnse aanval op een nederzetting. Er wonen hier ook vrouwen, bejaarden en kinderen. Hallo! Wie heeft die vrouwen, bejaarden en kinderen dan meegebracht naar bezet gebied? Wie landje pikt in bezet gebied, moet op de blaren zitten. Of hij zijn geliefden daarin meesleept is zijn eigen verantwoording. Wie mensen oplicht in de pornobranche zal dat zelf tegenover vrouw en kinderen moeten verantwoorden.
Dan lees ik: ...a framed photo of a pleasant-looking, slightly overweight brunette woman kneeling next to two white-haired, ruddy boys of preschool age. A pine-ridgded expanse of lake was in the background. The boys struggled to hold on to a fishingrod from which a heailty-looking trout dangled. en dan lopen de rillingen langs mijn ruggegraat. Zweetdruppels paarlen op mijn voorhoofd. Mijn mond valt droog. Wat eng! Pure horror. Een de-grootste-familie-van-Nederland familie. De foto is genomen door de pater familias, die tijdens deze beschrijving onder de foto zit. Bedrijfsleider van een supermarkt. Die moeten er ook zijn. Het citaat komt uit een roman die speelt in Californië: Time Bomb (1990) van Jonathan Kellerman. Maar het is ook zo Nederlands. Henk en Ingrid en de kinderen. Hun leven voortslepend in een vinexwijk. De voornaamste schrik is dat er maar iets verkeerd had moeten gaan in mijn leven, één verkeerde afslag, en het zou over mij kunnen gaan. Gelukkig heeft mijn ADID een hoop leed voorkomen. Door mijn aandoening mis ik de sociale vaardigheden die nodig zijn voor een langere relatie, laat staan een huwelijk.
|
|
|
|
|
| 21-11-2010 |
| Noem het boter op mijn hoofd |
Dan lees ik dit: Een reusachtige zeug rustte op haar zij in het midden van het hok. Haar ronde, zwarte buik, getooid met een dubbele rij tepels, lag klaar voor de aanvallen van een leger van kleine, bruinzwarte biggen. Met een razende gulzigheid sjorden ze aan het lijf van hun moeder. De oude zeug maakte soms een verstoorde beweging of gaf een knorgeluidje van pijn. Eén biggetje, de dwerg, de zwakkeling van de worp, had geen kans gezien een plaats te bemachtigen bij het banket. Onder schril gekrijs rende hij heen en weer en probeerde zich tussen zijn sterkere broers te dringen of zelfs over hun samengepakte kleine, zwarte ruggen te klimmen naar het moederlijke reservoir. En dan krijg ik letterlijk tranen in mijn ogen. Jeetje, de kleine dreumes. Laat Oom Adriaan je de fles geven.
Jaren geleden heb ik bij een varkensboer gewerkt. Er is niets mooiers dan een zeug met een roedel biggen. Nou ja, overdreven natuurlijk, er is zoveel moois, maar ik heb ontzettende lol met die beesten gehad. Yorkshires had de boer, een ander ras dan de dieren hierboven beschreven. Hij fokte ze voor mesterijen. Als de biggen een paar maanden oud waren werden ze, onder veel misbaar, afgevoerd om elders vet gemest te worden. Dit was hun voorland, ik heb het gelukkig nooit live gezien. Noem het boter op mijn hoofd.
Het citaat komt uit Gasten op Crome (Crome Yellow, 1921) het romandebuut van de Britse auteur Aldous Huxley. Crome Yellow is een geel pigment dat wordt gemaakt van lood(II)chromaat, een chemische verbinding met de formule PbCrO4. Dat terzijde, voor de kennisgulzigen. In hetzelfde boek las ik nog een ander interessant stukje.
De passagiers van de Titanic zongen Nader mijn God tot U toen het schip zonk. Realiseerden ze zich wel wat ze vroegen, waar ze dichterbij gebracht wilden worden? Nearer my God to thee. Zo had ik dat nog niet bekeken. Er bestaat geen god, maar toch, soms, als je maar hard genoeg bidt, verhoort hij je gebeden. 1522 opvarenden hebben uit volle overtuiging gezongen en zijn beloond, 705 minder godvruchtigen hebben de ramp overleefd. Leonardo DiCaprio en Kate Winslet ook? Het moet wel, want ik heb ze later nog in andere films gezien. Zoals daar zijn... andere films.
Een waarschuwing voor reizigers die uit zuidelijke richting per trein op Hollands Spoor af rijden: aan je linkerhand, als je vooruit rijdt, zul je de schilderingen missen van Herman Berserik op het Rode Dorp; dorp omdat het een hofje is, rood vanwege de rode dakpannen. De trein en de pop. Ze zijn tijdelijk verwijderd, misschien wel zon drie jaar. Er is nog weinig van over. De zoon van Berserik, Teun, zal ze restaureren. Dan zul je zeggen: mis je ze niet als je vanuit Hollands Spoor in zuidelijke richting vertrekt? Dat moet wel, maar het is misschien raar: ik heb ze vanaf die kant nooit gezien.
|
|
|
|
|
| 19-11-2010 |
| Krulwilg |
Heb ik ooit beweerde veel verstand te hebben van alles dat groeit en bloeit? Nee toch. Over het weinige dat ik weet, vertel ik met veel enthousiasme, maar ik ben slechts dilettant. Met de draaiwilg zat ik er in elk geval naast. Voor mijn deur staat al jaren een Salix matsudana of krulwilg - ook bekend als Chinese wilg. De boom werd genoemd naar de Japanse botanist Sadahisa Matsudo. De soort staat erom bekend zich zeer gemakkelijk te laten stekken. Het volstaat een tak van 1-3 cm in diameter tussen november en april - wanneer het blad van de boom is - in voldoende water te steken om wortelgroei te verkrijgen. Ook later heeft de boom, die zeer groot en breed uitgroeit, veel water nodig. De takken zijn populair voor het versieren van bloemstukken. Nu kan ik heel eigenwijs zijn. Voor mij blijft het dus een draaiwilg. Maar mijn veronderstelling van gisteren was juist: het is een exoot. Een allochtoon uit het noorden van China. Hij zal dus niet zo veel soorten insecten herbergen.
Uit de bio van Eric Lucassen op de PVV-site: Voormalig onderofficier bij de Koninklijke Landmacht, nu docent digitale muziekproductie. "De afgelopen jaren is mij steeds duidelijker geworden dat democratie en vrijheid veel dichter bij huis bevochten moet worden. Hier, in ons eigen land." De vrijheid moet veel dichter bij huis bevochten worden. Door oude mensen te intimideren en te bedreigen? De PVV is toch voor zero tolerance? Nou dan.
De cijfers. In de eerste helft van dit jaar was 1 op de 5 inwoners van Den Haag exact 20% van de totale bevolking van de stad. Mannen en vrouwen, kinderen en bejaarden, allochtonen en autochtonen. Het percentage wijkt niet af van de landelijke trend. Gaan de aantallen echter naar 1 op de 4 is er al sprake van 25%, een stijging van 5%. Bij een gemiddelde van 1 op de 3, 33,33%, is er vervolgens zelfs sprake van maar liefst 8,33% stijging. Burgemeester Jozias van Aartsen vindt dit een zorgwekkende ontwikkeling en beraadt zich op maatregelen. Om goed beslagen ten ijs te komen heeft hij de Algemene Rekenkamer opdracht gegeven de cijfers door te rekenen. Het raadslid Richard de Mos wijt de uitkomsten aan de toenemende islamisering van met name de Schilderswijk en Transvaal. Hij eist daarom een bouwstop voor moskeeën en meer blauw op straat. Ik heb gestudeerd voor schoolhoofd, verklaarde de fervente Ajax-supporter. Ik weet dus waarover ik praat. De Stadspartij dringt aan op een spoeddebat. Of er rekening is gehouden met seizoensinvloeden is niet bekend. Ter illustratie: een grafiek. Voor gevorderden: een staafgrafiek.
Nu ik het toch over Van Aartsen heb: het is zon lollig manneke. Morgen vindt in het hele land de actie Schreeuw om Cultuur plaats. Heus schreeuwen, dus herrie. In Rotterdam klinken om 14.30 uur de stoomfluiten van vrachtschepen, waarna iedereen kan gaan schreeuwen op het Schouwburgplein. Om 15.00 uur klinken de Friese kerkklokken. Om 17.00 uur trekt er in Maastricht een fakkeloptocht naar de markt en daarna: schreeuwen. De afsluiting van de hele actie is gepland in Den Haag. Alle Haagse kunstinstellingen en hun publiek zouden samenkomen op het Plein van 22:30u tot 0:00u op zaterdagavond. Om 23:59u zou een trompettist van het Residentie Orkest The Last Post blazen, waarna 1 minuut stilte zou volgen.
Edoch, Van Aartsen heeft de nachtelijke demonstratie verboden. Via de burgemeester is te kennen gegeven dat er absoluut niet in het donker mag worden gedemonstreerd. De Haagse actie, die het sluitstuk van een dag vol acties in het hele land had moeten zijn, wijkt daarom uit naar Theater aan het Spui.
In plaats van naar het Plein zullen bezoekers van Crossing Border, Residentie Orkest, Korzo, Diligentia en andere theaters naar Theater aan het Spui worden geleid. Wie toch naar het Plein komt, wordt ook naar Theater aan het Spui verwezen. Aldaar zal de trompettist om 23:59u alsnog The Last Post aanheffen. Iedereen is welkom om dit moment met ons te delen en kracht bij te zetten.
