 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 22-09-2010 |
 Boeren, burgers en lieden van buiten |
Er kwam een boze mail, ergens uit de provincie: somewhere, my love... Over dat ik schreef dat boeren en buitenlui op prinsjesdag naar De Haag komen om naar hullie majesteit te zwaaien. Dat ik boeren en buitenlui lager schat dan anderen. Ja, sorry, dat doe ik. Deels. Ik zou zelf graag boer of buitenlied zijn, tussen de boeren en buitenlui. Maar dat deel van de bevolking dat naar De Haag komt om Hare te zien, wil ik graag mijden. En, beste boeren en buitenlui, de lieden in de grote Randsteden zijn nog maffer. Mijdt die plekken!
Heb je, als man, weleens gevreeën met twee vrouwen? Oké, als vrouw kan dat ook. Nee hè. Maar je droomt ervan. Neem een raad aan van een oude man: niet doen! Ik spreek uit ervaring. Achteraf krijg je altijd gezeik. Zij, je aanstaande ex, die het nota bene zelf had voorgesteld: Je vond haar nogal lekker, hè? Ik heb je nog nooit zo enthousiast zien pompen. Zijn haar tieten nou echt mooier dan de mijne? Wanneer heb je mij voor het laatst een beetje behoorlijk gebeft? Heus, je denkt te schitteren, maar delft altijd het onderspit.
Toch. Terugkomend op de eerste alinea. Ik wil zo graag mensen niet tegen de schenen schoppen, op de tenen staan, PVV-stemmers daargelaten, dat ik steeds weer geschokt ben als iemand aanstoot aan mijn schrijverij heeft genomen. Het is niet mijn bedoeling! Heus, ik probeer me in allerlei soort lui in te leven. Ik kijk kookprogrammas en cokeprogrammas. Modereportages ook.
Dan valt er stijlpolitie op je dak en je krijgt goedkeuring: het is mooi wat je aan hebt en je haar zit zo leuk. En dan in 2015 krijg je te horen: wat lelijk, zo jaren tien. Je zal je daar maar druk over maken.
|
|
|
|
|
| 21-09-2010 |
| Het zijn de kleine dingen die het steeds weer verpesten (Saskia en Serge) |
Veel schrijvers antwoorden op de vraag: waarom schrijf je? met: het moet. En ik? Als ik iets moet, klap ik dicht.
Het is dinsdag, dus weer tijd voor de rubriek: op welke beroemdheden ben ik verliefd geweest? Vandaag is dat: shit! Er is iets mis met mijn machine. Ik wilde een foto van E. erbij zoeken, maar Google zit in de knoop met zichzelf. Die dame hou je dus nog van mij tegoed. Wel een heel mooie. Raad in de tussentijd wie E. zou kunnen zijn.
Vandaag is het begin van de herfst. Doet me dat wat? Weinig. Het is de 58ste keer dat ik het herfst zie worden en dan geloof je het onderhand wel. Voor mij is er een overeenkomst tussen motorrijden en depressies. In de tijd dat ik motor reed, reed ik ook als het regende of sneeuwde. Maar veel motorrijders rijden alleen als het lekker weer is. Zondagsrijders noemen we dat. Motorrijden als het lekker weer is? Pak dan de fiets! Nee hoor, motorrijden doe je het hele jaar door, anders ben je een watje. Hetzelfde geldt voor depressies. Je hebt veel mensen die depressief worden als de blaadjes gaan vallen, dat zijn watjes. Gevaarlijke watjes. Dat je maar beter bij hoge flats een end uit de gevel kan lopen, om de vallende herfstdepressies niet op je hoofd te krijgen. Ik ben een vent, ik heb het hele jaar door aanvallen van depressie.
Voor een dag als vandaag, de derde dinsdag van september, de dag van Het Vertoon, waarop boeren en buitenlui naar de stad komen om naar Hare te zwaaien, waarop mannetjes politici zich in een krijtstreep hijsen en de vrouwtjes zich met een knutselwerkje van de peuterspeelzaal op het hoofd vertonen, een dag waarop we weer met onze neus op onze plaats worden gedrukt, wij, het volk, heb ik maar één stukje in portefeuille:
En dan droom ik dat ik in het bezit ben van een paard-en-wagen en dat iedere keer ik een ritje ga maken, om een nieuwe hoed te showen, bijvoorbeeld, het wegdek van alle straten die ik zal passeren van tevoren wordt gerepareerd, economische crisis of geen economische crisis, zodat de tocht schok- en vlekkeloos zal verlopen.
Maar als ik dan wakker word, weet ik: we kunnen niet allemaal de koningin zijn.
|
|
|
|
|
| 20-09-2010 |
| De reinen is alles rein |
Maandag, wasdag. Dus laten we het hebben over de reinheid.Reinheid is afschuw van het leven, mensenhaat, morbide drang naar het niets. Een chemisch rein lichaam heeft een barbaarse behandeling ondergaan om tot die absoluut tegennatuurlijke staat te komen. De van de demonen der reinheid bezeten mens zaait dood en verderf om zich heen. Godsdienstige loutering, politieke zuivering, behoud van zuiverheid van het ras, talloos zijn de variaties op dit afschuwelijke thema, maar alle lopen met een eentonige regelmaat uit op misdaden zonder tal waarvan het geliefkoosde instrument het vuur is, symbool van reinheid en symbool van de hel. Michel Tournier, De elzenkoning (Le Roi des Aulnes, 1970), vertaling Jenny Tuin.
Met het Reinheitsgebot voor het brouwen van bier kan ik wel instemmen, maar verder moet dat niet gaan. In veel culturen en religies geldt bijvoorbeeld ook het Reinheitsgebot voor aanstaande bruiden. De vrouw dient als maagd het huwelijk in te gaan. Zou die absurde regel ook hebben bestaan wanneer het bij een man na de huwelijksnacht is aan te tonen of hij er wel of niet als maagd is ingegaan? Dat er een knapenvlies onderzocht kan worden? De vraag stellen is hem beantwoorden.
Hoe het is gesteld met mijn reinheid? Ik ben erg schoon op mezelf, ik douche iedere ochtend en was mijn handen voor het eten. Pannen, borden en bestek ook. Aan de buitenkant ben ik rein, maar ik ben een ploert in het diepst van mijn gedachten.
Het staatsbezoek dat de paus, de Duitse herder, aan Groot-Brittannië bracht bezorgde mij tot tweemaal toe een schok. De eerste maal was toen ik hoorde dat er in Londen zes mannen waren opgepakt die een aanslag op de paus zouden willen plegen. Wie wil dat niet? De schok betrof het feit dat zij waren gearresteerd. Shit!, dacht ik, laat die gasten gewoon hun werk doen. De vermeende terroristen, Algerijnse straatvegers, zijn inmiddels weer op vrije voeten gesteld. Onderzoek bij hen thuis en op hun werk heeft niet kunnen aantonen dat zij werkelijk snode plannen hadden. Wel hadden ze er grapjes over gemaakt in de kantine en een of andere Judas meende ze te moeten aangeven. De tweede schok die ik kreeg was tweeledig: het feit dat er farizeeërs zijn die wat ze opvangen aan de politie doorlullen enerzijds, en anderzijds: de diepe teleurstelling dat zij niet echt iets van plan waren. Moet ik het dan allemaal zelf doen?
Ja ja, de paus was op staatsbezoek in Groot-Brittannië. Want Vaticaanstad is een staat. Het blijft vreemd en middeleeuws dat er diplomatieke betrekkingen worden onderhouden met de leiding van een dubieuze religie.
In de Krant een in memoriam voor dominee Gerrit Taverne die ons op 27 augustus jl. op 66-jarige leeftijd heeft achtergelaten met onze aardse beslommeringen. Hes gone to meet his maker, zoals Engelstaligen abusievelijk zeggen. Een opvallende uitspraak van een volgeling: Hij was onbuigzaam en zou uit principe nooit een hand geven aan een katholieke priester... Daar heb ik mevrouw Verdonk nooit over gehoord. Daarnaast was hij tegen televisie, tegen inenting, tegen kinderbijslag en AOW. Wij behoren God toe, de overheid heeft daar slechts naar te luisteren. En dan toch een stukje in de Krant.
De overheid heeft daar slechts naar te luisteren... Naar wie? Ik bedoel: God komt niet wekelijks even langs in de Trèveszaal, daar waar de ministerraad vergadert. Een GSM of internet heeft hij niet. Twittert-ie? Nee hè. Ik weet het wel: met luisteren naar het woord van god bedoelt de gristen: lees de bijbel. De vraag rijst dan: hóé moet de overheid de bijbel lezen? Want over de uitleg van het boek lopen de meningen nogal uiteen, van de Roomse kerk tot Presbyteriaal Hervormde Classis Nederland der Ene Heilige Katholieke Kerk (in de wandeling: het Presbyteriaal Hervormde Kerkgemeenschap.), toch allen experts. Wat er in staat opgeschreven is blijkbaar niet eenduidig. Tekenend hiervoor is de aanwezigheid van het CDA, de SGP, het GPV èn de Christen Unie in de Kamer: vier verschillende interpretaties van hetzelfde boek. Zo verschillend, dat zij noden tot een eigen politieke partij.
In dominee Tavernes benaming voor het Vaticaan kan ik me dan wel weer vinden: De hoer van Babylon, de moeder der hoererijen en der gruwelen der aarde. Dan toch: die hoer van Babylon. Vooral zwaar gristenen ligt de term voor in de mond bestorven, mij als oud-katholiek is die onbekend. Daarom ben ik maar even naar Wikipedia gegaan.
Wielerhoekje. In het eindklassement is er weinig veranderd ten opzichte van het klassement dat ik zaterdag gaf. Zij het dat door het sterke rijden van Nibali en Mosquera in de zaterdagetappe naar Bola del Mundo de verschillen van de rest met de nummers één en twee wat groter is geworden. Enig echte verandering: Thomas Danielson en Carlos Sastre hebben van plek gewisseld. Het eindklassement dus:
1. Vincenzo Nibali van Liquigas-Doimo
2. Ezequiel Mosquera van Xacobeo-Galicia, op 0:43
3. Peter Velits van Team HTC-Columbia, op 3:04
4. Joaquin Rodriguez van Katusha, op 4:22
5. Frank Schleck van Saxo Bank, op 4:45
6. Xavier Tondo van het Cervélo Test Team, op 4:54
7. Nicolas Roche van Ag2R-La Mondiale, op 5:05
8. Carlos Sastre van Cervélo Test Team, op 6:08
9. Thomas Danielson van het Team Garmin-Transitions, op 6:18
10. Luis Leon Sanchez van Caisse d'Epargne, op 7:44
De Boerenleenbank heeft er niet veel van gebakken: kopman Denis Menchov werd 41ste op1:13:44 van Nibali. Beste Nederlander is Niki Terpstra van Milram geworden: 95ste op 2:42:39. Veel grote wedstrijden staan er niet meer op het programma dit seizoen. Binnenkort zijn de wereldkampioenschappen in Geelong, Australië - van 29 september tot en met 3 oktober. Commentatoren hebben de afgelopen weken zeker twintig keer per uitzending het woord jetleg laten vallen. En dan bestaan er serieuze plannen om de Giro in de toekomst een keertje in de US of A te laten starten. De volgende grote wegwedstrijd is halverwege volgende maand, 16 oktober: de Ronde van Lombardije. Maar dan is het veldseizoen reeds in alle hevigheid losgebarsten.
