 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 11-08-2010 |
 Burn, motherfucker, burn! |
Waarom zou simpel niet de beste oplossing zijn? Er wordt, Borneo, Zuid-Amerika, ontzettend huisgehouden in de bossen, de regenwouden. Daarmee worden leefomgevingen voor bepaalde beesten naar de kloten geholpen, maar ook de gehele planeet. Op de verschillende netten krijg je steeds weer verontrustende reportages. En ik kijk en ik zit met tranen in mijn ogen, letterlijk, zo zit ik nou eenmaal in elkaar.
Het zijn individuele mensen binnen bedrijven die daar over gaan. Die de houtkap faciliëren. Simpel. Laat ze één keer de mededeling krijgen: niet meer doen! Gaan ze door? Afschieten. Laat dat een les zijn voor de volgende. Een verrot mensenleven tegenover een regenwoud? De keus lijkt me niet zo moeilijk.
En we krijgen straks een volgende regering die er niets aan doet.
|
|
|
|
|
|
| Donât mention the war |
Weet je nog, ja, natuurlijk weet je het nog, het is niet zo lang geleden, weet je nog die finale tussen Spanje en Nederland? Ik heb zelden een ploeg, Nederland, zo onsportief zien spelen. Man!, vrouw ook, wat een houthakkers. Er werd gespeeld om te verwonden. In het echte leven word je voor minder opgepakt, het wordt tijd dat er een officier van justitie in de dug-out plaatsneemt. Lik op stuk. Dan zou je denken: het land heeft voorlopig wel even de buik vol van dat voetballen. Nee hoor. Afgelopen weekend is het seizoen weer begonnen en meer dan de helft van het tweede katern van mijn krant werd aan die onzin besteed.
De Mickey Mouse-competitie.
Laatst werd bekend dat alle betaald voetbalclubs, op één na, financieel ongezond zijn. Ze zitten diep in de schulden. Het zou mooi zijn als alle schuldeisers in één klap al hun schulden opeisen. Zo niet: faillissement. Wat met AZ en Scheringa kan, moet ook met de rest van het zootje kunnen. Of staan ze boven de wet? Dat zou je wel denken als je het eisenpakket zag dat de wereldvoetbalbond op tafel legde om een van de volgende wereldkampioenschappen aan Nederland en België te gunnen.
Sepp Blatter, voorzitter van de wereldvoetbalbond, heeft zijn personeel verordineerd dat zij hem alleen met een gestrekte rechterarm mogen groeten als er geen vreemden bij zijn. Heil Sepp.
Alle reclame in een straal van twee kilometer rond de stadions dient te worden verwijderd. Stel ze gaan in zee met Bavaria, dan dienen alle kroegen binnen die straal Bavaria te schenken en uit te hangen. Grolsch uithangborden en biervaten moeten voorlopig opgeborgen worden. Plakkaten als bicyclepumpcenter en Mathildes verwenwarenhuis moeten van de gevel worden geschroefd. Op de snelwegen moet een aparte rijstrook gereserveerd worden voor voetbalbondofficials. Heus, dit verzin ik niet. En als klap op de vuurpijl wenst men geen belasting te betalen. Laat dit nou precies de enige eis zijn die is ingewilligd. In De Haag, de enclave, is men hard aan het becijferen hoeveel er van mijn uitkering afgaat, want er dient 18 miljard bezuinigd te worden, en de voetbalbond wordt vrijgesteld van belastingen. Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt?
Ik bezin mij op maatregelen.
Nu ik het toch over voetbal heb. Je bent steeds wel zo cynisch over Jolanda Kabaal van Kasbergen, zoals je haar noemt, zei vriendin V., maar wat doe je als je haar onverhoeds in je bed vindt? Bloot, op haar rug, een borst onder de ene oksel, een borst onder de andere oksel. Dan sommeer ik haar tot driemaal toe mijn huis te verlaten. Als ze dan nog niet weg is, bel ik de wijkagent.
Mag Fleur straks mee naar de herdenking van 11/9, wat Amerikanen stug 9/11 blijven noemen (negen november?), of gaat mevrouw Wilders voor de lieve vrede?
Frans Duits, ik dacht dat het een woordenboek was, maar het is een Hazeskloon.
|
|
|
|
|
| 10-08-2010 |
| Wouldnât you like to know whatâs going on in my mind? |
s Morgens moet ik altijd even controleren of ik wankelbaar ben of on-. Dat ik in staat ben een nieuwe dag op en in de wereld te zijn of niet. Heb jij dat ook? Iedere ochtend voer ik daarom een eenvoudige test uit. Ik ga voor de spiegel staan. Met een razendsnelle beweging breng ik mijn rechterhand, ik ben rechts, naar de spiegel. Als ik dan, ondanks mijn snelheid, de spiegel precies weet te raken op het spiegelbeeld van mijn hand, is alles in orde.
Vanmorgen zat ik ernaast.
|
|
|
|
|
|
| Populariteitspoll |
De Haag is weer even in het nieuws, dat wil zeggen, bij EénVandaag. Dan bedoel ik niet de enclave rond het Binnenhof, het pars pro toto, maar het Ding an sich: de stad zelf. Onderwerp van dit breaking news zijn de pollers. Wat dat zijn, daar kom ik zo op. Het begint er allemaal mee dat er gepoogd wordt De Haag autoluw te maken en te houden. Bepaalde delen van de binnenstad mag je met de auto alleen in als je een vergunning hebt. Hoe weer je de niet-vergunninghouders? Borden neerzetten? Nou, dat helpt, maar niet heus. De gemiddelde automobilist ziet in het witte, ronde bord met een rode rand de complementaire verbeelding van een bord tomatensoep. Dat het verkeerstechnisch iets zou betekenen wordt voor het gemak vergeten. De reactie op het bord is vaak: kijken of er een agent aankomt.
Dat is in De Haag ondervangen door pollers in het wegdek te plaatsen. Dit hier, klik, is een poller. Deze staat op het parkeerterrein voor de Al Baba moskee. Vergunninghouders houden hun vergunning tegen een lezer en de poller zakt in het wegdek. Als de vergunninghouder is gepasseerd, gaat de poller subiet weer omhoog. Er zijn slimmeriken die een paar meter achter de vergunninghouder gaan staan en als deze door de barricade is, glippen ze er snel achteraan. Mis! De poller komt subiet weer omhoog, dat zei ik toch. Dan krijg je dit. Let op de olievlek. De poller komt met kracht omhoog en ramt door de bodem van je auto. De schade bedraagt algauw enkele duizenden euri. Typische geval van eigen-schuld-dikke-bult.
De afgelopen maanden zijn er al rond de honderd automobilisten in hun eigen kuil gevallen. Dat kan zo niet doorgaan, denkt het vierwielige deel van de bevolking. De enige oplossing is natuurlijk je netjes aan de verkeersregels te houden. Dat blijkt een domme gedachte van mij te zijn: die pollers moeten weg. Wie trekt de kar? (Tussendoor: zou jij van deze man een ijsje aanpakken? Zou jij je kinderen bij hem op de crèche doen?) De kar wordt getrokken door Richard de Mos, gemeenteraadslid voor de PVV. Richard heeft zich opgeworpen als beschermengel voor automobilisten in overtreding. Heb je vijanden nodig als je zulke vrienden hebt?
Mijn buurvrouw Eva heeft twee jonge katjes. Zoiets. Maar dan half zo veel en net iets groter. Twee rode donderstenen. Ze zullen een maand of zes zijn. Dat weet ik niet precies. Ik ben altijd heel slecht in leeftijden schatten. Dat heb ik niet alleen bij katten, maar ook bij vrouwen. Twee bijna-identieke rode donderstenen, maar ze zijn makkelijk uit elkaar te houden. De ene is helemaal rood, de ander heeft een witte borst. Een lelieblanke borst, zoals wij dichters plegen te schrijven. Ik heb een tijdje naar het spul zitten kijken.
Ravotten is het woord dat in me opkwam. Ravotten komt van het Middelnederlandse ravot dat zondig genoegen of vermaak betekent. Het zal wel iets gristelijks zijn, dat loltrappen een zondig genoegen is. Want lol hebben ze met zijn tweetjes. Ze besluipen elkaar, bespringen elkaar en rollen in elkaar verstrengeld over de grond. De geheel rode is het steeds als eerste zat. Want er is nog zoveel te doen. Terwijl de witte veel tussen de bamboe tijgert, zoekt de rode het hogerop. Bij Eva voor de deur staat ook een draaiwilg. De eerste takken zitten pas op drie meter hoogte. Geen probleem, de kleine werkt zich met zijn nagels omhoog. En hoger, en hoger. Tot tien meter hoogte zag ik hem gaan. Nee, dan hoeft er geen brandweer aan te pas te komen om het beestje weer naar beneden te halen. Gelukkig niet, anders zou je een vaste brandweerpost in het hofje moeten vestigen. Nee, de kleine laat zich steeds achterwaarts langs de stam weer naar omlaag glijden. Met nagels om bij te remmen. Om op de grond die witte weer in zijn nek te springen.
