 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 14-04-2011 |
 Gij zult en gij zult niet |
Religies onderscheiden zich niet alleen op metafysisch vlak, maar ook in de regeltjes. Regeltjes die voor buitenstaanders vaak onbegrijpelijk en zinloos zijn, maar die voor de leden het wij-gevoel versterken: doordat je eraan houdt, hoor je erbij. Zelf ben ik redelijk op de hoogte van de regels binnen het rooms-katholicisme, aangezien ik een aantal jaren lid ben geweest van die club. Niet vrijwillig, ik ben op zeer jonge leeftijd lid gemaakt - ik was nog geen dag oud! Er zijn verschillende beslissingen waarvoor een mens onder een bepaalde leeftijd onbekwaam wordt geacht, maar lid worden van een kerk mag in onmondigheid.
Eén van de regels waaraan je je als katholiek dient te houden is: geen vlees eten op vrijdag. Nu is het om tal van redenen heel goed om minimaal één dag in de week geen vlees te eten, om daar echter speciaal de vrijdag voor te reserveren is volkomen uit de lucht gegrepen. Beter gezegd: dat dient alleen ter versterking van het clubgevoel.
Er is niets mis met 'de geheime handdruk' of andere gebruiken, zo lang die maar niet worden opgelegd aan mensen buiten de club. Maar ook andersom. Wetgeving die voor ons allen geldt, geldt voor ons allen, niemand uitgezonderd. Zo bestaat er regelgeving rond het slachten van dieren. Die is ingegeven uit compassie voor het dier, om het heel bevlogen te zeggen. Dieren dienen verdoofd te worden voordat zij worden geslacht om het lijden te beperken. Een dier dat onverdoofd de strot wordt doorgesneden ondergaat een marteling aangezien het enkele minuten kan duren eer het eindelijk de geest geeft. Daarom is het goed dat er wettelijke voorschriften bestaan rond de slacht. Het is belachelijk dat voor sommige slagers uit religieus oogpunt een uitzondering wordt gemaakt. Vrijheid van godsdienst? Wat je wilt. Maar wel: vrijheid in gebondenheid.
|
|
|
|
|
| 13-04-2011 |
| Henriëtte de Balzac y Bourbon Parma zum Hohenzollern und Lippe Biesterfeld |
Dan
streel ik haar
aai ik haar
krab ik haar
en zeg
je moet wel heel oud worden, hoor
(ze is bijna twee)
|
|
|
|
|
| 12-04-2011 |
| Il quattro stagioni |
In de herfst
dat schitterende sterven
In de winter
die diepe rust
In de lente
dat onstuimige ontwaken
In de zomer
verlang ik naar de herfst
|
|
|
|
|
| 11-04-2011 |
| Ik hou van knutselen, prutsen |
Bij het ordenen van mijn Nederlandse boeken kwam ik een dichtbundel van Karel Soudijn tegen: Dreunende Kabouters (1967). Het titelgedicht staat niet ín de bundel, maar op de voorkant:
radio veronica
helaas stampen dreunende kabouters het bos plat
ze zingen
Van hem ken ik een gedicht uit mijn hoofd, bedacht ik me. Daar ben ik niet zo goed in, gedichten letterlijk onthouden, maar het is beklijfd omdat Herman van Veen het ooit in een van zijn programma's heeft gebruikt. Zachtjes zei ik het voor mezelf op en bladerde daarna door de bundel om te zien of ik het goed had. Het bleek er niet in te staan, terwijl ik zeker wist dat ik het in huis heb. Ik vond het in de eerste druk van Komrij's De Nederlandse Poëzie van de 19de en 20ste eeuw in 1000 en enige gedichten (1979): Schoonmaak uit Het Kruidenboek (1970)
heel voorzichtig
met haar ragebol
veegt de huisvrouw
in de oksel van het plafond
giechelend
lacht het gebouw zich in puin
Jawel, ik had het nog correct in mijn hoofd zitten. Meteen schoten me twee andere gedichten te binnen, die voor mij in hetzelfde genre vallen. En ze staan beiden ook in die Komrij bundel. Zoals een titelloos gedicht van Henk Spaan, uit 'n Lach en 'n Traan (1973)
De dichter dicht niet
maar opent verre verschieten
b.v. van tientallen vrouwen
met prachtige tieten
En Rikus Waskowsky, Aars Poetica uit Wie het eerste z'n stenen kwijt is... (1970)
(She's got ev'rything she needs
she's an artist, she don't look back)
Dichten is net als koken:
je pleurt maar wat in de pan
als je koken kan.
Een gedicht van mijn hand is in de laatste editie van de Dikke Komrij verschenen. Maar ik wil in dit rijtje een ander vers citeren: Savoir Vivre uit Een Goot met Uitzicht (1987):
Je hele leven
pitten
Stilzwijgend
sterven
En dan toch
een leuke
advertentie
in de krant
De komende dagen ga ik mijn Engelse bibliotheek op orde brengen. Maar eerst ga ik vanmiddag, in het zonnetje voor de deur, een voetenbankje, of hoe noem je zo'n ding, in elkaar zetten. Ondanks mijn lengte kom ik moeilijk bij de bovenste plank en met mijn versleten knie is het schier onmogelijk op een stoel te klimmen. Een opstapje dus, van 25 à 30 centimeter hoogte. Ik hou van knutselen, prutsen; zo zie ik mijn schrijven ook.
Wielerhoekje. Gisteren bleek het weer: Parijs-Roubaix is een Vlaamse (Belgische) koers. Met de overwinning van Johan Vansummeren is het aantal Belgische winnaars van de koers op 53 gekomen, van de 109. Sommigen zeggen 54, maar die rekenen dan de overwinning van Andre Tchmil in 1994 mee. Maar Tchmil werd pas in 1998 Belg.
Het was een mooie aflevering van Parijs-Roubaix, maar wat werd er afschuwelijk vaak gevallen. Voor Tom Boonen had dat tot gevolg dat hij uit de koers stapte. Sylvain Chavanel, Bjørn Leukemans en vele andeen vielen meerdere keren. Van de taktiek van de ploeg van wereldkampioen Thor Hushovd, Garmin-Cervélo, snapte ik niet veel. Maar de winnaar heeft gelijk: met Vansummeren stak de ploeg wel de eindzege in de zak. En Fabian Cancellara werd door dat vreemde rijden afgehouden van winst.
Alle lof naar de Boerenleenbankploeg. Maarten Tjallingii zat al vroeg in een ontsnapping en is weg weten te blijven. Wat reed die jongen goed. Maar ook Lars Boom heeft een goede Parijs-Roubaix gereden. Gisteren bleek dat hij weinig moeite meer heeft met de kaap van de tweehonderd kilometer. Al die kassiestroken moeten dan ook spekkie voor het bekkie voor een oud-veldrijder zijn. Later twitterde hij: 'Ben vandaag gestart op me wegfiets met harde banden. Na
80km me crossfiets gepakt met 30mm banden! Heerlijk om op de keien te
rijden!!!'
De uitslag: 1. Johan Vansummeren, de Lange van Lommel, van Garmin-Cervélo, 2. Fabian Cancellara (Leopard) op 0:19 en 3. Maarten Tjallinii in dezelfde tijd. Lars Boom werd uiteindelijk 12de op 0:47. Volgende wedstrijden: woensdag de Brabantse Pijl en zaterdag Luik-Basternaken-Luik. Er wordt natuurlijk veel meer gefietst, maar deze twee wedstrijden zijn van belang voor de thuiskijker.
|
|
|
|
|
| 10-04-2011 |
| Een twaalfenhalf-jarige scheiding |
Gisteravond gegeten in de Livreie, het beroemde restaurant van Jan en Treesje Tuinman. Dit weekend is het namelijk precies twaalfenhalf jaar geleden dat het uitging met een van mijn ex-en en dat wilde ze vieren. Wat meer is: ze wilde het betalen. Ervan uitgaande dat ik toch wel ja tegen gratis eten zou zeggen, ze kent me nog steeds, had ze enkele weken geleden al gereserveerd. Haar enige voorwaarde betrof mijn uiterlijk: ik moest een colbert aan, mijn haar in een staart en mijn schoenen poetsen. Die staart was nog het minste probleem. Nu draag ik nooit een staart, dat vind ik meer iets voor paarden, maar als zij erop stond. Toevallig heb ik een colbert, donkergrijs met een dun blauw streepje, maar ik ben zeker een half uur bezig geweest om de kattenharen eraf te plukken. Het kostte me ook een half uur een blikje schoensmeer te vinden. Maar toen was ik dan ook het heertje, ik viel hoegenaamd niet op, nauwelijks dan toch, in die sjieke tent.
Het werd een genoeglijke avond. Vooraf nam ik de tong van de kabeljauw met kippenhuid. Als hoofdgerecht: kabeljauwfilet, zeesla, aubergine, citroen, dashi en de maag van de kabeljauw met sinasappel, mosterdzaad en spitskoolnerf. En ik sloot af met epoisses, konijnenniertjes en aardappeluitlek. Dat alles werd ruim besprenkeld met verschillende wijnen en tot slot nam ik nog twee irish coffee. Zij heeft even hard mee zitten pimpelen, hoewel ze ook weer terug moest rijden. Even heb ik overwogen een taxi terug te nemen, maar het kost een godsvermogen van Beesterzwaag naar De Haag, de stad der steden. En ik wilde zo'n gezellige avond niet zo lullig afsluiten.
Je leest dit, dan weet je dat ik weer veilig thuis ben gekomen. Doen we dit weer bij ons 25-jarig jubileum, vroeg ik bij het afscheid. Dat wist ze nog niet, tegen die tijd mailt ze me. Uit voorzorg heb ik haar niet gevraagd nog even een kopje koffie te komen drinken. Als ik laat op de avond nog koffie drink slaap ik beroerd tot helemaal niet. En we hadden allebei een behoorlijke bak op: voor je het weet eindigt zo'n aardige avond in gedoe waar je later spijt van hebt. Enfin, dat wordt straks Parijs-Roubaix kijken met een brak hoofd. Ik zal wat deuren en ramen tegen elkaar openzetten.
De Krant van gisteren heeft mijn vertrouwen in de (Nederlandse) mensheid weer een knauw gegeven en dat vertrouwen was al niet zo groot. Zo las ik dat een op de vier Nederlanders nog nooit op een plek is geweest waar groenten groeien. Die mensen weten dus niet hoe spruitjes groeien of hoe een boerenkool eruit ziet: die kan je immers alleen nog gesneden kopen, meestal voorverpakt. Zij denken: bespoten groenten zijn groenten waar de winkelier gif over heeft gespoten (waarom?): wie zou dat anders gedaan moeten hebben.
In een ander katern las ik nog iets vreselijkers. Het schijnt dat 80% van de Nederlandse huishoudens een tuin heeft. Waar dat cijfer vandaan komt wordt niet vermeld, maar het zou best waar kunnen zijn: in de stad krijg je een vertekend beeld, vooral in wijken met veel hoogbouw. Maar, nu komt het, hooguit 10% van de Nederlanders houdt van tuinieren. Op het eerste gezicht zou je zeggen: 10% van 80% is 8%, maar dat is een foute gedachte. Het zijn twee verschillende grootheden: de huishoudens en de Nederlanders.
Veel barbaren betegelen daarom hun tuin. Dat wordt in het stukje mooi getypeerd: het wordt een terras dat de sfeer ademt van de landingsplaats voor een traumahelikopter. Daar moet, en dit meen ik, hard tegen worden opgetreden. Wie weigert iets met de tuin als tuin te doen, moet die grond ontnomen worden. Confisceren, onteigenen, inzet van ME en de restanten van het leger. Laten we er vervolgens openbaar groen van maken. Of geef mij een mooie grote tuin hier in de buurt.
Ben van Ooijen, tuinman pur sang, zegt in het artikel: ' Vrijwel alle mensen willen een tuin. Ze willen, bewust of onbewust, groen om zich heen en contact met de natuur. Maar ze weten niet hoe. Ze begrijpen niet dat het tuingevoel verdwijnt als je meer dan eenderde van de tuin bestraat. Ze beseffen niet dat een tuin geen intimiteit krijgt met plantjes van maximaal 30 centimeter hoog of alleen planten langs de schutting. Ze hebben niet door dat een tuin zo dicht mogelijk bij het huis moet beginnen, zodat je er ook van kunt genieten als je binnen zit. Waarom zou je vrijwillig negen maanden per jaar vanuit je woonkamer naar je tuinameubelement kijken al dan niet verpakt in plastic hoes terwijl daar ook een boom kan staan.'
