 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 14-10-2010 |
 All along the bible belt |
Vandaag is de naamdag van de H. Jodocus van Padua, beschermheilige van roodharigen, patroonheilige van bruggenbouwers en tandartsen. Ik heb niet zo veel met hem.
Een aardige quizvraag, voor de fervente lezer. Wat hadden Aldous Huxley en C.S. Lewis gemeen? Morgen het antwoord.
Ik heb altijd gelijk is een roman (1951) van Willem Frederik Hermans, wie leest hem nog? Dat zou ik zelf niet durven zeggen: ik heb altijd gelijk, want ik weet, dat ik er nogal eens naast zit. Toch gebeurt het wel dat ik achteraf in het gelijk word gesteld. Zo heb ik nooit een woning willen betrekken waarvoor je huursubsidie, die tegenwoordig huurtoeslag heet, nodig zou hebben. Reden? Overheden en parlement staan erom bekend regelingen tussentijds aan te passen en daar pas ik voor. En verdomd, ik heb gelijk gekregen. Dit jaar is de huurtoeslag gedaald, volgend jaar daalt-ie verder, het jaar daarop nog verder. En dat heet dan: de sterkste schouders moeten de zwaarste lasten dragen. Ter vergelijking: in 2010 kost de huurtoeslag de overheid 2,3 miljard euri, de hypotheekrenteaftrek kostte de overheid in 2009 ruim 11 miljard euri (cijfers van VROM). Ik bedoel maar - bedenk zelf wat ik dan bedoel.
Het is niet alleen die huurtoeslag. Gerommel met de zorgtoeslag, het schappen van aftrekposten zoals invaliditeit en de aftrek voor bejaarden, enzovoorts, enzoverder. Per onderdeel gaat het niet om wereldschokkende bedragen, maar alle beetjes... Daar hoor je eigenlijk niemand over. Is er al een instantie geweest die eens heeft opgeteld hoeveel uitkeringsrukkers en andere minimumlijders er de komende jaren op achteruit gaan? Honderden euri buurvrouw, en dat trekken we niet.
Vanaf de jaren negentig is het voor onze groep alleen maar slechter geworden, veel slechter. Ik heb het al eens aangehaald en ik doe het nogmaals. Sinds begin jaren tachtig zit ik op een minimale uitkering. Handicap & gekte. Dat is een tijdlang goed te doen geweest, want ik heb niets met luxe. Een aantal jaren heb ik met mijn spaarzame levensstijl steeds wat centen opzij kunnen zetten. Dan kon ik soms een eerstehands boek kopen, een cd, twee weken per jaar naar Barcelona gaan. Dat is al een aantal jaren godsonmogelijk. Vaste lasten en katten- en mensenvoer, dat is het wel zon beetje, meer geef ik niet uit, meer kan ik niet uitgeven. Ik draai kiet als het meezit. Of ik verzekeringen heb, buiten het ziekenfonds? Waarvan dan?
Baart mij de toekomst zorgen? Dat valt mee en wel hierom. Hele volksstammen die in dezelfde financiële positie zitten bezondigen zich nog steeds aan, wat ik noem, luxe. Die hele volksstammen zullen dus eerder naar de gallemiezen gaan dan ik. Zij zullen in opstand komen en ik zal daarvan de vruchten plukken. Het is maar een theorie. Laat ik het de Verelendungstheorie noemen.
Alle media waren aanwezig, geen netwerk liet verstek gaan. Zo eindigden 33 dagen van intense male bonding met een sisser.
De roman Nemesis van Philip Roth gaat over de grote polio epidemie van begin jaren veertig. Vooral in de joodse wijk van de stad Newark, Weequahic, slaat het noodlot zwaar toe: er zijn veel doden te betreuren. Dat er doden vallen is niet gebruikelijk. Het poliovirus vernietigt zenuwcellen, waardoor verlammingen kunnen optreden. Je sterft alleen door verlamming aan de ademhalingsorganen. Mensen wisten niet hoe het virus zich verspreidt. De raarste verhalen deden de ronde, afwijkende mensen werden gemeden als de pest. De hoofdpersoon van het boek, Eugene Bucky Cantor, neemt alle schuld op zich, met desastreuze gevolgen. Nu weten we dat het virus zich verspreidt via uitwerpselen.
De laatste grote polio epidemie hier te lande was in 1956. In het totaal 2206 mensen kregen de ziekte. Hoeveel doden er zijn gevallen, en of, is mij onbekend. Waarom die epidemie in mijn geheugen staat gegrift? Een van mijn broers is er gehandicapt door geraakt. Het lullige is dat in datzelfde jaar, 1956, het poliovaccin werd ontdekt. Net te laat voor hem.
In Nederland zijn er naar schatting zon 15.000 mensen die ooit polio hebben gehad. In ernst variërend van licht griepachtige verschijningen tot vrijwel gehele verlamming. Polio is hier tegenwoordig hier vooral bekend in zwaar gristelijke kringen: all along the bible belt. Lieden die er bijbelse bezwaren tegen inentingen op nahouden en daarmee hun kinderen in de waagschaal stellen. Over een achterlijke religie gesproken. Ook antroposofen hebben er een handje van. Ik zou zeggen: uit de ouderlijke macht zetten die idioten en steriliseren.
Voor hen de woorden van Eugene Bucky Cantor: I dont know why God created polio in the first place. What was He trying to prove? That we need people on earth who are crippled?
Steeds vaker worden juweliers overvallen. Laatst viel er zelfs een dode. Naar aanleiding daarvan werd voor een nieuwsrubriek een mevrouw geïnterviewd, een klant van die zaak. Mevrouw vertelde vaste klant te zijn. Wat??? Vaste klant van een juwelier??? Affijn. De oplossing lijkt me eenvoudig en goedkoop. Die zaken hangen vol cameras. Je hebt er maar één nodig. Richt die op de volglas entree, maar houdt deze gesloten. Pas als een potentiële klant vol in beeld is geweest, in het systeem zit, laat je hem binnen. Of haar, als het een vaste klant is.
Wielerhoekje. Derde etappe van de Tour of Hainan is gewonnen door de Amerikaan Charles Bradley Huff van de ploeg Jelly Belly Presented By Kenda. Kenny van Hummel werd vijfde in dezelfde tijd; hij verloor dus in de sprint. In de top van het klassement is niets veranderd. Vandaag, het Chinese vandaag, dus ze zijn op het moment dat ik dit schrijf waarschijnlijk al over de finish, vandaag de 4e etappe van Xinglong naar Wenchang over 162,9 km. Voor renners in de bus is deze ronde een vakantiereisje.
|
|
|
|
|
| 13-10-2010 |
| De Nobelprijs voor Harry Mulisch |
De fobie van een ander is moeilijk te vatten. Sterker nog: ik heb agorafobie en zelfs ik begrijp er geen ene moer van. Maar onderschat het niet. Op straat, weg van huis, kan er zo maar een paniekaanval optreden. Dus neem ik al tijden mijn voorzorgsmaatregelen: domweg niet de deur uitgaan als ik wankel ben, en dat is vaak. Nou ja, met mooi weer zit ik voor de deur in het hofje en naar de super om de hoek wil ook nog wel lukken. Maar verder? Ho maar. Bevalt dat? Allerminst. Ik sta dan ook inmiddels op de wachtlijst voor therapie. Maar afgelopen zondag was ik het goed zat.
Nu was ik vorige week zondag al met angst en beven naar de Markthof gegaan: bloemen kopen voor mijn tuinvrouw die jarig was. Dichterbij huis zijn geen bloemen te koop. Hagenezen weten dat de Markthof niet zo ver voor mij is, maar toch. Het was voor het eerst sinds maanden dat ik er kwam. De dagen daarna ben ik weer in mijn veilige omgeving gebleven. Zondag dacht ik: ik wil zelf ook bloemen hebben. Ik hou van bloemen - bloemen houden niet van mensen, het is hun dood. Dus weer naar de Markthof, twee bosjes fresias gehaald. Thuisgekomen dacht ik: en nu door! Ik ben naar de Paleistuin gegaan met Baas en Hond, je hebt het gelezen. Op de terugweg even omgereden, langs Eduard in de Vondelstraat, tweedehands boeken. Hij was gesloten, maar er lagen mooie boeken voor heel weinig in de etalage.
De enige manier om de cirkel te doorbreken is doen.
Maandag dus weer op de fiets gestapt, echter ook op maandag komt Eduard zijn bed niet uit. Maar ik had nog een boekenbon in mijn portemonnee zitten en ik wilde graag de nieuwe Philip Roth, Nemesis. Shaggie draaien, diep ademhalen, doorbijten. Naar mijn favoriete boekhandel op het Noordeinde, Buddenbrooks: gesloten. Dan maar naar Van Stockum op het Noordeinde: verdwenen. Van Stockum in de Venestraat: verdwenen. Verwijs op het Buitenhof: verdwenen. Omdat ik toch op pad was en niet met lege handen thuis wilde komen ben ik even bij De Slegte in de Spuistraat binnengestapt. Heart beat like thunder. Daar vond ik, voor weinig, een alleraardigst boekje van George Sand: De onnozele hals (Histoire du véritable Gribouille, 1850, met tekeningen van Maurice Sand, haar zoon). Uiteindelijk kwam ik terecht bij de American Book Center, op de Poten, schuin tegenover de ingang van Nieuwspoort. Die hadden Roth in overvloed.
Er altijd voor zorgen dat je onderweg aan andere, leuke dingen denkt.
