 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 25-01-2011 |
 Vreemd dat kattekop geen compliment is |
Ja: kattekop, niet kattenkop. Want het is niet zo dat meerdere katten met één kop doen. En een paard is een beest dus heeft-ie poten. Maar dat is een ander verhaal. Hoe het verder is gegaan met Balzac? - zie de log van gisteren. Goed. Ze zoekt me op als ik op de bank zit, maar het lijkt of ze zelf niet begrijpt wat er met haar gebeurt. Ze houdt moedig vol. Misschien trekt het haar moeder en zus over de streep. Dat die ook eens door hun blikopener willen worden aangehaald. En dan is het nog niet eens lente.
Weet je. Google, Wikipedia, on-line kranten en magazines, ze zijn allemaal wel handig, maar minder avontuurlijk dan papieren kranten, tijdschriften, naslagwerken. Als ik iets specifieks wil weten, kan ik googlen en heb razendsnel een antwoord. Maar pak ik een deel van mijn encyclopedie ben uren zoet. Zonder het tevoren gepland te hebben, neem ik zo allerlei trivialiteiten tot me, zeer tot mijn genoegen. Een krant of een tijdschrift: idem dito. Dus na de introductie van de verschillende on-line zoekmachines heb ik toch al mijn naslagwerken bewaard en heb ik nog steeds een abonnement op een papieren krant. De Volkskrant, in de woorden van Jaap Fischer/Joop Visser: een kutkrant.
Zo viel mijn oog gisteren op een artikeltje met de kop: Hoe kom je aan een onbekende soldaat? Het is van de hand van Ariejan Korteweg, correspondent in Parijs, en gaat over de onbekende soldaat die onder de eeuwige vlam bij de Arc de Triomphe ligt. Hoe men ooit die onbekende had uitgekozen heb ik me nooit afgevraagd. Maar ik heb het gelezen, het was interessant. Tipje van de sluier? Op 8 november 1920 kregen de acht commandanten van de noordelijke en oostelijke fronten de opdracht met een onbekend lijk op de proppen te komen. Op de 10de mocht de soldaat Auguste Thin een kist aanwijzen. Op de 28ste werd de onbekende op de gekende plek begraven. Pas twee jaar later werd de eeuwige vlam toegevoegd, die dankzij lollige toeristen niet echt eeuwig is.
Ander voorbeeld. Op een plank boven mijn bureau staat: The giant new 1973 edition! van het Guiness Book of World Records. Niet dat ik echt ben geïnteresseerd in records, maar soms, voor de gein... Ik ben eens op katten gaan zoeken en vond zoals daar is: Heaviest. The heaviest domestic cat (Felis catus) reliably recorded was Gigi, which died in Cumberland, England, in 1972, and weighed 42 lbs. (pak m beet 19,05 kg) in July, 1970. A U.S. report of a 48-lb (ongeveer 22,77 kg) cat is unconfirmed. Daar kan die dikke van mij, Kim, nog een punt aan zuigen, hij komt niet in de búúrt.
Mijn oudste kat ooit was Sophie, die ruim 19 is geworden. Oldest: The oldest cat ever recorded was the tabby Puss, owned by Mrs. T. Holway of Clayhidon, North Devon, England. He was 36 on November 28, 1939. A more recent and better documented case was that of the female tabby Ma, owned by Mrs. Alice St. George Moore, of Drewsteighton, Devon, England. She was put to sleep on November 5, 1957, aged 34. Ook Wausje heeft dus nog ruim twintig jaar te gaan, deo Felis catus volente. Een geruststelling.
Worden er ook records vastgelegd op het gebied van werpen? Dan heb ik het wel over ukkies, maar niet over dwergen, wat me overigens zeer vermakelijk lijkt. Most prolific: a cat named Dusty, aged 17, living in Bonham, Texas, gave birth to her 420th kitten on June 12, 1952. Daarom ben ik zelf nooit aan kinderen begonnen, want als je eenmaal bezig bent... Het verhaal vertelt niet of de beesten onder kennissen zijn verdeeld of dat de Bonhams ze allemaal zelf hebben gehouden. Ik moet er zelf eigenlijk niet aan denken. Eigenlijk. Ik vind het s morgens al zon gekrioel in de keuken. De vloeroppervlakte van mijn afwasplek is dan ook maar 5 vierkante meter (zon 54 square feet, dacht ik.)
Eufemisme. De War on Terror en de War on Drugs willen niet echt lukken. Kabouter Plop daarentegen is een doorslaand succes.
Kunduz. De komende week zal de Nederlandse regering een besluit nemen over een nieuwe Nederlandse missie naar Afghanistan. Omdat de PVV en de SP naast de PvdA een nieuwe missie afwijzen zal het standpunt van Groenlinks, D66 en ChristenUnie daarbij doorslaggevend zijn. Daarom vraag ik Uw steun namens een brede initiatiefgroep om te voorkomen dat Nederland opnieuw bij deze oorlog betrokken wordt door een (korte) mail te sturen naar de onderstaande politici: Geen nieuwe missie naar Afghanistan. Enzovoorts. Aldus Sietse Bosgra, ooit voorman in de strijd tegen apartheid, in een artikel in Konfrontatie. Met daarbij de emailadressen van Jolanda Sap, Alexander Pechtold en André Rouvoet. Lees je de Konfrontatie nog regelmatig? Een vaste link hier links bij de links.
Wie beslist?
Wie beslist wie beslist?
Wie beslist wie beslist wie beslist?
|
|
|
|
|
| 24-01-2011 |
| Het wast niet in alle hoven |
Als je van katten houdt, en wie houdt er niet van katten (nou, je zal ze de kost moeten geven) is de novelle Het Maggischip (1991) van Chantal van Dam aardig om te lezen. Misschien ken je haar van het radioprogramma Vroege Vogels. Chantal houdt zeer van katten, dat mag duidelijk zijn, maar hé: ze is op dezelfde dag jarig als ik. In Het Maggischip gaat de ik en haar vriend op bezoek bij de familie Debets in Maastricht:
We zitten nauwelijks in de huiskamer of een van de kinderen komt stralend vertellen dat ze jonge katten hebben. Ze worden voor ons achter een radiator vandaan getild, vier hoogpotige miniaturen in verschillende kleurstellingen, die prompt hun rug opzetten en beginnen te blazen. Hun moeder hebben de Debetsen tijdens een vakantie in Portugal van de zelfkant geplukt. Een eerder gered Turks zwerfkatje, dat net haar eigen jongen heeft grootgebracht, heeft de moederrol van de Portugese overgenomen. Niemand weet hoe dat precies in zijn werk is gegaan. Ik houd het erop dat de Portugese tot de adel behoort - een aan lager wal geraakte tak - en de Turkse als vanzelfsprekend als gouvernante heeft aangesteld. De vader moet een zwartwitte autochtoon van een blok verderop zijn.
Van mijn zes katten is er slechts één van adel: Balzac. Die, zoals je misschien weet, volledig Henriëtte de Balzac de Bourbon Parma zum Hohenzollern heet. Noch bij haar moeder, mijn kat die Kat heet, noch bij haar zus, kortweg Hanks, stroomt blauw bloed door daderen. Dat maakt ook niet uit: wij doen hier niet aan die onzin. Al mijn katten zijn gelijk en geen is gelijker dan de anderen.
Er zijn nu elf katten in huis en dat vinden zelfs de Debetsen wat veel. Als we willen mogen we een jong hebben (...) We zeggen ja en mogen kiezen. Eensgezind wijzen we de montere zwarte met de witte bef aan, die ons aan een kelner doet denken. Een katertje, stelt Koen vast.
En zo kom ik terug op Balzac. Weliswaar een dame, maar ook zwart met een witte bef. Bovendien heeft ze vier witte voetjes: die hoeft ze dus niet meer te halen. Het is een schatje, maar dat zijn ze allemaal. Echter. Eerder schreef ik het al: er is iets vreemds aan de hand met de jongste drie, moeder Kat en haar dochters. Ze zijn heel schichtig. Erg vriendelijk in de omgang, vol belangstelling als ik een verhaal tegen ze ophang, maar zodra ik een hand uitsteek om te aaien duiken ze weg. Geduld is een goede zaak, maar het wast niet in alle hoven. Wel in dit hofje, met name in Huize Bontebal. Ik forceer niets en dat doe ik al lang: Kat is nu drie en haar dochters ruim twintig maanden.
De afgelopen dagen heeft Balzac als ik op de bank zat te lezen steeds naast me gelegen. Aanvankelijk op een kleine afstand, maar uiteindelijk tegen me aan. Gisteravond kroop ze zelfs op me om Wausje, die aan mijn andere kant lag, te neuzen. Ik nam mijn kans waar en krauwde haar voorzichtig op haar koppie. Even keek ze verstoord, maar ze accepteerde het! Om een lang verhaal kort te houden: we hebben de rest van de avond steeds tussendoor even gevreeën. Geduld met vlijt, of hoe gaat dat gezegde? Vanmorgen was ze weer terughoudend. No sweat: ik ga straks weer lezen. Wordt vervolgd.
De handicap komt met gebreken, het is bekend. Krabbel ik op uit de lappenmand, heb ik ineens weer een rot plek op mijn stomp. Net op een plaats waar de stomp op de rand van de prothese rust. Dat is pijnlijk, buurvrouw, vooral bij het lopen. Het rauwe open wondje zit op een litteken. Veertien jaar geleden zat daar een hardnekkige ontsteking, die er uiteindelijk is uitgesneden. Zat ik ineens weer een paar weken in een rolstoel. Dat is balen, buurvrouw. Momenteel is het plekje vooral balen, omdat ik morgen mijn in aanbouw zijnde prothese moet gaan passen. We zien wel of het schip strandt of met vlag en wimpel de haven uit vaart.
Uitgerekend nu komt er een verzoek uit Antwerpen van Vitalski: Hoog geëerde adriaan, te woensdag geef ik een verjaardagsfeestje in den buster (ik word dan namelijk veertig); philip geubels, thomas smith, bert gabriels, guido belcanto ea komen daar dan optreden; nuchter uitgerekend gaat daar echter 200 man op af komen, terwijl er in den buster maar 100 man binnen kan. daarom ben ik nu op de valreep bezig tevens een karaoke-festival te organiseren, namelijk in de karaoke-bar daar vlak naast, "park avenue" (op de grote markt, antwerpen) zou jij het toevallig lollig vinden om hieraan mee te doen? dwz. zou jij het zien zitten om daar te woensdag, ergens tussen 21 en 24u, een karaoke-lied of twee ten beste te brengen?
Dit is de week van de nieuwe missie naar Afghanistan, de trainingsmissie naar de provincie Kunduz. Of die missie zin heeft? Nou en of. Nieuwsuur meldde: Canadese politieagenten boeken flinke vooruitgang! Sommige Afghaanse politieagenten kunnen nu zelfs al een kentekenplaat lezen! Want zo is dat: de meeste aspirant politieagenten daar zijn analfabeet. Die slechts een stoomcursus van zes weken zullen krijgen. Een proces verbaal schrijven zal niet in het takenpakket zitten.
In het digitale Ziggo-pakket dat ik sinds kort heb zit ook Politiek24. Daarop is het Kamergedoe live te volgen. Vandaag zijn er hoorzittingen rond de missie, woensdag een Kamerdebat. Ik zal het (deels) volgen, want ik vind het zo lekker me te ergeren. Zal Rutte1 sneuvelen? Wat denk je zelf, met al die draaikonten?