Na zes etappes zit de Giro della Toscana Int. Femminile - Memorial Michela Fanini er alweer op. De top-drie:
1. Judith Arndt van Team Columbia Women
2. Tatiana Antoshina van Team Valdarno Umbria, op 0:39
3. Noemi Cantele van Team Columbia Women, op 0:51
En een greep uit de rest van het klassement:
6. Marianne Vos van Nederland Bloeit, op 1:22
7. Annemiek Van Vleuten van Nederland Bloeit, op 1:41
53. Chantal Blaak van Leontien.nl, op 11:24
59. Kirsten Wild van het Cervélo Test Team, op 15:22
|
|
|
|
|
| 19-09-2010 |
| Iets van de wielewaal of zo |
Op zoele zomeravonden fiets ik graag over het landgoed Clingendael, onder de rook van renbaan Duindigt. Je mag daar helemaal niet fietsen, er zijn alleen wandel- en ruiterpaden, maar ik ben slecht ter been en voor mij maak ik een uitzondering. Bovendien doe ik het stiekem en wat je stiekem doet is toegestaan.
Vooral het noordelijk deel, grenzend aan het paardenspul, is prachtig. Een donker en heuvelachtig loofbos, met de allures van een oerbos. Daar, ver van de ingangen, kom ik over het algemeen geen mens tegen. Behalve dan die ene keer, waarover ik nu zal vertellen. Het was donderdagavond, koopavond. De stad was een heksenketel, maar Clingendael was uitgestorven. De stilte werd slechts verstoord door het gedreun van een heiblok, dat zich langzaam leek te verplaatsen.
Vrolijk fluitend - iets van de wielewaal, geloof ik - freewheelde ik een heuveltje af, toen ik plotseling vreselijk in de remmen moest klimmen: vlak voor mijn wiel stak een kabouter over, hij reed poedel. Gelukkig zag ik hem op tijd. Hij was dan ook groter dan je zou denken: bijna één turf hoog. Uit verhalen heb ik altijd begrepen dat kabouters de lengte hebben van een duim, of een pinkeltje. Misschien was dit een speciaal ras, dat kan ook. Laat ik het zo zeggen: als dit exemplaar plaatsnam op een paddenstoel, rood met witte stippen, viel er weinig heen en weer te wippen. Dan was het meteen krak! met een diepe zucht.
Enfin, ik miste hem op een haar, mijn haar. Begint me daar die kleine etterlijder tegen me uit te varen. Van je dit en van je dat. En een vocabulaire! Je kon horen dat kabouterland nog onontgonnen gebied is voor de Bond tegen het Vloeken.
Jij gore, verdomde, langharige brillenjood, was nog het meest vriendelijke dat hij me toevoegde. Nee, het is geen prettig volk, die kabouters. Maar ik ben een vent, ik laat me niet uitschelden vanaf een kwart meter hoogte. Nou moet jij eens goed naar me luisteren, kleine, puisterige, ongeschoren trol, begon ik.
En toen? Ik had het kunnen weten: waar kabouters wonen, wonen reuzen.
Zaterdag heb ik lang naar den Bels gekeken, zon vijf uur. s Middags uiteraard naar Eén voor de Vuelta, s avonds naar Canvas voor George Gently en Rebus. De Belgen hebben een kreet die ze steeds onverwachts tussen twee programmas slaken: Realiteit is het aperitief van fictie. Heb je hem weleens gehoord? Snap jij hem?
Op Canvas citeerde iemand out of the blue twee strofen van Het Huwelijk van Willem Elsschot. Zie hier het volledige gedicht. Van tussen droom en daad en zo:
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd
in d'ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven,
haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven
toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard
en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren,
hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren
en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond
het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen.
Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen,
en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand.
Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen
en rennen door het vuur en door het water plassen
tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren,
en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren,
en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen. De kindren werden groot
en zagen dat de man die zij hun vader heetten,
bewegingsloos en zwijgend bij het vuur gezeten,
een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.
uit: Verzen van Willem Elsschot
Dit gedicht ken ik al heel lang. Als ik me concentreer kan ik het nog steeds uit mijn hoofd opzeggen. Elsschots vers heeft mij al jong tot de overtuiging gebracht dat het allemaal maar niets is gedaan, zon huwelijk. En ziet, het is me gelukt: ik ben ongehuwd gebleven. Je moest eens weten hoeveel aanzoeken ik heb moeten afslaan.
|
|
|
|
|
| 18-09-2010 |
| If I could talk to the animals |
Regelmatig praat ik met mijn katten. Nou ja: met? Ik heb niet het idee dat ze begrijpen wat ik zeg, maar ze vinden de aandacht heerlijk. O, als er één op de vensterbank een plant zit te slopen en ik roep op barse toon: laat dat!, zal ze schrikken en haar bezigheden staken. Maar: cest le ton qui faites la musique. Als ik een kat op schoot neem en zwijmel: Wat ben je toch een vreselijke kut kat. Een kut kat, ja. Het liefst zou ik je met de witte was mee laten draaien. Dat ik je telkens even aan het kijkglas voorbij zie komen. Of, nee, laat ik je in brokjes snijden en aan spiesjes doen. Een uurtje in de marinade en klaar is de saté. Ja, en klaar is de saté. dan zal ze spinnen en kopjes geven. Het is onmenselijk niet met je dieren te praten, maar het is een misverstand, om het voorzichtig uit te drukken, te denken dat je een filosofisch discours met ze kan houden. Of zelfs maar een gesprek over huishoudelijke zaken: Zal ik ingeblikt kalf of tonijn meebrengen van de super?
Was het niet Irene? Jawel, het was onze eigen Irene. Voluit: Irene Emma Elisabeth, Prinses der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, Prinses van Lippe-Biesterfeld, Nou ja, prinses, das war einmal. Irene beweerde dat ze kon bomen met bomen, ze kan het nog steeds. Dat zat er al vroeg in. Op haar veertiende bijvoorbeeld, in 1953, moest zij in Londen een eerste steen leggen. Zo heet dat: de eerste steen leggen. Dan bouwen metselaars een muurtje van een paar lagen, de eerste steenlegger legt vervolgens een laagje specie waarop voor hem of haar een grote steen wordt neergelegd, waarop staat: de eerste steen werd gelegd door... en dan een datum. De eerste steen is altijd de zoveelste. En vaak niet gelegd door degene die erop staat vermeld.
Maar Ireentje moest dus die eerste steen leggen in Londen. Zij herinnert zich: Ik was te jong nog en te weinig voorbereid op die doordringende aandacht. Ze was doodsbang het verkeerd te doen. Midden op de plaats van handeling stond een boom. 'Voor mijn gevoel was die boom de enige die zag wie ik ben. Ik hoorde hem zeggen: ''Kom onder mij zitten, je mag spelen, er zijn hier kameraadjes voor je, die ook van spelen houden''.'
Ach, de lieve schat. Zo zijn kinderen nu eenmaal. Maar jaren later is haar vertrouwensrelatie met de natuur er alleen maar inniger op geworden, onthulde de ex-prinses in 1995 in een autobiografische schets: Dialoog met de natuur. De bomen spréken niet alleen tot haar, zij spreekt ook met hen. Letterlijk. 'Ik vraag de grote rode beuk om mij heen te komen staan, omdat ik mij in mijn veranderingen een beetje kwetsbaar voel.' Zo praat ze ook met een acacia, die haar opdraagt iemand te vergeven, en biecht bij de dolfijnen. 'Het is zo anders nu, nu ik dichter bij jullie ben, lieve bomen, lieve bloemen, wolken, zon, broeder wind, zuster water.'
Vind je het gek dat zon vrouw een dochter als Margarita voortbrengt. Erfelijk belast. Maar misschien ligt het wel aan het koninklijke bloed. Eeuwenlang paren binnen een beperkt aantal families móét zijn gevolgen hebben. Neem bijvoorbeeld de Noorse prinses Märtha Louise (38).
Haar vader, koning Harald V, heeft haar enkele jaren geleden al gedwongen haar aanspreektitel Koninklijke Hoogheid op te geven, omdat hij haar praktijken onverenigbaar met het koningshuis vond. Zij praatte destijds voornamelijk met paarden. Nu heeft zij het nuchtere deel van de Noren geschokt met haar ontboezeming dat ze kan praten met doden.
Moet ik het nou nog een keer zeggen? Dood is dood. Weg, foetsie. O, ik praat nog regelmatig met mijn vader, die in 1989 is overleden. Maar ik heb de goede man 37 jaar intensief gekend. Als ik iets tofs heb meegemaakt, vertel ik het hem en dan stel ik me voor hoe hij zou hebben gereageerd. Als ik met een probleem zit, leg ik het hem voor en stel me voor welke raad hij me zou geven. Maar hij is niet meer, nergens. Dat vond hij zelf destijds een mooi vooruitzicht.
Volgens Märtha Louise is er geen reet aan, het spreken met doden. De aanpak is eigenlijk hetzelfde als wanneer je met engelen in contact wilt treden. Het is helemaal niet moeilijk. De lieve schat moet als kind regelmatig bij Irene op schoot hebben gezeten.
Alain Fournier. Gisteren schreef ik dat er slechts één roman van hem is verschenen: Le grand Meaulnes. Anderen zullen zeggen dat het er twee zijn. Want in 1990 verscheen Colombe Blanchet, Esquisses d'un second roman. Fournier had in 1914, toen hij onder de wapenen moest, op een bundeltje fragmenten geschreven: 'Niets van dit alles is geschreven en mag (in deze vorm) worden gepubliceerd.' Geldbeluste erfgenamen hebben het dus toch gedaan. We tellen het niet mee.
Ingezonden mededelingen: Ik zou aan Maxime Verhagen nog geen tweedehands auto vérkopen. En ook: De natte droom van de beoogd leider van een rechts kabinet: dat alle vrouwen die werkloos zijn zich verplicht bij een escortservice moeten inschrijven.
Wielerhoekje. Wie schoof er gisteren in Toledo aan bij de Belse commentator Michel Wuyts? Federico Bahamontes! De Adelaar van Toledo is alive and kicking and still living in Toledo. Wuyts zei: Hij is 81, maar ziet er nog uit als een jongen van 50. Het was een klimgeit. In zijn carrière won hij tweemaal het bergklassement van de Ronde van Spanje, zesmaal van de Ronde van Frankrijk, éénmaal van de Ronde van Zwitserland en de Dauphiné Libéré. In 1959 werd hij ook nog eindwinnaar van de Tour. Ik heb hem maar even bewust meegemaakt.