Dinsdag weer naar Eduard en verdomd, hij was geopend. Een aantal boeken gescoord voor 50 cents stuk:
Sjöwall & Wahlöö - De gesloten kamer (1972)
Robert B. Parker - Family Honor (1999)
Pieter Aspe - Het vierkant van de wraak (1995)
Nicci French - Secret Smile (2004)
Jonathan Kellerman - Over the Edge (feat. Alex Delaware, 1987)
dr. P.M. Maas - François Villon; rover, moordenaar en dichter (1961)
John Grisham - Ford County (stories, 2009)
Aldous Huxley - Gasten op Crome (Crome Yellow, 1921, zijn debuut)
En wat duurdere boeken, voor één euro stuk:
J. Bernlef - Onder ijsbergen (1981)
Anaïs Nin - Henry en June (Henry and June: From A Journal of Love: the Unexpurgated Diary of Anaïs Nin (19311932), 1986)
Abdelkader Benali - Bruiloft aan zee (1996)
Lydia Rood - Een mond vol dons (1993)
Kader Abdolah - De reis van de lege flessen (1997)
Qua lezen kan ik zo wel weer een week of twee vooruit. Maar straks eerst weer even een stukje fietsen. Later dit jaar eens het nieuwe huisje van de Boskater bezoeken. In het verre Wychen. Dat gaat lukken. De worstelaar komt boven.
Van verschillende Nobelprijswinnaars heb ik meerdere boeken, maar die zijn allemaal achteraf aangeschaft. Van Mario Vargas Llosa had ik op het tijdstip van toekenning vier romans staan. Wij, de Philip Roth liefhebbers, hopen ieder jaar dat hij eens aan de beurt komt. (De Nobelprijs voor Harry Mulisch? Get real! Nooteboom, misschien, of J. Bernlef, maar Mulisch??) Van Philip Roth heb ik er wel een paar: hij heeft nu 31 romans geschreven en na de aanschaf van Nemesis heb ik daar nu 25 van staan. Vriend P. buigt zich momenteel over mijn belastingteruggave van de laatste drie jaar. Als de tollenaars (Matteüs 9:9-12) over de brug komen, trakteer ik mezelf op de ontbrekende zes: een oude mannenhand is gauw gevuld.
Boel shit. Mark Rutte wordt verweten dat de man-vrouw verhouding nogal scheef ligt in zijn te vormen kabinet. In plaats van dat hij eerlijk zegt: daar heb ik me niet zo mee bezig gehouden of het interesseert me niet, komt hij met het kul argument: we hebben gezocht naar de beste mensen. Kom nou. Er krijgen mensen portefeuilles waarmee ze zich in het verleden nauwelijks hebben beziggehouden. En moet je een genie op een bepaald terrein zijn om er als minister de scepter over te zwaaien? Voor iedere ministerspost is een capabele vrouw te vinden. Maar je moet het wel willen. Hou me ten goede: het zal me aan mijn reet roesten hoeveel vrouwen er bij Rutte aanschuiven. Of je nou door de reu gebeten wordt of de teef.
Wikipedia. Ik heb geen lemma Adriaan Bontebal op Wikipedia aangemaakt. Dat is geen bescheidenheid en zeker geen valse: er valt gewoon niet zoveel te melden. Bovendien horen narcissen in de tuin of in een vaas.
Wielerhoekje. Oké Ralf, het was gisteren een beetje flauw. De Tour of Hainan heeft niets met Japan te maken. Hainan is een eiland in het zuidoosten van China en tevens de kleinste provincie van het land. De winnaar van de eerste etappe, Yuriy Metlushenko, is ook geen Japanner, maar een Oekraïner. De tweede etappe is inmiddels gewonnen door Valentin Iglinsky, een Kazak.
Het algemeen klassement na twee ritten:
1. Valentin Iglinskiy van Team Astana
2. Taiji Nishitani van Aisan Racing Team op 0:04
3. Johnnie Walker van Footon-Servetto op 0:06
En de Nederlanders:
37. Kenny van Hummel van Skil-Shimano op 2:24
56. Ronan van Zandbeek van Skil-Shimano op 2:30
58. Luc Hagenaars van Kuota-Indeland op 2:30
88. Emmanuel van Ruitenbeek van Kuota-Indeland op 2:30
117. Khalid Bounida van Marco Polo Cycling Team op 9:47
127. Stefan Cohnen van Team Differdange op 18:21
|
|
|
|
|
| 12-10-2010 |
| Le droit à la paresse |
(Het recht op luiheid, een boekje, pamflet, van Paul Lafargue, nota beide benen een schoonzoon van Karl Marx.)
Wat sta je hier te lummelen? Ik ben aan het vogelen. Pardon? Vogelen. Vogelspotten. Oow. Juist ja. En? En wat? Heb je al iets leuks gespot? Jawel. Over gindse heuvel... Welke? Gindse. Ja? Daar roept de koekoek zacht. Ik hoor niets. Ik zei ook: zacht. En wat zingt daar dan? Waar? Daar links. Dat: dudeljoho? 'En anders niets? Nee. Geen idee.
Gisteren een beetje dom geweest met het zoeken naar een afbeelding van het merk hond waarover Thomas Mann in zijn Baas en Hond schrijft. Zijn Bauschan is een kortharige Duitse patrijshond. Gegoogled met de Nederlandse naam en dat lukte dus niet. Maar hé, ik heb vijf jaar Duits op school gehad, vier jaar op de Mulo en een jaar op de landbouwschool. Dus gegoogled op Deutsche stichelhaar hühnerhund. Et voilà. Dit lijkt meer op de hond die Mann beschrijft, zij het dat zijn exemplaar wat verfomfaaid was.
Deutsche stichelhaar hühnerhund. Ligt dat nou aan mij? Als ik de naam hardop en kortaf uitspreek, zie ik hem meteen een kamp bewaken.
Vijf jaar Duits, vijf jaar Engels, vier jaar Frans en een half jaar Spaans; naast Nederlands lees ik slechts met grote regelmaat Engels. Noem het luiheid.
al
ten le
bui maal
naar
mee
Kom
Wie-hie-hie-le-waal
Mark is nauwelijks geïnteresseerd in vrouwen, dat zeiden we vroeger thuis al.
Wielerhoekje. Helaas moet ik beginnen met een hardgrondig: verdomme! Excusez le mot. Ik ben helemaal niet van het vloeken. Niet in of uit principe, maar komt er weinig van. Maar nu moet het: verdomme! Het komt uit mij tenen, alle vijf. Robert Gesink start zaterdag niet in de Ronde van Lombardije! Het Italiaanse Lombardije niet het Rotterdamse. Zondag is zijn vader tijdens een mountainbike-toertocht, de Bart Brentjes Challenge, zwaar ten val gekomen. Hij is met de traumahelikopter afgevoerd naar het ziekenhuis van Maastricht. Zijn toestand is heel ernstig. Het is dus begrijpelijk dat Robert naar huis is gevlogen.
Robert Gesink is juist zo lekker bezig dit seizoen. Zo won hij een maand geleden met een solo de GP Montreal, zaterdag deed hij hetzelfde in de eeuw oude Ronde van Emilië in Italië: in de steile straatjes van Luca wist hij de Ier Martin en de Italiaan Scarponi te verschalken. Hij was één van de grote kanshebbers voor aanstaande zaterdag. Het mag niet zo zijn. Dan zet ik mijn geld maar weer op Philippe Gilbert.
Voor de leek: de Ronde van Lombardije is een koers die ruim rond het Comomeer in Noord-Italië gaat.
Dan toch nog goed nieuws voor Ralf: de1e etappe van de Tour of Hainan is gewonnen door Yuriy Metlushenko. Zeg eerlijk: dat had je niet verwacht.
|
|
|
|
|
| 11-10-2010 |
| De zelfzuchtige houding van vele rijkaards |
Oké, toegegeven, het is geen eerste zin, het zijn de vier eerste zinnen. Maar evenzogoed: wat vind je hiervan?
Wanneer het schone jaargetijde zijn naam eer aandoet en het gekwinkeleer der vogels mij bijtijds heeft kunnen wekken, omdat ik de vorige dag te rechter tijd heb afgesloten, mag ik graag reeds voor de eerste maaltijd en zonder hoed een half uurtje naar buiten gaan, de laan voor het huis in of anders naar de beplanting verderop, om een paar teugen te nemen van de prille ochtendlucht en mijn aandeel in de genietingen van de pure vroegte niet geheel te verspelen voordat het werk mij in beslag neemt.
Ik laat dan, op de trap voor de huisdeur, twee fluittonen horen, grondtoon en dalende kwart, zoals de melodie begint in het tweede deel van Schuberts Onvoltooide Symfonie - een signaal dat een indruk kan wekken als was er een roepnaam van twee lettergrepen in verklankt.
Meteen daarop, als ik mijn weg vervolg in de richting van de tuinpoort, klinkt er in de verte, aanvankelijk nauwelijks hoorbaar, maar al gauw naderbij komend en duidelijker wordend, een zacht gerinkel, zoals dat wel ontstaat wanneer een politiepenning tegen het metalen beslag van een halsband aan tikt: en wanneer ik mij dan omdraai zie ik Bauschan in volle vaart om de verste hoek van het huis komen en kaarsrecht op mij afstormen alsof hij voornemens was mij omver te rennen.
Zijn onderlip krult van inspanning wat om, zodat er twee, drie van zijn onderste voortanden bloot komen en prachtig wit schitteren in de vroege zon.
