 |
|
|
| A man is happiest when there is a balance between his needs and his possessions - Trevanian, Shibumi |
|
|
| 23-12-2010 |
 Iâm a terrible party pooper |
Woke up, fell out of bed, dragged a comb across my head. Found my way downstairs... en ik wilde meteen terug tussen de klamme lappen. Man! Vrouw ook! wat is het guur. Hoe ik dat weet? Ik ben al buiten geweest. Even iets in de kliko gegooid, schoenen en juwelen. Die staat naast de voordeur; dat was wel weer ver genoeg. De aangekondigde dooi? Promises, promises. De afspraak voor vandaag, een gesprek, kan telefonisch worden afgehandeld. Waar zouden we zijn zonder de telefoon? Als we dan ook nog, tak-tak-tak, berichten heen en weer zouden kunnen sturen zonder naar het postkantoor te gaan... Een soort elektronische post...
In The Long Lavender Look van John D. MacDonald heeft Travis McGee een scharreltje: de rondborstige Betsy Kapp. Betsy heeft een kat die luistert naar de naam Raoul. Het beest kan zijn eigen naam zeggen. Probeer maar: Raoul. Hoor je het? Zo zal er ergens wel een hond zijn die Ralf heet (no offense) en die zijn eigen naam kan zeggen. Al zal hij wat moeite hebben met de l. Mijn kat Sophie, Felix Dei hebbe haar ziel, kon ook één woordje zeggen. Dan hield ik haar iets lekkers voor en vroeg: Wil je het nou of straks. Dan zei ze altijd nou nooit straks. Ja, Sophie wist wat zij wilde.
Ik voel, los van de borsten, verwantschap met Betsy. Ze heeft een klein huisje, waarin je nauwelijks je kont kan keren. I guess Im a terrible party pooper, but Im just as happy not to go out. I guess my little nest is really why I dont leave this town. I could be anywhere, I guess. Because if I were anyplace else, Id build another nest like this one, with all my own things around me. Im kind of... of... an inward person. I dont really pay a lot of attention to what goes on... out there. Een hoop guesswork, maar: thats me.
Knus is het woord. Ik wil het knus. Of gezellig. In een huiskamer van tien bij tien, of zelfs zeven bij zeven, zou ik me doodongelukkig voelen. Ken je de mythe rond gezellig? Dat het Nederlands de enige taal is met een woord voor die toestand, die sfeer? Wat dacht je van: gemütlich (het Duits kent ook het woord gesellig), acogedor, homelike, hyggelig, piacevole, liant? Om er maar eens wat talen tegenaan te gooien.
Knus en guur zijn klankwoorden, onomatopeeën. Vind je niet? Maar dan op een abstract niveau. Niet in de categorie kievit, koekoek of braakhekke.
Igor, did you water the brains today?
Robert Mikelson, Joram van der Sloot, Keith Bakker, Peter R. de Vries, Geert Wilders... In de media wordt van criminelen tegenwoordig weer de volledige naam vermeld. De schandpaal, het schavot op het marktplein, ze zijn weer terug. En zo schreed de beschaving voort. (Hoe is het toch met Willibrord Frequin?)
Jimmy, speciaal voor jou. Zowel als en maar want ook. Dat je ook steeds vaker uit (geletterde) monden hoort: medias. Oftewel: media als enkelvoud.
Een plaatje. Het is de ergretta alba, de kleine zilverreiger. Mooi beest hè? Ik kom erop, omdat in The Long Lavender Look een egret wordt doodgereden. Die ben ik maar even gaan opzoeken. Plukken, marineren, affijn, kerst.
|
|
|
|
|
| 22-12-2010 |
| Me and Travis McGee |
Er is nogal een roep om stilte in deze barre tijden. Gisteren schreef ik over het interview met Roy Sorensen en meer in het bijzonder over hèt tv-fragment: de uitvoering van 4'33' van John Cage door het BBC orkest. Jimmy liet in een reactie weten dat het zeer onlangs ook is uitgevoerd door Reinbert de Leeuw in Matthijs Draait Door. Het hele stuk, Jimmy, niet de minuut die gebruikelijk is bij Van Nieuwkerk? En is het de olijke, blonde krullenbol gelukt gedurende die 4'33' zijn bek te houden? Dan zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Het is voor mij overigens geen aanleiding om straks, als Van Nieuwkerk terug is van vakantie, weer naar het programma te gaan kijken. Reinbert de Leeuw is slechts een krent in de bagger geweest.
In Engeland heeft een aantal muzikanten 4'33" opgenomen. Artiesten als The Kooks, Pete Doherty, Orbital en Imogen Heap. In een poging het dit jaar met kerst op nummer één van de charts te krijgen. Onder het motto: Cage Against The Machine. Dat in plaats van iets dikke-tongerigs van een prutser uit de X-factor, Idols, Bommeltjeskonten Got Talent of een dergelijk Henk Jan Smit-programma. De stilte heeft dus verloren. Waarom verbaast mij dat niet?
Niet dat het echt belangrijk is om te vermelden, maar het is dus toch een X-factor deuntje dat op nummer één terecht is gekomen. When We Collide van ene Matt Cardle; vergeet die naam. Cage Against The Machine eindigde op de 21ste plaats. De cijfers? Cardle werd 439.000 keer verkocht, 433 16.000 keer. Op Facebook had de actie veel meer fans: de pagina John Cage 433 for Christmas Number One 2010 werd door meer dan 90.000 mensen leuk gevonden. Maar zij kochten lang niet allemaal de single. Misschien vonden veel potentiële kopers 99 pence toch te veel voor niets. Niets?