Ronde van Spanje. De best geplaatste van de Boerenleenbank, Denis Menchov, staat inmiddels op meer dan een uur achterstand. De beste Nederlander, Niki Terpstra, al op meer dan twee uur. Die doen nog voor spek en bonen mee. Maar met de etappe van vandaag, met een paar nijdige beklimmingen onderweg en eindigend op de steile Bola del Mundo, zou er in de top van het klassement nog weleens enige verschuivingen kunnen plaatsvinden. Die top:
1. Vincenzo Nibali van Liquigas-Doimo
2. Ezequiel Mosquera van Xacobeo-Galicia, op 0:50
3. Peter Velits van Team HTC-Columbia, op 1:59
4. Joaquin Rodriguez van Katusha, op 3:54
5. Frank Schleck van Saxo Bank, op 3:57
6. Xavier Tondo van Cervelo Test Team, op 4:02
7. Nicolas Roche van Ag2R-La Mondiale, op 4:10
8. Thomas Danielson van Team Garmin-Transitions, op 4:12
9. Carlos Sastre van Cervelo Test Team, op 4:28
10. Luis Leon Sanchez van Caisse d'Epargne, op 5:50
Maar wat belangrijker is: Kirsten Wild heeft de vierde etappe van de Giro della Toscana Int. Femminile - Memorial Michela Fanini op haar naam geschreven en behaalde daarmee haar vijftiende internationale seizoenszege. Tweede werd Marianne Vos op 1:52, derde Judith Arndt op 2:37. En dat op een afstand van 2,2 km! De Italiaanse Noemi Cantele (HTC-Columbia) blijft leidster in het algemeen klassement en heeft tien seconden voorsprong op haar Duitse ploeggenote Judith Arndt.
|
|
|
|
|
| 17-09-2010 |
| Wer reitet so spät durch Nacht und Wind? |
Aan het eind van het dorp stond ons rode huis met zes glazen deuren en begroeid met wilde wingerd. Een groot binnenplein en een washuis gaven met een poort, langs de voorkant uit op het dorp. Naar het noorden toe begon, achter een metalen hek, een weg van drie kilometer, die naar het station leidde. Aan de achterkant, in het zuiden, lagen velden, tuinen en weiden die tot aan het dorp reikten.
Ik citeer dit onder andere naar aanleiding van mijn ps in de log van afgelopen maandag: maar dan toch, ben je een niet onaantrekkelijke dame die een huisje in de polder wil aanschaffen... Zo'n huis zou voldoen, maar er is geen reactie op gekomen. Op mijn oproep van afgelopen zaterdag trouwens ook niet: 'mocht je de behoefte voelen enkele (Nederlandse) bankbiljetten in een enveloppe te doen en naar me op te sturen...' Maar goed, ik heb een flink aantal trouwe lezers iedere dag, dat is ook wat waard.
Het bovenstaande citaat komt uit Het avontuur van de grote Meaulnes (Le grand Meaulnes, 1913) van Alain Fournier. De vertaling is Vlaams, van Walter Roland. Ik ken de goede man niet en er is ook bitter weinig over hem te vinden. Een beetje slordige vertaling. In het origineel staat: ...une longue maison rouge, avec cinq portes vitrées sous des vignes vierges... Nu heb ik slechts vier jaar Frans gehad op de Mulo, en dat is héél lang geleden, maar ik weet nog wel dat cinq portes vitrées geen zes glazen deuren zijn. Eerder een stuk of vijf. Maar ik ben geen kniesoor, het gaat me om het verhaal.
Gisteravond had ik er ineens behoefte aan iets romantisch te lezen. Afgelopen woensdag zag ik de aflevering Safe uit de serie Silent witness; niet met Amanda Burton, zoals de Gids schreef, maar met Emilia Fox en wat was ze weer mooi. Het ging over streetgangs in Londen, zoals de Brixton Warriors. Jongens van 16, 17, 18 jaar die handelen in dope en letterlijk over lijken gaan. Die kinderen en meisjes gebruiken als drugkoeriers. Met zeer onsmakelijke beelden. Gisteravond lag ik op de bank met What came before he shot her (2007) van Elisabeth George - geen Lynley-verhaal. Ook over Londense gangs, dit maal in de wijk North Kensington. Hier moet ik mee ophouden, dacht ik. Op deze manier help ik mijn toch al fragiele nachtrust naar de kloten. Dus iets romantisch en zo kwam ik op Alain Fournier.
Fournier heeft maar één roman geschreven. Daar had hij een goede reden voor. Hubert Lampo schrijft in het nawoord van de editie die ik heb: Op 3 oktober 1976 zal het precies negentig jaar geleden zijn dat Henri-Alban Fournier, gezegd Alain-Fournier, te La Chapelle dAngillon geboren werd. Achtentwintig jaar later, op 22 september 1914 verdween hij bij Les Eparges, in het woud van Saint Rémy, gedurende de slag voor de overtocht van de Maas. Nooit werd enig spoor van hem weergevonden, geen lichaam, geen wapen, geen kledingstuk - niets. Tja, dan komt er niets meer van schrijven. Na een lange speurtocht werd in 1991 zijn lichaam geïdentificeerd, maar dat wist Lampo natuurlijk nog niet in 1976.
Fournier situeert zijn verhaal in het dorp Sainte Agathe. Zijn dochter vertelde later dat haar vader geen letter had verzonnen. Sainte Agathe staat dan ook voor het dorp Epineuil-le-Fleuriel, dat tussen Bourges en Cermont Ferrand ligt. Fournier heeft er zijn jeugd doorgebracht. In het dorp is tegenwoordig de Fournier/Meaulnes route te lopen, langs de plekken die hij beschrijft. Na Meaulnes is Fournier dus alweer afgelopen voor me. Maar ik heb vijf romans van Tournier staan, Michel. Fournier of Tournier, wat scheelt het. Ook zeer mooi. Misschien moet ik straks maar beginnen in De elzenkoning (Le roi des Aulnes, 1970). Dan nog vier en dan weer door met Elisabeth George?
Tourniers Elzenkoning is geïnspireerd op de ballade Erlkönig (1782) van Johann Wolfgang von Goethe. Eerste twee strofen:
Wer reitet so spät durch Nacht und Wind?
Es ist der Vater mit seinem Kind;
Er hat den Knaben wohl in dem Arm,
Er faßt ihn sicher, er hält ihn warm.
"Mein Sohn, was birgst du so bang dein Gesicht?"
"Siehst Vater, du den Erlkönig nicht?
Den Erlenkönig mit Kron' und Schweif?"
"Mein Sohn, es ist ein Nebelstreif."
Het zesde zintuig. De Journaallezeres zei: NS en ProRail werken er hard aan om de chaos op het spoor van afgelopen winter te voorkomen. Een zinloze bezigheid. Laat men eraan werken de chaos van komende winter te voorkomen.
Leeftijd. Ik heb Louis van Gaal nog bewust als voetballer meegemaakt.
Wielerhoekje. Na vier etappes in de Giro Della Toscane Internationale Femminile worden de eerste drie plaatsen bezet door rijdsters van Team Columbia Women:1. Noemi Cantele, 2. Evelyn Stevens op 0:14 en 3. Judith Arndt op 0:18. Annemiek van Vleuten is beste Nederlandse: 8ste op 1:31. Marianne Vos staat 11de op 1:51. Beiden van Nederland bloeit.
|
|
|
|
|
| 16-09-2010 |
| Over toen ik een reiger was |
Ooit, niet eens zo gek lang geleden, ben ik een klein half uur reiger geweest. Je kent het wel: een goede fee, twee wensen, het gebruikelijke werk. Het overkomt ons allemaal bij tijd en wijle. Waarom nu juist een reiger? Simpel: ieder mens droomt er toch van te kunnen vliegen, ook al ben je niet zon hoogvlieger, en ik wilde wel een beetje op lengte blijven. De dienstdoende tovermuts was in haar sas.
Hij wil vogel zijn, kirde ze, en niet een rijkaard met een subtropisch eiland vol lekkere wijven en een Viagrastruik. Daar ga je maatje. Hocus pocus enzovoorts.
Prachtig was ik, en statig, een prins uit een vooroorlogs sprookjesboek. Getooid met een mooie zwarte kuif, een blauw metallic verenkleed en hoog op de poten (twee!) Wat voelde ik een macht in mijn vleugels, ze smeekten gewoon aan het werk te mogen gaan. Dus sloeg ik ze uit, hupte even op mijn tenen, trok mijn nek in en weg was ik. Met krachtige slagen doorkliefde ik het zwerk. Hoger, steeds hoger, maar ook weer niet al te hoog, want ik was reiger, geen leeuwerik.
Krèik! Dag De Haag achter de duinen. Krèik! Dag stadje van mijn hart. Hé, daar loopt mijn buurman Cor. Krèik! Dag krullenbol in je overall.
Vliegen maakt hongerig, na een kwartier had ik een reuzentrek. Op een veldje aan de rand van de stad zette ik mezelf aan de grond, pal naast een slootje. Maar dan: grote schrik. Gadverdamme! Wat ik ineens allemaal lustte: ongefileerde goud- en witvis, eendenkuikens, slakken met en zonder huis, kikkers, muizen, spinnen. Bruine ratten, bisamratten, mollen. En vreten dat ik deed.
Verbijsterd hield ik mijn metamorfose voor gezien, de balts die ik in gedachten had, liet ik varen. Kotsend, roepend (Fee, fee, fee! Gelukkig, daar was ze) heb ik me razendsnel laten terug toveren. De wensen waren op, voor dat moment, maar man!, vrouw ook, wat was ik opgelucht. Meteen heb ik bij Snackkar De Vrijheid een patatje oorlog gehaald om mijn smaakpapillen tot bedaren te brengen.
Over het uurtje dat ik specht was en hoe ik na afloop met een barstende koppijn bij De Vrijheid aanklopte, vertel ik een volgende keer.
|
|
|
|
|
| 14-09-2010 |
| overal zanikt bagger |
overal zanikt bagger
zwachtelend rond de reuzenlaarzen
waarin ik mijn tijd beklim haast verzadigd ja
maar het is nog steeds de mij bemestende tijd
mijn voertuig vore en trog
Ken je dit? Lucebert. Ga naar de bieb en leen een bundel van hem. Nee, ga naar de boekhandel en koop een bundel. Doe jezelf een plezier en lees gedichten.
Overal zanikt bagger?
Het veldrijseizoen zit eraan te komen. En dan willen we bagger.
Raar woord: bagger. Zeg het tienmaal en proef het.
|
|
|
|
|
|
| Das war einmal |
Hond aan de lijn
Aan het eind van de ochtend krijg ik een merkwaardig telefoontje. Nadat ik me, vriendelijk als altijd, heb gemeld, snauwt een mannenstem in mijn oor: Met Slotervaart. Geef me Gerrit even.
Ik slik: Wie wilt u hebben?
Gerrit! Spreek ik Spaans?
Mijn oudste katten zijn allebei vernoemd. Sophie naar een overgrootmoeder en Gerrit naar een van mijn broers. Die heet eigenlijk Gerard, maar dat vind ik niet echt een kattennaam. Smilla, de jongste, is boekenwijsheid.
Zeg Gerrit als de gesmeerde bliksem aan de lijn te komen. En schiet een beetje op, want ik heb niet de hele dag de tijd.
Nou, ja, goed. Ik zie hem, recht voor me, over de schutting lopen. Als u een ogenblik geduld hebt, dan roep ik hem.