Het zijn de eerste zinnen van Baas en Hond (Herr und Hund, ein Idyll, 1919) van Thomas Mann. Dat komt zo. Toen gisteren bleek dat de lente definitief was doorgebroken, wilde ik maar één ding: onderuit gezakt op een bankje in het park met een boek op schoot. Baas en Hond moest het zijn, omdat ik er toentertijd zo van had genoten en het naar mijn gevoel echt bij zon luie zondagmiddag past. De leeszaal werd de Paleistuin, achter het 'werk'paleis van jullie Hare.
(Bekijk het Wikipedia lemma van Thomas Mann. Voor het eerst in mijn lange carrière heb ik iets veranderd in een Wiki. Liever gezegd: aangevuld. Ik ben nu officieel gebruiker, want je kan niet zo maar iets veranderen. Bij de bibliografie stond bij Baas en Hond aanvankelijk alleen: (in 2003 in het Ned. vertaald door Alfred Krans). Moet je zien wat er nu staat. Want de vertaling van Pé Hawinkels is degene die ik heb. Ook weer zon weetje waar je verder niets mee opschiet.)
Grappig. Pas toen ik deze log ging schrijven, schoot mij te binnen: ik heb al eens over dit boek geschreven. Toen ik zojuist googlede en het betreffende stukje vond, 20 augustus 2007, vielen meteen twee treffende overeenkomsten op. Ook toen heb ik het op een luie zondag gelezen, ook toen moest er die dag wielrennen gekeken worden. Gisteren was dat Parijs-Tours, een prachtige wedstrijd die dit maal gewonnen werd door het Boerenleenbank warhoofd Oscar Freire. Oscarito voor intimi en voor mij. En, beste Ralf, om je dag goed te maken: Arashiro werd vijfde. Voorwaar een mooie prestatie.
Als je de naam Bauschan, de hond uit de titel dus, Google-afbeeldingt vind je deze foto. Het is niet de Bauschan van Thomas Mann. Op de foto zie je een schnauzer, een utrillo schnauzer, terwijl het origineel een kortharige Duitse patrijshond is. Daarop googlen heeft geen zin: onveranderd schakelt het systeem door naar de Drentsche patrijshond.
Nou, en met dat soort kleinigheden hou ik me vaak bezig. Ik schiet er weinig mee op, maar het voelt zo lekker. (Ik moet denken aan de Boskater en haar Noa.)
Omdat het lente is, wilde ik meteen na Mann iets romantisch lezen. Het is De molenaar van Angibault (Le meunier dAngibault, 1845) van George Sand geworden. Bovendien, gezien het huidige tijdsgewricht, hoopte zij haar lezers ervan te overtuigen, schrijft de vertaler, L. Bianchi, in zijn/haar inleiding, dat die ruwe, onontwikkelde boeren evengoed als de gecultiveerde aristocraten een zielenadel bezaten. Hun edelmoedigheid was een schrijnende aanklacht tegen de zelfzuchtige houding van vele rijkaards die meenden, dat hun aardse bezit hen tot halfgoden maakte, verheven boven elke wet. Hetgeen meteen een bruggetje is naar het volgende:
Kees van Kooten, gisteren te gast in Kunststof TV, had de Quote gekocht, het lijfblad van graaiend Nederland. Met zon ouderwets rekenmachientje was hij de Quote 500 te lijf gegaan, de lijst van 500 rijkste mensen in ons land. Ze blijken samen meer dan 500 miljard te bezitten. En dan moeten wij zweten om 18 miljard aan bezuinigingen op te hoesten!
Het Quote-lijstje van 2010 is op het web nog niet te vinden. Vorig jaar, en zeker & vast ook dit jaar, was de eerste plaats voor de familie Brenninkmeijer, oftewel C&A. Vermogen: 20,5 miljard. In miljoenen: 20.500 miljoen. Het is onbeschoft.
Naast me, aan deze kant van het glas, loopt zoiets over het raam. Die kleuren, mooi hè? Angst heb ik er niet voor, maar het gaat me te ver om hem te pakken en buiten te zetten. En doodslaan zal ik niet. In mijn tuintje zitten een aantal van deze jongens. Fascinerende wevers, een genot om zon beestje bezig te zien.
|
|
|
|
|
| 10-10-2010 |
| Trek er op uit, nu het nog kan |
Zo stiekemweg ben ik inmiddels acht jaar jonger dan mijn vader. Dat is een vreemd gevoel, lange tijd is dat negenentwintig jaar geweest. Als er een hemel is, die er natuurlijk niet is, want een verzinsel, in het leven geroepen door lieden die niet kunnen accepteren dat het na de dood over en uit is, als er een hemel is, zal hij daar zijn en zal ik hem daar straks ontmoeten. Want zo gaat de mythe: in de hemel word je herenigd met je geliefden. En ik zie ook geen reden waarom ik daar dan niet terecht zou komen. De grootste hufters worden door Rome heilig verklaard en ik ben niet eens een klein huftertje.
Hebben de instandhouders van de mythe ook een idee hóé ik hem daar zal ontmoeten. Ik bedoel in welke hoedanigheid, op welke leeftijd? Als zesenzestig-jarige, de leeftijd die hij had toen we afscheid namen? Hoe zit dat dan met zijn zusje, dat stierf toen ze een paar weken oud was en hij nog een kleuter? Hoe dan ook: ik hoop dat we weer flink wat bomen samen kunnen klaverjassen. Daar waren we goed in. En, nee pa, ik ga niet met je vissen.
Ieder zijn meug. Laatst ontmoette ik iemand die niet van lezen houdt. Ook niet van katten, ze is er zelfs een beetje bang van. Ze had net een nieuw kind gekregen. Daar hou ik dan weer niet van.
Zwijgrecht. Over de nieuwe ministersploeg wil ik het maar niet hebben. Ik kan blijven vloeken, tieren en schelden, maar er wordt toch niet naar me geluisterd. Nou, even dan, één uitzondering: Henk Kamp. Hij kijkt altijd een beetje jammer, maar vergis je niet: hij is zo link als een looien deur. De oud-minister van oorlog is beoogd minister van sociale zaken. Daar zijn we als uitkeringsrukkers en minimumlijders mooi klaar mee.
Il quattro stagioni. Als het lange termijn geheugen hapert, zoals het mijne, dat is al zolang ik het me kan herinneren, kom je ieder seizoen weer voor verrassingen te staan. Laatst dacht ik: wonderlijk. De herfst is begonnen en nu pas begint de jasmijn nieuwe blaadjes te vormen. Later realiseerde ik me dat het helemaal geen blaadjes zijn, maar bloemknoppen. Mijn Jasminum nudiflorum bloeit van oktober/november tot februari/maart. Ik heb hem ooit, jaren geleden, ik weet niet hoe lang, mijn lange termijn geheugen, enfin, jaren geleden gekocht in het arboretum van Kalmthout. Voor een grijpstuiver. Want daar betaalden we toen nog mee: grijpstuivers.
Nudiflorum? Ja, naaktbloemig. Soms staat er een potloodventer bij de plant.
|
|
|
|
|
| 09-10-2010 |
| Flauwekul over flauwekul |
Vanmorgen viel mijn oog in de Krant op een geinig berichtje. Weggemoffeld in een hoek van een pagina die ik bijna nooit lees: HNS, Het Nieuwe Schavot, een pagina die vol staat met flauwekul over sport. Nu vind ik de meeste sport al flauwekul en flauwekul over sport is dan echt te veel van het slechte. Maar toen ik de pagina snel en ongelezen wilde omslaan viel mijn oog op de woorden: Parijs-Tours. Een wielerwedstrijd die sinds 1896 jaarlijks wordt verreden. Deze najaarskoers is verschillende malen door een Nederlander gewonnen. Drie van hen wonnen twee maal: Jo de Roo (1962 en 1963), Joop Zoetemelk (1977 en 1979) en Jan Raas (1978 en 1981). Mocht de Waalse held Philippe Gilbert dit jaar meerijden, kan hij voor de derde maal op rij winnen. Morgen dus en den Bels zendt het uit.
Het berichtje. Verslagje van een bezoek aan het Archief der Sporten. Conservator Cock S. Flinkevleugel leidt rond. In een fietsenrek staat de fiets waarop Cors van de Zilvervleut in 1921 18de werd in Parijs-Tours. Die 18de plek was geen tegenvaller, maar een wonder. Cors was namelijk aan één oog blind, rookte twee pakjes per dag, had een alcoholprobleem en was twintig kilo te zwaar. Bovendien trainde hij nooit. Het archief is ook in bezit van zijn glazen oog.
Hoe dat resultaat dan mogelijk was, vroeg de verslaggever. Nou, Cors was bezig te promoveren in de biochemische wetenschap. Hij gebruikte zichzelf als proefdier, if you know what I mean. Wink, wink, say no more. Hij is de geschiedenis ingegaan als vader van de moderne dope. Hij won, zo sluit Flinkevleugel af, in 1939 de Nobelprijs voor de Chemie. Een aardige anekdote, maar er zijn naslagwerken en er is Google.
Geen van mijn naslagwerken noch Google heeft ooit van Cors van de Zilvervleut gehoord. De naam Van de Zilvervleut bestaat wel, maar veel Googlewaardigs hebben de familieleden niet gepresteerd. En de Nobelprijs voor de Scheikunde 1939? Die werd gewonnen door de Duitser Adolf Butenandt en de Joegoslaaf (Bosnië-Herzegowina) Lavoslav Ruzička, voor hun verdiensten op het gebied van de geslachtshormonen.
Weer een weetje waar je verder niets mee opschiet, maar ik heb wel even de spotlight gericht op Parijs-Tours. Een mooie koers. Morgenmiddag op den Bels.
