 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 16-12-2011 |
 Slopers in het groen |
Ten oorlog! Momenteel zijn wat lieden bezig de platanen te snoeien op het plein van de peuterspeelzaal, net buiten het hofje. Enkele jaren geleden wilden ze deze monumentale bomen nog omhakken, maar daar hebben wij, de buurtbewoners, ons stevig tegen verzet. Met rusultaat dus. Vanmorgen wist een buurman te vertellen dat de snoeiers door zullen gaan: ze komen binnen afzienbare tijd de hof in om mijn draaiwilg omleggen. Wat?!? Inwendig kokend maar uiterlijk rustig heb ik de gemeente gebeld, afdeling vergunningen. Zoiets moet je niet doen met een prepaid mobieltje: je tegoed is naar de vaantjes vóór je de juiste persoon te pakken hebt. Met mijn vaste toestel is het gelukt: er is geen vergunning verleend. Met een naam een een toestelnummer zal ik de hakkers straks bij de boom weghouden. Mocht het de heren niet overtuigen, dan voorspel ik onverkwikkelijke taferelen. Handen af van mijn groen!
Wonderen houden de wereld in verbazing. Verbazing is goed. De verbaasde kijkt als een buitenstaander naar wat er gebeurt. Ziet dat de keizer geen kleren draagt. Wonderen. Kunnen we een dag zonder? Ze dragen ons op handen van wieg naar graf, ze geven de jeu aan het bestaan. Waarmee ik wil zeggen: na mijn regels over Jutta uit Kaisersklautern stuurde ze me een mail. Ein Wunder, jawohl. Een Nederlandse vriend had haar op mijn log gewezen. Ze wil me na al die jaren graag weer een keer ontmoeten. Het eerste dat ik dan als kijker denkt is: daar zijn programma's over. Met Anita Wittschier of andere vrouwen met een dip in hun tv-loopbaan. Dat ik voor camera herinneringen ophaal en dat dan verfilmd wordt hoe we elkaar op het Hauptbahnhof van Kaiserlautern tegemoet snellen en in de armen sluiten. Memories.
Maar, twee dingen. We hebben elkaar nooit op het Hauptbahnhof gezien, ik was op mijn Puch in Duitsland. En Jutta heeft mij gekend in de tijd dat ik al mijn benen nog had. Dan snelt zij mij tegemoet en als ze me dan bereikt moppert ze: wat treuzel je nou? In het Duits hè, de taal van Goethe en trawanten. Misschien zou het goed zijn als ik ter voorbereiding alvast wat foto's te zien krijg van haar huidige staat. Als vijftiger en niet als de hupse achttienjarige die ik heb gekend. En vice versa.
Ach, nu ik er zo over nadenk... Je moet het niet willen, teruggaan in de tijd. Als het wroeten in het verleden zo belangrijk zou zijn, hadden we archeologie wel als hoofdvak op de lagere school gekregen. Uit het oog uit het hart, zo heeft de mens leren overleven. Als reünies belangrijk voor je zijn, moet je je maar eens op het hoofd krabben over je huidige leven.
En als we dan allemaal op zijn en weg, vervangen door nieuwe exemplaren, dan staan mijn logs nog steeds opgeslagen bij de Koninklijke Bibliotheek. Ik voel me als die patser die zegt: joh, geld is helemaal niet belangrijk. Bij mij is het: onsterflijkheid? Daar hecht ik niet aan. Ik heb overigens de proef op de som genomen. Bij het afrekenen vroeg ik de caissière van de buurtsuper: 'Je kent me nu al een tijd, ik kom hier regelmatig. Wat vind jij nou een in het oog springende goede eigenschap van me?' 'Je eloquentie,' zei ze, 'je eloquentie.' I rest my case.
Ach kind. In die tijd wreven we onze handen in met uiervet. Een gekend smeermiddel. De enige luxe-varianten waren Nivea en Atrix, je had nog niet van die vette bundels zoals nu.
|
|
|
|
|
| 15-12-2011 |
| Tot in de eeuwen der eeuwen |
De Koninklijke Bibliotheek hier in De Haag, bij het Centraal station, beheert sinds 1974 het Depot van Nederlandse publicaties. Daarin worden niet alleen boeken en tijdschriften opgeslagen, maar ook kranten, rapporten, proefschriften, stripboeken en overheidspublicaties. Als je een bundel van me nergens kunt vinden, kun je het altijd proberen bij de KB. In 2007 is de KB begonnen met webarchivering. Een select aantal websites wordt gearchiveerd en duurzaam toegankelijk gehouden.
Begin 2011 omvatte de selectie van het webarchief ongeveer 3000 websites. Het streven is om in 2013 ongeveer 10.000 Nederlandse websites gearchiveerd te hebben. Het webarchief zal in 2011 in de KB-leeszaal beschikbaar komen. In een latere fase zal het ook online beschikbaar gesteld worden.
Kort geleden (6-12) berichtte de KB mij dat men ook mijn weblog zal gaan archiveren. Er zijn inmiddels ruim een miljoen Nederlandstalige weblogs/sites. Daarvan zal er dus uiteindelijk in 2013 1% worden archiveerd. En één van hen ben ik. Da's toch mooi! Waarom ik? In elk geval ben ik een volhouder, ik schrijf al jarenlang bijna dagelijks een stukje. Maar doorslag zullen hebben gegeven mijn bevlogen taalgebruik, mijn diepgevoelde emoties, het 'je steekt er iedere dag weer wat van op', het even weg van de hectiek van alle dag en toch zinvol bezig zijn. Het woord eloquent komt in me op.
Mocht je reeds lange tijd lezer van mijn bog zijn: je bent trendsetter. In dit geval is dat geen vies woord. Vergeet niet: ook je reacties zullen door de KB gearchiveerd worden. Dan is nog nog één ding dat er door mijn hoofd speelt. Stel je toch eens voor dat ooit iemand aan de hand van mijn blog een biografie zal schrijven. Dat moet een wonderlijk verhaal worden.
Bij DWDD liet Matthijs een inmiddels beroemd YouTube-filmpje zien: Benton Fenton. Daarin zie je rustig grazende herten, die opeens gaan rennen. Aan het slot van het filmpje zie je de reden: een hondje jaagt de beesten achterna. Je hoort het baasje: 'Benton! Benton! O Jesus Christ! Benton!' Kijk maar even. Het lijkt de redactie een aardig plan om de kijkers zelf een filmpje á la Benton te laten suggereren. Puttend uit bestaand materiaal. Bijvoorbeeld rennende dino's in een tekenfilm met aan het slot de wanhopige eigenaar: 'Benton! Benton! O Jesus Christ! Benton!' Per ommegaande mailde ik mijn suggestie: de Dodenherdenking op de Dam. In een shot van bovenaf zie je ineens de menigte in beroering komen. De Damschreeuwer, je kent de beelden wel. En daar de wanhoopskreten van het baasje overheen: Benton! Ook per ommegaande kreeg ik een reactie van de redactie: walgelijk!
Geen gevoel voor humor.
In Kaiserslautern had ik ooit, twee mooie weken, een vakantievriendin. Jutta heette ze, maar mijn reisgenoten zeiden Nutta. Je kent geen Duits? Het is platvloers, erg platvloers. Ach, Jutta. Ze had prachtige borsten, die helaas niet veel later weer in Duitse handen zijn overgegaan.
|
|
|
|
|
| 14-12-2011 |
| Het loopt zoals het loopt |
Het zal je misschien verbazen, maar ik veerde op toen ik vanochtend in de Krant las: 'Voor het eerst hebben biologen vastgesteld dat je geen benen of poten nodig hebt om te kunnen lopen.' De zon brak door. Bizar! (het nieuwe stopwoordje.) Mijn enthousiasme ging meteen kopje onder bij het lezen van de volgende zin: 'De Afrikaanse longvis Protopterus annectens blijkt nu en dan over de rivierbodem te lopen op vinnen.' Het ontbreekt mij aan vinnen, ik haal gewoon adem door mijn mond en neus. En de huid, natuurlijk. Een onhandige afwijking, begrijp ik nu.