Zal ik straks eens aan Eva gaan vragen hoe ze de katjes heeft genoemd? En of ze al koffie heeft gedronken? En hoe laat haar vriendje thuiskomt?
Wielerhoekje. De 29e Wielerronde Van Steensel is gewonnen door Rik van IJzendoorn van JvR De Batauwers, tweede werd Thijs Droogmans van het Baby-dump - Lemmens - Wilvo Wielerteam en derde Rick Craenen van RTC De Hoekse Renners. Robert de Poel van DRC De Mol heeft de 46e Wielerronde Van Maassluis op zijn naam geschreven. Tweede werd André van Reek van RTV De Bollenstreek en derde Douwe Schouten, die niet in clubverband fietst.
Tenslotte. De19e Ronde Van Noordeloos is gewonnen door Niels Pieters van het Line Lloyd Footwear Cycling Team, tweede Rodrigo Emanuel Mendieta van Odwin Fietsreizen, derde Mitchell Huenders van Wv Noord-Holland. Bij de meisjes kwam Anna van der Breggen van WV De Noord-Westhoek als eerste over de meet, gevolgd door Bianca van den Hoek van W.V. Eemland en Jessica Glasbergen ook van W.V. Eemland. Den ben je weer op de hoogte.
|
|
|
|
|
| 09-08-2010 |
| Criminele organisatie |
Koppelbazen, we liepen er tegen te hoop in de jaren tachtig, weet je nog? Ze waren vooral actief in de bouw, de haven en de tuinbouw. Voor wie het fenomeen niet kent: koppelbazen bemiddelen tussen werkgevers en werknemers en strijken aan beide zijden hun centen op. Om het netjes te zeggen. Het gaat om tijdelijke krachten. Een havenbedrijf heeft op stel en sprong wat mensen nodig om een tanker schoon te maken, een tuinder zit om krachten verlegen om de oogst binnen te halen, dat soort gevallen. Ze schijnen tegenwoordig weer zeer actief te zijn, met aan de ene kant vooral tuinders en aan de andere kant illegalen. Kom s morgens vroeg hier naar de Schilderswijk en je ziet de busjes gaan, richting Westland. Ze komen s avonds weer terug.
Uitzendbureaus. Dat zijn geen individuen, maar bedrijven die bemiddelen tussen werkgevers en werknemers en ze strijken van beide zijden hun centen op. Ze leveren ook tijdelijke krachten voor als de nood hoog is. Hoewel uitzendbureaus maatschappelijk en wettelijk geaccepteerd zijn, zijn het dus in feite veredelde koppelbazen. Omdat het hier niet om individuen gaat, is er sprake van criminele organisaties.
Wat lees ik vrijdag in de Krant? Werklozen moeten voortaan niet alleen bij het UWV Werkbedrijf op zoek naar een nieuwe baan, maar ook bij uitzendbureaus. Dat hebben het UWV en de branchevereniging van uitzendorganisaties, ABU, afgesproken na een succesvolle proef in Den Bosch. Zo ver is het dus al gekomen. Je zult als werkloze van overheidswege verplicht worden voor een koppelbaas te gaan werken. En dan moet Rutte I nog beginnen.
Blij dat ik in de WAO zit en niet gewoon werkloos ben. Want ik zou weigeren me tot een uitzendbureau te wenden en het zou me mijn uitkering kosten.
Het Nederlandse publieke tv-aanbod is hopeloos. Of had ik dat al eens gezegd? In de zomer is het helemaal kut met peren; een vreemde uitdrukking, want letterlijk beschouwd vind ik een kut met peren... laat maar. Het zijn vooral herhalingen wat de klok slaat. Herhalingen van programmas waarvan je denkt: ben je daar nou zo trots op, dat we het nogmaals moeten zien? Een uitzondering is bijvoorbeeld het Stedenspel, waarmee de Tros halverwege vorige maand is begonnen. Dat is wel nieuw, hoewel het een carbon copy is van het aloude Spel zonder grenzen. Het Sponsspel, het Pinguinspel, de Waterklimmuur, het Bootjesspel en als klap op de vuurpijl het Boomstammenspel.Need I say more? Je merkt: ik heb gekeken.
Het programma wordt gepresenteerd door Jolanda Kabaal van Kasbergen. Uit het persbericht: Ze wilde als kind al graag acteren. Vanaf haar zeventiende stort ze zich serieus op een carrière als actrice. Tis wat. Bijna zou ik schrijven: het mens staat volkomen voor paal, maar hé, het is Jolanda ten voeten uit. Tussen jou en mij: acteren en presenteren doet ze er eigenlijk maar bij. Het doel dat zij zich in het leven heeft gesteld, is binnen te zijn vóór haar borsten op haar navel hangen. Dus sloeg ze Jantje Smit aan de haak. Het duurde even tot ze in de gaten kreeg dat er in de voetbalwereld veel meer wordt verdiend. Sindsdien is ze getrouwd met de kleine Wesley. Maar het is echt een heel leuk programma. Voor de liefhebber: aanstaande zaterdag speelt Neeritter tegen Bree.
De VPRO lijkt de enige omroep te zijn die zich ieder jaar in de komkommertijd echt moeite getroost. Zomergasten, nu alweer het drieëntwintigste seizoen. Aanvankelijk werd het jarenlang gepresenteerd door Peter van Ingen. Daarna volgden Freek de Jonge, Wim T. Schippers, Hanneke Groenteman, Adriaan van Dis, Joost Zwagerman, Connie Palmen, Joris Luyendijk, Bas Heijne en Margriet van der Linden. Formule: één gast die aan de hand van door hem/haarzelf gekozen beeldfragmenten drie uur lang wordt geïnterviewd. Dit jaar is de presentator Jelle Brandt Cortius. Ieder jaar is er commentaar op de presentator: hij of zij doet het nooit goed. Hoe Jelle het doet? Hij zit niet in de weg.
Gisteren een sterke aflevering met schrijfster/cabaretière Paulien Cornelisse. Volgen nog actrice Annet Malherbe, filmregisseur Paul Verhoeven en fotograaf Erwin Olaf. Van Paulien heb ik genoten. Als je de uitzending hebt gemist: aanstaande zaterdag wordt het tussen 13.00h en 16.00h herhaald op Nederland 2.
De mooie fragmenten zijn te veel om op te noemen. Om er één uit te lichten: een stukje docu over de Japanse makaak (Macaca fuscata). Het is na de mens de meest noordelijk voorkomende soort primaat. Ze leven oorspronkelijk enkel in Japan, op Honshu, Shikoku, Kyushu, nabijgelegen eilandjes en op Yaku in de Riukiu-eilanden. Enfin, lezer Ralf (hier links bij de links) weet er alles van.
De docu ging over de natuurlijke warmwaterbronnen in de hoogvlakten van Shiga, met temperaturen van 40 tot 60 ̊C. Tussen de besneeuwde rotsen liggen de warme bassins, waar mensen al tijden een bad komen nemen. Begin jaren zestig waren er ineens twee makaken die ook het water in doken. Bijzonder. Nadat er twee apen over de rand waren, volgde de rest. Tegenwoordig heeft de hele troep dag in dag uit lol in het water. Ze springen er met een aanloop in, mijmeren maar een beetje, kortom: komisch om te zien. Alleen al voor dat fragment zou je zaterdag even moeten kijken. En voor het fragment van Eddy Izzard.
|
|
|
|
|
| 08-08-2010 |
| Ditjes en datjes op de zondag |
Er zijn weer enkele links bij mijn links verdwenen. De jouwe ook? Trek het je niet persoonlijk aan. De reden is eenvoudig dat er de laatste tijd niets meer gebeurt op betreffende blogs. Als je weer actief wordt, moet je maar een seintje geven. Dan verwelkom ik je terug in mijn virtuele armen. Enne: oog om oog, tand om tand. Heb je toevallig een link naar mijn Hyves staan: deleten! Ik doe er geen reet mee en ik vind het een heel vervelend medium. Heb je mijn Facebook al gezien? Ik ook niet.
Om je een beeld te geven van hoe Carl Hiaasen schrijft en hoe één van zijn hoofdpersonen in het leven staat, een voorbeeld: When the Skink meets the skunks.