Naar aanleiding van de opmerking gisteren: Iedereen wil graag oud worden, maar niemand wil het zijn. schreef vriend B.: Het is een hele mooie! Je zou hem zelf verzonnen willen hebben. Ik kende 'm nog niet. Terwijl ik me steeds vaker realiseer dat ik op de fiets ook op weg ben naar Ispahaan... Kijk, dat vind ik nou weer een mooie; vriend B. en ik maken er een gewoonte van elkaar veren in de reet te stoppen. Het komt, zoals je weet, van het gedicht De tuinman en de dood van P.N. van Eyck (1887-1954), vader van de architect Aldo van Eyck:
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -
Van middag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."
Overigens: hij plagieerde hiermee een gedicht van de Franse kunstenaar - en leeftijdgenoot - Jean Cocteau (1889 -1963) uit diens roman Le Grand Écart. Nog zo'n zinloos weetje.
|
|
|
|
|
| 08-10-2010 |
| Kamerling-Vargas Llosa: 10-1 |
De ouderdom komt met gebreken. Je kent het wel, of hebt ervan gehoord. Iedereen wil graag oud worden, maar niemand wil het zijn. En terecht:
De jaren verstrijken en in plaats van dat ze iets toevoegen aan ons leven, nemen ze het weinige dat we hebben van ons af. Het is altijd hetzelfde liedje, lange tijd verlangen we met heel ons hart naar iets, en als we het dan eindelijk hebben bereikt, is het te laat of valt het tegen of moeten we vaststellen dat we er eigenlijk helemaal niet zo vurig naar verlangden. Al onze dromen blijken onbeduidend wanneer ze werkelijkheid worden. Maar als we iets verliezen zijn we ontroostbaar. Zo is het leven. Eduardo Mendoza, Blijspel in Barcelona (Una comedia legera, 1996).
Dan ben je oud, dat wil zeggen, nog ouder dan ik, en dan word je meer afhankelijk van hulp. Dan is daar als de letterlijke duvel uit een doosje: een regering Rutte. Hoewel een opgebouwd pensioen tegenwoordig ook geen enkele zekerheid meer biedt, zijn er mensen die praktisch alleen van hun AOW rond moeten komen. Dat niet alleen. Het lichaam begint steeds meer tegen te sputteren, je kan steeds minder zelf. Maar er moet bezuinigd worden en waar haalt een rechtgeaarde VVD-er dat geld? Voornamelijk bij de grootste groepen en die hebben toevallig het minst te makken. Ja, ja, er is beloofd dat er extra handen aan het bed komen. Maar de zorgtoeslag gaat omlaag, op de AWBZ en het persoonsgebonden budget wordt bezuinigd, het basispakket wordt verder uitgekleed. De benodigde zorg kan je van je eigen armoedje betalen.
Hoeveel een AOW-uitkering op het moment bedraagt? Voor een alleenstaande is dat 982,59, mét heffingskorting. Dan moet je wel zo bij de tijd zijn om die korting aan te vragen, anders zit je op 818,93. Een vetpot, nietwaar? Daar kan nog wel iets van af. Er is blijkbaar wel geld om een extra JSF-testtoestel aan te schaffen.
Blijspel in Barcelona is een vervolg op de roman De stad der wonderen (La ciudad de los prodigios, 1986) een kroniek van het Barcelona tussen de twee wereldtentoonstellingen van 1888 en 1929. Enig googlen vertelde me de tijd waarin deze tweede roman zich afspeelt. De hoofdpersoon, Carlos Prullàs, leest namelijk regelmatig de berichten in de kant (La Vanguardia) over het proces in Neurenberg tegen Alfried Krupp (in de vertaling abusievelijk Alfred genoemd.) Krupp stond in 1947/1948 voor de rechters. Net als andere pijlers van de Duitse economie, zoals Siemens en Thyssen, hadden de Kruppfabrieken enthousiast hun schouders gezet onder Hitlers oorlogsindustrie. En hoe. Volgens een schatting had Alfried Krupp bijna 98.000 dwangarbeiders voor zich werken, waaronder veel joden uit concentratiekampen. Sterker nog: hij had 138 privé kampen, waaronder zelfs één speciaal voor kinderen.
De aanklachten tegen het beest luidden: - Misdaden tegen de vrede, - Deelname aan plundering en roof in de bezette gebieden in Frankrijk en Nederland, - De deportatie, uitbuiting en misbruik van slavenarbeid en het onwettig inzetten van krijgsgevangenen voor de wapenindustrie, - Samenzwering. Hij kwam er in mijn ogen vanaf met een milde straf: twaalf jaar gevangenis en verbeurdverklaring van zijn gehele vermogen. In het door de communisten bezette Oost-Duitsland is dat vermogen inderdaad ingenomen, in West-Duitsland is die straf later teruggedraaid. En twaalf jaar gevangenisstraf? Na tweeënhalf jaar vastgezeten te hebben kreeg hij amnestie. De economie moest immers voort! Das Land des Wirtschaftwunder.
Gisteren stonden alle Journaals uitgebreid stil bij de dood van acteur Antonie Kamerling. Ik zie alleen de Journaals op de publieken, op de commerciëlen zal de aandacht nog uitgebreider zijn geweest. GTST of de films Ik ook van jou en Een kleine blonde dood, heb ik nooit gezien, maar Antonie zal een goed acteur en aimabel mens zijn geweest. Ik neem het zo maar aan. Maar dan nog. Waar zijn de verhoudingen? Tien minuten Kamerling in het Journaal van zes uur, nog geen minuut aandacht voor de Peruaan Mario Vargas Llosa, die de Nobelprijs voor de literatuur heeft gewonnen.
Ik ben niet voornemens me alsnog onder te dompelen in de acteerprestaties van Antonie Kamerling, ze interesseren me niet. Maar hoogstwaarschijnlijk trek ik, als ik deze Mendoza uit heb, een boek van Vargas Llosa van de plank: er staan er vier.
|
|
|
|
|
| 06-10-2010 |
| Des duivels hoofdkussen |
Er wordt veel gesproken over wachtwoorden de laatste dagen. Ik ben ervan overtuigd dat je door redeneren niet achter mijn wachtwoord kan komen. Nee, het is niet de naam van een van mijn katten. Die beesten moesten nog geboren worden toen ik mijn wachtwoord aanschafte. Is het helemaal niet te achterhalen? Tuurlijk wel, ga maar snuffelen op mijn harde schijf. Daarom bankier ik niet via internet.
Pastoor Van Rijn van het huiskamerkerkje in de Oog in t Zeilstraat zou landelijke bekendheid kunnen genieten, wereldfaam, ware het niet dat Van Rijn alle publiciteit schuwt en een zeer bescheiden mens is.
Zelfs als hij zich voorstelt, haast hij zich te verklaren: Geen familie van hoor. Volgt op zijn mededeling een glazige blik, dan voegt hij eraan toe: Van Rembrandt, u weet wel, de schilder. Want Van Rijn stamt uit een Westlands tuindersgeslacht, terwijl de molenaarszoon uit Leiden kwam.
In Haagse katholieke kringen is Van Rijn wel degelijk bekend. Hij is namelijk duivelbanner, exorcist, met opmerkelijke resultaten.
En toch, vertrouwde hij me ooit toe, doe ik het precies als ieder ander, op de gebruikelijke, sacramentale wijze: door middel van gebeden, handoplegging en besprenkeling met wijwater.
Duivelbanner word je niet zo maar, daarvoor is toestemming nodig van de kerkelijke overheid. Die heeft Van Rijn dan ook gekregen, in 1989. Nog geen twee jaar later wilde dezelfde overheid hem, geschrokken, die toestemming weer ontnemen.
Maar toen men er de oude geschriften op nasloeg, bleek dat onmogelijk. Voor het exorcisme-brevet geldt, net als voor heilig- en zaligverklaringen: eens gegeven, blijft gegeven. Toch zit de kerk vreselijk in de maag met de pastoor en ook de wereldlijke overheid zet grote vraagtekens bij Van Rijns praktijken.
Zoals gezegd: hij boekt opmerkelijke resultaten. Ruim 90% van zijn pogingen resulteren in een daadwerkelijke uitbanning. En daar zit hem nou net de kneep. De duivels die de pastoor uitdrijft materialiseren zich steevast als puisterige pubers van tegen de twintig. Echt: na iedere geslaagde uitdrijving staat er weer zon rot joch in de kamer.
Waar de autoriteiten problemen mee hebben, is de manier waarop Van Rijn zich van dit tuig ontdoet. Hij schopt ze de straat op, maar, menslievend als hij is, niet met lege handen. Hij geeft ze een zakje pillen (XTC, speed, Rohypnol), een kratje bier en een seizoenkaart voor ADO.
|
|
|
|
|
| 04-10-2010 |
| Werelddierendag |
Om mijn katten niet uit evenwicht te brengen, sla ik ze ook op dierendag.
Met de groeten van: Wausje, Kim, Skitty, Kat, Hanks en Balzac. En Adriaan, dwz: hij die de blikken openmaakt.
|
|
|
|
|
| 03-10-2010 |
| Kop in het zand en wormen vreten |
Mijn kat Kat is de kleindochter van Wausje. Dat weten de twee niet, katten zijn zich niet bewust van familieverbanden. In de weken na de geboorte weten ze waar ze kunnen lurken, maar eenmaal van de tiet gaat ieder zijns of haars weegs. Zo weet ik bijna zeker dat zich het resultaat van incest binnen mijn roedel van zes bevindt. Dat stamt uit de tijd dat Kim (♂) nog niet geholpen was. Hij sprong op alles dat bewoog. Mijn fout, ik weet het. Ongetwijfeld heeft hij in zijn wilde periode een of meerdere keren in familiekring raak geschoten. Als ik bijvoorbeeld naar het platte aangezicht van Balzac kijk heb ik sterk het idee dat het een dochter van de schoft is. Ex-schoft moet ik zeggen, want tegenwoordig is Kim een droppie.