Zoals je wel/niet weet is jaren geleden, 1975, mijn rechterbeen geamputeerd. Wonderlijk genoeg was ik vrij snel na de amputatie ook in dromen eenbenig. Het onbewuste brein had zich blijkbaar razensnel aangepast. Toch komt het met enige regelmaat voor dat ik een stukje hardloop, zonder dat ik mijn beenprothese aan heb. Op een voet en een stomp trek ik een sprintje zonder buiten adem te raken, wat ook een wonder mag heten op mijn leeftijd met mijn rookgewoontes. Ook dat gebeurt in dromen, maar andere dromen. Ik ben er nooit eens rustig voor gaan liggen om te bekijken hoe ik dat precies doe; een mens heeft in zijn dromen wel iets anders aan zijn hoofd. In mijn geval is dat vaak iets erotisch, wat ik 's ochtends afkoop met enkele weesgegroetjes.
Ken je nagaan. Als ik zonder prothese op een platte voet gaan staan, bevindt de onderkant van mijn stomp zich zo'n 75 centimeter boven de grond. Ja, in normale doen zou ik benen hebben tot aan mijn nek, maar wat heb je eraan als man zonder jurk met split? Met een hoogteverschil van 75 centimeter weet ik er dus een gladde sprint uit te persen. Op het moment zelf verbaast het me niets en maak ik vaak uit enthousiasme nog een extra rondje. Maar als ik dan 's morgens wakker word: wat heb nou in godsnaam weer gedaan?
Nou ja, ik leuter maar wat, ik wil helemaal niet weten hoe ik dat 's nachts doe. Want ik weet dat hoe je het ook wendt of keert het in werkelijkheid godsonmogelijk zal zijn. En onnodig. Ik ben geboren met een stuitend gebrek aan haast. De geboorte zelf ging vlotjes, maar dat moet denk ik geheel op conto van Ma worden geschreven, zelf was ik me nergens van bewust. Al snel bleek dat ik niet vooruit te branden was. Op de leeftijd dat normale kinderen voorzichtig proberen te lopen, begon ik pas met kruipen. BLO-scholen een sociale werkplaatsen lagen in het verschiet. Maar het was allemaal vals alarm, mijn brein werkte sneller dan mijn lijf.
Komt de handicap ook met voordelen? Wis en welzeker. De eerste, lange jaren van mijn handicap ging ik met twee treden tegelijk de trap op. Maar sinds de knie van mijn echte been versleten is geraakt, doe ik tree voor tree. Als gezegd: haast heb ik niet (tenzij aan de dunne, de wc is boven.) Zo weet ik dus niet of mijn roken, een pakje zware shag in de twee dagen, van enige invloed is op mijn conditie. Ik hijg hoegenaamd nooit.
Vijf jaar na de amputatie had ik een kleine terugval. Ik was Jomandafähig. Draag het me niet na, het is maar een korte periode geweest. In die tijd heb ik me enkele malen laten injecteren met salamanderextract. Want samalanders die hun staart verliezen enzovoorts. Het heeft geen reet geholpen, hij werd nog geen centimer groter, mijn stomp. Gelukkig ben ik vrij snel weer met beide benen op de grond gekomen.
|
|
|
|
|
| 13-12-2011 |
| Over statistieken en peilingen |
Benjamin Disraeli zei ooit: 'Er zijn leugens, grove leugens en statistieken.' Dat is evident. Hetzelfde geldt voor opiniepeilingen. Ze vormen slechts een vaag houvast, meer niet. Volgens de laatste peilingen van Maurice 'de klusjesman' de Hond zou de VVD momenteel op 31 Kamerzetels mogen rekenen, de SP 27 zetels, de PVV 26. Dat is de top-drie. Het CDA zou naar de 9 zetels zakken. Morgen spelden Henk & Ingrid de klusjesman weer iets anders op de mouw, maar zo zouden de zaken er momenteel voor staan. Met een flinke korrel zout te nemen dus.
Nu wil het rare geval dat juist een CDA-er vice-voorzitter van de Raad van State moet gaan worden. In Land van Ooit-termen: onderkoning van Nederland worden. De logica is ver te zoeken. Het ligt eerder voor de hand een VVD-er aan te stellen, want de grootste partij. Desnoods neem je een SP-er of zelfs een PVV-er, gezien de verhoudingen. Oké, de nieuwe vice-voorzitter moet wel de opleiding en kwaliteiten voor de functie hebben. Die zie ik nog niet zo snel opstaan uit de schoot van het Wildersvolk. Tussen SP-ers ontwaar je soms nog wel een licht.
Naar nu blijkt heeft na de oproep van Markje iedereen die gekwalificeerd is kan solliciteren en de procedure zal transparant zijn het zwaargewicht Alexander Rinnooy Kan een brief geschreven. Hij is lid van D66, momenteel toch ook goed voor 15 zetels. Nu ben ik geen headhunter of anderszins expert, maar die Rinnooy Kan lijkt me toch heel wat meer gewicht in de schaal te leggen dan de droogkloot van het kabinet, Piet Hein Donner. Toch melden ingewijden (wie zijn dat toch?) dat de eerste inmiddels is afgewezen als kandidaat. De procedure heeft de transparantie van een autoruit op een winterse ochtend.
Wat zal er vrijdag gebeuren? Donner zal tot onderkoning worden gekroond, dat lijkt me buiten kijf staan. Maar hoe zal Markje er zich tijdens zijn wekelijkse persconferentie uitdraaien? Zijn er nog journalisten die het Haagse als werkterrein hebben die bereid zijn door te drammen? Of moeten we onze laatste hoop vestigen op Julius Vischjager, hoofdredacteur van de Daily Invisible. Hij heeft het onvervreembare recht (hoewel Balkeellende hem dat heeft proberen af te pakken) om tijdens de wekelijkse persconferentie van de premier de laatste vraag te stellen. Maak er een spijtende van, Julius.
Die soap rond Ajax een van de Journaals opende gisteren zelfs met het non-item is een slinks, vooropgezet plan om de aandacht van het volk weg te trekken bij de Eurocrisis. Daar trap ik mooi niet in!
|
|
|
|
|
| 12-12-2011 |
| Het Knuppelfjêd |
Ik voel me brak, ken je die uitdrukking? Het is Lullo-taal, studentikoos. Op het oude dorp zeiden we dat nooit. Daar kreunden we: ik heb een kater. Als er al over gesproken werd. Ik voel me brak, omdat ik me gisteren heb overgegeven aan het Knuppelfjêd. Vrienden boden me een lift aan en dan zeg ik geen nee. Waar ik op het Knuppelfjêd ben geweest kan ik niet zeggen, want het is zo illegaal als de pest. Nog wel, want staatssecretaris Bleker heeft laten doorschemeren het van de lijst van verboden volksvermaken te schrappen. Voor dit weekend had hij de animal-cops opdracht gegeven terughoudend op te treden. Wat neerkwam op niet optreden. Gelukkig.
Je kent het Knuppelfjêd niet? Dan woon je duidelijk niet in Salland. Er word stevig gedronken, maar dat begreep je al uit de inleiding, hoewel het slechts een belangrijke bijkomstigheid is. Het Knuppelfjêd dat wij bezochten vond plaats in een grote boerenschuur ergens in de driehoek Deventer, Dalfsen, Almelo. Na het betalen van een stevige toegangsprijs gingen we los. In het kort komt het hier op neer. Er wordt een konijn met de achterpoten aan een lang touw opgehangen. De Knuppelboas geeft het beest een slinger. De deelnemer die aan de beurt is probeert met een knuppel dat konijn dood te slaan. Er zijn slechts enkele spelregels: je mag maar vijf keer slaan naar het langs zwevend konijn, vóór iedere slag sla je een Salland Bitter achterover, het konijn dat je doodslaat is van jou. Je begrijpt: ik heb een konijn gewonnen, anders zou ik dit niet vertellen.
Wat ik heb gedaan toen ik vannacht thuiskwam heb ik smakelijk beschreven in mijn onvolprezen bundel De Ark (1990). '
Daarna zette ik het mes op zijn keel en liet hem in een teiltje uitlekken. Ook het villen was een fluitje van een cent. Vanaf zijn nek trok ik in één ruk zijn vacht eraf. Alleen zijn kop en zijn kont, zijn broek, moesten echt gevild worden. Een uurtje later hing het beest, naakt tot op zijn sokken, aan zijn achterpoten in de schuur. Drie dagen besterven en dan in de pan.' Zij het dat ik geen schuurtje heb, ik heb het in de badkamer gedaan. Daar hangt het konijn nu te besterven, achter een gesloten deur in verband met de katten. Het was even slikken toen ik vanochtend niets vermoedend wilde gaan douchen.