Skink (...) directed his attention to two men with dishonerable intent who had brought a drunken young woman down to the beach. She was now protesting and struggling to get free, but the men, emboldened by the darkness and seclusion, pushed her backwards in the sand. They didnt know someone was watching from beneath the lifeguard stand, and they never saw him coming. Later, one of the attending paramedics would comment that hed never seen so many compound fractures per victim, one for every limb. Star Island, Carl Hiaasen.
Geert! Geert! Ik heb nog een aardige voor je. Moet je gebruiken in een volgend debat. Over de islamisering van ons Nederland, geworteld in de graaicultuur. Er zit niet één vertegenwoordiger van een moslimpartij in het parlement. Waarmee maar weer eens is aangetoond dat zij het niet via de democratische weg proberen. Goeie hè?
Al jaren overkomt het me regelmatig dat ik word aangesproken met u. Dan voel ik me in de maling genomen, vooral als het een mooie meid is die dat doet. Oké, ik loop tegen de zestig, maar dan nog. Het komt zelden voor dat ik zelf u tegen iemand zeg. Dat is geen gebrek aan respect. Als respect daarvan af moet hangen... En geef toe, het klinkt ook een beetje maf: Uw geld of uw leven! Overigens: ons politieke en economische systeem is gebaseerd op Je geld èn je leven! en het wordt niet eens gevraagd.
Wilders gaat meepraten over het regeerakkoord, de besprekingen beginnen morgen, Geert gaat waarschijnlijk zelfs meepraten over de poppetjes: de invulling van ministers- en staatssecretarisposten. En Maxime blijft met een strakke bek volhouden dat het CDA níét met de PVV zal regeren. Alsof wij allen Gekke Henkie zijn. Is de Turkse premier (Erdogan is een mafkees) al van de ontwikkelingen op de hoogte gesteld?
Al jaren heb ik een clivia op de vensterbank staan, maar bloeien? Ho maar. Toch zat er begin dit jaar ineens wat extra leven in: er vormde zich een jonkie, want ook dat had-ie nog niet gedaan. Maar vervolgens werd de plant bezocht door een parasiet, wolluis of zo. Ik heb hem voor het zomerseizoen buiten gezet, wat sowieso wel goed is voor clivias. Om de parasieten te bestrijden heb ik een pluk shag gekookt en met een plantenspuit het aftreksel over de plant gesproeid. Nicotine, puur gif. En zie: de bestrijding werpt vruchten af en de stinkerd begint ineens een bloem te vormen. Uiteindelijk moet de plant uitgroeien tot zoiets.
Wielerhoekje. Na een uitstekende Ronde van Italië, twaalfde in het eindklassement, heeft Bauke Mollema nu een nog betere Ronde van Polen gereden. Hij won de zesde etappe, de koninginnenrit, en werd uiteindelijk derde in het eindklassement. De eindtop-tien:
1. Daniel Martin, Team Garmin-Transitions
2. Grega Bole, Lampre-Farnese Vini, op 0:08
3. Bauke Mollema, Rabobank ProTeam, op 0:10
4. Michael Albasini, Team HTC-Columbia, op 0:20
5. Alessandro Ballan, BMC Racing Team, op 0:21
6. Sylvester Szmyd, Liquigas-Doimo, op 0:26
7. Marek Rutkiewicz, Mroz Activ Jet, op 0:30
8. Thomas Danielson, Team Garmin-Transitions, op 0:33
9. Tiago Machado, Radio Shack, op 0:41
10. Sergey Lagutin, Vacansoleil, op 0:45
Nederland staat momenteel tiende in de UCI-ranking. Dat houdt in dat het maximale aantal, negen renners, mag worden afgevaardigd naar het wereld kampioenschap. Of dat zo zal blijven zal afhangen van de resultaten in de Vattenfall Cyclassic aanstaande zondag in Hamburg. Daar zullen eindelijk weer eens alle Nederlandse ploegen aan de start verschijnen: Boerenleenbank, Vancansoleil en Skil-Shimano. Overigens gaat het bij de UCI-ranking om punten door een Nederlandse renner behaald, niet een Nederlandse ploeg.
Liquigas heeft wel een mooi shirt, vind je ook niet?
|
|
|
|
|
| 07-08-2010 |
| Oog om oog, tand om tand: een mooi principe |
Momenteel regent het, maar gisteravond heb ik tot nádat de straatlantaarn naast me aanfloepte voor de deur zitten lezen. Om je een beeld te geven: zie hier een foto uit het Haags Gemeentearchief van het hofje waarin ik woon. Er zijn drie rijtjes huizen, maar precies in dit rijtje woon ik. De uitbouw aan de huisjes is de keuken, waarin, zoals je kunt zien, de voordeur zit. Achter de tweede straatlantaarn op de foto zit míjn keuken. Je kan het ook narekenen vanaf nummer 127: ik woon op 141. De foto is genomen toen ik er bijna twee jaar woonde (1989): het is nu beduidend groener. Voor mijn deur staat nog niet de tien meter hoge draaiwilg en ook de hibiscus ontbreekt. Die is nu ruim vier meter hoog en staat in bloei. Nu nog alleen helemaal bovenin, maar binnenkort is het één grote witte wolk. Witte bloemen met een rood hart. Ook zijn er nog geen wisteria en passiflora die het pad overspannen. Maar: leuke huisjes, hè? Kan je je voorstellen dat mijn katten het hier vreselijk naar hun zin hebben?
Wat ik las? Star Island van Carl Hiaasen, ik ben helaas alweer halverwege. Zoals ik gisteren schreef komt ook mijn favoriete personage in dit boek voor. Clinton Tyree, ex-gouverneur van Florida: men noemt mij Skink. Zijn pogingen om mooie stukjes natuur uit handen van projectontwikkelaars te houden liepen steeds spaak en uit frustratie heeft hij zich teruggetrokken in de mangrove swamps van Zuid-Florida. Nog steeds bestrijdt hij natuurvernielers als ze op zijn pad komen. Daartoe gaat geen zee hem te hoog, hij is zelfs bereid te doden als het moet. Een voorbeeld uit dit boek:
Bij toeval komt hij Jackie Sebago tegen, een scumbag die een stuk duinlandschap heeft laten egaliseren om te bebouwen. Op het moment dat Skink hem ontmoet leidt hij juist per busje een aantal kopers rond voor de huizen die hij erop gaat zetten. Achteraf ontdekt een politieman het busje met de geschrokken passagiers en hij waarschuwt inspecteur Reilly. The one named Sebago was in severe pain because a spiny sea urchin had been snugly trussed to his scrotal region. En The trooper led Reilly to Jackie Sebago, who was lying on a stretcher and no longer wailing on top of his lungs. A paramedic had unknotted the improvised snuggy and was grimly insepcting the victims multiple puntures and poisonwood rash. Reilly assumed that heavy pain medicine had been administered.
Dat heeft Skink dus gedaan. Hij heeft een sea urchin en een stukje poisonwood in Sebagos onderbroek gestopt. Een sea urchin is bijvoorbeeld een Phylum Echinodermata één van de stekelhuidigen. Voor poisonwood (Metopium toxiferum) heb ik geen Nederlandse benaming gevonden, omdat het spul hier niet voorkomt. Een plaatje.
Kijk, thats the spirit. Op ditzelfde moment worden er ook in Nederland stukken beschermde natuur met de grond gelijk gemaakt om er huizen, wegen en wat al niet op te zetten. En overal lopen procedures tegen de vernielers. Procedures die het niet halen bij een rechter, omdat betrokken bestuurders de zaakjes in gemeenteraden, provinciale staten, parlement voor de ontwikkelaars hebben geregeld. Niet doen, geen procedure starten: a waste of time. Pak het kwaad bij de wortel aan. Tref die ontwikkelaars en de betrokken bestuurders persoonlijk. Verniel hun wagenpark, sloop hun huizen, sla ze op hun bek.
Het handigst is het om het op een Strangers on a train manier te doen. Naar het boek (1950) van Patricia Highsmith; als je het boek niet kent, moet je er maar even op googlen. Ik bedoel: mensen uit het Groene Hart pakken de slopers in Friesland aan, terwijl de Friezen de kappers van het Schinveldse Bos in Limburg het leven zuur maken en Limburgers de bebouwers van het Groene Hart ruïneren. Tref opdrachtgevers èn uitvoerenden. Probeer de pakkans zo klein mogelijk te maken: je hoeft niet de martelaar uit te hangen.
Natuurlijk moeten mensen wonen en het is onvermijdelijk dat daar soms groen voor moet wijken. Maar er zijn grenzen.
