 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 10-01-2011 |
 Een stratenmakersdecolleté |
Voor mijn huisje, tegen de gevel, staat een rieten stoel. Vorig seizoen heb ik er nog regelmatig opgezeten, nu pas ik wel op: de zitting begint een beetje door te rotten. Affijn. Vanmorgen liep een knokploeg door het hofje: zes mannen van het HWB, het Haags Werkbedrijf (werkvoorziening voor hen die voorzien moeten/willen worden) en een opzichter van HaagWonen, de verhuurder van de huisjes. De chef pakte zonder even aan te bellen die stoel en liet hem aan zijn mannen zien, ik denk als voorbeeld van: dit is grofvuil. Ik naar buiten: wat ben je van plan? Die stoel moet weg. Die stoel gebruik ik om af en toe wat spulletjes op te leggen: afblijven. Ik heb opdracht gekregen om... En die stoel is van mij, daar blijf je af. Ik maak er een foto van en dan hoort u nog wel. Dat is goed, jongen, en nou wegwezen. NB. Wij hebben geen schuurtje of andere opslagruimte.
Ontbrekende apparatuur: printer, versterker en cd-speler. De cd-speler is binnen, van neef Rob.
The times are not a-changing, ben je gek. Malle meid. Voorbeeld. Mijn vader heeft altijd in de tuin gewerkt en dan bedoel ik geen lapjes grond bij een huis. Al rond zijn veertigste was zijn rug versleten, maar hij moest nog een tijdje. Bij tijd en wijle kon hij niet op of neer. Het gebeurde eens dat hij plat lag en een controleur van de ziektewet langskwam. Die nam mijn moeder apart: hij doet maar alsof, schop hem zijn bed uit. Wat dacht je wat? Ma heeft de controleur de deur uitgedonderd met de waarschuwing: en waag het niet je smoel hier ooit nog te vertonen.
Bij iemand die me na aan het hart ligt is kanker geconstateerd. Wie of hoe of wat doet er niet toe: persoonlijke aangelegenheden van derden horen niet thuis op mijn weblog. De afgelopen jaren heeft hij meer voor zijn kiezen gekregen, dus hij moest soms verzuimen, voor kortere of langere tijd. Vaak werkte hij dan thuis door. Hij heeft zijn chef op de hoogte gehouden van de onderzoeken: teelbalkanker, uitzaaiingen. De zak belde hem afgelopen week met de vraag: heb je wel echt kanker? Toen hij mij dat vertelde heb ik enkele zeer onchristelijke kreten geslaakt. Wat een boerenlul! Ik moet hem niet voor mijn fiets krijgen. Of juist wel. Je hebt mensen en fietsbellen, zeg ik weleens. Maar ook: je heb mensen en wezens die hersendood ter wereld zijn gekomen. Dat is geen excuus. Nogmaals: ik moet hem niet voor mijn fiets krijgen.
(Of juist wel. Dan rij ik hem omver, ik grijp ergens aan vast, zodat ik kan steunen op mijn prothese, terwijl ik enkele malen flink uithaal met mijn linkerbeen: ik draag legerkistjes. Ik ben niet meer zo meegaand als in mijn jongelingsjaren.)
Mijn katten luisteren allemaal naar hun eigen naam. Wonderlijk vind ik dat. Als ik Kim zeg, kijkt hij me aan. Zelfs hij. Hij kijkt wat dommig, maar hij kijkt. Dan steek ik een coherent verhaal tegen hem af, maar zijn blik wordt er niet slimmer op. Kim heeft een vriendje, Cobra geheten; whats in a name? Cobra is hier in huis geboren, maar nadat hij oud genoeg was, is hij verhuisd naar de buren. Daarna zijn de buren verhuisd naar de achterkant van het hofje. Dat had Kim snel in de gaten. Zelfs hij. De ex-buurvrouw vertelde mij, dat Kim iedere ochtend bij hen voor de deur zit, met een houding van: komt Cobra buiten spelen? Ach, katten, ze zijn zon genot, geloof me nou.
Het boek van het moment? Nog steeds De Man zonder Eigenschappen van Musil. Dat zal nog wel even zo blijven, want ik heb nog zon 1000 bladzijden te gaan en ik verslind rond de 25 bladzijden per uur. Ter afwisseling wissel ik het momenteel af met Lucht & Vuur (Air and Fire) van Rupert Thomson, dat ik afgelopen week bij Eduard scoorde. Het boek gaat over Théophile Valence, een leerling van Gustave Eiffel, die eind negentiende eeuw naar Zuid-Californië gaat om daar een kerk te bouwen. In gezelschap van zijn vrouw. Als dat maar goed gaat. Dan lees ik, over Buffalo Bill Cody: Hij bleek uiterst charmant zijn, ondanks zijn lange haar en zijn vreemde kleren. En dan voel ik me verwant, want ook zeer charmant. Als het zo uitkomt.
Toevallig, echt stom toevallig, zag ik op NDR een deel van een Tatort-aflevering uit 1997: Reifezeugnis. Dat deed deugd: klik maar, kijk naar de rolverdeling. En hier bewegend, em seu terceiro trabalho, o episódio Reifezeugnis da série alemã Tatort, dirigido por Wolfgang Petersen em 1977. Ze was pas zestien.
Naar de troepjeswinkel op de Lange Poten geweest. Die heet eigenlijk Euroland, maar ik noem het troepjeswinkel, omdat ze er allerlei praktische huishoudelijke spulletjes verkopen, voor weinig. Opgeteld bij de dagelijkse boodschappen vallen die troepjes in de super veel duurder uit. Gescoord: 12 pakjes papieren zakdoekjes, 12 diverse haakjes voor thee- en handdoeken, keukengerei, 2 luchtverfrissers voor in de plee (Ocean Breeze), 1 schaar, 1 badmuts, 1 zakagenda 2011 met poezen, 10 Bic-achtige balpennen, 4 Marsen, 2 stukken Lux zeep. Bij elkaar 11 euri 50. Geen geld toch? Dat zijn nog de prijzen van 2010, of zelfs nog eerder.
In mijn tuintje steken voorzichtig wat kopjes op: sneeuwklokjes, kroki en hyacinten.
Ik zou graag met een stratenmakersdecolleté pronken, maar dat vereist een kont.
Wielerhoekje. Nationale kampioenschappen. In het veld: Lars Boom en Marianne Vos (NL), Zdeněk tybar (Tsj), Niels Albert en Sanne Cant (B), Francis Mourey (Fr), Marco Fontana (It), Christian Heule en Jasmine Achermann (Zw), Philipp Walsleben en Hanka Kupfernagel (Dld), Paul Oldham (GB), Jempy Drucker en Christine Majerus (Lux), Peter Presslauer (Oos). Op de weg: Jack Bobridge en Alexis Rhodes (Aus), Haydon Raulston en Cath Cheatley (Nw Z).
|
|
|
|
|
| 09-01-2011 |
| Op zoek naar de Heer |
voor Christ, the musical.
Zal ik het kort houden? Het is zondag, een bijzonder mooie zondag mag ik wel zeggen, en je zal andere dingen aan je hoofd hebben. Dat vandaag de enige dag van de week is dat je de kinderen ziet. Fijn naar de dierentuin of een film, met een McDonaldsje toe. Het verdeelde ouderschap is zwaar. Vertel mij niets. Want het interesseert me niet.
Er was voor vannacht een bijzonder verschijnsel aan het uitspansel beloofd, ik weet niet of je het hebt meegekregen. Het doet zich maar eens in de 73 jaar voor en aangezien ik de volgende keer waarschijnlijk niet zal meemaken, ik hou een slag om de arm, heb ik de wekker gezet. Om kwart voor vier knetterde het ding: het is een goedkoop Kijkshopgevalletje dat niet goed staat afgesteld. Dat is ook niet nodig, nee, niet wenselijk. In de sporadische gevallen dat ik hem moet zetten, wens ik s morgens geen muziek aan mijn hoofd. Een zingende buurman op donderdagochtend is al meer dan ik kan verdragen. Dik ingepakt ben ik naar buiten gegaan. Wat dacht je wat: het was zwaar bewolkt, toen nog wel.
En dan gaat het Journaal ons vanavond weer pesten. Beelden uit Ulan Bator van een menigte, verzameld rond het standbeeld van Damdin Soeche Bator te paard, met opgeheven hoofd van het verschijnsel geniet. Zal ik emigreren? Nuh. Den vaderland getrouwe blijf ik tot in den dood. Niet dat ik echt trouw ben aan het vaderland, maar ik zie op tegen het gesleep met al mijn boeken. Bovendien schijnen de oudedagsvoorzieningen in Mongolië niet je dat te zijn. Houden die Mongolen wel van katten? Daar moet ik ook rekening mee houden. En ik heb een broer en enkele zeer goede vrienden, ik zal ze missen. Het zijn er niet veel, maar kwaliteit prevaleert boven kwantiteit. Goed, ik kijk vanavond wel naar de beelden.
Henk Hagoort, hoofd van de raad van bestuur van de Nederlandse Publieke Omroep, gooit steeds weer knuppels in het hoenderhok. Arme, arme kippen. Het laatste plan is om de kijkers de kwaliteit van programmas te laten evalueren. Het zal je vreemd in de oren klinken, maar daar heb ik geen moeite mee. Ik mag toch veronderstellen dat Wie van de Drie-kijkers niet naar Zomer- of Wintergasten kijken en daar een mening over ventileren. Echt nodig lijkt het me echter niet. Voor de kwaliteit zijn mensen ingehuurd, toch? Onze taak is kijken.
Maar Henk hanteert soms ook de slopershamer. Daardoor moeten we tegenwoordig van het ene net naar het andere net om programmas van onze favoriete omroep te zien. Onzin. Laat Henk er eens voor zorgen dat programmas die duidelijk bij de commerciëlen thuishoren van de publieke zenders verdwijnen. Zodat de TROS ophoudt met de lokale omroep Volendam te spelen. Wat las ik afgelopen week toch in de Gids? O ja: De Drie Js op weg naar het Songfestival. Waaruit ik begrijp dat die Volendammers de Nederlandse inbreng bij het volgende tenenkrommende spektakel zullen zijn. Ze doen maar. Het is en blijft echter pure Volendam promotie: weg ermee.
En dan nog iets: Op zoek naar... Naar wie is er allemaal al gezocht? Uit mijn hoofd: Evita, Jozef, Mary Poppins en nu Zorro. Wie die Jozef zou moeten zijn is mij onduidelijk: de rol in een kerststal? Dat programma is natuurlijk een pure Idolskloon, ook een format dat tot de bodem toe wordt uitgekauwd. Geef die zooi aan de commerciëlen. En ook: accepteert de mediapoltitie zo maar dat met publiek geld de theaters van Joop van den Ende worden gevuld?
Als onze bijdrage aan de inmenging in Afghanistan eindelijk is afgelopen, zouden we wellicht, om de machine geolied te houden, kunnen proberen Papoea Nieuw Guinea te heroveren. Die ouwe VOC-mentaliteit, weet je wel.
