 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 04-12-2011 |
 Heerlijk dagje |
De herfst is dit jaar op 1 december begonnen. Was afgelopen november de droogste november sinds dat soort dingen wordt bijgehouden, december doet nu al zijn best die schande te voorkomen. Morgen schijnt het echt te gaan stormen, vooral hier aan de kust. Dat lijkt me niet het ideale weer om als oudere travestiet te paard over daken te rijden. Hebben sinterklazen, hulpsinterklazen moet je eigenlijk zeggen, zich niet te houden aan arbo-regels? Pleurt er eventueel morgen zo'n ouwe gek van het dak, dan is het eigen schuld, gebroken heup. We gaan hem rond zijn bed sliepuiten. Want de weergoden hebben uit-en-te-na gewaarschuwd, een Gerrit Hiemstra, een Willemijn Hoebert, misschien zelfs een Piet Paulusma, maar die hoor of ik zie nooit omdat ik ga hyperventileren van zijn stemgeluid.
Vandaag valt het in vergelijking met morgen redelijk mee, hoewel ik alle kracht in mijn been moest gooien om aan het begin van de middag tot de buurtsuper te geraken. Laat ik er eens een ouderwets gezellige zondagmiddag van maken, heb ik me bedacht. Dat betekent: film kijken. Niet in de bioscoop, ben je gek, gewoon thuis. Zeg nou zelf: een mens stapt op een dag als vandaag toch niet voor de lol op zijn fiets om elders in de stad voor rond een tientje, als het meezit, tussen de kletsende en popcorn vretende meute te gaan zitten. Ik blijf thuis, dvd-tje in de speler, katten op schoot.
De keus is gevallen op De Storm (2009) van Ben Sombogaart. Voor een appel en een ei, dat wil zeggen 4,99, gekocht bij de DA. Bontebal bij de DA? Mijn after shave was op en ik wilde een flacon anti-rimpelcrème pour hommes van L'Oreal Paris, vandaar. De Storm gaat over de watersnoodramp, de overstromingsramp die vooral, maar niet alleen, Zeeland heeft getroffen in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953. Desgevraagd zeg ik altijd: ik ben van vóór de watersnoodramp. De hoofdrol wordt gespeeld door Sylvia Hoeks, mijn favoriet binnen de groep jonge actrices die de laatste jaren in opkomst is. Naast een goed actrice is ze ook een mooie meid. Ze heeft iets van de jonge Catherine Deneuve, kijk maar, vind je ook niet?
Een film op tv haalt het niet bij een film op het grote scherm in een bioscoop, ken je die uitdrukking? De mensen die dat zeggen zien er meestal geen been in om foto's te bekijken op hun gsm, of hoe noem je zo'n ding tegenwoordig?
Ach, zei ze, je moet hem gewoon zien als een vibrator die je zelf niet hoeft vast te houden. Bovendien is hij zelfreinigend, als het goed is.
|
|
|
|
|
| 03-12-2011 |
| Hoe apen leren klimmen |
Al eerder had ik het kort over apen in Japan, nadat ik ze had gezien in een natuurreportage. Apen die baden in een heetwater bron. Het zijn Japanse makaken in het Jigokudani Monkey Park, onderdeel van het Joshinetsu Kogen National Park; ik geef de namen in het Engels want jij en ik kunnen geen Japans lezen. De apen hebben het baden van mensen afgekeken, een beetje aap háát water. Het blijken selectieve beesten. Het park ligt namelijk in de buurt van Nagano en waren daar niet in 1998 de Olympische Winterspelen? Er zijn echter nog geen apen gesignaleerd, die rondjes schaatsen. Laat staan verwijfde types die een axel, flip, lutz of dubbele rittberger doen. De baders zag ik laatst in een flits terug in een trailer voor de film Earth. Een wonderlijk gezicht, je moet het zien. Bij wijze van klantenservice heb ik een link voor je opgezocht.
Ik moet denken aan een aap in Dierenpark Wassenaar. Wat, zul je zeggen, een dierenpark in Wassenaar? Jawel, zelfs De Haag had een eigen dierentuin. In 1968 heb ik mijn schriftelijk Mulo-examen gedaan in de grote zaal van de Haagse dierentuin. Het was tevens het laatste jaar van het bestaan van de tuin; of de twee dingen met elkaar in verband staan...? Op die plek, vlakbij Centraal Station, staat tegenwoordig het Provinciehuis. Dierenpark Wassenaar sloot de kooien in 1985. Het was beroemd om zijn verzameling vogels. Eigenaar was auto-importeur (Toyota) Pieter Louwman. Grapje (maar waar): op de receptie van het hoofdkantoor van Louwman & Parqui op het oude dorp stond een kooi met daarin een beo die om de haverklap riep: koop Toyota, koop Toyota. Hand op mijn hart.
O ja, die aap in Dierenpark Wassenaar. Als je hem uitdaagde bekogelde hij je met zijn stront. Wat kon dat beest schijten en wat kon-ie loepzuiver gooien. Maar dat schijnen meer apen in gevangenschap te doen.
Mijn mondelinge examen voor de Mulo heb ik in de Houtrustrotonde gedaan, een uitbouw van de Houtrusthallen. De oude hallen zijn (ook al) gesloopt, in 2000. In 1977 heb ik er Bob Marley and the Wailers zien spelen. En in 1980 was er natuurlijk de Haagse Beatnach: een reünie van Haagse bands uit de jaren zestig. Er is veel gesloopt in De Haag, maar het blijft de stad der steden.
Volkomen onbelangrijk, maar ik was nieuwsgierig. Woensdag zond de Tros tegelijkertijd op twee netten uit. Op Nederland 1 vertoonde de omroep Symfonica in Rosso met Nick & Simon, op Nederland 3 de film De zaak Alzheimer. Mijn vraag: hoe zat het met de kijkcijfers? Hier komen ze. Naar Nick & Simon keken 1.145.000 mensen, naar de film 362.000. Als deze cijfers je verbazen ben je rijp voor een inburgeringscursus.
Nog drie nachtjes slapen, dan begint voor mij het sinterklaasfeest: dan zijn de overgeschoten chocoladeletters en speculaaspoppen in de aanbieding. Pepernoten en taaitaai zijn niet aan mij besteed.
|
|
|
|
|
| 02-12-2011 |
| De broekriem |
Mijn vaste thuishulp zit enkele weken in Ghana om haar moeder te begraven; ze komt gelukkig volgende week weer terug. Want haar vervangster is niet van deze wereld. Ze denkt dat het geld me op de rug groeit. Waarom ze dat denkt, weet ik niet: ik ben altijd geheel gekleed als zij komt en aan mijn spullen is het niet af te zien. Twee weken geleden wees ze me erop dat ik aan een nieuwe wasmachine toe was. Waarom dan? Nou, kijk maar. Er stond een plasje water. Lieve schat, daar staat altijd een plasje water, want de vloer is een beetje verkeerd gelegd. Deze huisjes zijn waaibomenbouw. Vorige week bromde ze bij het weggaan: de stofzuiger is kapot, nieuwe kopen, voor volgende week. Ik heb de volle zak vervangen. Nieuwe apparaten kopen. Duh! Waarvan?
Het zal je misschien verbazen, maar ook in Huize Bontebal moet bezuinigd worden: het geld blijft niet eindeloos uit de muur komen. Je kan wel gaan staan soebatten met de automaat, doe niet zo flauw joh, maar zo'n apparaat geeft geen krimp. Gisteren deed ik het nog en het kwam me op hoon van omstanders te staan en een aanvaring met de man die de rij achter me aanvoerde: schiet op! Wat dan wel weer grappig was: terwijl ik me mismoedig enkele passen verwijderde en in gepeins verzonk, hoorde ik achter me: godverdomme en nog enkele woorden van gelijke strekking. De boze man kreeg ook nul op request. Omdat ik in de lach schoot kreeg ik alsnog een knal voor mijn kop.