Kat is gek op Wausje. Als Kat de kamer binnenkomt en ze ontdekt haar, schuifelt ze er kirrend op af. Het liefst schurkt ze zich tegen haar aan. Wausje is daar niet altijd van gediend. Dat vind ik dan zo triest. Maar wat doe je eraan?
Canvas is begonnen met Stieg Larssons Millennium Trilogie. Ze programmeren de drie films als zesdelige reeks en gisteravond was dus de eerste uitzending. Het eerste deel van Män som hatar kvinnor, Mannen die vrouwen haten. De drie dikke boeken heb ik tweemaal gelezen. Meestal heb ik moeite met de verfilming van een boek dat ik ken. Het ziet er toch altijd anders uit dan je je had voorgesteld. Maar deze poging van Niels Arden Oplev vind ik tot nu toe uitstekend geslaagd. Dat komt vooral door Noomi Rapace, die een prachtige Lisbeth Salander neerzet. Tijdens het lezen van de Millennium Trilogie werd ik een beetje verliefd op Lisbeth. Zoiets gebeurt soms, het heeft geen gevolgen voor mijn dagelijks leven.
De reeks is dus een aanrader. Ongetwijfeld begint de uitzending van komende zaterdag met een stuk: wat vooraf ging. Dus je kan zo inprikken.
In de Krant van zaterdag een uitgebreide reportage over Rienst Wolbers uit Minnertsga, Friesland. Rients is niet meer. Onlangs werd hij op zijn bed gevonden, hij was al vier jaar dood. Nee, nee, het was geen alleenstaande man die eenzaam in zijn huisje verpieterde. Hij woonde er samen met twee broers en twee zussen. Vier jaar geleden mompelde hij dat hij geen trek had in eten en is naar boven gegaan. Geen van zijn broers en zussen is blijkbaar op het idee gekomen even te gaan kijken hoe het met hem ging. Vier jaar lang niet. Ze hangen een eigen vorm van christendom aan. Nou, dan weet je het wel.
Het zet me aan het denken. Al enkele malen is er hier in het hofje iemand dood thuis aangetroffen. Eén buurman werd vrij snel gevonden: hij had geen gordijnen of vitrages en een buurvrouw zag hem in de huiskamer liggen. Anders is dat gelopen met buurman K. Een beetje vervelende man: je was altijd blij als je hem kon passeren zonder dat hij een klaagverhaal van een uur tegen je afstak. Bij K. zat alles altijd potdicht. Enfin, hij is gevonden toen de postbode een penetrante geur door de brievenbus rook.
Een paar huisjes verder woont M., de buurman die nog weleens keihard Hazes door de hof wil laten schallen. Al enige tijd heb ik die kutmuziek niet meer gehoord. Op zijn raam hangt al langer dan een week een briefje: ik kan momenteel geen bezoek ontvangen. Zou hij? Nu kan M. hem flink raken. Alleen maar bier, maar in grote hoeveelheden. Als hij op de dranktrein zit, vreet hij soms dagenlang niet. Dat lijkt me niet gezond. Dan toch. Zeker éénmaal per week komt er een vriendin bij hem langs die allerlei klusjes voor hem doet en hem, indien nodig, een maaltijd voorzet. Als die... dan zou ze hem allang gevonden moeten hebben. Ach, misschien zit hij in de detox. Zou heel goed kunnen.
Dagen dood in huis liggen, zou dat met mij kunnen gebeuren? Zo maar. Soms zie ik enkele dagen achter elkaar niemand, maar ik heb ook wel buien dat ik me afgesloten hou. Niet bloggen, geen telefoon opnemen. Ja maar, zul je zeggen, dan gaan de katten toch wel mauwen? Dat is relatief. Buren zullen er niet vreemd van opkijken als de katten bij hen de bakken leeg komen vreten: dat doen ze nu ook al regelmatig. Net zo goed als de katten van de buren bij mij komen struinen. Dus ja, het zou zo maar kunnen gebeuren. Is dat erg? Voor mij niet, als ik eenmaal dood ben. Het is vervelend voor degene die me vindt. Laat ik het maar over iets anders hebben.
Het CDA. Had je nou echt gedacht dat het congres tegen samenwerking met de PVV zou stemmen? Nee toch. Al was het alleen maar dat er stromingen binnen het christendom zijn die menen dat alle wettig gezag door god gegeven is en dus gehoorzaamd dient te worden. Ik dacht dat dit waandenkbeeld vooral in gereformeerde kring heerst. Het was in elk geval zo binnen de oude ARP. In WOII liep dat uit op collaboratie: ook het Duitse gezag was gezag en dus door god gegeven. Later is dit nog aangevoerd als verzachtende omstandigheid. Dus als het gezag een samenwerking wil met een onwelriekende partij, dan heb je je er maar naar te voegen.
Het congres heeft dus ingestemd met samenwerking met Gekke Geert. Die, zo begreep ik uit het Journaal, wil komen tot een internationale beweging: Geerts Verbond van Islamofoben. Mijn voornemen voor de rest van het jaar en het nieuwe jaar: CDA, VVD en PVV verder dood zwijgen. Niet meer aan ergeren. Dat is beter voor mijn nachtrust. Kop in het zand en wormen vreten.
PS Nog even over aangetroffen doden. In de serie Taggart vond DCI Matt Burke gisteren zijn vader aan. De man zat al meer dan een week dood in zijn stoel. Sectie wees uit dat hij een hoge concentratie heroïne in zijn bloed had. Moord, concludeerde Burke. Burkes vader was lid van een clubje oudjes dat iedere dag met elkaar lunchte. Lunch club heette de aflevering dan ook. Het bleek dat zijn vader de derde merkwaardige dode binnen dat clubje was. Een aardige grap: toen Burke één van de oudjes, die Alzheimer had, ondervroeg, liet deze zich ontvallen: Je vader? Ja, die heb ik gedood. Burke wuifde dat weg, maar het bleek waar te zijn. De oudjes bleken onderling de afspraak gemaakt te hebben, dat ze elkaar een pijnlijke lijdensweg naar het einde zouden helpen voorkomen. Wie aangaf eruit te willen stappen, werd daarbij door één van de anderen, in aanwezigheid van alle anderen, geholpen. Met een overdosis heroïne. Er is iets voor te zeggen.
|
|
|
|
|
| 01-10-2010 |
| Oom agent |
Gaat het er dan echt komen, het bruine kabinet? Ja, het gaat er echt komen. Maar hé, dan mag er wel weer gerookt worden in kleine kroegen. En dat terwijl er sprake van was dat er ook in de openlucht geen peuk meer mag worden opgestoken. Tel uw zegeningen.
Er is nog zoveel dat ik zou willen doen voordat mijn resten in de oven worden geschoven. Procuratiehouden of virtueel in het geel rijden. Een voordracht doen op de Stompwijkse Paardendagen.
Tot op zeer hoge leeftijd, zeker tot mijn twintigste, wilde ik als iedere gezonde jongen politieman worden. Meer nog dan brandweerman of postbode. Toen ik echter hoorde dat ze zich aan bepaalde regels dienden te houden - daar had ik nooit iets van gemerkt - verging mij de lust en ben ik gaan schrijven.
Niet meer vandaag? Niet meer vandaag.
|
|
|
|
|
| 30-09-2010 |
| Dan krijg ik vlinders in mijn buik |
De vlinderboom
wordt hij genoemd
de Buddleia
Niet vanwege vorm
of bloemen
maar vanwege
zijn kleurrijke bezoekers
Hordes
roedels
meutes
vlinders
fladderen rond
de struik
als hij, in augustus
in bloei staat
Steeds
als ik
er een tegenkom
blijf ik
even staan
met open mond
Als ik er tenslotte
mijn buik vol van heb
vlied ik hene
zo lichtvoetig als
voor een ongetrainde
maar mogelijk is
En in weerwil
tot de tijd
van het jaar
zing ik:
het is lente
pluk mij
|
|
|
|
|
| 29-09-2010 |
| Het congres danst... |
De. Meisjes van plezier. Die. Tierelierelier. Die. Tierelieretombe.
Ik heb niets
tegen kinderen
maar dan moeten het
ook echt ukkies zijn
Hoe kleiner het grut
hoe liever het me is
en onder een ander dak
Op vijfhonderd meter afstand
vind ik ze prachtig
fröbelen ze op
een kilometer of verder
begin ik echt te genieten
Wanneer ze echter
te dichtbij komen
krijg ik de kriebels
Als ik kleine kinderen
met elkaar
zie vechten
maar vooral ook
het gejengel hoor
dan wens ik
dat ze een stuk
sterker zouden zijn
En wapens
wisten te gebruiken
|
|
|
|
|
| 28-09-2010 |
| Een wakkere kijk op de samenleving |
Voor de deur en onder het keukenraam bloeien drie herfsttijlozen. Eigenlijk vind ik het maar lelijkerds. Een soort krokussen op een veel te lange steel. Maar het zijn bloemen en ik hou van bloemen: ik omhels ze met duizend armen.