Wielerhoekje. Dat ik de laatste tijd niets meer over wielrennen heb geschreven wil niet zeggen dat er niet gekoerst wordt en dat ik niets zie op tv. Deze week kijk ik bijvoorbeeld elke dag naar het verslag van de Ronde van Polen. Daar won gisteren Bauke Mollema van de Boerenleenbank de zesde etappe. Hij wist in de slotkilometers heuvelop te ontsnappen uit de kopgroep en kwam met zeven seconden voorsprong solo over de meet. Hij klimt door zijn zege en de tien bonificatieseconden die hij daarvoor kreeg naar de derde plaats in het algemeen klassement en heeft, met nog één etappe te gaan, slechts tien seconden achterstand op leider Martin.
|
|
|
|
|
| 06-08-2010 |
| The weed wacker-wielding bodyguard |
Het Hariri-tribinaal, ook wel Libanon-tribunaal genoemd, onderzoekt de moord op de Libanese oud-premier Rafik al-Hariri. Door de enorme ontploffing van een vrachtwagen met 1 tot 2 ton explosieven kwamen in Beiroet op 21 februari 2005 naast Hariri nog 22 andere Libanezen om het leven. Het tribunaal is in maart vorig jaar met zijn werk begonnen en het draait nog steeds. Nou ja, draaien? Het eerste proces moet nog beginnen. Dat kwam mooi uit.
Sinds juni 2006 zit Charles Taylor, de voormalige president van Liberia, in de bak op Scheveningen. Hij wordt beschuldigd van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. In eigen land en hulp daarbij in het buurland Sierra Leone: hij leverde wapens aan rebellen in dat land in ruil voor ruwe diamanten. De oorlogen in beide landen heeft aan honderdduizenden het leven gekost. Enfin. Het Sierra Leone-tribunaal zetelt in Internationaal Strafhof in Den Haag. Afgelopen mei werd besloten het proces tegen Taylor te verplaatsen naar het pand van het Libanon-tribunaal. Omdat daar nog geen processen gaande zijn kan gebruik gemaakt worden van de nieuwgebouwde rechtszaal.
Waarom vertel ik dit allemaal? Wat kan het jou schelen? Als je er iets over wilt weten kan je het desnoods in de krant of op internet lezen. Nou, hierom. Het pand waarin het Libanon-tribunaal ooit zou moeten gaan plaatsvinden en waar nu het Speciaal Hof voor Sierra Leone zijn werk doet staat op het oude dorp. Omdat gisteren ex-fotomodel Naomi Campbell moest komen getuigen (Google zelf naar een afbeelding van haar) was de internationale pers daar in de omgeving neergestreken. In iedere Journaal-uitzending zaten wel beelden van het pand en de straat waaraan het staat. Schuin tegenover het pand woont een van mijn broers: vanuit zijn huiskamer kijkt hij op de ingang. Het is dus weer een zooitje in zijn straat geweest. Net als in november 2004, toen een aantal leden van de Hofstadgroep werd opgepakt. Niet bij mijn broer in de straat, maar toen was in het betreffende pand nog de AIVD gevestigd: men vreesde aanslagen.
Maar wat meer is: het pand staat zo ongeveer op mijn geboorteplek! Hier een foto. Ooit, in de grijze oudheid, waren er hier tuinderijen gevestigd. Mijn vader werkte er. We hebben daar gewoond op een woonboot en op die woonboot ben ik geboren. Mijn geboortegrond was dus in feite vloeibaar. Misschien heeft Naomi Campbell gisteren precies op de plek van de slaapkamer van mijn ouders, en dus mijn tijdelijke slaapkamer, gestaan. Een opwindende gedachte. Daar moet ik in de stille uurtjes eens over door filosoferen.
Aanstaande maandag komt Mia Farrow voor het tribunaal getuigen. Ik heb nooit veel met Farrow opgehad. Dus ook in dit geval: Google zelf naar een afbeelding van haar, als je dat per se wilt. Rosemarys baby (1968) vond ik een vreselijke film. Het oorspronkelijke boek (1967) van Ira Levin heb ik nooit gelezen, hoewel ik het wel een goed schrijver vond.
Hij is net uit en hij is net binnen: de nieuwe Carl Hiaasen, Star Island. Een cadeautje van vriend B., door Amazon over de oceaan gevlogen. De flaptekst is veelbelovend:
Meet twenty-two-year-old Cherry Pye (née Cheryl Bunterman): a pop star since she was fourteen - and about to attempt a comeback from het latest drug-and-alcohol desaster. Now meet Cherry again: in the person of her undercover stunt double Ann DeLusia. Ann portrays Cherry whenever the singer is too indisposed - meaning wasted - to go out in public. And it is Ann-mistaken-for-Cherry who is kidnapped from a South Beach hotel bij obsessed paparazzo Bang Abbott. Now the challenge for Cherrys handlers (über-stage mother; horndog record porducer; nipped, tucked, and Botoxed twin publicists; weed wacker-wielding bodyguard) is to rescue Ann while keeping her existence a secret from Cherrys public - and from Cherry herself.
Enfin, ook mijn favoriete Hiaasen karakter, Skink, speelt weer een rol in dit boek. Skink is een voormalig gouverneur van Florida die de corruptie is ontvlucht en zich ophoudt in de mangrove swamps. De goede man voedt zich met roadkill. Dat wordt weer een weekend genieten.
Nou, en meer heb ik vandaag niet te melden. Er moet gelezen worden. Overigens, en dit voor de insiders kwa Hiaasen: de weed wacker-wielding bodyguard kennen we ook uit een voorgaand boek. Het is de klerenkast die een deel van zijn arm kwijt is en daarvoor in de plaats een onkruidverdelger draagt, zon snel roterend draadje dat alle onkruid omhakt. Heb je nog nooit iets van Hiaasen gelezen? Je mist iets!
|
|
|
|
|
| 05-08-2010 |
| Hij doet niks, hoor |
Wist je dat onze geliefde katten van dezelfde voorouder afstammen als die stoepenschijters, die keffers? De Caniden uit de familie van Canidae? Die voorouder was de Miacis, een kleine boombewoner. Hij leefde zon zestig miljoen jaar geleden, lang vóór de vroegste van de grote apen. De Miacis had de grootte van een nerts, korte poten, een lange staart, een langgerekt lichaam en staande oren. Zelfs de Ursidae, de beerachtigen, stammen af van deze knuffel. Wat kan het dan raar lopen hè, in zon evolutie. De trotse kat lijkt in geen enkel opzicht meer op die lafhartige aan-de-lijnlopers. Felidae, de katachtigen zijn mijn favoriete diersoort, het zal geen geheim zijn. Maar de beerachtigen bezetten een stevige twee plaats. En het hondengespuis? Ach, zon nu en dan kom je een acceptabel exemplaar tegen, maar over het algemeen... Heten de honden bij jou in de wijk ook allemaal Hij-doet-niks-hoor?
Het is het begin van de woensdagavond. Na de aardappels met sperzieboontjes en koffie toe, zit ik boven, op de eerste verdieping, er is niet meer, achter mijn machine wat te prutsen. Laat ik de term klootviolen niet te vaak gebruiken. Mijn gedachten dwalen even weg en ik kijk naar buiten. Op de schutting voor de deur zit een duif en ik denk: ach gos. Het is op het eerste en tweede gezicht de duif die ik gisteren op dezelfde plek zag zitten. Lang, anderhalf uur. Het beestje is volgens mij niet in orde. Ik kan niet zo goed tegen dieren die niet in orde zijn. Bij mensen heb ik dat ook wel, soms. Daarom kan ik niet naar een programma als Animal Rescue kijken. Je weet wel, waarin de mensen van de ASPCA verwaarloosde dieren bij hufters van eigenaren weghalen. Goed hoor, dat ze dat doen, maar ik kan het niet aanzien: dan schiet ik vol.
Een stadsduif en niet in orde zijn is natuurlijk een pleonasme: de meesten zijn niet in orde. Hoezo, waarom? Volkomen doorgefokt, buurvrouw. Als je tijd van leven hebt moet je voor de gein eens de proef op de som nemen. Laat je zonen en dochters kinderen met elkaar maken. Dan je zonen en dochters en kleinzonen en kleindochters, met zijn allen, door elkaar. Met twee, drie, vier generaties heb je een roedel nazaten waarvoor zelfs het tobbedansen intellectueel te hoog gegrepen is. Lieden die achterstevoren lopend zichzelf proberen in te halen. Zoals Jamie Lee Curtis in A fish called Wanda zegt: ik heb jurken gedragen met een hoger IQ (de London underground is geen verzetsbeweging.) Dat is de geestesgesteldheid van de duivenpopulatie in een grote stad. Als je in de stad woont, moet je maar eens een kwartier naar boven kijken, de duiven volgen. Geheid dat je er een of meer een salto in de lucht ziet maken. Dat is geen uitentreuren geoefende acrobatiek, dat is braindamage, zoals mensen van elders zeggen.