Wielerhoekje. Sanne van Paassen, de Wageningse studente, heeft gisteren in Hoogerheide de wereldbeker veldrijden veroverd. Het was de laatste wedstrijd in een reeks. De rechtstreekse uitzending niet gezien bij de NOS? Klopt. Veldrijden is geen schaatsen. Niels Albert won met overtuiging bij de mannen de dubbelslag: én de wedstrijd én de wereldbeker. Volgende zondag het wereldkampioenschap in Sankt Wendel.
|
|
|
|
|
| 23-01-2011 |
| You hit me with a flower |
De lappenmand heeft me enkele dagen van mijn blog afgehouden. Niets ernstigs: ik ben er niet aan dood gegaan en ben dus nog niet getransformeerd tot ghostwriter. Wel geestig schrijver, tussen de regels door, maar dat was ik al, hoewel de meningen daarover verschillen. Laat ik langzaam weer op stoom komen. Niet te lang vandaag om de zondagsrust enigszins te eerbiedigen. Natuurlijk ben ik niet geheel werkloos geweest, dat is meer iets voor een werknemer. De dagen heb ik voornamelijk lezend doorgebracht. Ik kan altijd lezen, als het maar een beetje stil is om me heen. En er was ook zo nu en dan nog tv.
Toch is het wel jammer dat ik niets met talentenjachten heb, want dan had ik twee avonden achtereen van een spetterende finale kunnen genieten. Op vrijdag The Voice of Holland en op zaterdag Popstars, die overigens wonderlijk genoeg door twee broers gewonnen zijn. Hoe ik dat weet? Het late Journaal op Nederland 1 maakte er melding van. Nu ik er eens goed over nadenk: de laatste (finale van een) talentenjacht die ik heb gezien is de keer geweest dat André van Duin winnaar werd. Dat was, uit mijn hoofd, op 24 juni 1964 in het programma Nieuwe Oogst. We keken in gezinsverband, mede vanwege de ouderlijke avondklok. Van Duin deed gek bij een zelf in elkaar geflanste tape, die toen nog band heette.
André van Duin won de wedstrijd, maar is ook een echt talent gebleken. Dat is sinds Mario Borsario de Soundmixshow won niet meer voorgekomen en dat is alweer meer dan twintig jaar geleden! Nu hou ik niet van het Borsario-genre, maar zelfs ik heb wel in de gaten dat die man iets kan. Er is toch niemand meer de laatste jaren via zon RTL- of SBS-talentenjacht echt doorgebroken? Of zitten mijn oren dicht?
Nee, dan Nederland 3 gisteravond. Een prachtige documentaire over het album Transformer (1972) van Lou Reed. De meester zelf, maar ook de muzikanten van destijds kwamen aan het woord. David Bowie en Mick Ronson produceerden de lp, die nog steeds staat als een huis. Anderhalf jaar later, in mei 1974, zag ik Reed met zijn band in het Congresgebouw in De Haag, de stad der steden. Zijn live-albums waren net uit. Ik woonde toen vlakbij de zaal en heb bij het kaartjes kopen in de voorste gelederen gestaan. Mijn uiteindelijke plek? Tweede rij, middenvoor. Misschien wel het beste concert dat ik ooit heb gezien (zeg ik nu.) Dat is het hè: de echt groten komen zelden voort uit talentenjachten. En al helemaal niet als Henk Jan Smit in de jury zit.
En niet te vergeten: Emilia Fox mocht gisteravond weer anderhalf uur lang wat menselijk botten identificeren. Ik heb een aardig idee voor een plot voor Silent Witness. Dat er de resten van een rechterbeen van een ongeveer 23-jarige man zijn gevonden en dat na anderhalf uur blijkt dat hij niet is vermoord, nee, dat hij zelfs nog leeft. Als ruim 58-jarige.
Wielerhoekje. Vanmiddag de wereldbekerveldrit in Hoogerheide, live op den Bels. Enne: de Tour Down Under is vandaag afgesloten. Winnaar: Cameron Meyer uit Australië van Team Garmin-Cervélo. Laurens ten Dam is vijfde geworden.
|
|
|
|
|
| 19-01-2011 |
| Pater familias |
Want hij zapt
& hij ziekt
& hij zuipt
PS Emilia Fox (Silent Witness) has a passion for gardening. 'When I go into the garden, I forget everything,' she says. 'It's uncomplicated in my world of gardening. It's trial and error really. If something doesn't work, it comes out, and you start all over again.' Thats my girl!
|
|
|
|
|
| 18-01-2011 |
| Udtalen er meget svær at lære |
- Kan De dansk?
- Ja, lidt.
- Kan De også tale dansk?
- Ikke så godt endnu. Jeg gør mange fejl, men jeg håber, at det bliver bedre med tiden. Udtalen er meget svær at lære; jeg kan ikke sætte tungen rigtigt ved visse lyde, og grammatikken er heller ikke så let, men jeg kan forstå det meste, når jeg læser dansk.
Maar met vertaalprogrammas op het web kom je ook een heel eind.
Als je dagelijks mijn weblog leest, wil je niet geloven dat ik het af en toe niet kan. Eens in de zoveel tijd schrijf ik een column voor een digitaal tijdschrift, dan sta ik ingepland, en dan moet ik. Maar dat kan ik niet. Als het moet klap ik dicht. Geef mij een schrijfopdracht, zeg erbij dat ik in de geest van mijn dagelijkse blog mag schrijven, en ik kan het niet. Heb ik meer zwakheden? Heb geduld en lees.
Ik werd maandagochtend wakker met de gedachte: wat moet ik met deze dag? Die gedachte heb ik vaker s ochtends. Je leest het niet af aan mijn weblog, maar ik worstel al tijden met een depressie. Waarom lees je het niet af aan mijn weblog? Als ik heel in mezelf ben gekeerd, kan ik me beter concentreren. Ik schrijf mijn grappigste opmerkingen als ik volkomen down ben. Dan zie ik dat het een grappige opmerking is, maar ik kan er niet om lachen. Het valt soms niet mee om mij te zijn. En dan, op de maandagochtend, lees ik in de Krant: Het is weer zover: het is wetenschappelijk gezien de meest deprimerende dag van het jaar. De goede voornemens zijn mislukt, het miezert, de vakanties zijn ver weg en dan is het ook nog eens maandag - welkom op de derde maandag in januari. En dan kreeg ik ook nog zeikerts aan de deur.
Tussen haakjes: het heeft feitelijk niets met mij te maken: ik maak geen goede voornemens, miezeren maakt me boos, ook een emotie, want met die kleine druppeltjes op je bril zie je geen ene moer, en op vakantie ga ik niet. Alle dagen van de week zijn me hetzelfde. Ik kijk wel uit naar de tijd dat ik weer in het zonnetje voor de deur kan zitten. Depressief, maar met een boek op schoot. Ik kan altijd lezen, dat is mijn geluk. Maar goed, of fout, de maandagochtend.
Daar ga je met je goede gedrag: ik ben op de vingers getikt door de dierenbescherming. Niet omdat ik mijn katten sla of anderszins onheus bejegen. In tegendeel mag ik wel zeggen. Volgens de kenners schrijf ik te positief over katten. U wilt toch niet beweren dat u alleen maar plezier aan uw katten beleeft? Dat wil ik wel. Ze hebben stuk voor stuk een prettig karakter, er schuilt geen greintje kwaad in; wat dat betreft lijken ze sprekend op hun blikopener, ik dus. Maar die kreet die u zo nu en dan slaakt: is er een leven mogelijk zonder katten, nee! Dat brengt mensen op het idee om ook een of meer katten in huis te nemen. Weet u wel hoeveel katten er al zijn in ons land? 49% van de huishoudens heeft een kat. Het gemiddeld aantal katten per gezin is 1,9. Dus rekent u maar uit. Dat moeten dan, uit mijn hoofd, 3,3 miljoen katten zijn. Precies. Krabt u zich niet op het hoofd bij zon aantal? Meneer, mevrouw ook, ze waren met zijn tweeën, mannetje, vrouwtje, heeft u enig idee hoeveel autos er in ons land zijn? Om iets absoluut onaaibaars te noemen. Nou, die had ik mooi met de mond vol tanden gezet. Op 31 december 2010 stond de teller op 8.002.579 exemplaren. Krabt u zich daarbij niet op het hoofd? Weet u wel hoeveel dieren er per jaar door autos worden aangereden, doodgereden? Dat waren er vorig jaar... Toen klapte ik dicht. Voor het eerst sinds Sven Kramer zijn afslag miste schoot ik vol. Tranen met tuiten. Ga maar weg, heb ik gezegd. Laat me maar even. Wausje, Kat, Hanks, Balzac, Skitty en Kim hebben me getroost. Schatten zijn het.
Zakgeld kregen we niet. Niet uit onwil of hardvochtigheid van mijn ouders, het geld was er domweg niet. Dus al op jonge leeftijd had ik allerhande baantjes en in de zomervakantie werkte ik altijd in de tuin. Een paar jaar heb ik Het Parool bezorgd op het oude dorp. Als mijn wijk erop zat ging ik thuis met schaar en lijmpot aan de gang. Ik knipte iedere dag Peter van Straaten, S. Carmiggelt en Fritz Behrend uit en de stukjes en tekeningen plakte ik in schriftjes. Die schriftjes heb ik nog steeds en eens in de zo veel tijd blader ik ze door. Als vaste lezer van deze blog ken je mijn onstuitbare hang naar citeren. Een aflevering van Vader & Zoon wil ik je niet onthouden.
Vader: Die laatste maanden van het jaar... tjonge, wat word ik daar somber van. Ik voel me overbodig, nutteloos, waardeloos en misplaatst. Daar heb jij geen last van, wel, dat je je overbodig, nutteloos, waardeloos en misplaatst voelt? Zoon: Lást van? Nee hoor, een hoop gemák van.
|
|
|
|
|
| 17-01-2011 |
| Van het houtje |
Het klinkt misschien vreemd, maar ooit had ik een zwak voor Gerd Leers. Waarop dat precies gebaseerd was, staat me niet meer bij. Iets met coffeeshops. Hij was voor het legaliseren van wiet of zoiets, maar als gezegd: het staat me niet meer bij. Daar in het verre Maastricht, wat toch een beetje buitenland is, burgemeesterde hij en werd door het volk op handen gedragen. Totdat hij een scheve schaats gereden bleek te hebben bij een onroerend goedtransactie in Bulgarije aan de Zwarte Zee. Het Bureau Integriteit van de Nederlandse Gemeenten heeft onderzoek naar de handel en wandel van Leers gepleegd en kwam tot de conclusie: hij heeft in de kwestie van zijn Bulgaarse vakantiewoning geen wettelijke voorschriften overtreden maar wel de schijn van belangenverstrengeling gewekt. Ook concludeerden zij dat hij diverse keren onhandig en onverstandig heeft gehandeld. Eind goed, al goed: Leers stapte op, nadat hij overigens zelf nog even in een debat met de gemeenteraad zijn wachtgeld had geregeld.
Wat moet je dan nog met zon man? Je maakt hem minister. Gerd mag nu asielzoekers het leven zuur maken. Let wel: Gerd is van het houtje, katholiek, zoals dat een verstokte Limbo betaamd. (De uitdrukking van het houtje zijn, ken je niet? Om hun heer te gedenken hebben katholieken vaak een houten kruis aan de muur hangen. Zou hij door verhanging om het leven zijn gekomen, werd iedere katholieke woning met een strop gesierd.) De moderne geschiedenis van christenen begint bij de geboorte van hun heer, of eigenlijk zijn zoon maar het voert te ver het hier en nu uitleggen. Als het al uit te leggen is. Zijn ouders, die op pad waren om zich te laten volkstellen, konden nergens onderdak krijgen. Een hoogzwangere vrouw, het is godgeklaagd. Tenslotte vonden zij een plek in een stal. Sindsdien hebben christenen de hulp aan naasten hoog in het vaandel staan. Als het zo uitkomt.