Jozias en demonstraties, ze gaan niet samen. Terwijl het een democratisch recht is. Democratie en Jozias zullen niet samengaan. Nog onlangs, op 6 november, liet hij de politie met veel machtsvertoon de vreedzame en, zoals we in mijn tijd zeiden, ludieke bezetting van het braakliggende Blauwe Aanslag terrein ontruimen. Een illegale actie van het stadsbestuur. Voor demonstraties die geen hinder opleveren hoeft niet tevoren een vergunning worden aangevraagd. Van Aartsen lapte dat aan zijn laars en gebruikte juist het ontbreken van een vergunning als argument voor het buitenproportionele optreden: met 15 ME-wagens, 3 politiebussen, leden van de bereden politie, een observatiewagen, de hondenbrigade, een dozijn gemotoriseerde agenten en een rondcirkelende helikopter werden vijftig actievoerders, waaronder veel kinderen, van het terrein gebonjourd. Alle straten in de wijde omgeving werden afgezet, wat wel verkeersoverlast opleverde.
Eigenlijk is die Van Aartsen maar een rare flapdrol. Ik hou van dat woord.
|
|
|
|
|
| 18-11-2010 |
| Over hufters, ponyâs en vogels |
Laat ik in een tijd dat we elke dag weer van een nieuwe hufter horen, vandaag eens een gezellig bericht uit de Krant overtikken. Want ik ga helemaal voor de gezelligheid, die kan je ook solo genieten. Het is een berichtje uit de Krant van dinsdag, overgenomen van het Franse persbureau AFP. De kop: Pony geleidt blinde moslima Mona. Deze foto hoort erbij.
Op de Michigan State University in de VS reageren veel studenten nog stomverbaasd als ze het geklik van hoeven in de gang horen. Het is de blindengeleide pony van de Amerikaanse Mona Ramouni. De 30-jarige Mona is een toegewijde moslima, van wie de Jordaanse ouders nooit en hond zouden toelaten in hun huis.
Als kind kreeg Mona hulp van haar vijf broers en zussen, Maar toen ze ouder werd, was ze het beu steeds afhankelijk te zijn van haar familie. Twee jaar geleden kocht ze de minipony Cali, ietsje groter dan een hond. Ze liet het diertje zeven maanden lang trainen. De pony kan nu met haar hoeven klikken om te waarschuwen voor obstakels, in de bus of in een auto stappen en zelfs dingen oprapen met haar tanden.
Dankzij de pony woont Mona nu op zichzelf in de stad Lansing, vlakbij het terrein van Michigan State University. Mijn hele wereld is veranderd, ik voel dat er meer mogelijkheden zijn.
Dat is toch nieuws waar je warm van wordt, nietwaar? Alleen is me niet duidelijk waarom haar ouders nooit een hond in huis zouden nemen, het staat als fait accompli in het artikeltje. Het zal wel iets met het geloof te maken hebben, dat een hond onrein is of zo. Dan lijkt het me toch niet meer dan redelijk een uitzondering te maken voor je blinde dochter. Maar zon pony is wel heel grappig.
De hufters. Naast dat ik die Van Nieuwkerk een vermoeiend en slecht interviewer vind, kijk ik ook nog nauwelijks naar De Wereld Draait Door omdat die Prem Radhakishun een regelmatige gast is. Er zullen hele volksstammen zijn die het een grappige druktemaker vinden, maar ik vind het een irritante blaaskaak. Zijn laatste stunt heb ik niet live gezien, maar gelezen in de Krant. Hij zei over Jean-Pierre Geelen, de tv-criticus, Ik heb ook vernomen, iemand zei dat hij het schijnt te doen met minderjarigen. Om er aan toe te voegen: Ik weet niet of dat waar is, dus ik zeg nadrukkelijk niet dat het zo ís, maar dat ik het heb gehoord. Ondertussen heeft hij het dus wél gezegd. Hij is voorlopig niet meer welkom bij DWDD. Maar zolang die Van Nieuwkerk er nog zit, heb ik er weinig te zoeken.
En dan de hufters van de PVV, hetgeen een pleonasme is. Eric Lucassen is veroordeeld voor zijn ontucht als militair instructeur. Zo iemand moet niet plaats nemen op het pluche van de Tweede Kamer. Vind ik. Oké, je kan in dit land maar één keer voor een feit worden veroordeeld, maar dit is ernstig genoeg om je verder wat terughoudender op te stellen. Edoch, het bedreigen en intimideren van de oudjes in zijn Haarlemse buurt is er nog eens overheen gekomen. Opzouten, Lucassen! Maar hij weigert. De oplichter en mishandelaar James Sharpe heeft wel eieren voor zijn geld gekozen en heeft zijn Kamerlidmaatschap opgezegd. Niet per direct, maar per morgen. Want vandaag moet hij nog even meestemmen om de btw in de kunstensector van 6 naar 19% te brengen. Waarmee de kunst een zware klap krijgt uitgedeeld. Rechtse mensen houden niet van mooie, spannende dingen.
Dan toch eindigen zoals ik ben begonnen, namelijk met gezellig nieuws. Er vallen ook bezuinigingsklappen in de goede hoek: het leger. Eindelijk wordt er gehoor gegeven aan de oude leus: maak het leger leger. Door de bezuinigingen zullen er duizenden banen verdwijnen. Dat stemt dan weer tot tevredenheid.
Als kers op de taart: er zat vanmorgen een grote bonte specht (Dendrocopos major) in de draaiwilg voor mijn deur. Ik kon mijn bril niet zo snel vinden, ik ben bijziend, maar het was er op zeker eentje. Midden in de stad. Hij was snel weer verdwenen. Nu meen ik te weten dat een draaiwilg geen oorspronkelijke klant is in ons land. En exoten bergen minder insecten, lees dit artikel maar. Dus misschien was er weinig te vinden voor de vogel. Of hij had de katten in de gaten.
Wanneer je de term draaiwilg op Google invult, krijg je allemaal verwijzingen naar mijn weblog. Geen Wikipedia of zo. En als je draaiwilg invult bij Google afbeeldingen, krijg je allemaal plaatjes die ik weleens doorklikbaar op mijn blog heb gezet. Zou ik de naam van de boom dan zelf verzonnen hebben?
|
|
|
|
|
| 17-11-2010 |
| Itâs fun to be in the PVV |
De vrijheid wordt wel erg ruim genomen bij de PVV. Ben je het buren terroriseren en ondergeschikten neuken van die Lucassen aan het laten bezinken, dringt een volgend Kamerlid zich alweer naar voren. Kan Wilders er niet voor zorgen dat we voor ieder van zijn criminelen minstens twee weken hebben om zijn daden op ons in te laten werken? Hij heeft zijn club niet in de hand, dat mag wel duidelijk zijn.
Zelf heb ik nog een smeuïg verhaal over Fleur Agema, ook de PVV-vrouwen hebben geen maagdelijk blazoen. Ik hou het nog even onder de pet.
In een tv-programma hoorde ik iemand voorrekenen: als de PVV in het hele land meedoet aan de Provinciale Staten verkiezingen, dan heeft Wilders 12 maal 15 kandidaten nodig. Dat is 170. Ook een die bij bovenmeester Richard de Mos in de klas heeft gezeten. De jongelui van tegenwoordig leren niet meer hoofdrekenen. Die klaverjassen met een zakjapanner onder handbereik om de punten te tellen.
Dit is de beoogd lijsttrekker voor de provincie Zuid-Holland. Koos van den Nouweland. Sta nou niet meteen klaar met je vooroordelen: deze man komt niet van het kamp. Het is een oud-wiskundeleraar van het Walden en Muiselaarcollege in Stompwijk. Zijn hele familie boert, dus als hij verkozen wordt kunnen we het groen in het Groene Hart wel vergeten. Het huidige kabinet knabbelt overigens ook aan de afspraken die er rond het Groene Hart zijn gemaakt. Investeerders hebben daar al op ingespeeld. Die hebben voor weinig geld massaal land gekocht bij de boeren. Dat kunnen ze nu voor honderd maal de prijs (ik zit laag) aan gemeentes overdoen voor woningbouw. Er gaan echt waanzinnige bedragen in om. Van den Nouweland is eigenaar van alle grond waarop zijn familie boert. Enfin, dat zal later wel uitkomen.
Koos rijdt motor, een Honda n-4. Dat neemt me dan weer voor hem in. Misschien ga ik wel op hem stemmen.
En dan lees ik vandaag in Trouw: PVV'er De Mos liegt over werk als schoolhoofd
PVV-Kamerlid Richard de Mos heeft zich uitgegeven als schooldirecteur terwijl hij dat nooit is geweest. In zijn cv op de PVV-site stond tot voor kort dat hij ervaring heeft als schooldirecteur. Een foutje, zegt hij. In een interview stelde hij zich echter onlangs nog voor als voormalig schooldirecteur, schrijft de Volkskrant woensdag op zijn website.
Op de site van de krant zegt hij dat hij wel schoolhoofd zou kunnen zijn als hij dat wil. "Ik heb met bloed, zweet en tranen al mijn diploma's gehaald. Als ergens staat dat ik schooldirecteur ben geweest, dan is dat verkeerd overgenomen."
De Mos deed in Delft een tweejarige opleiding tot schoolleider in het basisonderwijs. Hij erkent dat er een verschil is tussen het zijn van een schoolleider en het hebben van de juiste papieren om schoolleider te worden.
De Volkskrant zegt echter een video van een interview te hebben gezien waarin De Mos zegt: "Ik ben schooldirecteur geweest en heb altijd voor de klas gestaan." Dat zei De Mos in een interview met een student journalistiek. Het interview is vrijdag gepubliceerd.