God in de Lage Landen is een aardig EO-programma op de vroege zondagavond. Een serie over hoe het christendom Nederland heeft gevormd. Een wekelijkse, zeer informatieve geschiedenisles. De aflevering van gisteren ging over het ontstaan van universiteiten in de Lage Landen, die van Leuven was de eerste - wist je dat er lange tijd alleen maar een universiteit gesticht mocht worden met toestemming van de paus? De presentator, Ernst Daniël Smid, kwam te spreken over Jacqueline van der Waals, dochter van de Nobelprijswinnaar. Hij zei dat we aan haar Gezang 293, Wat de toekomst brenge moge, hebben te danken. Hij bracht het als een open deur, iets dat we immers allemaal wel weten. Nee, Ernst Daniël, wij van het (ex)katholieke volksdeel weten dat niet. Katholieken hebben niets met psalmen en gezangen, dat is iets protestants. Maar het is een aardig programma.
Mijn oudejaars conference staat dit jaar gepland op 28 december. Er zijn nog enkele kaartjes beschikbaar.
|
|
|
|
|
| 11-12-2011 |
| Daar gaat de bruid |
Zo had ik onverwacht bezoek op de zaterdagavond. Eerlijk gezegd: ook ongewenst, want de zaterdagavond is gereserveerd voor policiers op den Bels en die kijk ik het liefst samen met mijn katten; ook zij hebben voorkeur voor het betere Britse en Scandinavische werk. Nu ben ik de rotste niet kijk in je omgeving en merk dat er veel rottere lui zijn dus ik haalde het tweetal binnen alsof ik persoonlijk de gastvrijheid heb uitgevonden. Sorry, zei ik meteen, er is niets te drinken in huis, ik had niet op bezoek gerekend. Niets alcoholisch bedoel ik. Je hebt keus uit koffie, thee, volle melk en Kayisi Nektari van de buurtsuper. Koffie was goed. De twee, een stel dat al ruim zes jaar bij elkaar is, viel meteen met de deur in huis: we gaan trouwen. Mijn zegen heb je, antwoordde ik, maar daar was het ze nou juist om te doen: mijn zegen. Of ik getuige wilde zijn bij hun huwelijk. Neen, en dat driewerf. Ik doe niet meer aan huwelijken. Niet als gast en zeker niet als getuige. In een onnozel verleden ben ik wel een keer of zeven getuige geweest en van die huwelijken heeft er maar één stand gehouden. In 'het boze oog' geloof ik niet, maar het resultaat is op zijn minst opmerkelijk. Dat is alleen al een reden om niet met mij in zee te gaan. Het werd nog een genoeglijke avond, een huwelijk is niet meer ter sprake gekomen.
Toen ze weg waren heb ik ter leering ende vermaeck Lévi Weemoedt weer eens van de plank gepakt, en wel zijn bundel Daar komt de bruid... (De schoorsteen uit, 1985). De ondertitel: Over trouwen en andere sprookjes. Het huwelijk als sprookje. Weemoedt: 'Sprookjes tonen de wereld door de ogen van een vrouw. Het is ook meestal een Moeder die ze vertelt en bovendien een Gans. Alle macht is aan de vrouw in sprookjes. Moeders, stiefmoeders, heksen, feeën, tovenaressen, koningin, prinses. Een man is een dwerg, een kikker, een reus, een gedrocht in elk geval, of: een geslachtsloze prins. Een zacht ei, maar rijk en met een kroontje.' Hoewel ik moet toegeven dat de dame van het tweetal een aardige meid is, zonder dubbele bodem. Zal ik aardig zijn en hen de bundel nog vóór de plechtigheid cadeau doen of zal ik mijn wentelen in het o zo vertrouwde leedvermaak en hen de bundel pas na een jaar in de schoot werpen?
De bundel van Weemoedt heb ik ooit tweedehands gekocht. Voorin staat met pen een opdracht: 'Leve de liefde! Voor Chris. Van Gerda. Januari 1991.' Daar peins ik dan over. In januari 1991 waren Chris en Gerda dus gek op elkaar, maar Chris heeft de bundel de deur uitgedaan. Welk leed spreekt hier uit? Chris, Gerda, als je dit leest: hoe gaat het ermee?
In de Krant een interview met Kamp, minister van sociale zaken en werkgelegenheid. Een uitspraak van hem: als je zonder werk zit en je kan een baan krijgen waarvoor je moet verhuizen, dan verhuis je maar anders wordt je uitkering stopgezet. Interviewer: dus gedwongen verhuizen? Nee, nee. Maar anders wordt je uitkering stopgezet. Hij straalt het niet uit, die Kamp, maar het is een droogkomisch talent.
|
|
|
|
|
| 10-12-2011 |
| My castle |
Mijn goede buurman is begin mei gaan hemelen, maar zijn huisje staat nog steeds leeg. Toegegeven, er is wat tijd in het leegruimen gaan zitten, maar al met al is het nu reeds zo'n vier, vijf maanden beschikbaar voor een volgende huurder. Het wacht gelaten. Zo staan er meer huisjes in de hof al lange tijd leeg en dat terwijl er nog steeds veel vraag is naar betaalbare huisvesting, ik schreef er eerder over. De verhuurder leunt rustig achterover, kraken is tegenwoordig immers verboden, maar omtrent de reden van dit wachten tast ik volkomen in het duister. Affijn.
Verschillende mensen hebben tegen me gezegd: jij moet in het huisje van je buurman gaan wonen, daar zit je beter. En inderdaad, het vangt veel meer licht dan het mijne: de uitbouwkeuken houdt bij mij het zonlicht tegen, hiernaast vangt de keuken het juist op. Een makkelijker manier van verhuizen is er niet: een paar meter verder, wat draagbaar is kan ik zelf stukje bij beetje overbrengen. En dan toch: verhuizen? Ik heb geen zin meer in het gedoe. Met ons gezin hebben we nooit langer dan zes jaar in hetzelfde huis gewoond. Getrouw aan de traditie heb ik zelf ook op veel adressen in de stad gewoond, maar ik blijf nu al ruim 24 jaar plakken. Radicale veranderingen vind ik tegenwoordig meer iets voor de jeugd.
Laat ik het zo zeggen: ik zal er nog eens rustig over denken, misschien neem ik zelfs contact op met de verhuurder, maar uiteindelijk zal ik blijven zitten waar ik zit. Het is overigens niet zo dat ik er moeite mee zou hebben in het huis te wonen waarin mijn buurman is overleden. Deze huisjes staan er al sinds 1890. Wie weet wat voor rampspoed zich allemaal in mijn eigen huisje heeft afgespeeld. Last van spoken heb ik in elk geval niet.
Het liefst wil ik natuurlijk de muren doorbreken, de twee huisjes samenvoegen. Bij gelijkblijvende huur. Als tegenprestatie zal ik eens in de maand een voorleesmiddag organiseren. Dan ga ik in het huisje hiernaast wonen en richt mijn huidige huisje in als bibliotheek. Een privé-bibliotheek, dat mag duidelijk zijn. Boeken uitlenen moet je kunnen, ik kan het niet.
Er viel een link in mijn mailbox naar de naam Adriaan als onderzocht door het Meertens Instituut. Dan wordt er altijd bijgezegd: Voskuil schrijft over het Instituut in zijn cyclus Het Bureau. Maar dat doe ik niet. Zoals bijvoorbeeld ook bij 'de jaren zeventig' de standaardtoevoeging 'van de vorige eeuw'. Ik zal in de verleden tijd over de jaren zeventig van deze eeuw schrijven? Sinds de jaren zeventig is de hoeveelheid Adrianen drastisch afgenomen. Dat stemt ons tevreden, dat maakt ons uniek.
|
|
|
|
|
| 09-12-2011 |
| Is de Kerstman ook heilig? |
Het is koud, buurvrouw. Brrr to you too. Gelukkig schenkt de buurtsuper Glühwein.