Gerd wil gezinnen die weliswaar uitgeprocedeerd zijn, maar al vele jaren in ons land verblijven, toch uitzetten. Maar er zijn Europese wetten die het sollen met kinderen in de weg staan. Dat is balen voor Gerd. De Raad van Europa heeft bepaald dat alle kinderen, legaal of illegaal, recht hebben op onderdak. De engerd Hirsch Ballin bedacht toen om de kinderen in een pleeggezin te stoppen en de ouders alsnog op straat te zetten. Ze zijn zo slim in het treiteren, die christen politici. Onmenselijk is het woord dat opkomt. Het hof in De Haag, de stad der steden, heeft nu bepaald dat gezinnen niet uit elkaar gehaald mogen worden. Gerd Leers overweegt tegen deze uitspraak in beroep te gaan. Zou je zon man niet? Wat? Weet ik veel.
Nog even dit. Mensen die hun uitzetting jarenlang weten te ontlopen en tenslotte alsnog een verblijfsvergunning krijgen worden voor hun gedrag beloond. Zo is dat: mensen met een rechte rug die niet vies zijn van een lange strijd moeten we belonen. En vooral hier houden: mensen van stavast, die heeft ons land nodig.
Wielerhoekje. Morgen begint de Ronde van Australië of te wel: de Tour Down Under. Met een rit van Mawson Lakes naar Angaston over 138 km. Ik heb in mijn digitale Ziggo-pakket geen zender kunnen ontdekken die een live verslag zal doen. Dat zijn wij wielerliefhebbers onderhand wel gewend. Voor de Nederlandse ploegen verschijnen vooralsnog aan de start:
De Boerenleenbank: Graeme Brown, Tom Leezer, Michael Matthews, Laurens ten Dam, Jos van Emden, Coen Vermeltfoort en Pieter Weening. Vancansoleil: Rob Ruijgh, Thomas De Gendt, Romain Feillu, Sergei Lagoetin, Alberto Ongarato, Mirko Selvaggi en Joost van Leijen
Het zal het laatste optreden van Lance Armstrong buiten de VS zijn. Zijn we eindelijk van hem af.
Dan moet ik nog even uit een column van Hugo Camps citeren: 'Met de ploegenvoorstelling van het peloton verlaat ik de stille paniek van de
winter. In het vooruitzicht van de Tour Down Under, de Ruta del Sol, de Ronde
van de Middellandse Zee zweef ik nu al op tubes van geluk. Veldrijden was
troostend, als interregnum, maar slijkduivels zijn vaak onherkenbaar. Blubber
neemt de schoonheid van onthaarde benen, holle ogen, een grijns van uitputting
mee naar een leven dat achter langs de huizen gaat. Wel een fantastische sport
wisten ze dat maar bij Studio Sport.' De volledige column was overigens ter nagedachtenis aan Peter Post.
|
|
|
|
|
| 16-01-2011 |
| Struikgewas |
Wat ruist daar in het...
...struikgewas
Het is ongetwijfeld in kringen bon ton geweest om niet van Toon Hermans te houden. Flauwekul, burgerlijk, er zullen argumenten aangevoerd zijn. Ik heb hem zelf altijd geniaal gevonden. Na een show van Toon kon je me wegdragen. Dat had ik ook met Wim Kan. Wim Sonneveld was een hoofdstuk apart. Daar kwam ook wel de gulle lach, maar meestal zat ik in stille bewondering. Het was vooral heel mooi wat de man deed. Maar ik ben ook van het Franse chanson. Nou, dan weet je het wel. Voor de goede orde: ik heb niets met de versjes van Toon. Grient en dan heb je een vriend. Het doet me niets.
In mijn boekenkast heb ik een plank ingeruimd voor curiosa, merkwaardige uitgaven. Er staan wat boekjes van mijn hand, een stuk of tien, twaalf. Will Self met A song for Europe heeft er een plek gevonden. Pal naast een bundeltje telefoonbriefjes van Lodewijk van Deyssel, pseudoniem van Karel Joan Lodewijk Alberdingk Thijm. Hij meende zich een heer en een heer laat zich niet in met zoiets ordinairs als een telefoon. Hij liet voor zich bellen en de in te spreken mededeling schreef hij op een briefje. Een vreemde man die Van Deyssel, dan val ik zelf nog alles mee.
Kantoorboekhandel Anton Bosse (30.11.1938)
Dr. Alberdingk Thijm heeft nu dadelijk noodig een pijp rood lak van de eerste qualiteit (dus zonder zwart er in) en vijf meter rood paklint. Heeft U niet een fietser om dit nu dadelijk te bezorgen, dan hiervoor een taxi nemen en den taxiprijs op de nota te schrijven.
Hij wist dat. Hij was dan ook schrijver, zonder spellingcontrole op zijn vulpen. Hij wist dat noodig met twee os is en dadelijk met één a. Eerste les voor de aankomend schrijver: begin geen zin met een persoonlijk voornaamwoord.
Mevrouw Pieper (geen datum).
De heer Alberdingk Thijm vraagt of U reeds weet, dat uw zwager, de hr. Jhr. van Suchtelen, ontslag neemt als Gouverneur van Sumatras Oostkust. De heer Alberdingk Thijm las dit gisteren in een telegram in de courant.
Aan een Haarlems hotelier (geen datum)
Morgen, donderdag, heeft Dr. Alberdingk Thijm noodig, om 6u.30, bij het dîner dus, het vleesch van drie gebraden eendjes (dat dus vooraf van het gebeente is ontdaan) met kastanjepurée. Dr. Alberdingk Thijm verzoekt u goéd te bedenken dat het jonge eendjes, van middelsoort grootte, moeten zijn. De aardappelen die U onlangs leverde bij de gelardeerde ossenhaas, waren niet genoegzaam hard donker bruin gebakken.
Dat je het houdt met zon man. Dat hij s avonds bij je in bed kruipt, het is weer de dag van de maand, want eens per maand is ook een goed huwelijk (hoe vaak per maand doen jullie het?) en dat-ie vraagt: is het gepermitteerd dat ik U penetreer?
Als Ziggo nou een kanaal in de aanbieding had met alleen maar wielrennen, zou ik me direct abonneren. Maar voor sport moet je een heel sportpakket aanschaffen. Eredivisie1, Eredivisie2, Eredivisie3, Eredivisie4, allemaal voetbal.
|
|
|
|
|
| 15-01-2011 |
| Mutter - Mutter - Muttergesellschaft |
Dat je s morgens achter je machine kruipt met de prangende vraag: wat zal ik vandaag eens schrijven. Ken je dat? Ik niet. Er gaat zo veel in mijn hoofd om, buurvrouw. Boeken kan ik er over vol schrijven, komt wel, als ik gepensioneerd ben. Het probleem waarmee ik over het algemeen s morgens worstel is: wat zal ik vandaag eens schrappen om de log niet te lang te maken? Laatst zei iemand mij: je zou een bundeltje moeten maken van al die rare, korte opmerkingen. Waarom? Het staat toch allemaal al op het web. En hoezo: rare opmerkingen?
Het echtpaar Miriam en Daniel Green hebben een zoontje van tweeënhalf: Humpy. Het kind kan al praten, maar wat er uit zijn mondje komt is niet bepaald de Queens English. Wir-wir. Wir müssen expandieren! zegt hij plechtig, terwijl hij met de spaghetti op zijn bordje speelt. Masse, Masse. Massefertigung. Gibberish noemt Miriam het. Als Daniel thuiskomt van zijn werk wordt hij begroet met: Darlehen, hartes Darlehen. Pappa, mamma? Mutter - Mutter - Muttergesellschaft. Om aan het begin van de avond in slaap te vallen met de woorden: Wende-Wende-Wende! Dat doe ik soms ook, maar dan denk ik aan W. Snijders.
Weer een tussendoortje in mijn overvolle leesagenda: A story for Europe (1996) van Will Self. Een handzaam boekje: A5-formaat en slechts vijftig bladzijden. Ik kocht het afgelopen donderdag op de boekenmarkt op het plein dat Plein heet. Voor één piek, zoals ik de één euromunt hardnekkig noem. Heb ik meer boeken gekocht? Nog drie. Voor twee euri per stuk: Het Rashomon complex (1992) van Jef Geeraerts en A son of the circus (1994) van John Irving. Voor 5 euri: Hondsgras (Le Chiendent, 1933) van Raymond Queneau in een vertaling van Jan Pieter van der Sterre.
Ik ben genoemd! Sinds 2000 mag het gros van de zeshonderd landelijk publicerende dichters zich jaarlijks een etmaal door slagregens, rukwinden en hagelbuien heen vechten om een moordend aantal optredens af te werken. Op 27 januari is het weer zo ver. Adriaan Bontebal, mijn literaire godfather uit Den Haag, dichtte al lang geleden: Zolang ik tegen de elementen vecht / vecht ik niet tegen mezelf. Dat is even mooi als waar. Vriend Ingmar Heytze over de Gedichtendag in een artikeltje met de titel Wij stoppen niet voordat de hele stad vol poëzie staat in het AD/UN van vrijdag, waarbij UN voor Utrechts Nieuwsblad staat. Waaruit je mag afleiden dat Ingmar mijn literaire pleegkind is. Zo is dat. Ingmar zal een jaar of vijftien zijn geweest toen ik hem voor het eerst ontmoette. Vanaf het begin heb ik hem gepusht zich verder te bekwamen in het dichten. En zie toch eens waar hem dat heeft gebracht.
Het thema van de komende Gedichtendag is professionalisme. Zoals kappers ooit zonder succes actie voerden tegen het fenomeen thuiskapper, zo bestrijden wij, professionele dichters, de onnozelaars die ieder jaar rond sinterklaas menen zelf wel een rijmpje in elkaar te kunnen flansen, daarmee de professional het brood uit de mond stotend. Stop de taalverloedering, stop de thuisdichter! Hoewel ik de actie van harte steun, zal ik ook dit jaar niet mijn opwachting maken op de Gedichtendag. Weltschmerz, agorafobie, dédain, om wat redenen aan te voeren. Wellicht verzamel ik mijn katten om me heen voor een korte voorleessessie.
Het is sowieso goed voor de ontwikkeling van een kat het dier regelmatig een gedicht voor te lezen. Al mijn katten mogen graag een gedicht horen, maar Balzac en Hanks zijn echte diehards. Poetry buffs. Balzac is nogal van Remco Campert en Hanks meer van Bernlef. Dat komt mooi uit: ik ben van allebei. Wijlen mijn kater Gerrit bracht ik vaak in extase met de vertolking van werk van Tristan God danst Dada Tzara en Paul van Ostaijen. BOEM! PAUKENSLAG! En dan zag je hem wegsmelten.
Ang, anger, angst. Vergelijk: vang, vanger, vangst.
Zelfs op Twitter kom ik langs, terwijl ik zelf helemaal niet twitter, ik zou niet weten hoe. Ik wil niet weten hoe. Bloggen is mij voldoende, het twitteren avant la lettre, met een onbeperkt aantal tekens. Of was die beperking alleen bij sms-en?
Morgen ben ik de bruid. Zong zij dat bij haar eerste huwelijk?
I would rather go blind, je zal het mij niet horen zingen. Niet meer zien is niet meer lezen. Als ik niet meer kan lezen, hoeft het niet meer. Of we kunnen er een mouw aan passen. Dat jullie dan om de beurt komen voorlezen. Dat je leest uit wat ik graag wil horen, of wat jij graag wil laten horen.