Bezuinigen dus, maar waarop? Uitgaan doe ik niet en als ik nog eens een boek koop is het tweedehands. Mijn maag vul ik met eenvoudige doch voedzame maaltijden en als ik een biertje drink is het een half literblik van een onbekend merk van de buurtsuper. Op rookwaar, een pakje shag in de twee dagen, kan ik niet bezuinigen, het is een verslaving. Hetzelfde geldt voor koffie, hoewel ik met een pondspak iets langer doe dan twee dagen. De enige mogelijkheid die ik zie: de zes katten. Er één wegdoen? Ja dag! We hadden thuis negen kinderen en die hebben we ook allemaal gehouden. Net als ik krijgen de katten eenvoudige doch voedzame maaltijden. Dus geen moten zalm of Sheba met een takje peterselie. Op de uitgaven aan voer valt dus op het eerste gezicht niets te beknibbelen.
Maar ik heb het volgende bedacht. Van maandag tot en met zaterdag krijgt er iedere dag één helemaal niets. In volgorde van leeftijd: Wausje vast op maandag, Kim op dinsdag, woensdag is Skitty aan de beurt, donderdag Kat, vrijdag Balzac en tenslotte op zaterdag heeft Hanks een houten bek. Zondags, de dag des heren, is het feest. Dat zal in het begin een heel gedoe geven, maar katten zijn slimme beesten. Met een paar weken hoop ik ze zo ver te hebben dat ze het weten. Dat bijvoorbeeld Kim op dinsdag weet: vandaag alleen wat drinken en verder de hele dag pitten. Geniaal, al zeg ik het zelf.
|
|
|
|
|
| 01-12-2011 |
| De grootste famile van Nederland |
Een avondje Tros gekeken, wel twee uur. Dat had ik nooit eerder gedaan. Maar het betrof dan ook de film De zaak Alzheimer (2003) van Erik van Looy, naar het gelijknamige boek (1985) van Jef Geeraerts. Er zullen weinig echte Troskijkers hebben gekeken, want op Nederland 1 zond de omroep Symphonica in Rosso uit met Nick & Simon (niet te verwarren met Nikker Simon.) De Tros stond bij de titels op het lijstje van producenten, vandaar. Het is het verhaal van de huurmoordenaar Angelo Ledda ('als de zwaan, maar dan met twee d's'), die het verdomt een meisje van dertien om te leggen en worstelt met een zich ontwikkelende Alzheimer. Een schitterende rol van Jan Decleir; die man maakt van iedere rol een schitterende rol. Mijn favoriete Belgische acteur, ex eaquo met Josse De Pauw.
De film was ondertiteld, hetgeen voor mij in elk geval af en toe wel nodig was. Wat een bloemrijke taal is dat Vlaams toch. Het mooiste woord dat ik opving was 'voddenvent', wat werd vertaald als lapzwans. De zaak Alzheimer is een van de boeken in een reeks over het politieduo Vincke en Verstuyft. Het mooie van de reeks (en de film) is dat ook de grote vissen uiteindelijk hangen. Het geeft een bevredigend gevoel. In deze zaak is het meneer de baron, een staatsraad wonend op een kasteel, die aan het slot wordt opgepakt.
Een running gag uit de film wil ik je wel verklappen. Verstuyft heeft een grote hekel aan BMW-rijders. Hij vertelt Vincke dat als je zo'n patser te grazen wilt nemen, je bijvoorbeeld nooit een achterlicht kapot moet schoppen: dat vergoedt de verzekering. Nee, je pist tegen de deurklink aan de bestuurderskant. Allereerst grijpt het slachtoffer in jouw pis, maar vervolgens denkt hij er wel aan zijn hand schoon te vegen, maar niet die klink: hij stapt beschaamd en snel in. Het zaakje gaat vrij rap roesten: dat vergoedt de verzekering niet.
Als je de film niet hebt gezien, je keek Nick & Simon of las een boek, heb je iets gemist.
Anekdote. Het speelt een aantal jaren terug op een literair festival in het zuiden des lands. Er waren enkele grote namen, zoals Jef Geeraerts, A.F.Th. van der Heijden en ik. We stonden met zijn drieën te praten. Je moet weten dat Geeraerts een ontzettend aardige man is. Hij heeft dus niet bedoeld te zeggen wat ik verstond: ik ben niet zo'n aardige man. Hij zei tegen Adri: 'Mijn vrouw vindt uw boeken erg mooi.'
Mocht je ooit als Nederlander meedoen in de Vlaamse quiz Blokken, iedere werkdag om half zeven op Een, een goede raad. Wordt er een vraag gesteld over een strip die je niet kent, antwoordt: Jommeke. Negen op tien dat je het goed hebt. Gaat de vraag over een Belgische acteur die je niet kent: Koen De Bouw. Drie op vier dat je het goed hebt. De Bouw speelde Vincke: goed acteur.
Bij de motto's in Geeraerts' policier De PG (1998), over de katholieke hushhush organisatie Opus Dei (de ware christenhonden), staat een Egyptische parabel die ik je niet wil onthouden:
Het seksuele leven van een kameel
is anders dan men denkt.
In een moment van zwakheid
probeerde hij ooit liefde te bedrijven
met de Sfinx.
Maar de achteropening van de Sfinx
is gevuld met Nijlzand.
Dat is de oorzaak van de bult van de kameel
en van de ondoorgrondelijke glimlach van de Sfinx.
|
|
|
|
|
| 30-11-2011 |
| Leuke dingen voor de mensen |
Een goede bekende heeft een angststoornis die zich uit in paniekaanvallen op onverwachte momenten. Dat lijkt een enerverend bestaan, je weet nooit wat er gebeurt, maar hij is daar helemaal niet blij mee. Dus maakte hij een consultatieronde door de medische wereld, en ziet: er blijken uitstekende medicijnen voor (of eigenlijk: tegen.) Hij begon pillen te slikken en nadat zich een spiegel van de zooi in zijn lichaam had opgebouwd bleken de klachten (vrijwel) verdwenen. Op een gegeven moment ging het zelfs zo goed dat hij dacht: wauw, ik ben er vanaf, weg met die pillen. Binnen drie dagen draaide hij volkomen door. De opgetrommelde huisarts vroeg: maar je slikt toch (merknaam)? Toen hij vertelde er van het ene op het andere moment mee te zijn gestopt, zei de arts hartgrondig: 'Lul!' Zo'n arts is het. 'Domme, domme man. Als je klachten wegblijven wil dat toch zeggen dat die pillen goed werken! Ik had je wijzer geacht.' De goede bekende slikt ze sindsdien weer.
Begin deze week onthulde het corps/hockeymeisje van het kabinet, minister Melanie Henriëtte Schultz van Haegen-Maas Geesteranus, haar plannen. Nee, geen plannen, het zal binnen afzienbare tijd de werkelijkheid zijn: op zo'n 60% van de snelwegen gaat de maximumsnelheid naar 130 km/u. Ach, het zal enkele doden meer per jaar kosten, maar de tijdwinst! Die loopt op de langere afstanden toch gauw in de 1, 2, 3 minuten. In de woorden van Melanie: 'De tijdwinst voor automobilisten is ongeveer 1% per dag. De opbrengst daarvan is ongeveer gelijk aan de extra kosten door extra brandstofgebruik, uitstoot van schadelijke stoffen en schade door verkeersongelukken.' Extra doden: een schadepost.
Alsof dat al niet erg genoeg is: ook gaat in vier van de vijf 80-kilometerzones de limiet naar 100. De concentraties stikstofdioxiden en fijnstof zijn daar weer binnen de normen. Begrijp je dat ik onmiddellijk moest denken aan de goede bekende en het resultaat van zijn pillen? Ik schreeuwde naar de brenger van het nieuws, het scherm: 'Tut! Als de concentraties weer binnen de normen zijn enzovoorts.' De katten kropen verschrikt onder de bank.