Nog even over namen. Voor me ligt het boek Klaas en Claus (The terrible twos, 1982, vertaald door Hans Plomp) van Ishmael Reed. Ishmael heeft het boek voor me gesigneerd, tijdens het eerste Crossing Border festival in 1993, waarop we beiden voordroegen. Het was ook de keer dat ik mijn favoriete dichter uit de Liverpool Scene ontmoette: Roger McGough. Sommige van zijn gedichten heb ik vertaald en ook wel voorgedragen: ik heb er altijd netjes bij verteld dat ze van hem waren. Ishmael heeft een opdracht voor me in het boek geschreven, maar met de beste wil van de wereld kan ik niet meer ontcijferen wat er staat. Het zal goed bedoeld zijn, want het was een aardige vent. In Klaas en Claus schrijft hij:
'De Kerstman is dit jaar alom tegenwoordig, Dolly Parton verschijnt op het omslag van Rolling Stone in een Kerstmankostuum, terwijl een klein kerstpoppetje boven de rand van haar décolleté uitgluurt. Op het omslag van het tijdschrift Fantasy verschijnt de Kerstman als robot. United Press International brengt op 23 december 1983 het nieuws dat de opperrechter van de rechtbank van Sussex Leroy Scholtz toestemming heeft verleend zijn naam te veranderen in Santa C. Claus.'
Dat kan advocaat Wakkie (zie gisteren) ook doen: zijn naam veranderen. Het is een hoop gedoe maar je krijgt er wel wat voor terug. Santa C. Claus is overleden in de voor hem drukste tijd van het jaar, december 1985. Het Kerstfeest is dat jaar en de volgende jaren gewoon doorgegaan.
Een naam voor een ding waarover ik me altijd heb verwonderd: LGM-118A Peacekeeper, een raket met een kernkop. Ondanks de afspraken in Start II (1993, Bush sr. en Boris 'geef me nog een neut' Yeltsin) zijn de Amerikanen er nog steeds mee aan het fröbelen. Een raket Peacekeeper noemen, hoe ziek moet je in je hoofd zijn. Elias Canetti heeft ergens geschreven: 'De mens is geen standbeeld die met de ene hand naar voedsel grijpt en met de andere hand de vijand afweert. Zijn manier om zijn prooi te krijgen is sluw, bloeddorstig en energiek. Hij verdedigt zich niet zachtaardig, maar valt zijn vijanden aan als hij ze op een afstand bespeurt; zijn aanvalswapens zijn aanzienlijk beter ontwikkelt dan zijn verdedigingswapens.'
Zo is dat. Zoals we in de jaren zeventig zeiden: fighting for peace is like fucking for virginity. Een Peacekeeper is er niet om de vrede te bewaren, maar om oorlog te voeren. Ons Nederlandse leger is er gelukkig alleen maar voor de verdediging van het land? Meen je dat nou serieus? Werden we aangevallen door de Taliban? Stond Lybië aan de grenzen? Hoe cynisch het ook mag klinken: Nederland valt aan om oliebelangen te verdedigen.
Moet je deze foto zien, hij staat vandaag in de Krant. Wat denk je? Zijn het twee vriendinnen die de grootste lol hebben, waarbij er een over de grond kronkelt van het lachen? Niets is minder waar. Het liggend model is de Thaise premier Yingluck Shinawatra, in de stoel hangt prinses Maha Chakri Sirindhorn. Het volk van Thailand dient op te kijken tegen de koninklijke familie, wat de maatschappelijke positie ook is. Dus als het blauwe bloed in een stoel hangt ga je erbij liggen. Moeten we in Nederland nog steeds achterwaarts lopen als we ons van de koningin verwijderen? Ik kan niet achteruit lopen, maar ik zal onze vorstin ook nooit ontmoeten. Noch op audiëntie (ik bedoel: zij bij mij), noch toevallig: het koninklijk huis houdt niet van toevalligheden.
Vandaag over een week wordt Piet Hein Donner ingezegend als nieuwe vici-voorzitter van de Raad van State. Dat is al maanden bekend, desondanks heeft Markje verklaard dat de procedure 'transparant' zou zijn: kandidaten konden een brief sturen. Dat hebben velen dus voor Jan Lul gedaan: ze zijn in de maling genomen. Is dat nou wat ze noemen: de nieuwe politiek?
|
|
|
|
|
| 08-12-2011 |
| Wat moet je met een achternaam? |
Sinds jaar en dag doe ik het soms: het telefoonboek lezen. Uit nieuwsgierigheid, niet omdat er op dat moment niets anders te lezen is in huis. Ik lees het beslist niet als een roman: na een kwart pagina begin je de personages al door elkaar te halen. Personages die op geen enkele manier uit de verf komen: als enige verdieping van de hoofdrolspelers wordt een adres en een telefoonnummer gegeven. Bouw daar maar eens een romanfiguur op. Het kan wel, maar dat is dus niet wat ik doe. Ik lees alleen de namen op zoek naar aardigheidjes. Zo stond jarenlang in het het Haagse telefoonboek, met een adres op Scheveningen, de weduwe Bruin-Van de Zon. Dit verzin ik niet. Sinds enige tijd wordt zij niet meer vermeld, ik denk dat ze verhuisd is.
Vanmorgen deed ik het weer. Aanleiding was een bericht in de Krant over de rechtzaak rond het gedoe bij Ajax. Tussen jou en mij: ben jij ook zo onderhand kostmisselijk van de onophoudelijke stroom berichten over die subtopper uit Amsterdam? Om dat ik me er al snel van heb afgesloten weet ik bij God niet wat er aan de hand is. Iets met Cruijff, maar is er niet altijd iets met Cruijff? Er zal een storm in een glas water woeden, maar die wordt al wekenlang kamerbreed uitgemeten. Zodra ik de woorden Cruijff en/of Ajax hoor zap ik door. De spreekbuis, het fanclubblad van J.C., de T., krijg ik nooit onder ogen. Waarmee ik een van de weinige Nederlanders ben die niet op de hoogte is.
Vandaag dus een verslag van de rechtzaak in de Krant. Ik wilde meteen de bladzijde omslaan, toen mijn oog toevallig op een naam viel: Wakkie, advocaat van een van de partijen. Nu vind ik het erg flauw om grapjes over iemands naam te maken, het gaat er tenslotte om wat een mens verricht, maar who the fuck heet Wakkie? Een naam uit de tijd dat er nog ijs op de sloten lag, maar net niet overal? Onwillekeurig moest ik denken aan de Tokkies. Ken je ze nog? De Ikon heeft destijds (2004) een documentairereeks over het gezin uitgezonden. Het waren eufemistisch gezegd EPH'ers: extreem problematische huurders. Die eufemistische titel? Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. Zo is dat.
Tokkie is een wat ongebruikelijke, maar bestaande achternaam. Had het Amsterdamse schuim nou gewoon Jansen geheten, was er geen vuiltje aan de lucht, maar iedere Tokkie wordt sinds 2004 raar aangekeken. Mijn telefoonboek bevat De Haag, Leidschendam, Rijswijk en Voorburg. Ik heb twee Tokkies gevonden: een in De Haag en een in Rijswijk. Ik zal hen rond de Kerst in mijn gebeden herdenken.
Mevrouw Bruin-Van de Zon is nog steeds niet op haar stek teruggekeerd.
|
|
|
|
|
| 07-12-2011 |
| Professor Bontebal |
(Voor lezers die later hebben ingeschakeld: als ik schrijf over 'het oude dorp' refereer ik aan het voormalige - dorp onder de rook van De Haag waar ik mijn jonge jaren heb doorgebracht. Toen ik ruim dertig jaar geleden in de Schilderswijk neerstreek, overspoelde me het gevoel: eindelijk thuis. Ik koester enkele aardige herinneringen aan het oude dorp, maar ik zou er voor geen goud meer willen wonen. Vroeger was alles beter? Het was anders, het was vooral anders.)
Het dorpsplein van het oude dorp heet Damplein. Het dorp wordt door een breed kanaal doorsneden en in het centrum van het gehucht lag in vroeger tijden een dam, juister gezegd: een overlaat (zoek maar op.) De naam 'dam' is altijd aan het dorp blijven kleven, vandaar dus Damplein. Waar ooit de overlaat lag, ligt nu al sinds eeuwen een sluis met twee bruggen. Hier een foto van de sluis. Het Damplein ademde dezelfde sfeer qua bebouwing; ik heb geen goede foto kunnen vinden, dus moet je het zelf maar invullen. Maar het oude dorp tracht amechtig mee te gaan in de vaart der volkeren, dus alle ouwe zooi is gesloopt en sinds enige tijd prijkt er een geheel nieuw Damplein: ik zou er nog niet dood gevonden willen worden, tenzij uit protest.