Wel aardig is de korte recensie over het boek The global forest van Diana Beresford-Kroeger. Zij zegt terecht dat het leven op aarde niet zonder bomen kan. Ze absorberen koolstof en produceren de zuurstof waarvan mens en dier leven. Ze reguleren het klimaat en reinigen lucht en bodem. Ze leveren hoogwaardig voedsel (fruit, noten) en natuurlijke medicijnen. Bomen zijn een kostbaar bezit dat we moeten koesteren, want ze zijn ons wapen tegen klimaatverandering. Herbebossen dus. 'Neem een eikel en een schop en plant een boom,' zegt Beresford-Kroeger. 'Wie een bos plant geneest de planeet.'
Je weet: ik ben tuinliefhebber en het braafste jongetje van de klas. In mijn eentje koester ik wel drie bomen. Een draaiwilg van ruim tien meter hoog. Een Ginkgo biloba met hangende takken die slechts een kleine anderhalve meter hoog is: het is de soort. En dan mijn Hibiscus. Dat is van huis uit een struik maar met consequent snoeien heb ik er een boom, stam plus kruin, van ruim vier meter hoog van gemaakt. De draaiwilg is al helemaal groen en draagt momenteel katjes. De Ginkgo en de Hibiscus beginnen schuchter blaadjes te krijgen. Straks staat de Hibiscus weer helemaal vol met witte bloemen.
Ga na het wielrennen straks nog even iets in je tuin doen. Het is niet te laat om alsnog te beginnen.
|
|
|
|
|
| 09-04-2011 |
| Ik ben vaak zo mensenschuw |
Natuurlijk heb ik nog een man op de plank, een dubbele zelfs: Herman Brusselmans. Maar die staat niet in de gewone Nederlandse kast. Hij staat apart, tezamen met enkele andere schrijvers waarvan ik een heel rijtje boeken heb. Zoals daar zijn: Hugo Claus, Jef Geeraerts, Remco Campert, Koos van Zomeren, A.F.Th. van der Heijden en Jos Vanderloo. Van Brusselmans staan er dertig boeken. Dat is ongeveer de helft van wat die man heeft uitgegeven. Het is met mijn maandfooi ondoenlijk alles van hem aan te schaffen. Bovendien is het vaak meer van hetzelfde: ik kan hooguit drie boeken achter elkaar van hem lezen, dan ben ik het weer moe. Maar dat ik de man hoog heb zitten is buiten kijf. En wel hierom. In zijn De Geschiedenis van de Wereldliteratuur (1989) schrijft hij, ik heb het eerder geciteerd:
Enfin, ten eerste is er, uit Nederland, Adriaan Bontebal. Ik vind zijn boekje Een Goot met Uitzicht zo goed dat ik niet eens flauwe grappen ga maken over s schrijvers naam (al heb ik er een paar schitterende in mn hoofd zitten.)
Een Goot met Uitzicht (die titel alleen al!) is een redelijk dun boekje (93 blz.) vol korte verhaaltjes, gedichten en aforismen. De verhaaltjes hebben allemaal een sterke, verrassende plot (behalve het nogal simpele 'Zelfmoord', dat in Playboy is voorgepubliceerd); de aforismen zijn pareltjes (bijvoorbeeld schrijvers zijn over het algemeen in gezelschap van de mooiste vrouwen. Zo zijn er meer vraagtekens bij mijn schrijverschap te zetten- p. 66) en de gedichten zijn ook niet mis. Bovendien valt er veel te lachen, niet in het minst als Bontebal vol zelfspot over zn houten been zeikt (en hij hééft een houten been; ik ken m een beetje en mocht ooit s tegen zijn beide benen schoppen om het verschil te horen; bij de schop tegen het goeie been riep de jonge auteur Auw en bij de schop tegen het andere bleef hij onverstoorbaar glimlachen).
Kortom, die Bontebal is echt waar een aanwinst voor de Nederlandse literatuur.
Wat een inzicht heeft die man, hè? Soms is er iemand die tegen mij zegt: weet je op wie jij lijkt? En dan moet ik Brusselmans zeggen, maar dat doe ik niet. Oké, ik heb ook zeer lang haar en draag eveneens een bril. Maar de vergelijking valt voor mij toch in de categorie: alle Chinezen lijken op elkaar. Zou ik zijn hondje roepen, betwijfel ik of het beestje enthousiast zal reageren. Wat wel een overeenkomst is: we zijn beiden bij dezelfde uitgever gedebuteerd, zijn eerste boeken zijn ook uitgegeven door In de Knipscheer. Daar ben ik niet echt gedebuteerd, ik had al enige werkjes in eigen beheer uitgegeven. Maar Een Goot met Uitzicht was de eerste bundel die bij een landelijk bekende uitgever verscheen. Het leverde me meteen een tv-interview op bij Boudewijn Büch en een radio-interview met Ischa Meijer.
Ach, over Ischa, een pijnlijke anekdote die ik eerder al eens heb verteld. Waarom doe ik het dan nu weer? Voor hen die later hebben ingeschakeld. Het interview vond plaats in café Eik en Linde in Amsterdam. Toen ik op van de zenuwen - de beruchte Ischa Meijer! - bij het café kwam aanlopen, stond hij juist voor de deur met iemand te praten. Hij kwam meteen op me af en zag hoe strak ik stond. Bontebal, zei hij, ik ga je in de watten leggen. Dat deed hij, het werd een zeer genoeglijk gesprek. Na afloop hebben we nog wat gedronken. Als je weer in Amsterdam bent, geef me dan even een belletje, gaan we samen ergens iets drinken. Hij schreef zijn telefoonnummer op een bierviltje. Ik heb daar nooit gehoor aan gegeven, ik ben vaak zo mensenschuw.
Enkele jaren later zit ik op een bankje in het zonnetje op het plein dat Plein heet. Daar zag ik hem met vastberaden tred schuin weg het plein oversteken. Plots bleef hij staan, draaide zich om en kwam met een even vastberaden tred op mij af. Bontebal! Waarom heb je me nooit gebeld? Ja, ik heb wat blunders gemaakt in mijn leven. Er zullen er nog vele volgen, want als ik iets ben is het hardleers.
Wielerhoekje. Morgen is het zo ver, alweer een hoogtepunt op de wielerkalender: Parijs-Roubaix, ook wel: de Hel van het Noorden. Hoewel de koers volledig over Franse wegen gaat, mag je het wat mij betreft best een Vlaamse wedstrijd noemen. Over de kasseien gaat het, wat vooral bij nat weer spectaculaire beelden oplevert. Maar het is droog en de buienradar laat ook voor morgen geen verontrustende beelden zien. Wie dit jaar gaat winnen? Laat ik geen voorspelling doen. In elk geval rijden Belse favorieten als Nuyens en Gilbert niet mee.
Wel zullen er dertien Nederlanders aan de start staan. Het meerendeel komt bij Rabobank vandaan die met een bijna volledig Nederlandse selectie aan de start staat. Leopard Trek neemt Joost Posthuma en Tom Stamsnijder mee om hun kopman en winnaar van 2010, Fabian Cancellara, te ondersteunen. Skil-Shimano heeft met Tom Veelers, Roy Curvers en Koen de Kort drie landgenoten bij zich. Door het wegvallen van Jens Mouris heeft Vacansoleil-DCM met Wouter Mol slechts één Nederlandse vertegenwoordiger.
|
|
|
|
|
| 08-04-2011 |
| Soms reageer ik ook vanuit de onderbuik |
Catherina va Lente, Marjon Zomer, Erik Herfst en Leon de Winter; zo zou een mens het jaar rond kunnen komen, ware het niet dat Catherina va Lente me nooit heeft kunnen boeien, Erik Herfst al zesentwintig jaar dood is en ik Leon de Winter een heel vervelende man vind. Dan doe ik het maar met de zomer.
Ooit heb ik me voorgenomen geen fotos in mijn logs te zetten. Waarom? Om toch een voornemen te hebben, met de jaarwisseling doe ik dat nooit. Je kent dat wel: op 1 januari stop ik met roken. Ik rook al meer dan veertig jaar, ben verslaafd, en zal de gevolgen van die veertig jaar toch niet meer kunnen terugdraaien. Bovendien zijn mijn katten meeroker. Stel je toch eens voor wat het met de beesten doet als zij niet meer dagelijks hun portie nicotine krijgen. Maar ook: je bent lezer of kijker en ik richt me tot de lezer. Omdat ik het niet kan laten plaats ik regelmatig kliks, ter illustratie. Hier is een klik, ter ondersteuning van wat ik zo wil vertellen. Wat eraan ten grondslag ligt is dat ik het zelf heel vervelend vind als een tekst wordt onderbroken met plaatjes. Als Karl May schrijft over de Llano Estacado dan zoek ik daar zelf de plaatjes wel bij. Zoals deze.
Wist je dat Karl de overgrootvader is van Reinhard May: Was ich noch zu sagen hätte dauert eine Zigarette und ein letzes Glass im stehen.
Geen fotos dus, maar ik zou eigenlijk graag een foto van mijn Balzac willen plaatsen. De regelmatige lezer van deze blog weet hoe ze volledig heet. Niet vernoemd naar Honoré de Balzac, maar naar diens zuster: Henriette de Balzac. Volledig heet ze: Henriette de Balzac de Bourbon Parma zum Hohenzollern und Lippe Biesterfeld. Voor wie later heeft ingeschakeld: er is wat misgegaan bij haar geboorte. Ze kon als kitten niet lopen, ze zwom als het ware door de kamer. Langzaam is zij overeind gekomen, maar soms merk je dat het niet helemaal goed zit, qua lopen. Een ander had korte metten met het beestje gemaakt, maar wie ben ik om een wezen dat hopeloos loopt af te wijzen?
Aan haar uiterlijk is haar geboortebeperking ook te zien: ze heeft een heel plat gezicht. Zoals die kat van de klik hierboven, Balzac is ook voornamelijk zwart, maar haar neusje ligt nog dieper in haar gezicht. Nu ben ik gewend tegen mijn katten te praten. Dat is niet raar, dat is normaal als je meestentijds alleen met die beesten ben. Dan neem ik ze ook wel in de maling. Tegen Wausje zeg ik soms: wat heb ik je naam toch goed gekozen. Waus is Haags voor gek. Maar tegen Balzac heb ik nooit gezegd: wat een rare platte bek heb je toch. Als ik het zou zeggen zou ze me niet verstaan, maar ik doe het gewoon niet. Noem het goede manieren. Geen foto van Balzac? Ken je deze: als ik een ei had ging ik een ei bakken als ik een pan had. Ik heb geen fototoestel.
De verhouding onderling van mijn zes katten? Ze negeren elkaar. Wausje, Skitty, Kim, Kat, Balzac en Hanks leven volkomen langs elkaar heen. Zij het dat de zussen Balzac en Hanks af en toe mot hebben. En als ik Balzac erg aanhaal word Wausje jaloers. Die probeert zich dan tussen mijn aaiende hand en haar achterkleinkind te dringen. Dan wil ik haar best ook wel een aai geven, ik ben zo gul.
In de Krant, met name in de tv-recensie van Jean-Pierre Geelen, las ik vandaag: Uitgesproken EO benaderde via twitter de klasgenoten van het 12-jarig meisje dat bevallen is van een kind dat haar vader bij haar verwekte. De EO wilde de hongerige kijker een portret van de familie niet onthouden. De gristenhonden! Al direct was het verzoek uitgegaan om het kind met haar kind en de familie niet lastig te vallen. Een overbodige vraag, als journalist zou je vanuit jezelf dat fatsoen moeten hebben. Neemt niet weg dat het dorp meteen werd overspoeld door de aasgieren. Ben ik nou raar dat ik dat raar vind?
Elders in de Krant het korte bericht dat de vader van het kind heeft bekend de verwekker van het kind van het kind te zijn. De klootzak heeft dus geneukt met een 11-jarige die bovendien zijn eigen dochter is. Hij had het al eerder gedaan met een andere dochter en is daar ook voor veroordeeld. Dan is het dus toch weer gebeurd. Verwijder die man levenslang uit de samenleving. Zet hem eerst te kijk op het dorpsplein. Dat er eieren en rotte tomaten naar hem gegooid kunnen worden. (Soms reageer ik ook vanuit de onderbuik.)