Gisteravond keek ik rond half negen naar TatataTaal!, een cabaretesk programma over de taal. Leuk programma, ik kan niet anders zeggen, onder de bezielende leiding van Erik van Muiswinkel. Toch zat ik niet helemaal relaxed in mijn tv-fauteuil. Immers, om precies half negen zou het Grote Moment daar zijn: de ontmoeting in The Oval Office van Markje met Obama. De uitzending kon ieder moment worden onderbroken voor deze Grote Gebeurtenis. Pas om vijf over half negen haalde ik opgelucht adem: deze beker ging gelukkig aan ons taalliefhebbers voorbij. Was het dan toch niet zo'n Grote Gebeurtenis?
Vandaag las ik in de Krant dat Obama heeft gezegd: 'Er is geen sterkere bondgenoot dan Nederland.' Meteen dacht ik: Markje heeft het beloofd. Markje heeft beloofd dat Nederland ondanks alles zal blijven meedoen aan de ontwikkeling van de F35 Lightning II, ook wel JSF. Weet je nog? Bij de start werd het toestel aangeprezen als 'het beste toestel voor een betaalbare prijs': 28 miljoen dollar per stuk. In 2002 was de prijs gestegen tot 50 miljoen, in 2010 was dat al 112 miljoen. Joh, dan bezuinigen we toch nog meer op de leuke dingen voor de mensen.
|
|
|
|
|
| 29-11-2011 |
| Baas in eigen buik |
Zwart water (Black water, 1992) van Joyce Carol Oates weer eens ter hand genomen. In mijn herinnering een prachtige geschreven novelle en mijn geheugen bleek me niet in de steek te hebben gelaten: het werd een genoeglijke maandagmiddag. Het is fictie, maar gebaseerd op het beruchte ongeluk in juli 1969 op Chappaquiddick Island voor de oostkust van de VS (Massachusetts). Daarbij raakte een auto, bestuurd door Ted Kennedy (de broer van), te water, waarbij de 18-jarige Mary Jo Kopechne om het leven kwam. Kennedy beweerde achteraf niets gedronken te hebben, maar meldde het ongeluk pas de volgende dag. Het kwam hem op twee maanden voorwaardelijk te staan. Als gezegd: de novelle van Oates is fictie en speelt begin jaren '90. De chauffeur heet in het boek De Senator, het slachtoffer Kelly Kelleher.
Een fictief figuur die slechts zijdelings in het verhaal functioneert is het Republikeinse Congreslid Hamlin Hunt. Republikeinen? Die hebben de laatste decennia presidenten voortgebracht als Nixon, Reagan en de Bushes. Dat tuig dus. Oates schrijft (de haakjes zijn van haar): 'Het Congreslid, dat Kelly al sinds haar lagere schooltijd kende, was de laatste tijd een controversiële, kleurrijke figuur geworden met nationale bekendheid, veelvuldig te gast in praatprogramma's op de televisie, vaak geïnterviewd in het journaal als een eigenzinnig soort conservatief, die zich spottend uitliet over alles wat progressief was, behalve abortus wat betreft abortus verklaarde Ham Hunt zich pro-keuze.
(In besloten kring kwam Hunt oprecht voor zijn mening uit dat abortus de aangewezen weg was om de toekomst van Amerika te redden, abortus in de demografisch juiste buurten, zwarten, latino's, bijstandsmoeders die zich bij het intreden van de puberteit beginnen voort te planten, er moest iets gedaan worden, er moest absoluut iets gedaan worden, abortus was de oplossing, dé manier om de bevolking binnen de perken te houden en de blanke meerderheid kon die maar beter steunen voor het te laat was En ik weet waar ik het over heb, ik heb Calcutta gezien, Mexico City, de zwarte woonwijken in Zuid-Afrika.)'
Heb je het ooit zo zout gelezen.
Wat is een vrijwilliger, een vrijwilligster in het bijzonder? Iemand die weet dat ze slecht in de markt ligt. (Een opmerking van Kelly's vader; ze geeft als vrijwillgster taalles aan analfabeten.)
|
|
|
|
|
| 28-11-2011 |
| Who are we mistaken? |
Bij de advertenties op tv is er de laatste tijd regelmatig een te zien voor een auto, het merk wil me niet te binnen schieten. Het is geen pose dat ik het niet zou weten, ik heb gewoon geen verstand van auto's. Een Kever of een Lelijke Eend kan ik nog wel herkennen, maar het gros van die krengen lijkt tegenwoordig als twee druppels water op elkaar. De naam van het model is wel blijven hangen: Clio. Clio is één van de negen muzen uit de Griekse mythologie. Haar naam betekent 'verkondigende', en ze is de muze van de verheerlijking: zij schreef de namen op van grote helden in de wereld, haar attributen zijn dan ook een boekrol of een kist met boeken. Smakeloos om naar haar een auto te vernoemen, maar ze maken het nog bonter. Onder de beelden klinkt namelijk de song Zombie (1994) van de Cranberries; ik krijg, werkelijk waar, telkens weer tranen in mijn ogen als ik het hoor:
Another head hangs lowly,
Child is slowly taken.
And the violence caused such silence,
Who are we mistaken.
Maar bij de reclame overheerst de kwaadheid. Nee, dit is geen gezellig liedje over een ritje met de auto door een maagdelijk landschap. Het is, godbetert, een protest tegen het geweld tussen katholieken en protestanten in de jaren '90 in Noord-Ierland. Wat bedoelt de autofabrikant? Ben je een zombie als je in een Clio rijdt? Is speciaal dit model makkelijk om te bouwen tot autobom? Welke zieke geest is op het walgelijke idee gekomen om dit prachtige lied, dat uit de tenen komt, te combineren met een of andere kutwagen? Kent de reclamewereld geen welstandscommissie?
Natuurlijk weet ik best dat ik alleen mezelf pest als ik me druk maak over reclames, maar het gebeurt, mijns ondanks. Eentje nog: Bol.com. Momenteel niet van het scherm te slaan want sinterklaastijd. Ooit is die firma begonnen als een soort Wehkamp voor boeken, maar tegenwoordig blijk je er de duvel en zijn oude moer te kunnen bestellen. Lekker makkelijk: dan hoef je de deur niet uit om een schitterend cadeau voor je kinderen uit te zoeken. Naar mijn mening hebben ze de fysieke boekwinkel in ons land de nek omgedraaid. Bij ons in De Haag, de stad der steden, is meer dan de helft van de boekhandels verdwenen en dat heeft niets te maken met de komst van het e-book, de ontwikkeling is al veel langer aan de gang. Trouwens, dat e-book? Heb jij weleens iemand een boek vanaf een schermpje zien lezen? Ik niet.
In de Krant van zaterdag stond een artikel over boekhandel Adriaan Heinen in Den Bosch. Eén van de mooisten van ons land, maar ook die dreigt te verdwijnen. De mensen weten niet meer wat lekker is. Rustig langs de schappen en tafels in een boekwinkel schuifelen, dat is lekker. Boekverkoper Erwin Verzandvoort van Heinen: 'Je moet hier kunnen dolen. Na twee uur rondstruinen kan het dat je met niets naar huis gaat. Als iemand bij Albert Heijn met een lege kar weggaat, fronsen ze de wenkbrouwen.'