Over de schutting? Neem je ouwe moer in de maling. Leg niet te zeiken, roep die gozer, want de pleuris is hier uitgebroken. Er zitten een paar knoerten van fouten in het bestek.
Zijn de lepels verbogen? grap ik. Is Uri Geller langs geweest?
Slotervaart ontploft in een wolk van godslasteringen.
Rustig Sloot, rustig maar, sus ik. Ah, hij komt uit zichzelf al deze kant op. Momentje alstublieft.
Gerrit klimt door het keukenraam naar binnen.
Pssst, Gerrit, kom dan. Hier jongen. Je zal waarschijnlijk twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens, maar er is telefoon voor je: een hond aan de lijn.
Ik hou de hoorn bij zijn oor en luid spinnend begint hij kopjes tegen het toestel te geven. Maar verder zwijgt hij als het graf. Daarom neem ik het weer van hem over.
Slotervaart? Bent u daar nog?
Opgehangen.
Soof, Gerrit en Smilla hebben inmiddels het tijdelijke met het eeuwige verwisseld, zij zijn mijn planten tot compost. Katten zijn net kinderen: je houdt van allen evenveel. Toch blijft er voor Soof een speciaal plekje in mijn herinnering. Het was zon lieverd. En ja, we begrepen elkaar: ook zij miste een achterpoot. Maar ze was rapper dan ik. Van het huidige stel, zes, dat is goed te doen, lijkt Wausje het meest op Soof. Waus is Haags voor gek, want dat was ze toen ze een naam moest krijgen. Waarom Kim Kim heet? Balzac Balzac? Hanks Hanks? Skitty Skitty? Kat Kat? Heb je even? Al mijn katten menen overigens Dag Lief te heten, want zo spreek ik ze aan. Oké, soms zeg ik tegen Kim: Zo, schoft. Maar dat stamt nog uit de tijd dat hij niet 'geholpen' was.
Sophie is van ouderdom gestorven, ze was negentien. Bij mij op schoot, ik heb er over geschreven. Gerrit is aangereden. Smilla is weggegaan. Dat doen katten soms. Als er iets in de omgeving, in het huis, verandert, nemen ze het rit. Gerrit heeft dat ook gedaan. Er kwamen nieuwe katten in huis en hij heeft de pleiterik gemaakt. Is bij een buurman gaan wonen. Plots kwam Gerrit weer thuis: de buurman lag dood in zijn huiskamer. Daarna is hij weer weggegaan, hij is bij een buurvrouw gaan wonen. Soms kwam hij nog langs. De laatste keer was in een vuilniszak: iemand had hem van straat geraapt.
Wielerhoekje. Een knipoog naar René S. Voorzitter en enig lid van de Jaan Kirsipuu fanclub. In de Ronde van China is Jaan derde geworden in de vierde etappe. Hij staat nu veertiende in het algemeen klassement. Uitslag vierde etappe:
1. Aaron Kemp van Fly V Australia Pro Cycling Team
2. Steffen Radochla van Team Nutrixxion Sparkasse
3. Jaan Kirsipuu van Ckt Tmit-Champion System
|
|
|
|
|
| 13-09-2010 |
| Die voorgesneden groente onzin vinden |
In de Gids een bon. 3 maanden voor de prijs van 1' en reageer vóór 19 september en Het Parool Duidelijk Amsterdams. Dan vraag ik je af: wat moet ik daarmee in De Haag?
Hanna Bervoets in de Krant van zaterdag: Dit zijn mensen die graag wandelen op de Waddeneilanden. Die de kattenbak met de Groene Amsterdammer beleggen. Die sinds het stoppen van Reiziger met muziek eigenlijk een hekel hebben aan televisie, maar wel dagelijks De Wereld Draait Door kijken. Die elke zomer naar Frankrijk rijden en hopen daar geen andere Nederlanders tegen te komen. Die voorgesneden groente onzin vinden, al kopen ze toch soms Italiaanse Mix wanneer het stretchklasje is uitgelopen. Mensen die elk jaar de Open Atelierroute lopen, die tahin eten, basilicum op het balkon kweken en op zomaar een zaterdagmiddag bij wijze van exotisch uitje per racefiets naar authentiek Amsterdam-Noord komen om daar de al even authentieke aquarellen van Alma te bekijken, maar heel erg niet kopen.
Weer Amsterdam. Maar dat volk heb je ook in De Haag. Ik heb er tussen verkeerd. Begrijp je nu dat ik tegenwoordig nogal aan huis gebonden ben?
Een ps. Je weet dat ik zeer tevreden ben met mijn woonruimte, een hofje in de binnenstad van De Haag met een tuintje, er staan nu tien knolparasolzwammen, voor een heel lage huur zo lang Rutte niet aan het stuur komt, met alle ruimte voor de katten, Kim, Wausje, Skitty, Balzac, Hanks en Kat, maar dan toch, ben je een niet onaantrekkelijke dame die een huisje in de polder wil aanschaffen...
Wielerhoekje. Ik citeer. Robert Gesink heeft de Canadese Protourkoers Grand Prix de Montréal op zijn naam geschreven. De 24-jarige renner van Rabobank wist in de laatste ronde op zo'n 10 kilometer van de meet op de klim van de Côte Camilien-Houde de juiste aanval te plaatsen en reed in een zenuwslopend spannende finale solo naar de meet. Peter Sagan (Liquigas) wist op drie seconden de sprint van de achtervolgers te winnen voor Ryder Hesjedal (Garmin-Transitions)
Ik voelde me heel sterk, maar ik wist dat ik moest wachten tot de laatste ronde. Vooral de laatste kilometers waren erg zwaar. Er was veel wind en het gedeelte was vlak. Ik zag ze steeds dichterbij komen. De laatste 500 meter waren slopend, aldus een blije Robert Gesink. Het is de tweede seizoenszege van Gesink. Op 17 juni wist de Condor van Varsseveld de zesde etappe van de Ronde van Zwitserland te winnen.
De top-tien, dat je niet denkt dat er een zootje ongeregeld aan de start stond:
1. Robert Gesink van het Rabobank ProTeam
2. Peter Sagan van Liquigas-Doimo, op 0:04
3. Ryder Hesjedal van Team Garmin-Transitions, zt.
4. Haimar Zubeldia van Radio Shack, zt.
5. Maxime Monfort van het Team HTC-Columbia, zt.
6. Samuel Sanchez van Euskaltel-Euskadi, op 0:09
7. Leonardo Fabio Duque van Cofidis, op 0:14
8. Alexandre Botcharov van Katusha, zt.
9. Francesco Gavazzi van Lampre-Farnese Vini, zt.
10. Alessandro Ballan van BMC Racing Team, zt.
|
|
|
|
|
| 12-09-2010 |
| er was telefoon |
Een regisseuse belde. Ze gaat een tv-film maken en ze heeft een eenbenige nodig. Of ik zin had. Nou, mevrouw de regisseuse, ik ben geen acteur. Geen probleem, het zou een zeer zwijgzame rol zijn. Ja maar, in zwijgende rollen ligt het accent toch op acteren? Het zou allemaal geen probleem zijn. Voor tv? vroeg ik. Ja. Dat ik de volgende dag naar de super ga en alle buurtbewoners wijzen: hij was gisteren op tv. Een nogal zwijgzame eenbenige. Je hebt mij toch niet nodig, je kan het toch faken. Vraag Daan Schuurmans of Waldemar Hilbrand. Je hebt Barry Lindon van Stanley Kubrick toch wel gezien. Met Ryan ONeil als geamputeerde. Was dat mooi gefaket of niet? Overigens een mooie film, Barry Lindon, zoals bijna alle films van Kubrick het aanzien meer dan waard zijn. Ach, Kubrick. Ik heb bijna al zijn films gezien. De eerste was Lolita, naar de roman van Vladimir Nabokov. Met Sue Lyon als Lolita. Veertien was ze toen. En ik zie mezelf nog terug in de bioscoopzaal bij A Clockwork Orange. Man!, vrouw ook, wat heftig. Steeds zat ik op het puntje van mijn stoel om weg te lopen. Dat heb ik later wel een keer gedaan. Dat was bij Strawdogs van Sam Peckinpah met Dustin Hoffman en Susan George in de hoofdrollen. Toen hun huisje werd belegerd begon het volk om me heen te joelen. Ik kreeg de creeps, werd bang voor de omzittenden en ben de zaal uit gevlucht, voor mijn doen op topsnelheid. Zo kunnen mensen opgaan in een film. Dus nee, mevrouw de regisseuse, laat deze beker maar aan me voorbijgaan. Heus, kijk Ryan ONeil als eenbenige in zijn koetsje en je ziet dat het makkelijk is na te doen. Alleen echte eenbenigen zien dat het nep is. Als je dan toch naar die film kijkt: let eens op het licht. Waanzinnig!!
Toen ik 2001 A Space Odyssey in de bioscoop zag was ik stoned. Wat de natuur ons biedt tot me geroken. Het werd een trip.
En dan had ik ineens mail uit Westerwijtwerd. Westerwijtwerd? Dat ligt net boven Bedum, waar Arjen Robben vandaan komt. Arjen Robben? Die had Nederland in Spanje het kampioenschap moeten brengen. Niet alles van het Groningse platteland is goed. Maar dit is de Zeldenrust.
|
|
|
|
|
|
| Wielerhoekje |
Het is misschien raar, maar ik ben zeer geïnteresseerd in de cultuur van de oude Grieken, de Noormannen, de Kelten, maar de cultuur van mijn eigen volk?? Steeds kwam ik de naam van Frans Duits tegen. Ik dacht dat het een woordenboek was, maar het is een volkszanger. Plots zag ik hem op tv, tijdens het kanalenlopen. Het is een vetklep. Een man die waarschijnlijk nog langzamer trap loopt dan ik. Dat compenseert hij dan met mooie liedjes? Bagger. Hazes, maar dan nog erger. Waarom schrijf ik zo onaardig over een bolle man die ik niet ken? Hij valt me lastig. Gisteravond een uur zijn gekweel moeten aanhoren, de buurman had weer zon bui.
Wielerhoekje. Ik citeer. Joachin Rodriguez heeft de veertiende etappe van de Vuelta à Espagna gewonnen. De 31-jarige Spanjaard van Katusha wist na een etappe van 178 kilometer solo aan te komen bovenop de Peña Cabarga. De Italiaan Vincenzo Nibali (Liquigas) werd op 20 seconden tweede en neemt de leiding in het algemeen klassement over van Igor Anton (Euskaltel-Euskadi). Anton kwam op zeven kilometer van de meet hard ten val en moest noodgedwongen opgeven met een gebroken elleboog. In de valpartij was o.a ook zijn ploeggenoot Egoi Martinez de Esteban betrokken die een sleutelbeenbreuk opliep. Ook hij kon de rit niet meer uitrijden. De valpartij ontstond in de afdaling van de voorlaatste klim terwijl de klassementsrenners in volle achtervolging waren op de drie koplopers David Millar, David Zabriskie (beiden Garmin-Transitions) en Niki Terpstra (Team Milram).