Wielerhoekje. Dit weekend is het weekend van de nationale kampioenschappen veldrijden. Inmiddels is Zdeněk tybar gisteren Tsjechisch kampioen geworden. Verbazingwekkend, niet? Wat echt verbaast is dat den Bels, Sporza, vanmiddag niet het Belgisch kampioenschap uitzendt. Nederland wel het Nederlands kampioenschap, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Maar een tijdstip is niet te vinden op Teletekst. Het zal worden uitgezonden in een dweilpauze van het schaatsen. Daar ga ik niet op zitten wachten. Ik zie de samenvatting wel. Overigens: Lars Boom zal weer kampioen worden. Denk ik. Hoewel ik het ook ten zeerste gun aan Gerben de Knegt.
|
|
|
|
|
| 08-01-2011 |
| Wat is jouw paradijs? |
Waar onderstreep, kan je klikken. Maar dat wist je natuurlijk al. Enne: reageren? Graag.
En Adriaan sprak: er zij licht. Ja Wausje, schat van me, dat kan ik ook. Kwestie van op een knopje drukken, of aan een koordje trekken, zoals anderen zeggen.
Dat vond ik nou mooi, het is alweer voorbij: Wat is jouw paradijs? Miniatuurtjes van ongeveer één minuut, die gemaakt zijn door het kunstenaarsduo Martin en Inge Riebeek. Zij vroegen aan mensen in Suriname, Turkije, de Verenigde Staten, China, Kenia, Nederland, Brazilië en Egypte om in een paar zinnen hun paradijs te omschrijven. De stukjes zijn enkele malen per dag op Nederland 2 bij de NTR te zien geweest. Mooi, ontroerend, echt. Uitzending gemist? Een deel van de filmpjes is aangekocht door Kunsthal KAdE in Amersfoort.
Wat mijn paradijs is? Ik ben gezegend met smaak, ik hou van mooie dingen. Lees regelmatig mijn weblog en je distilleert het er wel uit. Er hapert niet zo veel aan mijn paradijs. Het is niet perfect, er kunnen wat dingen beter, er wordt wat apparatuur node gemist (geen enkele reactie op mijn oproep ontvangen), ik kan zeer zwaarmoedig zijn (maar dat hou ik buiten mijn blog), doch meestentijds ben ik een tevreden mensch. En zoals je weet: tevredenheid is het kleine broertje van geluk. Tevreden zijn is een toestand, gelukkig zijn een flits.
Gisteravond was het vijfde deel van de verfilming van de Millennium Trilogie. Dat klinkt raar, ik weet het, maar het Trio Cor Witjes (Pierre van Duijl, het trio wordt niet vermeld op zijn Wiki) bestond ook uit vier man. Er waren nog twee films die ik wilde zien. Millennium overlapte het tweede deel van Kill Bill 2 van Quentin Tarentino, met de onweerstaanbare Uma Thurman, en het eerste deel van Volver van Pedro Almodóvar, met de onweerstaanbare Penélope Cruz. Natuurlijk zijn er vele mogelijkheden tegenwoordig. Je kan het één opnemen, terwijl je het ander kijkt, er zal wel een app voor een iPad zijn, maar ik wil de ouderwetse teleurstelling. Ik ben nog niet besmet met het virus: ik wil alles en wel nu.
In het eerste deel van Kill Bill 2 wordt een gezelschap, dat in een verlaten kerkje oefent voor een trouwerij, neergemaaid, met een vette knipoog naar spaghettiwesterns. Als geweld volkomen over the top is, kan ik er wel tegen. Kijkend naar de mooie bruid, Uma Thurman, dacht ik: always look at the brides side of life. Maar ik ben wel vaker op flauwiteiten te betrappen.
De Millennium Triologie, Kill Bill 1 & 2, Volver: ik heb ze allemaal al een keer gezien. Nogmaals naar een film kijken, boeken herlezen: ik ben als een peuter, die steeds weer hetzelfde verhaaltje wil horen, alleen is mijn assortiment uitgebreider. Maar goed, praktisch: straks eerst mijn band plakken. Hoe dat zo is gekomen, volgt hierna. Gelukkig is het mijn voorband. Voorwiel loswurmen, binnenband eruit, dan kan ik hem staande aan de gootsteen op gaatjes controleren. Het gemak dient de mens.
Veel van wat ik op mijn blog schrijf is van elk belang gespeend. Zoals. Donderdagmiddag bij Eduard langsgeweest. Eduard is een oud-wiskundeleraar, die heeft ontdekt dat zijn hart toch in de tweedehandsboekhandel ligt. Voor zeven euri boeken gevonden. Geef maar zes, zei hij: we kennen elkaar al jaren. Thomas Rosemboom - Hoog aan de wind (2006), Rupert Thomson - Lucht & Vuur (Air and Fire, 1993) en driemaal John Grisham: De Regenmaker (The Rainmaker, 1995), In het Geding (The Runaway Jury, 1996) en The Partner (1997).
The Partner vertoont het melkpakkeneuvel. Je weet wel, een pak melk van vele weken oud waarop dan toch staat gedrukt: verse volle melk. Op de voorkant van The Partner staat: The latest bestseller from the worlds most popular author. Er zijn verdorie zestien (!) even more latest werken. En the worlds most popular author? Is dat zo?
Daarna doorgefietst naar de Paleistuin. De laatste keer dat ik er was, zag ik dat de enige Hamamelis, de Toverhazelaar die in het perkje bij de ingang stond, was verdwenen: de tuin wordt constant gerenoveerd. In stilte heb ik toen gevloekt. Maar, een wijze les: niet huilen voor je wordt geslagen. Er bleken er nu twee te staan in het tweede perkje en even verderop ontwaarde ik er zelfs drie. Zo droegen nog maar weinig bloem, de vorst was dan ook vroeg dit seizoen. Op weg naar de uitgang kreeg ik een lekke band. Ongemerkt was ik door wat zooi gefietst: een kwajongensstreek van de prinsjes, denk ik. Een lekke voorband, ook dat nog. Toch maar voorzichtig fietsen, driehonderd meter, totdat de binnenband eruit kwam zetten. Enfin, het was een goede lichaamsbeweging, dat kon ik gebruiken.
Eén van de vaste presentatoren van EénVandaag is al een tijdje Bas van Werven. Weet je wie ik bedoel? Vind je ook niet dat hij in zijn manier van doen, van praten, veel weg heeft van de Dikke Deur-van-de-strips Han Peekel?
Laten wij deze bijeenkomst met gezang besluiten. Op de melodie van Roadrunner, The Pretty Things: Im a zeepzieder, honey. Allemaal!
Und: Schifflein fahren, Teelein trinken, fahren wir nach dem Überzaum... So fahren die Schifflein vorbei, so fahren die Schifflein vorbei. (Nee, ik ben niet dronken of anderszins.) Prettig weekend.
|
|
|
|
|
| 07-01-2011 |
| Ga toch met je Lego spelen |
Met de kennis van nu, had ik kleuter- en lagere school kunnen overslaan.
Als je echt wilt, dan kom je er wel. Ken je die uitdrukking? Het zou de eerste regel van het Amerikaanse volkslied kunnen zijn. The land of the free and the home of the brave. Van krantenjongen tot miljonair: yes you can! Maar je moet er wel iets voor doen. In 2009 leefden 47,8 miljoen Amerikanen in armoede. Begin 2011 zijn het er ongetwijfeld meer. Dat is bijna 16% van de bevolking. Eén op de zes Amerikanen kan amper rondkomen, onder andere door de hogere kosten van medische zorg. En die stroom rijst al meer en meer. Als je echt wilt, dan kom je er wel: watjes zijn het dus, lanterfanters. Met een ruggegraat van bubblegum...
Ben ik democraat in hart & nieren? Ik vrees van niet. Zelfs geen democraat sec. Oké, in kleine kring wel, maar zodra er mij onbekenden in het spel zijn geef ik niet thuis. Het antwoord op de vraag of ik me strikt aan onze wetgeving hou, ligt dus voor de hand: nee, tenzij. De heer Bontebal is niet op zijn achterhoofd gevallen en heeft een denkproces van ruim vijftig jaar op zijn cv - laat ik niet zeggen bijna zestig jaar, want het analytisch denken komt later pas op gang. Beter nog: de heer Bontebal heeft een denkproces van ruim veertig jaar op zijn cv. Ik denk zelf wel na of ik een bepaalde wet zinvol vind of niet. Wat zeg je, buurvrouw? Het wordt een chaos als iedereen zo zou denken? Maar ik ben niet iedereen en wat is er mis met chaos?
Onze wetgeving barst uit zijn voegen van de beuzelarijen. Een typisch voorbeeld daarvan is wat de Haagse kneuzen nu weer in de pijplijn hebben. Voor de goede orde: met Haagse kneuzen bedoel ik zij die vertoeven in de enclave in en rond het Binnenhof, niet de gemiddelde inwoner van de stad der steden. Er moet een verbod komen op het dragen van een boerka. Tussen haakjes: het doet totaal niet ter zake hoe ik over de boerka en de draagsters van die dingen denk. En wat jij ervan vindt is ook niet interessant. Nog los van alle andere feiten: er struinen in Nederland tussen de 200 en 300 draagsters van boerkas rond. Dat zou dan iets zijn waar we ons druk over moeten maken en waar wetgeving tegen moet komen. Erger nog: als die wet er komt dienen we hem serieus te nemen. Ammehoela.
Een uitspraak van de Amsterdamse hoofdcommissaris Welten in een programma van Jeroen Pauw heeft opschudding veroorzaakt. Dat heb ik in de Krant gelezen, ik heb het programma niet gezien. Jeroen Pauw is niet iemand waarbij ik meteen weg zap, maar ik zoek hem ook niet op. Welten schijnt gezegd te hebben dat hij niet van plan is vrouwen met een boerka onmiddellijk te arresteren. Hij wil ze erop aanspreken, maar oppakken en opsluiten lijkt hem onverstandig. Meteen is het wakkere deel van Nederland over hem heen gevallen. De PVV en VVD voorop. Uiteraard. Maar zelfs (?) de Krant, de Volkskrant, in een redactioneel commentaar bij penne van Sander van Walsem. Problematisch is het feit dat Welten er vrij precieze normen op nahoudt wat des rechtsstaats is en wat niet. Om het schotsschrift te eindigen met: De vraag is onderhand of hij zelf nog kan bepalen wanneer hij als korpschef vertrekt. Ik heb me al vaker afgevraagd of het niet eens tijd wordt dat ik die Krant opzeg.
Laten we alsjeblieft onze politiemensen opleiden tot zelf- en weldenkende mensen. Het zijn controleurs van de wet, oké, maar laten ze zelf overwegen wat prioriteit heeft en wat niet. Ik heb een ideetje voor Welten: een actie - vies woord. Het soort actie dat we uit het verleden kennen: de stipheidsactie. Geef op een bepaalde dag iedere diender de opdracht elke overtreding die hij of zij ziet aan te pakken. Een fietser die zijn hand niet uitsteekt bij het afslaan? Aanhouden en beboeten. Een voetganger die in een stille straat door rood loopt? Aanhouden en beboeten. Wat nou parkeerpolitie: iedere agent dient een foutparkeerder aan te pakken. Zou de politie zoiets slechts een uurtje doen, loopt de hele boel al in de soep. Mark my words.
Wetgeving voorbereiden om tot een boerkaverbod te komen? De basishulp aan illegalen bestraffen? Ga toch met je Lego spelen.
Crowdsurfen, zie gisteren. Reactie op een email die ik kreeg van een wijsneus: Je hebt gelijk. Als heel veel automobilisten gaan crowdsurfen, sta je een etage hoger in de file. En het glas is half leeg.
Tonnen en tonnen chemische troep zijn bij Moerdijk de lucht in gegaan en met het bluswater in de sloten en het grondwater terecht gekomen. Er is geen gevaar voor de volksgezondheid. Alsof we allemaal gekke Henkies en Ingrids zijn.