Weer eens de kijkcijfers aangeklikt, dat had ik al een tijd niet gedaan. Tot mijn genoegen zag ik dat het aantal kijkers naar Matthijs draait door inmiddels met 400.000 is afgenomen. Dat geeft een mens dan weer hoop.
Zelf heb ik een aantal keren in een tv-programma gezeten. Niet als publiek, daar huren ze bussen Braabse bejaarden voor in, maar als gast. Bij sommige programmas hebben ze een animator om het publiek op te warmen. Die zegt dan ook: als de presentator opkomt moet je met zijn allen heel hard klappen. Bij Matthijs is duidelijk zon figuur in dienst. Matthijs weet dat ook. Toch presteert hij het iedere keer om al tijdens het klappen te gaan praten. Zijn eerste zin hoor je dan ook meestal niet.
De mooiste schrijversnaam in mijn bibliotheek en niet eens een pseudoniem? Rien Vroegindewei. Een van zijn voorvaderen moet een overijverige boerenknecht zijn geweest.
|
|
|
|
|
| 07-04-2011 |
| Noem mij in het vervolg: Adriaan Bonteman |
De afgelopen dagen ben ik tussen neus en lippen door bezig geweest met het herinrichten van mijn boekenkast. Meer bepaald het Nederlandse deel. Vanuit alle hoeken en gaten hebben ik de Nederlandse boeken opgevist. Een stapel op de kast, een stapel naast mijn bed, diverse planken her en der verspreid. Toen liep ik tegen het probleem aan dat de voor Nederlandse boeken gereserveerde planken niet afdoende waren. Nu had ik al een nieuw kastje in het trappenhuis gemaakt. Anderhalve meter plank voor cds, drie meter voor boeken. Daar heb ik schrijvers neergezet waarvan ik tien of meer boeken heb: Maarten Biesheuvel, Maarten t Hart, Lizzy Sara May, Ben Borgert, Hannes Meinkema, Bordewijk en ook Thomas Mann als enige buitenlander. Uiteindelijk was er net ruimte genoeg.
Wat moet een mens met zo veel boeken?
Wat me opviel dat er veel mannen tussen de schrijvers zitten. Willem Brakman, Alfred Kossmann, Joost Zwagerman, Bergman, Erich Wichman, J.M.H. Berckmans, Herman Heijermans, Ben Haveman, Chris Keulemans. En ook vrouwen tussen de mannen: Hermine Heijermans, Chris Yperman, Marja de Man, Anna Blaman en Miep Diekman. Noem mij in het vervolg: Adriaan Bonteman.
Wat had ik gekeken? Het Journaal, dacht ik. Toen zapte ik even. Er was Shownieuws op zon advertentiekanaal. Het pratende hoofd van dienst zei: Constanza. Heel Nederland heeft het er over. We weten allemaal wat er speelt. Tot mijn schande moet ik bekennen dat ik het niet wist. Ik was niet op de hoogte, maar er is dan ook niemand die mij bijpraat. Ja, ik zou het in De Bladen kunnen lezen bij de kapper, maar ik ben al ruim veertig jaar niet bij de kapper geweest. Ik ben even blijven hangen en nu weet ik het. Constanza is de geadopteerde dochter van Conny Breukhoven, die ooit de hitparades bestormde met chirurgische borsten. Vanessa heette ze toen. Maar ze trouwde met de middenstander Breukhoven, ging in Wassenaar wonen, en de rest horen we via Shownieuws. Constanza heeft voor een hele boel geld spullen gejat uit het huis van haar moeder. Daar is een rechtszaak van gekomen. Vreemd. Dit is toch een geval van vestzak broekzak, is er dan wel sprake van diefstal? En daar houdt een deel van ons land zich dus mee bezig. Niet het hele land, dat weet ik uit eigen ervaring.
Maak het leger leger, ik heb me al jong bij die leus aangesloten. Vergis je niet: ik heb mijn steentje bijgedragen. In het begin van mijn jaren twintig moest ik in het leger. Dienstplicht, dat had je toen nog. Hoewel ik bij de keuring had aangegeven last te hebben van wagenziekte, werd ik ingedeeld in de opleiding tot jeepchauffeur. Natuurlijk had ik geen last van wagenziekte, maar je greep alles aan om er onderuit te komen. Na een week heb ik het leger leger gemaakt, tot opluchting van beide partijen.
We wilden het zelf doen: het leger leger maken. Maar ze doen het nu van overheidswege. Heb je gelezen wat er allemaal geschrapt gaat worden om 1 miljard te kunnen bezuinigen? Tanks weg, wat helikopters weg, enkele F16's: dan hebben we die JSF ook niet meer nodig. In feite hou je geen leger meer over. En dat was het streven.
|
|
|
|
|
| 06-04-2011 |
| Bloemenkinders |
Mijn internet heeft er enkele dagen uitgelegen. In het verleden wilde ik in dat geval nog weleens van slag raken, maar nu dacht ik: dan ga ik toch iets anders doen. Noem het onthechting. Mijn tuintje is momenteel ook veel interessanter. Wat er allemaal bloeit! Twee verschillende camelia's, nog steeds een heel stel rode tulpen, narcissen, blauwe druifjes, en dan nog allerlei bloemen waarvan ik de naam niet ken. In mijn wisteria heeft vorig seizoen zegge en schrijven één bloem gezeten. Maar ik ben sterk geweest, ik heb hem flink gesnoeid. Daar ben ik niet zo goed in, ik vind het eigenlijk zonde. Maar ook voor de tuin geldt: spaar de roede niet. Het lijkt nu zijn vruchten af te werpen: de plant zit vol bloemknoppen.
Enkele jaren geleden heb ik wat polletjes wilde hyacint, ook wel boshyacint, uit het Haagse Bos meegejat. Je kent mijn standpunt wat betreft dit soort vandalisme: wat je stiekem doet is toegestaan. Ach, en in zo'n bos zo vol met polletjes. Dit is het beeld van sommige delen van het Haagse Bos. Bij mij hadden ze nog niet willen bloeien, maar nu zitten ze vol met knop.
Het wielrennen gaat ondertussen door. Vandaag wordt voor de 99ste keer de Scheldeprijs verreden. Een rit met vertrek en aankomst in Antwerpen over 200 km. Vorig jaar werd de koers gewonnen in een sprint door Tylar Farrar. Mocht het dit jaar als gewoonlijk tot een sprint komen, maakt Theo Bos misschien wel aan kans. Het wordt toch weer tijd dat hij iets wint, nietwaar.
Heb je overigens het verslag van Marijn de Vries gelezen, hier links bij de links, van de Ronde van Vlaanderen voor vrouwen? Nee? Doe jezelf een plezier, lees het alsnog even.
|
|
|
|
|
| 03-04-2011 |
| De Anale Driehoek |
|
Er kwamen enkele reacties via de mail op
mijn vraag of iemand nog een aardige aanvulling heeft op het rijtje
merkwaarige plaatsnamen: Abergavenny, Albuquerque, Tietjerksteradeel
en Sint Job in het Goor. De aardigste kwam uit Arnhem, niets mis met
die plaatsnaam. 'Wist je dat er in Belgenland
een driehoek van plaatsen bestaat die de anale driehoek wordt
genoemd? Bestaande uit de gemeenten Aartselaar, Reet en Kontich.
Echt waar. In de buurt van Antwerpen.' Dezelfde persoon wees me ook op de plaats Fonteinsnol in Noord-Holland, meer bepaald: op
Texel. Het doet mij meteen denken aan de film La Doce Vita (1960,
Federico Fellini), met Marcello Mastroianni en Anita Ekberg. Meer
bepaald deze foto, die wij filmkenners een still noemen. Is het de Trevi Fontein? Door een rooms katholiek trauma ben ik nooit in Rome geweest. Dan is vrouw
Ekberg de fonteinsnol. Ze leeft nog, ze wordt in september 80.
Talrijk zijn ook de binnengekomen
plaatsnamen met een sexuele component. Achtereind, Achterom, Blauwe
Hand (doordenkertje), Boerengat, Boerenhol, Doosje, Kruishaar,
Kuttingen, Laad en Zaad, Lull, Pikveld, Peest, Stampersgat, Wippert
en Zwingelspaan.
Als je regelmatig mijn regels over
wielrennen leest, krijg je misschien het idee dat eens het seizoen
begonnen we alleen maar hoogtepunten beleven. Weet je: zo voel ik het
ook. De koersen die door d'n Bels worden uitgezonden hebben allemaal
wel iets eigens, iets speciaals. Vandaag is helemaal speciaal:
Vlaanderens Mooiste oftewel de Ronde van Vlaanderen, de 95ste. Een
rit van Brugge naar Ninove onder Aalst, die de kaap van de 200 km
ruim overschreidt: 258 km. Het wordt in Vlaanderen gevierd als een
nationale feestdag, om negen uur reeds begon de uitzending. Even een
uurtje interviews, beelden van renners die de startlijst tekenen, de
start. Vlak na de start eindigde deze eerste uitzending, want er
moest een kerkdienst worden uitgezonden. Ieder zijn meug, dan heb ik
even tijd om een log te schrijven: om 12.00h gaat de uitzending weer
door. Het is feest in Vlaanderen, het is feest in huize Bontebal.
Zal ik ze eens allemaal op een rijtje
zetten? De Tiegemberg na 70 km. Dan: Nokerenberg (80), Rekelberg
(127), Kaperij (139), Kruisberg (154), Knokteberg (164), Oude
Kwaremont (171), Paterberg (175), Koppenberg (181), Steenbeekdries
(187), Taaienberg (190), Eikenberg (194), Molenberg (209), Leeberg
(216), Valkenberg (225), Tenbosse (232), Kapelmuur (242) en tenslotte
de Bosberg (246). Je weet er niets aan, maar je boft als je van
aardrijkskunde houdt. Je kan er van op aan dat ik vandaag geen
kattenkwaad zal uithalen: geen tijd.
Ook wel aardig. Dat als iemand je de hand
schudt, je even peinzend ins Blaue hinein blikt en dan grootmoedig
zegt: 'Nou... Goed... Na alles dat er gebeurd is... Zand erover.'
Afgelopen week kon je geen
kletsprogramma of actualiteitenrubriek aanzetten of er werd
geouwehoerd over Cruyff en Ajax. Regelmatig werd die soap als eerste item behandeld om te benadrukken hoe belangrijk het allemaal wel niet is. Hangt het lot van ons land nou echt af van de stand van zaken bij de Amsterdam Losers?
|
|
|
|
|
| 01-04-2011 |
| Foto's van lucifermannetjes |
Na Twee voor Twaalf Welke schrijver debuteerde met Een Slagerszoon met
een Brilletje? De vraag werd geïllustreerd met een stukje voordracht van
Tom Lanoye; de kandidaten wisten het antwoord niet, de kandidaten weten
vaak het antwoord niet op literaire vragen, ook als ze als hobby lezen
hebben gemeld, dan zeg ik het ze voor, maar niemand luistert ooit na Twee
voor Twaalf zapte ik nog even. Bij Twan Huijs' College Tour was Linda
van de Linda te gast. Ze vertelde graag te willen schrijven, maar het
enige dat uit haar vingers komt is een editorial voor de Linda. Echt
schrijven? Ze heeft er de tijd niet voor. Letterlijk zei ze: 'Om te
kunnen schrijven moet je je vervelen.' Het meiske heeft gestudeerd, dus
weet waarover ze praat. Om te voorkomen dat ik de hele dag uit mijn neus
loop te vreten - ik heb een grote neus, mijn reukvermogen is omgekeerd
evenredig met de grootte van het apparaat, maar na een kwartier is hij
wel leeg - hou ik een weblog bij. In tijden van volkomen inertie werk ik
aan verhalen. Het houdt me van de straat.
De lp van de dag. Meteen maar de titel? Picturesque matchstickable
messages from the Status Quo (1968). Van Status Quo. Psychdelische rock werd het
toentertijd genoemd. Vanaf het eerste hitje was ik fan: Pictures of
Matchstick Men, eind februari 1968 binnengekomen in de Top40, negen
weken genoteerd, hoogste plek 4.
When I look up to the skies
I see your eyes a funny kind of yellow
I rush home to bed I soak my head
I see your face underneath my pillow
I wake next morning tired still yawning
See your face come peaking through my window
Pictures of matchstick men and you
Mirages of matchstick men and you
All I ever see is them and you
Als je denkt dat je het nummer niet kent het is voor mijn tijd moet
je hier maar even op dit JouwBuisje klikken. Herken je het? Van de
Arbeidsvitaminen? Ook wil ik je even wijzen op de hoes, qua
originaliteit. Hier komen enkele klikken: The Beatles (1967), Mothers of
Invention (maart 1968) en Status Quo (september 1968). Of toch meer de Magical Mistery Tour? Het zijn weetjes
die je ooit van pas kunnen komen als je meedoet aan Twee voor Twaalf.