Terpstra schudde beide renners in de slotklim naar Peña Cabarga van zich af en wist solo door te knokken. Op twee kilometer van de meet zette de favorieten aan en werd ook Terpstra ingelopen. Vincenzo Nibali koos de aanval en zag Joachin Rodriquez bij hem aansluiten. In de laatste kilometer zette Rodriguez aan en Nibali kon hem niet volgen. Ezequiel Mosquera Miguez (Xacobeo-Galicia) probeerde nog naar Nibali toe te fietsen maar werd op paar meter achter hem derde.
Niki Terpstra werd uiteindelijk nog 16e op exact twee minuten. Laurens ten Dam kwam op 2:34 min als 25e aan en stijgt in het klassement naar de 24e plaats.
Opluchting alom: Dirty Gert heeft zich ingehouden op Ground Zero. O ja? En morgen gaat Maxime weer bij hem op de koffie. Schande! morde het volk. More, more, more.
Er is al een hele week Matthijs draait door en ik heb nog geen aflevering gezien. Waus en Pitteman overigens ook niet. Goed hè. Ik heb niet het idee dat ik iets heb gemist.
|
|
|
|
|
| 11-09-2010 |
| Achter de streep |
Je zou er een betaalsite van moeten maken, werd me gezegd. Waarvan? Van je weblog. Als iedere lezer jaarlijks een donatie doet, zit je niet zo met je gedachten bij de echoput die giro heet en kan je je volledig concentreren op die weblog. Ja ja, en dat ik er dan ook advertenties op ga zetten. Joh, ik ben al genoeg gefocust op dat werk. Hoe de omstandigheden ook zijn, ik schijf toch wel. Maar goed, als er lezers zijn die zich geroepen voelen wat (Nederlandse) bankbiljetten in een enveloppe te doen en deze op te sturen naar Adriaan Bontebal, Paulus Potterstraat 141, 2526SP Den Haag, dan zeg ik natuurlijk geen nee. Het zou eigenlijk wel goed uitkomen. Als tegenprestatie doe ik weer een verhaaltje. Over de openbare bibliotheek dit maal. Heel soms kom ik daar. De moeite die ik met bibliotheken heb, is dat je de boeken na verloop van tijd weer terug moet brengen. Mooie boeken heb ik graag hier, op de plank.
Het meest intrigerend in de bibliotheek is de rode streep, drie meter voor de balie. Wilt u, gebiedt hij nadrukkelijk, achter mij plaatsnemen, want de klant voor u wenst privacy. Dat zet me aan het denken als ik aansluit in de rij. Kijk, dat iemand geen pottenkijkers wil als hij geld opneemt aan het loket van een bank of postkantoor, kan ik billijken. Zeker als het om grote bedragen gaat. Rippers en zakkenrollers en moeten niet op ideeën worden gebracht.
Ook aan de uitleenbalie van videotheken kan ik me iets bij de privacybehoefte voorstellen. Wat te doen als een van je buurtgenoten ziet dat je Faces of Death deel XX komt terugbrengen, of Hete Tienermeisjes in Tirol. Voor je het weet heb je een naam en kan je maar beter de wijk nemen.
Maar waarom wil iemand privacy wanneer hij een boek komt terugbrengen? Natuurlijk omdat hij wil voorkomen dat anderen zien wat hij heeft geleend. Maar daarmee is de vraag nog niet afdoende beantwoord. Wàt brengt hij dan terug?
Worden er, zo vraag ik mij af, boeken uitgeleend vanonder de toonbank? Zoals het kruideniertje op de hoek in het geniep dubieuze rum aan zijn vaste klanten verkoopt, terwijl hoofdpijnwijn en bieren de schappen sieren. Is er in de bibliotheek kennis aanwezig, die slechts door een selecte clientèle tot zich mag worden genomen? Word ik dommer gehouden dan ik al ben?
Mijn jeugdtrauma speelt op: de wereld is voor mij in scene gezet en om mij heen speelt men toneel. Mijn stervensbegeleider zal me, wanneer de film van mijn leven op punt van afspelen staat, een papiertje in de hand drukken met daarop de woorden: smile, you're on candid camera.
Bezit de bibliotheek de steen der wijzen, zonder dat ik daar weet van heb? Zonder toegang vrij voor mij? Is er kennis waar ik bewust buiten word gehouden? Hogere kennis, alomvattende kennis? Dan heb ik het niet over zweverig gezever als De Celestijnse Belofte, maar een werkelijk dieper inzicht. Nu ik het daarover heb: zou dàt het misschien zijn. De Celestijnse Belofte? Zouden er mensen zijn die beseffen dat zij lulkoek hebben gevreten? En dat zij daarmee maar beter niet te koop kunnen lopen? Is er dan toch nog hoop?
Als ongeleide projectielen schieten voor de balie de gedachten door mijn hoofd. Van licht geschut tot het zwaarste kaliber. Haal die streep alsjeblieft niet weg.
Nieuws? De Volkskrant zit er bovenop. Uit de Krant van vrijdag: Emotionele schade oplopen door een blik op de borsten van Britney Spears. Het kan. Beveiliger Fernando Flores heeft Spears aangeklaagd wegens seksuele intimidatie, zo bleek donderdag. Flores uitte zijn beschuldiging al eerder, maar donderdag lekte de officiële aanklacht uit.
Flores, die tot afgelopen zomer zes maanden in dienst was bij de popdiva, beschrijft in de aanklacht gedetailleerd hoe Spears hem seksueel zou hebben benaderd. Britney droeg een witte jurk en liep op mij af. Toen ze vlakbij stond liet ze opzettelijk haar aansteker op de grond vallen. Ze boog voorover om hem op te rapen en liet daarbij haar borsten zien. De bh-loze Britney zou vervolgens hebben gezegd: Geef nou maar toe dat je dit fijn vindt.
Ik kan me iets voorstellen bij de consternatie. Maar heb je hem door? Meneer Flores aast op een reconstructie.
|
|
|
|
|
| 10-09-2010 |
| Een definitieve determinatie |
Enkele weken terug (14/8) schreef ik dat er paddestoelen in mijn tuintje stonden en wel van de soort Macrolepiota procera, dat is de grote parasolzwam. Ik zat er naast. Een definitieve determinatie: het betrof hier de Macrolepiota rhacodes, ofwel de knolparasolzwam, ook eetbaar. Vergissen is menselijk, want zo ziet de grote parasolzwam eruit. Er stonden er drie die inmiddels vergaan en verdwenen zijn. Maar we hoorden het al op het nieuws: het is een uitzonderlijk goed paddestoelenjaar. Ook in mijn tuin. Dat die eerste drie verschenen was al uniek: nooit hebben er paddestoelen in mijn tuintje gestaan. Ze komen nu weer op. Ik telde er vanmorgen acht!
Als je het over paddestoelen hebt, heb je het over kabouters. Over kabouter Spillebeen op de vliegenzwam en zijn soortgenoten. De vraag rijst: bestaan kabouters. Natuurlijk niet. Ze zijn een leuk verzinsel om verhaaltjes voor de kleintjes rond te bouwen. Toch zijn er mensen die in het bestaan van kabouters geloven. Ze zijn verder ongevaarlijk. RTL4 komt dit najaar met een programmareeks waarin mensen over hun ervaringen met kabouters vertellen aan Derek Ogilvie. Het zal worden gepresenteerd door Sylvana Simons en Marc-Marie Huijbrechts.
Ik kan dan wel zeggen: er bestaan geen kabouters, maar ik kan het niet bewijzen. Het is vaak heel moeilijk te bewijzen dat iets niet bestaat. Leg het probleem voor aan een believer en die zal zeggen: de mannekes en wijfies zijn mensenschuw. Ze horen je al van verre aankomen en dan verstoppen ze zich. Ook kabouterianen hebben zelf nooit een kabouter gezien, wat zij straks ook tegen Derek, Sylvana en Marc-Marie zullen zeggen, maar zij geloven, nee, zij weten. En zo kom ik vanzelf weer eens op god.
Er is geen god. Het is niet: god schiep de mens naar zijn evenbeeld, maar: de mens schiep zich een god naar zijn evenbeeld. Dat is vooral van toepassing op monotheïstische godsdiensten als het christendom, het jodendom en de islam. De hindoes zijn creatiever, die hebben een resem goden, zoals Brahma, Vishnu, Shiva, Krishna, Rama, Durga en Ganesha. Wat me opvalt aan die hindoegoden is dat ze stuk voor stuk androgyn zijn, dus geen typische machos zoals de goden in de monotheïstische traditie. Neem bijvoorbeeld zon Vishnu. Is dat nou een mannetje of een vrouwtje? Mocht men in een Bollywoodfilm Vishnu willen neerzetten, zou ik Boy George voor de rol vragen. Mijn favoriet is Ganesha, de god met de olifantenkop. Hij/zij neemt hindernissen weg en is de beschermheilige van reizigers, te vergelijken met 'onze' Christoffel. Hindoes bidden tot Ganesha voor ze aan iets nieuws beginnen, zoals een nieuwe baan of wanneer ze verhuizen. Daarom natuurlijk dat olifantenhoofd: dat is groter, daar zitten meer hersens in, qua moeilijke beslissingen.
Er is geen god, god is een verzinsel. Dat men los van elkaar overal ter wereld in een god is gaan geloven is geen bewijs van zijn bestaan. Het bewijst alleen maar dat mensen nogal de neiging hebben de dingen die zij niet kunnen verklaren op dezelfde manier ondervangen. Maar net als met kabouters: ik kan niet bewijzen dat er geen god bestaat. De believers in deze hoek kunnen ook niet bewijzen dat hij wel bestaat. Kijk naar alle rampen die de mensheid de afgelopen 3000 jaar te verduren heeft gehad, en vertel mij, alleen maar vertellen, je hoeft niets te bewijzen, vertel mij waar je de hand van jouw god ziet. Als je naar de afgelopen 3000 jaar kijkt en er is een god, dan is het een vreselijke klootzak.
Als vaker gezegd: ik ben geen bestrijder van religies. Voor mij heeft ieder recht op een eigen bijgeloof. Hou dat echter voor je. Deel je zwijmelen met mede-gelovigen, maar laat ongelovigen met rust. Leg ongelovigen geen sharia op, zadel ongelovigen niet via het parlement op met jouw problemen rond abortus en euthanasie. Doe alles binnen je eigen club, maar hou je wel aan de regels van het fatsoen en de menselijkheid. Men stenigt geen vrouwen die buiten het huwelijksbootje hebben gepist. Men stenigt geen vrouwen. Overigens: wat gebeurt er eigenlijk met mannen die overspel plegen? Laat me raden: mannen plegen geen overspel, die worden verleid.
Hoewel het tegenwoordig wel meevalt, in het verleden werd ik regelmatig aan de deur lastig gevallen door Jehovas Getuigen. Die lui hebben vlak om de hoek hun koninkrijkszaal, het clubhuis, toevallig (?) pal naast het partijkantoor van het CDA. Ze hebben er een tijd een handje van gehad om zondags na de bijeenkomst de wijk in te trekken om zieltjes te winnen. Stelling: een mens staat in zijn recht als hij een Jehovas Getuige die aanbelt op zijn bek timmert. Het is nogal een inbreuk om me uit mijn boek te bellen en naar de deur te laten strompelen.