Onbelangrijke mededeling. Het tv-aanbod in Huize Bontebal. Na twee weken het volledige pakket van Ziggo-digitaal te hebben ontvangen, ben ik nu op het basispakket aangewezen. Zo zijn alle pornozenders verdwenen: moet ik het weer zelf verzinnen. Veel kanalen zullen niet-bekeken blijven. Maar ik heb Arte en TV5 weer terug. Verder zeven (!) Duitstalige zenders, waaronder zelfs een RTL. Nog steeds maar twee BBCs, drie als ik BBC World meetel, maar die had ik allemaal al. Ken je BravaNL? Moet je in de Gids kijken op pagina 5 van het dagelijkse tv-overzicht. Een fijn kanaal om als achtergrond op te zetten, zoals anderen dat doen met MTV of TMF. En ook: 12 regionale omroepen. Dat is wel aardig, maar vooral met Rijnmond en AT5 ben ik wel blij. Nu ik even naar de andere regionale zenders heb gekeken, zie ik pas hoe knullig onze regionaal is: TV West.
Wielerhoekje: Yes! De UCI heeft in al haar wijsheid bepaald dat alle achttien ProTour-ploegen komend seizoen worden toegelaten tot alle ProTour-wedstrijden. Voor Nederland zijn dat de Boerenleenbank én Vacansoleil. Beide ploegen rijden dus de Tour, de Vuelta en de Giro. De eerste ProTour-koers dit jaar is de Tour Down Under, van 16 t/m 21 januari. Zes etappes in de omgeving van Adelaide, Australië.
|
|
|
|
|
| 06-01-2011 |
| Motto |
Geen gewonden, geen persoonlijke bezittingen naar de vaantjes: wat kan een brand dan mooi zijn.
Mijn buurman handelt in tweedehands boeken: ik ben een junk die naast een dealer woont. Op zich is dat geen probleem, ik weet me in te houden. Maar. Op donderdag staat hij op de boekenmarkt op het plein dat Plein heet, pal voor de ingang van de Tweede Kamer. Ook geen probleem, maar hij moet dan vroeg de deur uit, net na zevenen, en dan zingt hij! Het klinkt vaak door tot in mijn bed. Veel donderdagen hebben een moeizaam begin.
Deze ochtend heb ik me er kwink doorheen geslagen. Gisteren heb je kunnen lezen wat de nieuwe slaapplaats van Wausje is. Vanmorgen kwam ze me op bed begroeten. En ik: Zo lief, ben je uit de kast gekomen?
Er worden ons dingen door de neus geboord. Bijvoorbeeld de auto die kan rijden op een mengsel van water en een beetje iets. Wat dat iets is? Dat is het cruciale punt, dat weten we niet. De patenten zijn opgekocht door een grote oliemaatschappij. Een recente vondst is de auto die kan crowdsurfen. Nooit meer in de file en de uitstoot van schadelijke stoffen wordt flink gereduceerd. Wat dacht je? Ook die patenten zijn opgekocht. Het is een raadsel door wie. Hopelijk brengt WikiLeaks te zijner tijd duidelijkheid.
Op verzoek heb ik het motto bovenaan deze pagina terug veranderd. De shibumi of shibui is een vrucht; vraag bij de groenteboer naar de kaki, mijn buurtsuper heeft ze standaard in het assortiment. Heerlijk zijn ze. Maar dat is niet de betekenis van de titel van de roman van Trevanian. Shibui (adjective), or shibumi (noun), or shibusa (noun) are Japanese words which refer to a particular aesthetic of simple, subtle, and unobtrusive beauty. Als je het naadje van de kous wilt weten: vraag het Ralf, hier links bij de links. Die woont in het hol van de shibui.
Je voelt hem al aankomen: lees Trevanian. Van hem staan hier op de plank: The Eiger Sanction (1972), The Loo Sanction (1973), The Main (1976), Shibumi (1979), The Summer of Katya (1983) en Incident at Twenty-Mile (1998). De eerste vijf herlees ik eens in de zoveel tijd, Shibumi en The Summer of Katya het vaakst. Incident at Twenty-Mile vind ik wat minder, maar nog steeds erg goed.
Trevanian said of his fans: The Trevanian Buff is a strange and wonderful creature: an outsider, a natural elitist, not so much a cynic as an idealist mugged by reality, not just one of those who march to a different drummer, but the solo drummer in a parade of one. Die steek ik met genoegen in mijn zak.
Weet je bij wie ik ook meteen weg zap? Een greep: Arie Boomsma, Jort Kelder, Rob Kamphues en Ali B. Maar meestal zet ik de tv dan uit: hoeveel schokkende beelden kan een mens op één avond verdragen?
|
|
|
|
|
| 05-01-2011 |
| If you cannot have the job you love |
Waar ik Wausje vanmorgen aantrof: in een boekenkast. Ze heeft vannacht wat boeken van de plank gegooid en is daar prinsesheerlijk gaan pitten. Alsof ze wil zeggen: misschien geef je me op deze manier net zoveel aandacht als je literatuur. Flauwekul! Gek wijf. Mijn beesten hebben wat aandacht betreft niets te klagen. Dochter Skitty lag op de draaitafel, op het deksel. Dat kán niet een zelfde soort reden hebben. Die draaitafel heb ik al lange tijd niet gebruikt. Ik meende wat ik op nieuwjaarsdag schreef: Wat er ontbreekt in dit huis: een printer, een cd-speler, een versterker. Je hebt vast nog wel een oude in een hoek staan: graag.
De installatie die ik heb is van een broer afkomstig: hij kocht nieuw spul, state of the art. De printer kwam van een vriendin. De drie genoemde apparaten hebben het begeven. Dus kijk even, op zolder, in de schuur. Wellicht heb je wat overtollig materiaal staan; ik zou het op prijs stellen als het deze kant opkomt.
Op de boerderij van boer Knuchel, waar Blösch en haar elf zusters hun thuishaven hebben, zijn ook katten. Natuurlijk zijn er katten. Als er gemolken gaat worden laat de kleine Bössy al bij het eerste geluid van melkbussen haar melk lopen. Vaak alleen druppelsgewijs, maar soms schaamteloos royaal... Maar daar waren alleen de katten blij mee. Die zaten s zomers en s winters een half uur voor melktijd al in de mestgang om bij het eerste gerammel als op commando over de grep heen onder Bössy in positie te springen. De boer daarentegen zag de witte stroom niet graag lang achtereen in de kattenbekjes verdwijnen en hij molk Bössy altijd als eerste. Bössy komt zo.
Uit ervaring kan ik je zeggen dat het tof werken is op een boerderij. Na een paar weken ken je alle koeien, als de boer geen al te grote runderstapel heeft, en zij jou. Het is bij tijd en wijle stevig aanpoten, vroeg beginnen, maar zeer afwisselend. Maar hé, ook op een kantoor kan het fijn zijn. Nietwaar, juffrouw Jannie? If you cannot have the job you love, love the job you have.
Nog twee citaten uit Blösch: Een vreetgrage tante is het, vreetgrager dan alle andere, gretiger dan de vrouw van Widlilismer. De vrouw van Widlilesmer? Ik ken haar niet, Google ook niet en Google maps zegt: de locatie Widlilismer wordt niet herkend. En: Hij houdt haar vast alsof haar kop met koeieogen de Steen van Unspunnen is. Die steen kent Google gelukkig wel. Het opzoeken en vinden was voor mij een o ja-belevenis.
Twee weken later was Bonadea al sinds veertien dagen zijn geliefde. Een citaat uit De Man zonder Eigenschappen van Musil. Bladzijde 39, nog zon 1300 te gaan. Dat is doorbijten voor iemand met een niet echt himmelhoche intelligentie.
Al zeker sinds 1963 ben ik fan van Feyenoord. Nog steeds, hoewel voetbal me geen fluit meer interesseert. Toen, begin mei '63, vertrok de schuit de Grote Beer vanuit Rotterdam volgeladen met fans naar Lissabon voor de wedstrijd tegen Benfica in het kader van de Europacup. Ik was daar niet bij. Dat is maar goed ook: pas later hoorde ik dat er speciaal een aantal hoeren meevoer voor het vertier onderweg. Ik was bijna elf, te jong voor dat soort vertier. Feyenoord verloor overigens met 3-1. Vanaf het eerste moment was ik speciaal fan van Coen Moulijn. Dat is nooit meer overgegaan, het is de beste linksbuiten die ik ooit heb zien spelen. Ook live, jawel. In de tweede helft van de jaren zestig ging ik regelmatig naar wedstrijden, uit maar vooral thuis. Een jochie alleen, dat kon nog in die tijd. Ik zou bij god niet weten wat je tegenwoordig allemaal moet doen voor een kaartje: vroeger kocht je die gewoon vlak voor de wedstrijd aan de kassa.
Coen heeft gisteren zijn laatste transfer gehad. Hij geeft nu de ballen voor aan Faas Wilkes. Op tv hoorde ik iemand blaten: het was de Arjen Robben van zijn tijd. Nou, nou. Robben? Zullen we zeggen: Marc Overmars? Die leek in zijn spel meer op Moulijn. Dan heb ik geen verstand van voetballen, maar zoveel nog wel.
Voor de WikiLeaks liefhebbers: klik hier voor een directe link naar de tot nu toe onthulde berichten vanuit de Amerikaanse ambassade in De Haag. Op dit moment, woensdagochtend, zijn dat er zes, er zullen er meer volgen. Onder andere staat er een kattebelletje over de JSF. Dat nieuwe toestel moet er komen volgens een meerderheid (?) der Politiker. Waarom dan wel? Weet je nog, Srebrenica? De belegering van de moslim-enclave? Overste Snorremans of een der zijnen heeft gesmeekt om luchtsteun. Die werd niet verleend. Als die F16's al niet worden gebruikt in noodgevallen, waar hebben we dan die JSF voor nodig? Of stel ik een domme vraag?
De vader van Lisbeth Salander mishandelde regelmatig haar moeder. Zwaar. Als kleine meid heeft Lisbeth haar vader in de hens gestoken. Benzine, lucifer, whoesh. Thats the spirit!
|
|
|
|
|
| 04-01-2011 |
| Mater familias |
Met Wausje gaat het weer als vanouds, de hemel zij geprezen. Gisteren heeft zij toch nog lange tijd onder de trap doorgebracht, maar in de loop van de avond heb ik haar op schoot weten te lokken. We hebben samen naar Antony Hegarty gekeken. Met ons slechts tweehonderduizend andere mensen, het aantal katten is onbekend. Kijk Wausje: twee ijsbeertjes. Dat heeft geen zin, dat weet ik ook wel. Als je met gestrekte vinger ergens naar wijst, kijkt een kat naar je vinger. O, ik ben geen moment bezorgd geweest. Ze kwam steeds even te voorschijn om te vreten en ze oogt zeer gezond. Het was niet zo dat ze aan het aftakelen was, daar is ze met haar acht jaar nog te jong voor; een kat kan pas op haar tiende als bejaard worden beschouwd en leeft door de bank genomen zon veertien tot zestien jaar. Mijn Sophie is negentien geworden.