Tot zo ver de inleiding, want waar ik het over wilde hebben: de dorpspomp. Jawel, het oude dorp had een dorpspomp, midden op het Damplein. Tot de middelbare school ben ik ervan overtuigd geweest dat de uitdrukking 'loop naar de pomp' zeer dorpsgebonden was: wij hadden het verzonnen. Die pomp is bij een eerdere herinrichting, halverwege de jaren zestig, al onder de slopershamer gevallen. Ome Nelis heeft zich er nog aan vastgeketend (hij was ooit bij de pomp te vondeling gelegd!), weliswaar met een flinke neut op, maar het heeft niet mogen baten. Nelis mocht een nacht in de cel ontnuchteren. Toen al groeide in mij het idee: als ik later groot ben, ben ik pleite. De dorpspomp was een ontmoetingsplek. 's Morgens klitte er een groepje oude mannen samen, 's middags winkelende huisvrouwen en 's avonds wij, de jeugd. Zijn wij niet allen in onze jeugd hangjongeren geweest?
In die tijd, de jaren zestig, gingen nog niet de halfliterblikken bier van de AH rond. Er werd helemaal niets gedronken bij de pomp. Maar geouwehoerd des te meer. Iedere afwezige ging over de tong, hetgeen nogal eens tot een handgemeen, 's ochtends, of een vechtpartij, 's avonds, leidde. Vanwege mijn brilletje werd ik 'de professor' genoemd. Het feit dat ik nogal weinig zei versterkte mijn professoraat. Vaak wordt zwijgzaamheid aangezien voor wijsheid, vaak is dat terecht. Zo is het gekomen dat ik pas op latere leeftijd, rond mijn twintigste, de wetenswaardigheden rond de seks heb vernomen. Mijn ouders deden niet aan seksuele voorlichting en mijn kameraden aan de dorpspomp? Die dachten: dat weet hij allemaal al.
Op veel terreinen ben ik nog steeds volslagen onwetend.
|
|
|
|
|
| 06-12-2011 |
| Geen rotter dam dan Amsterdam |
Het dieet van vandaag zal zijn: koffie met gebak. Want er is een mail van de Koninklijke Bibliotheek binnengekomen. De instantie wil een aantal Nederlandse websites bewaren voor toekomstig onderzoek. Oftewel archiveren en voor de lange termijn bewaren. Daarbij is de keus ook op mijn weblog gevallen. Dat is hier overwelwillend ontvangen, we hebben met zijn zevenen een dansje rond de tafel gedaan. Misschien is het een heel groot projekt, misschien gaan ze wel twee miljoen weblogs/sites bewaren. Neem niet weg dat die van mij er één van is. Zal ik nu nog meer mijn best gaan doen op mijn logs? Dat lijkt mij niet nodig, zo niet onmogelijk. Hoewel er iedere dag flink wat tijd in mijn schrijven gaat zitten, wat er niet aan af is te zien, was ik niet van plan er nog langer aan te werken. Het is geen aangenomen werk. Zo gaat dat: ik componeer een log, schrijf en herschrijf en op een gegeven moment ben ik wel tevreden. Daar zullen we het dan mee moeten doen. Zoals ik een aantal dagen geleden al schreef: ik lees de stukjes later nooit meer terug, omdat dan mijn vingers constant jeuken de dingen iets strakker te zeggen. Dan kan ik wel aan de gang blijven. Mijn weblog is geen verhalenbundel, maar iets voor dagelijks gebruik. Als er dan later iemand onderzoek naar die weblog wil doen, is hij/zij welkom. Constateer slechts de kromme zinnen, als inherent aan het fenomeen. Reken mij er niet op af.
Geen rotter dam dan Amsterdam, ken je die uitdrukking? Het ligt ons Hagenezen in de mond bestorven. We hebben het niet zo met dat toeristenoord aan het IJ. De Amsterdamse humor, de opdringerige jovialiteit, het ligt ons niet. Maar vooral de vermeende superioriteit stuit ons tegen de borst. De meeste 'echte' Amsterdammers komen trouwens uit Zuphten en Weeps, vaak zijn zij ooit komen studeren in de grote stad, en binnen een maand hebben zij die 'grappige' Amsterdamse uitspraak. Exzeem krijg ik ervan. De echte echte Amsterdammmers, als bijvoorbeeld de oorspronkelijke Jordanezen, hadden er goed aan gedaan hun op Italiaanse leest geschooide gekweel binnen de kroegen te houden. Dat René Froger en Danny de Skunk slechts wereldberoemd in Amsterdam zouden zijn en dat het ons, de rest van het volk, bespaard zou zijn gebleven. Ook André Hazes had ik dat toegewenst.
Het Kabinet, jeweet wel, de sociale werkplaats voor echt hopeloze gevallen, wil in 2013 de acht stadsregio's opheffen. De burgemeester van De Haag (stadsgeweest Haaglanden, 9 gemeenten) Jozias van Aartsen en die van Rotterdam (stadsregio Rotterdam, 15 gemeenten) Ahmed Aboutaleb hebben veel zin in de dan te vormen Metropoolregio De Haag/Rotterdam. Helemaal mee eens. Hagenezen zijn nu eenmaal zeer op Rotterdam gericht en andersom. Speerpunt zal voor hen zijn het groen in deze regio te ontzien, te bewaken. Voor eventuele stadsuitbreiding kan binnen de steden verdicht worden. Vooral in de binnenstad van Rotterdam is er nog plek genoeg. Veel van die plekken zijn ruim zeventig jaar geleden gecreëerd door de bekende slopersfrima A. Hitler cs.
Ja, het lijkt me wel wat. Pas later zal ik de bezwaren gaan zien.
|
|
|
|
|
| 05-12-2011 |
| Luisteren, kreng! |
Fractiediscipline, ken je die uitdrukking? Dat is dansen naar het pijpen van de partijleider. Zo worden leden van de Tweede Kamer bijvoorbeeld geacht mee te stemmen met het meerderheidsstandpunt van de fractie. Ook als ze het daar helemaal niet mee eens zijn. Prachtig voorbeeld is de stem die Jeanine Hennis-Plasschaert (VVD) onlangs uitbracht in de motie tegen de weigerambtenaar, de gemeentelijke pennelikker die 'het niet in overeenstemming met zijn geweten kan brengen' om mensen van een gelijk geslacht, homo's en lesbo's, in de echt te verbinden. Zij had hoog van de toren geblazen: die weigerambtenaren moesten het veld ruimen. Maar toen puntje bij paaltje kwam stemde ze braaf met de fractie mee, tegen tegen, om het kabinet niet voor de boeg te varen.
Corrigeer me als ik er naast zit, maar dit mag toch helemaal niet? Artikel 67, lid 3 van de Grondwet bepaalt dat leden van de Staten-Generaal in de Kamer stemmen zonder last. Hoewel Tweede Kamerleden gekozen worden via de kandidatenlijst van een politieke partij, hebben zij formeel een onafhankelijke positie. Er staan zware straffen op als je probeert een Kamerlid tot een bepaald stemgedrag te dwingen. En toch is het dagelijkse praktijk. Wat overigens ook wel amusante toestanden oplevert: het komisch duo Ferrier en Koppejan. Die twee CDA-ers liggen soms dwars, gaan soms in tegen de fractiediscipline. Dat is leuk voor de mensen, daar vullen we actualiteitenprogramma's mee. Maar dan bereikt weer het puntje het paaltje en ze voegen zich.
Zou ons land, zou onze wetgeving er echt anders uitzien als Kamerleden werkelijk onafhankelijk hun stem uitbrengen? We zullen het nooit weten. Wat we wel weten dat we noch Jeanine Hennis, noch Ad Koppejan, noch Kathleen Ferrier ooit nog serieus nemen.
En terwijl de uitholling van de zorg zich voortzet, zullen er toch twee JSF-testtoestellen worden aangeschaft. Is dat appelen met peren vergelijken? Welnee, een euro is een euro. Was de prijs voor zo'n vliegtuig in den beginne 28 miljoen, deskundigen spreken inmiddels al over een prijs van 160 miljoen. Dat is een stijging van bijna 600%, zo bont heeft men het zelf niet bij de Noord-Zuidlijn gemaakt. En de Tweede Kamer? Die hobbelt erachteraan. Discipline, mannen! Vrouwen ook.