Twee meter verder, op het dakje van een schuur, ligt Hanks. Gefascineerd kijkt ze naar de duif. Dan staat ze op en loopt erop af; ik hou mijn hart vast. Weet ze dan niet dat ik straks weer een blik voor haar zal opentrekken? Maar dat is het niet. Op zon twintig centimeter van de duif blijft ze zitten en kijkt het eens aan. De duif verroert zich niet, alsof-ie voor een behandeling langs de taxidermist is geweest. Dit duurt, ik blijf met open mond toekijken. Hanks buigt haar koppie naar de duif en likt het beest, als om te zeggen: kom op, joh! De duif beweegt afwijzend, maar blijft zitten. Dan nadert van de andere kant Balzac. Ook zij gaat naast de duif zitten. Het beeld! Boekensteunen. Balzac op haar kont, op twintig centimeter afstand de duif, en weer op twintig centimeter afstand aan de andere kant Hanks. De duif blijft doen wat hij de taxidermist heeft beloofd. Dan steekt Hanks voorzichtig een poot uit. Niet om uit te halen, maar ik heb het idee: om aan te halen. De rat van de lucht vliegt op.
Na de boeken over de kater Francis te hebben gelezen, kan nog weinig kattengedrag me verbazen. Skitty, mijn cyperse lapjeskat, zou de vogel allang een knauw in de nek hebben gegeven, maar het lijkt alsof Hanks en Balzac medelijden met de vogel hebben. Hoewel? Misschien is het gewoon een kwestie van hygiëne. Misschien heeft de duif iets zwaar besmettelijks onder de leden. Laat ik het daar maar op houden. Dan begrijp ik het beter.
Heb je het kamerdebat over de informatie nog gezien, buurvrouw? Wat een schertsvertoning, hè? Was dit nu de zo geroemde nieuwe politiek?
De nieuwe informateur is Ivo Opstelten. Nu voorzitter van de VVD, maar hij is bijna veertig jaar burgemeester geweest. Het is een misverstand te denken dat de tv-serie Stadhuis op stelten op hem gebaseerd was; de populaire serie over de perikelen van de gemeentesecretaris Blijkerk, de starre gemeentebode Bulthuis en de recalcitrante boer Voorthuizen. Die werd in 1962 door de KRO uitgezonden. Pas tien jaar later, in 1972, kreeg Opstelten zijn eerste burgemeesterspost: in Dalen.
Dan zal je zien dat Wilders wel van díéren houdt. Is het niet algemeen bekend dat zijn illustere voorganger, eh, hoe heet-ie ook alweer, van honden hield? En Geert houdt natuurlijk van Fleur, dat is een publiek geheim. Alleen mevrouw Wilders weet dat niet. Of wil het niet weten.
|
|
|
|
|
| 04-08-2010 |
| Broodje aap |
Een broodje aap verhaal is een onwaarschijnlijk verhaal dat, jaar in jaar uit, hardnekkig de ronde doet, zonder een schijn van bewijs. Zo zouden de New Yorkse riolen wemelen van de reusachtige krokodillen, die ooit als jong huisdier door de plee zijn gespoeld toen ze te snel naar de zin van het baasje bleken te groeien. Onzin. Broodje aap. Ook wel: urban legend.
De term is in het leven geroepen door de schrijfster Ethel Portnoy, die ooit een aantal van deze anekdotes heeft opgetekend en gebundeld. Het titelverhaal gaat over een niets vermoedende toerist, die op een terrasje in een tropisch land een broodje warm vlees besteld. Het smaakt hem uitstekend. Als hij na de maaltijd de ober vraagt wat hij nu eigenlijk naar binnen heeft zitten werken, antwoord de man met een stalen smoel: dat was aap, meneer.
Degene die dit verhaal op een verjaardag of in de kroeg opdist, heeft het altijd - dat hoort erbij - van horen zeggen. Dat je in sommige achteraf restaurantjes op Borneo wel degelijk muesli bolletjes met plakjes gestoofde aap kunt krijgen wordt, sinds de term broodje aap is ingeburgerd, door geen mens meer geloofd. Het zij zo.
Zijn er slangen in Ierland? Ook zoiets. Als er iets is waar de goegemeente het over eens is, dan is het wel het antwoord op deze vraag: nee. Zoals gewoonlijk zit de goegemeente er naast, want er zijn wel degelijk slangen in Ierland. Toch is het antwoord bijna goed: er leeft slechts één soort. Maar bijna goed is ook fout. Het betreft hier de Ierse adder (vipera masturba), in het Engels de wanker. Volgens de laatste schattingen kronkelen er op het hele eiland, inclusief Ulster, een kleine 1952 exemplaren.
Het sprookje over de afwezigheid van slangen is ooit in het leven geroepen door de Ierse VVV, ten gunste van de toeristenindustrie. Juist ook, omdat het hier een addersoort betreft. Een addertje onder het gras kan immers fatale gevolgen hebben. De beet van de gewone adder (vipera berus) kan leiden tot duizeligheid, zweten en braken, oppervlakkige en inwendige bloedingen, ademnood en tenslotte de dood.
Het gif van de wanker is echter niet dodelijk. Hooguit veroorzaakt een beet ruggenmergverweking of, in het ergste geval, blindheid. De doorsnee Ier zit daar niet mee, omdat hij als goed katholiek weet dat een te veel aan zelfbevlekking dezelfde gevolgen heeft. En als er iets is waar de Ierse man goed in is...
Maar toch: als een Ier blind is geworden omdat hij overmatig de hand aan zichzelf heeft geslagen, zal zijn omgeving steevast vergoelijkend fluisteren: de wanker.
|
|
|
|
|
| 03-08-2010 |
| De genen |
Wordt er land- en tuinbouw gepleegd in Den Haag? Ja, er wordt land- en tuinbouw gepleegd in Den Haag. Nou en of. De laatste tijd zijn er zelfs verschuivingen binnen de twee sectoren te zien, dus we kunnen stellen dat de Haagse agrarische bedrijvigheid springlevend is.
Vroeger werd de Schilderswijk gekscherend de Schillenwijk genoemd, omdat er in iedere straat wel enkele paarden of ponys te vinden waren. Gewoon, bij de mensen thuis. Daardoor heeft het ook lang geduurd eer het tot de wijk doordrong dat het lied Er staat een paard in de gang grappig bedoeld was. In de Ruysdaelstraat, op de hoek van de Brueghelstraat, zat zelfs een speciaalzaak, met een ruime keus aan haverzakken en tuigage voor trekpaarden.
Want veel van de beesten liepen voor de wagen; was het niet de kar van de schillenboer, dan was het wel die van Cor koopt Alles, het Haagse equivalent van Stiefbeen & Zoon. Er werden nauwelijks dieren voor de lol gehouden. De Schilderswijk is altijd een, al dan niet werkloze, arbeiderswijk geweest, waar eenieder zijn eigen kostje bij elkaar moest schrapen, dus ook die paarden.
De paarden-aan-huis hebben plaatsgemaakt voor kleinschalige tuinbouw. Niet alleen in de Schilderswijk, maar ook in de rest van Den Haag tiert de teelt van Nederwiet welig. En wat voor wiet! Een speciale, heftige soort die skunk wordt genoemd. De Haagse skunk is beroemd en berucht in de hele Nederlandse blowerswereld. Het is een potentiële exportknaller.
Het geheim zit hem in de bemesting: kouwe kak. Door de warme lampen boven de planten en de koele voedingsbodem schiet het thc-gehalte, het werkzame bestanddeel van de wiet, als een raket omhoog, waardoor je deze skunk eigenlijk geen soft drug meer kan noemen.
Maar er is meer. Zo hebben we uiteraard aan de randen van de stad ettelijke volkstuincomplexen, waar men, tussen twee bingos door, toch minimaal wel wat sla of aardbeien weet te produceren. En hoewel varkens tegenwoordig in een kwaad daglicht staan, toch chapeau voor de vette, volgevreten haute volée uit het Benoordenhout en het Belgisch Park; zij zijn van onschatbare waarde voor de eerder genoemde skunkproductie. Mevrouw Blok uit de Korte Vleerstraat tenslotte, is Nederlands kampioen fuchsia kweken.