De Krant kopt vanmorgen op de voorpagina: Kabinet-Rutte zo goed als rond. Nu heb ik al 35 jaar een abonnement, dus ik heb een dikke huid gekregen. Ik kan wel iets hebben bij mijn eerste bakkie koffie. Maar toch komt zoiets hard aan. Nu verwacht ik niet dat Rutte lang stand zal houden, maar ook in korte tijd kan het bruine kabinet veel leed aan richten. Dat zal het ook doen. Afgelopen zaterdag in dezelfde Krant een interview met de nummer twee van de PVV: Kamerlid Martin Bosma. Als het aan hem ligt worden de geschiedenisboekjes herschreven. Lusten de honden hier brood van?
Bij links kom je heel veel de gedachte tegen: wij zijn goed want wij zijn niet rechts. Rechts is Hitler. Ik hoor al dertig jaar dat extreem-rechts in opkomst is. Mijn stelling is dat extreem-rechts helemaal niet bestaat. Wat ze extreem-rechts noemen, is gewoon een vorm van socialisme: nationaal-socialisme.
Het nationaal-socialisme is een vorm van socialisme en daarmee een linkse stroming. Hoe simpel kunnen gedachten gaan. Wat raad je ons aan, beste Martin. Zullen we en masse op jouw partij gaan stemmen? Nou ja, partij?
Als je kijkt naar de ideeën zijn wij een saaie, burgerlijke, Hollandse partij. We zijn cultureel conservatief, we staan kritisch tegenover de islam en de massa-immigratie, we zijn voor veiligheid, we willen de verzorgingsstaat handhaven. Dat lijkt me allemaal mainstream. Soms is de manier waarop we aan de weg timmeren misschien een beetje controversieel.
Nu woon ik dertig jaar in de Schilderswijk, in PVV-termen een no-go area, maar de roep om meer blauw op straat is nooit in me opgekomen. Maar weet je. Anderhalf miljoen mensen hebben op Wilders gestemd. En je kent de stelling: de kiezer heeft altijd gelijk. Misschien zit ik er wel naast. Misschien zou ik na al die tijd eens van ochtendkrant moeten veranderen en me op de Telegrof abonneren. Om een wakkere kijk op de samenleving te krijgen.
Heb ik ooit een kinderwens gehad? Nooit. In tegendeel. Al op zeer jonge leeftijd wist ik dat ik er nooit aan zou beginnen: de niet geboren kinderen zullen mij daar dankbaar voor zijn. Want niet alleen wil ik ze niet, ik ben er ook totaal ongeschikt voor. Vaak vertoef ik niet in het hier en nu. Voor de katten is dat niet erg, die amuseren zich wel met elkaar. Maar voor kinderen kan het desastreus zijn. Je moet er altijd voor ze zijn, ook al denken veel ouders daar blijkbaar anders over. Steeds merk ik dat mijn keuze geen verkeerde keuze is geweest:
Wanneer je
op een zaterdagmiddag
die stellen ziet lopen
die met een
maandagochtend gezicht
een wagen kindervlees
voortduwen
dan is het toch
schier onmogelijk
je voor te stellen
dat er ooit
een moment
van heftige passie
aan ten grondslag
heeft gelegen
Wielernieuws? In een notendop, geplukt van De Wielersite:
Cornu: 'Top tien in WK-tijdrit zou mooi zijn'
Cavendish schrikt: 'WK-omloop is te zwaar'
Rik Verbrugghe ruilt Quick-Step in voor BMC
Gilbert: 'Pipo ge-sms't dat hij koers moet maken'
Voor de leek: Pipo is de Italiaanse renner Filippo Pozzato. En waar gaat dit voornamelijk over? Over de wereldkampioenschappen wielrennen die morgen van start gaan. In Australië. Nee, natuurlijk hoor je daar nauwelijks iets over. Alles draait immers rond het voetballen. Ook vanavond is Nederland 3 weer helemaal ingeruimd voor de Amsterdam Losers. Gaat Paul de Leeuw dan wel door? Heb je die nieuwe show van hem al gezien? Ik wel, zeker een kwartier, dat was genoeg.
|
|
|
|
|
| 27-09-2010 |
| Het zijn de dingen die het doen |
Een dagje ziekenhuis. Dan hoor ik later van de huisarts of de fotos zijn gelukt. Het inspireert me tot
De film
Le diable au corps
gaat over een
studentenvereniging
Het Leidse Minerva
dacht ik
Daar is dan
de duivel
ingeslopen
Min of meer
figuurlijk
Niet één duivel
te midden
van het studentenvolk
maar het
duivel-zijn
als groep
Ik kwam ze naderhand
zelf tegen
op de Lange Mare
zingend
lallend
pissend
Als ze eens echt
van zichzelf
wilden kotsen
proclameerden ze
zich solidair
met de arbeider
|
|
|
|
|
| 26-09-2010 |
| Zo, lelijke punk! |
Wie zich aan symbolen bezondigt zal erdoor gestraft worden. En wie bezondigt zich niet aan symbolen? Symbolen zetten Das Militär in beweging: God, vlag en vaderland. De vlag kan desgewenst vervangen worden door vorstin. Dan krijg je kromme redeneringen als: we strijden in Afghanistan om óns land te verdedigen. Geen militair die na de lange vlucht vanuit Nederland op het idee komt: dit ligt toch wel heel ver van het vaderland. Nu hebben de Taliban zeer moderne wapens, ooit gekregen van de Amerikanen voor hun strijd tegen de Russen, maar zulke lange afstandsraketten hebben ze niet. (Ja ja, de Nederlandse militairen worden daar bestookt met wapens die met gulle hand door de Amerikanen zijn uitgedeeld. Met zulke vrienden heb je geen vijand nodig.)
Mohammed B. en Osama bin Laden als symbolen van de islam. En dat Rutte, Verhagen en Wilders dan symbool staan voor ons land, of misschien voor het gristendom als geheel. Het levert onfrisse praktijken op. Waarom staan jongetjes te dringen om een baan te vinden binnen Das Militär? De volgende analyse vind ik verrassend, maar niet onmogelijk:
(...) het kind heeft een dwingende behoefte aan speelgoed in de vorm van geweren, zwaarden, kanonnen en pantserwagens, of loden soldaatjes en allerhande moordenaarswerktuigen. Men zal zeggen dat hij slechts de grote mensen nadoet, maar ik vraag me nu juist af of niet het omgekeerde het geval is, want tenslotte trekt de volwassene minder vaak ten oorlog dan dat hij naar zijn werkplaats of kantoor gaat. Ik vraag me af of de oorlog niet uitbreekt met het enige doel om de volwassene in de gelegenheid te stellen zich opnieuw kind te voelen, met opluchting terug te vallen tot aan de leeftijd van speelgoedgeweren en loden soldaatjes. Moe van zijn beslommeringen als bureauchef, als echtgenoot en als vader, legt de gemobiliseerde al zijn functies en hoedanigheden af en amuseert zich, vrij en onbezorgd nu, tussen kameraden van zijn leeftijd met het manoeuvreren van kanonnen, pantserwagens en vliegtuigen, die niets anders zijn dan de vergrote kopie van het speelgoed uit zijn kinderjaren. Michel Fournier, De Elzenkoning (Le Roi des Aulnes, 1970) bij monde van Abel Tiffauges in zijn Sinister Dagboek. Het citaat in het begin komt uit hetzelfde boek, zij het niet bij monde van Tiffauges.
Deze redenering verklaart niet waarom er tegenwoordig veel meisjes, vrouwen ook, in het leger gaan. Om maar niet te spreken van homos die er hun plek opeisen. Iemand die als kind met poppen heeft gespeeld zie ik, deze lijn volgend, toch eerder in de prostitutie of de vrouwenhandel belanden. Maar misschien ga ik nu wat te ver. Vinden die jongetjes, laat ik me beperken tot de jongetjes, bij Das Militär ook wat zij zoeken? Fournier/Tiffauges:
Het tragische is dat deze terugval mislukt. De volwassene neemt het speelgoed van het kind weer op, maar hij heeft niet meer het instinct voor het spel en de scheppende fantasie die deze voorwerpen hun oorspronkelijke zin gaf. In zijn grove handen nemen ze de monsterlijke afmetingen aan van kwaadaardige gezwellen die het vlees en het bloed verslinden. De bloedige ernst van de volwassene heeft de plaats ingenomen van de speelse echtheid van het kind waarvan hij de naäper, dat wil zeggen het geïnverteerde beeld is.
Militairen kunnen en zullen weliswaar groot leed veroorzaken, maar het zijn eigenlijk heel trieste figuren. Hier in deze stad, de stad der steden, lopen veel militairen met hoge rangen gewoon in het wild rond. Vanwege de aanwezigheid van het Ministerie van Oorlog en andere instanties. In het verleden deed ik het wel. Dan kwam ik zon figuur tegen, zwaar behangen met vierdaagse medailles, en dan beet ik hem toe: Zo, lelijke punk! Dat vinden ze niet leuk. In hetzelfde kader nog eens een verhaaltje uit mijn onvolprezen bundel Charmante Jongen, Sportief Tiep (nog altijd gratis af te halen):
Wat is in de binnenstad uiteindelijk de beste rijrichting voor een fietser? Uit, gewoon uit. Ik bedoel: de stad uit. Met een paar pedaalslagen zit je al in het Haagse Bos. Laten we het ambtenarenkorps op onze blote knietjes danken dat dit groen nog niet voor de bijl is gegaan. Nog niet: de kantoren in de omgeving schreeuwen om parkeerplaatsen.