Vanmorgen bij het ontwaken vond ik haar bij me op bed. Dag wijfie, dag lief. Gaat het weer? En ze gaf me een kopstoot tegen een hand: Aaien, kreng! Een half uur later zat ze te kotsen in de keuken. Dat betekent haren in de maag en/of te gulzig vreten. Niets om je druk over te maken. Even een doekje er over. Alleen: ik kan weer eens nauwelijks bukken. Een rug van de rommelmarkt. Met de ene hand steunend op het aanrecht, in de andere hand een doek: de handicap brengt handigheid.
Wil je nog een aardigheidje over katten weten? Natuurlijk, anders zou je deze weblog niet lezen. Afhankelijk van de beschikbaarheid van de hoeveelheid voedsel zijn katten solitaire of sociale dieren. Je begrijpt: als er meer voedsel is zullen zij socialer zijn. Hier in Huize Bontebal is het onbeperkt schransen. Maar ook: indien ze de mogelijkheid hebben, zullen vrouwtjes familiegroepen vormen. Hun dochters blijven bij hen en krijgen op hun beurt kittens, zodat een matriarchale groep ontstaat. Zonen verlaten de groep wanneer ze geslachtsrijp worden.
Je mag concluderen dat hier in huis het matriarchaat heerst. Dat zal Antony deugd doen. Het is een, bijna, volkomen vrouwelijke familiegroep. Een moeder (Wausje), een dochter (Skitty), een kleindochter (Kat) en twee achterkleindochters (Hanks en Balzac). Dan is daar nog Kim. Hij is een zoon van Wausje en een broer van Skitty. Sinds hij is gecastreerd heeft hij de macho achter zich gelaten. Het is een Einzelgänger die zich uitstekend redt tussen al dat vrouwvolk. Nog een overeenkomst met onze kraanprins? Die is immer opgegroeid met Juliana, haar vier dochters en een zachtaardige vader.
De Amsterdamse politie blijkt grote problemen te hebben met het kraken van de computer van de pedoboerenlul Robert M. De schoft heeft een zeer geavanceerd encryptieprogramma op zijn machine staan. Dat schreeuwt om superhackers als Lisbeth Salander en de haren: de Millennium-trilogie van Stieg Larsson gaat immers over seksueel misbruik, waarvan ook Lisbeth slachtoffer is. Enkele maanden na den Bels is nu de KRO begonnen met het uitzenden van de trilogie: drie films, opgedeeld in zes delen, uitgezonden op zes aansluitende avonden: bij den Bels zat er steeds een week tussen. De trilogie heb ik twee keer gelezen, ik kijk nu de films voor de tweede keer.
Het encryptieprogramma dat M. heeft gebruikt is TrueCrypt, met nauwelijks te kraken wachtwoorden. Als bijzonderheid heeft het dat de ge- en misbruiker meer inlogcodes krijgt. Mocht je onder dwang, bijvoorbeeld bij een politieverhoor, je inlogcode moeten inleveren, geef je er een waarmee slechts een deel van de harde schijf kan worden gelezen. M. heeft dat blijkbaar gedaan. De Krant schreef gisteren: De ironie wil dat deze techniek van plausible deniability is bedacht door crypto-programmeur Julian Assange, tevens oprichter van WikiLeaks. Assange hoopte zo mensenrechtenactivisten te beschermen die marteling riskeerden, maar zijn slimme idee werd populair onder kinderpornoverzamelaars. Daar ga je met je goede gedrag.
De deelstaat Queensland van Australië wordt geteisterd door overstromingen. Het kan je niet zijn ontgaan, want de media zijn er vol van. Elk Journaal besteedt er uitgebreid aandacht aan. Eind vorig jaar werd Pakistan hard getroffen door moessonregens. Meer dan 2000 mensen lieten het leven en enkele miljoenen zijn dakloos geworden. Ben ik erg cynisch als ik zeg dat ik de indruk heb dat er verhoudingsgewijs meer aandacht aan Queensland wordt besteed? Of is het de realiteit?
Heb je het nieuwjaarscadeau van journalisten voor Nederland al bezocht? De website one11.nl, je moet echt even gaan kijken.
|
|
|
|
|
| 03-01-2011 |
| In een mantel van vet |
De jaarwisseling is voor enkelen van mijn katten zwaar geweest: Wausje, Hanks en Skitty. Vooral Wausje is nog steeds een beetje van slag. Ze heeft tijdens de knallen onder de trap in de huiskamer gelegen. Gisteren sprintte ze tijdens naschokken zo nu en dan terug naar haar veilige holletje. Skitty had dezelfde plek gevonden, maar zij was gisteren alweer een stuk relaxter. Hanks heeft weggedoken gezeten in een hoekje van de slaapkamer. De andere drie, Kim, Balzac en Kat? Die hebben als gewoonlijk gedrieën bij elkaar gelegen op bed: no sweat.
Nog even iets over Kim. Er is op zich niets mis met de naam Kim. Een goede naam die eventueel met de nodige felheid kan worden uitgesproken: Kim! Doe dat niet! In zijn eerste dagen was het onduidelijk of het een hij of een zij was, dus heb ik hem een naam gegeven die zowel vrouwelijk als mannelijk is. Met de kennis van nu had ik hem ook Anita kunnen noemen: dat is én, bijvoorbeeld, een presentatrice (Witzier) én een voetballer uit het eerste van Ajax. Maar eer ik één van mijn katten naar een speler van Ajax vernoem...
Er is dus niets mis met de naam Kim, maar ik moet opletten als ik het Journaal zit te kijken. Berichten uit Noord-Korea. Over de grote leider Kim Jong-il of zijn debiele zoontje Kim Jong-un. Als Kim in de kamer is, zet ik het geluid even uit. Dat hij niet het idee krijgt dat ik hem naar een van die eikels heb vernoemd. Tegenwoordig noem ik hem trouwens vaak Wim of Willem: met die i klinkt het voor een kat bijna hetzelfde. Wim of Willem, omdat-ie, zoals je weet, wel iets van het vadsige en het domme heeft van onze kraanprins.
Op pagina 7 in de Volkskrant vandaag staat een foto van Martijn Beekman: de nieuwjaarsduik in Scheveningen. Er zijn vier duikers te zien: drie van de vrouwelijke en één van de mannelijke kunne. Allen met een soep-uit-blik muts op het hoofd en drie van de vier dragen soep-uit-blik handschoenen. Op de achtergrond de Pier. Mijn eerste gedachte: ja zeg, zo kan ik het ook. Dat is dan geen flauwe verwijzing naar het aantal benen dat ik heb wanneer ik slechts gekleed ben in een zwembroek, eventueel met mutsje en handschoenen. Op één been ren je niet zo snel het water in en uit, maar daar gaat het dus niet om. De vier zijn namelijk stuk voor stuk gekleed in een dikke laag vet. Zo kan ik het ook.
Op pagina 14/15 een interview met Joost Eerdmans, oud-Tweede Kamerlid voor de LPF, tegenwoordig wethouder in Capelle aan den IJssel. Eerdmans zal vanaf woensdag Michiel Bicker Caarten vervangen als presentator van het Wakker Nederland programma Uitgesproken WNL. Eerdmans: Ik ben geen objectieve journalist en ik ben rechts, daar kom ik eerlijk voor uit. Mensen gaan zeggen: haal die Eerdmans van de buis, dat weet ik zeker. Nou, Joost, ik zal dat niet zeggen, ik zal dat niet kunnen zeggen. Uitgesproken WNL heb ik nooit gezien en dat zal ik zo houden.
Ook dit: Als je mij vraagt: wij gaan een show maken als Fox News, wil jij de nieuwe Bill OReilly worden, dan is mijn eerste gedachte: we gaan beginnen. Nadat hij heeft moeten toegeven dat Bill OReilly de feiten verdraaid. De feiten verdraaid? Dat noemen wij liegen, Joost. En dat doet die OReilly met verve.
Gisteravond laat de registratie van een concert van Wende Snijders in Carré op Nederland 2. In één woord: prachtig. En ik bedacht: laten ze bij de publieke omroep hun bek houden over de bezuinigingen op cultuur. Zelf programmeren ze alles dat maar een beetje naar kwaliteit riekt steevast tegen het middernachtelijk uur. En op prime time? De Volendamse zooi.
Zoals ik al aankondigde: ik ben weer eens begonnen in Blösch van Beat Sterchi. Daarna moet ik eindelijk eens De man zonder eigenschappen (Der Mann ohne Eigenschaften, 1930-1942) van Robert Musil helemaal lezen: ik heb de drie boeken in één band. Dan is het de beurt aan een ander boek dat ik ieder jaar wel herlees: Het Martyrium (Die Blendung, 1935) van Elias Canetti. En daarna? Dan ben ik inmiddels twee, drie weken verder. Dat zie ik dan wel weer.
Overigens: de Blösch uit Sterchis roman is een Simmentaler. Mooi hè, M.? Blösch lijkt alleen qua bouw op de koe van het plaatje, want: kwam er in hun stal ooit een geheel ongevlekt kalf ter wereld, dan noemden zij het om zijn strorode vel Blösch.
Zondag, tijdens de cyclocross van Baal (1. Sven Nys, 2. Zdeněk tybar, 3. Niels Albert) is Lars Boom lelijk ten val gekomen. Gelukkig valt de schade mee, hij heeft geen breuken opgelopen. In het ziekenhuis werd wel een bloeduitstorting in zijn onderrug vastgesteld. Boom moet enkele dagen rusten. Het onzeker of hij volgende week meerijdt voor het nationaal kampioenschap.
|
|
|
|
|
| 01-01-2011 |
| Boksbal |
Wanneer ik buiten fiets
- ik fiets altijd buiten
ik ben klein behuisd -
en de regen me doorweekt
terwijl ruk- en valwinden
op me inbeuken
zodat ik slalom
als een beschonkene
bedenk ik me
Zolang ik tegen
de elementen vecht
vecht ik niet
tegen mezelf
Er is de suggestie: Bontebal, gozer, ga weer voordragen. Waarom doe ik het niet meer? De stress, buurvrouw, de stress. Maar ik mis het wel. Weet je wat: ik ga het weer even doen. Ik ga me voorbereiden, nieuw werk en enkele evergreens. Dan sta ik over enkele maanden weer achter de microfoon. Laat maar horen of je me langs wil hebben.
Een vol Diligentia. Het mooiste theater van ons land. In de stad der steden. Uitverkocht. Twee avonden. Bontebal komt op met een houding van: Oom Adriaan gaat vertellen, kom er lekker bij. En dan komen ze erbij en dan krijgen ze waar voor hun geld.
Wat er ontbreekt in dit huis: een printer, een cd-speler, een versterker. Je hebt vast nog wel een oude in een hoek staan: graag. Mijn tuinvrouw zoekt een platenspeler. Die heb ik zelf wel. En platen. Wat er staat? Gorilla, Were only in it for the money, Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band, een vijftal lps van Stanley Clarke en nog iets van honderd andere, van Q65 tot Jimi. Stanley Clarke? Ken je niet? Ga je schamen. Een bassist. Hier, klik maar, ga er eens vijftien minuten voor zitten. Of een kwartier, zoals anderen zeggen. En dan ga je daarna zelf op JouwBuis wat werk van Jaco Pastorius zoeken. Reageer. Laat me horen wat je ervan vindt.
Bach? Ja, ik ga ook weer gitaar oefenen. Nee, nee, dit zijn geen goede voornemens, ik ga het gewoon doen.