De Haagse agrarische wereld staat echter ook met twee benen in de 21ste eeuw. We hebben in onze gemeente een bedrijf dat zich bezighoudt met genetische manipulatie van landbouwgewassen. Eén van de koplopers in die branche. Het heeft eigen proefveldjes onder de rook van de Waalsdorpervlakte, de rook van de eeuwige vlam. Het bedrijf heet Gen-nant en is onderdeel van Up Yours, een Amerikaans-Nederlands concern dat weer een volle dochter is van een grote oliemaatschappij.
Het is niet uit chauvinistische overwegingen dat ik genuanceerd denk over genetische manipulatie. Nee, ik ben van mening dat er ook goed en nuttig wordt gemanipuleerd. Zo heeft Gen-nant onlangs iets revolutionairs ontwikkeld, iets dat weleens van doorslaggevende betekenis zou kunnen zijn voor de bestrijding van de honger in de wereld.
Men heeft in een tarwe-ras namelijk een katten-gen ingebouwd en wel het gen dat er voor zorgt dat katten op ratten en muizen jagen. Dit transgene tarwe zal zich dus zelf tegen het ongedierte kunnen verdedigen. Aren en schoven zullen in de aanval gaan en zelfs de gedorste tarwekorrels zullen zich agressief gedragen tegenover het struinend gespuis. Speciaal voor de laborant, die dit voor elkaar heeft weten te boksen, zou men de Nobelprijs voor het Vreten in het leven moeten roepen.
|
|
|
|
|
| 02-08-2010 |
| Morgen, morgen heb ik een mooi verhaal |
In de tussentijd gaan de christelijken weer in zee met de fascisten. En Verhagen geeft er een draai aan, daar zijn christelijken goed in. Lees Ralf, hier links bij de links.
In de Scheveningse haven zwaait een zwangere vissersvrouw haar man uit. Wijzend op haar dikke buik, roept ze hem na: 'Tsal naar je hieten, zeun,' (het krijgt jouw naam, ik vertaal het maar even.)
Vóór de oorlog kon je aan iedere Hagenees horen uit welke wijk hij kwam, maar in de loop der jaren zijn de buurten vermengd en is er een soort ABH ontstaan. Alleen Scheveningen heeft nog een eigen taaltje. Ook de kouwe kak heeft een typische uitspraak, maar dat telt niet mee: dat is een kunsttaal.
Plat Haags is eigenlijk geen goed Nederlands. De uitdrukking plat praten is afgeleid van platteland en betekent dus oorspronkelijk: praten als een plattelander. Nu is er genoeg op Hagenezen aan te merken, maar niet dat we een poldertongval hebben.
Heb je ooit een van ons horen zeggen: 'Ga je mee praaisraaien op de Raaindaaik? Eerste praais een lekker waaif, tweede praais een paaip.' Ons strottenhoofd is er niet op gebouwd. Bovendien rijden we niet om vrouwen en hebben niets te zoeken op de Rijndijk.
Plat Haags is dus geen goede uitdrukking, Haags is een dialect.
Begin jaren zeventig zat ik op de Hogere Landbouwschool in Dordrecht. Mijn mede-leerlingen waren voor het merendeel gerekruteerd uit kringen van welgestelde akkerbouwers, koeienboeren en aardappelhandelaren. Ze kwamen van de Zuid-Hollandse eilanden en uit de Alblasserwaard en spraken de tale Kanaäns; mijn Haags lag daar onoverbrugbaar ver vanaf.
In die tijd meende ik dat ik keurig sprak, als ik er mijn best voor deed. Die ballon werd doorgeprikt door de lerares Nederlands. Tijdens een van haar lessen moest ik voor de klas komen om een gedicht voor te lezen. Dat vond ik altijd vervelend, want het was een heel mooie lerares. Vanuit mijn bank zag ik háár, maar vóór de klas keek ik aan tegen de lelijke bekken van mijn klasgenoten.
Ze gaf me een opengeslagen bundel en wees het gedicht aan dat ik moest voorlezen. Al bij de titel ging het mis.
Ik haalde diep adem en zei: 'Zwagt.'
'Wat zeg je?' vroeg ze.
'Zwagt, juffrâh.'
'Zwarrrt, Bontebal, het is zwarrrt. En juffrouw.'
Nadat ik het tien keer hardop had geprobeerd, gaf zij het op. Ze heeft ook nooit meer pogingen ondernomen iets aan mijn uitspraak te veranderen. Toch valt mijn accent reuze mee, vind ik zelf. Als je me privé spreekt en ik ben op mijn gemak, is bijna niet te horen waar ik vandaan kom. Maar hoe opgefokter ik raak, hoe Haagser ik ga praten.
Haags is in, dat wil zeggen, in stripboeken en komische programma's. In de echte wereld, waar het geld wordt verdiend in pakken, is het ABN nog steeds bon-ton. Maar in de media krijgt het Haags steeds meer stem. Gelukkig, want het klinkt een stuk energieker dan het lijzige Amsterdams dat jarenlang het land heeft geteisterd.
Limburgers proberen heel Nederland voor hun taal te annexeren, maar zij hebben alleen Rowwen Hèze, een Americaans popgroepje, als prominente voorvechters. Wìj hebben altijd goede ambassadeurs gehad: Paul van Vliet, Haagse Harry, Harry Jekkers. Reeds in de jaren zestig had het Haags landelijke bekendheid. Dat was te danken aan de Klisjeemannetjes, de eerste typetjes van Van Kooten en De Bie. Daar kwam ik achter in Noord-Brabant.
Op een van mijn fietsvakanties belandde ik in de jeugdherberg van Oisterwijk. Daar was ook een groep uit West Friesland neergestreken, volk uit Andijk en Hoorn. Zij hoorden meteen uit welke wereldstad ik kwam.
Een blozende polderjongen pochte: 'Ik ken ook Haags.'
Dat leek me nogal stug, dus ik vroeg: 'Laat eens horen dan?'
Hij schraapte even de keel en zei toen: 'Vèfhondegtvèfenvèftigduizendvèfhondegtvèfenvèftig kietèzerûh skèthuisbuizûh. Voor wènig.'
|
|
|
|
|
| 31-07-2010 |
| Nou, even, dat je de nacht doorkomt |
- Wat sta je te kijken?
- Er is een omaatje in het water gevallen.
- Een omaatje?
- Een omaatje.
- Hoe weet je dat het een omaatje is?
- Dat zie je hè. Paarsspoeling, aangezichtsbeharing. Ze sjokte achter een rollator, zon looprekje-op-wielen, met een peuter aan haar rokken.
- Wat is er dan gebeurd? Hoe is die ouwe in de plomp terecht gekomen?
- Dat is de schuld van die kleine. Die gaf ineens een ruk aan haar rok. Oma eendje, oma eendje, je kent het wel. Ze schrok zich wezenloos. Een spasme schoot door het rekje, het rechter voorwiel wipte over de rand en plons: oma te water.
- Die kleine zeg je? Is dat het ventje dat daar aan de kant als een mager varken staat te krijsen. Met die ongelofelijke snottebel?
- Precies, dat stampvoetertje.
- Wat denk je: zou ze het kunnen?
- Wat?
- Zwemmen.
- Vast wel. Dat was vroeger een deel van de opvoeding: op school kreeg je zwemles.
- Ach ja, die goeie, ouwe tijd... Toch denk ik dat je ernaast zit.
- Hoezo?
- Ze is nu al twee keer boven gekomen, maar ze gaat steeds weer koppie onder.
- Tsja. Ik weet niet hoor. Misschien verleer je het als je ouder wordt. Neem bijvoorbeeld mijn overgrootmoeder...
- Ze blijft nu wel erg lang weg. Zou ze? Of zou ze eerst haar longen hebben volgezogen?
- Als het lang duurt...
- dan wachten we even
- Laten we voor de zekerheid tot tien tellen.
- Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien...
- Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien... Vergeet het maar. Die is kassiewijle. Dat wordt dreggen.
- Denk het ook.
- Hé, ik was op weg naar Het Wapen van Ahmed. Pilsje pakken.
- Goed idee, ik ga mee.
|
|
|
|
|
|
| Voetballen? Stoor ik? |
Voor de goede orde, er leest niemand mee. Ik ben bezig op een ander adres een nieuwe reeks blogs neer te zetten. Het vergt even tijd om een schermbeeld neer te zetten, waar ik tevreden over ben: niet te wild, het gaat om de tekst. Ach, en dan is er ook de mogelijkheid een foto van mezelf in de linkerkolom te zetten. Ik heb er, hier links, een ouwe tekening geplaatst. Vrienden die me regelmatig zien weten dat ik inmiddels lenzen heb aangeschaft en vanwege haaruitval mijn hele kop heb kaalgeschoren. Of gescheerd. Geschoren. Het effect is hetzelfde.