Niet te hard rijden in het bos, pasterop. De honden lopen los, potloodventers springen voor je wielen en peuters doen hun eerste stapjes op de fietspaden. In het tweede deel, dat je bereikt als je zonder ongelukken de Laan van Nieuw Oost-Indië bent overgestoken, kom je langs het woonhuis van jullie Hare. Ze heeft ook een werkpaleis, Noordeinde, maar wat ze daar doet? Zelfs Joost tast in het duister. Stap bij dat woonhuis, Huis ten Bosch, even af. Vraag de dienstdoende marechaussee achter het hek: Moet je daar nou veel voor leren, om de hele dag de spijlen van het hek te tellen? Tien tegen één dat je als antwoord krijgt: Rot op! Bij mooi weer komt Bontebal dat iedere dag vragen.
Er zijn uniformgeile mannen die zelfs niet capabel genoeg zijn om de godganse dag aan een hek te lummelen. Die vinden emplooi bij bewakingsdiensten.
Den Bels is met een nieuwe Engelse misdaadserie, Luther, begonnen. Slechts zes afleveringen, maar dat is toch vijf weken genieten. Over de geniale, maar tegelijkertijd schimmige detective John Luther. De titelrol wordt gespeeld door Idris Elba, die bekend is geworden als Stringer Bell in de serie The Wire. Het zijn geen zes losse afleveringen, maar het is één verhaal. Toch denk ik dat je aanstaande zaterdag gewoon kan inpikken. De essentie van wat er tot nu toe is gebeurd? Een echtpaar én hun hond zijn vermoord, doodgeschoten. De dochter vindt de lichamen en belt de politie. Al snel heeft Luther in de peiling dat de dochter zelf de moorden heeft gepleegd. Zij heeft een narcistische persoonlijkheid en meent zichzelf geniaal. Ze daagt hem uit: bewijs het maar.
Uit de Gids: Luther is hyperintelligent, ongeduldig, eigengereid, zo wars van autoriteit dat het grenst aan insubordinatie, in wezen wanhopig door het verlies van zijn vrouw, en op de rand van moreel faillissement. Het kan hem, anders gezegd, geen donder meer schelen, nu hij haar niet meer heeft; het enige dat hem gaande houdt is zijn beroepseer als detective en de drang om de dader te vinden. Die dader, Alice Morgan, wordt overigens gespeeld door Ruth Wilson, die ik me nog herinner in haar rol als Jane Eyre in het gelijknamige kostuumdrama. Ze heeft een typische, niet onflatteuze mond.
Boek van dit moment? Na Fournier heb ik Michel Houellebecq weer eens ter hand genomen: het heftige Elementaire Deeltjes (Les Particules élémentaires, 1998).
Wielerhoekje. De Gids kondigt voor vanmiddag op Eén de Ronde van Spanje aan. De etappe van San Sebastián de los Reyes naar Madrid. Ik weet de uitslag al: Marc Cavendish. Maar alle gekheid op een stokje: het veldseizoen is nu echt van start gegaan. Gisteren werd de cross van Harderwijk gereden. Uitslag:1. Dieter Vanthourenhout (B), 2. Tom Van Den Bosch (B) en 3. Patrick van Leeuwen (NL). Dieter is de broer van Sven. De grote kanonnen ontbraken op het appèl: genoemde Sven Vanthourenhout, Sven Nijs, Niels Albert en mijn favoriet Zdenek Stybar. Dat zal vanmiddag anders zijn:
Om 15:45 op Canvas een verslag van de GP van Neerpelt. Er wordt ook nog op de weg gekoerst: om 17:15 ook op Canvas een verslag van de Omloop van het Houtland.
|
|
|
|
|
| 25-09-2010 |
| Bruin |
Een nieuw kabinet is bijna in elkaar getimmerd: dinsdag of woensdag hoopt het gajes de ploeg voor te stellen. Tot mijn verbazing wordt er steeds gesproken over het kabinet Bruin 1. Bij Bruin kan ik me wel iets voorstellen, maar 1? Dat rangnummer suggereert dat er meer zullen volgen: Bruin 2, Bruin 3. Waar de politieke koffiedikkijkers die wijsheid vandaan halen mag Joost weten. Zelfs als er straks een Bruin 2 en misschien wel een Bruin 3 volgt, is de term Bruin 1 nog volkomen misplaatst. Neem bijvoorbeeld Hare, jullie majesteit. In adellijke kringen is het gebruikelijk kinderen te vernoemen, zodat je bijvoorbeeld bij de Oranjes een hele reeks Willems kreeg. De geschiedenis geeft er dan rangnummers aan. Maar je spreekt momenteel zeer beslist niet over koningin Beatrix 1, domweg omdat je niet kan weten of zij het begin van een reeks is.
Een gedicht? Welja, het is zaterdag. Het heet Herfst:
Het is herfst
de vogeltrek
is weer begonnen
Bij duizenden komen de
klimatologische vluchtelingen
ons land binnen
hoog door de lucht
zich daarmee aan elke
controle onttrekkend
En ieder vogeltje
zingt ook nog eens
zoals het gebekt is
Daar hoor je Geert niet over
Joost, hij kwam weer eens langs in de eerste alinea. Lang heb ik gedacht dat betreffende Joost de Amsterdamse kousenhandelaar en schrijver Joost van den Vondel was. Wie kent niet zijn Hymnus ofte Lofgesangh over de wijdberoemde scheepvaert der Vereenigde Nederlanden uit 1613? Renaissancist en rederijker, zon man moet wel veel weten. Maar niets is minder waar.
In de uitdrukking 'Joost mag het weten' is Joost niet de persoonsnaam, maar een benaming voor de duivel. Deze benaming gaat terug op het Javaanse woord joos, zo vermelden het Groot Uitdrukkingenwoordenboek van Van Dale (2006) en het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT, deel VIII, 1926). Dit joos was een aanduiding voor een Chinese godheid of de afbeelding daarvan. Het door de Hollanders op Java gehoorde joos (waarvan zij joosje en joost maakten) - aldus het WNT - is een verkorting van dejos, dat is ontleend aan het Portugese deus 'god'. Later werd joos in verband gebracht met de al bestaande voornaam Joost. Ook F.A. Stoett (Nederlandsche spreekwoorden, spreekwijzen, uitdrukkingen en gezegden) ziet deze ontwikkeling, maar houdt daarnaast de mogelijkheid open dat Joost tóch oorspronkelijk de gewone eigennaam is.
Maar hoe kan een aanduiding voor een Chinese godheid de betekenis 'duivel' hebben gekregen? Volgens het WNT werd joos/Joost al lange tijd gebruikt om andere heidensche godheden of afgodsbeelden mee aan te duiden; weer later kreeg het de betekenis 'duivel'. Het Groot Uitdrukkingenwoordenboek voegt hier nog aan toe: De god van de ene religie is vaak de duivel van de andere, en zo kreeg Joost bij ons de betekenis duivel.
Dat je toch weer wat opgestoken hebt op je vrije zaterdag.
Op de site van Sporza: 'Lars Boom heeft al naam gemaakt op de weg intussen, maar het veldrijden ligt hem nog na aan het hart. "Ik ga zes mooie crossen uitkiezen", zegt de ex-wereldkampioen. Het WK rijdt hij evenwel niet.' Dat doet deugd.
|
|
|
|
|
| 22-09-2010 |
| Boeren, burgers en lieden van buiten |
Er kwam een boze mail, ergens uit de provincie: somewhere, my love... Over dat ik schreef dat boeren en buitenlui op prinsjesdag naar De Haag komen om naar hullie majesteit te zwaaien. Dat ik boeren en buitenlui lager schat dan anderen. Ja, sorry, dat doe ik. Deels. Ik zou zelf graag boer of buitenlied zijn, tussen de boeren en buitenlui. Maar dat deel van de bevolking dat naar De Haag komt om Hare te zien, wil ik graag mijden. En, beste boeren en buitenlui, de lieden in de grote Randsteden zijn nog maffer. Mijdt die plekken!
Heb je, als man, weleens gevreeën met twee vrouwen? Oké, als vrouw kan dat ook. Nee hè. Maar je droomt ervan. Neem een raad aan van een oude man: niet doen! Ik spreek uit ervaring. Achteraf krijg je altijd gezeik. Zij, je aanstaande ex, die het nota bene zelf had voorgesteld: Je vond haar nogal lekker, hè? Ik heb je nog nooit zo enthousiast zien pompen. Zijn haar tieten nou echt mooier dan de mijne? Wanneer heb je mij voor het laatst een beetje behoorlijk gebeft? Heus, je denkt te schitteren, maar delft altijd het onderspit.
Toch. Terugkomend op de eerste alinea. Ik wil zo graag mensen niet tegen de schenen schoppen, op de tenen staan, PVV-stemmers daargelaten, dat ik steeds weer geschokt ben als iemand aanstoot aan mijn schrijverij heeft genomen. Het is niet mijn bedoeling! Heus, ik probeer me in allerlei soort lui in te leven. Ik kijk kookprogrammas en cokeprogrammas. Modereportages ook.
Dan valt er stijlpolitie op je dak en je krijgt goedkeuring: het is mooi wat je aan hebt en je haar zit zo leuk. En dan in 2015 krijg je te horen: wat lelijk, zo jaren tien. Je zal je daar maar druk over maken.
|
|
|
|
|
| 21-09-2010 |
| Het zijn de kleine dingen die het steeds weer verpesten (Saskia en Serge) |
Veel schrijvers antwoorden op de vraag: waarom schrijf je? met: het moet. En ik? Als ik iets moet, klap ik dicht.
Het is dinsdag, dus weer tijd voor de rubriek: op welke beroemdheden ben ik verliefd geweest? Vandaag is dat: shit! Er is iets mis met mijn machine. Ik wilde een foto van E. erbij zoeken, maar Google zit in de knoop met zichzelf. Die dame hou je dus nog van mij tegoed. Wel een heel mooie. Raad in de tussentijd wie E. zou kunnen zijn.