Als ik s morgens wakker word, ga ik rechtop in bed zitten, trek het gordijn naast me open en draai een peuk. Fout en ongezond die peuk? Wis en welzeker, maar ik ben nogal eigenwijs. Vanuit mijn bed kijk ik op de draaiwilg. Vanochtend telde ik daarin tien duiven en een merel. Ach gossie, die merel, dacht ik. Beestje, waar haal jij deze dagen je voedsel vandaan? Ik moet toch een slimme contraptie bedenken. Iets waar noch de duiven noch mijn katten bij kunnen. En ik moet een windbuks kopen, zodat ik verzwakte vogels uit de boom kan schieten, de zogenaamde Oostvaarderse Plassen oplossing.
Mijn contraptie voor digitale tv heb ik inmiddels aangesloten. Gedurende twee weken krijg ik ter introductie het totale zenderaanbod. Ik zal blij zijn als die twee weken voorbij zijn, want momenteel zie ik door de bomen het bos niet meer. Reeds enkele malen ben ik alle zenders langsgefietst. Veel sport, ontzettend veel sport, veel Turkse zenders en een handvol porno-kanalen. Dat zou je eens moeten zien, die porno. Iedere keer dat ik er langskwam was men zo ongeveer met hetzelfde bezig, veel variatie zit er niet in. Dieptepunt is het gay-kanaal. Daar wordt 24 uur per dag slechts getrokken en gepijpt, met zo nu en dan een pik in een kont ter afwisseling. Ik kan me niet voorstellen dat iemand een porno-kanaal voor vast in het aanbod wil hebben. En heus, geloof me, er is seksueel niets mis met mij: ik spits echt de ogen als ik een mooie, blote meid voorbij zie komen.
Vooral in deze tijd worden er veel watertjes verkocht. Uit de Ardennen, uit het Zwarte Woud, er wordt zelfs water geïmporteerd uit Zuid-Amerika. Penning zestien betaal je ervoor. Wie zijn die gekken die dat doen? Vooral: welke gekke Hagenezen doen dat, want ons kraanwater is van uitstekende kwaliteit. Voor een habbekrats en onbeperkt. Is er al een watertje met als reclameslogan: uit betrouwbare bron? Nee? Je mag de leus van me kopen.
Later, als ik groot ben, wil ik iets met Bach.
Na een aantal Jonathan Kellermans en Nicci Frenchen te hebben gelezen, buig ik me vandaag maar weer eens over John D. MacDonald: Travis McGee in The Long Lavender Look (1970).
Dat is toch raar? Op die Travis McGee staat een stempel gedrukt: new! Het boek is veertig jaar oud! Dat je een pak melk van enkele weken oud hebt, verzuurd als je vrijgezelle oud-tante, maar dan toch met de opdruk: verse volle melk.
|
|
|
|
|
| 21-12-2010 |
| Thereâs a hole in the bucket |
Houdt het dan nooit op? Er is hier vannacht weer ongeveer tien centimeter sneeuw gevallen. Dat is na het middernachtelijk uur gebeurd: toen ik naar bed ging was er nog niets aan de hand. Things that happen while you sleeping. Ik ben eens gaan kijken op mijn weblog van december vorig jaar. Dat was toen nog adriaanbontebal.web-log.nl, voor mijn virtuele emigratie dus. Alsof de duvel ermee speelt: het was ook op de zeventiende dat de eerste lading viel, exact dezelfde datum als dit jaar. De natuur valt in herhalingen. Net als ik. Maar er was weer een Krant. Net als zaterdag kwam hij pas om half elf, maar hij was er. Mijn bezorger verdient een vette nieuwjaarsfooi.
Picture this. Je hebt een gat, maakt niet uit wat voor een gat of waarin. Dan heb je nog een gat, dat het eerste overlapt. Zie je het voor je? Hoeveel gaten heb je nu?
I read the news today, oh boy
Four thousand holes in Blackburn, Lancashire
And though the holes were rather small
They had to count them all
Now they know how many holes it takes to fill the Albert Hall
I love to turn you on
Het is het laatste couplet van het prachtige Beatles-nummer A Day in the Life, de slottrack van het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uit 1967; ik heb het uitkomen van de lp nog bewust meegemaakt. De tekst van de song is van Lennon/McCartney, maar aangezien Lennon zijn inspiratie haalde uit artikelen die hij in de krant had gelezen, mogen we veilig aannemen dat dit couplet van zijn hand is. Corrigeer me als ik ernaast zit.
En wel hierom. De VPRO zond een interview van Roel Bentz van den Berg met de Amerikaanse filosoof Roy Sorensen uit: onthaast- en verdiep-tv bestaat, je moet het alleen met een zaklantaarn zoeken. Sorensen, de filosoof van schaduwen, stiltes en gaten. Het gesprek werd gelardeerd met beeldfragmenten die door Sorensen waren uitgezocht. Zoals: een integrale uitzending van het stuk 4'33' van John Cage, gecomponeerd in mijn geboortejaar 1952. Een compositie in drie delen. In de overgang tussen de delen, waarin de bladeren op de muziekstandaards werden omgeslagen, was er ruimte voor het publiek om te kuchen. Het stuk zelf? Stilte. Een grote zaal, Barbican Hall, afgeladen vol en het BBC orkest dat doodstil bleef. In feite bestaat de compositie uit toevallige omgevingsgeluiden. Geniaal.
Cage is ooit in een volkomen geluiddichte ruimte gaan zitten. Na afloop zei hij tegen de technicus: toch hoorde ik geluid, hoge tonen enerzijds en lage tonen anderzijds. De technicus: de hoge tonen zijn gerommel in je gehoororganen, de lage het stromen van je bloed. Daardoor wist Cage dat het nooit echt stil is. De uitvoering van zijn compositie toonde het aan.
Een ander getoond fragment: een klei animatie van Platos Grot, uit de Politea van de meester. Lees maar even. Over schaduwen. Kortom: een prachtige uitzending die niet wordt herhaald. Merk ook: Sorensen eerste grote werk: Blindspots (Oxford University Press/Clarendon Press, 1988), is 21 jaar ná de Beatlessong geschreven. Sorensen verwees niet naar de Beatles: de song herinnerde ik me vanmorgen onder de douche.