En hebben jullie, na mijn overgang naar een nieuw adres, al aan al je vrienden en vriendinnen verteld: Bontebal heeft een nieuw adres? Nee hè.
|
|
|
|
|
|
| In ât grauwe dal, het tranendal |
Het is nog een beetje zoeken naar de uiterlijke vorm van mijn nieuwe blog: lay-out, kleur, typografie. Wat de inhoud betreft blijft alles bij het oude: over van alles en nog wat en géén plaatjes. Als ik een plaatje wil laten zien, geef ik een link: dat zijn de onderstreepte woorden. Dus geen verandering van spijs, je zult moeten eten wat de pot schaft. Anders zoek je maar een ander kosthuis.
Over de kattencrimis, de romans over de kater Francis van Akif Pirinçci heeft Patricia Highsmith gezegd: Bij het lezen van Francis fantastische avonturen betreurde ik maar één ding: wat jammer toch dat mijn katten dit niet kunnen lezen. Of mijn katten kunnen lezen weet ik niet; ik heb niet het idee. Ik weet zelfs niet of ze van me houden, ik bedoel: houden ze van mij of van het feit dat ik ze vreten en onderdak verschaf? Want katten zijn ras-opportunisten. Jacob Cats (whats in a name?) schreef immers al: Omwille van de smeer, likt de kat de kandeleer. Houdt Francis van zijn blikopener, zoals katten mensen noemen?
Over die zogenaamd levenspartner - hij heet Gustav Löbel - valt om te beginnen eigenlijk maar één positieve trek te melden, namelijk dat hij niet hetzelfde voedsel consumeert als ik en dat ik dientengevolge verschoond blijf van vernederende gevechten bij de etensbak. De man is een excentrieke mengeling van Billie Turf en Doctor Doolittle (dat laatste slaat op de hardnekkige bewering dat zijn warrige monologen gesprekken zijn met mijn onbeduidende persoonlijkheid.) Alleen al om te zien hoe die heteluchtballon op twee benen heel normale huiselijke werkzaamheden verricht, kan tot ware uitbarstingen van hilariteit leiden. Die slaan echter snel in ergernissen om: bij een negenenveertigjarige vent van tweehonderdtachtig pond zou je nauwelijks zoveel stompzinnigheid verwachten. Of heeft ú weleens iemand ontmoet die bij de bereiding van spaghetti zijn neus heeft gebroken en beide handpalmen verbrand? Enzovoorts. Maar toch, zegt Francis, houdt hij van hem.
Ondanks peert hij hem aan het begin van de tweede roman over zijn avonturen, Francis, een katachtige roman (Francis. Felidae II, 1993). Gustav krijgt, hoe is het mogelijk, een vriendin die bij hem intrekt. Meteen moet de inrichting van het huis eraan geloven. En die kat, tja die kat. Francis vangt op dat die noten eraf moeten. Na veel hoofdbrekens valt het balletje. Als hij zich voor de spiegel bekijkt - wat nou noten?: Ik zag ze daar in de spiegel tussen mijn dijen bungelen als heilige vruchten op de Elysische velden, als openbaringen van kracht en heerlijkheid, mijn noten!, genetische apparaten bij de gratie van de Almachtige! Wegwezen dus.
In zijn nieuwe bestaan krijgt hij weer de nodige moorden op te lossen. Onder andere samen met zijn nieuwe vriend Ambrosius, een Somali. Terwijl hij over zijn avonturen vertelt, citeert hij regelmatig uit het werk van Arthur Schopenhauer. Want Francis kan wél lezen. En met de computer werken. En nog veel meer onvoorstelbare dingen. Misschien citeert hij wel uit Schopenhauers hoofdwerk, Die Welt als Wille und Vorstellung (De wereld als wil en voorstelling, 1819); ik ken het werk van Schopenhauer niet. Daar zal ik dan toch eens aan moeten beginnen, want ik heb het idee dat ik me er goed in kan vinden. Dat idee baseer ik op de citaten die ik in betreffende roman ben tegengekomen. Ik heb ze voor je verzameld. Heb je iets om op te kauwen de komende dagen.
- Het verlangen is krachtens zijn wezen kwelling; de vervulling veroorzaakt snel verzadiging; het doel was slechts schijn; met het bezit verdwijnt de prikkeling; het verlangen, de behoefte, steekt onder een nieuwe gedaante de kop weer op; indien niet, dan zijn saaiheid, leegte en verveling het gevolg, waartegen de strijd even kwellend is als de dood.
- De waarheid is: we zouden beklagenswaardig moeten zijn - en we zijn het ook.
- De mens is in de kern van de zaak een wild en verschrikkelijk beest. Wij kennen het slechts beteugeld en getemd, een toestand die beschaving heet; daarom worden we opgeschrikt door de incidentele uitbarstingen van zijn werkelijke aard. Maar als slot en ketting van de wettelijke orde wegvallen en anarchie opkomt, blijkt wat hij is.
- Er bestaat maar één aangeboren vergissing: dat we leven om gelukkig te zijn.
- Slechte streken mogen dan pas in de andere wereld worden beboet, domme al in deze, hoewel af en toe weleens genade voor recht geldt.
- De wereld is een boeteplek, dus zoiets als een strafinrichting. Tot de euvelen van een strafinrichting behoort dan ook het gezelschap dat je daar aantreft.
- Het leven kan gezien worden als een droom en de dood als het ontwaken.
- Hoe groot de kracht in ieder mens is om te lijden en te handelen, is hem onbekend, totdat een aanleiding haar ontketent - zoals men aan het in de vijver rustende water, met gladde waterspiegel, niet kan zien hoe razend en bruisend het ongeschonden van de rots kan neerstorten.
- Eenieder wenst weliswaar verlost te worden uit de toestand van lijden en dood, hij wil, zoals dat zo mooi heet, de eeuwige zaligheid deelachtig worden, in de hemel komen; maar niet op eigen benen, hij wil gedragen worden, door de natuur.
Toegift. Ook in de derde roman, Francis II (Cave canem. Ein Felidae-Roman, 1999), citeert Francis al vrij in het begin Schopenhauer. Of hij daarmee doorgaat, weet ik nog niet. Maar als toegift alvast dat citaat
- Een groep stekelvarkens drukte zich op een koude winterdag heel dicht tegen elkaar, om zich door de wederzijdse warmte te beschermen tegen bevriezing. Maar ze ervoeren algauw de wederzijdse stekels, waardoor ze zich weer van elkaar scheidden.
Een prettig weekend gewenst.
|
|
|
|
|
| 30-07-2010 |
| Alles komt op zijn pootjes terecht |
Op bloggen.be ben ik ingedeeld in een speciale categorie: 50plus/senior. Dat zal ik mezelf hebben aangedaan. Bij het aanmelden zal ik wat overbodige gegevens hebben ingevoerd. Ach, who cares, wie draagt? Mijn pincode heb ik niet ingevuld. Daar werd ook niet naar gevraagd. De categorie is in het leven geroepen om het internetgebruik te stimuleren van lieden ouder dan vijftig jaar. Of ik nou echt gestimuleerd moet worden? Het voordeel is in elk geval dat ze voor ons oudjes een speciale helpdesk hebben, die luid en duidelijk mailt.
Enne, is het je ook opgevallen? Op mijn nieuwe blog kun je bij een reactie een onderwerp invullen. Dat geeft bijvoorbeeld de mogelijkheid dat, wanneer je op iemands reactie wilt reageren, je de naam van de persoon als onderwerp kan aangeven.
In Felidae van Akif Pirinçci (log van gisteren) vertelt de kater Francis: De verbazingwekkende valbestendigheid van de kat, zijn vermogen om een vrije val vanaf enorme hoogten ongedeerd te doorstaan, heeft sinds oudsher bewondering geoogst en de legende in het leven geroepen dat katten over negen levens beschikken. Het record, dat door twee dierenartsen in New York is bevestigd, is in handen van een kater die een val vanaf de tweeëndertigste verdieping van een wolkenkrabber (honderdvijftig meter hoog!) overleefde en daar slechts enkele kleine blessures aan overhield, die een twee dagen durende klinische behandeling vereisten.