Vandaag is het begin van de herfst. Doet me dat wat? Weinig. Het is de 58ste keer dat ik het herfst zie worden en dan geloof je het onderhand wel. Voor mij is er een overeenkomst tussen motorrijden en depressies. In de tijd dat ik motor reed, reed ik ook als het regende of sneeuwde. Maar veel motorrijders rijden alleen als het lekker weer is. Zondagsrijders noemen we dat. Motorrijden als het lekker weer is? Pak dan de fiets! Nee hoor, motorrijden doe je het hele jaar door, anders ben je een watje. Hetzelfde geldt voor depressies. Je hebt veel mensen die depressief worden als de blaadjes gaan vallen, dat zijn watjes. Gevaarlijke watjes. Dat je maar beter bij hoge flats een end uit de gevel kan lopen, om de vallende herfstdepressies niet op je hoofd te krijgen. Ik ben een vent, ik heb het hele jaar door aanvallen van depressie.
Voor een dag als vandaag, de derde dinsdag van september, de dag van Het Vertoon, waarop boeren en buitenlui naar de stad komen om naar Hare te zwaaien, waarop mannetjes politici zich in een krijtstreep hijsen en de vrouwtjes zich met een knutselwerkje van de peuterspeelzaal op het hoofd vertonen, een dag waarop we weer met onze neus op onze plaats worden gedrukt, wij, het volk, heb ik maar één stukje in portefeuille:
En dan droom ik dat ik in het bezit ben van een paard-en-wagen en dat iedere keer ik een ritje ga maken, om een nieuwe hoed te showen, bijvoorbeeld, het wegdek van alle straten die ik zal passeren van tevoren wordt gerepareerd, economische crisis of geen economische crisis, zodat de tocht schok- en vlekkeloos zal verlopen.
Maar als ik dan wakker word, weet ik: we kunnen niet allemaal de koningin zijn.
|
|
|
|
|
| 20-09-2010 |
| De reinen is alles rein |
Maandag, wasdag. Dus laten we het hebben over de reinheid.Reinheid is afschuw van het leven, mensenhaat, morbide drang naar het niets. Een chemisch rein lichaam heeft een barbaarse behandeling ondergaan om tot die absoluut tegennatuurlijke staat te komen. De van de demonen der reinheid bezeten mens zaait dood en verderf om zich heen. Godsdienstige loutering, politieke zuivering, behoud van zuiverheid van het ras, talloos zijn de variaties op dit afschuwelijke thema, maar alle lopen met een eentonige regelmaat uit op misdaden zonder tal waarvan het geliefkoosde instrument het vuur is, symbool van reinheid en symbool van de hel. Michel Tournier, De elzenkoning (Le Roi des Aulnes, 1970), vertaling Jenny Tuin.
Met het Reinheitsgebot voor het brouwen van bier kan ik wel instemmen, maar verder moet dat niet gaan. In veel culturen en religies geldt bijvoorbeeld ook het Reinheitsgebot voor aanstaande bruiden. De vrouw dient als maagd het huwelijk in te gaan. Zou die absurde regel ook hebben bestaan wanneer het bij een man na de huwelijksnacht is aan te tonen of hij er wel of niet als maagd is ingegaan? Dat er een knapenvlies onderzocht kan worden? De vraag stellen is hem beantwoorden.
Hoe het is gesteld met mijn reinheid? Ik ben erg schoon op mezelf, ik douche iedere ochtend en was mijn handen voor het eten. Pannen, borden en bestek ook. Aan de buitenkant ben ik rein, maar ik ben een ploert in het diepst van mijn gedachten.
Het staatsbezoek dat de paus, de Duitse herder, aan Groot-Brittannië bracht bezorgde mij tot tweemaal toe een schok. De eerste maal was toen ik hoorde dat er in Londen zes mannen waren opgepakt die een aanslag op de paus zouden willen plegen. Wie wil dat niet? De schok betrof het feit dat zij waren gearresteerd. Shit!, dacht ik, laat die gasten gewoon hun werk doen. De vermeende terroristen, Algerijnse straatvegers, zijn inmiddels weer op vrije voeten gesteld. Onderzoek bij hen thuis en op hun werk heeft niet kunnen aantonen dat zij werkelijk snode plannen hadden. Wel hadden ze er grapjes over gemaakt in de kantine en een of andere Judas meende ze te moeten aangeven. De tweede schok die ik kreeg was tweeledig: het feit dat er farizeeërs zijn die wat ze opvangen aan de politie doorlullen enerzijds, en anderzijds: de diepe teleurstelling dat zij niet echt iets van plan waren. Moet ik het dan allemaal zelf doen?
Ja ja, de paus was op staatsbezoek in Groot-Brittannië. Want Vaticaanstad is een staat. Het blijft vreemd en middeleeuws dat er diplomatieke betrekkingen worden onderhouden met de leiding van een dubieuze religie.
In de Krant een in memoriam voor dominee Gerrit Taverne die ons op 27 augustus jl. op 66-jarige leeftijd heeft achtergelaten met onze aardse beslommeringen. Hes gone to meet his maker, zoals Engelstaligen abusievelijk zeggen. Een opvallende uitspraak van een volgeling: Hij was onbuigzaam en zou uit principe nooit een hand geven aan een katholieke priester... Daar heb ik mevrouw Verdonk nooit over gehoord. Daarnaast was hij tegen televisie, tegen inenting, tegen kinderbijslag en AOW. Wij behoren God toe, de overheid heeft daar slechts naar te luisteren. En dan toch een stukje in de Krant.
De overheid heeft daar slechts naar te luisteren... Naar wie? Ik bedoel: God komt niet wekelijks even langs in de Trèveszaal, daar waar de ministerraad vergadert. Een GSM of internet heeft hij niet. Twittert-ie? Nee hè. Ik weet het wel: met luisteren naar het woord van god bedoelt de gristen: lees de bijbel. De vraag rijst dan: hóé moet de overheid de bijbel lezen? Want over de uitleg van het boek lopen de meningen nogal uiteen, van de Roomse kerk tot Presbyteriaal Hervormde Classis Nederland der Ene Heilige Katholieke Kerk (in de wandeling: het Presbyteriaal Hervormde Kerkgemeenschap.), toch allen experts. Wat er in staat opgeschreven is blijkbaar niet eenduidig. Tekenend hiervoor is de aanwezigheid van het CDA, de SGP, het GPV èn de Christen Unie in de Kamer: vier verschillende interpretaties van hetzelfde boek. Zo verschillend, dat zij noden tot een eigen politieke partij.
In dominee Tavernes benaming voor het Vaticaan kan ik me dan wel weer vinden: De hoer van Babylon, de moeder der hoererijen en der gruwelen der aarde. Dan toch: die hoer van Babylon. Vooral zwaar gristenen ligt de term voor in de mond bestorven, mij als oud-katholiek is die onbekend. Daarom ben ik maar even naar Wikipedia gegaan.
Wielerhoekje. In het eindklassement is er weinig veranderd ten opzichte van het klassement dat ik zaterdag gaf. Zij het dat door het sterke rijden van Nibali en Mosquera in de zaterdagetappe naar Bola del Mundo de verschillen van de rest met de nummers één en twee wat groter is geworden. Enig echte verandering: Thomas Danielson en Carlos Sastre hebben van plek gewisseld. Het eindklassement dus:
1. Vincenzo Nibali van Liquigas-Doimo
2. Ezequiel Mosquera van Xacobeo-Galicia, op 0:43
3. Peter Velits van Team HTC-Columbia, op 3:04
4. Joaquin Rodriguez van Katusha, op 4:22
5. Frank Schleck van Saxo Bank, op 4:45
6. Xavier Tondo van het Cervélo Test Team, op 4:54
7. Nicolas Roche van Ag2R-La Mondiale, op 5:05
8. Carlos Sastre van Cervélo Test Team, op 6:08
9. Thomas Danielson van het Team Garmin-Transitions, op 6:18
10. Luis Leon Sanchez van Caisse d'Epargne, op 7:44
De Boerenleenbank heeft er niet veel van gebakken: kopman Denis Menchov werd 41ste op1:13:44 van Nibali. Beste Nederlander is Niki Terpstra van Milram geworden: 95ste op 2:42:39. Veel grote wedstrijden staan er niet meer op het programma dit seizoen. Binnenkort zijn de wereldkampioenschappen in Geelong, Australië - van 29 september tot en met 3 oktober. Commentatoren hebben de afgelopen weken zeker twintig keer per uitzending het woord jetleg laten vallen. En dan bestaan er serieuze plannen om de Giro in de toekomst een keertje in de US of A te laten starten. De volgende grote wegwedstrijd is halverwege volgende maand, 16 oktober: de Ronde van Lombardije. Maar dan is het veldseizoen reeds in alle hevigheid losgebarsten.
Na zes etappes zit de Giro della Toscana Int. Femminile - Memorial Michela Fanini er alweer op. De top-drie:
1. Judith Arndt van Team Columbia Women
2. Tatiana Antoshina van Team Valdarno Umbria, op 0:39
3. Noemi Cantele van Team Columbia Women, op 0:51
En een greep uit de rest van het klassement:
6. Marianne Vos van Nederland Bloeit, op 1:22
7. Annemiek Van Vleuten van Nederland Bloeit, op 1:41
53. Chantal Blaak van Leontien.nl, op 11:24
59. Kirsten Wild van het Cervélo Test Team, op 15:22
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