Ongeloof is het niet: we hebben immers allemaal de beelden kunnen zien. Onbegrip des te meer: de toestand in Minsk. Na de frauduleuze verkiezingen cq verkiezingsuitslag in Wit-Rusland zijn duizenden mensen de straat op gegaan om te protesteren tegen de fascist Loekasjenko. En ze stonden klaar: honderden, zo niet duizenden politieagenten. Zichzelf en de buurman ophitsend door met de schilden tegen elkaar te slaan om vervolgens met de lange lat op de betogers in te rammen. 639 mensen zijn opgepakt, 580 van hen zijn inmiddels tot celstraffen van maximaal vijftien dagen veroordeeld. Het onbegrip? Al die agentjes zijn jongens, meisjes ook, uit het volk. Die laten zich sturen om hun eigen mensen in elkaar te slaan. Het is iets dat ik niet kan en wil begrijpen.
|
|
|
|
|
| 20-12-2010 |
| The smell of cat food, ammonia and shit |
Originaliteit: je hebt het of je hebt het niet. Heb ik het? Vanmorgen heb ik al vroeg de orthopedische werkplaats gebeld om te zeggen dat ik het, gezien de toestand der wegen, vandaag echt niet red langs te komen. De telefoniste-receptioniste zei: het regent afzeggingen. En ik: kijk maar uit, dat kan nog lelijk opvriezen. De afspraak is over de jaarwisseling heen getild, zoals dat heet. Want er is me een pak sneeuw gevallen. Heb je dat niet meegekregen? Dan heb je het achtuurjournaal op zondag niet gezien.
Een samenvatting. Het journaal duurde 14.50 minuten en werd gelezen door onze vertrouwde Herman van der Zandt. De eerste 10.45 (!) werd volledig besteed aan de sneeuwval, bij ons en elders in Europa. De laatste twee minuten aan het weerbericht. Zo bleven er tussendoor nog twee minuten over voor het wereldnieuws: de frauduleuze verkiezingsoverwinning van die droplul van een Loekasjenko in Wit-Rusland (Belarus, zing uit: Bela Roes, op de melodie van Bella Ciao), de spanningen tussen Noord- en Zuid-Korea, aanslagen in Kabul en... het gezin van Willem Alexander (Kim) op vakantie in Argentinië. Verder commentaar lijkt mij overbodig.
Jawel, het heeft flink gesneeuwd en gevroren. Aan de straatlantaarn voor de deur hangen ijspegels, sommigen wel veertig centimeter lang. Een schrikbeeld. Stel je toch eens voor dat zon stalactiet losraakt net op het moment dat een van mijn katten eronder loopt. Het onnozele dier wordt gespietst. En dan zit ik met de gebakken peren, dan heb ik nog maar vijf katten over. Hoe moet dat dan met de trekslede? Want, laat ik het meteen maar verklappen: het is gisteren gelukt. Met mijn zes katten voor een bakplaat gebonden heb ik wel een uur hondenslede gespeeld. Zoals ik al verwachtte hadden de beesten er ook ontzettende lol in. De plaatsbepaling van de afzonderlijke beesten in het span had ik goed ingeschat. Mijn kat die Kat heet is een uitstekende voervrouw en met Kim op de eerste rij ontwikkelen ze een bewonderenswaardige trekkracht. Alleen Hanks en Balzac dreigden zo nu en dan met de gedachten wat af te dwalen. Maar een scherpe snauw van mijn kat die Kat heet bracht hen steeds weer op het rechte pad.
En dan lees ik, in Land of the Living (2002) van Nicci French: I dont know what hit us first, the wall of heat or the smell of cat food, ammonia and shit. There were cats everywhere, on the sofa and the chairs, curled up near the electric heater, lying on the soft brown heaps on the floor. Some were washing themselves, some were purring (spinnen), a couple were hissing at each other, back arched and tails twitching. There were bowls of food by the kitchen door, and three or four cat-litter trays next to them. It was like an obscene version of a Walt Disney film.
De oude Betty in Noord-Londen heeft ruim vijftig katten rondlopen. Wat een genot. Daarmee kan je een hele file kattensleden inspannen. Dan heb je wel een stapel bakplaten nodig.
PS Je gelooft toch niet echt dat ik tijdens de cyclocross van Kalmthout een sledetuig voor de katten heb gepunnikt? Het had natuurlijk zo maar gekund: ik moet nog ergens in een la een vrolijke punnikpaddenstoel hebben liggen, rood met witte stippen. Die paddenstoel heb ik later pas gekocht: vroeger knutselden we er zelf een in elkaar met spijkertjes en een leeg garenklosje. Nee hoor, ik heb elektriciteitsdraad gebruikt. Kim klaagde achteraf wel over striemen: ik zal kraagjes maken van een oude binnenband. Joh, ik ben zo handig.
De cross werd trouwens sterk gewonnen door het talent Tom Meeusen: in de eindsprint wist hij nipt Sven Nys te verslaan. Pauwels werd derde, de Fransman Mourey vierde en Niels Albert eindigde tenslotte op een vijfde plaats. Pauwels blijft aanvoerder in het WB-klassement.
|
|
|
|
|
| 19-12-2010 |
| Winterslaap |
Met deze barre weersomstandigheden verlangt een mens terug naar de winterslaap. Vannacht is hier zeker weer tien centimeter sneeuw gevallen. Op mijn platte keukendak ligt ruim twintig centimeter. Dat isoleert lekker, zou je zeggen. Klopt, en mij ook. Ik ben er nu al zeker van dat ik morgen niet op pad ga om mijn nieuwe prothese te passen. Geen probleem: wat in de werkplaats staat verzuurt niet.