Op de gevel van Heinen staat een spreuk van Kafka: 'Een boek: een bijl voor de bevroren zee in ons.' Zo is dat en de ware lezer kiest een boek na een slentertocht langs de rijen.
|
|
|
|
|
| 26-11-2011 |
| Kort, want zaterdag |
Misschien een beetje saai, maar iedere dag start op dezelfde manier. Eerst moeten de katten eten hebben, anders gaan ze zanikken. Dan doe ik buiten onder de wisteria wat strechoefeningen. Daarna ontbijt: een selderij en wat teentjes knoflook. Vervolgens doe ik om de huiskamer enkele eenvoudige yoga-oefeningen. Dan lees ik drie bladzijden in de I Tsjing. Vaak ook wat gedichten van Koo Lou Look. De katten wachten af, die kennen het programma. Na wat regels uit het Hooglied zijn zij aan de beurt. Drie aaien voor Wausje, drie aaien voor Skitty, drie aaien voor Kim, drie aaien in gedachten voor Kat want die wil niet geaaid worden, drie aaien voor Balzac en Hanks? Hanks wil ook niet, ik praat even tegen haar. Sommige dagen bonk ik met mijn hoofd tegen de muur om de adrenaline te laten stromen. Het vereist discipline om een gezond leven te leiden, maar vergis je niet: de voorouders van mijn vader komen uit het Westland. In wezen ben ik een tuindersknecht.
Zo, en dan fiets ik nu even naar de Hoek, morgen kan het niet, dan wordt het slecht weer.
|
|
|
|
|
| 25-11-2011 |
| O'Hanlons helden |
Hoe het is? Leuk dat je het vraagt: ça va, zijn gangetje. Het enige dat ik kan melden is dat ik gisteren op de eerste hulp heb gezeten. Mijn idee om Skitty mee te nemen naar de buurtsuper was uiteindelijk toch niet zo goed. Ik heb haar op de borst genomen, onder mijn spijkerjasje en we zijn het hofje niet uit gekomen: ze haalde me open. Het T-shirt dat ik droeg, van Marco Borsato, gekocht toen ik zijn Symphonica in Rosso-concert in Arnhem bezocht, waar ik overigens een trouwe lezeres uit Arnhem trof, is totaal naar de vaantjes. Thank you Skitty. Een tetanusprik was mijn deel. Ik overweeg haar naar het asiel te brengen. Daar is ze al eens geweest. Te lang verhaal voor een korte log, maar het kwam erop neer dat lieden in de buurt dachten dat het een zwerfkat was en haar daar hebben gedumpt. Ach, toen ze het hofje weer binnenkwam kraaide ze van plezier: ik ben weer thuis. Mijn katten worden met liefde omringd. Maar er zijn grenzen.
Ter zake. Redmond O'Hanlon. Zondag begint bij de VPRO een nieuwe serie met hem. Hij was al te zien in de voetsporen van Charles Darwin, de reis met de Beagle. Ik heb de serie driemaal gezien: op Nederland, op België en een herhaling. Als je niet geabonnerd bent op de VPRO-gids moet je hem even kopen. Die van komende week. Daarin een prachtig artikel van zeven bladzijden over hem. Mijn tuinvrouw zei: je lijkt op hem. Ik heb diep gebogen, een mooier compliment kan je me niet maken. Eigenlijk lijkt mijn huisje meer op zijn huisje dan ik op hem. En hij heeft maar een kat, ik zes. En hij woont al meer dan veertig samen, ik moet er niet aan denken. En mijn haar wil maar niet grijzen. Bakkebaarden heb ik ook niet.
O'Hanlon? Dan moet ik het ook over Henk Bleker hebben. Wat een barbaar! Dat is wel weer genoeg over Bleker.
|
|
|
|
|
| 24-11-2011 |
| Schilderswijk bastards |
Toen ik vanochtend het hofje uit fietste lag er een bejaarde vrouw op de stoep, ik kon haar nog net ontwijken. Ha ha, de Benidorm Bastards lachte ik stil voor me uit, want ik wilde de opname niet verpesten. Ik kon sowieso geen vreemde capriolen maken omdat Balzac wat balsturig onder mijn jas zat. Ze is dat niet gewend, het was de eerste keer. Er moesten weer bood worden geschapt bij de buurtsuper en ik had haar meegenomen om eens te laten zien waar haar voer vandaan komt. Nee, ik heb niet het idee dat ik haar om een boodschap kan sturen als zij eenmaal de weg weet; ik ben toch niet gek. Maar zoals het goed is kinderen eens mee te nemen naar een wei en te wijzen op een oer-Nederlandse koe waar de melk vandaan komt, zoals daar zijn de Fries-Hollandse koeien (de zwartbonten), het Maas-Rijn-IJsselras (de roodbonten), Lakenvelders en Blaarkoppen. Dan zijn er nog wat vreemdelingen die volkomen ingeburgerd zijn, maar deze vier zijn oorspronkelijk Nederlands. Zo moet ook een kat meer van de wereld zien.
Kattenvoer komt van de buurtsuper.
Eenmaal binnen in de winkel nam ze meteen het rit. Balzac! Ze reageerde niet meer op haar naam. Na een kwartier vond ik haar bibberend onder het schap met blikjes vis. 'Je wilt vis. Wat? Tonijn, ansjovis, een moot zalm?' Maar niets van dit al, ze was doodsbenauwd. Het heeft me veel lieve woordjes gekost om haar onder dat schap vandaan te krijgen. Al met al geen geslaagde missie. Misschien had ik Skitty mee moeten nemen, die is veel relaxter. Skit laat alles over haar heenkomen en blijft in alle gevallen een dame. Dat ik haar een rondleiding door de super had gegeven, zodat zij later uitgebreid verslag kon doen aan Wausje, Kat, Kim, Balzac en Hanks.
Onverrichter zaken ben ik terug naar huis gegaan, Balzac met hartkloppingen onder mijn jas. Ik dacht haar echt een plezier te doen. Toen ik de hof weer in draaide werd de bejaarde vrouw net in een ziekenwagen geladen. Blijkbaar toch geen tv-programma. Maar ik was te druk met Balzac om er stil bij te blijven staan. Thuis heeft ze zeker anderhalf uur onder de boekenkast gelegen. Hou me ten goede: ik leef al jarenlang met katten maar ik spreek nog steeds geen kats. Ik begrijp wanneer ze vreten willen of een aai over de bol, maar als ze gaan kwekken kan ik er geen touw aan vast knopen. Toch meen ik te weten wat Skitty tegen Balzac zei toen ze zich bij haar voegde onder de boekenkast. Maar dat is privé.
|
|
|
|
|
| 23-11-2011 |
| Kwettergedichten |
Het heeft me nooit ontbroken
aan ramp en averij
het doet me vaag beseffen
ik hoor er toch echt bij
Dit gedicht telt exact 95 lettertekens. Het wordt de nieuwe trend ik wil graag het voortouw nemen.
Let wel: er moet een dieper gevoel in zitten en eindigen in een positieve draai.
'k ga hoge ogen gooien
met kommer, kwel en kwaal
en alle ongein geeft me
de boost voor mijn moraal
Ook weer 95, het is een gave. Ik kan ze ook in een bepaalde stijl van schrijven.
Bijvoorbeeld natuurgedichten van Henk Bleeker:
Denkend aan Holland
zie ik grazige weiden
vol talloze ponies staan
en ginder aan de einder
m'n lief
Wat een poeet, die Bleeker, en geen letterteken te veel.
Als je wilt schrijf ik er meer, maar dat moet je wel aangeven.
|
|
|
|
|
| 21-11-2011 |
| Roeptoeteren |
Dion Graus, de Limburgse dierenliefhebber, niet te verwarren met Martin Gaus, opperde vorige week dat we in dit land zouden moeten komen tot een perspolitie. Met het hoofdbureau in de burelen van de T.? Welke argumenten hij of wie dan ook ten faveure van die politiedienst zal aanvoeren: we noemen dat persbreidel, ook wel censuur. En dat kan niet in een land waar de persvrijheid in de grondwet is verankerd: artikel 7. Wat is dat toch met die PVV? Steeds weer komt iemand van die 'partij' met warrige voorstellen die op de keper beschouwd een herziening van de grondwet vereisen. Ze roepen maar wat, er ontstaat enige deining, en alles bleef zoals het was. Het is roeptoeteren, een term uit het denkraam van Maarten Toonder.