Zie hier een foto van Richard de Mos op de tribune bij Ajax-Feyenoord. Die man naast hem komt me ook bekend voor. Het zal een vrindje van hem zijn.
|
|
|
|
|
| 16-11-2010 |
| Blader, blader |
Nog steeds staat er hier voor me, boven mijn hoofd, een encyclopedie op de plank. Het noemt de Standaard Encyclopedie, wat een hoog gegrepen naam is. Dan zijn er misschien lieden die zich afvragen: wat moet je met een encyclopedie nu er internet en Wikipedia zijn? Het antwoord is simpel: een encyclopedie, zon dik deel van een reeks in je handen, is veel leuker. Als ik een term opzoek in de encyclopedie, valt mijn oog vanzelf op de lemmas die ervoor en erna staan. Als ik een deel pak, weet ik dat ik meteen een uur zoet ben.
Er staan verschillende naslagwerken op de plank. Vanmorgen pakte ik even het Hit Dossier. Een overzicht van de tipparade, de top 40 en de lp top 50. Geen idee of dat ding nog steeds jaarlijks verschijnt, maar ik heb een oude: 1965-1977. Ik zocht ook iets ouds: de band van de eerste popmuzikant op het oude dorp. Joop Lelieveld, hij zong en speelde gitaar in de Bumble Bees. Dat was nogal wat: een heuse popmuzikant en ik kwam er over de vloer: zijn broer zat bij mij in de klas op de Mulo. De band had vooral veel werk in Duitsland; welke Nederlandse band niet, jaren zestig. Aangezien ik in mijn hoofd had zitten dat ze ooit even aan de top 40 hebben mogen snuffelen pakte ik dat Hit Dossier. Day by day heette het nummer waarmee ze gescoord zouden hebben. Het is niet te vinden in Hit Dossier. Dus geen top 40. Google brengt me ook niet veel verder. Dan heeft het geen zin de anekdote te vertellen die ik in gedachte had. Dat is jammer, het is een heel leuke anekdote.
Zelf vind ik het ook vervelend als er zo abrupt een eind aan een log komt. De dingen lopen zoals ze lopen.
|
|
|
|
|
| 15-11-2010 |
| De misdaden van zijn vrienden |
Regelmatig slaak ik op deze plek de verzuchting: is er een leven mogelijk zonder katten? Het antwoord is onveranderd: nee. Dat wil zeggen: ík kan niet leven zonder katten, meervoud. Plaats mij dan niet onmiddellijk in de hoek van hondenhaters. Ik zou er graag een hond bij hebben, maar dat is praktisch onmogelijk. Niet vanwege de katten: het is een misverstand te veronderstellen dat honden en katten niet samengaan. Een mooi voorbeeld is de broer van mijn kat die Kat heet: Tommy. Hij is ingetrokken bij een vriendin die in een schattig huisje in het bos aan de zuidkant van de stad woont. Heer en meester in het huis is de bouvier Ollie. Vanaf dag een hebben Tommy en Ollie samen geslapen. Tommy is van slag als Ollie niet thuis is. Bijvoorbeeld als hij wordt uitgelaten.
Daarin zit de onmogelijkheid voor mij om een hond te houden: het uitlaten. Met een hond moet je een paar maal per dag een eind gaan lopen en dat red ik niet. O ja, als ik steevast iedere dag een eind zou lopen en wat aan mijn conditie zou doen, zou het best lukken. Maar je kent mijn euvel: ADID. Vermoeienissen vind ik meer iets voor een ander. Waarom zou ik lopen als de afstand in veel kortere tijd op de fiets kan afleggen? Geen hond dus, maar ik wentel me in het gezelschap van Wausje, Skitty, Hanks, Kat, Kim en Balzac.
Hoewel de beroemde detective Philip Marlowe geen kat koesterde, deed zijn geestelijk vader Raymond Chandler dit wel degelijk. Zie hier een foto van de grote schrijver met zijn kat Taki. De naam is een palindroom: I Kat. Chandler over Kati:
Our cat is growing positively tyrannical. If she finds herself alone anywhere she emits blood curdling yells until somebody comes running. She sleeps on a table in the service porch and now demands to be lifted up and down from it. She gets warm milk about eight o'clock at night and starts yelling for it about 7.30.
Geen van mijn katten lijkt op Taki. Geen van mijn katten mauwt dan ook veel. Skitty mauwt als ze iets heeft gevangen: een duif, een stukje kip uit de keuken van de buren. Wausje en Kat mauwen lichtelijk als ik het eten in de bakken schep. Nog een citaat. Dit maal is het Taki die aan een andere kat schrijft:
Come around sometime when your face is clean and we shall discuss the state of the world, the foolishness of humans, the prevalence of horsemeat, although we prefer the tenderloin side of a porterhouse, and our common difficulty in getting doors opened at the right time and meals served at more frequent intervals. I have got my staff up to five a day, but there is still room for improvement.
De citaten komen uit Raymond Chandler speaking (samengesteld in 1962). En dan nog dit. Als ik aan Philip Marlowe denk en speciaal aan The big sleep, heb ik dit stel voor ogen. Humphrey Bogart als Marlowe, Lauren Bacal als Vivian Sternwood. Bogart is Marlowe, net als Sean Connery en geen ander James Bond is.
Vanochtend stond er weer een ingezonden brief in de Krant, die ik graag wil overnemen. De kop boven de brief is: Boeven, de inzender is Eric Kemperman uit Woudenberg:
Uit een onderzoek van het Tijdschrift voor Criminologie naar het criminele gedrag van 87.500 jongeren (geboortejaar 1984) blijkt dat 14 procent voor zijn 23ste één misdrijf pleegde. De groep werd opgedeeld in kinderen met Nederlandse, Marokkaanse, Surinaamse, Antilliaanse en Turkse ouders.
Uit recente onthullingen blijkt dat van de 24 PVV-Kamerleden tenminste vier leden een crimineel verleden kennen, dit is bijna 17 procent.. Uiteraard tellen we Wilders hierin (nog) niet mee, zijn strafzaak loopt nog. Toch brengt dit percentage criminaliteit in de PVV-fractie hoger dan de zo bekritiseerde en opgejaagde jonge straatboefjes, waaraan de PVV grotendeels zijn populariteit dankt.
Daarnaast zijn de PVV-vergrijpen begaan door volwassenen en van veel ernstiger aard: openlijke geweldpleging, ontucht, bedreiging en intimidatie, valsheid in geschrifte en fraude sieren het collectieve PVV-strafblad.
Wat te doen, paspoorten innemen, uitzetten? Geen land wil statenloze boeven van ons overnemen, zelfs als zijn het parlementariërs. Triest.
Lezer Albert Meendering uit Alkmaar meent kort en kracht: Nieuwe betekenis PVV: Partij Verdwijnt Vanzelf. Het trieste is dat dit niet waar is. Na alle aandacht voor de misdaden van zijn handlangers is de populariteit van Gekke Geert niet noemenswaardig verminderd.
|
|
|
|
|
| 14-11-2010 |
| Het is rustgevend mij te zijn |
Als ik dan s morgens de trap ben afgedaald en ik heb de katten eten gegeven en koffie gezet, dan zijg ik zwaar neer op de bank en staar geconcentreerd naar de leus aan de muur tegenover me. Je kan het Bal, je kan het, zingt het als een mantra in mijn hoofd. Wat wel aardig is: soms geloof ik mezelf ook nog. Dan ga ik de dag strijdbaar in. Eventjes maar. Reeds bij het tweede bakkie koffie zak ik weer terug in de duistere krochten van mijn ADID, mijn Attention Deficit Inactivity Disorder. Het is rustgevend mij te zijn.
Die inactiviteit vandaag? Misschien een rondje fietsen, als het weer een beetje redelijk wil blijven. En lezen natuurlijk. Geen tv. Het veldrijden in Hamme-Zogge gaat weer aan onze neus voorbij. Als puntje bij paaltje komt blijft het wielrennen en veldrijden toch een ondergeschoven kindje.
Toch zijn ze er, reclameboodschappen die leuk zijn. De witte raven onder de advertenties. Zojuist zag ik er een. Van het boekenbedrijf Selexyz. Bottomline is dat je bij het bedrijf voor slechts 135,- een e-reader kan kopen. Daar heb ik niets mee. Boeken blijven voor mij gewoon boeken, stapels, planken vol. Dus ik vind de advertentie wel leuk, maar hij is verder niet aan mij besteed. Het beeld is zo prachtig. Je ziet Gerrit Komrij in een donker pak door de straten van Salou sjokken. Gerrit tussen de Oh Oh Cherso-jeugd aan de Costa del Lol, die in dit geval Costa Dorada heet. Hij maakt een volkomen ontheemde indruk. Sterker nog: hij hoeft niet te acteren, hij ís volkomen ontheemd. Dan komt de opmerking dat je Nederlandse schrijvers tegenwoordig overal ter wereld kan vinden. Dat zullen dan die e-books zijn die je bij S. kan bestellen. Dat zal dan wel, maar Gerrit is fraai in die spot. Ik voel zo met hem mee. Want ook toen ik nog jong en knap was meed ik zulke plaatsen als de pest.
Het boek van dit moment, nog enkele tientallen bladzijden: Perchance to dream (1991) van Robbert B. Parker. Het is Parkers vervolg op The big sleep (1939) van Raymond Chandler. Weer heeft Philip Marlowe gedoe met de Sternwood zusjes, Vivian en Carmen. Verwende, losgeslagen rijkeluiskinderen die er wel pap van lusten. Waarvan? Van 'het'. Met toestemming van de erven Chandler gebruikt Parker delen uit The big sleep als flashbacks. The New York Times Book Review schreef: At his very best, Parker sounds more like Chandler than Chandler himself. Lichtelijk overdreven, natuurlijk. Wie klinkt er nou meer als Chandler dan Chandler zelf? Bedoeld wordt misschien: hij klinkt meer als de Chandler zoals wij die in ons hoofd hebben. Zoiets.