De lp bevat hun drie eerste hitjes: genoemde Pictures of Matchstick Men
en verder Black Veils of Melancholy en Ice in the Sun. De laatste song
is geschreven door Marty Wilde evenals Elizabeth Dreams en Paradise Flat. Daarnaast enkele wonderlijke covers: Spicks and Specks van
de Bee Gees, Sheila van Tommy Roe. Marty Wilde, ken je die nog?
Toevallig viel laatst zijn naam toen J. uit Brighton op bezoek was. Zij
vertelde over Abergavenny, een stad in Monmouthshire in South Wales.
Marty Wilde had een hitje in hetzelfde jaar 1968: Taking a trip up to
Abergavenny, hoping the wheater is fine. De plaatsnaam staat voor mij in
een rijtje met Albuquerque (New Mexico), Tietjerksteradeel (Friesland)
en Sint Job in het Goor (Vlaanderen). Heb jij nog een plaatsnaam voor me
die in dit rijtje past? Marty Wilde is ook de vader van Kim Wilde, de
natte droom uit mijn late jaren twintig.
De eerste drie singles van Status Quo heb ik ooit gehad. Daarna heb ik
me niet echt meer met de band bezig gehouden. Tot 1975. Mijn stamkroeg
op het oude dorp was Het Wapen van Veur. Met de stamgasten huurden we
bij tijd en wijle een touringcar om naar een concert te gaan. Naar de
Stones in Ahoy, naar Pinkpop, dat soort dingen. Eind '75 was ik op
weekendverlof van het revalidatiecentrum. Ik liep al op een prothese,
maar met behulp van krukken. De stamgasten hadden weer een bus gehuurd,
nu om naar Status Quo in de Amsterdamse Jaap Edenhal te gaan. Ga je mee? Wij betalen.
Welja joh. Man! Vrouw ook! Wat een bak pleuris herrie. Niks geen
psychedelica meer, maar recht toe recht aan drie akkoorden rock. Het
lukte me om tot vlak voor het podium te komen: ik stond daar in zeker
twee centimeter bier. Sindsdien ben ik weer fan, want je weet: voor een
bak pleuris herrie mag je me altijd wakker maken. De buurman van
verderop doet dat soms: me wakker maken met harde muziek. Dan weet ik:
M. heeft een kratje op. Als hij dronken is schalt André Hazes door het
hofje. Dat stel ik dan weer niet op prijs.
Wielerhoekje. Laat ik eerst beginnen met het heel slechte nieuws: Niki
Terpstra heeft in de afsluitende tijdrit van de Driedaagse De
Panne-Koksijde zijn sleutelbeen gebroken. Daar is hij even zoet mee.
Mooie koersen als de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix kan hij op
zijn buik schrijven. Hij reed tussen de huizen, zijn tijdrit zat er
bijna op, toen hij door een windvlaag werd gegrepen. En met zo'n
dicht achterwiel ben je ontzettend zijwind gevoelig. Wat is het dood en
doodzonde, die jongen was dit seizoen zo lekker bezig. It's all in the
game, maar leuk is anders. Ploegleider Wilfried Peeters: 'Verdoemme.'
C'est ça, Wilfried.
De tijdrit was sowieso al raar begonnen. Na de ochtendetappe waren 77
van de overgebleven 133 renners uit de koers genomen: overschrijding
van de tijdslimiet. Voor leken: in een meerdaagse koers mag je
maximaal een bepaald percentage van de tijd van de winnaar later
binnenkomen. Normaal is dat 7 of 8%, gisteren bij de Driedaagse was dat
zelfs 12%. Toch hebben 77 renners die limiet overschreden. Lekker
freewheelend naar de meet, krachten sparen voor de tijdrit.
Waarschijnlijk met het idee: we zijn met zo velen, die halen ze niet
allemaal uit koers. Wel dus en terecht.
Het is Lieuwe Westra (Vacansoleil) niet gelukt de Driedaagse op zijn
naam te schrijven. Let wel: hij heeft een meer dan uitstekende tijdrit
gereden, maar de Waal Sebastien Rosseler (Radio Shack), op wie hij 8
seconden voorsprong had, reed 14 seconden sneller. Einduitslag: 1.
Sebastien Rosseler, 2. Lieuwe Westra op 0:06, 3. Michal Kwiatkowski
(Radio Shack) op 0:14, 4. Sylvain Chavanel (Quickstep) op 0:18 en 5.
Bert Grabsch (HTC) op 0:22. Andere Nederlanders die ertoe deden: 8. Rick
Flens (Rabo) op 0:30, 21. Arnoud van Groen (Veranda's Willems) op 1:42
en 24. Robin Chaigneau (Skil) op 2:03.
In een van de keukenkastjes ontdekte ik laatst een fondueset, nog in de
doos. Hoe ik daaraan kom? Ik zou het bij god niet weten. Een
gedachtenflits: als je in zo'n pannetje olie heet kan maken, dan kan dat
ook met frituurvet. Sindsdien maak ik iedere keer als ik op de buis
fietsen kijk een broodje kroket klaar. Morgen maar weer eens een
voorraadje kroketten inslaan, voor Vlaanderens Mooiste op zondag.
|
|
|
|
|
| 31-03-2011 |
| Om de dames te plezieren |
Nicci French, de schizofrene thrillerschrijfster want twee personen
(Nicci Gerrard en Sean French) komt op een der laatste bladzijden van
haar Killing me softly (1999) met wijze woorden. 'If you behave as if
you are all right, then one day you will be. You have to go through the
motions of surviving in order to survive. Water finds its way into the
ditches you have dug for it.' Daar is, me dunkt, geen speld tussen te
krijgen. Ik stop deze wijsheid in mijn bagage, voor later, want momenteel
ben ik wel all right. Voor mijn doen in elk geval. Maar dat is
breekbaar. Laat ik het in een zijvakje stoppen, zodat ik er in geval van
nood direct bij kan.
Hij schrijft waarover ik soms mijmer, ken je die uitdrukking? In dit
geval heb ik het over Jaap van Heerden, hoogleraar psychologie aan de
Universiteit van Maastricht, en zijn essaybundel Proza waarmee je
meisjes vangt (1999). Toentertijd heb ik het boekje gekocht vanwege die
titel; het is tevens de titel van het eerste essay in de bundel. Hij
schrijft: 'Zou het bestaan, proza waarmee je meisjes vangt? We moeten
hopen van wel, want wat is anders nog de aardigheid van dit leven? Er
zijn natuurlijk wel veel schrijvers die meisjes vangen, maar dat heeft
voor zo ver ik kan overzien, meestal niets te maken met het proza dat
zij schrijven. Eerder met het feit dat meisjes het interessant vinden
een eindje op te lopen met een schrijver ongeacht het proza dat hij
schrijft. Die meisjes zijn er vooral op uit de jaloezie te prikkelen van
hun vriendinnen en dat is een andere kwestie. Er bestaat natuurlijk vrij
veel zekerheid over het proza dat fatsoenlijke meisjes afschrikt, maar
dat is het proza dat ook alle fatsoenlijke mannen afschrikt en dus niet
geschikt is als leidraad bij de beantwoording van onze vraag.'
Ik zou iets verder willen gaan en het omdraaien, vanuit het standpunt van de schrijver:
álle schrijven is baltsgedrag. Bij mannen dan toch, hoe dat bij
schrijfsters ligt weet ik niet. Ik schrijf vooral om de dames te
plezieren. Het succes daarvan is discutabel. Bij mij. Jaap van Heerden
schrijft over Remco Campert: 'Van Remco Campert zou ik willen opmerken
dat hij mogelijk het echte proza schrijft waarmee je meisjes vangt maar
zich merkwaardig genoeg gedraagt alsof hij zich dat niet realiseert. De
literaire kritiek zou hem daar eens op moeten attenderen, of een
letterkundige.' Bij deze dan, maar het is tegen dovemansoren weet ik,
want Campert begeeft zich niet op het internet en zal mutatis mutandis
deze woorden niet lezen.
Remco Campert heeft een verhalenbundel met de titel Een mooie jonge
vriendin (1998). 'Omdat ik voelde dat ik een jonge dichter was mijn
dichterschap bestond toen nog voornamelijk uit het voelen dat ik dichter
was voelde ik ook dat ik een jonge vriendin moest hebben en die moest
bij voorkeur mooi zijn. Ook dat ze mooi moest zijn voelde ik. Een jonge
dichter moest een mooie vriendin hebben. Dat gaf glans aan zijn poëzie.
En het maakte zijn liefdesgedichten een stuk aanvaardbaarder.'
Het wordt pathetisch als je op mijn leeftijd nog naar de waardering van
meisjes hengelt, nog steeds zoekt naar een mooie jonge vriendin. Dat kun
je beter stil houden. Of domweg ontkennen: ik schrijf ook wel fictie.
Maar bijvoorbeeld de dichter Adriaan Morriën (what's in a voornaam?) heeft zijn haken naar mooie jonge meiden nooit
onder stoelen of banken gestoken. Tot op zeer hoge leeftijd, hij is
negentig geworden, zat hij achter hen aan. Daar is toch ook wel
iets voor te zeggen. Je bent schrijver en wie neemt een schrijver, naast
wellicht zijn werk, nou serieus? Als je toch al met een korreltje zout
wordt genomen, kan je net zo goed een vol schrijversleven leven. Het
heeft iets van de man die aan iedere aantrekkelijke vrouw die hij
tegenkomt vraagt: 'Zullen we neuken?' Negen van de tien zegt nee, maar
elke tiende... De vergelijking gaat mank, omdat ik het niet echt en
direct over neuken heb. Maar bij ieder verhaal dat ik schrijf, ieder
verhaal dat ik voordraag...
Alle schrijven is baltsgedrag. Van de balts ben ik me vooral van bewust
tijdens een voordracht: als er zich niet één mooie meid onder mijn
gehoor bevindt heeft de voordracht geen zin. Heb ik er geen zin in. Zo
bezien is het vreemd dat ik nog nauwelijks voordrachten doe. Misschien
is het juist hoopvol. Eens komt er een eind aan het jachtseizoen. Dan
zakt de man onderuit op een bank in zijn huiskamer met een boek op
schoot en aait hier en daar een kat.
Nog even dit, ook in reactie op Jaap van Heerden. Ik heb er juist
behoefte aan fatsoenlijke meisjes wel af te schrikken. Wat moet ik met
fatsoenlijk? Dat ben ik zelf al. Je kent de aloude verzuchting: stuur
mij als de tijd daar is naar de hel, daar verzamelen zich alle slechte
vrouwen. Over tot de orde van de dag:
Wielerhoekje. Wat is dat lekker: tijdens het ontbijt live naar een koers
kijken. Traditioneel kent de laatste dag van de Driedaagse De
Panne-Koksijde een dubbelprogramma: 's morgens een rit in lijn, 's
middags de afsluitende tijdrit. D'n Bels was er vanmorgen al om half elf
bij en ik zat fris gedoucht, het haar nog nat, met een bak koffie en een
boterham voor de buis. Het was smerig weer, hier in de Randstad en daar
in de Westhoek. Door de wind, de waaiers, werd het peloton in stukken
gescheurd. Maar Lieuwe Westra heeft zich niet laten verschalken, hij zat
in de eerste groep en bleef in de eerste groep. Met die groep kwam het
tot een sprint, die werd gewonnen door de Italiaan Jacopo Guarnieri
(Cannondale), 2. Denis Galimzyanov (Katusha), 3. Jimmy Casper (Sojasun)
en dan toch nog op een vierde plaats: Kenny van Hummel (Skil). De weg
naar de eindstreep was breed, te breed voor een renner als Van Hummel:
Kamikaze Kenny moet het meer van het wringen hebben.
De top van het klassement vóór de tijdrit: 1. Bert De Backer (Skil), 2.
Lieuwe Westra (Vancansoleil) op 0:02 en 3. Arnoud van Groen (Veranda's
Willems) op 0:04. Lieuwe Westra is de betere tijdrijder: de voorsprong
moet voldoende zijn. We zullen het straks zien. Ik in elk geval.
|
|
|
|
|
| 30-03-2011 |
| The life I live |
Mijn weblog heeft er even uit gelegen. Dat ligt niet aan jou en dat ligt niet aan mij of aan de krengen waarop we werken. Het is een der mysteries van het internet.