Je zou het niet zeggen als je me in het wild of in de buurtsuper tegenkomt, maar als ik voor een voordracht op het podium sta heb ik charisma. Mijns ondanks, wat moet ik ermee, maar het is nu eenmaal zo. Bij een optreden komt het goed van pas, in het dagelijks leven heb ik er gelukkig geen last van. In het dagelijks leven ben ik een grijze muis tussen de andere muizen. Met dit charisma zou ik iets moeten doen, naast die optredens. Als ik die Wilders bezig zie denk ik soms: dat kan ik ook. Een bijzondere haardos heb ik al, zij het dat er bij mij geen waterstofperoxide of andere kleurstoffen aan te pas zijn gekomen. En dus het charisma van de zeepkist.
Nu ik ouder word vermengt dat charisma zich met de wijsheid der jaren, ik kan wijs en betrouwbaar overkomen. Wat zal ik doen? Richt ik een politieke partij op met mij als onbetwist leider of start ik een religieuze sekte? Voor beiden zijn genoeg Henks & Ingrids te vinden die de grond zullen kussen waarop ik loop. Echt, je kan niet diep genoeg uit je nek lullen of er zijn wel mensen die met je meegaan. 'Hij zegt wat wij denken.'
Het is niet zo dat ik vaak over een profijtelijke carrière nadenk, maar als ik het doe kom ik steeds uit bij een religieuze beweging. Als een Helena Blavatski zal ik alle aansprekende punten uit de diverse bijgeloven plukken en samenkneden tot één aansprekend geheel: het Adrianisme. Ik zal niet komen met kledingvoorschriften voor mij followers. Weet je nog, die bagwan? Lieden in afschuwelijk oranje gewaden? Wat een vreselijke kleur is oranje toch, een non-kleur. Het is de enige reden dat ik nooit ín de bagwan ben geweest. Dus mijn eigen religieuze beweging. Dat men maagden aan mij offert en dat lieden die zich bij de beweging willen aansluiten de helft van hun bezittingen aan mij geven, de andere helft in ontwikkelingssamenwerking stoppen. Er gloort iets moois aan de horizon.
|
|
|
|
|
| 20-11-2011 |
| Yes, minister |
'Ja maar, het stond in de krant!' Ken je die uitdrukking. Als je dan doorvraagt blijkt betreffend bericht in de Telegraaf te hebben gestaan. De krant? Een vod is het en hier thuis bekorten we de naam tot de T., als we er al over spreken. De krant was fout in de oorlog, onder andere door het plaatsen van anti-joodse artikelen en SS-frontreportages. Ook drukte de drukkerij van de T. pro-Duitse bladen als de Deutsche Zeiting in den Niederlanden. Iets waaraan overigens, eerlijk is eerlijk, ook de Arbeiderspers zich bezondigde, met bladen als Storm, Groot Nederland en De Waag. Maar goed, die hebben na de oorlog hun leven gebeterd. Zo niet de T. Het vod is tussen de enorme koppen (dé krant voor koeien) en foto's gevuld met halve en hele onwaarheden en hetzes. Recente voorbeelden heb ik niet voor je, want ik heb het vod al lange tijd niet in handen gehad. Ik durf het niet beet te pakken. Smetvrees.
De prijs van een krant kun je het best berekenen aan de hand van het aantal uren (minuten) leeswerk dat je er aan hebt. Wat dat betreft is de T. gigantisch duur.
Ook mijn krant, de Volkskrant (36 jaar abonnee!), is niet van rare smetten vrij. Echt grote leugens worden er niet afgedrukt, maar van enige flauwekul is de krant niet vies. Neem de berichtgeving afgelopen week rond het bezoek van Markje Rutte aan Groot-Brittannië. 'Rutte voelde zich zichtbaar thuis, wat zich niet alleen uitte in het spontaan tutoyeren van de wat formelere Glegg, maar ook in het met jongensachtig plezier vertellen van dialogen uit de Britse tv-series Spitting Image en Yes, Minister. Op de trap van Downing Street 10 maakte hij een foto van een portret van oud-premier Margaret Tatcher. Rutte stak zijn bewondering voor de IJzeren Dame niet onder stoelen of banken.'
Leg mij uit: hoe tutoyeer you in het Engels? Ach, en zijn bewondering voor Tatcher, de bitch? Is dat nieuws? Het kreng leeft nog, hoewel zij zelf een van de weinigen is die dat niet weet. Steeds weer gaan er stemmen op om haar straks, binnenkort wellicht, een staatsbegrafenis te geven. Een eer die tot nu toe alleen te beurt is gevallen aan Winston Churchill en leden van het koninklijk huis. In het huidige politieke klimaat zou het me niet verbazen als zij zo'n officiële uitvaart krijgt met Markje glunderend op de eerste rij in St. Pauls.
Verder blinkt mijn krant uit in gedegen en interessante artikelen. Wat dacht je hiervan: 'De beheerders van de tijd willen af van de schrikkelseconde, een correctie die nu en dan wordt doorgevoerd om de officiële atoomklokken in de pas te houden met de stand van de zon aan de hemel.' Kijk, daar heeft een mens wat aan. Dan dringt de vraag zich op: hoe zou het dan wel moeten? De tijdexpert dr. Erik Dierikx: 'Een idee is om het op te sparen tot het een minuut is, ergens over een eeuw, en die dan door te voeren bij bijvoorbeeld het ingaan van de zomertijd.' Om vervolgens over te gaan in het slaan van kwink: 'Van een seconde merkt niemand iets. Met de minuut ga je treinen missen.' Hè, kunnen we straks die minuut de schuld geven en gaat ProRail vrijuit.
Er was een advertentie voor een smeerseltje op de buis. In het segment voor een jongere, gladdere, frissere huid. Al die zooi geeft aantoonbaar geen enkele verandering, maar maak dat de modale vrouw maar eens wijs. Dit middeltje gooide als extraatje in de strijd dat het 'de zeven kenmerken van veroudering' zou tegengaan. Daarmee zullen geen kenmerken zijn bedoeld als krom groeien, artritus en aderverkalking, maar slechts uiterlijkheden. Maar wat zijn dan die zeven, precies zeven, uiterlijke kenmerken van veroudering? Dat bleef volkomen in de lucht hangen. En het vrouwvolk verdringt zich voor de kassa's.
|
|
|
|
|
| 19-11-2011 |
| Marktwerking |
Privatisering, ken je die term? Het betekent dat overheden bedrijven en diensten in de verkoop doen, verkwanselen aan particuliere bedrijven en personen. Onder invloed van het neo-liberalisme is er in de jaren tachtig een tsunami van privatiseringen over de westerse wereld gegaan. Denk daarbij aan telecommunicatie, vervoer en momenteel dreigt ook de gezondheidszorg in de verkoop te gaan. Wat dat laatste betreft: zodat je met je zieke kop en lijf eerst eens een dagje moet gaan zitten shoppen welke dokter en welk ziekenhuis je zal nemen. Want daar heb je recht op.
Het drinkwater is niet geprivatiseerd, omdat het niet kan. Dat is verboden in de waterleidingwet van 1957. Doel was de bescherming van de volksgezondheid tegen risico's bij de levering of beschikbaarstelling van leidingwater. Maar achter de schermen wordt er had gewerkt om die wet te wijzigen. Het Kamerlid Hilaire Thuisentfloot (VVD) heeft al aangekondig begin komend jaar met een voorstel daartoe te komen. Zie je de ongekende mogelijkheden voor je: dat jouw bedrijf even niet kan leveren omdat het water in Afrika meer oplevert. Voorlopig is het nog niet zo ver. Momenteel zijn er tien waterleidingbedrijven actief in ons land die elk een eigen regio bedienen. Zo hoort dat.