De covers van mijn Poodle Springs (Parker & Chandler) en Perchance to dream (Parker solo) zijn van dezelfde hand. Wiens hand dat is, wordt slordig genoeg in geen van beide boeken vermeld en ook een zoektocht op het net leverde niets op. Is er iemand die het weet? En het mij ook wil vertellen?
Enkele malen gehoord de afgelopen dagen, maar hij blijft heel leuk: misschien moeten we de landmacht op de Tweede Kamerfractie van de PVV zetten. Aangezien de gewelddadige rotzooi daar groter is dan in welke Goudse wijk ook.
|
|
|
|
|
| 13-11-2010 |
| 52̊ 5' NB, 4̊ 24' OL |
Een rare aanvaring gehad met een buurman. Laat ik het er maar niet over hebben.
De Vliet, officieel het Rijn-Schiekanaal, is een vaarweg van de klasse CEMT-klasse IIa. Dat houdt in dat het kanaal bevaren mag worden door boten tot en met de Kempenaarklasse. De Kempenaar is een vrachtschip dat speciaal gebouwd is voor de kanalen in Zuid-Nederland en Vlaanderen. Zon schuit kan 400 à 600 ton vervoeren en heeft een maximale diepgang van 2,50 meter. Een originele Kempenaar is 50 meter lang en 6,60 meter breed. De afmetingen zijn toegepast aan het Kempisch Kanaal, vandaar de naam. Het is iets dat je moet weten als je een solotocht gaat maken op de Vliet in een zeilboot van de Elandklasse: je kan zon bakbeest tegenkomen. Want dat heb ik afgelopen week gedaan: varen op de Vliet..
Aan zeilen heb ik een broertje dood, ik mis het broodnodige Fingerspitzengefühl. Daarom heb ik dan ook alleen maar op de motor gevaren. Het is sowieso geen doen om op een kanaal te zeilen. De boot mocht ik een dagje lenen van neef G. Zijn Johanna Maria heeft een vaste aanlegplek ten noorden van de Leidschendamse sluis, ongeveer ter hoogte van het voormalig winkeltje van Van Dongen. Aangezien ik richting Delft en verder wilde varen, moest ik eerst door die sluis. Ook dat heb ik tevoren even nagekeken - als je je afvroeg waar de titel van deze log vandaan komt: 52̊ 5' NB, 4̊ 24' OL zijn de coördinaten van de Leidschendamse sluis. Er blijkt tegenwoordig geen sluisgeld meer geheven te worden. Dat scheelt.
Om zeven uur s ochtends zette ik mijn fiets vast en bracht de proviand aan boord: belegde broodjes, een thermoskan koude thee, een thermoskan warme koffie en diverse blikken frisdrank. Nee, geen biertjes. Sinds 24 juli van dit jaar is het toegestane alcoholpromillage voor schippers verlaagd van 0,8 naar 0,5 promille. Hoeveel is dat? Eén groot blik? Laat dan maar. Sinds 2004 heb ik mijn vaarbewijs, want zomaar spelevaren is er tegenwoordig niet meer bij. Nu zal je best geloven dat ik ben gaan varen, waarom zou ik zoiets verzinnen, maar ten overvloede heb ik bewijs. Stom toevallig passeerde ik net ten zuiden van Rijswijk vriend Herman Rijs, die op pad was weer een reeks natuurfotos te schieten. Ga zo nu en dan eens kijken op zijn weblog: hier links bij de links. Hermanus, goed vriend, riep ik hem toe. Schiet eens een mooi plaatje van mij. Dat deed hij en wat een mooi plaatje (klik hier) is het geworden. Zie je hoe dik ik was ingepakt? Het was stervenskoud, joh.
Heb ik verder nog iets beleefd onderweg? Helemaal niets. Varen is eigenlijk een doodsaaie bezigheid.
|
|
|
|
|
| 12-11-2010 |
| Wij zoeken iets wilders |
Als je het hoofd van Eric Lucassen ziet, zou je kunnen denken dat hij ook slachtoffer is geweest is de laatste grote hoofdluisepidemie. Dat hij als uiterst redmiddel zijn kop heeft kaal geschoren. Maar dan denk je verkeerd. Hij ondergaat ook geen chemokuur. Lucassen is gewoon een ouderwetse skinhead. Laat je dus niet op het verkeerde been zetten door het nette meneren gezicht dat hij trekt, het is gewoon tuig.
Werd al eerder bekend dat het onsympathieke PVV-Tweede Kamerlid in Haarlem zijn buren terroriseert, nu is ook bekend geworden dat hij in 2002 is veroordeeld wegens ontucht. Als militair instructeur heeft hij zich vergrepen aan twee soldaten in opleiding. Meisjes. Hij kwam ervan af met een boete van 250 euri en een week militaire detentie. Een koopje. Het is wrang voor Gekke Geert dat Lucassen dit bij zijn aantreden heeft verzwegen. Het enige dat de Grote Leider kan doen is hem verzoeken de Kamer te verlaten. Hij kan hem niet dwingen. Op het dwingen van een Kamerlid zijn werkzaamheden te staken staat een zware gevangenisstraf, ook voor fractieleiders. Een zwakke poging de democratie veilig te stellen.
Dus als Geert met zijn verzoek komt kan Lucassen zijn hakken in het zand zetten en weigeren. Dan kan hij uit de fractie stappen en toch in de Kamer blijven. Zo is Geert tenslotte ook begonnen. De wankele meerderheid van dit gedoogkabinet valt dan weg in de Kamer. Maar het gedoe rond de Haarlemse skinhead brengt een ander probleem pijnlijk naar voren. In zijn jacht op kandidaat volksvertegenwoordigers kan de Grote Roerganger de kwaliteit van zijn strolieden blijkbaar onvoldoende in de gaten houden. Hou maar gerust alvast je hart vast voor de PVV-vertegenwoordiging die straks de verschillende Provinciale Staten op spijkerlaarzen komt binnenklossen. Alleen al in de Tweede Kamerfractie van 24 zetels blijken, tot nu toe, drie potentiële straatvechters te zitten. Dat is ruim 16%. Kan je nagaan wat er straks in de lagere regionen zal aantreden.
Wielerhoekje. In België vierde men gisteren Wapenstilstandsdag, de nationale feestdag. Ter herdenking van de wapenstilstand in 1918, het eind van de Eerste Wereldoorlog, die vreemd genoeg in die tijd nog niet de eerste werd genoemd. Op de feestdag wordt voor de koning een militaire parade gehouden. Mag ik dat vreemd vinden: wapengekletter op wapenstilstandsdag? Maar goed, er is ook gefietst in de velden van Niel, de jaarmarktkoers. Bij de vrouwen ging dit maal de winst naar de Britse Helen Wyman. Europees kampioen Daphny van den Brand werd tweede en Sophie de Boer derde. Bij de editie van 2008 ben ik aanwezig geweest. Sterker nog: ik was vrijwilliger. Aan mij de taak na de vrouwenkoers de dames af te spoelen. Want zo ziet bijvoorbeeld een Daphny eruit na zon natte koers. Maar het is bij de ene keer gebleven: de organisatie verdacht mij van vunze bijgedachten. Terecht.
Bij de mannenprofs won Sven Nys (Landbouwkrediet) De Belgische kampioen versloeg Niels Albert op een drassig parcours. Ondanks een misverstand met zijn mecaniciens kwam de zege van Nys nooit in het gedrang. Door het zware regenweer moesten de veldrijders zich door een dikke laag modder ploegen. Dat was een kolfje naar de hand van de Belgisch kampioen. Hij schoof vooraf Wellens naar voren als favoriet, maar dat was bluf. Hij liet zijn oude concurrent al vroeg in de wedstrijd achter. Albert en Pauwels sloten nog aan, maar ook zij konden het tempo van Nys niet aan. Ze moesten halverwege de wedstrijd al afhaken.
Even werd het nog spannend toen de mecaniciens van Nys niet klaarstonden met een propere fiets. Toen hij zijn fiets uiteindelijk had gekregen, sloot Albert weer aan. De adrenaline gierde door het lijf van Nys. Hij smeerde Albert prompt weer tien seconden aan de broek en reed solo naar de zege. Wereldkampioen Zdenek Stybar stond niet aan de start. Hij moest verstek laten gaan met een geblokkeerde rug.
Door het ontbreken van de Tsjech belanden er acht Belgen bij de eerste tien, met daartussen twee Nederlanders. Uitslag: 1. Sven Nys van Landbouwkrediet, 2. Niels Albert van Bkcp-powerplus op 0:24 en 3. Bart Wellens van Telenet-Fidea Cycling Team op 1:26. De Nederlanders: 8. Thijs van Amerongen van AA Cycling Team op 2:08 en 9. Gerben de Knegt van Rabobank-Giant Offroad Team in dezelfde tijd.
|
|
|
|
|
| 11-11-2010 |
| Nacht op de kale dwerg |
Het gebeurde weer, de laatste maal is lang geleden: opmerkingen over mijn haar. Op de fiets passeerde ik twee biljartbalkale mannen van een jaar of veertig in zwarte jacks met bontkragen. Je kent die jacks wel, de nieuwste trend bij pubers. En blijkbaar bij kale veertigers. Oh Oh Cherso-kragen noemen we dat hier in de stad. Het kale gebroed: Moet je dat zien. Hij heeft een matje in zijn nek. Nu heb ik geen matje, maar ze hadden duidelijk veel lol: een puberhand is snel gevuld. Door schade en schande wijs geworden hield ik mijn mond. Echt, als ik van die spiegelgladde koppen zie, heb ik steeds de neiging te vragen: Heb jij ook zon last van luis gehad? Maar ik hield me in en fietste vrolijk verder, met een licht nostalgisch gevoel. Het waren overigens twee blanke Hollandse mannen, voor het geval je anders dacht.