De lp van de dag. In 1998 deed ik met de cabaretier Sjaak Bral (what's in a name?) twee halve seizoenen, voor de zomer en na de zomer, een toertje langs Nederlandse theaters. Redelijk succesvol, mag ik wel zeggen. Van de Kleine Komedie in Amsterdam tot de Bussel in Oosterhout hebben we ons programma Klappen uit de Haagse School gebracht, waarbij ik deed wat ik gewend was: verhalen voorlezen. Bral maakte grappen, waarmee hij later solo is doorgegaan. Ik vond het na een jaar wel weer genoeg. Tot tweemaal toe stonden we in een uitverkocht Dilligentia, hier, in de stad der steden. Dan heb je als bescheiden Hagenees het maximale wel bereikt. Toch leek het erop dat het avontuur een staartje zou krijgen. Dat Bral solo zou gaan was wel duidelijk, maar meneer de manager, de Dikke Deur, had ook met mij wilde plannen: Bontebal de theaters langs met wat er over was van Q65. Die restanten - Wim Bieler zang en mondharmonica, Frank Nuijens op akoestische, slide en electrische gitaar en Joop Roelofs op akoestische gitaar had ik ontmoet tijdens een rondvaart over de Kager Plassen en omgeving. We deden allen ons trucje in een live-programma van de regionale radio. Zij hadden net een nieuwe cd uit: Trinity (1997), vanwege het driemanschap.
Joop Roelofs kende ik al wat langer: we hebben bij elkaar in de klas op de sociale academie gezeten. Joop heeft met zijn diploma een tijdje in het Paard van Troje gewerkt, ik een jaartje in een buurthuis om vervolgens in de bijstand te belanden. Oud-bassist Peter Vink leerde ik kennen in het revalidatiecentrum waar ik probeerde te lopen met een prothese. Naast mij op de slaapzaal lag opa T., een gepensioneerd kapper en goede bekende van de muzikant. T. was door suikerziekte een onderbeen kwijtgeraakt, maar bleef een onverslaanbaar goed humeur houden. Peter Vink kwam twee, drie maal in de week bij hem op bezoek. Hij zal zich mij niet meer herinneren, ik heette toen trouwens ook heel anders.
Op het bed aan de andere kant van opa T., het was een zaaltje met zes bedden, lag een Scheveninger die ook een onderbeen was kwijtgeraakt. Hij was het tegenovergestelde van mijn buurman. De godsganse dag lag en zat die zeikerd te klagen. Tot ik het op een gegeven moment zat was: ik heb hem de huid vol gescholden. 'Als ik je nog één keer hoor klagen, krijg je klappen.' Hij wierp tegen dat ik makkelijk praten had, ik was nog jong. Jawel, 23. 'Dat betekent, lul, dat ik nog een heel leven moet met één been, jou geef ik niet lang meer.' Als snel mocht ik het revalidatiecentrum weer verlaten, opa T. moest ik noodgedwongen achterlaten. Regelmatig kwam ik terug voor fysiotherapie en steeds ging ik even bij die ouwe op bezoek. Langzaam zag ik hem versomberen. Voor mij stond vast dat die Scheveninger hem gek lulde, maar er was, naast klagen bij de verpleging (haal die vent daar weg, zet zijn bed in een gangkast!), weinig dat ik kon doen. Opa T. heeft het revalidatiecentrum tussen zes planken verlaten.
De lp? Revolution van Q65. Peter Vink schrijft op zijn website: 'In de zomer van 1966 wordt de langspeelplaat Revolution opgenomen. De leden van Q65 staan afgebeeld in een oorlogstafereel. De helft van het aantal nummers zijn eigen composities. Naast de ruige nummers Spoonful, I'm A Man en Mr. Pitiful staat er ook het prachtige Sour Wine op. Het nummer Bring It On Home duurt 14 minuten. De opnames van Bring It On Home zijn s'nachts gemaakt. De studio was in diverse kleuren verlicht, het rook er naar wierook en er werden joints gerookt.Het nummer Bring It On Home is ook te horen in de film Beat It. In deze film zijn opnames gemaakt van Q65. Het zijn unieke opnames want er zijn weinig opnames van Q65 bewaard gebleven. De VPRO heeft de film in december 1966 uitgezonden. Met Revolution maakt Q65 geschiedenis in de Nederlands popmuziek.'
Op de lp onder andere de song The life I live, dat in 1966 14 weken in de top-veertig heeft gestaan met als hoogste notering plaats 5: hun grootste hit. De Q was ruig en Haags, veel ruiger dan hun Amsterdamse tijdgenoten The Outsiders. Het idee van meneer de manager was dat we gezamenlijk de theaters in zouden gegaan, met op het podium een kleedkamer. In die kleedkamer zou ik vertellen over de roemruchte geschiedenis van de Q, afgewisseld met eigen verhalen. De drie overgebleven Q-leden zouden het geheel larderen met akoestische versies van het repertoire. Helaas overleed Wim Bieler voortijdig, in 2000, aan een hartstilstand. Zo ging er weer een kans voorbij om beroemd te worden.
Ter nagedachtenis aan Willem Bieler: klik hier voor zijn Born in the Schilderswijk, een Haagse cover van Born in the USA van The Boss.
Wielerhoekje. Gisteren is de driedaagse De Panne-Koksijde van start gegaan met een rit van Middelkerke naar Zottegem over 194 km. Het was een genot Lieuwe Westra van Vacansoleil weer aan het werk te zien. Wat reed die jongen sterk, na ook al geschitterd te hebben in Parijs-Nice. Daarna behaalde hij zijn eerste seizoensoverwinning: in de Classic Loire-Atlantique. Gisteren moest hij in de eindsprint de duimen leggen voor Andre Greipel van Omega Pharma Lotto, wat beslist geen schande is. Derde werd Dmitriy Muravyev van Radio Shack. Na verrekening van de bonificaties is Westra op de derde oplaats in het algemeen klassement gekomen, op slechts 5 sec van Greipel en slechts twee seconden op de nummer twee: Bert De Backer van Skill. Dat belooft voor de tijdrit van morgenmiddag; weet je nog, in Parijs-Nice werd hij zesde in de afsluitende tijdrit.
|
|
|
|
|
| 28-03-2011 |
| En sexie/En beksie met je beksie |
Ik ben even van slag. Dat geeft niet, dat ben ik vaker, daar ben ik aan gewend. De reden dit maal? Bezoek en wel helemaal uit Brighton. Een dame die ik al zeventien jaar niet had gezien en ze was er alleen maar mooier op geworden. Met langer haar dan ik, dat was dan weer minder. We hebben begin jaren tachtig een aantal jaren samengewoond. Met ruim veertig anderen, we hadden niets intiems. Als ik schrijver zou zijn, zou ik nu door kunnen gaan met een bouquetreeksachtig relaas. Maar daar schiet niemand iets mee op. Vooruit, een foto, niet van haar maar van de oude West Pier van Brighton. Die in de concurentiestrijd met de veel commerciëlere tweede pier in de badplaats toevallig (?) in vlammen is opgegaan. Zoals ooit ook het Paleis voor Schone Kunsten hier in De Haag, de stad der steden, door brand is verwoest. Ook toevallig: het was gekocht door projectontwikkelaar Zwolsman, die wilde plannen had voor het gebied. En ook de oorzaak van deze brand is nooit opgehelderd. Laat ik overgaan tot de orde van de dag.
Zaterdag aan het begin van de avond was ik verzeild geraakt in een Chinees op het oude dorp. Met drie dames aan mijn tafel. Dat had verder geen betekenis, het was een groot gezelschap en ik had mijn plek wat ongelukkig gekozen. Alledrie hadden ze zo'n ding waar ze druk mee waren. Een had iets dat sterk leek op een gewoon mobieltje, de twee anderen hadden ingewikkelder stuff. Kunnen jullie ook op internet met die speeltjes, vroeg ik. Dat konden ze, allemaal. Kun je dan zien wie vandaag de E3-prijs Harelbeke heeft gewonnen. Dat is wielrennen. Even later wist de een na de andere te melden: Fabian Cacellara. En ik: nee, nee, dat is vorig jaar. Wie heeft de editie 2011 gewonnen? Ze hielden voet bij stuk. Later heb ik thuis Sporza.be op de pc opgezocht. Het was inderdaad, voor het tweede jaar op rij, Fabian Cancallara. En hoe. Na enkele malen met pech te hebben gestaan, daarna het peloton weer ingehaald en voorbij gereden naar de kop, spong hij met veel vertoon van macht weg. Met ruim een minuut voorsprong ging hij over de meet. Oké, een aantal van de echt grote kanonnen reed niet mee, die kwamen de dag erna pas aan de bak in Gent-Wevelgem, maar dat neemt niet weg dat het zeer indrukwekkend was wat de Zwitser liet zien. Gent-Wevelgem werd gewonnen door Tom Boonen. Dat belooft, voor komend weekend, wanneer Vlaanderens mooiste, de Ronde van Vlaanderen, wordt verreden. U bof als u van wielrennen houdt.
Qua sport: ik werd genoemd in de Krant van zaterdag. In de flauwekul sportrubriek Het Nieuwste Schavot. Een rubriek die ik nooit lees, maar vriend Jimmy, hier links bij de links, wees mij erop. Redacteur Oekie schreef over de dichtbundel De sportspuit hing in de touwen van ene Saul van Bezemer. Verschenen in 1972. Hij citeert een gedicht over Lex Schoenmaker, de toemalige ADO-spits: 'Ga door Lexie/Ga door met relexxie/Wees sexie/En sexie/En beksie met je beksie/Tot je leksie/O Lexie/Linksbuiten sexie/Ga buitenom Lexie/Doe het voorom Lexie/En ook achterom sexie.' En zo schijnt Van Bezemer nog een tijdje door te gaan. Oekie vervolgt: 'Of Van Bezemer en de voetballer elkaar kenden, weet ik niet. Wel is bekend dat Schoenmaker een poëzieliefhebber was die graag debatteerde met Haagse literatoren als Adriaan Bontebal.' Soms word ik nog genoemd, ik ben nog niet helemaal vergeten. Maar wie Saul van Bezemer was? Ik zou het bij god niet weten, nooit van gehoord.
Nog een berichtje uit de Krant: 'In mei 2008 deed Matthijs van Nieuwkerk een belofte in Holland Sport: als ADO De Haag binnen vijf jaar in de topvijf van de Eredivisie zou eindigen, zou hij zijn hoofd kaal scheren. Met nog zes wedstrijden te gaan staat ADO op, jawel, plaats vijf. De Haagse wethouder Kartsen Klein heeft laten weten dat hij Van Nieuwkerk hoogstpersoonlijk' wil kaalscheren op de middenstop van het ADO-stadion.' Nog even, dan weten we hoeveel ruggengraat die Van Nieuwkerk heeft.
De lp van de dag komt morgen weer aan bod, gisteren weinig tijd gehad. Kan je je alvast voorbereiden: het wordt Revolution van Q65. Overigens tast ik nog steeds in het duister omtrent wie de gulle gever is geweest die vorige week een aantal oude lp's van The Kinks voor mijn deur heeft gezet. Ze zijn prachtig, ik heb inmiddels alle zestien kanten gedraaid.
|
|
|
|
|
| 26-03-2011 |
| Rond van borst |
Het wordt steeds mooier in mijn tuintje. Een van de camelia's begint schuchter te bloeien, er bloeien tulpen van verschillende kleuren, de hyacinten doen het nog steeds en de narcissen zitten er aan te komen. Maar verder is het een druilerige dag; de zon laat het afweten en het spettert een beetje. De zon laat het natuurljk niet echt afweten, stel je voor. Dat zou het einde betekenen van de aarde zoals wij hem kennen. Nee, er zit een wolkendek tussen de zon en al wat hier krioelt, een alledaags natuurverschijnsel, dat echter van grote invloed is op mijn humeur.
De lp van de dag is strikt genomen geen lp. Hij heeft het formaat van een lp, hij doet 33 toeren per minuut, maar er staan aan beide zijden maar twee nummers. Dat noem je een maxi-single. Ik heb hem al jaren in huis, maar had hem nooit gedraaid; hij hangt als versiering aan een wand in de huiskamer. Op de plaat staan (Oh, had ik maar) Twee benen, Kleine Jodeljongen en tweemaal een medley Rond van borst. Je raadt het al: Manke Nelis. Ooit kwam ik hem tegen voor twee kwartjes, volgens de sticker op de hoes heeft hij toentertijd nieuw 14,95 bij de V&D gekost. De oorspronkelijke prijs-kwaliteitverhouding gaat een beetje mank.