Kruimeltje heette-ie. De naam zegt het al: het was een kruimeldief. Steeds weer moest hij iets jatten. Niet uit kleptomanie, maar uit pure verdorvenheid. Daarom heeft Rooie Sien het uitgemaakt. De hoer spelen, alla, maar al dat roven en stelen. Maar een rover was het niet. Een gewone, alledaagse dief, zoals jij en ik in mindere mate. Als het niet vastzat, bleef het aan Kruimels vingers plakken. Een draaideurcrimineel noemen we dat tegenwoordig.
Hoe noem je een crimineel die op grote schaal draaideuren steelt?
|
|
|
|
|
| 14-01-2011 |
| Dagboek van een gek |
Ik ben van het harmoniemodel, dat zat er al vroeg in. Toen ik nog jong was en aanzet knap, kwam de harmonie kwam regelmatig door de straat. Op het oude dorp was dat. Altijd voorafgegaan door de drumband, Sint Cecilia genaamd. Hoe de harmonie heette, weet ik niet. Dat zou je Abilard moeten vragen. Die heeft daar nog in gespeeld. Net als zijn vader. Het harmoniemodel: je hebt de muziek voor je neus, spelen, en verder niet zeiken.
Meningen zijn goed, meningen moeten er zijn. We verschillen van mening, maar ik respecteer uw mening. Wie schutterde dat ooit? Sommige mensen hebben een in mijn ogen volkomen verwerpelijke mening. Die weiger ik te respecteren. Een mening? Oké. Maar er moet over nagedacht zijn. Niet van: mijn gevoel zegt me nu... Niet doen. Als je een mening wilt hebben, moet je hem kunnen gronden. Geen gezwatel in de ruimte. De uiterste consequentie: als politiek je niet interesseert, hou je er dan verre van. Vooral bij verkiezingen. Zet Idols aan en sms je mening naar Henk Jan Smit, maar blijf weg uit het stemhokje.
Dat is mijn vrees: een volk krijgt de parlementaire vertegenwoordiging die het wil. En dan nemen de Cliniclowns plaats op het pluche. Binnen twee maanden zijn er weer verkiezingen. Voor de Provinciale Staten, en de gekozenen kiezen dan de leden van de Eerste Kamer. Alle clowns uit de provincie zullen clowns voor het parlement kiezen. Clowns geven mij altijd een ongemakkelijk gevoel. Bassie en Jan Nagel.
Teng, tenger, tengst. Vergelijk: maag, mager, maagst.
Er zijn spelletjes op tv waarbij intelligentie vereist is. Ja duh. Dom hè? Dat gaat volkomen voorbij aan de intentie van het medium. En dan nog. Laatst, bij Twee voor Twaalf, werd er gevraagd naar de schrijver van Oblomov. Gontsjarov, schreeuwde ik, maar ze hoorden het niet. Toen het tweede team naar de schrijver van de Petersburgse Vertellingen werd gevraagd, heb ik voor de vorm nog zachtjes Gogol gemompeld.
|
|
|
|
|
| 13-01-2011 |
| Van keuzemenu naar keuzemenu |
Heb ik al verteld dat ik een versterker en een printer zoek? Een versterker voor mijn muziekinstallatie. Dat je toevallig enige tijd geleden nieuwe spullen hebt gekocht en dat er ergens in een hoek een versterker en/of een printer staat te verstoffen: ik hou me aanbevolen. Ook uit milieuoogpunt: dat er geen goede apparaten worden weggegooid.
Een tussendoortje: Met deze wezens kan ik me niet meten als jager, want ze zijn geschapen door de mens, schepselen die hij door marteling heeft gedwongen hun wild-zijn op te geven en die hij lelijk heeft gemaakt door ze te beroven van al hun instincten, behalve dat wat ervoor zorgt dat ze stompzinnig tegen elkaar gaan staan en in paniekerige kringetjes rondrennen. Ik zou liever het kadaver van iets wilds eten dan een van deze schapen te grazen nemen, en als ik vanavond de kracht had, zou ik ze allemaal doden, niet uit razernij maar omdat ik van hun zwakheid gruw, zoals alle wolven, zodat onze afkeer en angst voor de mens en zijn daden bij dageraad worden gevonden in de vorm van honderd bloederige lijken, die er dood wilder uitzien dan ze in leven waren geweest.
Een hongerige wolf in de winter, die zich van armoe aan een schaap wil vergrijpen. Hij wordt echter weggejaagd. Het komt uit De Wolf (The Wolf, 2008) van Joseph Smith, voor een knaak bij De Slegte gevonden. Zou Dion Graus hier in een keuze kunnen maken: voor de wolf of voor het schaap? Kan Dion überhaupt boeken-zonder-plaatjes lezen?
Het verhaal, de korte roman (140 bladzijden) gaat over een wolf, die in zijn wanhoop in de maling wordt genomen door een vos. Het is een lief verhaaltje, maar ook hartverscheurend. Het boekje is niet meer in de handel: als je het wilt hebben moet je even naar De Slegte.
Er loopt iemand over mijn graf, ken je die uitdrukking? Ook wordt wel gezegd: er loopt een hond over mijn graf en er springt een kikker over mijn graf. Dat zeg je als er een plotselinge rilling door je lijf loopt, vaak over de rug. Er loopt iemand over mijn graf, en de aanwezigen knikken begrijpend. En bij jou slaat het wantrouwen toe, want je hebt nadrukkelijk kenbaar gemaakt dat je gecremeerd wilt worden.
De Wereld Draait Door draait weer door, na de winterstop. Dat wist ik niet. Dat had je me weleens mogen vertellen, je weet dat het een van mijn favoriete programmas is. Ik viel erin toen de blonde krullenbol net een filmpje van enkele minuten liet zien. Matthijs en enkele minuten film, zul je je verbaasd afvragen. Jawel, maar de maestro onderbrak het een paar maal. Hij zal eens twee tellen zijn kwek houden. Affijn. Het filmpje was het Vlaamse antwoord op het leed dat helpdesk heet. Iets met een container voor de ingang van een Belgisch telecommunicatiebedrijf, Mobistar geheten. Hoofdrolspeler en slachtoffer is Mathieu, van de security van Mobistar. Hij wordt van keuzemenu naar keuzemenu gestuurd, van medewerker naar medewerker. Ik heb in een deuk gelegen, bekijk het maar op JouwBuis.
Later dacht ik: het is toch een gekke avond, laat ik meteen eens naar PowNed kijken. Blijkt die omroep alweer verdwenen. Geruisloos, of zitten mijn oren dicht?
Een van de ingewikkeldste kruispunten van De Haag, de stad der steden, ligt hier vlak om de hoek: op de brug van de Brouwersgracht. Daar komen samen: de Zuidwal, het Hoge Zand, de Brouwersgracht met twee ventwegen, het Buitenom, de Houtzagerssingel en het Om en Bij. Inclusief ventwegen zijn dat acht straten. Op de brug staat dit beeldje. Sommigen zeggen dat het De Houtzager is, van de kunstenaar G. Brouwer. Het is wel degelijk van Brouwer, maar als je goed kijkt zie je dat het een brancardier is, en man die met een brancard op zijn nek wacht op de dingen die komen gaan.
G. Brouwer op de brug van de Brouwersgracht: het een heeft niet met het ander te maken. (Als je denkt: dit heb je al eens geschreven: klopt. Maar voor wie later heeft ingeschakeld...)
|
|
|
|
|
| 12-01-2011 |
| Ed & Willem |
Het is weer 12 januari, tijd voor mijn jaarlijkse oproep de postcodeloterij te verbieden. En wel hierom. De staatsloterij kan ik negeren. Koop ik geen lot, weet ik na de trekking niet of ik een prijs gewonnen zou hebben, had ik wel een lot gekocht. Maar als de postcodeloterij kanjer knaller bij mij in de buurt valt, word ik treiterig met mijn neus op het feit gedrukt, door een drukke kale man met een grote vrachtwagen: als je wel een lot had gekocht... Dat is mensen de ogen uitsteken. Verbieden die handel en wel per onmiddellijke ingang.
Wanneer er in je huurhuis een kleine wietplantage wordt aangetroffen, heeft dat strafrechtelijke consequenties. Alles dat je stiekem doet is toegestaan, dus als je tegen de lamp loopt heb je blijkbaar steken laten vallen. Eigen bult. Maar in veel gevallen word je ook je huis uitgezet. En dat is hoogst merkwaardig. Ja, zegt zon verhuurder dan, het huis werd gebruikt voor iets waarvoor het niet bestemd is. Mensen die zich in hun huis aan kleine kinderen vergrijpen, vaak de eigen kinderen want die zijn voorhanden, worden ook door het strafrecht aangepakt, maar kunnen na hun straf te hebben uitgezeten vaak gewoon weer terugkeren naar hun huis. Lieden die hun huis gebruikt hebben om samen met kompanen een bankoverval te plannen, een ontvoering, ik noem maar wat, kunnen ook na het uitzitten van de straf weer terug in hun huis. Een hoogst merkwaardig onderscheid.
Een vreemde ingezonden brief in de Krant van heden ochtend. Onder het koppetje Koopziek schrijft Ton Cremers uit Deurne: Wilt u alstublieft weer op houden met het katern Boeken? Ik koop er veel te veel. Weet je, een mensenleven is te kort om alle grote werken uit de wereldliteratuur te lezen. Om alle goede nieuw verschenen boeken dan ook nog eens tot je te nemen, is onbegonnen werk. Laat Ton Cremers het met zijn bezorger op een akkoordje gooien: hou zaterdags de boekenbijlage voor hem achter. Want ik wil hem graag wel blijven ontvangen. Ik lees hem iedere week met smaak zonder de neiging te hebben meteen naar de boekhandel te spurten. Lezen is, als zo veel in het leven, keuzes maken. Woekert bij Ton ook het hedendaagse virus: ik wil alles en ik wil het nu?
Minister Rosenthal veroordeelt tegelijkertijd de manier waarop Japan internationale afspraken over de walvisvangst negeert. Wij spreken dan ook onze teleurstelling uit over het vertrek van de Japanse walvisvloot naar de Zuidelijke oceaan. Tegelijkertijd? De Bende van Rutte wil nog voor de zomer een wet invoeren waarmee de radicale milieuorganisatie Sea Sheperd kan worden aangepakt. De omgekeerde wereld. Walvissen zijn een bedreigde diersoort. Ondanks internationale verdragen om de walvisvangst sterk in te perken, gaan met name Noorwegen, Japan en IJsland vrolijk door. Japanners jagen op de dieren voor wetenschappelijke doeleinden. Wink, wink, say no more.
Twee van de drie Sea Sheperd schepen varen onder Nederlandse vlag en zijn in Rotterdam geregistreerd. Japan voert al lange tijd druk uit op Nederland om die registraties ongedaan te maken. De kwestie schaadt de handelsbelangen volgens de ambtenaren van de ministeries van Buitenlandse Zaken en het voormalige Verkeer en Waterstaat. Maar scheepsregistratie is definitief, niet herroepbaar. Dus moet er een nieuwe wet komen. Dat is de wereld op zijn kop. De bestrijders van het kwaad moeten worden aangepakt. Ik ben benieuwd hoe de Partij voor de Animalcops, de gedeugstoonpartij, zich in deze zaak zal opstellen. Dion Graus: we rekenen op je.
Dat ijsberen ijsberen is reeds door Willem Barendtsz ontzenuwd, tijdens zijn overwintering op Nova Zembla. Mollen mollen de tuin waaronder zij vertoeven en vliegen vliegen als zij zich niet verlekkerd in de voorpoten wrijven, maar ijsberen ijsberen niet. En katten katten niet. Beuken beuken?