Vergeleken met andere dieren (met inbegrip van de homo sapiens) hebben katten een beduidend groter lichaamsoppervlak in verhouding tot hun lichaamsmassa. Bijgevolg bereiken ze al gauw hun (bijzonder geringe) valsnelheid, zodat ook de uiteindelijke smak veel minder hevig is. Bovendien beschikken katten, die immers afstammen van roofdieren, over een dubbelogig-ruimtelijk (stereoscopisch) gezichtsvermogen dat hun de mogelijkheid geeft bij de landing met alle vier de ledematen te jongleren en het effect van de klap zo evenwichtig mogelijk te verdelen over het hele lichaam. Maar al tijdens de vlucht maken ze zich een bepaalde aangeboren reflex ten nutte: precies op het moment dat ze de maximale valsnelheid bereiken gaat de aanvankelijke aanspanning van de beenspieren over in een spierverslapping. De kat vormt dan een soort levende parachute die gebruik maakt van de luchtweerstand en met alle vier de poten uitgestrekt omlaag zeilt.
Daar moest ik natuurlijk proefondervindelijk het mijne van weten. Voor mijn experiment heb ik Wausje gebruikt, mijn lapjeskat; ik heb er toch zes, katten bedoel ik. Bij de nekvel heb ik haar mee naar boven genomen, het slaapkamerraam opengezet en haar, ploep, rechtstandig laten vallen. Het klopt wat Francis schrijft: ze kwam elegant op haar vier pootjes terecht. Het is slechts één etage, maar toch. Wat er toen gebeurde! Ze schudde zich even, sprong vervolgens naar het kattenluik, sprintte keuken en huiskamer door en kwam de trap weer op. Even later miauwde ze tegen me dat ze nog een keer wilde. Waarom niet, als jij het leuk vindt, dus ik heb haar nogmaals laten vallen. Het hek was van de dam. Binnen de kortste keren was ze weer boven en sprong zelf uit het raam. Uiteindelijk heeft ze zich toch nog flink bezeerd. Na vijf keer vond ik het welletjes en heb na haar sprong het raam gesloten. Dat had ze niet in de gaten toen ze voor de zesde keer wilde gaan.
Wielernieuws. De Clásica San Sebastián kent zaterdagmiddag (uitzending vanaf 14:30h op den Bels Eén) een mooi deelnemersveld, met praktisch alle kanonnen uit de afgelopen Tour. De rit is 234 km lang en vooral de laatste, pak hem beet, 85 km zijn interessant. Dan wordt de Alto Jaizkibel van de eerste categorie beklommen, vervolgens de Alto de Arkade van de tweede, waarna de renners nogmaals over beide altos worden gestuurd. Met het langzaamste schema, 40km/u, wordt de finish om 17:29 verwacht, met het snelste, 44 km/u, om 16:54.
Van de Nederlandse ploegen komt weer alleen de Boerenleenbank aan de start. In de volgende samenstelling:
101. Denis Menchov
102. Juan Manuel Gárate
103. Mauricio Ardila
104. Robert Gesink
105. Dmitry Kozontchuk
106. Sebastian Langeveld
107. Grischa Niermann
108. Nick Nuyens
Andere Nederlanders: 136. Martijn Maaskant voor Team Garmin en 167. Niki Terpstra voor Team Milram. Van onze (mijn kat Kat en ik) favorieten start alleen de Lee Tower Ignatas Konovalovas van Cérvelo Test Team als nummer 95. Geen Rein Taaramäe, geen Yukiya Arashiro (sorry Ralf)
De 38ste Wateringse Wielerdag, die wij de Ronde van Wateringen noemen, is gewonnen door Koos Moerenhout van de Boerenleenbank, Martijn Maaskant van Garmin werd tweede en Alessandro Petacchi van Lampre derde. Het is Koos gegund: hij neemt na dit seizoen afscheid als profrenner.
|
|
|
|
|
| 29-07-2010 |
| In het land der Flandriens |
Het is wennen om met mijn blog plots in het buitenland, België, te huizen. Terwijl ik nogal honkvast ben: mijn hele leven woon ik al in de regio Haaglanden. Iets minder dan de eerste helft op verschillende plekken op het oude dorp, onder de rook van De Haag, de laatste dertig jaar in de stad zelf. Binnen de stad is mijn huidige woning pas mijn derde en hier woon ik alweer drieëntwintig jaar. Ik zal er slechts in een houten jas uit vertrekken. Hoewel ik van Vlaanderen hou, het land van de Flandriens zoals vriend Bruin terecht opmerkt, is mijn verhuizing natuurlijk puur virtueel. Toch zal ik in de toekomst nog meer naar Eén en Canvas kijken. Aanstaande zaterdag bijvoorbeeld: de Classica San Sebastian.
De blogloze dagen brachten me uit mijn evenwicht. Die goede oude weblog was toch een reden van mijn bestaan geworden. Niet bloggen, wat dan? Ik ben wat meer gaan lezen, een mens moet wat. Momenteel heb ik me vastgebeten in de bloedstollende avonturen de kater Francis. Drie romans van de Duitse schrijver van Turkse origine Akif Pirinçci. (Zie hier een interview met de schrijver, van de hand van Jeroen Kuypers en Piet de Moor, verschenen in: De Morgen, november 2000.) Het drietal: Felidae (1989), Francis (Francis. Felidae II, 1993) en Francis II (Cave canem. Ein Felidae-Roman, 1999). De romans zijn in de ik-vorm, met andere woorden Francis vertelt zijn avonturen zelf. Daarbij geeft hij in noten aardige weetjes over katten: hij is tenslotte expert.
Ik heb weleens de woorden aangehaald van de kat Jennie uit het gelijknamige boek (1950) van Paul Gallico: When in doubt - Wash! That is Rule No. 1, said Jennie. If you have committed any kind of an error and anyone scolds you - wash. If you are getting the worst of an argument and want to break off hostilities until you have composed yourself, start washing. If somebody calls you and you dont care to come and still you dont wish to make it a direct insult - wash. If youve started off to go somewhere and suddenly cant remember where it was you wanted to go, sit right down and begin brushing up a little. Enzovoorts. Het kattenmotto: wat er ook gebeurt, was je. Iedere katten liefhebber kent het.
Francis vertelt erover: Het beroemde wassen van een kat is zeker niet alleen een kwestie van zindelijkheid. Door zichzelf met vaste regelmaat intensief te likken worden niet alleen stof, vuil en etensresten verwijderd, maar bovendien de onderhuidse klieren ertoe gestimuleerd de vacht soepel te houden en waterdicht te impregneren. Bovendien neemt het dier op die manier via de tong zeer kleine hoeveelheden van het vitamine A op, dat is gevormd onder inwerking van het zonlicht op de vacht. Deze was-manie van katten hangt echter ook samen met het in balans houden van de warmtehuishouding, de thermoregulatie. Omdat katten vanwege hun vacht niet kunnen transpireren, vervangt deze speekselbehandeling de koelingsfunctie van het zweten. Om die reden wassen katten zich grondig bij warm weer, maar ook na inspannende bezigheden als jagen, spelen en vreten. En last but not least dient het wassen ook voor het verwijderen van losse haren en parasieten in de vacht. Er wordt aangenomen dat het herhaalde likken de groei van nieuwe haren bevordert.
Een wat nuchterder verklaring dan die van Jennie, maar een interessant weetje. Tot slot: weet je waarom katten hun genitaliën likken? Omdat ze het kunnen.
Het goede nieuws. Het parlement van de regio Catalonië heeft gisteren besloten tot een verbod op stierenvechten. Nu heeft dat niet veel om het lijf. Er is nog maar één arena in gebruik in Catalonië: La Monumental in Barcelona. Sommige criticasters menen dat dit verbod niets heeft te maken met dierenwelzijn. In het streven naar onafhankelijkheid zou Catalonië alles dat Spaans is in de ban willen doen. Wat de werkelijke reden ook mag zijn, het is mooi dat er een eind aan de wreedheden komt. Laat de rest van Spanje volgen.
Op een Journaal zag ik beelden van demonstraties in Barcelona. Voor en tegen. Wat me opviel was dat de voorstanders van het stierenvechten de tegenstanders heel plat uitscholden. Veelvuldig viel het Catalaanse equivalent van ons aloude werkschuw tuig. Merkwaardig.
|
|
|
|
|
| 28-07-2010 |
| Weest welkom |
Na enkele jaren te hebben geblogd via web-log.nl stap ik nu, hartje zomer, een nieuwe omgeving binnen en wel bij onze zuiderburen. Waarom? Met betrekking tot het inloggen lagen er ineens onoplosbare problemen bij web-log.nl en erg behulpzaam is de helpdesk er niet bij geweest. Dus ben ik verhuisd. Als je dit leest: geef het door aan vrienden en kennissen: Bontebal heeft een nieuwe weblog.
Voorlopig ga ik hem eerst maar even inrichten. Dan volgt later meer, dat wil zeggen: dat wat je van me bent gewend.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