Oudejaarsavond? Was gezellig. Met mosselen en zo. Dolf Jansen op humor24. De verschillende reguliere zenders brachten Guus Meeuwis. Dat doe je mensen toch niet aan op oudejaar?
|
|
|
|
|
| 31-12-2010 |
| Here, there and everywhere |
Onverwacht, in de loop van de middag, vond ik een gaatje om de Haagse inbreng in de Top2000 te turven. Koplopers zijn de jongens van de Earring met 13 noteringen, direct gevolgd door Anouk met 11. Shocking Blue komt op 2, evenals Kane en Q65. Dan een reeks met één notering: Livin Blues, Gruppo Sportivo, Van Kooten & De Bie, Harry Klorkestein, Rein de Vries, Motions, Supersister, René Klein en Bram Vermeulen, zoon uit een Haags ambtenarengezin.
De Sandy Coast, 3 noteringen, is een van oorsprong Voorburgse band, maar door wisselingen hebben er in de loop der tijd ook een aantal Hagenezen in gespeeld. Een band die vaak ten onrechte als Haags wordt bestempeld is Earth and Fire, 6 noteringen. De band kwam uit de randgemeenten, Voorschoten, Voorburg en Leidschendam. Jawel, het oude dorp. In later jaren heeft mijn goede vriend Ab Tamboer, ook van het oude dorp, nog in de band gedrumd. Ik heb een blauwe maandag les in percussie van hem gehad.
De muziekencyclopedie geeft een uitgebreider overzicht van zijn trommelwerk:
Ekseption - drums
Het Goede Doel - drums
Kayak - drums
Earth and Fire - drums
Galaxis - drums
Cashmere - drums
Tee-set - drums
Sandy Coast - drums
Polle Eduard - drums
Let's Stick Together - drums
Delft - drums
Galaxis was een goede, stevige band. Met onder andere covers van de wat zwaardere Jethro Tull nummers. Kijk en beluister ze hier met Snowwhite op JouwBuis. Ab is degene die zit met een dikke peuk in zijn mond. En hier, ook op JouwBuis, hun eerste single: Uncle John. Uncle John, Jan van Leeuwen, was de roady. Een buurjongen van mijn oma, in de Rode Pannenbuurt op het oude dorp. Zoon van Lena, waarmee mijn pa nog verkering heeft gehad voor hij mijn ma tegenkwam. Eenmaal ben ik als roady met de band meegegaan. Er moest een Leslie box mee. Dat is zoiets. Een hardhouten kast, loodzwaar, trapje af bij de oefenruimte, trapje op bij de plek des onheils. En ik had al last van mijn rug.
Dan mis ik nog zijn eerste band: The Moo (niet te verwarren met Groovin the Moo.) Eén Voorburger en drie jongens van het oude dorp. Dat was in de jaren zestig. The Moo verzorgde de muziek tijdens de beatmissen (Google maar) in onze RK parochiekerk, de HH. Petrus en Paulus. Een vreemde omgeving voor een atheïst als Ab: hij was de enige die betaald kreeg, een geeltje, dat was best veel geld in die tijd. Tot een plaat is het nooit gekomen. Tegenwoordig bestuurt hij een bus bij Connexxion. Nog even, voor hen die snoepen van de taal: een drummer die Tamboer heet, leuk hè? Twee leden van The Moo zijn later beroepsmilitair geworden: erg hè? Tot zover mijn poging de professor Leo Blokhuis uit te hangen.
Ab zelf: Ik speel alleen nog maar met leuke mensen en die tevens goed zijn. Voor een goed doel ben ik ook te porren. Als het in Godsnaam maar geen amateurs zijn. Ik haat het gezeik van amateurs. Altijd de fout bij de ander zoeken. Een probleem op elk vakgebied. De goeden, met geluk, verdienen wat, maar de goeden zonder geluk zijn de lul. Heeft niets met kwaliteit te maken, maar alles met de algemene smaak. Probeer maar eens een tijdje naar de TROS te kijken met die Volendamse kwelers.
De prutsers in mijn vakgebied doen poetryslams, tot het eind der dagen. Ben ik vakman? Ik ben er 24/7 mee bezig. Dat betekent: 24 uur per dag, zeven dagen per week. Vooral: lezen, dat betekent leren.
Los van de Sandy Coast en Earth and Fire staan er dus 39 Haagse platen in de Top2000. Wellicht staat er meer Amsterdamse muziek in de lijst, maar wat zijn Amsterdammers? Om met J.A. Deelder te spreken: voornamelijk lieden uit Zuphten en Weeps. De Earring en Anouk staan in de top qua aantal noteringen, achter de Beatles (52), Rolling Stones (37) en Abba (25), maar nog voor de Kinks (8). Voorwaar, geen geringe prestatie. De Kinks verdienen meer. Bij de Beatles heb ik niet de soloplaten van Paul McCartney, John Lennon en George Harrison meegeteld. Dan scoren zij tegen de zeventig! En toch hou ik meer van de Stones.
Had ik zelf geen muzikant willen worden? Wis en zeker wel. Ik wilde ook schilder worden: er hangt een olieverfwerkje van mijn hand in de huiskamer. Mijn manco is echter: ik heb een stuitend gebrek aan ambitie. Het is uiteindelijk schrijver geworden, maar dat beperkt zich tegenwoordig voornamelijk tot mijn blog. Wist je dat er veel Engelse muzikanten op de kunstacademie hebben gezeten? Keith Richards, my man!, maar ook John Lennon, Ray Davies, Pete Townsend, Jimmy Page, Ron Wood en David Bowie. En hier: Benny Joling, in Arnhem. Mijn kunstjes zijn autodidactisch, zij het dat ik twee jaar les heb gekregen in klassiek gitaar. Ik deed mijn vingeroefeningen vier, vijf uur per dag, dagelijks. Niet gering, buurvrouw: als ik weer ga oefenen speel ik Bach voor je.
O, je houdt niet van Bach
Dan oefen ik toch niet
Schrijven?
heb ik op de lagere school geleerd
Van de d en de t en de dt
Van kennen en kunnen
Van hun en zij
Hen ook
Maar dat is te moeilijk
voor de iKids van tegenwoordig
Dus gooien we het overboord
Après nous le dessèchement
na ons droogt het allemaal op
en dan ben ik er niet meer
lekker puh!
Op mijn graf:
Hij haalde adem
Toen het nog kon
Of op mijn graf: Hier ligt Bontebal, in de grond geen gek geval.
Ja, kijk, hoor eens, en wel dit. Mijn grootste wens is altijd geweest houthakker in Canada te worden. Maar ik heb de spieren van een mietje en de seksuele voorkeur van een hetero. Slowly, slowly, catchy monkey. Maar dat slaat nergens op. In dit geval.
Mijn mening over de nummer één? The Eagles? Southern Rock goes James Last.
Tot slot: 2011, maak er een mooi jaar van. Jij daar in Engeland, jij in Japan, jij in Denemarken, in Wychen, in Arnhem, in Groningen, in het Westland, in Schiedam, op het oude dorp en hier in de stad der steden. Verder niet? Natuurlijk wel. Er zijn nog mensen die het beste met de mensen en de wereld voor hebben: dat zijn jij en ik. En je weet: dat kost geen enkele moeite. Ook een neus van Wausje, Kat, Skitty, Kim, Hanks en Balzac.
En volgend jaar ga ik hier gewoon mee door. Mijn mening? Dit is toch een van de leukste blogs op het web. Zegt het voort. Dat-ie iedere dag weer wat nieuws te leuteren heeft.
|
|
|
|
|
| 30-12-2010 |
| Kroketten, frikadellen en bitterballen |
De goede voornemens heb ik voor mij persoonlijk naar de prullenbak verwezen. Een ander verhaal is het opmaken van een balans aan het eind van het jaar. Nu is het eind van het jaar, ondanks alle heisa, ook maar een willekeurig tijdstip. Misschien is de avond voor je verjaardag een meer geijkt moment om de stand van zaken onder de loep te nemen. Maar ik ben het vergeten, eind mei. Dus dan maar nu, rond de jaarwisseling. Eén punt wil ik eruit lichten: mijn integratie.
Ook afgelopen jaar heb ik me niet (verder) in de Nederlandse maatschappij weten te integreren; ik heb een aanpassingsvermogen van lik-me-vestje. Zo kan ik me maar niet vinden in het programma-aanbod van onze nationale campingzenders: RTL, SBS, Veronica. Terwijl 'het volk' er massaal voor gaat. Meer van hetzelfde staan hoge kijkcijfers niet in de weg: Popstars, Sterren dansen op het ijs, Idols, Holland got talent en hoe die zooi ook mag heten. En slappe Amerikaanse films. En kookprogramma's. En klusprogramma's.
Van het Nederlandse lied krijg ik uitslag en maagkrampen. Jantje Smit, Guus Meeuwis, Mario Borsario, Dries Roolvink en hun vrouwelijke evenknieën, noem ze maar op, ik loop er met een bocht omheen. Terwijl ik met de vingers in de oren keihard Na na na of een andere song van de Shoes blèr. Dieptepunt qua Nederlandstalige muziek was enkele jaren terug de heiligverklaring van André Hazes. Ik vind het nog steeds niks.
Met de hoogtepunten van de Hollandse keuken wil het ook maar niet lukken. Hutspot en snert, peen & uien en erwtensoep, veroorzaken onveranderd antiperistaltische bewegingen in mijn lijf. Dat betekent kotsen, buurvrouw, braken, overgeven. In ons grote gezin was het noodgedwongen eten wat de pot schaft. Moeder kon onmogelijk aan de wensen van de tien anderen tegemoet komen. Voor mij werd echter een uitzondering gemaakt. De hutspot en de snert bleven mij bespaard om onsmakelijke taferelen te voorkomen. Pindakaas wil er ook niet in bij mij. Dat is vreemd, want ik mag graag pindas knabbelen. Maar pindakaas? Wat een laffe troep, het blijft nog tegen je verhemelte plakken ook. Tot slot: de oliebol. Meelballen die druipen van de olie, met hier en daar een verdwaalde krent. Heeft u een teiltje?
Met kroketten, frikadellen en bitterballen kan ik uitstekend opschieten.
Dit jaar zal er voor 65 miljoen euri aan vuurwerk worden uitgegeven. Ik? Geen cent. Een show met vurige fonteinen aan het zwerk vind ik prachtig, maar dat domme geknal brengt alleen maar schrik. Daarentegen heb ik in mijn jeugd veel rookbommetjes gemaakt. In mijn Mulotijd was dat. Toen hadden fietsen nog jasbeschermers van celluloid. Je sloopte zon ding van een fiets, brak het in kleine stukjes en propte daar een lucifersdoosje mee vol. Vlammetje erbij: prachtig. De halve speelplaats in de mist. Mijn vrienden en ik zijn daar op een gegeven moment ons ondanks mee gestopt: er stond geen fiets meer met een jasbeschermer in het hok.
Het recept voor een mooie rookbom? Neem kalium nitraat(KNO3) en suiker in verhouding 1:1(op gewichtsdelen). Doe dit in een schaaltje, het liefst stevig glaswerk, en verhit dit totdat er een vloeibaar stroperig bruin goedje ontstaat. Giet dit in een stevige koker of mal. Stop er als het al wat kouder is een lont in. Laat hem nu afkoelen. Als je hem nu afsteekt zal er een paarsachtige vlam vanaf komen.
De Top2000. Als ik vandaag een half uurtje tijd heb, zal ik eens turven wat er aan Haagse bands in die hitparade staan. Laat ik alvast verklappen: veel. Daar kan men in Wychen en Arnhem nog een punt aan zuigen.