Kijk, als er iets te halen valt ben ik van alle religies. Zo wordt vandaag het Suikerfeest gevierd, het einde van de Ramadan. Het is een feest van geven. Moslims moeten hapjes brengen aan buurtgenoten die het wat minder hebben. Ik zal de hele avond bij de deur zitten.
Op de voorpagina van de Krant van donderdag stond een foto van Joe Sessop uit Colorado City in Utah met zijn verwanten. Op de foto staan achter Joe zijn vijf vrouwen. Daarachter 46 kinderen en 239 kleinkinderen. De kudde is lid van de Fundamentalistische Kerk van Jezus Christus en de Heiligen der Laatste Dagen, een afsplitsing van de Mormonen. Het mag duidelijk zijn: de club van Joe doet aan polygamie. De club van Joe is eigenlijk een apensoort: het dominante mannetje mag alle vrouwtjes neuken. Praise the Lord.
Sorry, zei ze. Je denkt misschien: die laat er ook geen gras over groeien. Of van vlot van stapel en zo. Dat is niet mijn modus amanti, geloof me. Maar ik moet om half vier de kinderen van school halen.
Geert stuurde een tweet naar Fleur, die naast hem in de bankjes zit: zullen we weer met de hele fractie demonstratief de Kamer uitlopen? Ik heb een kamer in Des Indes.
Wielerhoekje. In de vierde etappe van de Tour Cycliste Féminin International Ardèche, van Saint Sauveur de Montagut naar Cruas over 129 km, werd Daphny van den Brand van Merida Cycling Team 28ste, pal achter ploeggenote Sophie de Boer. Beiden eindigden op 7:08 van winnares Elizabeth Armitstead van het Cervelo Test Team. In het algemeen klassement staat Daphny nu 27ste op 11:54 van leidster Vicki Whitelaw van het Lotto Ladies Team. Sophie staat 28ste op 12:04.
|
|
|
|
|
| 09-09-2010 |
| Een klein, groen balletje |
Ik heb een balletje gevonden, een klein, groen balletje. Ik reed het aan toen ik, op weg naar huis, mijn straat indraaide. Mijn voorwiel raakte het nauwelijks, maar het sprong onverwacht fel weg. Nadat het was uitgeraasd, heb ik het in mijn zak gestopt. In de Schilderswijk ligt het geluk voor het oprapen.
Het is een grappig balletje, massief en pokdalig. Voor de deur van mijn huisje speel ik er even mee. Als je het balletje laat vallen, stuitert het bijna net zo hoog weer terug en gooi je het met kracht op de grond, springt het een enorm gat in de lucht. Na lang zoeken vind ik het terug in de bosjes.
Dat is leuk voor de beesten, denk ik en ik ga het huis in. Soof, eh, ik bedoel Wausje, Balzac, Hanks, Kat, Kim, Skitty: jullie blikopener is thuis en hij heeft een aardigheidje meegebracht. Balletje, balletje.
Schuchter komen de katten naderbij, ze kennen mij en mijn aardigheidjes. Als ze zich met een vragende blik aan mijn voeten hebben verzameld, knal ik ineens keihard het balletje op de houten vloer. Ze duiken weg onder tafel, bank en boekenkast, als geitjes bij de entree van een boze wolf. Geef ze eens ongelijk.
De groene driftkikker kaatst via het plafond en de kachel tegen een geluidsbox, waarop een leeg flesje prijkt, waarin ooit, speciaal voor een Haarlems festival gebrouwen Bukowski-bier zat: het plettert met een klap op de vloer. Achter mij gaat een vaas bloemen om en nog is het balletje niet uitgeraasd. De katten verdwijnen een voor een door het kattenluik.
Na een half uur is alles weer droog en opgeruimd. Voor de deur graaf ik een diepe kuil waarin ik heel voorzichtig het balletje leg. Nadat ik de kuil weer heb dichtgegooid, stamp ik de aarde stevig aan. Mijn oma zei altijd: Je hebt het geluk zo vast als een handvol vliegen. Zo is het maar net.
Had ik het niet gezegd: de echte onderhandelingen over een nieuw kabinet gaan maandag pas van start. Na het weekend, zodat Gekke Geert in alle rust zijn haatspraak in New York kan houden. Gaan de gristenen na zaterdag congresseren? In elk geval weet hij de spanning er wel in te houden. Samen met Maxime moet het hem lukken het CDA naar de marge te verbannen.
Wielerhoekje. Denis Menchov zei vorige week: de Vuelta begint pas op woensdag. En het werd woensdag. Als het meezit met Denis zit het ook echt mee, zit het tegen dan zakt hij door het ijs. Het zat tegen. Aan het einde van de rit moest er geklommen worden naar Andorra: Menchov was een van de eersten die moest afhaken. Hij kwam tenslotte als 56ste binnen, op 5:06 van winnaar Igor Anton van Euskaltel-Euskadi. Anton veroverde ook de rode leiderstrui. Laurens ten Dam deed het iets beter en werd 30ste met een achterstand van 2:04. In het algemeen klassement hebben de bankbedienden stuivertje gewisseld. Laurens ten Dam staat nu op plaats 27 met een achterstand van 8:07 en Menchov op 28 met een achterstand van 8:55.
In de tweede etappe van de Tour Cycliste Féminin International Ardèche, een tijdrit in Vals les Bains over 3,5 km, is Daphny van den Brand 15de geworden op 0:19 van winnares Ruth Corset uit Australië. In het algemeen klassement staat zij nu 22. Alle Nederlandsen:
22. Daphny van den Brand van het Merida Cycling Team, op 4:46
26. Sophie De Boer van het Merida Cycling Team, op 4:56
51. Arenda Grimberg van het Merida Cycling Team, op 7:59
52. Annelies Visser van LWV De Friesche Leeuw, op 8:00
65. Laura van der Kamp van WV De Noord-Westhoek, op 14:07
66. Linda van Rijen van W.V. Eemland, op 14:22
|
|
|
|
|
| 08-09-2010 |
| Tjeenk-Willink gaat weer MauricedeHonden |
Nu we het toch over wandelprogrammas van de BBC hebben: Coast is ook niet te versmaden. De serie is al een paar jaar oud, maar wordt, terecht, steeds herhaald: vanavond is er weer een aflevering. Tegelijk met Inspector Lynley op Nederland 1, dus dit maal laat ik de beker aan me voorbijgaan. In Coast loopt de archeoloog en historicus Neil Oliver de hele Britse kust langs. Daarbij geeft hij zijn commentaar met een sappig Schots accent. Ook weer een aanrader van de bovenste plank. Waarom kunnen dit soort programmas niet op de Nederlandse tv? Er is in 2009 een magere poging gedaan door de NCRV, en inmiddels alweer herhaald, met Maarten van Rossem. Een programmaserie van zes (sic) afleveringen over het Nederlands landschap onder de titel: Op reis met Van Rossem. Neem me niet kwalijk hoor, maar zoiets hoeft toch geen fuck te kosten? In deze tijd van bezuinigingen. Ik mis Van gewest tot gewest.
Gekke Geert is Gekke Henkie niet: hij is zo link als een looien deur. Het spel dat hij kundig speelt mag duidelijk zijn. Zijn PVV stijgt almaar in de peilingen, dus er is hem alles aan gelegen om zo snel mogelijk nieuwe verkiezingen te krijgen. En daar doet-ie hard zijn best voor. Man!, vrouw ook, wat een schertsvertoning de afgelopen dagen. Lichtpuntje is misschien dat partijen waar je het helemaal niet van verwacht, CDA, VVD en PVV, met vereende krachten hullie Hare schofferen. Haar aan het werk zetten: hoe moet het nu verder met de (in)formatie? en tegelijkertijd onderling en in de Kamer bekonkelen dat ze dat zelf wel bepalen. Hare is er niet ingetuind en heeft Tjeenk-Willink weer aan het werk gezet. Met Hare valt niet te spotten.
Ik heb een deel van het Kamerdebat met formateur Opstelten gezien. Schreef ik al dat ik Maxime Verhagen een gluiperd vind? Ja, dat schreef ik al. En wat heb ik gelijk. Het werd gisteren een woordenspel tussen hem en de linkse kerk. Verhagen houdt bij hoog en laag vol dat hij niet zal regeren met een partij die (religieuze) groepen in de maatschappij buiten spel wil zetten. Maar hij gaat dus wel in zee met de PVV. Ja maar, werpt hij tegen, die komt niet in de regering. Nee hoor, die verleent alleen maar gedeugstoon, zoals ik de afgelopen dagen enkele keren uit de mond van een presentator hoorde. Ga je grootmoeder toch beffen! In feite regeer je dan toch met het tuig?
Enfin, Tjeenk-Willink gaat weer MauricedeHonden: peilen. Uiteindelijk zal de formatie wel worden voortgezet, maar ná het weekend. Want dit weekend zit Gekke Geert in New York, om zijn haatspraak te houden op Ground Zero.
Uit de column van Ronald van Haasteren op Konfrontatie digitaal, hier links bij de links:
De
poging om een minderheidskabinet van VVD en CDA, met gedoogsteun van de
PVV, in elkaar te knutselen wordt in de media inmiddels routinematig
aangeduid als de centrum-rechtse variant. Centrum-rechts? Dat lijkt me
toch wel het eufemisme van het jaar. Volgens VVD-leider Mark Rutte zou
rechts Nederland zich de vingers aflikken als ze het ontwerpakkoord
tussen VVD, PVV en CDA hadden mogen inzien. Dan weet je het wel
ongeveer. Private rijkdom, publieke armoede, laten we het daar maar even
op houden. Plus uiteraard een setje law & order - kunt u zich het
voorstellen: het trio Teeven, Brinkman en Haersma Buma dat zich op het
veiligheidsdossier werpt om bleek bij weg te trekken en uiteraard een
snoeiharde aanval op alles wat onder het kopje migratie, asiel,
Marokkanen, islam en integratie valt te vatten. Niks centrum-rechts;
onvervalst rechts met een nationalistisch en xenofoob sausje en her en
der een zalvend christelijk woord over sociale binding of zo.
Waar ik ook niet met de pet bij kan. De schurk Scheringa heeft toch mensen opgelicht? Hij heeft toch met dubieuze praktijken mensen veel geld uit de zak geklopt? Op de rand en daarover van de financiële afgrond gebracht? Waarom is er dan nog geen rechtszaak geweest, waarom zit die klootzak niet in de bak? Het tegendeel zit zelfs in de pen: hij gaat meewerken aan een nieuwe internetbank. Oké, het lijkt me stug dat een bank met die schurk in de gelederen een vergunning van DNB zal krijgen, maar toch.
Wielerhoekje. Zo hé! Heb je de stunt van Lars Boom in de GP Jef Scherens gezien? Dat is een koers, dit jaar de 44ste editie, door en rond Leuven. Een goede 14 (?) ronden over een parcours dat op- en afloopt. In de laatste ronde werd duidelijk dat de winnaar uit de kopgroep van zes man zou komen. In die groep Lars Boom en zijn ploeggenoot Paul Martens. Martens is net als Grischa Niermann Duitser in dienst van de Boerenleenbank. Beiden zijn superknechten met een geweldig koersinzicht. In die slotronde beantwoordden de twee bankbedienden om de beurt de aanvallen van de andere vier. En toen was er storing.