Dat terug verlangen naar de winterslaap: voel jij dat ook? Want het zit in onze genen. Onze verre voorouders, de holenmensen, sliepen van begin december tot ver in februari. Op het gevoel, klokken of kalenders had men niet. Eén familie per hol, wat meestal neerkwam op een kerngezin, want grootouders waren zeldzaam in die tijd; de gemiddelde leeftijd van de holenmens lag op 26,4. Gedurende zomer en herfst werden de voorraden ingeslagen. Vrouwen en kinderen verzamelden noten en andere houdbare vruchten, de mannen zorgden voor een flinke voorraad vlees. Tijdens de winterslaap maakte de heer des hols eens in de drie dagen zijn gezin wakker, waarna er stevig werd geschranst. Om vervolgens met een volle pens weer onder de wol te gaan, of liever gezegd: onder het bont, voornamelijk berenhuiden.
Maar het is niet aan ons gegeven, die tijd ligt ver achter ons. We zullen moeten improviseren. Afgelopen week zag ik een reportage over een man die op de Veluwe met zijn sledehonden, zijn huskys, oefende. Op dat moment was de sneeuwlaag nog te dun, dus de beesten trokken geen slede, maar een quad; dat is zoiets. Daar oefenen ze ook mee als er helemaal geen sneeuw ligt. De honden hadden een lol! Ze straalden uit: hè, we mogen weer. Dat bracht mij op een idee: ik heb zes katten. Maar ik heb geen slede. Misschien kan ik iets improviseren met een bakplaat of een ovenschotel.
Eén van de beesten zal de leiding moeten hebben over het stel. Wie? Het ligt voor de hand de enige man in het gezelschap aan te wijzen, Kim. Dat is geen goed idee, Kim is niet in de wieg gelegd voor leidinggevende. Het is een schat hoor, maar hij is wat vadsig en dommig. Ik noem hem soms Willem Alexander, want daar lijkt hij op. Dit is sprekend Kim, in een oranje shirt en een nagel in zijn neus. Nee, Kim is geen goede leider voor de roedel.
Skitty dan? Dat is een stevige tante, maar ze is een beetje afstandelijk. Niet tegenover mij, maar tegenover de andere katten. Nadat ze van de tiet zijn weten katten niets meer van familieverbanden. Er loopt hier een dochter van haar, mijn kat die Kat heet, en twee kleindochters, Balzac en Hanks, maar Skitty weet nergens van. Ook Skitty zie ik geen leiding geven.
Dan kom ik onvermijdelijk uit op mijn kat die Kat heet. Dat is een felle. Die zie ik het stel wel op het rechte pad houden. Wil je niet luisteren? Dan zal ik je kennis laten maken met mijn rechter voorpoot. Met direct een linkse er achteraan. Ja, zo zal het zijn. Kat rechtsvoor, Kim ernaast voor de power, daarachter Wausje en Skitty en het grut, Balzac en Hanks, net voor de slede, of de bakplaat, of de ovenschotel. De bakplaat denk ik. Vanmiddag moet ik eerst naar de cyclocross in Kalmthout kijken, maar daarna vet ik de bakplaat in, de onderkant, en hang de beesten in het tuig. Dat tuig kan ik wel punniken terwijl ik wielrennen kijk. Het moet lukken: er ligt voldoende sneeuw en ik ben niet zo zwaar. Ik zal buurman Q. vragen fotos te maken. Hè, ik heb er zin an.
|
|
|
|
|
| 18-12-2010 |
| Slippin' and a Slidin' |
Slippin' and a slidin', peepin' and a hidin', been told long time ago (Penniman, Bocage, Collins, Smith)
Er werd vrijdag een weeralarm uitgegeven, er werd een verkeersalarm uitgegeven. In de ochtendspits stond 671 kilometer file, in de avondspits zelfs 753 kilometer. Zeg eens eerlijk: moesten jullie allemaal echt de weg op? Of ben je een beetje eigenwijs? Gelukkig heeft het alleen maar blikschade opgeleverd. Ik ben iemand die daar de charme wel van inziet. Maar ik heb een dringender vraag. Als het verkeer over een lengte van één kilometer vaststaat op een driebaansweg, telt dat dan als één kilometer file of drie? Daar hoor je de PVV niet over.
Al die witte zooi, wéér die witte zooi, ik blijf er laconiek onder. Alsof de duivel ermee speelt: toen ik me laatst de eerste keer bij de orthopedische werkplaats moest melden voor het aanmeten van een nieuwe prothese had het flink gesneeuwd. Vriend R. was zo aardig aan te bieden me heen en weer te rijden. Komende maandag een volgende afspraak: de eerste maal passen. En weer ligt er een dikke laag witte zooi, ik verwacht niet dat dit maandag weg is. Vriend R. heeft maandag een volle agenda, dus hij kan mij niet rijden. Dan verplaats ik die afspraak toch naar een moment dat het pad weer wat botter is.
Hoe we erop kwamen, weet ik niet meer, maar vriend B. vroeg me: ga je nog weleens met de tram? Nee. Sterker nog: ik zou niet weten of je tegenwoordig nog gewoon met een strippenkaart kan meerijden. Dat kan nog, tot 1 februari. Vanaf die datum moet je dus een kaart-met-magneetstrip aan je lading kaarten toevoegen. B. had begrepen dat je daarvoor ook de kortingskaart van de NS kan gebruiken. Laat ik die dan maar eens activeren, dacht hij. Naar een loket. Het eerste dat me tegenstaat: je kan niet gewoon bij een chipknipapparaat je kaart opladen, je moet naar speciale punten die niet dik gezaaid zijn. Maar goed.
Hij liet er twintig euri op bijschrijven. De meneer achter het loket: o, er wordt meteen al vier euri afgeschreven. Wat??? De kaart was al geactiveerd en in gebruik genomen, volgens de meneer. B. wist nergens van. Het is toch echt waar: de meneer kon op zijn scherm precies zien welke rit er was gemaakt op de kaart. Die rit had hij inderdaad zo ongeveer gemaakt op de betreffende datum, maar hij had daarvoor zijn strippenkaart ingevoerd. Langzaam werd duidelijk wat er gebeurd moet zijn. Het was druk in de tram. B. heeft zijn pasjes in het borstzakje van zijn jas zitten. Hij moet in het gedrang tegen een leesapparaat geschuurd zijn. Vandaar ook die vier euri: hij heeft op die manier wel ingecheckt, maar aangezien hij dat niet wist heeft hij niet uitgecheckt. Dan wordt het maximale bedrag afgeschreven. Hij kon betreffende strippenkaart overleggen, hij heeft zijn geld terug gekregen.