Ter afsluiting twee prenten van de Deense cartoonist Kurt Westergaard. Opdat wij niet vergeten. Prent 1, de bekende bomtulband, prent 2, René Magritte bom.
|
|
|
|
|
| 29-12-2010 |
| Gemengde berichten |
Vandaag herdenken we het bloedbad bij Wounded Knee, 29 december 1890. Op die dag werden de Indianen daar in South-Dakota door de Amerikaanse zevende cavalerie afgeslacht. Tweehonderd Indianen lieten het leven, inclusief vrouwen en kinderen. Het bloedbad was de laatste oorlogshandeling in een serie van gewapende conflicten tussen het Amerikaanse leger en Indianen. De militairen werd na afloop een medaille toegekend. De Indianen waren voorgoed de mond gesnoerd.
Dinsdag ging ik met de wandelstok in de hand naar de ingang van de hof, mijn kliko ophalen. Buurman R. zet s maandagsavonds de volle bak aan de straat, de lege haal ik dinsdags zelf terug. Op sommige stukken moest ik in slow motion. Aan de straatkant aangekomen zag ik mijn bak niet: voor de herkenbaarheid staat er een kruis in muurverf op de deksel. Er lagen twee bakken, de klep open. Tussen mij en de bakken vier meter ijs. Terwijl ik stond te bedenken: hoe doe ik dat? stopte er een busje met een DHL-bezorgster. Wat sta je te kijken? vroeg ze. Hebben ze je bak gepikt? Nee, het moet een van die twee zijn. En ze bracht hem bij me. Dat bestaat nog.
Mijn bak is nooit gejat. Wel een keer in de hens gestoken, de sporen zijn nog steeds te zien. Het zullen straatterroristen zijn geweest.
Ik ken mensen die weten dat ze niet gewenst waren. Ik wel, ik was gewenst. Een jong gezin, eerst kwam er een meid en een jaar en een dag later ik, een jongen. Er is die dag gezongen in het huis. Er was naar me toe gewerkt en daar was ik! Of je krijgt te horen: Tja, je moeder en ik kwamen elkaar tegen in de discotheek. Terwijl de hele tent uit zijn dak ging op Tavares, zijn wij achter de tent, nou ja, later bleek je moeder zwanger. Jij. Dat hadden we niet zo bedoeld. Of: Ze hadden al tig kinderen en toen kwam ik, daar zaten ze echt niet op te wachten.
Waar het natuurlijk om gaat is wat je bent, wat je bent geworden. Er zijn meer wedstrijden gewonnen door mensen die een valse start hebben gehad. Moeilijke jeugd, oké, maar je blijft zelf verantwoordelijk. Denkend aan de ontstaansgeschiedenis van de donkere, Anni-Frid Lyngstrom, kom ik op deze gedachte. Die heeft ook een heel valse start gehad, maar van buitenaf gezien heeft ze zich er goed door heen geslagen.
Natuurlijk behoort A Whole Lotta Love van Led Zeppelin op nummer één.
Beauty is in they eye of the beholder, ken je die zin? Het verhaal gaat dat het een uitspraak is van een gast met een vreselijk lelijke vriendin. Ik dacht dat het een regel uit een gedicht was, dus ik heb er ooit op zitten googlen om erachter te komen welk gedicht. Het komt niet uit een gedicht, het is een Engelse uitdrukking. Het dichtst in de buurt komt iets dat Shakespeare ooit heeft geschreven: (her)lees eens per jaar iets van Shakespeare. Uit Love's Labours Lost - 'Beauty is bought by judgement of the eye'. Die is mooier, hè?
|
|
|
|
|
| 28-12-2010 |
| Ik was nÃét op Willeke Alberti, Ria Valk of Anneke Grönloh |
Naar aanleiding van mijn opmerking omtrent Stones vs Beatles kreeg ik een kaartje, een prent van de hand van de Duitse tekenaar Gerhard Harderer. Het geeft de hardnekkige stammenstrijd prachtig weer. Let vooral ook op de schaterende verpleegster links in de achtergrond. Speurend op het web kwam ik nog een andere fraai prent van Harderer tegen. Die vereist een intro.
Al vaker heb ik gewezen op de mooie ligging van Den Haag, de stad der steden. Binnen de grenzen is er al veel groen, maar met een paar kilometer fietsen zit je midden in het Groene Hart. Of wat daar nog van over is, links en rechts van de Hoge Snelheidslijn. Wees echter snel, want Rutte 1 heeft snode plannen. Direct ten zuiden van de stad lig het Westland. Neerlands kas, maar er zijn ook mooie stukken groen te vinden. Fietsen langs de Zwet. Dan ontwaar je midden tussen de weilanden het gehucht t Woudt, ik noem maar een zijstraat. Aan de Noord- en Zuidwest kant van de stad strekken de duinen zich uit. Een waarschuwing. Ga niet in de duinen fietsen op een zonnige lente- of zomerdag. Je wordt dan voortdurend gesneden, toegeschreeuwd en bijna van je fiets gereden door hordes mooi-weer-wielrenners. Een enkeling daargelaten verdienen al die lui een gebiedsverbod. En je loopt de kans, daar komt Gerhard Harderer, dit voor je wielen te krijgen. Dat vereist een stevige maag.
Lezeres M. te A. heeft op JouwBuis een mooie clip gevonden van die donkere, Anni-Frid Lyngstad. En ledig dag uit 1967. Wat was ze mooi, niet bepaald het prototype Germaanse godin. Dat had ze eigenlijk wel moeten zijn, ook daar wees lezeres M. mij op. Ze is het product van het Lebensborn programma in Noorwegen tijdens de tweede wereldoorlog. Noorse vrouwen werden gedekt door Duitse soldaten met het doel super Germaanse kindertjes te kweken. In haar geval is haar moeder besprongen door een getrouwde Duitse officier met de naam Alfred Haase. De vrouwen en kinderen werden na de oorlog uitgekotst door de goede Noren; ongetwijfeld bleek ook in Noorwegen achteraf, dat het hele volk in het verzet heeft gezeten, op Quisling en trawanten na. Haar moeder stierf toen Anni-Frid twee jaar was. Samen met haar grootmoeder is ze naar Zweden gevlucht. De rest van het verhaal is bekend.
Nee, nee! Alsjeblieft zeg. Waar zie je me voor aan? Ik was indertijd níét op Willeke Alberti, Ria Valk of Anneke Grönloh. Nog steeds niet. Wel op die andere Grönloh, Jan Hendrik Frederik, beter bekend onder zijn pseudoniem Nescio. Dat zat er al vroeg in.
De Top2000 dendert voort. Gisteren zag ik onder andere Cheap Trick met de live uitvoering van I Want You To Want Me: Live at Budokan in Japan. An one hit wonder. Frank Zappa sloeg met een voorhamer een auto in elkaar. Het is me even ontschoten welke song eronder stond, maar hij werd geholpen door Michael Nesmith, die ik nog ken van de jaren zestig tv-serie rond de fake band The Monkees; ik heb alle afleveringen gezien:
Hey! Hey! We're the Monkees!
People say we monkey around!
But we're too busy singin'
To put anybody down!
De fragmenten die getoond worden in Top2000 a go go hebben over het algemeen de DWDD lengte: een minuutje, hooguit. Maar een minuut Alanis Morissette maakt genoeg impact. Toen ik voor het eerst haar song You oughta know van album Jagged little pill (1995) hoorde, heb ik het meteen gekocht en grijs gedraaid. Later heb ik hetzelfde nog eens gehad met Amy Winehouse en haar Rehab, zij het dat ik toen een kopietje scoorde. Erg hè?
Voor vanavond staat er een interview gepland met Plastic Bertrand, die in 1977 wereldwijd scoorde met Ça plane pour moi. Ach, die Bertrand. Zijn hele carrière is gebaseerd op het succes van dat liedje, maar hij zingt het helemaal niet, hij playbackt maar wat. Hij Milli Vanillit een eind weg. Producent en componist Lou Deprijck blijkt het nummer te hebben ingezongen.
De filosoof Coen Simon (1972) schreef in het Filosofie Magazine: We falen voortdurend, maar we herwinnen onze menselijkheid door ons altijd weer het goede voor te nemen. Door goede voornemens tonen wij niet de zwakheden, maar juist de kracht van de mens. Wat hebben we anders nog? De hoop sterft als laatste. Wijze woorden, daar is Simon ook filosoof voor, maar het klinkt voor mij toch als recht praten wat krom is.
Stoppen met roken als goed voornemen? Nu nog? Ik rook al ruim veertig jaar, waarvan zeker dertig jaar zware shag. Stoppen is boter na de vis. Ooit heb ik drie maanden niet gerookt, toen ik in het ziekenhuis lag en op zaal moest blijven. Ik heb het geen seconde gemist. Daar zal de morfine debet aan zijn, die ik overvloedig kreeg toegediend. Zodra ik op het dagverblijf kwam ben ik weer doorgegaan. Het is een verslaving, ik weet het, en als je erop staat zal ik me even diep gaan schamen... Zo. En dan nu weer een sjekkie.
Is dit het land waar boeren vrouwen zoeken? vroeg ze met een zwoele stem. Ja, zwoelde ik terug. Ze sprak en verstond alleen Baltisch, maar er stond een vrouwelijke tolk bij. Da, bitste de tolk. Het is niets geworden.
De vijver waarin Wilders vist is juist vóór het koningshuis.
|
|
|
|
|
| 27-12-2010 |
| Tous les garçons et les filles |
Het nieuwe jaar is in aantocht, heus waar, kijk maar in je agenda. Voor veel mensen dè tijd om voornemens te maken, goede vooral. Dat heb ik nog nooit gedaan. Het is geen onwil of labbekakkerigheid, maar ik vind het potsierlijk. Vanaf 1 januari ga ik minder eten? Dat is voor iemand met mijn lijn niet verstandig, maar neem het voorbeeld. Als je vindt dat je minder moet eten, moet je daar vandaag mee beginnen, niet over een week. Als je vindt dat je minder moet eten en je stelt het nog een week uit: wil je het dan wel echt? Het meest vervelende aan goede voornemens is dat ze gedoemd zijn te mislukken. Dan begin je het nieuwe jaar ermee dat je jezelf een slappe lul (m/v) vindt.
Eerlijk gezegd zou ik ook niet weten wat ik me voor goeds zou moeten voornemen. Alles wat ik nu nalaat, soms tot mijn schande, zal ik volgend jaar ook nalaten. Dat is de aard van het beestje. Een mens is nooit te oud om... ken je die uitdrukking? Neem maar van mij aan: veel is in de loop der jaren zo ingesleten, dat de voren niet meer te slechten zijn. Een oude boom moet je niet alsnog willen leiden.
Niet alles wat betreft de Top2000 zie of hoor ik, maar ik pik zo links en rechts iets mee. Zoals. Matthijs speelde een quizje met als kandidaten Epke Zonderland en een dame die ik niet ken. Er kwam een prachtige zangeres in beeld en de vraag was simpel: wie is dit? Ik zag het meteen en hetzelfde ogenblik realiseerde ik me, voor het eerst, dat ik ooit verliefd ben geweest op een oudere dame. Kijk toch eens wat een mooie meid. Hals over kop. 1962, ik was 10 en zij was 18. Het zal iets platonisch zijn geweest, hoewel ik Plato in die tijd ook nog niet kende. Françoise Hardy, geen familie van Oliver. Ook niet van Frank & Joe, de Hardy broers die van die spannende avonturen beleefden; ik verslond hun boeken, ongeveer in dezelfde tijd.