Het goede nieuws? Bericht afgelopen gisteren uitgegeven door de Zoogdiervereniging: Wageningse studenten maakten de eerste bewegende beelden van bevers langs de Nederrijn in Utrecht. Op het filmpje is goed te zien hoe een bever een dikke boom omknaagt. Bevers komen op steeds meer plekken langs de Nederrijn voor.
De bever doet het goed in Nederland. De aantallen zijn sinds de eerste uitzettingen in 1988 opgelopen tot zon 550. De bever komt ook op steeds meer plekken voor. Bekende beverplekken zijn de Biesbosch, de Gelderse Poort, Limburg en Flevoland. Maar ook in Utrecht, langs de Nederrijn, zitten al geruime tijd bevers. Daar zijn nu voor het eerst bewegende beelden van de dieren gemaakt.
De Wageningse studenten Stefan Sand en Christoph Janzing plaatsten in samenwerking met boswachter Hugo Spitzen nachtcameras bij een beverplek langs de Nederrijn. Dit heeft mooie beelden opgeleverd van bevers. Het is erg boeiend om te zien hoe een bever aan een dikke boom knaagt. Een mooi succes voor deze studenten, nadat zij recent ook de eerste beelden maakten van wilde zwijnen op de Utrechtse Heuvelrug.
|
|
|
|
|
| 11-01-2011 |
| In het pashokje |
Eindelijk voor een pasbeurt naar de orthopedische werkplaats geweest; het was uitgesteld vanwege de gladheid. Dat passen betrof alleen de koker. De koker? Mij rest aan de rechterkant nog 25 centimeter been. Dat stukkie been, die stomp, verdwijnt in een koker waaraan de rest van de prothese is bevestigd. Met die stomp bestuur ik de gehele prothese en mijn volledige gewicht rust op die koker. Het is dus belangrijk dat hij past, nauwkeurig past. De koker, of eigenlijk een mal daarvan, is gemaakt van een materiaal dat na verwarming met een föhn te buigen is. Dus na wat passen, föhnen, meten zat-ie als gegoten. Er gaat nu verder aan dat been worden gebouwd, maar de tewaterlating zal nog wel even op zich laten wachten.
Wel heb ik alvast kennis gemaakt met mijn nieuwe knie. Uit de doos, buurvrouw. Prachtige constructie. Het wordt nog wel wat.
Golfkarton wordt uit brandingwater gewonnen. Iedere woensdag kan je ze zien scheppen, op het strand tussen Scheveningen en de Wassenaarse Slag. In de loop der jaren heb ik wat golfkarton meegemaakt. Dan krijg je er langzaam verstand van. Ik ben redelijk gevorderd. Ik kan van een stuk karton zeggen of het uit de Noordzee komt of van de Waddenzee. Dat is dan binnenlands karton. De grove lijnen over de wereld zijn niet zo moeilijk te herkennen. Als je er goed op blijft letten, kan je na een jaar al zeggen of een stuk karton van Atlantische, Stille of Indische Oceaan komt. Of de Grote. Misschien moet ik maar eens een cursus gaan geven. Gewoon via internet, ik moet de leerlingen niet zien. Toen ik jong was, wilde ik in het onderwijs. Tot ik me realiseerde dat je dan oog in oog met leerlingen komt te staan.
Dus: nu nog een printer en een versterker.
|
|
|
|
|
| 10-01-2011 |
| Een stratenmakersdecolleté |
Voor mijn huisje, tegen de gevel, staat een rieten stoel. Vorig seizoen heb ik er nog regelmatig opgezeten, nu pas ik wel op: de zitting begint een beetje door te rotten. Affijn. Vanmorgen liep een knokploeg door het hofje: zes mannen van het HWB, het Haags Werkbedrijf (werkvoorziening voor hen die voorzien moeten/willen worden) en een opzichter van HaagWonen, de verhuurder van de huisjes. De chef pakte zonder even aan te bellen die stoel en liet hem aan zijn mannen zien, ik denk als voorbeeld van: dit is grofvuil. Ik naar buiten: wat ben je van plan? Die stoel moet weg. Die stoel gebruik ik om af en toe wat spulletjes op te leggen: afblijven. Ik heb opdracht gekregen om... En die stoel is van mij, daar blijf je af. Ik maak er een foto van en dan hoort u nog wel. Dat is goed, jongen, en nou wegwezen. NB. Wij hebben geen schuurtje of andere opslagruimte.
Ontbrekende apparatuur: printer, versterker en cd-speler. De cd-speler is binnen, van neef Rob.
The times are not a-changing, ben je gek. Malle meid. Voorbeeld. Mijn vader heeft altijd in de tuin gewerkt en dan bedoel ik geen lapjes grond bij een huis. Al rond zijn veertigste was zijn rug versleten, maar hij moest nog een tijdje. Bij tijd en wijle kon hij niet op of neer. Het gebeurde eens dat hij plat lag en een controleur van de ziektewet langskwam. Die nam mijn moeder apart: hij doet maar alsof, schop hem zijn bed uit. Wat dacht je wat? Ma heeft de controleur de deur uitgedonderd met de waarschuwing: en waag het niet je smoel hier ooit nog te vertonen.
Bij iemand die me na aan het hart ligt is kanker geconstateerd. Wie of hoe of wat doet er niet toe: persoonlijke aangelegenheden van derden horen niet thuis op mijn weblog. De afgelopen jaren heeft hij meer voor zijn kiezen gekregen, dus hij moest soms verzuimen, voor kortere of langere tijd. Vaak werkte hij dan thuis door. Hij heeft zijn chef op de hoogte gehouden van de onderzoeken: teelbalkanker, uitzaaiingen. De zak belde hem afgelopen week met de vraag: heb je wel echt kanker? Toen hij mij dat vertelde heb ik enkele zeer onchristelijke kreten geslaakt. Wat een boerenlul! Ik moet hem niet voor mijn fiets krijgen. Of juist wel. Je hebt mensen en fietsbellen, zeg ik weleens. Maar ook: je heb mensen en wezens die hersendood ter wereld zijn gekomen. Dat is geen excuus. Nogmaals: ik moet hem niet voor mijn fiets krijgen.
(Of juist wel. Dan rij ik hem omver, ik grijp ergens aan vast, zodat ik kan steunen op mijn prothese, terwijl ik enkele malen flink uithaal met mijn linkerbeen: ik draag legerkistjes. Ik ben niet meer zo meegaand als in mijn jongelingsjaren.)
Mijn katten luisteren allemaal naar hun eigen naam. Wonderlijk vind ik dat. Als ik Kim zeg, kijkt hij me aan. Zelfs hij. Hij kijkt wat dommig, maar hij kijkt. Dan steek ik een coherent verhaal tegen hem af, maar zijn blik wordt er niet slimmer op. Kim heeft een vriendje, Cobra geheten; whats in a name? Cobra is hier in huis geboren, maar nadat hij oud genoeg was, is hij verhuisd naar de buren. Daarna zijn de buren verhuisd naar de achterkant van het hofje. Dat had Kim snel in de gaten. Zelfs hij. De ex-buurvrouw vertelde mij, dat Kim iedere ochtend bij hen voor de deur zit, met een houding van: komt Cobra buiten spelen? Ach, katten, ze zijn zon genot, geloof me nou.
Het boek van het moment? Nog steeds De Man zonder Eigenschappen van Musil. Dat zal nog wel even zo blijven, want ik heb nog zon 1000 bladzijden te gaan en ik verslind rond de 25 bladzijden per uur. Ter afwisseling wissel ik het momenteel af met Lucht & Vuur (Air and Fire) van Rupert Thomson, dat ik afgelopen week bij Eduard scoorde. Het boek gaat over Théophile Valence, een leerling van Gustave Eiffel, die eind negentiende eeuw naar Zuid-Californië gaat om daar een kerk te bouwen. In gezelschap van zijn vrouw. Als dat maar goed gaat. Dan lees ik, over Buffalo Bill Cody: Hij bleek uiterst charmant zijn, ondanks zijn lange haar en zijn vreemde kleren. En dan voel ik me verwant, want ook zeer charmant. Als het zo uitkomt.
Toevallig, echt stom toevallig, zag ik op NDR een deel van een Tatort-aflevering uit 1997: Reifezeugnis. Dat deed deugd: klik maar, kijk naar de rolverdeling. En hier bewegend, em seu terceiro trabalho, o episódio Reifezeugnis da série alemã Tatort, dirigido por Wolfgang Petersen em 1977. Ze was pas zestien.
Naar de troepjeswinkel op de Lange Poten geweest. Die heet eigenlijk Euroland, maar ik noem het troepjeswinkel, omdat ze er allerlei praktische huishoudelijke spulletjes verkopen, voor weinig. Opgeteld bij de dagelijkse boodschappen vallen die troepjes in de super veel duurder uit. Gescoord: 12 pakjes papieren zakdoekjes, 12 diverse haakjes voor thee- en handdoeken, keukengerei, 2 luchtverfrissers voor in de plee (Ocean Breeze), 1 schaar, 1 badmuts, 1 zakagenda 2011 met poezen, 10 Bic-achtige balpennen, 4 Marsen, 2 stukken Lux zeep. Bij elkaar 11 euri 50. Geen geld toch? Dat zijn nog de prijzen van 2010, of zelfs nog eerder.
In mijn tuintje steken voorzichtig wat kopjes op: sneeuwklokjes, kroki en hyacinten.
Ik zou graag met een stratenmakersdecolleté pronken, maar dat vereist een kont.
Wielerhoekje. Nationale kampioenschappen. In het veld: Lars Boom en Marianne Vos (NL), Zdeněk tybar (Tsj), Niels Albert en Sanne Cant (B), Francis Mourey (Fr), Marco Fontana (It), Christian Heule en Jasmine Achermann (Zw), Philipp Walsleben en Hanka Kupfernagel (Dld), Paul Oldham (GB), Jempy Drucker en Christine Majerus (Lux), Peter Presslauer (Oos). Op de weg: Jack Bobridge en Alexis Rhodes (Aus), Haydon Raulston en Cath Cheatley (Nw Z).
|
|
|
|
|
| 09-01-2011 |
| Op zoek naar de Heer |
voor Christ, the musical.
Zal ik het kort houden? Het is zondag, een bijzonder mooie zondag mag ik wel zeggen, en je zal andere dingen aan je hoofd hebben. Dat vandaag de enige dag van de week is dat je de kinderen ziet. Fijn naar de dierentuin of een film, met een McDonaldsje toe. Het verdeelde ouderschap is zwaar. Vertel mij niets. Want het interesseert me niet.
Er was voor vannacht een bijzonder verschijnsel aan het uitspansel beloofd, ik weet niet of je het hebt meegekregen. Het doet zich maar eens in de 73 jaar voor en aangezien ik de volgende keer waarschijnlijk niet zal meemaken, ik hou een slag om de arm, heb ik de wekker gezet. Om kwart voor vier knetterde het ding: het is een goedkoop Kijkshopgevalletje dat niet goed staat afgesteld. Dat is ook niet nodig, nee, niet wenselijk. In de sporadische gevallen dat ik hem moet zetten, wens ik s morgens geen muziek aan mijn hoofd. Een zingende buurman op donderdagochtend is al meer dan ik kan verdragen. Dik ingepakt ben ik naar buiten gegaan. Wat dacht je wat: het was zwaar bewolkt, toen nog wel.
En dan gaat het Journaal ons vanavond weer pesten. Beelden uit Ulan Bator van een menigte, verzameld rond het standbeeld van Damdin Soeche Bator te paard, met opgeheven hoofd van het verschijnsel geniet. Zal ik emigreren? Nuh. Den vaderland getrouwe blijf ik tot in den dood. Niet dat ik echt trouw ben aan het vaderland, maar ik zie op tegen het gesleep met al mijn boeken. Bovendien schijnen de oudedagsvoorzieningen in Mongolië niet je dat te zijn. Houden die Mongolen wel van katten? Daar moet ik ook rekening mee houden. En ik heb een broer en enkele zeer goede vrienden, ik zal ze missen. Het zijn er niet veel, maar kwaliteit prevaleert boven kwantiteit. Goed, ik kijk vanavond wel naar de beelden.