So far so lalala. Nog los van alle gedoe die hem dit heeft opgeleverd. Blijkbaar kan een meneer achter een loket met een beeldscherm precies nakijken dat meneer B. op die en die datum met die en die tram van hier naar daar is gegaan. Die gegevens worden blijkbaar voor enige tijd opgeslagen. Hoe lang worden de gegevens bewaard. En vooral: waarom?
Jimmy wees erop: Henry van Loon met De Wereld Draait Door in 3.48 minuten op het Amsterdam Comedy Festival. Op JouwBuis. Moet je even aanklikken, hij is echt heel leuk.
|
|
|
|
|
| 17-12-2010 |
| Midget |
Op van die besneeuwde winterse dagen mogen mijn vrouw en ik graag de kinderen opsluiten in de geluiddichte kamer en stijf tegen elkaar aan voor de open haard gedichten voorlezen. Mijn vrouw kent er zelfs enkele uit haar hoofd. Vlaksteeter, Kopland, ze passeren allen de revue. En daarna paren we. Daar houden we van, mijn vrouw en ik.
Hé lange
is het koud boven?
vroeg mij zon
minimensje
dat zich in stro
dient te wikkelen
bij vorst aan de grond
Ik hield het hoofd koel
en de handen in bedwang
want ze ogen zo onsmakelijk
open onderdeurtjes
Met gemaakte vertedering
aaide ik hem over zijn bol
Het schoot meteen in mijn rug
Of ik de contraptie van de digitale tv al heb geïnstalleerd? Welnee joh. Ik ben nooit iemand van haast geweest.
|
|
|
|
|
| 16-12-2010 |
| King Street, London |
Een TNT pakketbezorger bezorgde zojuist een pakket. Afzender Ziggo. Ik heb de doos nog niet opengemaakt, maar het zal de contraptie zijn om digitale tv binnen te krijgen. Daar zal ik straks eens een middagje aan besteden. Met het voornemen dat ik altijd maak bij een nieuw apparaat: eerst de hele gebruiksaanwijzing doorlezen. Dat is me nog nooit gelukt, maar het voornemen is goed. En ik heb de tijd: er is vanavond toch niets op tv.
Snelle bezorging: ruim een week na aanvraag. Eens kijken hoe snel ze zijn als ik klachten mocht hebben.
TV. Heb je gehoord van de wedstrijd? Er is een prijs van 2000 euri uitgeloofd voor de eerste die Pauw dan wel Witteman op een journalistiek verantwoorde vraag betrapt. Flauw hoor. De kans is groter dat je de Staatsloterij wint.
Al dat gedoe rond pedoseksuelen heeft zijn impact op kinderloze, brave burgers zoals jij en ik. Een verhaal. Misschien heb ik het al eens verteld, dan is het ten overvloede. Ooit had ik een vriendin met twee kinderen en een ligbad. Vooral dat ligbad was te gek, dat heb ik thuis niet. Kinderen ook niet en dat wou ik graag zou houden. Een van de eerste keren dat ik in dat bad lag te weken, een peuk en een glas wijn onder handbereik, stond ineens de jongste in de badkamer. Hij zal vier zijn geweest. Ik wil bij jou in bad. Ik verstijfde en neem dat niet al te letterlijk. Paniek. Snel zei ik: Dat moet je aan mamma vragen. Het bleek dat hij dat al aan zijn moeder had gevraagd en die had gezegd: Dat moet je aan Adriaan vragen. Vermanend heb ik mezelf toegesproken: doe niet zo raar, daar is toch niets mis mee. En zo is dat, bij mij. Als je een voluptueuze jongedame bij me in bad zet, ja dan. De kleine mocht erbij in het bad en we hebben de grootste lol gehad.
Later is het zelfs een beetje noodzaak geworden dat die kleine met mij in bad ging. Wanneer zijn moeder zijn haar waste, was het huis te klein. Buren verzamelden zich voor de deur om een stuk van het speenvarken te bemachtigen. Maar waste ik zijn haar, vond hij dat zelfs prettig. Daar zijn geen fotos van gemaakt.
Gezien de regelmatig onregelmatige stakingen bij TNT post, en dik gelijk hebben ze, zou ik als ik jou was de kerstgratificatie-naar-draagkracht dit jaar ruim op tijd op de bus doen. Naar het gekende adres: Paulus Potterstraat 141, 2526SP. Enveloppe, flap erin, decemberpostzegel erop, op de bus. Bij voorbaat mijn beste wensen voor jou en een knuffel van de katten - zij delen erin mee. Ik zeg: doen!
Alle ouders beginnen met een brevet van onvermogen. Dan heb ik het natuurlijk niet over jou.
Dan lees ik een boek dat in Londen speelt, zoals nu Land of the living (2002) van Nicci French, en ik heb een kaart van Londen. Het is een Nicholson spiral bound streetfinder. A5 en inclusief inhoudsopgave ruim 280 bladzijden. Ik lees een straatnaam: King Street. Die zoek ik dan op om een beter beeld te krijgen. Bladzijde 222:
King st E13 65 S12
King st EC2 150 D6
King st N2 28 F8
King st N17 31 U3
King st SW1 148 C14
King st W3 73 U3
King st W6 152 B7
King st WC2 148 K8
King st Rich 84 G13
King st Sthl 70 C9
King st Twick 101 Y2
Ja, dat is wel handig, zon stadsplattegrond.