Dan probeert mijn jongste kat Hanks 's avonds in mijn bord warm eten te komen en dan vervolg ik het taalonderwijs aan het beestje: 'Non! Il n-y a rien à snayer pour des petites chats.' Ze herkauwt de zin enkele malen en is hem de volgende avond alweer vergeten.
De Krant reageerde op mijn verhaaltje over een stront smijtende aap in Dierenpark Wassenaar: 'Poepgooien bij champansees is een teken van intelligentie. Het duidt op een ontwikkelde linkerhersenhelft: links doet het cognitieve, rechts het creatieve.' Ik heb altijd gedacht dat het gooien een creatieve bezigheid was, maar het blijkt dus slim te zijn. Daar moet ik even over nadenken.
|
|
|
|
|
| 04-12-2011 |
| Heerlijk dagje |
De herfst is dit jaar op 1 december begonnen. Was afgelopen november de droogste november sinds dat soort dingen wordt bijgehouden, december doet nu al zijn best die schande te voorkomen. Morgen schijnt het echt te gaan stormen, vooral hier aan de kust. Dat lijkt me niet het ideale weer om als oudere travestiet te paard over daken te rijden. Hebben sinterklazen, hulpsinterklazen moet je eigenlijk zeggen, zich niet te houden aan arbo-regels? Pleurt er eventueel morgen zo'n ouwe gek van het dak, dan is het eigen schuld, gebroken heup. We gaan hem rond zijn bed sliepuiten. Want de weergoden hebben uit-en-te-na gewaarschuwd, een Gerrit Hiemstra, een Willemijn Hoebert, misschien zelfs een Piet Paulusma, maar die hoor of ik zie nooit omdat ik ga hyperventileren van zijn stemgeluid.
Vandaag valt het in vergelijking met morgen redelijk mee, hoewel ik alle kracht in mijn been moest gooien om aan het begin van de middag tot de buurtsuper te geraken. Laat ik er eens een ouderwets gezellige zondagmiddag van maken, heb ik me bedacht. Dat betekent: film kijken. Niet in de bioscoop, ben je gek, gewoon thuis. Zeg nou zelf: een mens stapt op een dag als vandaag toch niet voor de lol op zijn fiets om elders in de stad voor rond een tientje, als het meezit, tussen de kletsende en popcorn vretende meute te gaan zitten. Ik blijf thuis, dvd-tje in de speler, katten op schoot.
De keus is gevallen op De Storm (2009) van Ben Sombogaart. Voor een appel en een ei, dat wil zeggen 4,99, gekocht bij de DA. Bontebal bij de DA? Mijn after shave was op en ik wilde een flacon anti-rimpelcrème pour hommes van L'Oreal Paris, vandaar. De Storm gaat over de watersnoodramp, de overstromingsramp die vooral, maar niet alleen, Zeeland heeft getroffen in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953. Desgevraagd zeg ik altijd: ik ben van vóór de watersnoodramp. De hoofdrol wordt gespeeld door Sylvia Hoeks, mijn favoriet binnen de groep jonge actrices die de laatste jaren in opkomst is. Naast een goed actrice is ze ook een mooie meid. Ze heeft iets van de jonge Catherine Deneuve, kijk maar, vind je ook niet?
Een film op tv haalt het niet bij een film op het grote scherm in een bioscoop, ken je die uitdrukking? De mensen die dat zeggen zien er meestal geen been in om foto's te bekijken op hun gsm, of hoe noem je zo'n ding tegenwoordig?
Ach, zei ze, je moet hem gewoon zien als een vibrator die je zelf niet hoeft vast te houden. Bovendien is hij zelfreinigend, als het goed is.
|
|
|
|
|
| 03-12-2011 |
| Hoe apen leren klimmen |
Al eerder had ik het kort over apen in Japan, nadat ik ze had gezien in een natuurreportage. Apen die baden in een heetwater bron. Het zijn Japanse makaken in het Jigokudani Monkey Park, onderdeel van het Joshinetsu Kogen National Park; ik geef de namen in het Engels want jij en ik kunnen geen Japans lezen. De apen hebben het baden van mensen afgekeken, een beetje aap háát water. Het blijken selectieve beesten. Het park ligt namelijk in de buurt van Nagano en waren daar niet in 1998 de Olympische Winterspelen? Er zijn echter nog geen apen gesignaleerd, die rondjes schaatsen. Laat staan verwijfde types die een axel, flip, lutz of dubbele rittberger doen. De baders zag ik laatst in een flits terug in een trailer voor de film Earth. Een wonderlijk gezicht, je moet het zien. Bij wijze van klantenservice heb ik een link voor je opgezocht.
Ik moet denken aan een aap in Dierenpark Wassenaar. Wat, zul je zeggen, een dierenpark in Wassenaar? Jawel, zelfs De Haag had een eigen dierentuin. In 1968 heb ik mijn schriftelijk Mulo-examen gedaan in de grote zaal van de Haagse dierentuin. Het was tevens het laatste jaar van het bestaan van de tuin; of de twee dingen met elkaar in verband staan...? Op die plek, vlakbij Centraal Station, staat tegenwoordig het Provinciehuis. Dierenpark Wassenaar sloot de kooien in 1985. Het was beroemd om zijn verzameling vogels. Eigenaar was auto-importeur (Toyota) Pieter Louwman. Grapje (maar waar): op de receptie van het hoofdkantoor van Louwman & Parqui op het oude dorp stond een kooi met daarin een beo die om de haverklap riep: koop Toyota, koop Toyota. Hand op mijn hart.
O ja, die aap in Dierenpark Wassenaar. Als je hem uitdaagde bekogelde hij je met zijn stront. Wat kon dat beest schijten en wat kon-ie loepzuiver gooien. Maar dat schijnen meer apen in gevangenschap te doen.
Mijn mondelinge examen voor de Mulo heb ik in de Houtrustrotonde gedaan, een uitbouw van de Houtrusthallen. De oude hallen zijn (ook al) gesloopt, in 2000. In 1977 heb ik er Bob Marley and the Wailers zien spelen. En in 1980 was er natuurlijk de Haagse Beatnach: een reünie van Haagse bands uit de jaren zestig. Er is veel gesloopt in De Haag, maar het blijft de stad der steden.
Volkomen onbelangrijk, maar ik was nieuwsgierig. Woensdag zond de Tros tegelijkertijd op twee netten uit. Op Nederland 1 vertoonde de omroep Symfonica in Rosso met Nick & Simon, op Nederland 3 de film De zaak Alzheimer. Mijn vraag: hoe zat het met de kijkcijfers? Hier komen ze. Naar Nick & Simon keken 1.145.000 mensen, naar de film 362.000. Als deze cijfers je verbazen ben je rijp voor een inburgeringscursus.
Nog drie nachtjes slapen, dan begint voor mij het sinterklaasfeest: dan zijn de overgeschoten chocoladeletters en speculaaspoppen in de aanbieding. Pepernoten en taaitaai zijn niet aan mij besteed.
|
|
|
|
|
| 02-12-2011 |
| De broekriem |
Mijn vaste thuishulp zit enkele weken in Ghana om haar moeder te begraven; ze komt gelukkig volgende week weer terug. Want haar vervangster is niet van deze wereld. Ze denkt dat het geld me op de rug groeit. Waarom ze dat denkt, weet ik niet: ik ben altijd geheel gekleed als zij komt en aan mijn spullen is het niet af te zien. Twee weken geleden wees ze me erop dat ik aan een nieuwe wasmachine toe was. Waarom dan? Nou, kijk maar. Er stond een plasje water. Lieve schat, daar staat altijd een plasje water, want de vloer is een beetje verkeerd gelegd. Deze huisjes zijn waaibomenbouw. Vorige week bromde ze bij het weggaan: de stofzuiger is kapot, nieuwe kopen, voor volgende week. Ik heb de volle zak vervangen. Nieuwe apparaten kopen. Duh! Waarvan?
Het zal je misschien verbazen, maar ook in Huize Bontebal moet bezuinigd worden: het geld blijft niet eindeloos uit de muur komen. Je kan wel gaan staan soebatten met de automaat, doe niet zo flauw joh, maar zo'n apparaat geeft geen krimp. Gisteren deed ik het nog en het kwam me op hoon van omstanders te staan en een aanvaring met de man die de rij achter me aanvoerde: schiet op! Wat dan wel weer grappig was: terwijl ik me mismoedig enkele passen verwijderde en in gepeins verzonk, hoorde ik achter me: godverdomme en nog enkele woorden van gelijke strekking. De boze man kreeg ook nul op request. Omdat ik in de lach schoot kreeg ik alsnog een knal voor mijn kop.