Lars Boom was in druk overleg met de ploegleider en de microfoon was erbij. We hoorden hem aanwijzingen geven. Wat was er aan de hand? Hij had last van een leegloper: zijn achterband liep langzaam leeg. Er moest verderop, aan de top van een klimmetje, een mecanicien klaar gaan staan met een nieuwe fiets. Nu is Boom als ex-veldrijder een fietswissel wel gewoon. In het veldrijden, vooral als het parcours modderig is, wordt regelmatig de vuile fiets ingewisseld voor een schone. De mecanicien stond inderdaad klaar. Terwijl de kopgroep op topsnelheid lag om uit de klauwen van de achtervolgers te blijven, sprong Boom van de ene fiets op de andere. Binnen een paar honderd meter sloot hij weer aan bij de groep. Hij won de koers met een paar fietslengten voorsprong.
Boom was een grote in de veldrijden. Hij heeft daarin veel titels behaald, waaronder enkele wereldtitels. Toen hij de overstap maakte naar het wegrennen werd dat terecht gezien als een groot verlies. Zoals een Belse commentator gevat opmerkte: een Boom hoort in het veld. Maar hij heeft zijn draai op de weg gevonden. En hoe. Hij zit al op ruim 35 overwinningen.
In de Vuelta zal de komende dagen wat meer lijn in het algemeen klassement komen. Vandaag rijden de renners bijvoorbeeld over 208 km van de omgeving van Barcelona naar het noorden, om bergop te eindigen in Andorra. De bankbedienden gaan inmiddels iets vooruit. Denis Menchov staat nu 20ste op 3:31 en Laurens ten Dam 29ste op 5:45. Laurens werd gisteren overigens knap 9de, op 0:42 van winnaar Imanol Erviti van Caisse d'Epargne.
In de eerste etappe van de Tour Cycliste Féminin International Ardèche is Daphny van den Brand van het Merida Cycling Team 28ste geworden, op 1:41 van winnares Sharon Laws van het Cervelo Test Team. Daphny gaan we straks weer volop aan het werk zien in het veldrijden. Ik ben fan. Om sportieve en dubieuze redenen.
|
|
|
|
|
| 07-09-2010 |
| Save the whales |
Natuur & milieu. Hoe het ook kan is te vinden in Japan. Japanse vissers vangen regelmatig walvissen voor wetenschappelijk onderzoek. Wat ze precies onderzoeken, weet ik niet, maar die Jappen moeten inmiddels waanzinnige experts zijn. Het zou zo maar kunnen dat door dit Japanse initiatief de walvis uiteindelijk voor uitsterven wordt behoed. Dacht je dat het walvisvlees na onderzoek bij een destructiebedrijf belandt? Wis & waarachtig niet. Als de wetenschappers zijn uitgewetenschapt gaat het vlees gewoon naar de consument. Kijk, zo kan het dus ook. Daar kunnen wij nog wat van leren.
Op 31 juli 1975 werd mijn rechterbeen geamputeerd. Dan vierde je dus ruim een maand geleden je zevende lustrum, zul je zeggen. En: waarom wisten wij dat niet? Nou? Vieren? Ik ben niet zon fuifnummer. Mijn verjaardag, eind mei, heb ik ook in stilte voorbij laten gaan. Maar, hou je mond nou even, daar wilde ik het helemaal niet over hebben. Over lustra. Waar ik het over wilde hebben is: sinds 31 juli 1975 was ik dus gehandicapt. Niet invalide. Gehandicapt. Invalide vind ik meer iets met een rolstoel en zo, maar ik kon na wat oefening gewoon weer lopen.
Tussen haakjes. Weet je wat Van Dale over invalide zegt? Gedeeltelijk of volledig ongeschikt voor verdere dienst of arbeid tengevolge van een stoornis of gebrek, veroorzaakt door een ziekte, aandoening of ongeval. En over gehandicapt zegt-ie: door een gebrek, gemis in zijn bewegingen belemmerd, gehinderd, benadeeld. Het verschil is voor fijnproevers en dat ben ik niet. Zo beschouwd ben ik toentertijd afgekeurd voor das Militär vanwege invaliditeit: volledig ongeschikt voor verdere dienst tengevolge van een stoornis veroorzaakt door een aandoening. De aandoening was geweldloosheid.
Ik was dus gehandicapt. Je kan bezwaar hebben tegen het etiket, maar sommige etiketten dekken nu eenmaal de lading. Staat er op het etiket: bosbessenjam, dan zit er inderdaad bosbessenjam in het potje. Maar misschien is dat een slecht voorbeeld. In elk geval had ik geen enkele moeite met mijn etiket. Er hoefde ook niet letterlijk een etiket op mijn voorhoofd te prijken, een halve meter lopen en het was wel duidelijk. Ineens was dat voorbij, mijn wereld stortte in. Ik zou niet meer gehandicapt zijn, ik was een mens met een beperking. In der Beschränkung zeigt sich der Meister, zoals die goeie ouwe Goethe ooit in een sonnet neerpende. Ik zou dus trots moeten zijn.
Ja, duh!
Een mens met een beperking?!? Hallo. Toon mij een mens zonder beperking. Laat hij die zonder beperking is de eerste steen werpen. Als je bijvoorbeeld op 9 juni op Gekke Geert hebt gestemd, heb je dan een beperking of heb je dan een beperking? Er zijn hele volksstammen die niet kunnen klaverjassen. Heb je dan een beperking of heb je dan een beperking? Dat rare, sussende, ontwijkende taalgebruik! Het is uitgevonden in de US of A. Weet je hoe daar een Maori of een Aboriginal heet? Een Afro-American. Die dingen ja. Laat ik er maar over ophouden, hoewel ik pas net begonnen ben.
Een aardigheidje. Er viel een mail in mijn box van iemand die in een log had gelezen dat ik twee oude protheses in een hoek heb staan. Die wilde ze graag gebruiken voor een installatie. Zo noemen kunstenaars dat: een installatie. Ja hoor, geen probleem, alles voor de kunst. Maar, mailde ik terug, heb je enig idee hoe ze eruit zien. Er kwam een beeldende beschrijving terug. En ik weer: vergeet het maar. De bekleding van die protheses is voornamelijk schuimplastic. Hier in huis lopen zes katten, dat zijn 120 nagels die zo nu en dan gescherpt moeten worden. Ze zien er ongeveer zo uit, en ik mailde dit plaatje. Het zijn ook rechterbenen. Met dien verstande dat het kastje er niet aanhangt, dat loopt zo lullig, en van de bovenbenen rest ook niet meer dan een metalen buis. Haar plan is even in de koelkast gegaan.
Nu ik het toch over lopen heb. Ik heb de afgelopen tijd twee programmareeksen over lopen op de BBC gevolgd. Niet om mezelf te pesten, maar omdat ik ze mooi vond. De programmas werden beiden gepresenteerd door Julia Bradbury. Nee, ik keek ook niet omdat Julia een mooie meid is. Het was echt vanwege de prachtige landschappen die er iedere aflevering weer opdoemden. Bovendien: wandelen in Groot-Brittannië? Ze was steeds stevig ingepakt.
De twee programmareeksen: Wainwright Walks uit 2007 dat onlangs werd herhaald en Secret Britain, waarvan zondagavond helaas de laatste aflevering was. In het eerste programma liep zij de route die reisjournalist Alfred Wainwright in een van zijn boeken heeft beschreven: van kust naar kust, van west naar oost, van het Lake District naar de Noordzee. In Secret Britain liep ze van het uiterste zuiden naar het uiterst noorden, van Lands End naar Cape Wrath in de Noord-Westelijke punt van Schotland.
Cape Wrath. Hier een kaartje van het gebied. Cape Wrath is zeg maar de hele hoek links van de A838. John OGroats, het meest noordelijke bewoonde puntje van het Britse vasteland, ligt ten opzichte hiervan helemaal rechts, buiten het kaartje. Het is van God en Jan en Alleman verlaten. Nou ja, niet altijd. Het is oefenterrein van das Militär. Want je weet: legers oefenen in de mooiste natuurgebieden: Vlieland, de Veluwe. En Cape Wrath dus. Maar als das Militär enkele weken op de krenten zit is het gebied vrij toegankelijk. Ik geniet van de wandelingen door ernaar te kijken. Zoals ik ook, met mijn hoogtevrees, de Himalayas liever op tv zie.
Cijfertjes. Mijn wekkerradio is digitaal. Als op het moment dat ik ernaar kijk toevallig een mooie cijferreeks op het scherm staat, maakt mijn hart een sprongetje. Bijvoorbeeld 12:34. Ook heel mooi vind ik 11:11. 23.11 reken ik daar ook toe. Maar het allermooist vind ik toch 7:06. Er zitten slechts 60 minuten in een uur, maar als je het omrekent staat er eigenlijk 6:66, mijn favoriete getal. Het getal van het beest en ik hou van beesten. Ik heb niet voor niets 6 katten. Als het spul zit te eten kijk ik soms snel drie maal, terwijl ik tel 6, 6, 6. Als ik s morgens wakker, de ogen opsla en 7:06 op de wekker zie, dan glimlach ik, de dag kan niet meer stuk, en ik draai me genoeglijk nog een keer om.
Nog enkele op planten/bloemennamen gebaseerde voornamen: Yasmin, IJf (de Nederlandse naam voor de taxus, Taxus baccata), Yves (weer die taxus), Cerise, Flora, Yolanda (van ion, viooltje en anthos, bloem). De eerste passiebloem van dit seizoen is in mijn tuin verschenen. In dit geval: de Passiflora morifolia. Passiflora is geen voornaam, maar zou het heel goed kunnen zijn.
|
|
|
|
|
| 06-09-2010 |
| Een kat, natuurlijk een kat |
Er wordt wat afgestorven de laatste tijd. Of vallen de gevallenen me meer op? Sommigen gaan op gezegende leeftijd, maar vaak heeft de dood er een handje van te vroeg te komen. Nee, ik noem geen namen, anders raakt deze log wel erg snel vol. En stel dat ik Conny Stuart vergeet. Maar nu dan ook de 88-jarige Corneille, laten we het een gezegende leeftijd noemen. Als eerbetoon, maar ook omdat het zo mooi staat, heb ik dit schilderij als achtergrond van mijn bureaublad ingevoerd. Een kat, natuurlijk een kat. Kan je kleine broertje dat ook? Laat hij er dan een voor mij maken. Krijgt-ie een zak snoep van me.
In de Krant van vandaag citeert Ronald Giphart in zijn column de directeur van het Letterkundig Museum, Aad Meinderts (broer van Koos, jeweetwel, de maat van Harry Jekkers, uit Loosduinen komt dat volk), die op zijn beurt een gedicht van Bert Schierbeek (1918-1996) citeerde. (Bert bood mij ooit een Caballero aan, maar ik rook zware shag; ik heb de peuk wel aangenomen.) Dan zal ik hier Ronald Giphart citeren. Bert Schierbeek dus, ter nagedachtenis aan zijn vrouw. Hij schreef het na het ongeluk dat hij samen met zijn vrouw had en waarbij zij overleed:
gelachen hebben we...
maar we zouden niet vergeten dat
we hebben gelachen, gelachen hebben
we veel en dat zal ik niet vergeten
want we hebben gelachen en veel hè?