Ralf, hier links bij mijn links, heeft eindelijk weer eens een nieuw verhaal op zijn blog gezet. Lezen!
|
|
|
|
|
| 15-12-2010 |
| Matthijs draait door |
Een fraai Engels woord is cradlesnatcher, letterlijk vertaald: wiegengraaier. Zo wordt iemand genoemd, die een verhouding heeft met een veel jonger persoon. Meestal gaat het om een man die het met een veel jongere dame doet. In Italië zegt men: Berlusconi. Man! Als je in haar wangen knijpt komt de moedermelk nog uit haar mond. Het is gekscherend bedoeld, want de dame in kwestie heeft gewoonlijk een leeftijd waarop de dingen wettelijk mogelijk zijn. De tegenhanger is de gravedigger. Het Letse monster Robert M. heeft naar verluidt letterlijk in wiegen staan graaien, in kinderdagverblijven en op oppasadresjes. Kinderen van nul tot vier. En daar plaatjes van geschoten: baby- en peuterporno. Onvoorstelbaar.
Het is begrijpelijk dat gewone mensen zoals jij en ik bij het naar buiten komen van de feiten voor het monster de meest vreselijke straffen bedenken. Het is niet te bevatten wat er is gebeurd. Het gaat ons voorstellingsvermogen te boven, als je je het al wilt voorstellen. Dit treedt buiten alle menselijke paden. Maar ook gewone mensen zijn vaak verstandige mensen. We kunnen roepen wat we willen, daar zijn we gewone mensen voor, uiteindelijk vinden we dat de rechter zich over de zaak moet uitspreken. Schiet de wetgeving bij zon uitzonderlijk misdrijf tekort, dan moet de wetgeving worden aangepast. We hebben een Kamer die zich daarover moet buigen en een minister die het moet omzetten in wetten en zorgen voor de uitvoering daarvan.
Dan is het zacht gezegd heel vreemd als Kamerleden zich laten verleiden tot het uitspreken van een straf. Juist een Kamerlid dient zich terdege bewust te zijn van de scheiding der machten. In dit geval horen we ook nog eens heel domme opmerkingen, afkomstig van de tsunami aan PVV-Kamerleden. De voormalig rector magnificus Richard de Mos vertelde chemische castratie wel een oplossing te vinden. Het is een oplossing voor hardnekkige gevallen, maar ook dat is aan de rechter. Het meest stuitende in het geval De Mos is dat hij toe moest geven geen idee te hebben wat chemische castratie inhoudt. Enkele van zijn bentgenoten kwamen met hetzelfde commentaar: chemische castratie, goed idee, geen idee wat het is.
Chemische castratie is het gebruik van medicijnen om de werking tegen te gaan van de hormonen die door de teelballen worden afgegeven. In Nederland wordt onder andere het middel Androcur gebruikt. Het effect is omkeerbaar. In Nederland wordt chemische castratie vaak door het Ministerie van Justitie als voorwaarde gesteld voordat pedoseksuele terbeschikkinggestelden geresocialiseerd mogen worden. Sommige mensen zien chemische castratie als hét wondermiddel dat opgelegd zou moeten worden aan alle zedendelinquenten. In de praktijk blijkt echter dat de medicatie de hormoonhuishouding wel goed beïnvloedt, maar dat de effecten op de bijbehorende gedachten en gedragspatronen niet altijd even groot zijn.
Zo nu en dan kijk ik toch even naar De Wereld Draait Door: geheel zonder fouten ben ik niet. Zoals gisteravond. Aan tafel bij Van Nieuwkerk zaten de advocaat van de ouders van mogelijke slachtoffertjes van Robert M. en de misdaadjournalist Alberto Stegeman. Al snel kwam ter sprake dat de directeur van Het Hofnarretje (vijf vestigingen) enkele malen voor vertrekkende peuters, vier-jarigen die doorschuiven naar het basisonderwijs, afscheidsfeestjes had georganiseerd. Slaapfeestjes, in pyjama, van het begin van de middag tot het begin van de avond. Op andere locaties dan het kinderdagverblijf en zonder aanwezigheid van de ouders. Merkwaardig, dat wel, maar er hoeft verder niets mis mee te zijn. Dan heb je buiten Matthijs Draait Door gerekend.
Je wilt dus zeggen dat het mogelijk is dat Robert M. in de ene hoek van de ruimte stond te filmen, terwijl de directeur zich in de andere hoek aan de kinderen vergreep? Woorden van die strekking. Nee, dat bedoelde de advocaat niet. Dan heb je buiten Matthijs Draait Door gerekend. Hij bleef maar terugkomen op die directeur en zijn vermeende misdadige handelingen. Waarop de advocaat uiteindelijk schoorvoetend toegaf dat het niet onmogelijk was dat de directeur... Er is nog geen schijn van bewijs. Matthijs van Nieuwkerk is geen gewoon mens, maar de presentator van een veel bekeken tv-programma. Die dient zich iets genuanceerder uit te laten dan wij aan de stamtafel in de kroeg. Wat een misselijk mannetje is het toch. Het wordt me keer op keer duidelijk waarom zijn programma niet aan mij is besteed.
Prothesenieuws, het goede nieuws. De telefoniste-receptioniste van de orthopedische werkplaats belde: mijn prothese is klaar, ik kan hem aanstaande maandag komen passen. Nu is dat klaar wat overdreven. Wat er klaar is, weet ik uit ervaring, is het frame inclusief voet, knie en koker. Maandag mag ik het skelet aantrekken, erop gaan staan, ermee gaan lopen. De stand van de voet, de werking van de knie, het luistert allemaal heel nauw. De instrumentmaker zal het hele geval bij die gelegenheid fine tunen. Dan wordt er een stuk papier onder mijn echte been gelegd en worden met een stift de contouren nagetekend. Vervolgens wordt op verschillende hoogtes de omvang van het been gemeten. Dan mag ik weer naar huis en de instrumentmaker kan aan de bekleding beginnen. Met de duistere dagen in het verschiet (nee, ik vier geen kerst en oud en nieuw) verwacht ik begin volgend jaar mijn been te kunnen afhalen.
|
|
|
|
|
| 14-12-2010 |
| En de winnaar is |
De hoofdprijs is: de P.C. Hooftprijs. Een oeuvreprijs die dit jaar is toegekend aan H.J.A. Hofland. Henk voor intimi, meneer Hofland voor jou en mij; ik ken hem niet persoonlijk, ik ben slechts bewonderaar, wat een oud-Hollandsch woord is voor fan. Een ontrouwe bewonderaar, want zijn stukken lees ik tegenwoordig nauwelijks: ze verschijnen in het NRC en de Groene Amsterdammer en die staan hier beide niet op het menu. Een centenkwestie.