Henk Hagoort, hoofd van de raad van bestuur van de Nederlandse Publieke Omroep, gooit steeds weer knuppels in het hoenderhok. Arme, arme kippen. Het laatste plan is om de kijkers de kwaliteit van programmas te laten evalueren. Het zal je vreemd in de oren klinken, maar daar heb ik geen moeite mee. Ik mag toch veronderstellen dat Wie van de Drie-kijkers niet naar Zomer- of Wintergasten kijken en daar een mening over ventileren. Echt nodig lijkt het me echter niet. Voor de kwaliteit zijn mensen ingehuurd, toch? Onze taak is kijken.
Maar Henk hanteert soms ook de slopershamer. Daardoor moeten we tegenwoordig van het ene net naar het andere net om programmas van onze favoriete omroep te zien. Onzin. Laat Henk er eens voor zorgen dat programmas die duidelijk bij de commerciëlen thuishoren van de publieke zenders verdwijnen. Zodat de TROS ophoudt met de lokale omroep Volendam te spelen. Wat las ik afgelopen week toch in de Gids? O ja: De Drie Js op weg naar het Songfestival. Waaruit ik begrijp dat die Volendammers de Nederlandse inbreng bij het volgende tenenkrommende spektakel zullen zijn. Ze doen maar. Het is en blijft echter pure Volendam promotie: weg ermee.
En dan nog iets: Op zoek naar... Naar wie is er allemaal al gezocht? Uit mijn hoofd: Evita, Jozef, Mary Poppins en nu Zorro. Wie die Jozef zou moeten zijn is mij onduidelijk: de rol in een kerststal? Dat programma is natuurlijk een pure Idolskloon, ook een format dat tot de bodem toe wordt uitgekauwd. Geef die zooi aan de commerciëlen. En ook: accepteert de mediapoltitie zo maar dat met publiek geld de theaters van Joop van den Ende worden gevuld?
Als onze bijdrage aan de inmenging in Afghanistan eindelijk is afgelopen, zouden we wellicht, om de machine geolied te houden, kunnen proberen Papoea Nieuw Guinea te heroveren. Die ouwe VOC-mentaliteit, weet je wel.
Wielerhoekje. Dit weekend is het weekend van de nationale kampioenschappen veldrijden. Inmiddels is Zdeněk tybar gisteren Tsjechisch kampioen geworden. Verbazingwekkend, niet? Wat echt verbaast is dat den Bels, Sporza, vanmiddag niet het Belgisch kampioenschap uitzendt. Nederland wel het Nederlands kampioenschap, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar een tijdstip is niet te vinden op Teletekst. Het zal worden uitgezonden in een dweilpauze van het schaatsen. Daar ga ik niet op zitten wachten. Ik zie de samenvatting wel. Overigens: Lars Boom zal weer kampioen worden. Denk ik. Hoewel ik het ook ten zeerste gun aan Gerben de Knegt.
|
|
|
|
|
| 08-01-2011 |
| Wat is jouw paradijs? |
Waar onderstreep, kan je klikken. Maar dat wist je natuurlijk al. Enne: reageren? Graag.
En Adriaan sprak: er zij licht. Ja Wausje, schat van me, dat kan ik ook. Kwestie van op een knopje drukken, of aan een koordje trekken, zoals anderen zeggen.
Dat vond ik nou mooi, het is alweer voorbij: Wat is jouw paradijs? Miniatuurtjes van ongeveer één minuut, die gemaakt zijn door het kunstenaarsduo Martin en Inge Riebeek. Zij vroegen aan mensen in Suriname, Turkije, de Verenigde Staten, China, Kenia, Nederland, Brazilië en Egypte om in een paar zinnen hun paradijs te omschrijven. De stukjes zijn enkele malen per dag op Nederland 2 bij de NTR te zien geweest. Mooi, ontroerend, echt. Uitzending gemist? Een deel van de filmpjes is aangekocht door Kunsthal KAdE in Amersfoort.
Wat mijn paradijs is? Ik ben gezegend met smaak, ik hou van mooie dingen. Lees regelmatig mijn weblog en je distilleert het er wel uit. Er hapert niet zo veel aan mijn paradijs. Het is niet perfect, er kunnen wat dingen beter, er wordt wat apparatuur node gemist (geen enkele reactie op mijn oproep ontvangen), ik kan zeer zwaarmoedig zijn (maar dat hou ik buiten mijn blog), doch meestentijds ben ik een tevreden mensch. En zoals je weet: tevredenheid is het kleine broertje van geluk. Tevreden zijn is een toestand, gelukkig zijn een flits.
Gisteravond was het vijfde deel van de verfilming van de Millennium Trilogie. Dat klinkt raar, ik weet het, maar het Trio Cor Witjes (Pierre van Duijl, het trio wordt niet vermeld op zijn Wiki) bestond ook uit vier man. Er waren nog twee films die ik wilde zien. Millennium overlapte het tweede deel van Kill Bill 2 van Quentin Tarentino, met de onweerstaanbare Uma Thurman, en het eerste deel van Volver van Pedro Almodóvar, met de onweerstaanbare Penélope Cruz. Natuurlijk zijn er vele mogelijkheden tegenwoordig. Je kan het één opnemen, terwijl je het ander kijkt, er zal wel een app voor een iPad zijn, maar ik wil de ouderwetse teleurstelling. Ik ben nog niet besmet met het virus: ik wil alles en wel nu.
In het eerste deel van Kill Bill 2 wordt een gezelschap, dat in een verlaten kerkje oefent voor een trouwerij, neergemaaid, met een vette knipoog naar spaghettiwesterns. Als geweld volkomen over the top is, kan ik er wel tegen. Kijkend naar de mooie bruid, Uma Thurman, dacht ik: always look at the brides side of life. Maar ik ben wel vaker op flauwiteiten te betrappen.
De Millennium Triologie, Kill Bill 1 & 2, Volver: ik heb ze allemaal al een keer gezien. Nogmaals naar een film kijken, boeken herlezen: ik ben als een peuter, die steeds weer hetzelfde verhaaltje wil horen, alleen is mijn assortiment uitgebreider. Maar goed, praktisch: straks eerst mijn band plakken. Hoe dat zo is gekomen, volgt hierna. Gelukkig is het mijn voorband. Voorwiel loswurmen, binnenband eruit, dan kan ik hem staande aan de gootsteen op gaatjes controleren. Het gemak dient de mens.
Veel van wat ik op mijn blog schrijf is van elk belang gespeend. Zoals. Donderdagmiddag bij Eduard langsgeweest. Eduard is een oud-wiskundeleraar, die heeft ontdekt dat zijn hart toch in de tweedehandsboekhandel ligt. Voor zeven euri boeken gevonden. Geef maar zes, zei hij: we kennen elkaar al jaren. Thomas Rosemboom - Hoog aan de wind (2006), Rupert Thomson - Lucht & Vuur (Air and Fire, 1993) en driemaal John Grisham: De Regenmaker (The Rainmaker, 1995), In het Geding (The Runaway Jury, 1996) en The Partner (1997).
The Partner vertoont het melkpakkeneuvel. Je weet wel, een pak melk van vele weken oud waarop dan toch staat gedrukt: verse volle melk. Op de voorkant van The Partner staat: The latest bestseller from the worlds most popular author. Er zijn verdorie zestien (!) even more latest werken. En the worlds most popular author? Is dat zo?
Daarna doorgefietst naar de Paleistuin. De laatste keer dat ik er was, zag ik dat de enige Hamamelis, de Toverhazelaar die in het perkje bij de ingang stond, was verdwenen: de tuin wordt constant gerenoveerd. In stilte heb ik toen gevloekt. Maar, een wijze les: niet huilen voor je wordt geslagen. Er bleken er nu twee te staan in het tweede perkje en even verderop ontwaarde ik er zelfs drie. Zo droegen nog maar weinig bloem, de vorst was dan ook vroeg dit seizoen. Op weg naar de uitgang kreeg ik een lekke band. Ongemerkt was ik door wat zooi gefietst: een kwajongensstreek van de prinsjes, denk ik. Een lekke voorband, ook dat nog. Toch maar voorzichtig fietsen, driehonderd meter, totdat de binnenband eruit kwam zetten. Enfin, het was een goede lichaamsbeweging, dat kon ik gebruiken.
Eén van de vaste presentatoren van EénVandaag is al een tijdje Bas van Werven. Weet je wie ik bedoel? Vind je ook niet dat hij in zijn manier van doen, van praten, veel weg heeft van de Dikke Deur-van-de-strips Han Peekel?
Laten wij deze bijeenkomst met gezang besluiten. Op de melodie van Roadrunner, The Pretty Things: Im a zeepzieder, honey. Allemaal!
Und: Schifflein fahren, Teelein trinken, fahren wir nach dem Überzaum... So fahren die Schifflein vorbei, so fahren die Schifflein vorbei. (Nee, ik ben niet dronken of anderszins.) Prettig weekend.
|
|
|
|
|
| 07-01-2011 |
| Ga toch met je Lego spelen |
Met de kennis van nu, had ik kleuter- en lagere school kunnen overslaan.
Als je echt wilt, dan kom je er wel. Ken je die uitdrukking? Het zou de eerste regel van het Amerikaanse volkslied kunnen zijn. The land of the free and the home of the brave. Van krantenjongen tot miljonair: yes you can! Maar je moet er wel iets voor doen. In 2009 leefden 47,8 miljoen Amerikanen in armoede. Begin 2011 zijn het er ongetwijfeld meer. Dat is bijna 16% van de bevolking. Eén op de zes Amerikanen kan amper rondkomen, onder andere door de hogere kosten van medische zorg. En die stroom rijst al meer en meer. Als je echt wilt, dan kom je er wel: watjes zijn het dus, lanterfanters. Met een ruggegraat van bubblegum...
Ben ik democraat in hart & nieren? Ik vrees van niet. Zelfs geen democraat sec. Oké, in kleine kring wel, maar zodra er mij onbekenden in het spel zijn geef ik niet thuis. Het antwoord op de vraag of ik me strikt aan onze wetgeving hou, ligt dus voor de hand: nee, tenzij. De heer Bontebal is niet op zijn achterhoofd gevallen en heeft een denkproces van ruim vijftig jaar op zijn cv - laat ik niet zeggen bijna zestig jaar, want het analytisch denken komt later pas op gang. Beter nog: de heer Bontebal heeft een denkproces van ruim veertig jaar op zijn cv. Ik denk zelf wel na of ik een bepaalde wet zinvol vind of niet. Wat zeg je, buurvrouw? Het wordt een chaos als iedereen zo zou denken? Maar ik ben niet iedereen en wat is er mis met chaos?
Onze wetgeving barst uit zijn voegen van de beuzelarijen. Een typisch voorbeeld daarvan is wat de Haagse kneuzen nu weer in de pijplijn hebben. Voor de goede orde: met Haagse kneuzen bedoel ik zij die vertoeven in de enclave in en rond het Binnenhof, niet de gemiddelde inwoner van de stad der steden. Er moet een verbod komen op het dragen van een boerka. Tussen haakjes: het doet totaal niet ter zake hoe ik over de boerka en de draagsters van die dingen denk. En wat jij ervan vindt is ook niet interessant. Nog los van alle andere feiten: er struinen in Nederland tussen de 200 en 300 draagsters van boerkas rond. Dat zou dan iets zijn waar we ons druk over moeten maken en waar wetgeving tegen moet komen. Erger nog: als die wet er komt dienen we hem serieus te nemen. Ammehoela.