Thuisentfloot wil komen tot een soort ProRailconstructie. Zoals je weet is ProRail een geprivatiseerde afsplitsing van de goede oude NS. Kedeng kedeng. (Kedeng is Maleis voor trein, kedeng kedeng is treinen.) Het bedrijf is economisch eigenaar van de infrastructuur, het spoorwegnet. Hilarische Hilaire (vergeef me de woordspeling) wil komen tot een soort ProPipe die het waterledingnet in eigendom en beheer krijgt. Juist nu, nu zelfs de Tweede Kamerfractie van de VVD terug wil komen op de constructie ProRail. Blaadjes op de rails, vierkante wielen, vastgevroren wissels, je kent de euvels wel. ProRail maakt er een zootje van en moet weer volledig in handen van de overheid komen. En dan komt spuit 11 Thuisentfloot met een opsplitsing van het waterbedrijf. Heus, volg de politiek en je kan je lol niet op.
Ik had het toch gezegd, luister dan eens naar me. Nadat de Groen Slinks motie was aangenomen waarin weigerambtenaren, ambtenaren die weigeren homohuwelijken te sluiten, de wacht wordt aangezegd, schreef ik: 'Kunnen die weigerambtenaren het nu schudden? Welnee. Het kabinet traineert de zaak.' En jawel, Rutte op zijn wekelijkse persconferentie: 'Het kabinet maakt voorlopig geen werk van de vorige week aangenomen Kamermotie die bepaalt dat het fenomeen weigerambtenaar tot het verleden moet behoren.' Voila. Kan dat zo maar, kan een kabinet de besluiten van het parlement naast zich neerleggen? Ja, dat kan. De Kamer zou een motie van wantrouwen kunnen aannemen, waarmee het kabinet de laan wordt uitgestuurd, maar daar heb je weer de hulp van de PVV bij nodig. En Wilders wil het kabinet pas volgend jaar naar huis sturen.
Als je vriendin/vrouw je zo maar plompverloren zonder duidelijke reden out of the blue midden in het winkelcentrum of op een terras of waar dan ook aan je vraagt: wijs nou eens de vrouwen aan die je leuk vindt, gewoon voor de gezelligheid. Doe het niet! Trap daar niet in! Dat is vragen om moeilijkheden! Aldus een ervaringsdeskundige.
|
|
|
|
|
| 18-11-2011 |
| Raban! Raban! Raban! |
Een jaar geleden rond deze tijd was ik een weekje in Dorset, meer bepaald in Dorchester. Misschien heb je er toentertijd over gelezen op mijn blog. Zelf lees ik mijn stukjes nooit terug, omdat mijn vingers dan onophoudelijk jeuken om dingen te herschrijven. Zo kan een mens wel aan de gang blijven. Heb ik toen eigenlijk geschreven over Braith, een stoot van het zuiverste Welsh water? Mooi rood is niet lelijk en zij was het wandelende bewijs, en niet alleen in de wandeling. Haar voornaam was zeer toepasselijk, want Braith betekent freckle in Engels-zonder-afwijkingen, oftewel sproet. Ze kwam uit Aberystwyth. Het zou natuurlijk veel leuker zijn als ik vertel dat ze uit Llanfairfechan of Blaenau Ffestiniog kwam, meer aansprekende namen, maar dat zou ik uit mijn duim zuigen en je weet: ik verzin niets.
Tussen deze zin en de vorige heeft ruim een half uur gezeten: ik ben in gedachten even teruggefladderd. Braith, ik word nog weleens bevlekt wakker als ik van haar heb gedroomd. Wat een meid! Maar recht die rug: ik wilde het over Dorset hebben. Daar was ik natuurlijk voor het prachtige landschap, maar vooral ook om een vleugje Thomas Hardy op te snuiven.
Sweet cyder is a great thing,
A great thing to me,
Spinning down to Weymouth town
By Ridgway thirstily,
A maid and mistress summoning
Who tend the hostelry:
O cyder is a great thing,
A great thing to me.
Eerste strofe van het gedicht Great Things (1893). Die Thomas Hardy, de dichter, hoewel de meesten hem zullen kennen van de roman Tess d'Urbervilles (1891). Of dan tenminste van de mini-serie naar het boek die enkele jaren geleden op tv was, met Gemma Arterton in de titelrol.
Laatst (12/11) schreef ik erover dat ik Balzac had zitten voorlezen 'Over het verschil in seksbeleving tussen de aristocratie en de plattelandsbevolking in de Victoriaanse tijd.' Dat tijdperk besloeg grofweg de tweede helft van negentiende eeuw. De tijd staat bij ons bekend om zijn strenge fatsoensnormen. Waarmee maar weer eens is aangetoond dat de geschiedenis die wij op school leren de geschiedenis is van de upper class. In de hoge kringen heersten inderdaad die strenge normen, waarbij de katjes veelvuldig in het donker werden geknepen, zoals gebruikelijk in preutse miljeus. Op het platteland ging het er openlijker en onstuimiger aan toe. Laat ik ter illustratie een feitje uit het leven van Thomas Hardy vertellen. Dan is deze log weer lang genoeg.
Hardy is geboren op het platteland van Dorset. Hij heeft een aantal jaren in Londen voor architect gestudeerd, maar na zijn studie heeft hij meteen rechtsomkeer gemaakt. Weer thuis werd hij hevig verliefd op zijn zestien-jarige nichtje Tryphena. Ze verloofden zich, maar vijf jaar later werd de verloving in één klap verbroken. Waarom? Het is bij mijn weten nooit bewezen maar de geruchten zijn sterk: Tryphena zou de onwettige dochter van zijn onwettige halfzuster zijn geweest. Daar komen vreemde kind'ren van. Raban! Raban! Raban!
Het is ook nooit in me opgekomen met een meisje van het oude dorp te trouwen.
Hoewel mijn mailprogramma de spam en junk bij binnenkomst meteen in de junkbox gooit, loop ik altijd even de inhoud van die box na voordat ik hem leegmaak. De laatste tijd word ik overspoeld met rekeningen. Dat je in de mail op een link moet klikken. Heb jij dat ook? Of ben je erin getuind en durf je het niet te vertellen?
|
|
|
|
|
| 17-11-2011 |
| Hier in huis zelfs blaast de kaak |
Prem 'de blaaskaak' Radhakishun is enige tijd geleden verbannen uit De Wereld Draait Door. Terecht. De schreeuwlelijk had gekwaakt dat de tv-recensent van de Volkskrant, Jean-Pierre Geelen, het met kleine kindertjes zou doen. Wat een niveau! Groot was dan ook mijn verbazing toen ik afgelopen week het programma weer eens aanzette en die Radhakishun te gast zag zijn. Sterker nog: hij was tafelheer, wat een goed Nederlands woord is voor side-kick. Is inmiddels gebleken dat Geelen het inderdaad met kindertjes doet? Ik heb er niets over gelezen en ook zijn recensie verschijnt nog iedere dag.
Een van de items was gewijd aan aan de in coma liggende inbreker in Amsterdam. Zoals je weet: in een Amsterdams stadion was al enkele malen ingebroken en men had besloten tot wachtlopen. De inbreker werd betrapt en door vier man overmeesterd. Hij ligt sindsdien in coma. Omdat wij - de lezers, de kijkers, het publiek - de ware toedracht niet kennen zou het ons sieren ons voorlopig van commentaar te onthouden. Er zou met een honkbalknuppel zijn geslagen: let op het woordje zou.
Wie de andere gasten aan tafel waren en wat er werd gezegd is verder niet zo belangrijk. Niets van wat er bij Matthijs aan tafel wordt gezegd is belangrijk, daar zijn andere programma's voor, zij het dun gezaaid. Nee, het gaat mij om die Radhakishun. Hij heeft zich de laatste jaren ontwikkeld als de storm in het glas water dat Hilversum heet, maar van beroep is hij advocaat. Als ik het niet wist zou ik het niet kunnen raden. Want een grote bek en weinig wol.