De P.C. Hooftprijs werd ingesteld in 1947. Op 21 juni van dat jaar werd de 300ste sterfdag van Pieter Corneliszoon Hooft herdacht. Aanvankelijk was het een prijs voor losse werken, sinds 1955 is het een oeuvreprijs. Een testje: heb je weleens gehoord van Amoene van Haersolte? Ik ook niet. Haar volledige naam was Ernestine Amoene Sophie van Haersolte-van Holthe tot Echten (Utrecht, 23 februari 1890 Dalfsen, 1 augustus 1952), maar dan zegt het me nog niets. Toch is zij de eerste die de P.C. Hooftprijs in ontvangst mocht nemen voor de novelle Sophia in de Koestraat (1946). Ik zal het werkje eens lezen als het mijn pad kruist.
Het is begonnen als staatsprijs. Tot 1984. Toen kende een onafhankelijke jury de prijs toe aan Hugo Brandt Cortsius, de vader van Jelle en Aaf-is-weer-eens-zwanger. De toenmalige CDA-minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen Elco Brinkman weigerde de prijs uit te reiken aan Brandt Corstius, omdat deze zich in zijn ogen ongepast had uitgelaten over prominente politici. Deze beslissing deed veel stof opwaaien. De reeds benoemde jury voor de P.C. Hooft-prijs 1985 trad af en vervolgens werd de prijs twee jaar niet uitgereikt. In 1987 werd de onafhankelijke Stichting P.C. Hooft-prijs voor Letterkunde opgericht, door drie landelijke letterkundige instellingen: de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, PEN-centrum Nederland en de Vereniging van Letterkundigen. Elco Brinkman is tegenwoordig woordvoerder van de criminele vereniging die bouwwereld heet. Een mens kan lelijk terecht komen.
Van Hofland heb ik enkele werken staan: Tegels lichten (of Ware verhalen over de autoriteiten in het land van de voldongen feiten), beschouwingen, 1972, Betrekkelijke kleinigheden (waarin opgenomen Mens en dier), 1976 en Twee helden uit de jaren zeventig, essays, 1979. Uit die laatste bundel twee citaten uit het stuk Omkijken naar Holland (2). Let wel: het stuk is van 22 juli 1978!
Het traditionele, door iedere beschaafde patriot gevreesde en vervloekte beeld is dat van een troep Hollanders, die met papieren hoedjes op halfbeschonken uit een autobus is gekomen, het Van je hela hola heeft ingezet, en optrekt naar een wegrestaurant. De Batavieren gingen bij Lobith het land weer uit. Als het voetbal niet bestond, zou die volksstam nu misschien zijn uitgestorven, maar de soort bestaat nog, al worden de vertegenwoordigers wat schaarser.
Wat me hierin vooral opvalt is het laatste zinsdeel: al worden de vertegenwoordigers wat schaarser. Er klinkt hoop uit. Ten onrechte, weten we nu. Of het nu Batavieren of Kaninefaten zijn, talloze leden van deze primitieve volksstam voeren nog immer ieder weekend hun oorlogsrituelen op, in en rond de stadions. Beschaafde mensen genieten ingetogen van het wielrennen, dat was in 1978 al zo. Een tweede citaat uit hetzelfde stukje:
Uit een internationale enquête van een jaar of twintig geleden kwamen de Nederlanders te voorschijn als het beleefdste en meegaande volk van West-Europa. Als er nu nog eens zon onderzoek zou worden gedaan, zou daaruit blijken dat de toestand volkomen is veranderd. De Nederlanders lijden nog wel, maar op een heel andere manier: niet meer onder een overmaat aan beleefdheid maar onder een vreemd soort eerlijkheid die geen eerlijkheid is, en onder een vorm van directheid die niets met het nut der directheid heeft te maken.
Opvallend. Een constatering die 32 jaar geleden werd gedaan. We zijn sindsdien alleen maar verder afgegleden, zo bezien leefden we in1978 hier nog in het aards paradijs. Het zijn twee voorbeelden waaruit mag blijken dat het werk van Hofland tijdloos is. Een bundel als Tegels Lichten neem ik jaarlijks wel een keer ter hand. Voor de liefhebbers: klik hier voor een column van Hofland uit 2003. Waarom juist deze? Omdat er een Fokke en Sukke bij staat met een tekst van zijn hand. En wat weinig mensen weten, de fans allemaal wel: Hofland mag graag dingetjes in elkaar prutsen. Bootjes, karretjes en machines. Hij is dan ook liefhebber van het werk van de Zwitserse kunstenaar Jean Tinguely en de Nederlandse kunstenaar Theo Jansen.
|
|
|
|
|
| 13-12-2010 |
| Ooit was het hier/ klaar in een wip |
Als je regelmatig mijn weblog leest zou je het niet zeggen, maar ook ik ben zo nu en dan wat slordig. Een narcistische persoonlijkheidsstoornis heb ik niet, dus ik geef dat volmondig toe. Vanochtend was ik het nog. In de Krant viel mijn oog op een interview met Hendrik-Jan Bakker, oprichter van de Groene Moslims. Het is een organisatie die diervriendelijk halal, rein, vlees propageert. En daar voorlopig nog heel kleinschalig aan werkt: Zes keer per jaar kopen we een paar schapen bij een boer die biologisch werkt. Die brengen we naar een islamitisch slachthuis. Dat vlees kunnen moslims kopen. Het zou mooi zijn als we een slachthuis of een slager kunnen vinden die hier achter staat. Maar zo ver is het nog niet. Een mooie druppel op een gloeiende plaat.