Een uitspraak van de Amsterdamse hoofdcommissaris Welten in een programma van Jeroen Pauw heeft opschudding veroorzaakt. Dat heb ik in de Krant gelezen, ik heb het programma niet gezien. Jeroen Pauw is niet iemand waarbij ik meteen weg zap, maar ik zoek hem ook niet op. Welten schijnt gezegd te hebben dat hij niet van plan is vrouwen met een boerka onmiddellijk te arresteren. Hij wil ze erop aanspreken, maar oppakken en opsluiten lijkt hem onverstandig. Meteen is het wakkere deel van Nederland over hem heen gevallen. De PVV en VVD voorop. Uiteraard. Maar zelfs (?) de Krant, de Volkskrant, in een redactioneel commentaar bij penne van Sander van Walsem. Problematisch is het feit dat Welten er vrij precieze normen op nahoudt wat des rechtsstaats is en wat niet. Om het schotsschrift te eindigen met: De vraag is onderhand of hij zelf nog kan bepalen wanneer hij als korpschef vertrekt. Ik heb me al vaker afgevraagd of het niet eens tijd wordt dat ik die Krant opzeg.
Laten we alsjeblieft onze politiemensen opleiden tot zelf- en weldenkende mensen. Het zijn controleurs van de wet, oké, maar laten ze zelf overwegen wat prioriteit heeft en wat niet. Ik heb een ideetje voor Welten: een actie - vies woord. Het soort actie dat we uit het verleden kennen: de stipheidsactie. Geef op een bepaalde dag iedere diender de opdracht elke overtreding die hij of zij ziet aan te pakken. Een fietser die zijn hand niet uitsteekt bij het afslaan? Aanhouden en beboeten. Een voetganger die in een stille straat door rood loopt? Aanhouden en beboeten. Wat nou parkeerpolitie: iedere agent dient een foutparkeerder aan te pakken. Zou de politie zoiets slechts een uurtje doen, loopt de hele boel al in de soep. Mark my words.
Wetgeving voorbereiden om tot een boerkaverbod te komen? De basishulp aan illegalen bestraffen? Ga toch met je Lego spelen.
Crowdsurfen, zie gisteren. Reactie op een email die ik kreeg van een wijsneus: Je hebt gelijk. Als heel veel automobilisten gaan crowdsurfen, sta je een etage hoger in de file. En het glas is half leeg.
Tonnen en tonnen chemische troep zijn bij Moerdijk de lucht in gegaan en met het bluswater in de sloten en het grondwater terecht gekomen. Er is geen gevaar voor de volksgezondheid. Alsof we allemaal gekke Henkies en Ingrids zijn.
Onbelangrijke mededeling. Het tv-aanbod in Huize Bontebal. Na twee weken het volledige pakket van Ziggo-digitaal te hebben ontvangen, ben ik nu op het basispakket aangewezen. Zo zijn alle pornozenders verdwenen: moet ik het weer zelf verzinnen. Veel kanalen zullen niet-bekeken blijven. Maar ik heb Arte en TV5 weer terug. Verder zeven (!) Duitstalige zenders, waaronder zelfs een RTL. Nog steeds maar twee BBCs, drie als ik BBC World meetel, maar die had ik allemaal al. Ken je BravaNL? Moet je in de Gids kijken op pagina 5 van het dagelijkse tv-overzicht. Een fijn kanaal om als achtergrond op te zetten, zoals anderen dat doen met MTV of TMF. En ook: 12 regionale omroepen. Dat is wel aardig, maar vooral met Rijnmond en AT5 ben ik wel blij. Nu ik even naar de andere regionale zenders heb gekeken, zie ik pas hoe knullig onze regionaal is: TV West.
Wielerhoekje: Yes! De UCI heeft in al haar wijsheid bepaald dat alle achttien ProTour-ploegen komend seizoen worden toegelaten tot alle ProTour-wedstrijden. Voor Nederland zijn dat de Boerenleenbank én Vacansoleil. Beide ploegen rijden dus de Tour, de Vuelta en de Giro. De eerste ProTour-koers dit jaar is de Tour Down Under, van 16 t/m 21 januari. Zes etappes in de omgeving van Adelaide, Australië.
|
|
|
|
|
| 06-01-2011 |
| Motto |
Geen gewonden, geen persoonlijke bezittingen naar de vaantjes: wat kan een brand dan mooi zijn.
Mijn buurman handelt in tweedehands boeken: ik ben een junk die naast een dealer woont. Op zich is dat geen probleem, ik weet me in te houden. Maar. Op donderdag staat hij op de boekenmarkt op het plein dat Plein heet, pal voor de ingang van de Tweede Kamer. Ook geen probleem, maar hij moet dan vroeg de deur uit, net na zevenen, en dan zingt hij! Het klinkt vaak door tot in mijn bed. Veel donderdagen hebben een moeizaam begin.
Deze ochtend heb ik me er kwink doorheen geslagen. Gisteren heb je kunnen lezen wat de nieuwe slaapplaats van Wausje is. Vanmorgen kwam ze me op bed begroeten. En ik: Zo lief, ben je uit de kast gekomen?
Er worden ons dingen door de neus geboord. Bijvoorbeeld de auto die kan rijden op een mengsel van water en een beetje iets. Wat dat iets is? Dat is het cruciale punt, dat weten we niet. De patenten zijn opgekocht door een grote oliemaatschappij. Een recente vondst is de auto die kan crowdsurfen. Nooit meer in de file en de uitstoot van schadelijke stoffen wordt flink gereduceerd. Wat dacht je? Ook die patenten zijn opgekocht. Het is een raadsel door wie. Hopelijk brengt WikiLeaks te zijner tijd duidelijkheid.
Op verzoek heb ik het motto bovenaan deze pagina terug veranderd. De shibumi of shibui is een vrucht; vraag bij de groenteboer naar de kaki, mijn buurtsuper heeft ze standaard in het assortiment. Heerlijk zijn ze. Maar dat is niet de betekenis van de titel van de roman van Trevanian. Shibui (adjective), or shibumi (noun), or shibusa (noun) are Japanese words which refer to a particular aesthetic of simple, subtle, and unobtrusive beauty. Als je het naadje van de kous wilt weten: vraag het Ralf, hier links bij de links. Die woont in het hol van de shibui.
Je voelt hem al aankomen: lees Trevanian. Van hem staan hier op de plank: The Eiger Sanction (1972), The Loo Sanction (1973), The Main (1976), Shibumi (1979), The Summer of Katya (1983) en Incident at Twenty-Mile (1998). De eerste vijf herlees ik eens in de zoveel tijd, Shibumi en The Summer of Katya het vaakst. Incident at Twenty-Mile vind ik wat minder, maar nog steeds erg goed.
Trevanian said of his fans: The Trevanian Buff is a strange and wonderful creature: an outsider, a natural elitist, not so much a cynic as an idealist mugged by reality, not just one of those who march to a different drummer, but the solo drummer in a parade of one. Die steek ik met genoegen in mijn zak.
Weet je bij wie ik ook meteen weg zap? Een greep: Arie Boomsma, Jort Kelder, Rob Kamphues en Ali B. Maar meestal zet ik de tv dan uit: hoeveel schokkende beelden kan een mens op één avond verdragen?
|
|
|
|
|
| 05-01-2011 |
| If you cannot have the job you love |
Waar ik Wausje vanmorgen aantrof: in een boekenkast. Ze heeft vannacht wat boeken van de plank gegooid en is daar prinsesheerlijk gaan pitten. Alsof ze wil zeggen: misschien geef je me op deze manier net zoveel aandacht als je literatuur. Flauwekul! Gek wijf. Mijn beesten hebben wat aandacht betreft niets te klagen. Dochter Skitty lag op de draaitafel, op het deksel. Dat kán niet een zelfde soort reden hebben. Die draaitafel heb ik al lange tijd niet gebruikt. Ik meende wat ik op nieuwjaarsdag schreef: Wat er ontbreekt in dit huis: een printer, een cd-speler, een versterker. Je hebt vast nog wel een oude in een hoek staan: graag.
De installatie die ik heb is van een broer afkomstig: hij kocht nieuw spul, state of the art. De printer kwam van een vriendin. De drie genoemde apparaten hebben het begeven. Dus kijk even, op zolder, in de schuur. Wellicht heb je wat overtollig materiaal staan; ik zou het op prijs stellen als het deze kant opkomt.
Op de boerderij van boer Knuchel, waar Blösch en haar elf zusters hun thuishaven hebben, zijn ook katten. Natuurlijk zijn er katten. Als er gemolken gaat worden laat de kleine Bössy al bij het eerste geluid van melkbussen haar melk lopen. Vaak alleen druppelsgewijs, maar soms schaamteloos royaal... Maar daar waren alleen de katten blij mee. Die zaten s zomers en s winters een half uur voor melktijd al in de mestgang om bij het eerste gerammel als op commando over de grep heen onder Bössy in positie te springen. De boer daarentegen zag de witte stroom niet graag lang achtereen in de kattenbekjes verdwijnen en hij molk Bössy altijd als eerste. Bössy komt zo.
Uit ervaring kan ik je zeggen dat het tof werken is op een boerderij. Na een paar weken ken je alle koeien, als de boer geen al te grote runderstapel heeft, en zij jou. Het is bij tijd en wijle stevig aanpoten, vroeg beginnen, maar zeer afwisselend. Maar hé, ook op een kantoor kan het fijn zijn. Nietwaar, juffrouw Jannie? If you cannot have the job you love, love the job you have.
Nog twee citaten uit Blösch: Een vreetgrage tante is het, vreetgrager dan alle andere, gretiger dan de vrouw van Widlilismer. De vrouw van Widlilesmer? Ik ken haar niet, Google ook niet en Google maps zegt: de locatie Widlilismer wordt niet herkend. En: Hij houdt haar vast alsof haar kop met koeieogen de Steen van Unspunnen is. Die steen kent Google gelukkig wel. Het opzoeken en vinden was voor mij een o ja-belevenis.
Twee weken later was Bonadea al sinds veertien dagen zijn geliefde. Een citaat uit De Man zonder Eigenschappen van Musil. Bladzijde 39, nog zon 1300 te gaan. Dat is doorbijten voor iemand met een niet echt himmelhoche intelligentie.
Al zeker sinds 1963 ben ik fan van Feyenoord. Nog steeds, hoewel voetbal me geen fluit meer interesseert. Toen, begin mei '63, vertrok de schuit de Grote Beer vanuit Rotterdam volgeladen met fans naar Lissabon voor de wedstrijd tegen Benfica in het kader van de Europacup. Ik was daar niet bij. Dat is maar goed ook: pas later hoorde ik dat er speciaal een aantal hoeren meevoer voor het vertier onderweg. Ik was bijna elf, te jong voor dat soort vertier. Feyenoord verloor overigens met 3-1. Vanaf het eerste moment was ik speciaal fan van Coen Moulijn. Dat is nooit meer overgegaan, het is de beste linksbuiten die ik ooit heb zien spelen. Ook live, jawel. In de tweede helft van de jaren zestig ging ik regelmatig naar wedstrijden, uit maar vooral thuis. Een jochie alleen, dat kon nog in die tijd. Ik zou bij god niet weten wat je tegenwoordig allemaal moet doen voor een kaartje: vroeger kocht je die gewoon vlak voor de wedstrijd aan de kassa.