Destijds, toen ik nog jong was en knap, had je de strijd: je was voor de Beatles of voor de Rolling Stones. Daar heb ik een neutrale positie in gehad. Zowel de Stones als de Beatles vond ik goed. Laatst schreef ik over Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band: dat vind ik met de dag een genialer lp. Maar sinds ik wat ouder ben neig ik toch meer naar de Stones. Komt natuurlijk bij dat ik ze een aantal keren live heb gezien. Wat keuzes maken ben ik nog geen centimeter opgeschoven. In een heftige fanstrijd als: Van Velzen of Thomas Berger ben ik ook nu weer neutraal: ze kunnen me allebei niet boeien. Strijd kan me ook niet boeien.
Katja Schuurman of Birgit Maasland? Daar worstelde Balkellende mee. Vanwege Lijst Nul. Ook daarin sta ik neutraal. De ene chirurg heeft beter werk afgeleverd dan de ander, maar
|
|
|
|
|
| 26-12-2010 |
| Ik was op die donkere |
Beroemde eerste woorden: dada.
Jawel Jimmy, ik heb daar net tegen half een in de huiskamer mijn head staan bangen. Mijn haar was nog nat van het douchen: headbangen werkt als een föhn. Summertine Blues, Blue Cheer. Destijds, 1968, nummer één in de hitparade, waarmee ze die verwerpelijke Heintje versloegen. Hét begin van de heavy metal. Het is nooit meer goed gekomen met mij. Over naar de orde van de dag.
De heer zij waarlijk geprezen, in al zijn verzonnen vormen: het dooit! Het is momenteel zeker een graad of vier. Wat een genot. Dooi alsjeblieft nog even door, totdat alle witte zooi is verdwenen. Op zijn minst dat de paden weer begaanbaar zijn. Dan kan het wat mij betreft weer vriezen dat het kraakt. Om de Friezen een plezier te doen. Want de mensen hebben het niet gemakkelijk in het verre Friesland. Er is daar geen ene f#*>k te beleven, die Elfstedentocht is het enige dat zij hebben. Gedenk de Friezen in uw gebeden.
Op zoek naar mijn all time favorites ben ik de hele Top2000 nog eens langsgefietst. Er staat veel Abba in de lijst. Dat doet me eraan denken dat ik vroeger altijd op die donkere was. Je was op de blonde of de donkere, maar ik vond die blonde kraak noch smaak. De muziek kon me ook niet bekoren. Dat is in de loop der jaren weinig veranderd. In retro perspectief vind ik het nog steeds zozo lala, zij het dat de liedjes me nu niet meer in de weg zitten. Ze zijn een aardig behangetje.
Nog een herinnering. Heb ik je weleens verteld dat ik ooit BZN live heb gezien? En dat ik er warempel van heb genoten? Het is jaren geleden, op een koninginnedag in Amsterdam. In de tijd dat nog niet al die Friezen daar op die dag de straten kwamen verstoppen. Op de Dam stond een podium en daarop: BZN. Tuig uit Volendam met zeer ruige muziek. Het was in de tijd dat je werd doodgegooid met de Cats, BZN was een verademing. Ze speelden onder andere een zeer heavy, instrumentale uitvoering van het Wilhelmus. Maar later: toen was daar ineens de shit Mon Amour. Mijn wereld stortte in. Ik ben ook nog maar één keer op 30 april in Amsterdam geweest. Dat was in 1980 en weer heb ik genoten.
Maar goed, op zoek naar mijn all time favorites in de Top2000. Whiskey in the Jar van Thin Lizzy (klik JouwBuis) staat op 558. Daar hielden de goede zoekresultaten op. Geen: Sabre Dance van Love Sculpture (klik JouwBuis), Ik heb geen zin om op te staan noch Hé hé kejje nagaan van Het, Russian Spy and I van The Hunters. Ik begin uit de tijd te raken.
Errata. Afgelopen vrijdag wees ik je op een clip van Blue Cheer op JouwBuis. Let op het haar van de drummer, schreef ik, zo lang is het mijne ook. Dat is niet waar, sorry. Het mijne is langer. Ben ik daar trots op? Het is geen eigen verdienste. De enige verdienste is dat ik niet naar de kapper ga. Eens in de twee maanden, op de eerste dinsdag van de maand. Dan word ik s morgens wakker en spreek mezelf zeer beslist toe: je gaat vandaag níét naar de kapper. Dan ga ik ook niet. Toegegeven: het kost me geen enkele moeite.
En ook. Een dag eerder citeerde ik een zin uit de song Monster Mash van de Bonzo Dog Doo Dah Band. Het komt van hun album Tadpoles (1968). Ik citeerde uit mijn hoofd en jammerlijk verkeerd. Voor de goede orde de drie laatste zinnen, parlando:
Come in, Boris, we always have a guest for breakfast.
Ha-ha-ha, I mean, Horace, we always have a breast for geckfast.
Igor, have you watered the brains today, Igor? Igor?
Sabre Dance? Van Khachaturian. Er bestaan ook uitvoeringen van de Gebroeders Brouwer en James Last. Erg hè? Exeption valt dan wel weer mee.
|
|
|
|
|
| 25-12-2010 |
| War is over, if you want to |
Weet je. Wie echt van zijn werk houdt, prijst zich gelukkig dat kerst en oud & nieuw dit jaar in het weekend vallen. Ik? Deze weblog is mijn werk en daar pruts ik bijna elke dag aan. Als het punt voor vandaag weer is gezet ga ik door in Iain Pears: lezen is voor een schrijver ook werk. Ik hou van mijn werk.
Een herhaling. Een citaat uit Anathemas 2 van Rudy Kousbroek. Kousbroek die ons helaas in april van dit jaar is ontvallen. Goed, hij was tachtig, maar dan nog. Florrie Rost van Tonningen is wel 92 geworden. Ik bedoel maar. Voor een goed begrip: een anathema is een vloek of vervloeking. Als in: zijn anathema over iets uitspreken - het ten strengste veroordelen, verdoemen. Titel van onderhavig anathema is Het Liefdesconcilie. Komt-ie:
Hij (de tolerante mens - A.B.) leeft in voortdurende zorg om van een grondig respect voor de overtuiging van anderen te getuigen, zonder zich af te vragen of er wel sprake is van het reciproke verschijnsel tegenover hemzelf.
'De gelovige zijde is er sterk in om een dergelijk unilateraal respect te aanvaarden met een vanzelfsprekendheid of iedere andere verhouding een ergerlijke misstand zou zijn. Het gedeelte van de mensheid dat bv. op de televisie niet naar kerkdiensten wil kijken, zou niet op de gedachte komen om dergelijke uitzendingen ook voor de rest van het publiek verboden te willen zien. Maar omgekeerd vinden gelovigen het de gewoonste zaak van de wereld dat de dingen waar zij niet naar kijken willen, verboden, gewijzigd, geknipt en gemutileerd worden, zonder er ooit bij stil te staan of het verbieden, wijzigen, knippen en mutileren van bv. films en televisieprogrammas kwetsend en aanstootgevend zouden kunnen zijn voor anders-denkenden.
Mijn tolerantie kent zijn grenzen. Gisteravond, een doordeweekse vrijdagavond, wilde ik om 22.00 uur Nieuwsuur zien, je weet wel, dat programma zonder Eva Jinek. Werd er god-zal-je-tieten-geven een kerkdienst uitgezonden. Live, vanuit het hol van de leeuw: de Sint Pieter in Rome. Ik heb hartgrondig de heer aangeroepen, in termen die in religieuze kringen niet op prijs worden gesteld. Breng dat soort zooi onder op een themakanaal. Desnoods op Nederland 1, tussen de rijdende rechters en boeren die vrouwen zoeken. Heb mededogen met uw atheïstische medemens.
So this is christmas. Marco da Cola, een Venetiaanse katholiek van goede komaf, vertelt van zijn confrontatie met de armoede die hij tegenkwam in Oxford:
Van de ellendige stulpjes in de stad woonden Sarah Blundy en haar moeder in het akeligste: het bestond uit niet veel meer dan één kamertje, waarvan de vensters met planken in plaats van ruiten waren voorzien, het dak wemelde van de met lappen toegestopte gaten, en de deur was een dun en armzalig geval. Binnen was alles echter vlekkeloos schoon, al was het er ook vochtig; een teken dat zelfs in zulke povere omstandigheden een zeker zelfrespect kan blijven opflakkeren. De kleine schouw en de planken vloer waren schoongeboend, de beide gammel stoelen hadden een soortgelijke behandeling ondergaan en het bed had weliswaar niets verfijnds, maar was glanzend opgewreven. Verder stond er niets in de kamer, afgezien dan van een paar pannen en borden waar zelfs de nederigste lieden niet buiten kunnen. Er was één ding dat me werkelijk verbaasde: dankzij een plank met iets van vijf, zes boeken besefte ik dat er ooit een man in dit verblijf had gehuisd.
Vreselijk hè? Zo met de kerstdagen. Vooral de laatste zin frappeert me. Het citaat komt uit Het Goud van de Waarheid (An Instance of the Fingerpost) van Iain Pears.
De een is onwetend op dit terrein, de ander weer op dat terrein. Zou je een zo gemêleerd gezelschap kunnen samenstellen dat je, opgeteld, tot totale onwetendheid komt? Jawel. We noemen dat: Rutte 1.
Er is een technisch bedrijf dat Rovato heet. Men adverteert met de leus Rots Vaste Toewijding. Edoch, in werkelijkheid staat de afkorting voor Rost van Tonningen.
Tot slot: mijn kerstmenu. Aardappelen met spruitjes en een stukje kipfilet. Daarbij schenk ik een rode Bourgogne, Honoré Lavigne, een zeer betaalbare Albert Heijnwijn die goed staat aangeschreven. Als toetje annanasschijfjes in volle yoghurt. Uitbuiken met een zwarte koffie: Kanis & Gunnik 2010.
|
|
|
|
|
| 24-12-2010 |
| Motörhead?? |
Natuurlijk niet. Er is geen plek voor Lemmy en zijn mannen in de stal. Ace of Spades was toch wel het minste geweest. Een kleine greep uit de luidruchtige minderheid:
1857 Bintangs - Traveling in the USA
1322 Bad Company - Feel like makin love
1201 Free - All right now
0756 Heart - Crazy on you
0431 Jethro Tull - Locomotive breath
0423 Ten Years After - Going home
0398 Iron Butterfly - In a gadda da vida
0241 Uriah Heep - Easy Livin
0138 Jimi Hendrix Experience - All along the Watchtower
0114 Black Sabbath - Paranoid
0085 Alice Cooper - Halo of Flies
0028 AC/DC - Whole lot of Rosie
Waarbij aangetekend, anekdote!, dat de zanger van Iron Butterfly zo dronken was tijdens de opnames dat hij In the Garden of Eden verhaspelde tot...
|
|
|
|
|
|
| There ainât no cure, girl! |
Laat ik beginnen met het belangrijkste nieuws: de Top2000. Hij stond vanochtend in de Krant, die weliswaar pas om half elf kwam, maar hij kwam. Toevallig trof ik de bezorger: ik heb hem mijn dankbaarheid en bewondering getoond. Een dankbaarheid die grenst aan hondsdolheid. Dat vermogen heb ik nog, ouderwets dankbaar zijn. Het is een der vijftien deugden.