Want ik heb de single niet gekocht omdat ik hem zo goed vind. Eerlijk gezegd krijg ik uitslag en hoofdpijn van alles dat maar enigszins naar de Jordaan zweemt. Het Spaanse Schaap? Niet gezien, daar kan ik absoluut niet tegen. Met iemand die plat Amsterdams praat, hou ik het gesprek liefst zo kort mogelijk. Nee, ik heb hem gekocht in een vlaag van humor. Ook om te voorkomen dat een ander op het idee zou komen. Je zou de mensen de kost moeten geven die, omdat ze zich waarschijnlijk ongemakkelijk voelen met mijn handicap, aan het 'grappen' maken slaan. Hoe vaak er al niet in de kroeg aan me is voorgesteld: zullen we een blokje hard lopen om een kratje bier? En iedere keer meende de grappenmaker vreselijk origineel te zijn. Ik ga niet meer naar de kroeg.
Er is een overeenkomst tussen Manke Nelis en ik. We zijn allebei ons rechterbeen kwijtgeraakt door een motorongeluk. Het grote verschil is dat ik geen irritante muziek ben gaan maken. Hoewel ik me niet kan voorstellen dat een liefhebber van het Jordanese repertoire - ik noem een Tante Leen, Willy Alberti, Johnny Jordaan, Danny de Skunk, André Hazes en die zoon van Bolle Jan, hoe heet hij ook alweer? ook plezier beleeft aan mijn weblog, voor die verdwaalde liefhebber geef ik nog even de samenstelling van de twee medley's. Op kant 1: a. Rond van borst, b. Twee sigaren, c. De sluizen van IJmuiden en d. Ik ben in Parijs geweest. Op kant 2: a. Brand in het bordeel, b. Jajem, c. Reisje langs de Rijn en d. Oh, had ik maar twee benen. De hoes hangt weer aan de muur van de huiskamer en de plaat komt er nooit meer uit.
Dat iemand twee paspoorten heeft, lijkt me geen probleem. Ik zou er zelf wel tien willen, maar heb er geen. Mijn id-kaart geldt ook voor reizen naar landen van de Europese Unie, Andorra, Liechtenstein, Monaco, Noorwegen, San Marino, Turkije, IJsland en Zwitserland. Zo is mijn wereld groot genoeg. Maar ik heb er wel moeite mee als volksvertegenwoordigers baantjes in die branche gaan stapelen. Daarmee te kenen gevend: ach, het is allemaal niet zo belangrijk, ik doe het er even bij. Dat doen ze bij de PVV. Gemeenteraad, Proviciale Staten, Tweede Kamer, Eerste Kamer, er zijn legio PVV-ers die in twee van die huizen een plek hebben. En de baantjes betalen goed.
Op de lijst van twintig PVV-kandidaten voor de Eerste Kamer staan er acht die al een andere baan hebben. Vijf hebben zitting in de Provinciale Staten, drie zitten in een Gemeenteraad. Nu is dat stapelen van functies ook wel begrijpelijk. Gekke Geert heeft er natuurlijk moeite mee capabele mensen te vinden. Sterker nog: de mensen die hij wel een of meerdere baantjes heeft bezorgd zijn over het algemeen ook niet geschikt. Het zal mijn tijd wel uitduren.
|
|
|
|
|
| 25-03-2011 |
| En de kat is ook dood |
Morgenmiddag is de presentatie van de tweede bundel van broer Theo van
Rijn: Vissen zonder Aas. Daar ben ik bij, wat dacht je dan. Dan mis ik
de E3-prijs Harelbeke, maar die zie ik later wel op Sporza.be en waag
het niet me voor die tijd de uitslag te verklappen. De presentatie vindt
plaats vanaf 13.30h in de Penthouse Pub op het oude dorp, met muziek en
voordrachten. Adres: Burgemeester Roeringlaan 4, hoek Caen van Necklaan,
Leidschendam. Vertel het tegen je TomTom en rij voorzichtig. Toegang gratis.
Oké, ken je dat stopwoordje? Hele volksstammen gebruiken het te pas,
maar vooral ook te onpas. Dat je zeg maar zegt: 'Helaas kan ik vandaag
niet komen.' 'Oké.' 'Ik ben in de huiskamer over een van mijn katten
gestruikeld en nu heb ik een gebroken been en een gat in mijn kop.'
'Oké.' 'En die kat is ook dood.' 'Oké.' De toonhoogte kan verschillen,
maar het woord blijft hetzelfde. Je moet er eens op letten. Ook bij jezelf.
Waar kun je tegenwoordig postzegels kopen, buurvrouw? Niet alle post kan
worden geadresseerd aan een antwoordnummer, daarom heb ik er een paar
nodig. Dus ik naar het postkantoor; helemaal op mijn achterhoofd
gevallen ben ik niet. Wie schetst mijn verbazing: het postkantoor is
omgebouwd tot ING-lounche. Nota bene hier in de Schilderswijk. Weg bij
die bank. Eigenlijk waren de onlangs uitgekeerde bonussen aan
bestuurders al de druppel. Ik zie er wel tegenop dat ik dan alle
instanties dien aan te schrijven dat mijn rekeningnummer is veranderd.
Daar heb ik postzegels voor nodig. Waar kan je die tegenwoordig kopen?
Ik zal het straks eens proberen bij het voormalig Grote Postkantoor,
want behoorlijk afgeslankt, bij de Grote of Sint Jacobskerk. De toren
van die kerk was ooit een baken voor de Hagenees die zich buiten de
stadsgrenzen had gewaagd. Daar staat tegenwoordig allerlei zooi voor.
Ach, vroeger.
De lp van de dag. Zou ik dan toch een hippie zijn? Van Dale: '(jeugdig)
persoon die zich door zijn non-conformistische gedrag en vredelievende
levenswijze afzet tegen de heersende maatschappelijke opvattingen'. Je
hoeft dus niet per se jong te zijn. Oké. Non-conformistisch, niet
meedoen aan wat iedereen doet, is niet direct een overtuiging. Het is
eerder een niet anders kunnen, want dat wat de anderen doen kan me
meestal geheel niet boeien. Vredelievend? Oog om oog, tand om tand. Je
afzetten tegen de heersende maatschappelijke opvattingen vind ik zo'n
gedoe. Ik schik me waar nodig, om zo veel mogelijk met rust gelaten te
worden. Laf? Als je het zo wilt bekijken. Je verliezen in de strijd, ik
ben er het type niet voor.
Een hippie qua muzieksmaak dan? Mijn muzieksmaak is vrij breed, daar
valt ook wel muziek onder die aan hippies wordt toegeschreven. Muziek
waarbij bloemenkinders de borders slopen en stoonde dansen dansen. Voor
het eerst sinds lange tijd weer de lp To our Grandchildren (1970) van
het Nederlandse gezelschap CCC Inc. gedraaid. Een soundje, hè buurvrouw,
uit mijn nieuwe boxen? CCC Inc. was het eerste bandje van collega Ernst
Jansz, die later wereldberoemd is geworden in Nederlandse meisjeskamers met de band Doe Maar.
Ja, hij is collega, we zijn bij dezelfde uitgever gedebuteerd, In de
Knipscheer. Hij in 1983 met de roman Gideons droom, ik vier jaar later.
Hij is in Neerkant op de Peel blijven wonen, het dorp waar de band in
1969 een commune vestigde. Als je die streken kent: aan de Reigerbekweg.
Een hokje om hun muziek in op te bergen? Folk, gewoon folk. Lees wat Wim
Noordhoek, die het album produceerde, op de hoes heeft geschreven. 'Four
years ago when I first met them in Amsterdam, they still played
accoustic, from washboard to teabass, and despised electricity. Now they
employ huge amplification, but the banjos, fiddles, autoharps,
concertinas and washboards are still there. Yet the sound is different
and they now write their own songs, instead of using arranged
traditional numbers as they once did.' Wim woont in Amsterdam, daar is
de voertaal Engels. Niettemin zijn vijf van de dertien songs bewerkte
traditionals, waaronder de Tennessee Waltz, Keep on Trucking en de
Midnight Special.
Nee, ik kreeg niet de neiging mijn tuintje leeg te plukken om
broemenkransen te vlechten, toen ik deze lp draaide. Het klonk me weer
genoeglijk in de oren. Wel heb ik meteen daarna The Musings of Miles van Miles Davis in de
cd-speler gestopt. De cd bevat de '20 bit remastered' (gooi maar in mij
pet, hij klinkt goed) van de lp Musing of Miles (1955). Hij speelt erop
samen met Red Garland (piano), Oscar Pettiford (bas) en Billy Joe Jones
(drums). Ook voor goede jazz mag je me wakker maken. Niet met
dixieland!! Ik word heel gewelddadig als ik dixieland hoor.
Spoeddebat. Kamervragen. Demonstranten in Syrië eisen vrijheid en het
aftreden van de president. Door gewelddadig ingrijpen van politie en
leger zijn er al tientallen, zo niet honderden doden gevallen. Vooral in
de zuidelijke stad Deraa is het raak. De vraag is simpel: waarom wordt
er niet ingegrepen met een internationale troepenmacht. Laten Kamerleden
zich niet beperken tot vragen als: waarom heeft de regering dit gedaan,
maar vooral ook: waarom doet de regering dat niet?
Wat zijn de overwegingen van al dan niet?
Op kousenvoeten zit er met een beenprothese niet direct in. Dan moet
eerst de stand van de voet worden bijgesteld. Dat is een gedoe hoor,
voor even op kousenvoeten.
Muziek terwijl je werkt? Klik links bij de links Casper Beaumont (zie gisteren).
|
|
|
|
|
| 24-03-2011 |
| Finders keepers, losers weepers |
Sinds enkele dagen werk ik met Ubuntu: a Linux-based computer operating
system. Geen Windhoos meer van Microsuf, wat een verademing. Ubuntu is
gratis te downloaden en het is zogenaamde open source software:
wereldwijd sleutelen nerds aan de programmatuur om deze te
optimaliseren. Een aanrader, te meer omdat bijvoorbeeld veel virussen
speciaal voor Windhoos zijn geschreven. Enig nadeel is dat mijn versie
van WP, number nine, er niet op werkt. De OpenOffice Writer waarin ik nu
werk heeft als voornaamste nadeel dat je niet 'onder water' kan kijken:
wat er aan codes onder de oppervlakte liggen. Dat is onder andere
vervelend als je in de tekst copy/paste, bijvoorbeeld vanaf het net.
Daarmee is te leven.
Een vliegende kraai vangt altijd wat, ken je die uitdrukking? Iedere
maandagavond verzamelen de volle kliko's van het hofje zich aan de
stoeprand bij een van de twee uitgangen. Op dinsdagochtend worden ze
geleegd. Toen ik afgelopen dinsdag mijn geleegde bak ging ophalen, zag
ik twee speakerboxen als oud vuil in een tuintje liggen. Terwijl ik er
nadenkend naar stond te kijken hoe komen die dingen hier, zouden ze
soms van inbraak afkomstig zijn kwam de Turkse buurman langs. Een
kleermaker, die op de brommer naar zijn werk gaat, maar altijd dat ding
pas start als hij bij de uitgang van de hof is. 'Moet je nou zien,
buurman. Hoe komen die dingen hier?' Hij begreep mij niet, zijn
Nederlands is niet zo denderend. 'Ik voor jou dragen?' vroeg hij. Doe
maar. Hij zette zijn brommer op de standaard en droeg beide boxen naar
mijn huisje.
Bass reflex, 3-way speaker system staat erop. Voor de gein, want ik heb
redelijke boxen, heb ik ze aangesloten op mijn installatie. Puike boxen!
Beter dan mijn oude. Dat maakt het feit dat ze tussen de struiken lagen
alleen maar dubieuzer. Maar ja: finders keepers, losers weepers. Als
eerste heb ik de enige en titelloze cd van Odin (1972) opgezet, een
hulde aan Frank Zappa.