Wat hij zou doen als hij een inbreker in zijn huis aantrof? Hij zou hem hartstikke doodslaan. De anderen aan tafel kwamen met proportionaliteit: de mate van tegengeweld hangt af van het gebruikte geweld. Integenstelling tot wat populisten en ander eng volk ons willen doen geloven, is het wel degelijk bij wet geregeld dat je in bepaalde gevallen geweld mag gebruiken. Maar het moet dus wel in verhouding staan tot wat jou wordt aangedaan. Maar Radhakishun bleef tot het eind toe volhouden, uitschreeuwen: hij zou hem doodslaan. Nee, ik begrijp wel waarom DWDD een diepe knieval voor de blaaskaak heeft gedaan.
In de ruim 24 jaar dat ik hier in mijn huisje in het hofje woon is er drie maal ingebroken. Dat is niet helemaal waar. In geen van de gevallen waren er braaksporen dus het waren insluipingen. Subtiel verschil. Alleen de eerste keer heb ik aangifte gedaan, maar ik werd als een klein kind behandeld op het bureau, dus de volgende keren heb ik het nagelaten. Ook al is er weinig meegenomen, het is een rot idee dat er iemand illegaal in je huis is geweest, vooral voor een alleenstaande. Inbraak is een zware inbreuk. Het grootste, duurste dat overigens ooit is meegenomen was mijn sportfiets, een pseudo-racefiets met tien versnellingen. Daarmee maakte ik lange tochten, maar sindsdien beperkt mijn fietsen zich tot de noodzaak. Zonde. Maar inbrekers doodslaan? Is zo de beschaving voortgeschreden? In sommige staten van de VS, misschien wel in alle, heb je het volste recht een inbreker overhoop te schieten. Qua beschaving.
De maratonuitzending (1¾ uur) Sta op tegen kanker heb ik niet gezien. De redenen zijn divers: geen zin in een parade van Bekende Nederlanders waarvan de meeste slechts bekend zijn om het bekend zijn, er zijn drie goede boeken waarin ik momenteel bezig ben, de katten interesseren zich niet voor de televisie. Eigenlijk heb ik sinds Open het dorp in november 1962 geen inzamelingsgala's meer gezien. Maar het meest nog stuitte de titel van het programma me tegen de borst: Sta op tegen kanker. Alsof een mens zijn kanker kan overwinnen door ertegen te strijden. Wat in omkering betekent: ga je ten onder aan kanker heb je niet genoeg je best gedaan, heb je niet echt gewild. Zeg zoiets nooit waar ik bij sta, want ik sla je vreselijk op je bek. Alle verdriet en woede over het overlijden van mijn vader zullen er in tig rake klappen uitkomen: dat is proportioneel!
|
|
|
|
|
| 16-11-2011 |
| Hij weer over haar |
Soms (?) verval ik op deze plek in herhalingen. Zie het als voorbereiding op mijn oude dag, wanneer je als oudje niet meetelt als je niet alles twintig vertelt. Dus weer: mijn favoriete bijbeltekst. Hij is van Paulus uit zijn eerste brief aan de Corinthiërs en wel 11, 14-15: de bigotte medemens begrijpt deze cijfers wel. Daarin schrijft hij: 'Leert de natuur zelf u niet, dat indien een man lang haar draagt, dit een schande voor hem is...' Ik zou het op prijs stellen als een exegeet mij zou vertellen waar en hoe de natuur ons dit leert, maar daar gaat het me eigenlijk niet om. Lang haar en schande.
Zou ik iets schrijven onder de titel De geschiedenis van mijn kaalheid, berust het volledig op fictie. Los van de lengte, tot ver over mijn tepels, heb ik nog immer een dikke, volle bos. Of daar ooit de klad in zal komen is zeer de vraag. De tijd zal mij ook niet vergund zijn: de dokter vertelde mij laatst dat hij me hooguit nog veertig jaar geeft. Waar ik naartoe wil: ook dat haar is een reden dat ik nooit ben getrouwd (zie gisteren.) Want stel je toch eens voor dat ik een gereferkeerde Paulus-adept als trouwambtenaar tref die weigert langharige mannen te trouwen. Dan zou ik een ongelooflijke stennis gaan maken en ik hou niet van stennis, ik hou van rust en harmonie.
De weigerambtenaar dus. Als een bakker het verdomd brood aan homo's en lesbo's te verkopen kan hem dat op een fikse boete komen te staan: discriminatie op grond van religie, ras of seksuele geaardheid is bij grondwet verboden. Blijft een bakker hardnekkig weigeren kan hij zijn zaak sluiten. Terecht. Dan zou een trouwambtenaar wel mogen weigeren homoseksuele medemensen te trouwen? Het moet niet gekker worden. Nou, het is wel gekker geworden. Ondanks het anti-discriminatie beginsel in de grondwet steggelt men op het Haagse pluche al een tijd over het recht van een ambtenaar om te discrimineren. How low can you get? Vooral en uiteraard is het homohuwelijk een doorn in het oog van religieuze politici, maar het is nu eenmaal wettelijk toegestaan.
Gisteren kwam de motie van Groen Slinks in stemming om nou eindelijk eens die weigeraars de laan uit te sturen. Ik heb de stemming live op Politiek24 gezien en dat was lachen. De oude man lag in een deuk, waar hij weer met moeite uit is gekomen. Om tegemoet te komen aan de wensen van de christenen in de regering en de christen-gedogers in de Tweede Kamer, stemde de VVD tegen. Het boegbeeld, Jeanine Hennis-Plasschaert, die altijd haar mond vol heeft van afkeuring van de weigerambtenaar, stemde tegen de motie. De tegenstemmen van regeer- en gedoogpartijen (CU incluis) zouden voldoende zijn om de motie een stille dood te doen sterven, waarmee Verhagen c.s. tevreden zouden zijn en het kabinet gered. Edoch: Gekke Geert had een geintje in petto. De PVV stemde mee met de motie, zodat deze met 84 tegen 58 stemmen werd aangenomen. Sliep uit! Doet die gek toch eens iets goeds.
Kunnen die weigerambtenaren het nu schudden? Welnee. Het kabinet traineert de zaak en heeft een advies gevraagd aan de Raad van State. Uiteindelijk zullen de kwezels er wel uit vliegen, maar dat duurt nog heel wat nachtjes slapen. Laten weigerambtenaren in de biblebelt en elders alvast maar een vak gaan leren.
Lieve Jeanine, meid, wat heb jij jezelf te kakken gezet! Het zal moeite kosten je ooit nog serieus te nemen.
|
|
|
|
|
| 15-11-2011 |
| Manuela |
Ken je de tophit Manuela (1971) van Jacques Herb? Nee? Luistert en huivert maar even. Een draak waarmee hij nog steeds furore maakt in het schnabbelcircuit. Op die melodie moet een meezinger te schrijven zijn met de naam Berlusconi. Een lied dat het volk massaal kan aanheffen als hij nog ergens zijn gladde smoelwerk laat zien. Die tekst zou ik zelf kunnen schrijven, in het Nederlands weliswaar, maar ik haat dat: gelegenheidsteksten op bestaande krakers. Het doet mij te veel aan bruiloften denken. En bruiloften? De hel! L'enfer sont les noces. Daarom ben ik ook nooit getrouwd, omdat ik opzie tegen dat platte vermaak in formicazaaltjes. Fluister als ik in diepe slaap ben 'bruiloften en partijen' in mijn oor en ik vlieg tegen het plafond. Dan had je toch in alle stilte, zonder genodigden op het stadhuis kunnen trouwen, zul je zeggen. Nou, daar hoef je bij ons in de familie niet mee aan te komen. Onterving is nog de minste sanctie die je deel zal zijn. Nee, trouwpartijen zijn alleen leuk als Bohumil Hrabal erover schrijft. Maar dat doet hij sinds 1997 niet meer, uit praktische overwegingen: hij is dood.