Bezuinigen dus, maar waarop? Uitgaan doe ik niet en als ik nog eens een boek koop is het tweedehands. Mijn maag vul ik met eenvoudige doch voedzame maaltijden en als ik een biertje drink is het een half literblik van een onbekend merk van de buurtsuper. Op rookwaar, een pakje shag in de twee dagen, kan ik niet bezuinigen, het is een verslaving. Hetzelfde geldt voor koffie, hoewel ik met een pondspak iets langer doe dan twee dagen. De enige mogelijkheid die ik zie: de zes katten. Er één wegdoen? Ja dag! We hadden thuis negen kinderen en die hebben we ook allemaal gehouden. Net als ik krijgen de katten eenvoudige doch voedzame maaltijden. Dus geen moten zalm of Sheba met een takje peterselie. Op de uitgaven aan voer valt dus op het eerste gezicht niets te beknibbelen.
Maar ik heb het volgende bedacht. Van maandag tot en met zaterdag krijgt er iedere dag één helemaal niets. In volgorde van leeftijd: Wausje vast op maandag, Kim op dinsdag, woensdag is Skitty aan de beurt, donderdag Kat, vrijdag Balzac en tenslotte op zaterdag heeft Hanks een houten bek. Zondags, de dag des heren, is het feest. Dat zal in het begin een heel gedoe geven, maar katten zijn slimme beesten. Met een paar weken hoop ik ze zo ver te hebben dat ze het weten. Dat bijvoorbeeld Kim op dinsdag weet: vandaag alleen wat drinken en verder de hele dag pitten. Geniaal, al zeg ik het zelf.
|
|
|
|
|
| 01-12-2011 |
| De grootste famile van Nederland |
Een avondje Tros gekeken, wel twee uur. Dat had ik nooit eerder gedaan. Maar het betrof dan ook de film De zaak Alzheimer (2003) van Erik van Looy, naar het gelijknamige boek (1985) van Jef Geeraerts. Er zullen weinig echte Troskijkers hebben gekeken, want op Nederland 1 zond de omroep Symphonica in Rosso uit met Nick & Simon (niet te verwarren met Nikker Simon.) De Tros stond bij de titels op het lijstje van producenten, vandaar. Het is het verhaal van de huurmoordenaar Angelo Ledda ('als de zwaan, maar dan met twee d's'), die het verdomt een meisje van dertien om te leggen en worstelt met een zich ontwikkelende Alzheimer. Een schitterende rol van Jan Decleir; die man maakt van iedere rol een schitterende rol. Mijn favoriete Belgische acteur, ex eaquo met Josse De Pauw.
De film was ondertiteld, hetgeen voor mij in elk geval af en toe wel nodig was. Wat een bloemrijke taal is dat Vlaams toch. Het mooiste woord dat ik opving was 'voddenvent', wat werd vertaald als lapzwans. De zaak Alzheimer is een van de boeken in een reeks over het politieduo Vincke en Verstuyft. Het mooie van de reeks (en de film) is dat ook de grote vissen uiteindelijk hangen. Het geeft een bevredigend gevoel. In deze zaak is het meneer de baron, een staatsraad wonend op een kasteel, die aan het slot wordt opgepakt.
Een running gag uit de film wil ik je wel verklappen. Verstuyft heeft een grote hekel aan BMW-rijders. Hij vertelt Vincke dat als je zo'n patser te grazen wilt nemen, je bijvoorbeeld nooit een achterlicht kapot moet schoppen: dat vergoedt de verzekering. Nee, je pist tegen de deurklink aan de bestuurderskant. Allereerst grijpt het slachtoffer in jouw pis, maar vervolgens denkt hij er wel aan zijn hand schoon te vegen, maar niet die klink: hij stapt beschaamd en snel in. Het zaakje gaat vrij rap roesten: dat vergoedt de verzekering niet.
Als je de film niet hebt gezien, je keek Nick & Simon of las een boek, heb je iets gemist.
Anekdote. Het speelt een aantal jaren terug op een literair festival in het zuiden des lands. Er waren enkele grote namen, zoals Jef Geeraerts, A.F.Th. van der Heijden en ik. We stonden met zijn drieën te praten. Je moet weten dat Geeraerts een ontzettend aardige man is. Hij heeft dus niet bedoeld te zeggen wat ik verstond: ik ben niet zo'n aardige man. Hij zei tegen Adri: 'Mijn vrouw vindt uw boeken erg mooi.'
Mocht je ooit als Nederlander meedoen in de Vlaamse quiz Blokken, iedere werkdag om half zeven op Een, een goede raad. Wordt er een vraag gesteld over een strip die je niet kent, antwoordt: Jommeke. Negen op tien dat je het goed hebt. Gaat de vraag over een Belgische acteur die je niet kent: Koen De Bouw. Drie op vier dat je het goed hebt. De Bouw speelde Vincke: goed acteur.
Bij de motto's in Geeraerts' policier De PG (1998), over de katholieke hushhush organisatie Opus Dei (de ware christenhonden), staat een Egyptische parabel die ik je niet wil onthouden:
Het seksuele leven van een kameel
is anders dan men denkt.
In een moment van zwakheid
probeerde hij ooit liefde te bedrijven
met de Sfinx.
Maar de achteropening van de Sfinx
is gevuld met Nijlzand.
Dat is de oorzaak van de bult van de kameel
en van de ondoorgrondelijke glimlach van de Sfinx.
|
|
|
|
|
| 30-11-2011 |
| Leuke dingen voor de mensen |
Een goede bekende heeft een angststoornis die zich uit in paniekaanvallen op onverwachte momenten. Dat lijkt een enerverend bestaan, je weet nooit wat er gebeurt, maar hij is daar helemaal niet blij mee. Dus maakte hij een consultatieronde door de medische wereld, en ziet: er blijken uitstekende medicijnen voor (of eigenlijk: tegen.) Hij begon pillen te slikken en nadat zich een spiegel van de zooi in zijn lichaam had opgebouwd bleken de klachten (vrijwel) verdwenen. Op een gegeven moment ging het zelfs zo goed dat hij dacht: wauw, ik ben er vanaf, weg met die pillen. Binnen drie dagen draaide hij volkomen door. De opgetrommelde huisarts vroeg: maar je slikt toch (merknaam)? Toen hij vertelde er van het ene op het andere moment mee te zijn gestopt, zei de arts hartgrondig: 'Lul!' Zo'n arts is het. 'Domme, domme man. Als je klachten wegblijven wil dat toch zeggen dat die pillen goed werken! Ik had je wijzer geacht.' De goede bekende slikt ze sindsdien weer.
Begin deze week onthulde het corps/hockeymeisje van het kabinet, minister Melanie Henriëtte Schultz van Haegen-Maas Geesteranus, haar plannen. Nee, geen plannen, het zal binnen afzienbare tijd de werkelijkheid zijn: op zo'n 60% van de snelwegen gaat de maximumsnelheid naar 130 km/u. Ach, het zal enkele doden meer per jaar kosten, maar de tijdwinst! Die loopt op de langere afstanden toch gauw in de 1, 2, 3 minuten. In de woorden van Melanie: 'De tijdwinst voor automobilisten is ongeveer 1% per dag. De opbrengst daarvan is ongeveer gelijk aan de extra kosten door extra brandstofgebruik, uitstoot van schadelijke stoffen en schade door verkeersongelukken.' Extra doden: een schadepost.
Alsof dat al niet erg genoeg is: ook gaat in vier van de vijf 80-kilometerzones de limiet naar 100. De concentraties stikstofdioxiden en fijnstof zijn daar weer binnen de normen. Begrijp je dat ik onmiddellijk moest denken aan de goede bekende en het resultaat van zijn pillen? Ik schreeuwde naar de brenger van het nieuws, het scherm: 'Tut! Als de concentraties weer binnen de normen zijn enzovoorts.' De katten kropen verschrikt onder de bank.
Gisteravond keek ik rond half negen naar TatataTaal!, een cabaretesk programma over de taal. Leuk programma, ik kan niet anders zeggen, onder de bezielende leiding van Erik van Muiswinkel. Toch zat ik niet helemaal relaxed in mijn tv-fauteuil. Immers, om precies half negen zou het Grote Moment daar zijn: de ontmoeting in The Oval Office van Markje met Obama. De uitzending kon ieder moment worden onderbroken voor deze Grote Gebeurtenis. Pas om vijf over half negen haalde ik opgelucht adem: deze beker ging gelukkig aan ons taalliefhebbers voorbij. Was het dan toch niet zo'n Grote Gebeurtenis?