De laatste hoofdluisexplosie is rond de eeuwwisseling geweest. Dan kan je aan de gang met de luizenkam en lotionnetjes, maar echt afdoende is dat niet. Het beste is om rigoureus het haar af te scheren. Veel mannen hebben dat toen gedaan. Ze hadden mazzel: een kale kop werd trendy. Velen zijn daarom nadat de luizen waren bestreden doorgegaan met hun kop kaal te houden. Maar pas op. Vraag niet zomaar aan iedere kale of hij hoofdluis heeft gehad. Het kan ook zijn dat iemand een chemokuur doet.
Reclame. Begin jaren negentig werkte Bergman (Aart Kok, 1921-2009) - aangemoedigd door Hans van Straten - aan zijn herinneringen die hij putte uit dagboeknotities. Theo Sontrop nam er fragmenten uit op in Maatstaf. Martin Ros - destijds nog redacteur bij de Arbeiderspers - vroeg of Bergman nog meer had. Dat resulteerde in 1994 in het boek De tijd te lijf, dat als deel 199 in de reeks Privé-domein verscheen. Het haalde dat jaar de longlist van de AKO-literatuurprijs.
Bergman had zelfs een tweede boek met herinneringen geschreven. Sterker nog: het heeft jaren op de redactieburelen van de Arbeiderspers gelegen, maar toen was Martin Ros daar al weg. Hij had zelfs een tweede manuscript klaarliggen: Vreemdgaan - verhalen. De eerste alinea: Sommige mensen zijn van nature al zo vreemd dat het niemand opvalt als ze echt gek worden. De tijd ontglipt ons zonder erg, subtiele veranderingen in het menselijk gedrag merken wij nauwelijks op. Een zekere verwantschap met de auteur A.L. Snijders is niet te ontkennen, dat geldt zowel voor zijn notities als voor zijn soms zeer korte verhalen.
Op 12 januari 2009 overleed Bergman. Met de publicatie van zijn Nagelaten werk wordt een stille belofte ingelost. ISBN 978 90 76982 67 0 - 424 blz - 17,50. Te bestellen bij uitgeverij Liverse.
Vorig jaar gaf PVV-er Hero Brinkman de barman van Nieuwspoort een hoek. Met reden: de laatste ronde was geweest en die barman weigerde hem verder nog te tappen. Daar blijft niemand rustig onder, zeker niet als je al een stevige bak achter je kiezen hebt. In september werd PVV-er Marcial Hernandez een nachtje in de cel gezet, omdat hij iemand een kopstoot had gegeven. Beiden zijn lid van de Tweede Kamerfractie. En dan deze, uit de Krant van vandaag:
PVV-Kamerlid Eric Lucassen (35) heeft buurtgenoten bedreigd en geïntimideerd in zijn voormalige woonplaats Haarlem. Tenminste drie bewoners zouden tussen 2006 en 2009 aangifte hebben gedaan tegen Lucassen. Eén van hen verklaarde tegenover de politie dat de bruut hem volgde en emmers water over hem heen gooide. Ik heb als een klein kind zitten huilen, zei hij. Ik voel me bedreigd en moet continue omkijken. Volgens buren zocht Lucassen ruzie en schold hij vrouwen uit. De politie zou hem enkele keren geboeid hebben afgevoerd.
In maart zijn de verkiezingen voor Provinciale Staten. De Statenleden kiezen vervolgens onderling de 75 leden van de Eerste Kamer. Gekke Geert wil met zijn PVV op alle fronten meedoen. Gezien de populariteit van de populist zal hij dus een massa kandidaten moeten ophoesten. Scouts van de PVV struinen sportscholen en kickboxclubs af om voldoende mensen te vinden voor zijn knokploegen.
|
|
|
|
|
| 10-11-2010 |
| Leidschendam, het hoofdjuweel van Leidens kroon |
Het hoofdjuweel van Leidens kroon heet Leidschendam. Alle Nederlanders kennen zo dit dorp, schrijft L. van Ollefen ruim 200 jaar geleden, in 1796, in Stad en Dorpsbeschrijver van Rhijnland, jarenlang voor een grijpstuiver te koop bij De Slegte: Het is een aangenaam dorp. De huizen zijn deftig en fraai betimmerd. De Veenstraat is in 1776 opgehoogd tegen hoog water en daarna bestraat. s Nachts is er in de straten zelfs verlichting, althans in de winter. Veel reizigers stappen dagelijks in Leidschendam over in een andere schuit om stilletjes en comfortabel verder te reizen richting Leiden, Delft en Den Haag dat toen overigens nog als `s Gravenhage bekend staat. Verderop in deze log meer.
Dankzij internet is het tegenwoordig een stuk eenvoudiger zichzelf te diagnosticeren. Wees daarmee wel voorzichtig. Mocht je bij jezelf een euvel detecteren, dat je iets leest en denkt dat heb ik ook, ga altijd voor een second en voor de zekerheid een thirth opinion op het net. Met andere woorden: voorkom dat je jezelf gek maakt met een verkeerde diagnose. Want we kennen het fenomeen self-fulfilling prophecy: een voorspelling die zichzelf direct of indirect waar maakt. De door de leek gestelde diagnose is immers niets meer of minder dan een profetie - bij veel artsen is dat ook zo, maar dat is een ander verhaal. Pas als meerdere bronnen de diagnose bevestigen gloort er iets van zekerheid. Laat het internet niet een goudmijn zijn voor je hypochondrie. Maar goed.
Reeds lange tijd speur ik naar artikelen waarin ik mijn afwijking herken. Nou ja, afwijking? Ik vertoon afwijkend gedrag ten opzichte van het gros der mensen. En: eureka! Ik heb het gevonden. Wat ik heb is ADID: Attention Deficit Inactivity Disorder. In het Nederlands: aandachtstekort inactiviteitstoornis. Waarbij ik wil benadrukken dat ik het zelf niet als een stoornis ervaar. Waar het op neerkomt is dat ik vaak nogal in mezelf gekeerd zit te lummelen. Dan zeg ik wel: lezen is voor een schrijver ook werken, maar zelfs ik begrijp dat dit slechts het goedpraten is van mijn lamlendigheid.
Vaak geef ik in mijn logs een link naar iets dat ik op internet heb gevonden - de foto van een wielrenster, de Wiki van een schrijver, een plaatje van een heerlijk beest. In het geval van ADID laat ik dat vandaag achterwege. Onder het motto: ik ben Gekke Henkie niet. Zelf heb ik lange tijd gezocht en eindelijk gevonden. Dan geef ik dat resultaat niet zonder slag of stoot uit handen. Zoek zelf maar. Mede ADID-ers kunnen me altijd een mailtje sturen: hier rechts onderaan de kolom. En dan toch: informatie uitwisselen? Als je dat wilt, ben je geen echte. Echte ADID-ers zijn daar te lui voor. Een tipje van de sluier: er is een gedegen site waarop de drie hoofdafwijkingen (de grote drie) uitgebreid worden beschreven: ADHD, AIVD en ADID. Ook de onderlinge overeenkomsten. Op die site ook een aantal verwijzingen naar andere, op het net te vinden onderzoeken: de second, thirth enzoverder opinion.
Voor de goede orde: ik líjd niet aan ADID, ik heb het. Hooguit hebben anderen er soms last van. Het spijt me, maar dan weet je nu dat er geen sprake is van schuld of opzet. De kwaal verzacht de omstandigheden.
Nog even iets over het oude dorp. Een man die jaren vanuit zijn huis een prachtig uitzicht had op het dorp is de BN-er Constantijn Huygens (1596-1687). In zijn tijd bijna net zo beroemd als Henkjan Smit nu. Overigens geen familie van Stan Huygens, van het Journaal. Hij woonde op Voorburg op het buiten Hofwijck. Zoek zelf een foto. Heb je er een gevonden? Dan vraag je je natuurlijk af: wat nou uitzicht op het oude dorp? De grote geleerde keek uit op een snelweg en een spoorlijn, vanuit Hofwijck kan je het oude dorp helemaal niet zien. Daar moet ik toch een kanttekening bij maken. Ook weer dankzij speurwerk op het net. Wat blijkt? In de tijd van Huygens liep er slechts een eenvoudig karrespoor langs zijn huis met een pontje over de Vliet. Spoor en snelweg zijn van later datum. Een weetje.
Aanvankelijk was die snelweg alleen maar een rot gezicht. Maar een aantal jaren terug is-ie verbreed. Je kent het stuk wel: de Utrechtsebaan, waarover je vanuit oostelijke richting de stad der steden binnenrijdt. Daarmee is de cultuurhistorische plank flink misgeslagen. De tuin van Hofwijck was namelijk aangelegd volgens de menselijke maat van Leonardo da Vinci. De Vitriviusman, je kent de tekening wel. Dit plaatje maakt alles duidelijk. In het middendeel zie je de oorspronkelijke tuin. Rechts de verwijzing naar de vitriviusman, links de toestand sinds de verbreding. Afschuwelijk. Cultuurbarbarisme. We hebben er indertijd tot en met de Raad van State tegen geprotesteerd. Of dat heeft geholpen? Kijk nog eens naar het plaatje. Alles van waarde is weerloos schreef Lucebert, de grote bard. Quod erat demonstrandum.