Maar goed, die Top2000. Om je de waarheid te zeggen: die hele hitparade zal me aan mijn reet roesten. Dit jaar staat de platgeproduceerde muziek van The Eagles op de eerste plaats, Hotel California. In plaats van de eeuwige Bohemian Rapsody. Op de derde plaats Avond van Boudewijn de Groot. Alsof Boudewijn de Groot geen mooiere nummers heeft gemaakt. Alsof Boudewijn de Groot thuishoort in een Top10 aller tijden.
Nee, het enige waar mijn belangstelling naar uitgaat is Summertime Blues van Blue Cheer. Klik hier voor een clip op JouwBuis, de Beat Club performance uit 1968, en zet het volume op maximaal vermogen. Let vooral ook op het haar van de drummer: zo lang is het mijne ook, alleen wat voller van kleur. Blue Cheer's Summertime Blues, daar hield de oude man toen van, daar houdt de oude man nog steeds van. Ik heb het niet in mijn bescheiden collectie. Ooit had ik de single, maar die is gejat. Diefstal van cultuurgoed, het moest verboden worden. Het gaat weer beter met Blue Cheer. Na een duikeling van plaats 1180 (2008) naar 1727 (2009) is de single nu weer gestegen naar 1674. Zondag tussen twaalf en een wordt het nummer op de radio gedraaid. Radio? Wat dat is? Dat moet je maar aan je vader vragen.
Ik zou Summertime Blues wel in een uitvoering van Triggerfinger willen horen. Ook een heavy trio, maar dan uit Belgenland, thuishaven van mijn blog. Dat ik vlak voor het podium tussen de boxen sta.
Overigens, ik zeg het vast op voorhand: volgend jaar start ik een actie om de song Day by Day van de Bumble Bees in de Top2000 te krijgen. Te zijner tijd zal ik erop terugkomen en hoop dat je mijn actie zal ondersteunen. Dat je het voortzegt. De Bumble Bees: één van de leden komt uit het oude dorp.
Wat wel strafbaar gesteld gaat worden is het oproepen tot een bankrun. Dat wil zeggen: het volk aansporen massaal zijn geld van een bepaalde bank te halen. Zo is de bank van de schurk Scheringa om zeep geholpen. Het klootjesvolk in het kabinet denkt aan een gevangenisstraf van vier jaar! Gelijk aan de straf voor een moord of het seksueel misbruiken van een totale kleuterklas gedurende een jaar. Zijn ze nou helemaal van de pot gepleurd?
Als consument, klant van een bank, sta je in feite machteloos. Een oproep tot een bankrun is een van de spaarzame instrumenten die je hebt. Die zal je dus uit handen worden geslagen. De Gekke Henkies. De volgende stap is stakingen verbieden? Daarmee breng je immers het voortbestaan van een bedrijf in gevaar. Als Albert Heijn in de prijzenoorlog de buurtsuper om zeep helpt: mag dat dan wel? Wij beraden ons op stappen.
En na een aantal detectiefjes werp ik me nu op een mooie pil voor de kerstdagen: Het Goud van de Waarheid (An Instance of the Fingerpost, 1997) van Iain Pears. Ruim 700 bladzijden, daar moet ik de dagen wel mee doorkomen. Lust, verraad, geheimen, moord, belooft de achterflap. En dat klopt: ik heb het al eens gelezen, direct nadat ik het cadeau kreeg van vriend R., met de achternaam Schwab.
|
|
|
|
|
| 23-12-2010 |
| Iâm a terrible party pooper |
Woke up, fell out of bed, dragged a comb across my head. Found my way downstairs... en ik wilde meteen terug tussen de klamme lappen. Man! Vrouw ook! wat is het guur. Hoe ik dat weet? Ik ben al buiten geweest. Even iets in de kliko gegooid, schoenen en juwelen. Die staat naast de voordeur; dat was wel weer ver genoeg. De aangekondigde dooi? Promises, promises. De afspraak voor vandaag, een gesprek, kan telefonisch worden afgehandeld. Waar zouden we zijn zonder de telefoon? Als we dan ook nog, tak-tak-tak, berichten heen en weer zouden kunnen sturen zonder naar het postkantoor te gaan... Een soort elektronische post...
In The Long Lavender Look van John D. MacDonald heeft Travis McGee een scharreltje: de rondborstige Betsy Kapp. Betsy heeft een kat die luistert naar de naam Raoul. Het beest kan zijn eigen naam zeggen. Probeer maar: Raoul. Hoor je het? Zo zal er ergens wel een hond zijn die Ralf heet (no offense) en die zijn eigen naam kan zeggen. Al zal hij wat moeite hebben met de l. Mijn kat Sophie, Felix Dei hebbe haar ziel, kon ook één woordje zeggen. Dan hield ik haar iets lekkers voor en vroeg: Wil je het nou of straks. Dan zei ze altijd nou nooit straks. Ja, Sophie wist wat zij wilde.
Ik voel, los van de borsten, verwantschap met Betsy. Ze heeft een klein huisje, waarin je nauwelijks je kont kan keren. I guess Im a terrible party pooper, but Im just as happy not to go out. I guess my little nest is really why I dont leave this town. I could be anywhere, I guess. Because if I were anyplace else, Id build another nest like this one, with all my own things around me. Im kind of... of... an inward person. I dont really pay a lot of attention to what goes on... out there. Een hoop guesswork, maar: thats me.
Knus is het woord. Ik wil het knus. Of gezellig. In een huiskamer van tien bij tien, of zelfs zeven bij zeven, zou ik me doodongelukkig voelen. Ken je de mythe rond gezellig? Dat het Nederlands de enige taal is met een woord voor die toestand, die sfeer? Wat dacht je van: gemütlich (het Duits kent ook het woord gesellig), acogedor, homelike, hyggelig, piacevole, liant? Om er maar eens wat talen tegenaan te gooien.
Knus en guur zijn klankwoorden, onomatopeeën. Vind je niet? Maar dan op een abstract niveau. Niet in de categorie kievit, koekoek of braakhekke.
Igor, did you water the brains today?
Robert Mikelson, Joram van der Sloot, Keith Bakker, Peter R. de Vries, Geert Wilders... In de media wordt van criminelen tegenwoordig weer de volledige naam vermeld. De schandpaal, het schavot op het marktplein, ze zijn weer terug. En zo schreed de beschaving voort. (Hoe is het toch met Willibrord Frequin?)
Jimmy, speciaal voor jou. Zowel als en maar want ook. Dat je ook steeds vaker uit (geletterde) monden hoort: medias. Oftewel: media als enkelvoud.
Een plaatje. Het is de ergretta alba, de kleine zilverreiger. Mooi beest hè? Ik kom erop, omdat in The Long Lavender Look een egret wordt doodgereden. Die ben ik maar even gaan opzoeken. Plukken, marineren, affijn, kerst.
|
|
|
|
|
| 22-12-2010 |
| Me and Travis McGee |
Er is nogal een roep om stilte in deze barre tijden. Gisteren schreef ik over het interview met Roy Sorensen en meer in het bijzonder over hèt tv-fragment: de uitvoering van 4'33' van John Cage door het BBC orkest. Jimmy liet in een reactie weten dat het zeer onlangs ook is uitgevoerd door Reinbert de Leeuw in Matthijs Draait Door. Het hele stuk, Jimmy, niet de minuut die gebruikelijk is bij Van Nieuwkerk? En is het de olijke, blonde krullenbol gelukt gedurende die 4'33' zijn bek te houden? Dan zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Het is voor mij overigens geen aanleiding om straks, als Van Nieuwkerk terug is van vakantie, weer naar het programma te gaan kijken. Reinbert de Leeuw is slechts een krent in de bagger geweest.
In Engeland heeft een aantal muzikanten 4'33" opgenomen. Artiesten als The Kooks, Pete Doherty, Orbital en Imogen Heap. In een poging het dit jaar met kerst op nummer één van de charts te krijgen. Onder het motto: Cage Against The Machine. Dat in plaats van iets dikke-tongerigs van een prutser uit de X-factor, Idols, Bommeltjeskonten Got Talent of een dergelijk Henk Jan Smit-programma. De stilte heeft dus verloren. Waarom verbaast mij dat niet?
Niet dat het echt belangrijk is om te vermelden, maar het is dus toch een X-factor deuntje dat op nummer één terecht is gekomen. When We Collide van ene Matt Cardle; vergeet die naam. Cage Against The Machine eindigde op de 21ste plaats. De cijfers? Cardle werd 439.000 keer verkocht, 433 16.000 keer. Op Facebook had de actie veel meer fans: de pagina John Cage 433 for Christmas Number One 2010 werd door meer dan 90.000 mensen leuk gevonden. Maar zij kochten lang niet allemaal de single. Misschien vonden veel potentiële kopers 99 pence toch te veel voor niets. Niets?
Als ik s morgens wakker word, ga ik rechtop in bed zitten, trek het gordijn naast me open en draai een peuk. Fout en ongezond die peuk? Wis en welzeker, maar ik ben nogal eigenwijs. Vanuit mijn bed kijk ik op de draaiwilg. Vanochtend telde ik daarin tien duiven en een merel. Ach gossie, die merel, dacht ik. Beestje, waar haal jij deze dagen je voedsel vandaan? Ik moet toch een slimme contraptie bedenken. Iets waar noch de duiven noch mijn katten bij kunnen. En ik moet een windbuks kopen, zodat ik verzwakte vogels uit de boom kan schieten, de zogenaamde Oostvaarderse Plassen oplossing.
Mijn contraptie voor digitale tv heb ik inmiddels aangesloten. Gedurende twee weken krijg ik ter introductie het totale zenderaanbod. Ik zal blij zijn als die twee weken voorbij zijn, want momenteel zie ik door de bomen het bos niet meer. Reeds enkele malen ben ik alle zenders langsgefietst. Veel sport, ontzettend veel sport, veel Turkse zenders en een handvol porno-kanalen. Dat zou je eens moeten zien, die porno. Iedere keer dat ik er langskwam was men zo ongeveer met hetzelfde bezig, veel variatie zit er niet in. Dieptepunt is het gay-kanaal. Daar wordt 24 uur per dag slechts getrokken en gepijpt, met zo nu en dan een pik in een kont ter afwisseling. Ik kan me niet voorstellen dat iemand een porno-kanaal voor vast in het aanbod wil hebben. En heus, geloof me, er is seksueel niets mis met mij: ik spits echt de ogen als ik een mooie, blote meid voorbij zie komen.
Vooral in deze tijd worden er veel watertjes verkocht. Uit de Ardennen, uit het Zwarte Woud, er wordt zelfs water geïmporteerd uit Zuid-Amerika. Penning zestien betaal je ervoor. Wie zijn die gekken die dat doen? Vooral: welke gekke Hagenezen doen dat, want ons kraanwater is van uitstekende kwaliteit. Voor een habbekrats en onbeperkt. Is er al een watertje met als reclameslogan: uit betrouwbare bron? Nee? Je mag de leus van me kopen.
Later, als ik groot ben, wil ik iets met Bach.
Na een aantal Jonathan Kellermans en Nicci Frenchen te hebben gelezen, buig ik me vandaag maar weer eens over John D. MacDonald: Travis McGee in The Long Lavender Look (1970).
Dat is toch raar? Op die Travis McGee staat een stempel gedrukt: new! Het boek is veertig jaar oud! Dat je een pak melk van enkele weken oud hebt, verzuurd als je vrijgezelle oud-tante, maar dan toch met de opdruk: verse volle melk.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