Coen heeft gisteren zijn laatste transfer gehad. Hij geeft nu de ballen voor aan Faas Wilkes. Op tv hoorde ik iemand blaten: het was de Arjen Robben van zijn tijd. Nou, nou. Robben? Zullen we zeggen: Marc Overmars? Die leek in zijn spel meer op Moulijn. Dan heb ik geen verstand van voetballen, maar zoveel nog wel.
Voor de WikiLeaks liefhebbers: klik hier voor een directe link naar de tot nu toe onthulde berichten vanuit de Amerikaanse ambassade in De Haag. Op dit moment, woensdagochtend, zijn dat er zes, er zullen er meer volgen. Onder andere staat er een kattebelletje over de JSF. Dat nieuwe toestel moet er komen volgens een meerderheid (?) der Politiker. Waarom dan wel? Weet je nog, Srebrenica? De belegering van de moslim-enclave? Overste Snorremans of een der zijnen heeft gesmeekt om luchtsteun. Die werd niet verleend. Als die F16's al niet worden gebruikt in noodgevallen, waar hebben we dan die JSF voor nodig? Of stel ik een domme vraag?
De vader van Lisbeth Salander mishandelde regelmatig haar moeder. Zwaar. Als kleine meid heeft Lisbeth haar vader in de hens gestoken. Benzine, lucifer, whoesh. Thats the spirit!
|
|
|
|
|
| 04-01-2011 |
| Mater familias |
Met Wausje gaat het weer als vanouds, de hemel zij geprezen. Gisteren heeft zij toch nog lange tijd onder de trap doorgebracht, maar in de loop van de avond heb ik haar op schoot weten te lokken. We hebben samen naar Antony Hegarty gekeken. Met ons slechts tweehonderduizend andere mensen, het aantal katten is onbekend. Kijk Wausje: twee ijsbeertjes. Dat heeft geen zin, dat weet ik ook wel. Als je met gestrekte vinger ergens naar wijst, kijkt een kat naar je vinger. O, ik ben geen moment bezorgd geweest. Ze kwam steeds even te voorschijn om te vreten en ze oogt zeer gezond. Het was niet zo dat ze aan het aftakelen was, daar is ze met haar acht jaar nog te jong voor; een kat kan pas op haar tiende als bejaard worden beschouwd en leeft door de bank genomen zon veertien tot zestien jaar. Mijn Sophie is negentien geworden.
Vanmorgen bij het ontwaken vond ik haar bij me op bed. Dag wijfie, dag lief. Gaat het weer? En ze gaf me een kopstoot tegen een hand: Aaien, kreng! Een half uur later zat ze te kotsen in de keuken. Dat betekent haren in de maag en/of te gulzig vreten. Niets om je druk over te maken. Even een doekje er over. Alleen: ik kan weer eens nauwelijks bukken. Een rug van de rommelmarkt. Met de ene hand steunend op het aanrecht, in de andere hand een doek: de handicap brengt handigheid.
Wil je nog een aardigheidje over katten weten? Natuurlijk, anders zou je deze weblog niet lezen. Afhankelijk van de beschikbaarheid van de hoeveelheid voedsel zijn katten solitaire of sociale dieren. Je begrijpt: als er meer voedsel is zullen zij socialer zijn. Hier in Huize Bontebal is het onbeperkt schransen. Maar ook: indien ze de mogelijkheid hebben, zullen vrouwtjes familiegroepen vormen. Hun dochters blijven bij hen en krijgen op hun beurt kittens, zodat een matriarchale groep ontstaat. Zonen verlaten de groep wanneer ze geslachtsrijp worden.
Je mag concluderen dat hier in huis het matriarchaat heerst. Dat zal Antony deugd doen. Het is een, bijna, volkomen vrouwelijke familiegroep. Een moeder (Wausje), een dochter (Skitty), een kleindochter (Kat) en twee achterkleindochters (Hanks en Balzac). Dan is daar nog Kim. Hij is een zoon van Wausje en een broer van Skitty. Sinds hij is gecastreerd heeft hij de macho achter zich gelaten. Het is een Einzelgänger die zich uitstekend redt tussen al dat vrouwvolk. Nog een overeenkomst met onze kraanprins? Die is immer opgegroeid met Juliana, haar vier dochters en een zachtaardige vader.
De Amsterdamse politie blijkt grote problemen te hebben met het kraken van de computer van de pedoboerenlul Robert M. De schoft heeft een zeer geavanceerd encryptieprogramma op zijn machine staan. Dat schreeuwt om superhackers als Lisbeth Salander en de haren: de Millennium-trilogie van Stieg Larsson gaat immers over seksueel misbruik, waarvan ook Lisbeth slachtoffer is. Enkele maanden na den Bels is nu de KRO begonnen met het uitzenden van de trilogie: drie films, opgedeeld in zes delen, uitgezonden op zes aansluitende avonden: bij den Bels zat er steeds een week tussen. De trilogie heb ik twee keer gelezen, ik kijk nu de films voor de tweede keer.
Het encryptieprogramma dat M. heeft gebruikt is TrueCrypt, met nauwelijks te kraken wachtwoorden. Als bijzonderheid heeft het dat de ge- en misbruiker meer inlogcodes krijgt. Mocht je onder dwang, bijvoorbeeld bij een politieverhoor, je inlogcode moeten inleveren, geef je er een waarmee slechts een deel van de harde schijf kan worden gelezen. M. heeft dat blijkbaar gedaan. De Krant schreef gisteren: De ironie wil dat deze techniek van plausible deniability is bedacht door crypto-programmeur Julian Assange, tevens oprichter van WikiLeaks. Assange hoopte zo mensenrechtenactivisten te beschermen die marteling riskeerden, maar zijn slimme idee werd populair onder kinderpornoverzamelaars. Daar ga je met je goede gedrag.
De deelstaat Queensland van Australië wordt geteisterd door overstromingen. Het kan je niet zijn ontgaan, want de media zijn er vol van. Elk Journaal besteedt er uitgebreid aandacht aan. Eind vorig jaar werd Pakistan hard getroffen door moessonregens. Meer dan 2000 mensen lieten het leven en enkele miljoenen zijn dakloos geworden. Ben ik erg cynisch als ik zeg dat ik de indruk heb dat er verhoudingsgewijs meer aandacht aan Queensland wordt besteed? Of is het de realiteit?
Heb je het nieuwjaarscadeau van journalisten voor Nederland al bezocht? De website one11.nl, je moet echt even gaan kijken.
|
|
|
|
|
| 03-01-2011 |
| In een mantel van vet |
De jaarwisseling is voor enkelen van mijn katten zwaar geweest: Wausje, Hanks en Skitty. Vooral Wausje is nog steeds een beetje van slag. Ze heeft tijdens de knallen onder de trap in de huiskamer gelegen. Gisteren sprintte ze tijdens naschokken zo nu en dan terug naar haar veilige holletje. Skitty had dezelfde plek gevonden, maar zij was gisteren alweer een stuk relaxter. Hanks heeft weggedoken gezeten in een hoekje van de slaapkamer. De andere drie, Kim, Balzac en Kat? Die hebben als gewoonlijk gedrieën bij elkaar gelegen op bed: no sweat.
Nog even iets over Kim. Er is op zich niets mis met de naam Kim. Een goede naam die eventueel met de nodige felheid kan worden uitgesproken: Kim! Doe dat niet! In zijn eerste dagen was het onduidelijk of het een hij of een zij was, dus heb ik hem een naam gegeven die zowel vrouwelijk als mannelijk is. Met de kennis van nu had ik hem ook Anita kunnen noemen: dat is én, bijvoorbeeld, een presentatrice (Witzier) én een voetballer uit het eerste van Ajax. Maar eer ik één van mijn katten naar een speler van Ajax vernoem...
Er is dus niets mis met de naam Kim, maar ik moet opletten als ik het Journaal zit te kijken. Berichten uit Noord-Korea. Over de grote leider Kim Jong-il of zijn debiele zoontje Kim Jong-un. Als Kim in de kamer is, zet ik het geluid even uit. Dat hij niet het idee krijgt dat ik hem naar een van die eikels heb vernoemd. Tegenwoordig noem ik hem trouwens vaak Wim of Willem: met die i klinkt het voor een kat bijna hetzelfde. Wim of Willem, omdat-ie, zoals je weet, wel iets van het vadsige en het domme heeft van onze kraanprins.
Op pagina 7 in de Volkskrant vandaag staat een foto van Martijn Beekman: de nieuwjaarsduik in Scheveningen. Er zijn vier duikers te zien: drie van de vrouwelijke en één van de mannelijke kunne. Allen met een soep-uit-blik muts op het hoofd en drie van de vier dragen soep-uit-blik handschoenen. Op de achtergrond de Pier. Mijn eerste gedachte: ja zeg, zo kan ik het ook. Dat is dan geen flauwe verwijzing naar het aantal benen dat ik heb wanneer ik slechts gekleed ben in een zwembroek, eventueel met mutsje en handschoenen. Op één been ren je niet zo snel het water in en uit, maar daar gaat het dus niet om. De vier zijn namelijk stuk voor stuk gekleed in een dikke laag vet. Zo kan ik het ook.
Op pagina 14/15 een interview met Joost Eerdmans, oud-Tweede Kamerlid voor de LPF, tegenwoordig wethouder in Capelle aan den IJssel. Eerdmans zal vanaf woensdag Michiel Bicker Caarten vervangen als presentator van het Wakker Nederland programma Uitgesproken WNL. Eerdmans: Ik ben geen objectieve journalist en ik ben rechts, daar kom ik eerlijk voor uit. Mensen gaan zeggen: haal die Eerdmans van de buis, dat weet ik zeker. Nou, Joost, ik zal dat niet zeggen, ik zal dat niet kunnen zeggen. Uitgesproken WNL heb ik nooit gezien en dat zal ik zo houden.
Ook dit: Als je mij vraagt: wij gaan een show maken als Fox News, wil jij de nieuwe Bill OReilly worden, dan is mijn eerste gedachte: we gaan beginnen. Nadat hij heeft moeten toegeven dat Bill OReilly de feiten verdraaid. De feiten verdraaid? Dat noemen wij liegen, Joost. En dat doet die OReilly met verve.
Gisteravond laat de registratie van een concert van Wende Snijders in Carré op Nederland 2. In één woord: prachtig. En ik bedacht: laten ze bij de publieke omroep hun bek houden over de bezuinigingen op cultuur. Zelf programmeren ze alles dat maar een beetje naar kwaliteit riekt steevast tegen het middernachtelijk uur. En op prime time? De Volendamse zooi.
Zoals ik al aankondigde: ik ben weer eens begonnen in Blösch van Beat Sterchi. Daarna moet ik eindelijk eens De man zonder eigenschappen (Der Mann ohne Eigenschaften, 1930-1942) van Robert Musil helemaal lezen: ik heb de drie boeken in één band. Dan is het de beurt aan een ander boek dat ik ieder jaar wel herlees: Het Martyrium (Die Blendung, 1935) van Elias Canetti. En daarna? Dan ben ik inmiddels twee, drie weken verder. Dat zie ik dan wel weer.
Overigens: de Blösch uit Sterchis roman is een Simmentaler. Mooi hè, M.? Blösch lijkt alleen qua bouw op de koe van het plaatje, want: kwam er in hun stal ooit een geheel ongevlekt kalf ter wereld, dan noemden zij het om zijn strorode vel Blösch.
Zondag, tijdens de cyclocross van Baal (1. Sven Nys, 2. Zdeněk tybar, 3. Niels Albert) is Lars Boom lelijk ten val gekomen. Gelukkig valt de schade mee, hij heeft geen breuken opgelopen. In het ziekenhuis werd wel een bloeduitstorting in zijn onderrug vastgesteld. Boom moet enkele dagen rusten. Het onzeker of hij volgende week meerijdt voor het nationaal kampioenschap.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