En dat zullen we nooit vergeten om-
dat we zoveel gelachen hebben en dat
niet vergeten gvd wat hebben we gelachen
en niet en nooit vergeten dat we zo
hebben gelachen omdat we samen waren
en zoveel gelachen hebben dat we
het nooit zullen vergeten
Uit: De deur (1972)
Regelmatig vallen er advo-mails in mijn box die luxe horloges aanprijzen. In ongeveer 100% van de gevallen betreft het namaak. Die horloges bedoel ik, niet de mails. Regelmatig? De afgelopen twaalf uur zon 54 maal. Misschien meer, want die rare Russen en Chinezen sturen mails in hun taal en dat kan mijn mailbox niet aan. Ik krijg dan dit soort teksten: A man is often judged by the timepiece he wears. En dan zeik ik in mijn broek.
Wat moet ik met een horloge? Ik kan geen reden bedenken. Qua tijdsaanduiding heb ik een klein klokje in mijn huiskamer staan en naast mijn bed een wekkerradio, die ik noch als wekker noch als radio gebruik. Ja ja, ik weet het: een horloge is tegenwoordig vaak een statussymbool. Dan zie je mannen met zoiets om de pols, dat je denkt: ga je diepzeeduiken? Horloges die een modaal jaarsalaris kosten. Gelukkig heb ik geen status en hoef dus niets op te houden. De tijd? Om met Hans Dorrestijn te spreken:
Zoveel weken, maanden, jaren
gaat het noodlot al tekeer.
De tijd heelt alle wonden
maar slaat er nog veel meer.
Nog enkele op planten/bloemennamen gebaseerde voornamen: Hortensia, Bloeme, Bojoura (Bulgaars: pioenroos), Melati (Indonesisch: jasmijnsoort), Mirte.
Deze wil ik je niet onthouden. Het betreft een onderzoekje van de site boekkado.nl naar wat de Nederlander het liefst doet in bed. Seks, zegt 11%. Het lezen van een boek, zegt 22%. De lievelingsbezigheid is echter slapen: 63%. Dan heeft blijkbaar 4% geen mening. Dat blijf je altijd houden: mensen zonder mening. Die mogen ook stemmen. Ik lees voornamelijk in bed en probeer dan nog wat te slapen.
|
|
|
|
|
| 05-09-2010 |
| Meiden met een reetvleugel |
Weer een aantal aanklikbare items op deze log: hoef je het zelf niet op te zoeken.
Bij den Bels staat er in De Gids niet bij dat de aflevering van een serie een herhaling is, maar dat maakt me ook niet zo veel uit. Na je twintigste is het hele leven immers één grote herhaling. Dus ga ik er vanuit dat de aflevering van Inspector George Gently waar mijn detectiveavondje mee begon ook een herhaling was. Maar ik heb George Gently nooit gezien, dat is dan weer mazzel. Het heette: Gentlys last case. Een korte speurtocht op het web leerde me, dat het niet zijn laatste, maar zijn eerste zaak is op zijn nieuwe standplaats: een klein plaatsje aan de kust in Northumberland. Mooi landschap!
Hij jaagt in zijn laatste zaak op de boef Joe Webster, die wordt gespeeld door de acteur Phil Davis. Zoals je ziet heeft de man van zichzelf al een vrij onsympathieke kop, dus het was een opluchting dat hij uiteindelijk het loodje legt. Deze aflevering is de adaptatie van het boek Gently Go Man van Alan Hunter; ik heb nooit iets gelezen van Alan Hunter, ik zou eens wat meer moeten lezen. Ik heb genoten, laat den Bels voorlopig maar doorgaan met Gently.
De aflevering van Rebus daarna had ik al wel eens gezien. Dat is bij Rebus helemaal geen probleem. Herhaal maar. Bovendien werkt hij samen met collega Detective Sergeant Siobhan Clarke, een rol van Claire Price en dat vind ik wel een leuke dame. Bovenbovendien werden er in deze aflevering, The final stone, een aantal hoge geestelijken van de Church of Scotland vermoord en daar geniet ik van. Op de brandstapel met het zooitje! Helaas kwam de moordenaar, de vader van een kind dat door het tuig was omgebracht, aan het slot om. Dat is dan weer jammer.
En toen? Snel doorgeschakeld naar Nederland 3 waar Shine a light bezig was, een documentaire van Martin Scorsese van een optreden van The Rolling Stones in 2006 in het Beacon Theatre in New York. Ook dat was voor mij een herhaling, want ik heb de Stones al een keer of vijf, zes live gezien. De grote hits kwamen voorbij, het waren prachtige opnamen, dus de oude man heeft genoten. Meer valt er niet over te vertellen. Nou, dit nog.
Welk jaar Ronnie Wood bij de Stones is gekomen weet ik niet. Ik zou kunnen googlen, maar ach. Punt is: voor mij is het nooit een echte Stone geworden, maar altijd een manneke dat pas later mee mocht gaan doen. En ook nog dit:
Ik heb er eens op gelet, maar geen van de Stones draagt een (zichtbare) tatoeage en dat terwijl ze in 1981 een album hebben uitgegeven met de titel Tattoo You. Het bevat de hits Start Me Up en Waiting On A Friend. Ik heb niets met tattoos. Het stoort me niet als ik bij iemand zon ding zie, maar mooi kan ik het niet vinden. Wat ik me afvraag: zijn er tegenwoordig nog meiden die een reetvleugel laten zetten?
Nog enkele op planten/bloemennamen gebaseerde voornamen. Mijn (ex)schoonzuster heet Erica, dopheide. Aster, Amaryllis, zuster Clyvia, Anemone.
Wielerhoekje. Voor de liefhebber, en dan ben je als je dit leest: een heel leuke site is de Wielersite, vriend Bruin wees me erop. Veel leuker dan Wielerland, waar ik meestal mijn info vandaan haal. Op de wielersite onder andere ook de rankings. De eerste drie bij de vrouwen momenteel: 1. Marianne Vos (nl) met 19 zeges, 2. Ina-Yoko Teutenberg (dld) met 19 zeges en 3. Kirsten Wild (nl) met 15 zeges. Anyway. Kirsten Wild heeft gisteren de etappe Rijssen-Rijssen gewonnen, weer door Vos te verslaan. Wild staat nu ook eerste in het algemeen klassement. Ik vermeld het maar even, want er zal morgen ongetwijfeld niets over in de Krant staan.
In de Vuelta heeft de Boerenleenbank er gisteren weer weinig van gebakken. Laurens ten Dam reed goed, maar hij heeft moeten wachten om kopman Menchov op sleeptouw te nemen. Ze kwamen als 40ste en 41ste over de meet met een achterstand van 3:44. In het algemeen klassement staat Menchov nu op plaats 20 met een achterstand van 3:16 op leider Igor Anton. Laurens ten Dam staat op plaats 33 met een achterstand van 6:22.
Vandaag rijden de gasten van Calpe naar Alcoi over 187 km, met in de laatste 80 km zes beklimmingen. Voor de kijker: den Bels begint reeds om 15.00 uur met de uitzending.
|
|
|
|
|
| 04-09-2010 |
| Honeysuckle Hero |
Op de BBC was een aflevering van Inspector Lynley, één van de laatste die is gemaakt: Know your enemy (2007). Het verhaal is gebaseerd op het verrotte leven van de Canadese Karla Homolka. Of Elisabeth George het gegeven in een van haar boeken heeft gebruikt, weet ik niet: ik heb niet al haar Lynleys gelezen.
De op Karla Homolka gebaseerde heks werd in deze Lynley gespeeld door Honeysuckle Weeks. Een mooie rooie, daar niet van, maar Honeysuckle? Ze blijkt echt zo te heten, het is geen artiestennaam. Volledig: Honeysuckle Hero Susan Weeks. Een honeysuckle is een kamperfoelie. Wie noemt zijn dochter nou kamperfoelie? Oké, we hebben in het Nederlands ook van planten en bloemen afgeleide voornamen. Roos, Margriet, Iris, Viola. Madelief is een tijdje in geweest en misschien is Clementine wel de vrouwelijke vorm van Clematus. De meisjesnaam Bintje is overigens niet afgeleid van de aardappel, maar andersom. Er zullen nog meer voorbeelden bloemen/meisjesnamen zijn, maar daar kan ik niet zo gauw opkomen.
Mensen doen soms maar wat met voornamen, er voor het gemak overheen stappend dat het kind ermee zal moeten leven. My name is Sue. Neem die arme Honeysuckle. Die heeft als tweede naam ook nog Hero. Dat lijkt me mannelijk, zoals in Hero Brinkman. Dan noem je je zoon Hero en dan blijkt het een lafaard te zijn. En zo kom ik vanzelf op de PVV.
Gekke Geert heeft de stekker uit de (in)formatie getrokken. Ach, het was te verwachten. Lelijker is wat er binnen het CDA is gebeurd. Wat een onbetrouwbaar volk. Je kan zeggen over Verhagen wat je wilt, maar het is een gluiperd van het zuiverste water. Katholiek hè. Ab Klink, wat op zich ook een rare man is, is van de Gereformeerde Bond. Bonders liegen over het algemeen niet, katholieken hebben het uitgevonden. Toch werd Klink na zijn brief door Verhagen weggezet als leugenaar, al waren de termen wat eufemistischer. Hoe de gristelijken met elkaar omgaan is soms bij de beesten af. Denk aan het afserveren van Aantjes, Brinkman en Enneüs Heerma. De laatste is er in 1999 letterlijk aan onderdoor gegaan.
Iene miene Rutte gaat nu aan hare voorstellen dat hij zelf een regeringsprogramma gaat schrijven. Net als Kok toentertijd heeft gedaan. De andere partijen kunnen dan zeggen of zij het een basis vinden om de besprekingen te heropenen. Ze doen maar, ik zie wel, maar laat de PVV alsjeblieft in het verdomhoekje zitten.
Ken je dat. Een nieuwe rol wc-papier-met-twee-lagen. Dat je het beginnetje los pulkt en dat je dan maar één laag te pakken hebt. Heel irritant.
Wielerhoekje. Zie je wel, gebeurt het weer. Gisteren werd de vierde etappe van de Profile Ladies Tour gewonnen door onze landgenote Kirsten Wild, die in de sprint Marianne Vos versloeg. Geen letter daarover in de Krant, zelfs niet in het uitslagenhoekje. Heus, Marianne Vos is een uitzonderlijke goede wielrenster, maar heeft zij dit jaar al 19 overwinningen behaald, Kirsten Wild staat ook al op 17.
In de Vuelta staat Philip Gilbert onveranderd op de eerste plaats. De Boerenleenbank bakt er niet zo veel van. Best geplaatste is daar Denis Menchov op een 14de plaats, op 1:11 van Gilbert. De eerstvolgende is Laurens ten Dam op plaats 36, met een achterstand van 4:17. Moet ik er wel bij zeggen dat Ten Dam enkele dagen geleden lelijk ten val is gekomen. Maar goed, het is nog ver naar Madrid.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