Op deze tekening, van de hand van meester Huygens zelf, is dus geen sprake van dichterlijke vrijheid, dit was werkelijk het uitzicht dat hij had. Is er nog iets van het huidige oude dorp te herkennen? Nee, niets. In zijn tijd moet de overlaat nog in de Vliet hebben gelegen, een dam waarover de schepen getrokken moesten worden om verder te kunnen varen. Van Ollefen schrijft daarover: De dam of waterkering in de Vliet zou wellicht ruim 200 jaar, van 1434 tot 1648, gefunctioneerd hebben om de steden Gouda en Dordrecht te bevoordelen ten opzichte van onder meer Delft en Leiden. Dordrecht krijgt veel inkomsten uit het stapelrecht. Eigenaren van grote schepen zijn verplicht er hun waren te koop aan te bieden en moeten dus belasting aan deze stad afdragen. Wanneer die grote schepen ongehinderd kunnen doorvaren in Leidschendam zou Dordrecht veel geld mislopen.
Leer dit allemaal uit je hoofd, stamp het er goed in, dan scoor je straks met je Cito-test. Geen dank.
Het boek van dit moment? Poodle Springs, de unvollendete Marlowe van Raymond Chandler, die is afgeschreven door Robert B. Parker. Mijn exemplaar heeft de 1ste edition cover (zie de Wiki). Misschien is het wel een eerste druk. Loont het de moeite de ezelsoren glad te strijken.
|
|
|
|
|
| 09-11-2010 |
| Het Boekiesmonster |
Peter Vos. Een mus, nog een mus, twintig mussen, niet voor de poes, en Peter Vos door Siegfried Woldhek. Kortom: Peter Vos is dood.
Hoe oud zal ik op deze foto zijn geweest? Een jaar of twaalf, denk ik. Wat ik zit te lezen, weet ik niet, maar het zal geen wereldliteratuur zijn geweest, dat kwam later pas. Je zou zeggen: het is in elk geval boeiend genoeg om je af te zonderen van de anderen. Dat is niet gezegd. Ik zonderde me sowieso af van de anderen en deed ik het niet, dan deden zij het wel. De anderen op deze foto? Laat ik niet wijzen en namen noemen, maar er staan een oma, twee opas en een dode op. Die dode, dat is eigenlijk wel een grappig verhaal. Maar misschien niet zo kies om hier te vertellen. Stel dat een familielid toevallig op deze weblog terecht komt, of degene die hem toen... Nee, nee, niets, ik zwijg, het is mijn recht.
Waaraan je me zou kunnen herkennen? Niet aan dat haar, dat mag duidelijk zijn. Op mijn eenentwintigste kreeg ik pas mijn eerste bril en voor oningevoerden is het misschien niet te zien, maar voor mij is het duidelijk dat dit jongetje al zijn benen heeft. Je zou me kunnen herkennen aan mijn oren, maar de kans is groot dat je die nooit hebt gezien. Het is een geposeerde foto voor dagblad Het Binnenhof. De vier, de oma, de twee opas en de dode, hebben nog geprotesteerd: we willen niet met Balletje Rozenwater op de foto. De fotograaf stelde hen gerust: ik zal zorgen dat hij net buiten het kader valt. Niet dus. Sliep uit.
De bibliothecaresse in die tijd was juffrouw Olsthoorn *, met de voornaam Riet meen ik. Deze karikatuur van haar kwam ik jaren later tegen op een rommelmarkt op het Damplein. Verrek, schoot het door me heen: dat is Olsthoorn! Ik herkende haar meteen. De tekening is gemaakt door Cees Muisenberg, een beroemdheid op het dorp. Toentertijd; ik heb hem gegoogled, maar Lou Loene: hij is in de vergetelheid geraakt. De vier aan tafel, de oma, de dode en de twee opas, zijn ook een enigszins in de vergetelheid geraakt. Ze zijn alleen bekend in de eigen familiekring en bij buren en kennissen. Ja, ook die dode. En ik? Hallo! Je bent nu op mijn weblog.
Had ik dromen in die tijd? Gisteravond heb ik me een uur lang over de foto gebogen en er kwam niet veel naar boven. In elk geval wist ik toen al zeker dat ik geen kinderen wilde en die droom is uitgekomen. Kinderen, alsjeblieft zeg. Ieder moment dat de bieb open was zat ik juist daar op die stoel te lezen. Een oase. Thuis liepen nog acht kinderen los, die in leeftijd niet of niet veel met elkaar scheelden. Ik kwam er voor mijn rust en die rust wilde ik ook in mijn eigen huis als ik later groot zou zijn. En ik wilde iets in de bosbouw, omdat je ook toen al op vijf meter buiten de wegen en paden geen mens tegenkwam. Wat dat betreft: er staan twee bomen voor mijn deur, een draaiwilg en een hibiscus, verder ben ik er nooit in gekomen.
Toch, op de keper beschouwd, is alles met mij wel op zijn pootjes terecht gekomen. Hoewel de uitdrukking wellicht wat ongelukkig gekozen is. Als me nog iets over mezelf te binnen schiet: een volgende keer.
* Boven dit winkeltje van Van Dongen, aan de Sluiskant, had juffrouw Olsthoorn haar woonst. De winkelier, die zelf vrijgezel was, stond niet toe dat zij mannenbezoek ontving. Ze is niet lang na haar pensionering verbitterd gestorven. Die ouwe Van Dongen is, ik meen in de winter van 1967, met zijn dronken kop voor zijn winkeltje in de plomp gelopen. Het was niet druk op zijn begrafenis. Op de uitvaart van juffrouw Olsthoorn daarentegen liep de hele bibliotheek te hoop.
Op de achterflap van Bloedverwanten (Flesh and Blood) van Michael Cunningham: Rudi Wester schreef in Vrij Nederland: Cunningham weet perfect het melodrama te vermijden door zijn groot inlevingsvermogen en zijn gevoel voor het sprekend detail. Liefde, dood, loyaliteit: het komt allemaal op een onnadrukkelijke, maar briljante wijze aan de orde. Margot Engelen schreef in NRC Handelsblad: Wie Michael Cunninghams tweede roman niet leest, bezorgt zichzelf pech (...) Bloedverwanten is zon boek dat je na 448 paginas met spijt dichtslaat omdat het afgelopen is. Daar heb ik niets aan toe te voegen.
Je hebt het gehoord: het gerechtshof in De Haag heeft bevestigd dat het ontruimen van (kraak)panden zonder gerechtelijke uitspraak in strijd is met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Ja Geert: weer Europa. Ard van der Steur, Tweede Kamerlid voor de VVD, verwoordde perfect het onbegrip rond het kraken: Kennelijk is gekozen voor het recht op wonen. Maar het recht op het genot van eigendom staat ook in het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Je verwacht van een parlementariër toch iets meer verstand.
Kraken heeft niets te maken met diefstal. Leegstaande woningen worden niet gestolen, zij worden slechts in gebruik genomen. Het pand blijft eigendom van de eigenaar. Laat Van der Steur maar eens nadenken over de leus: leegstand is diefstal. Die komt meer in de buurt van de werkelijkheid. Wel landelijke en stedelijke ruimte in beslag nemen maar daar vervolgens geen reet mee doen.
|
|
|
|
|
| 08-11-2010 |
| De achterdeur op een kier |
Van mijn tuinvrouw kreeg ik enkele oude fotos van het oude dorp, Leidschendam. Ze had ze gekocht in een tuincentrum. Op het oude dorp ben ik geboren en getogen. O, vrees niet: ik ben een echte Hagenees. Dat is niet alleen een mentaliteit, het grootste deel van mijn leven woon ik inmiddels in de Schilderswijk. Bovendien, ter versteviging van mijn roots: mijn moeder is hier geboren, een straat verderop, in de Rembrandtstraat. De voorouders van vaderszijde komen deels uit het Westland, deels uit de Bollenstreek.
Begin negentiende eeuw is er veel volk vanuit die streken naar het oude dorp gekomen. Tuinders- en boerenknechten. Dat merk je wat betreft het Westland aan achternamen als Van der Burg, Groenewegen en Van der Meer, wat betreft de Bollenstreek aan namen als Van der Geest (naar: de geestgronden) en Warmerdam (naar: de Warmonder Dam). De voorvaderen van Pa waren voornamelijk tuindersknechten, net als hijzelf. Een deel is echter een kroeg begonnen. Nog steeds is een familielid kroegbaas van het kroegje aan de kop van de molentocht in de Driemanspolder aan de Stompwijkseweg. Kijk eens, mooi hè? Ik ging er wel vissen, toen ik nog een dierenbeul was.
Ook kreeg ik een mooie foto van de HH. Petrus en Pauluskerk aan de sluis in de Vliet, officieel het Rijn-Schiekanaal. In die kerk ben ik, nog geen dag oud, gedoopt. Ik geef het toe: ik ben rooms-katholiek geweest. Maar ja, er was ook een tijd dat ik geen veters kon strikken en regelmatig in mijn broek scheet. Je wordt ouder en wijzer... Dat is het hè: mensen die ergens afstand van hebben genomen zijn de ergste. Rokers die niet meer roken, vreselijk volk. Dat heb ik met de katholieke kerk. Man!, vrouw ook, heb je de paus, de oude gek, dit weekend nog gezien? Bij de inwijding van de Sagrada Familia in Barcelona? Hij kon het niet laten de Spaanse regering op de vingers te tikken - murmel, murmel. Vanwege het homo-huwelijk dat in Spanje tegenwoordig mogelijk is. Vanwege de abortuswetgeving. Joh, ouwe lul, ga de Maagd beffen!