I'm a Gemini, baby I'm just that way
I'm a Gemini, until my dying day
I'm a Gemini, romantic my demands
I'm a Gemini, and I'm good with my hands
Maar gisteren ben ik weer druk lp's gaan draaien en wel hierom:
De lp van de dag. Niet alleen was er een reactie van Piet, met de vraag
hoe het met de rubriek lp van de dag staat, maar tot mijn verbazing vond
ik gisteren een tasje met lp's voor mijn deur. Allemaal oude lp's van
The Kinks: Kinks (1964, debuut-lp), Kinda Kinks (1965, de tweede), de
soundtrack van de film Percy (1971), Everybody's in Show-biz (1972,
dubbel-lp, één studio, één live in Carnegie Hall), Preservation Act 1
(1973) en Preservation Act 2 (1974, dubbel-lp). Wie ze voor mijn deur
heeft gezet? Joost mag het weten; er zat geen briefje bij, wel een
doosje met vijftig pakjes Rizzla-blauw, vloeitjes.
Voor vandaag heb ik gekozen voor het debuut-album. Er staan maar vier
songs op die ik al kende. Zoals You really got me, geschreven door Ray
Davies, de eerste hit van The Kinks: de single deed er slechts vier
weken over om op de eerste plaats van de Britse charts te komen. Dan
Bald headed woman (Shel Talmy, de producer van het album), dat ik ken in
de uitvoering van de Nederlandse Jay-Jays, die er in 1966 dertien weken
mee in de top-veertig stonden met plaats zes als hoogste notering. Dan
nog Too much monkey business (Chuck Berry) en Stop your sobbing (Ray
Davies), die ik er ook beiden van verdenk dat ik ze in een andere
uitvoering ken.
Het is oude rock 'n roll in het straatje van, pak 'm beet, The Yardbirds
en de oude Pretty Things. Op de hoes heeft ene Brian Sommerville
geschreven: 'Ray, the leader of the Kinks, is 20 and almost 6 ft. tall.
He composes, listens to what the others have to say about his
compositions and then they record what he originally wrote! Vocalist,
rhythm guitar and harmonica player he has very definite ideas of his own
about almost everything and enjoys the occasional sulk.' En over zijn
broertje: 'Dave, who is Ray's brother, is 17. He also sings and plays
lead guitar. Although the youngest Kink, no girl passes unnoticed when
he's around.'
Bandjes werden in die tijd beatgroepen genoemd. Of is dat van later? Het
was gisteren voor het eerst dat ik deze lp hoorde: ik was pas 12 toen-ie
uitkwam. (Zeg nooit: dat is van voor mijn tijd! J.S. Bach is immers ook
van voor je tijd, maar dat is geen excuus hem niet te kennen.) Wie de
lp's voor mijn deur heeft achtergelaten: ontzettend bedankt, ze zijn in
goede aarde gevallen.
Zoals beloofd heb ik Casper Beaumont aan mijn links toegevoegd. Deze
flamboyante bohemièn heeft een wekelijkse uitzending op Radio Tonka,
vrije Haagse radio. Iedere donderdacht van 02.00 tot 03.00 uur. Niet
bepaald een tijd dat jij en ik nog op zijn. Toch? Maar dat heeft
Beaumont dus ondervangen door iedere uitzending direct online te ztten.
Klik het aan, klik in de rechterkolom een datum en je hebt een uurlang
heerlijke muziek terwijl je werkt. Een aanrader.
Wielerhoekje. Zaterdag wordt de E3-prijs Harelbeke gereden en zondag
Gent-Wevelgem. Het is schier ondoenlijk beide koersen te rijden, maar
onder andere Tom Boonen gaat het doen. Gisteren is Dwars door Vlaanderen
verreden. Een spannende koers, met lange tijd vier vluchters: landgenoot
Tom Veelers (Skil) met drie Belgen, Rob Goris (Veranda's Willems,
voormalig ijshockeyer), Frédéric Amorison (Landbouwkrediet) en Dries
Hollanders (An Post-Sean Kelly). Hun voorsprong bedroeg maximaal vijf
minuten, maar liep vanaf de Eikenberg snel terug. Op iets minder dan
twintig kilometer van de streep kreeg Amorison als laatste vluchter
gezelschap van Nick Nuyens (Saxo) en Geraint Thomas (Sky). Zij reden
Amorison los en bleven getweeën nipt uit de greep van het peloton:
Nuyens eerste, Thomas tweede en derde werd Tyler Farrar (Cervélo).
Nederlanders: 8. Tom Leezer (Rabo), 15. Tom Veelers (Skil), 19. Koen de
Kort (Skil), 28. Maarten Tjallingii (Rabo), 29. Dennis van Winden
(Rabo), 30. Nicky Terpstra (Quickstep), 31 Joost Posthuma (Leopard
Trek), allen in dezelfde tijd als Nuyens, en 34. Lars Boom op 5 sec.
|
|
|
|
|
| 22-03-2011 |
| Olie en politiek gaan altijd samen |
Soms, heel soms, ben ik
matineus. Vandaag was het weer zo ver, waarbij ik het excuus heb dat ik
vroeg ben gaan slapen. Tegen half negen was ik in de buurtsuper voor mijn
ontbijt en wat er verder van mijn gading in de schappen lag. Na een kop
koffie en twee boterhammen ben ik naar de computer speciaalzaak gegaan, vijf
over negen stond ik voor de deur. De dichte deur, want winkels in de
binnenstad blijken minder mantineus dan ik deze dag. De gigant aan de
overkant, de Mediamarkt, gaat pas om tien uur open, maar daar wilde ik niet
naar binnen. Sinds ik regelmatig onprettig word geconfronteerd met een
schreeuwerige cabaretier die in de reclameblokken de winkel tenenkrommend
aanprijst, heeft die zaak voor me afgedaan. De zaak die ik op het oog had
ging gelukkig een half uur eerder open. Ik draaide een sjekkie.
Het
is lang geleden dat ik 's ochtends zo vroeg zo veel mensen heb gezien. Ik
kende geen van allen, op één na: Melle van de John Dear Mowing Club, hier
links bij de links. Hij grijnsde me toe, maar had haast. Even kwam de
gedachte in me op al die vreemden de hand te schudden en me voor te stellen.
Maar de meesten leken me net zo veel haast te hebben als Melle. Jammer, want
er kwamen enkele leden van de andere kunne langs, waarmee ik graag kennis
had willen maken. Aan de andere kant. Eén man benaderde míj, maar wat hij me
allemaal te vertellen had tussen twee slokken bier door werd me niet
duidelijk. De vraag is natuurlijk: wat deed ik eigenlijk zo vroeg bij de
computerwinkel?
De rampen stapelen zich op de laatste tijd. Een tsunami
in Japan, als gevolg daarvan een kerncentrale in de problemen, een
geallieerde aanval op Lybië en dan is in de Berlijnse dierentuin ook nog
eens het schatje Knut (4) overleden. Je kan het zo gek niet opnoemen
rampen, oorlogen, stervende beren - of er zijn beelden van. Iedereen,
behalve ik, heeft tegenwoordig immers wel een mobieltje of iphone of hoe die
gadgets allemaal ook mogen heten. Een mevrouw heeft de laatste beelden van
het ijsbeertje vastgelegd. Tenminste, ik hoorde een mevrouw op de
achtergrond zeggen: wat doet-ie nou? Maar dan in het Duits, het was
ondertiteld. Hij deed enkele vreemde stappen en pletterde vervolgens in
het water om nooit meer zelfstandig boven te komen. Het lijk zal worden
geschouwd, want dat is de grote vraag: hoe is de arme schat aan zijn
eind gekomen.
Was het liefdesverdriet? Niet alleen om zijn vedwenen
geliefde Gianna, maar ook verzorger Thomas Dörflein. Deze had Knut
meteen na zijn geboorte onder zijn hoede genomen, omdat zijn ontaarde
moeder Tosca dat verdomde. Dörflein was moeder, vriend en geliefde in
een, maar Knut was nog geen twee toen de man overleed. Dat moet een klap
zijn geweest. Zo'n dier heeft natuurlijk geen benul van overlijden, hij
zal zich ontzettend in de steek gelaten hebben gevoeld. En dan waren er
nog de boze tantes, Katjuscha en Nancy die samen met Tosca het arme
schaap het bloed onder de nagels vandaan treiterden.
Al deze
rampspoed was niet de reden dat er gisteren geen log was. De lente zit nog
steeds in mijn kop en ik ben gisteren doorgegaan met het pimpen van mijn
huisje. Een goede vriendin was zondag komen schilderen: de muren van het trappenhuis in een vaag soort lichtblauw, of is het zeegroen? Zelf heb ik
mijn nieuwe boekenkastje onder de kwast genomen. Ook veel aan het ruimen
geweest, maar dat is helemaal oninteressant voor mijn weblog.
Al met
al heb ik afgelopen weekend veel hulp van vrienden gehad. Vrijdag heeft
Lester mijn nieuwe, tweedehands, machine geïnstalleerd. Even hadden we het
idee dat de videokaart naar de vaantjes was: het scherm kleurde rood. Maar toen ik later op de avond de monitor terug aansloot op mijn oude machine
vertoonde die dezelfde kuren. Ergo: dat ding loopt op zijn laatste benen.
Overigens wees Lester me op het radioprogramma van ene Casper Beaumont, dat
wordt uitgezonden door Radio Tonka, een plaatselijk een vrij station. Dat is
on-line te beluisteren, ik zal binnenkort, als ik ingewerkt ben op mijn
nieuwe machine, een link hier links bij de links zetten.
Hopeloos die
monitor, er was nog nauwelijks mee te werken. Daarom heb ik bij vrienden en
bekenden een visje uitgeworpen: hebbie niet toevallig een oude monitor in
een hoek staan, voor de leen of de krijg? En ziet waar ik inmiddels op werk:
een splinternieuwe Philips flatscreen tv, met een 22 oftewel 58 cm scherm.
Een vriend had deze bij een winkel hier in de stad gekocht, maar het ding
beviel niet: voor een beetje tv-geluid dien je het aan te sluiten op een
muziekinstallatie. Vooruitgang, oké, maar we krijgen het vaak wel tegen onze
zin door de strot geduwd. Affijn, ik ben er zeer mee geholpen.
Een goede
gewoonte vind ik het om zo nu en dan een goede ingezonden brief uit de Krant
over te tikken. Zoals de volgende, gescghreven door L.M. Verhoef uit
Overdinkel, Secretaris Nieuw Republikeins Genootschap ik moet me maar eens
aansluiten. De kop luidt: Waxinelichthouder:
'Op de dag van de opening
van de Staten-Generaal in september 2010 (om duistere redenenen Prinsjesdag
genoemd) gooide Erwin L. een waxinelichthouder naar het vervoermiddel van de
koningin. Sinds die dag zit de verdachte, nu al zes maanden, in de cel voor
een feit waarvoor hij, was het uw of mijn vervoermiddel geweest, hooguit
beboet zou zijn.
'Het Openbaar Ministerie beschuldigt L. ervan dat hij
'de koningin, haar troonopvolger en diens echtgenote heeft beledigd, de
Gouden Koets heeft vernield en de intentie heeft gehad de koninklijke
familie zwaar te mishandelen'. Na deskundig advies (de getuige-deskundigen
spraken zeer kort met L.) eist de officier van justitie ontslag van rechtsvervolging en opname in een prychiatrisch ziekenhuis. Om een, nu al
vaststaand, 'afgewogen' oordeel te kunnen geven, wil de rechtbank L. ter
observatie naar het Pieter Baan Centrum sturen.
'Natuurlijk, je gooit
niet met voorwerpen als je het ergens mee eens bent. En dat de aangerichte
schade moet worden betaald en zelfs een straf wordt opgelegd, is terecht.
Maar de overspannen reactie van justitie doet toch wel sterk vermoeden dat
hier meer speelt dan het afhandelen van een simpel delict. Hier wordt niet
Erwin L. berecht, maar wordt het Nederlandse volk voorgehouden dat het
afwijzen van de monarchie gelijkstaat aan geestesziekte.'
Slakje:
waar Verhoef zegt: 'je gooit niet met voorwerpen als je het ergens mee eens
bent', wordt ongetwijfeld bedoeld: mee oneens bent. Zetfout, tikfout, what
ever, de wrange boodschap is duidelijk.