Een carnavalskraker over Maxime Verhagen? Dat zou moeten kunnen op We are the champions, qua ironie. De eerste twee regels:
Maxime Verhagen de glu-huup
Maxime Verhagen de vuige gluup
Alle g's op zijn beneden-Moerdijks uitspreken. Als je regelmatig mijn blog leest zou je het idee kunnen krijgen dat ik een hekel aan die Verhagen heb. Dat klopt. Maar het is niet zo dat ik me druk maak over de roomse gluiperd. Welnee joh, het is enkel een manier van schrijven. Ik maak me nergens druk over, ik speel met mijn katten en lees.
Onder andere momenteel een mooie roman van Aziz Nesin, Yaşar, de man die niet leefde (1977, de Turkse titel zal ik je besparen). Het verhaal is hilarisch. Steeds als ik denk: het kan niet gekker worden, wordt het nog gekker. Over de arme Yaşar Yaşamaz, een naam die letterlijk vertaald betekent: hij leeft, hij leeft niet. Plot: hij heeft nooit een identiteitskaart gekregen. Als hij er achteraan gaat, krijgt hij te horen dat hij reeds voor zijn geboorte is gesneuveld op het slagveld van Çanakkale. Al naar gelang de autoriteiten iets van hem nodig hebben of hij van de autoriteiten, leeft hij wel of leeft hij niet. Zoals hij verzucht:
'Ik zou naar school gaan; je bent dood, zeiden ze. Toen ik in militaire dienst moest, zeiden ze dat ik leefde. Ik wilde mijn erfenis hebben, maar ze zeiden: jij bent dood. Toen ze mijn vaders belastingschuld kwamen halen, zeiden ze: je leeft. Als ik dan leef, geef me dan een identiteitskaart, maar nee, je leeft niet, zeiden ze. Toen ik naar het gekkenhuis ging, zeiden ze: je leeft...'
Henk & Ingrid spreken altijd van een indentiteitskaart, let maar eens op.
Nog een aardige uit De geschiedenis van mijn kaalheid van Marek van der Jagt: 'Als je erover nadenkt slaan we ons allemaal met geleende opinies door het leven, die we in veel gevallen ook nog eens verkeerd hebben verstaan.'
|
|
|
|
|
| 14-11-2011 |
| Il cavaliere |
Naar aanleiding van Het uur van de wolf over Arnon Grunberg weer eens Marek van der Jagt ter hand genomen: De geschiedenis van mijn kaalheid (2000). Voor onwetenden: Marek van der Jagt is een (tot nu toe eenmalig) pseudoniem van Grunberg. Hij is namelijk groot fan van de Poolse schrijver Marek Hłasko, vandaar de voornaam. Waarom Van der Jagt? Geen idee, want zoals we allen weten is het Poolse woord voor jacht polowanie. In De geschiedenis van van kaalheid heeft hij gepoogd te schrijven in de stijl van Hłasko en ik moet zeggen dat het hem goed is gelukt. Ik baseer mijn oordeel op de twee boeken die ik van de Pool heb gelezen: De achtste dag van de week (1958) en De tweede hondedood (1965), de Poolse titels zal ik je besparen.
Bij Van der Jagt las ik: 'Sommige mensen wachten hun hele leven op applaus van de wereld en pas vlak voor hun dood komen ze tot de ontdekking dat ze voor een lege zaal hebben staan spelen.' Vreemd genoeg moest ik meteen aan Berlusconi denken (zie hier enkele door hem gewenste kabinetsleden.) Die boef heeft immers zeventien jaar lang juist voor volle zalen geschitterd. O, wat was een meerderheid de Italianen verguld met hem: in 1994, 2001 en 2008 is hij massaal tot premier gekozen. Wat mij steeds weer sterkte in de overtuiging dat democratie helemaal niet zo'n goed systeem is. Wat dan wel? Laten we daar eens een referendum over houden.
Nederlanders zijn natuurlijk geen haar beter: die malloot van Wilders is vorig jaar met 24 zetels in de Tweede Kamer gekomen. Pas op, is er sindsdien vaak tegen me gezegd, Wildersstemmers zijn niet per definitie dom. Waarop ik alleen maar kan antwoorden: laten we in godsnaam hopen van wel, anders is het allemaal nog erger dan ik dacht.
Politici van 'fatsoenlijke' partijen lullen in sneaky termen Wilders na om zijn domme kiezersvolk naar hun gelederen te krijgen. Heb je gisteren Kunststof TV gezien? Daarin werd een fragment vertoond van een toespraak van Maxime Verhagen, waarin hij onder andere zei: mensen zeggen vaak tegen me dat ze hun eigen buurt niet meer herkennen. Enzovoorts, je kent het gerommel in de onderbuik wel. Waarop hij die mensen dan antwoordt dat hij het allemaal begrijpt. Nee lul! Jij behoort de nuance aan te geven. Die creep zit, god zal je tieten geven, nota bene in het kabinet, ons aller kabinet.
Aan tafel bij Joost Karhof (1969, Gouda) zaten Pierre Bokma (1955, Parijs), Ramsey Nasr (1974, Rotterdam) en J. Bernlef (1937, Sint Pancras). Ramsey reageerde rustig, Pierre werd kwaad en Bernlef? 'Wat een walgelijke man!', het kwam uit zijn tenen Zo is dat, Henk.
J. Bernlef is, voor wie het niet wist, een pseudoniem. Zijn eigen naam is Hendrik Marsman. Bedenk zelf waarom hij een pseudoniem heeft genomen.
Het onderzoek naar de haalbaarheid, de wenselijkheid én de gevolgen van de terugkeer naar de gulden zal worden geleid door emeritus hoogleraar Diederik Stapel. Stapel is sinds kort directeur van de Anton Mussertstichting, het wetenschappelijk bureau van de PVV.
Stapel: door vlees te eten word je hufter. En ik: Hitler was vegetariër.
|
|
|
|
|
| 13-11-2011 |
| Schuldencrisis |
Soms citeer ik een ingezonden brief uit de Krant. Niet onder het motto 'beter goed gejat', maar 'dit wil ik je niet onthouden.' Vandaag is het er een van Karin Bisschop-Lemmers uit Julianadorp onder de titel: Op de pof leven doe je zó:
'Het is een mooie dag in een klein Grieks plaatsje. Alle straten zijn leeg.
Het zijn slechte tijden, eenieder heeft schulden en allen leven op de pof.
Op die dag rijdt een welgestelde Nederlandse toerist door het Griekse dorpje en stopt bij een klein hotelletje.
Hij zegt tegen de eigenaar dat hij graag de kamers bekijken wil, om er misschien een voor de nacht te huren en legt als onderpand 100 euro op de balie.
De eigenaar geeft hem een paar sleutels.
Als de bezoeker de trap op is, neemt de hoteleigenaar het geld, rent naar zijn buurman de slager en betaalt zijn schulden.
De slager neemt de 100 euro, loopt de straat uit betaalt de bakker.
De bakker neemt het geld en betaalt zijn rekening bij de boer.
De boer neemt het geld en rent naar de kroeg om zijn drankrekening te betalen.
De kroegbaas schuift het geld door naar een aan de bar zittende prostituee, waarbij hij nog schulden had.
De prostituee rent naar het hotel om daar haar uitstaande rekening van 100 euro te betalen.
De hotelbaas legt het geld weer op de balie.
Op dat moment komt de toerist de trap weer af, neemt het geld van de balie en zegt dat de kamers hem niet aanstaan en verlaat het dorpje.
Niemand heeft iets geproduceerd. Niemand heeft iets verdiend.
Maar... iedereen is zijn schulden kwijt en ziet de toekomst met optimisme tegemoet.
Zo eenvoudig werkt het reddingspakket.'
Gisteren bladerde ik even door de Gids. Tot mijn verbazing zie ik bij Nederland3: 19.30 Wie van de 3. Het panel: Martine Bijl, Arjen Ederveen, Ernst Daniël Smid en Karin Bloemen. Presentatie: Ron Brandsteder. Vooral bij de laatste schieten mij gezegden door het hoofd als 'een lijk in de kast hebben' en 'oude koeien uit de sloot halen.' De omroep? Jawel, MAX.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