Vandaag las ik in de Krant dat Obama heeft gezegd: 'Er is geen sterkere bondgenoot dan Nederland.' Meteen dacht ik: Markje heeft het beloofd. Markje heeft beloofd dat Nederland ondanks alles zal blijven meedoen aan de ontwikkeling van de F35 Lightning II, ook wel JSF. Weet je nog? Bij de start werd het toestel aangeprezen als 'het beste toestel voor een betaalbare prijs': 28 miljoen dollar per stuk. In 2002 was de prijs gestegen tot 50 miljoen, in 2010 was dat al 112 miljoen. Joh, dan bezuinigen we toch nog meer op de leuke dingen voor de mensen.
|
|
|
|
|
| 29-11-2011 |
| Baas in eigen buik |
Zwart water (Black water, 1992) van Joyce Carol Oates weer eens ter hand genomen. In mijn herinnering een prachtige geschreven novelle en mijn geheugen bleek me niet in de steek te hebben gelaten: het werd een genoeglijke maandagmiddag. Het is fictie, maar gebaseerd op het beruchte ongeluk in juli 1969 op Chappaquiddick Island voor de oostkust van de VS (Massachusetts). Daarbij raakte een auto, bestuurd door Ted Kennedy (de broer van), te water, waarbij de 18-jarige Mary Jo Kopechne om het leven kwam. Kennedy beweerde achteraf niets gedronken te hebben, maar meldde het ongeluk pas de volgende dag. Het kwam hem op twee maanden voorwaardelijk te staan. Als gezegd: de novelle van Oates is fictie en speelt begin jaren '90. De chauffeur heet in het boek De Senator, het slachtoffer Kelly Kelleher.
Een fictief figuur die slechts zijdelings in het verhaal functioneert is het Republikeinse Congreslid Hamlin Hunt. Republikeinen? Die hebben de laatste decennia presidenten voortgebracht als Nixon, Reagan en de Bushes. Dat tuig dus. Oates schrijft (de haakjes zijn van haar): 'Het Congreslid, dat Kelly al sinds haar lagere schooltijd kende, was de laatste tijd een controversiële, kleurrijke figuur geworden met nationale bekendheid, veelvuldig te gast in praatprogramma's op de televisie, vaak geïnterviewd in het journaal als een eigenzinnig soort conservatief, die zich spottend uitliet over alles wat progressief was, behalve abortus wat betreft abortus verklaarde Ham Hunt zich pro-keuze.
(In besloten kring kwam Hunt oprecht voor zijn mening uit dat abortus de aangewezen weg was om de toekomst van Amerika te redden, abortus in de demografisch juiste buurten, zwarten, latino's, bijstandsmoeders die zich bij het intreden van de puberteit beginnen voort te planten, er moest iets gedaan worden, er moest absoluut iets gedaan worden, abortus was de oplossing, dé manier om de bevolking binnen de perken te houden en de blanke meerderheid kon die maar beter steunen voor het te laat was En ik weet waar ik het over heb, ik heb Calcutta gezien, Mexico City, de zwarte woonwijken in Zuid-Afrika.)'
Heb je het ooit zo zout gelezen.
Wat is een vrijwilliger, een vrijwilligster in het bijzonder? Iemand die weet dat ze slecht in de markt ligt. (Een opmerking van Kelly's vader; ze geeft als vrijwillgster taalles aan analfabeten.)
|
|
|
|
|
| 28-11-2011 |
| Who are we mistaken? |
Bij de advertenties op tv is er de laatste tijd regelmatig een te zien voor een auto, het merk wil me niet te binnen schieten. Het is geen pose dat ik het niet zou weten, ik heb gewoon geen verstand van auto's. Een Kever of een Lelijke Eend kan ik nog wel herkennen, maar het gros van die krengen lijkt tegenwoordig als twee druppels water op elkaar. De naam van het model is wel blijven hangen: Clio. Clio is één van de negen muzen uit de Griekse mythologie. Haar naam betekent 'verkondigende', en ze is de muze van de verheerlijking: zij schreef de namen op van grote helden in de wereld, haar attributen zijn dan ook een boekrol of een kist met boeken. Smakeloos om naar haar een auto te vernoemen, maar ze maken het nog bonter. Onder de beelden klinkt namelijk de song Zombie (1994) van de Cranberries; ik krijg, werkelijk waar, telkens weer tranen in mijn ogen als ik het hoor:
Another head hangs lowly,
Child is slowly taken.
And the violence caused such silence,
Who are we mistaken.
Maar bij de reclame overheerst de kwaadheid. Nee, dit is geen gezellig liedje over een ritje met de auto door een maagdelijk landschap. Het is, godbetert, een protest tegen het geweld tussen katholieken en protestanten in de jaren '90 in Noord-Ierland. Wat bedoelt de autofabrikant? Ben je een zombie als je in een Clio rijdt? Is speciaal dit model makkelijk om te bouwen tot autobom? Welke zieke geest is op het walgelijke idee gekomen om dit prachtige lied, dat uit de tenen komt, te combineren met een of andere kutwagen? Kent de reclamewereld geen welstandscommissie?
Natuurlijk weet ik best dat ik alleen mezelf pest als ik me druk maak over reclames, maar het gebeurt, mijns ondanks. Eentje nog: Bol.com. Momenteel niet van het scherm te slaan want sinterklaastijd. Ooit is die firma begonnen als een soort Wehkamp voor boeken, maar tegenwoordig blijk je er de duvel en zijn oude moer te kunnen bestellen. Lekker makkelijk: dan hoef je de deur niet uit om een schitterend cadeau voor je kinderen uit te zoeken. Naar mijn mening hebben ze de fysieke boekwinkel in ons land de nek omgedraaid. Bij ons in De Haag, de stad der steden, is meer dan de helft van de boekhandels verdwenen en dat heeft niets te maken met de komst van het e-book, de ontwikkeling is al veel langer aan de gang. Trouwens, dat e-book? Heb jij weleens iemand een boek vanaf een schermpje zien lezen? Ik niet.
In de Krant van zaterdag stond een artikel over boekhandel Adriaan Heinen in Den Bosch. Eén van de mooisten van ons land, maar ook die dreigt te verdwijnen. De mensen weten niet meer wat lekker is. Rustig langs de schappen en tafels in een boekwinkel schuifelen, dat is lekker. Boekverkoper Erwin Verzandvoort van Heinen: 'Je moet hier kunnen dolen. Na twee uur rondstruinen kan het dat je met niets naar huis gaat. Als iemand bij Albert Heijn met een lege kar weggaat, fronsen ze de wenkbrouwen.'
Op de gevel van Heinen staat een spreuk van Kafka: 'Een boek: een bijl voor de bevroren zee in ons.' Zo is dat en de ware lezer kiest een boek na een slentertocht langs de rijen.
|
|
|
|
|
| 26-11-2011 |
| Kort, want zaterdag |
Misschien een beetje saai, maar iedere dag start op dezelfde manier. Eerst moeten de katten eten hebben, anders gaan ze zanikken. Dan doe ik buiten onder de wisteria wat strechoefeningen. Daarna ontbijt: een selderij en wat teentjes knoflook. Vervolgens doe ik om de huiskamer enkele eenvoudige yoga-oefeningen. Dan lees ik drie bladzijden in de I Tsjing. Vaak ook wat gedichten van Koo Lou Look. De katten wachten af, die kennen het programma. Na wat regels uit het Hooglied zijn zij aan de beurt. Drie aaien voor Wausje, drie aaien voor Skitty, drie aaien voor Kim, drie aaien in gedachten voor Kat want die wil niet geaaid worden, drie aaien voor Balzac en Hanks? Hanks wil ook niet, ik praat even tegen haar. Sommige dagen bonk ik met mijn hoofd tegen de muur om de adrenaline te laten stromen. Het vereist discipline om een gezond leven te leiden, maar vergis je niet: de voorouders van mijn vader komen uit het Westland. In wezen ben ik een tuindersknecht.
Zo, en dan fiets ik nu even naar de Hoek, morgen kan het niet, dan wordt het slecht weer.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