Dan nog even enkele regels uit de
tv-recensie van Jean-Pierre Geelen. 'Cynisch was ook te zien hoe
Shell-topman Jeroen van der Veer zich in een interview bijna leek te
verspreken. Hij had gezegd dat olie en politiek altijd samengaan, gevolgd
door een snel: Of niet samen, maar het heeft altijd met elkaar te maken.'
|
|
|
|
|
| 20-03-2011 |
| Beauty is in the inkt of the printer |
De Keuringsdienst van Waarde wierp zich op de vraag: waarom zijn cartridges voor printers zo belachelijk duur? Het programma begon meteen al met een typisch voorbeeld. Een jonge onderzoeker vond bij de Mediamarkt een printer voor slechts 49,- Geen geld. Edoch, er zaten twee inktcartridges in en die kosten los, als ze vervangen moeten worden, 20,- per stuk. In feite betaal je dus maar 9- voor de printer an sich. Dat is toch raar?
Inktfabrikanten doen heel geheimzinnig over de receptuur van hun produkt. De inkt van je printer is zeg maar de Coca Cola van de tekstverwerkers. Het bestaat voornamelijk uit water, dan wat kleurstof en nog enkele geheime ingedriënten. Omgerekend komt een liter van die inkt op een slordige 3000,- Gooi dr nog een op. Cruciaal en prijsopdrijvend lijken dus die TiTa Tovenaar stofjes, die ze niet willen verklappen. Dan is de vraag gerechtvaardigd: zijn die stofjes zo duur? Met als vervolgvraag: zijn ze zo duur, omdat ze zeldzaam zijn? Moeten we vrezen dat straks de grondstoffen voor de inkt op zijn? Vragen die helaas in het programma niet aan de orde kwamen.
Een in de arm genomen chemicus, verbonden aan een van de universiteiten van ons land, wist in zijn laboratorium overigens de perfecte printinkt te produceren, voor een prijs die neerkwam op 300,- per liter. Het lijkt er dus sterk op dat de prijs door de fabrikanten van de grote merken kunstmatig hoog wordt gehouden. Dat er weleens sprake zou kunnen zijn van illegale prijsafspraken. Na de Keuringsdienst van Waarde zou ook de Mededingings Autoriteit zich eens over de printerinkt moeten buigen. Tot die tijd: merkloze cartridges en hun dure evenknieën zijn volkomen compatible. Je zou ook tweedehands cartridges kunnen kopen: lege patronen die in een fabriek in China zijn nagevuld. Het maakt allemaal in je printwerk niets uit, wel in je portemonnee.
Voor de liefhebber van en mutatis mutandis de kijker naar het wielrennen is er één credo: het gaat niet om nationaliteiten, we willen een mooie koers zien. Dan blijf je altijd met restjes zitten: er is op vele fronten een goede tijd aangebroken voor het Nederlandse wielrennen en natuurlijk voelt het extra goed als ik Sebastian Langeveld een rit zie winnen. Als Lars Boom weer iets presteert wat ik niet eerder van hem heb gezien - die jongen probeert iedere trui te pakken te krijgen. Robert Gesink toont dat hij echt nu al tot de wereldtop behoort als het gaat om het rijden van een ronde. Een van de beteren in de bergen, inmiddels is zijn tijdrijden flink opgekrikt, en het koersinzicht wordt almaar beter. Koersinzicht is, en ik ben maar een leek, want nooit zelf gekoerst, koersinzicht is dat je ervaring hebt in het zien hoe een koers verloopt of hoe die kan verlopen. En wat dacht je van Theo Bos in de sprint?
Zo kom ik op Milaan-Sanremo. Wat een mooie koers was het. Mijn favorieten voor de eindwinst waren een Belg en een Spanjool: Philippe Gilbert en Oscar Freire. Tegen tienen verzamelden de renners zich aan de start in Milaan. Ook hier werd een minuut stilte gehouden om te denken aan de slachtoffers van de ramp in Japan. Op de eerste rij de enige Japanner in deze koers, Takashi Miyazawa, Japans kampioen op de weg.
De koers werd geopend met een vlucht van vier renners. De Japanner Takashi Miyazawa (Farnese Vini-Neri) ging samen met de Belg Nico Sijmens (Cofidis), de Italiaan Alessandro De Marchi (Androni Giocattoli) en de Rus Mikhail Ignatiev (Katusha) in de aanval en kregen ruim dertien minuten voorsprong. Onderweg regende het op sommige plekken en daar werd het wegdek spekglad. Door de diverse valpartijen verbrokkelde het peloton. In de natte beklimming van Le Manie werden de koplopers stuk voor stuk opgeraapt waarna er een gevaarlijke en gladde afdaling volgde. In deze afdaling kwamen enkele renners - waaronder Oscar Freire (Rabobank) - ten val, waardoor het peloton verder in stukken scheurde. Er vormden zich twee belangrijke groepen. Onder andere Tom Boonen (Quickstep), André Greipel (Omega Pharma-Lotto), Heinrich Haussler (Garmin-Cervélo), Vincenzo Nibali (Liquigas-Cannondale) en Alessandro Petacchi (Lampre-ISD) zaten met Goss, Gilbert en Cancellara in de voorste groep, terwijl mannen als Thor Hushovd (Garmin-Cervélo), Mark Cavendish (HTC-High Road) en Edvald Boasson Hagen (Sky) de Boerenleenbank-mannen van Freire vergezelden in de achtervolgende groep.
Groep twee heeft groep een niet meer bijgehaald. Een uitgelezen kans voor Gilbert om de koers op zijn naam te schrijven. Het mocht niet zo zijn. In een zinderende finale, zo zeg je dat, een zinderende finale, je kan als schrijver wel een andere omschrijving verzinnen, maar bij een zinderende finale heeft ieder meteen beeld, in een zinderende finale wist Matthew Goss (HTC-High Road) de rest te kloppen. Over de 298 km heeft hij 6:51:10 gereden. Enkele malen heb ik langer op de fietst gezeten, maar die afstand heb ik nooit gehaald. Als de Zwitser Fabian Cancellara (Leopard Trek) iets eerder had aangezet, had hij gewonnen, nu werd hij tweede. De timing van Philippe Gilbert (Omega Pharma-Lotto) was ook niet perfect en zo werd hij derde. Achteraf is heel makkelijk aan te geven waar het fout ging. Er kan er maar één winnen.
Beste Nederlander is uiteindelijk Niki Terpstra (Quickstep Cycling Team) geworden, de Nederlands kampioen, hij kwam als 38ste op 5:23 van de winnaar binnen. Dezelfde tijd klokte Oscar Freire en hij werd daarmee nummer 94. Takashi Miyazawa werd 134ste op 15:51. Volgende afspraak voor de kijker? Woensdag, Dwars door Vlaanderen, zo heet die koers.
|
|
|
|
|
| 19-03-2011 |
| De rit der ritten |
Zo ziet momenteel de Paleistuin er uit, een openbare tuin achter Paleis Noordeinde. Door dat bukkende kind moest ik ineens terug denken aan de vorige lente. Er bloeide toen, net als dit jaar, een grote groep krokussen in mijn tuintje. Totdat. Terwijl ik in mijn huiskamer bezig was, zag ik vanuit een ooghoek beweging voor de deur. Het waren twee schattige kleine meisjes die plat op hun kont mijn bloemen zaten te plukken. Ze hadden de grootste lol. Naar buiten. Ja maar, meisjes, dat kan niet, je kan niet zo maar bloemen plukken uit de tuin van een ander. Ik zei het allemaal veel vriendelijker dan ik me voelde. Een mens kan toch moeilijk twee kleuters de huid vol schelden. Het lijkt geholpen te hebben, want ik heb ze dit jaar nog niet terug gezien. De hyacinten bloeien en de knoppen van een van de camelias staan op uitkomen. Wat er zoal verder nog moet opbloeien: tulpen, narcissen, blauwe druifjes, te veel om op te noemen. De bewaking is opgevoerd. Ik overweeg een camera op mijn tuin te richten.
Welk boek mij bij eerste lezing het meest heeft getroffen? Ik weet het niet. Er zal er een geweest zijn, maar ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Zo komt deze alinea in de lucht te hangen. Hoe nu verder? Ja, jeetje, ik weet nog wel dat ik De Geverfde Vogel (1965) van Kozinsky las. Hoe oud zal ik zijn geweest? Het was in de Mulo-tijd en ik was gevloerd door een buitenlandse griep, Spaans dacht ik. Zwetend in bed. Ook toen al had ik: oké, ik lig in bed, dan zijn er twee mogelijkheden: lezen of slapen. Slapen deed ik te veel naar mijn zin, zonde van de tijd, maar in de wakkere uren wilde ik lezen. Mind you: ik had vlak voor de griepaanval die Kosinsky zelf bij de bieb geleend. Hij schreef over ratten, veel over ratten, en ik werd langzaam naarder dan naar. Ik zat er in, ik was erbij. Nog weken heb ik nachtmerries gehad. Maar zo lees ik nog steeds. Ik duik helemaal in een boek en probeer me niet te verplaatsen in de mensen waarover ik lees, maar ik probeer met ze te lullen. Soms in mijn hoofd, soms hardop; mijn katten worden af en toe gek van me. Maar dan gaan ze in de hof spelen.
Van de weblog van Ralf geplukt: een live geigerteller in Tokyo. Mij zegt het niets.
Eureka! In mijn jonge jaren was dat een meubelzaak aan de Karthuizerstraat in Amsterdam. Niet dat wij er klant waren, maar ik kende de zaak door de reclame die er voor werd gemaakt op radio Veronica. Pas later kwam ik er achter dat het een Griekse kreet is die betekent: ik heb het gevonden. Hij wordt toegeschreven aan Archimedes, die de kreet slaakte toen hij, zittend in het bad, de opwaartse druk ontdekte, die hij vervatte in de Wet van Archimedes. De bekende filosoof en Griekenland-kenner Richard de Mos bestudeert in zijn spaarzame vrije uurtjes het werk van Plutarchus en Vitruvius, via wie deze anekdote de wereld in is geholpen. Uiteindelijk wil De Mos tot de ultieme Archimedes-biografie komen.
Mijn eureka! slaakte ik, toen ik enkele dagen geleden een belangrijke ontdekking deed: er is nog een plek in mijn huis waar ik een aantal boekenplanken kan aanbrengen. In het trapgat, de leuning blijft vrij. Donderdag heb ik de planken op maat gezaagd. Bij Ed in de Boekhorststraat heb ik enkele vellen schuurpapier aangeschaft: voor dat soort boodschappen ga ik altijd naar Ed, ik kom er al meer dan dertig jaar. In de Praxis of de Kwantum zul je me niet tegenkomen: die hebben het doe-het-zelven in Nederland totaal vervlakt. Bij Ed kan ik een praatje maken en hij geeft goede raad. Gistermiddag heb ik het kastje, zo kun je het wel noemen, in elkaar gelijmd en geschroefd. Tijdens Milaan-Sanremo zal ik eens flink gaan schuren: als je iets in elkaar zet, moet je het ook goed afwerken. Het is voor het eerst dat ik me aan afwerking over zal geven; in mijn eigen huis, bij anderen klus ik netter.
Een klik naar zoooon leuke log: when cats sit like humans. Katten die op hun kont zitten met hun voorpoten in de lucht. Nu verkeer ik al jaren met, zoals C. Buddingh ze ooit noemde: De meest betoverende wezens die de aarde ooit luister hebben bijgezet (Mijn katten en ik, 1988, bezorgd door Ares Koopman en Frank Engering), maar ik heb geen van mijn katten ooit in zon houding aangetroffen. Ik heb een sterk vermoeden dat de fotos gemanipuleerd zijn. Dat sulletjes door de baasjes in die houding zijn neergezet. Geen van mijn katten is maf genoeg om dat toe te staan. Katten zijn ook geen speelgoed.
Wielerhoekje. Op het moment dat ik dit schrijf zijn de renners al aan de 298 kilometer lange Italiaanse voorjaarsklassieker begonnen: Milaan-Sanremo. De rit gaat over hetzelfde parkoers als vorig jaar met de top van de Poggio op slechts 6,1 kilometer van de meet. De slotkilometer is wederom op de Lugomare San Remo Italo Calvino. De lange koers eindigt vaak in een massasprint, onderweg komt het peloton een aantal beklimmingen tegen. Na een vlakke aanloop van bijna 150 kilometer doemt de Passo del Turchino op. In de laatste 100 kilometer volgen nog de beklimmingen van Le Manie (207 km), Capo Mele (245 km), Capo Cervo (250 km), Capo Berta (258 km) en tot slot de overbekende Cipressa (276 km) en de Poggio (291 km). De rit der ritten? Dat zeg ik straks ook bij Parijs-Roubaix. Bij de Ronde van Vlaanderen. Bij Luik-Basternaken-Luik. Het leven van een wielerliefhebber zit vol hoogtepunten.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