Het oude dorp zat niet achter krantenpapier. Tot 1961 was er een tramverbinding naar Den Haag en Leiden. De Blauwe Tram noemden we die. Officieel: de Boedapester, naar de plaats waar die dingen werden gebouwd. Ach, ik zou uren door kunnen vertellen. Maar je heb ongetwijfeld nog iets anders te doen vandaag.
Rest mij je nog even te wijzen op het wapen van Leidschendam. De sleutels in het midden verwijzen naar Leiden, de Sleutelstad. De halve maan naar de Ottomaanse bezetting en het hert? Het was in vroeger eeuwen de benaming van Leidschendamse vrouwen. Dat is nog wel een beetje zo.
In de Krant, kop op de voorpagina: Achterdeur EU staat op een kier. Hè, gezellig, dacht ik. Dat had je op het oude dorp ook: de achterdeur van kruidenier Vreeswijk. Zat je op zondagmiddag ineens zonder - maïzena, vermicelli, suiker - dan kon je aankloppen en werd het op de rekening bijgeschreven. Maar het artikel was verre van gezellig. Bottomline: dit is ons land, oprotten!
In de Krant: Een 21-jarige man in Zeist heeft zaterdagnacht elf ruiten
van Paleis Noordeinde in Den Haag ingegooid. Na tips van getuigen kon de
politie de dader zondag aanhouden. Over zijn motief is nog niets
bekend. Hoewel ik de daad niet afkeur, wil ik toch benadrukken dat ik
het niet was. Maar dat had je al geraden. Een 21-jarige man uit Zeist
en Over zijn motief is nog niets bekend: dat kán ik niet zijn. De
tipgevers zijn vuile verraders.
National Geographic is begonnen met de serie Great Migrations, een indrukwekkende reeks over de trek van dieren. Ik heb een uurtje zitten kijken. Uiteraard kwamen de gnoes (Connochaetes) aan bod; voice-over Jeroen Krabbé sprak consequent van wildebeesten. En als de gnoes in beeld komen, komt hun oversteek van een rivier (de Niger?) in beeld. Want ook de krokodillen hebben de trek van de gnoes in hun genen zitten. Het is geen smakelijk gezicht, maar ja: het is eten en gegeten worden.
Spectaculair waren de beelden van de trek van de monarchvlinder, een fladderaar met een spanwijdte tot wel vijf centimeter. Ze overwinteren in Mexico, maar in het voorjaar trekt de hele meute, miljoenen en miljoenen, naar Canada. Dat redden ze niet. Onderweg wordt een nieuwe generatie geboren. En nog een. De vlinders die in Canada worden geboren zijn veel sterker dan pa, ma, opa en oma: in de herfst lukt het hen wel de hele tocht terug naar Mexico te volvoeren. En het volgend jaar doen ze het weer. Tot zover mijn toejuichingen.
Dat eerste uur heb ik dus gezien. Dat uur werd tot driemaal toe onderbroken door een reclameblok van vijf minuten. Dat is een kwartier reclame in een uur tijd. Steeds weer word je uit je concentratie gehaald. Dat trek ik niet. De volgende bekers laat ik aan me voorbijgaan.
Wielerhoekje. Daphny van den Brand, Juffrouw Staartjes (zonder staartjes), is in Frankfurt am Main voor de derde maal Europees kampioen veldrijden geworden. Het aanstormend talent Sanne van Paassen werd tweede en de Britse Helen Wyman moest genoegen nemen met een derde plaats. Het werd niet uitgezonden op de reguliere kabel. Het was schaatsen, autorace en voetbal wat de klok sloeg. Allemaal sporten die me niet kunnen boeien.
|
|
|
|
|
| 07-11-2010 |
| Jozias van Aartsen in de fout |
Dit was ooit de Blauwe Aanslag. De foto links toont het jarenlang leegstaande, voormalige belastingkantoor, dat we in december 1980 kraakten. De foto rechts zal uit pak m beet 2000 zijn. Ik heb er een kleine zeven jaar gewoond. Een aantal jaren geleden moest het worden ontruimd en op stel en sprong gesloopt, want er zou de hoognodige nieuwbouw verschijnen. Anno 2000-nu ligt de grond nog braak: een stuk peperdure grond in de Haagse binnenstad. Gisterochtend werd het landje bezet. Zo zag het eruit: alles binnen de hekken, het verkeer had nergens last van. Totdat de ME en de bereden politie ter plekke verschenen. Het Vaillantplein werd afgesloten en doordat iets verderop de Brouwersgracht wegens herstrating open ligt, kwam het verkeer in de Haagse binnenstad muurvast te staan. Hoofdschuddend heb ik naar deze politie-overmacht staan kijken en ineens viel het muntje: ADO speelt dit weekend niet thuis en je moet toch wat met je ME. Hier een verslagje, dat ik van Indymedia.nl heb geplukt:
Actievoerders die vandaag het braakliggende Blauwe Aanslag-terrein in Den Haag hadden omgetoverd tot een levendig en kleurrijk buurtpark zijn zeer verbolgen over het optreden van burgemeester Jozias van Aartsen.
In een paar uur tijd hadden actievoerders samen met buurtbewoners de al zeven jaar braakliggende grond omgevormd tot een gezellige ontmoetingsplek voor de buurt met een weggeefwinkel, een mobiele keuken, tenten, caravans, muziek, een volleyballveld, mobiele toiletten, bankjes en een speelterrein voor kinderen. Honderden buurtbewoners en nieuwsgierigen kwamen af op dit nieuwe initiatief en de reacties waren stuk voor stuk lovend. "Schande dat hier zeven jaar na de sloop van de Blauwe Aanslag nog niets is gebeurd en fantastisch dat jullie dit doen," was de meest gehoorde reactie vandaag.
Aan de politie werd gemeld dat de actie tot zondag zou duren en het zag er naar uit dat niet ingegrepen zou worden. Plotseling verscheen rond 15.00 uur vanmiddag een agent met een bevel van burgemeester Van Aartsen dat de manifestatie binnen een kwartier beëindigd moest worden. Als reden werd gegeven dat de manifestatie niet tijdig was aangemeld. Binnen no-time verscheen een enorme overmacht aan politie met 15 ME-wagens, 3 politiebussen, leden van de bereden politie, een observatiewagen, de hondenbrigade, een dozijn gemotoriseerde agenten en een rondcirkelende helikopter. Alle straten in de wijde omgeving werden afgezet.
De actievoerders besloten niet op deze provocatie in te gaan en zullen burgemeester Van Aartsen ter verantwoording roepen voor zijn domme en ongrondwettelijke gedrag. Demonstraties hoeven helemaal niet van tevoren te worden gemeld en kunnen alleen beëindigd worden als er sprake is van verstoring van de openbare orde of verkeershinder. De Nationale Ombudsman en andere organisaties hebben de gemeente Den Haag al diverse malen terechtgewezen over deze inperking van het demonstratierecht.
Wij kijken desondanks terug op een zeer geslaagde dag, omdat we hebben laten zien dat alleen met directe actie wantoestanden als leegstand en braakliggende grond aan de kaak kunnen worden gesteld en opgelost. Met het lachwekkende machtsvertoon van Van Aartsen vandaag is duidelijk aan welke kant de burgemeester en het gemeentebestuur staan: aan de kant van de vastgoedbedrijven die panden en terreinen jarenlang laten verloederen en buurten en wijken verzieken met hun asociale speculatiegedrag. Burgers die zelf in actie komen om de leefbaarheid van de stad aan te pakken worden behandeld als levensgevaarlijke terroristen.
Kortom: Wij braken van Van Aartsen en kraken lekker door! Morgen, zondag 7 november om 14.00 uur wordt het actieweekend in Den Haag afgesloten met een demonstratie vanaf het Kerkplein. (Comité Wonen is een Recht).'
Aangezien den Bels vanmiddag geen veldrijden uitzendt, de barbaren, en het ook niet echt weer is om naar bos of park te gaan, heb ik weer alle tijd om te lezen. Het boek van dit moment? Bloedverwanten (Flesh and Blood, 1995), de tweede roman van Michael Cunningham. Ik heb de schrijver een aantal jaren geleden leren kennen door zijn roman The Hours (1998), zijn derde. Flaptekst van de Nederlandse uitgave:
In De uren maakt Michael Cunningham op een knappe manier gebruik van het leven en werk van Virginia Woolf om het verhaal te vertellen van een aantal mensen die worstelen met de tegenstrijdigheden van liefde en sterfelijkheid, hoop en wanhoop.
In deze ontroerende roman worden de laatste dagen van Virginia Woolf voor haar zelfmoord in 1941 weerspiegeld in het leven van twee Amerikaanse vrouwen die proberen hun eigen leven op eigen wijze zin te geven, niettegenstaande de verwachtingen van vrienden, geliefden en familie.
Een aanrader, zoals ook Flesh and Blood dat is. Zal ik even muggenziften? Welja, het is toch een druilerige zondagmiddag. In de eerste alinea van de flaptekst staat: van een aantal vrouwen die worstelen... Mijn taalgevoel zegt: een aantal vrouwen dat worstelt... Het zijn wel meer vrouwen, maar een aantal is nog altijd enkelvoud. Hoe groot dat aantal ook is. Dit terzijde.
|
|
|
|
|
| 06-11-2010 |
| Mequsaq Avataq Igimaqssusuktoranguapaluk. |
Voor belangstellenden en zij die solidair zijn: vanochtend is het braakliggende terrein aan het Buitenom hier in de stad bezet. Uit protest tegen de anti-kraakwet. Op het terrein stond ooit Haags trots: de Blauwe Aanslag. Kijk maar even hier op de kaart. Zoals je ziet grenst het pal aan het Vaillantplein. Jawel, met de fontein, waarvan Rutte beweert dat er vier à vijf Turkse koffiehuizen omheen zitten. Met aardige Turkse mannen die niet werken. En waarvan ik zeg dat er geen enkel koffiehuis zit. Als je langsgaat om je steun te betuigen en een bakkie soep te eten, loopt dan even door naar de fontein en tel de koffiehuizen. Opdat je zelf kan constateren dat niet ik, maar Rutte uit zijn nek lult.
Inmiddels hangt er een politiehelikopter boven de vreedzame groep. Dat mag je best criminaliseren noemen.
Sinds mensenheugenis zoeken verdoolden naar de steen der wijzen, een substantie die ieder metaal in goud zou kunnen veranderen. Los van de vraag waarom je dat zou willen, het verhaal over koning Midas mag toch bekend worden geacht: hij had van de goden de kracht ontvangen om alles dat hij aanraakte in goud te veranderen, maar daar kwam hij snel op terug toen ook zijn voedsel en zijn kind tot goud werden, los van de vraag waarom je dat zou willen, met zon truc zou er immers te veel goud op de markt komen, waardoor het goedje sterk in waarde zal dalen, maar...
PC Hooftprijswinnaar A.L. Snijders vertelde dat hij alleen korte zinnen in zijn zeer korte verhalen gebruikt om de anakoloet te vermijden. Definitie: een anakoloet is een zin die is opgebouwd uit twee tegenstrijdige zinspatronen. De zin die daardoor ontstaat, is ongrammaticaal. Affijn, wat ik wil zeggen: waarom zou je ieder willekeurig metaal in goud willen veranderen. Bovendien is het chemisch godsonmogelijk.
Andere verdoolden door de eeuwen heen zoeken naar het perpetuum mobile. Dat is een apparaat, dat eenmaal in beweging gebracht, oneindig door blijft bewegen. Ook dat is onmogelijk gebleken.
Zo kom ik op de term waarover ik het vandaag kort wil hebben: oneindig. Zijn er oneindig veel zandkorrels op de aarde? Natuurlijk niet. Ontelbaar, dat wel, maar dat is een praktisch probleem. Het aantal zal ook fluctueren, maar oneindig is het niet. Oneindig is alleen maar een woord, een metafoor. En zo ben ik weer een stap verder: de kosmos.
De kosmos is niet oneindig groot, zelfs niet onmetelijk. En zo kom ik abrupt tot een einde. Als ik denk over de grootte van de kosmos, het heelal, als ik me die probeer voor te stellen, krijg ik een op duizelingen lijkend gevoel in mijn hoofd. Heb jij dat ook? Maar niet alleen die grootte op zich. Volgens de oerknaltheorie is het heelal 13,7 miljard jaar oud. Oké, ik neem het meteen aan. Maar wat was er dan daarvoor? Wat knalde uit elkaar? Waar kwam dat dan vandaan? En vooral ook: sinds de oerknal dijt het heelal uit. Ook dat neem ik meteen aan. Maar om uit te dijen moet er ruimte zijn om ín uit te dijen. Wat is er dan nu in de ruimte die het heelal steeds verder inneemt? En wat is er voorbij die ruimte? Kom alsjeblieft niet met een god.
Van dat soort vragen kan ik nachten wakker liggen. Dat is goed. Dan denk ik niet aan andere problemen. Zoals daar zijn: andere problemen.
De ambtenarenbonden willen 2% loonsverhoging. Minister Donner van a-sociale zaken weigert die te geven en je weet: in onderhandelingen is die Donner zo buigzaam als een brok graniet. De bonden voorspellen daarom een hete herfst. Met stakingen en zo. Dan komt de eeuwig terugkerende vraag in me op: wat kunnen wij, uitkeringsrukkers, doen om de regering onder druk te zetten, terwijl we toch binnen de wet blijven?
In Onder IJsbergen van J. Bernlef valt enkele keren de naam van een Deens schrijver: Peter Freuchen. Ik kende hem niet, dus ik heb hem even gegoogled. Wat blijft hangen is dat zijn eerste vrouw een Inuit (Eskimo) was met de naam Navarana Mequpaluk. Ze trouwden in 1915 en zij stierf in 1921 aan de Spaanse griep. Nog meer blijft hangen de namen van de twee kinderen die zij kregen.
Een jongen: Mequsaq Avataq Igimaqssusuktoranguapaluk.
Een meisje: Pipaluk Jette Tukuminguaq Kasaluk Palika Hager.
Mooi hè? Dan is Adriaan Bontebal toch een beetje mager.
Ben ik warrig vandaag? Ik voel me niet lekker.
|
|
|
|
|
| 05-11-2010 |
| Grapjes over Jezus, alla |
Als ik dan s ochtends bij de koffie de Gids doorneem en zie dat er die avond wéér geen reet op tv is, denk ik soms: misschien moet ik toch maar digitaal gaan. Programmas op bijvoorbeeld Holland Doc 24, Geschiedenis 24 en Cultura 24 zijn meestal wél interessant - waarom ze allemaal 24 van hun achternaam heten, weet ik niet. Ook vraag ik me af waarom niet één van de analoge publieken gereserveerd is voor het soort programmas dat de 24's uitzenden. Want laten we eerlijk zijn: elk van de drie netten schijnt toegesneden te zijn op bepaalde doelgroepen, maar elk zendt ook avond aan avond voornamelijk bagger uit.
Doelgroepnetten? Zondagavond Nederland 3: Jan Smit, de zomer voorbij; reissoap waarin Jan Smit met zijn muzikale vrienden het Griekse eiland Kreta bezoekt. Vrijdagvond Nederland 1: Gewoon Jan Smit; reallifesoap over het leven van deze zanger. De vervolendammisering van het bestel. Om snel de kinderhanden te vullen.
Een schotel zou ook een idee zijn, hoewel ik er geen benul van heb wat je daarmee allemaal kan ontvangen. Tachtig kanalen porno? En ook: is het schotelsignaal analoog, digitaal of beiden? Allemaal vragen en overwegingen: weg ermee! Ik beperk me gewoon tot de analoge kabel, zolang dat nog kan. Dan kan ik wel klagen dat er geen reet op de buis te beleven valt, maar ik word ook niet in de verleiding gebracht het boze oog aan te zetten. Het antwoord op de vraag: het ligt op de bank en leest? Bontebal. En dan het liefst en bijna zonder uitzondering romans en de betere detectives. Om me aan te sluiten bij de aanbevelingstekst achterop de Nederlandse editie van het nieuwe boek van de Franse filosoof Alain Finkielkraut, Een intelligent hart (Un coeur intelligent): Hoe denk je over racisme, oorlog, ouder-kindrelaties zonder te verdwalen in lijvige filosofische werken? Het antwoord is simpel: lees een roman.
Aleid Truijens begint een artikel in de Krant over dit nieuwe boek van Finkielkraut aldus: Romans, wat hebt je eraan? De tijd dat belezenheid in brede kring gold als teken van beschaving is voorbij. Het is niet vreemd meer om een academisch opgeleide carrièretijger te horen beweren dat romans lezen zonde van zijn tijd is. Non-fictie, dat gaat nog, daar steek je immers wat van op. Bellettrie lezen, schone nutteloze letteren, dat doen vooral vrouwen, ouderen en vrijgestelden, en een enkele bezeten man die er zijn beroep van heeft gemaakt of zijn - buitenissige - hobby. Het zij zo. Als oudere, vrijgestelde en bezeten man ben ik er zeer tevreden mee dat ik van lezen hou.
Romans kunnen zeer leerzaam zijn, iets dat niet enkel opgaat voor non-fictie. Maar je moet er wel wat voor doen: zelf nadenken. Truijens zegt: Schrijvers zijn geen zieners of hogepriesters, zij vertellen verhalen. Het zijn mensen die als iedereen zoeken, slagen en falen in het leven, maar die daar wel, om met Gerard Reve te spreken muziek bij maken. Ik lees, laat bezinken en leer. Ik lees dus ik ben.
Alain Finkielkraut bespreekt negen dierbare romans. Zij vormen niets minder dan zijn morele kompas, aldus Truijens. Het zijn:
Milan Kundera - De grap
Vasili Grossman - Alles stroomt
Sebastian Haffner - Het verhaal van een Duitser
Philip Roth - The human stain
Albert Camus - De eerste man
Joseph Conrad - Lord Jim
Fjodor Dostojevski - Aantekeningen uit het ondergrondse
Henry James - Washington Square
Karen Blixen - Babettes feestmaal
Ik heb weer heel andere dierbare boeken. Het boek van dit moment? Onder IJsbergen (1981) van J. Bernlef. Een soort detective die speelt op Groenland. Ik hou veel van het werk van Bernlef.
Nieuwsgierig naar afbeeldingen van de profeet Mohammed in verschillende culturen door de eeuwen heen? Klik dan op deze link. Overigens, weet jij dat? Ben ik Fatwafähig door het plaatsen van deze link? En jij, door de link aan te klikken? Want herinner je de cartoon van de Zuid-Afrikaan Zapiro nog? Mohammed op de bank bij de psieg, verzuchtend: Other prophets have followers with a sense of humour!... Grapjes over Jezus, alla, maar over de profeet?!?
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