Alles leuk en aardig, maar ben jíj moslim geworden?? Ik dacht hierbij aan de man die mij enkele malen heeft geïnterviewd voor de Haagsche Courant, ver voordat de krant samenging met het AD. Vriendelijke interviews, waaruit waardering voor mijn werk sprak. Ze brachten mij roem in de stad en op het oude dorp. Maar er klopten enkele dingen niet in het interview met hem in de Krant. Zo blijkt uit de begeleidende foto dat hij ineens een baard draagt. Dat schijnt des moslims te zijn, er zal wel een vers over in de Koran staan. Ook blijkt hij nu contactlenzen te dragen; het lijkt me stug dat er in de Koran over lenzen en brillen wordt gesproken. Het meest viel me echter zijn leeftijd op: 45. Dan zou de journalist 15 jaar jonger zijn dan ik en dat klopt niet: hij is van mijn leeftijd.
Toen ik er eens op ging googlen kwam ik al snel achter mijn vergissing, mijn slordigheid. De groene moslim heet Hendrik Jan, zonder verbindingsstreepje dat er in de Krant wel staat. De betreffende journalist heet Jan-Hendrik, met een streepje. Ter illustratie: Over de verzamelbundel Poëtisch Den Haag (2006) schreef hij: Adriaan Bontebal krijgt de prijs voor het kortste gedicht. Titel: Bagijnenstraat. Ooit was het hier/ klaar in een wip. Hetgeen daarmee ook voor Bontebal geldt. Ter verduidelijking: de Bagijnenstraat was ooit het domein van de vleesverwennende industrie. Ik heb de bundel niet (meer?) Mijn verzameld werk is niet te vinden in mijn huis.
Heb jij dat nou ook? Dat je je vaak niet kan verplaatsen in de seksuele beleving, de seksuele behoeftes van je evennaaste? Dat je een stel ziet lopen en denkt: wat zien jullie in godsnaam in elkaar? Doen jullie het ook? Of dat je je als hetero probeert te verplaatsen in een homo en er niet uitkomt? Ik probeer me er maar niet meer in te verdiepen. Maar soms sla ik dan toch nog stijl achterover. Zoals gisteravond, toen ik naar het Journaal keek. De mededeling: er is in Amsterdam een man opgepakt die zich vergrepen heeft aan tientallen kinderen. In de leeftijd van 0 tot 4 jaar!!! Dan val ik stil en ben ik wederom blij geen kinderen te hebben.
Pleonasme. Kader Abdolah heeft het vandaag in de Krant in zijn column over 'kleine eenmans-pcs'. Dat is een heel mooie.
Wielerhoekje. I rode a great race today and I entertained the spectators, Lars said afterwards. I don't mean to be teasing the others. I thought it would have been harder but the others had raced a really tough race yesterday. Dat gaat over de veldrit van gisteren. De Druivencross in Overijse, de moeder aller veldritten, die door mij abusievelijk bestempeld werd als een wereldbekerwedstrijd. Weer een slordigheidje. De Druivencross, die dit jaar voor de 50ste maal werd verreden, staat op zich en telt niet mee voor een regelmatigheidsklassement: de wereldbeker, de superprestige of de Gazet van Antwerpen trofee. Toch rijden alle kanonnen er graag: het is een zware rit met veel hoogteverschil.
Lars Boom ging voortvarend van start. Aangezien hij een relatieve buitenstaander is in het huidige veldrijden, startte hij op de derde rij, maar al rap reed hij op kop. Die zien we nooit meer terug, moeten de anderen hebben gedacht. Maar hij maakte wat foutjes, slipte zelfs in een bocht en reed tegen een paaltje aan. Daar hij verderop in de race steeds op een derde, vierde plaats lag, had het er alle schijn van dat hij het pak tot slot nog zou verpletteren. Maar hij kreeg een lekke voorband, ver van de materiaalpost (waar je van fiets kan wisselen, voor de leek.) Heb je weleens proberen te fietsen met een lekke voorband? Dan kan je maar beter een lekke achterband hebben. Hij hield manmoedig stand, maar raakte steeds verder achterop. Uiteindelijk ging hij nog als zevende over de meet. Gerben de Knegt werd tiende.
Eerste werd Sven Nys, die de dag ervoor ook al in Essen had gewonnen. Kevin Pauwels, die een uitstekende wedstrijd reed en een mooie toekomst voor zich heeft, werd tweede op 21 seconden. Klaas Vantornout werd derde op 37 seconden.
Aanstaande zaterdag rijdt Lars Boom de Fidea Scheldecross in Antwerpen, samen met dezelfde grote jongens van gisteren. Ook de vrouwen rijden zaterdag, met als startnummers 1, 2 en 3: Marianne Vos, Daphny van den Brand en Sanne van Paassen. Dat zou weleens het podium kunnen worden, zij het dat wat mij betreft de nummers 1 en 2 van plaats wisselen.
Als liefhebber moet je wel bij de les blijven. Op het topniveau rijden Klaas Vantornout, Sven Vanthourenhout en Dieter Vanthourenhout. Ach, je haalt ze eigenlijk niet door elkaar.
|
|
|
|
|
| 12-12-2010 |
| Het strop van de hals en de galge is vergeten. |
Het is een uitspraak van Guido Gezelle, ik weet niet in welk verband. Het is verwant aan het gezegde: als de roe van de rug is, is t geselen gedaan. De strop dus. Uit de oude doos. Toen ik nog jong was en knap, zeg maar mijn middelbare schooltijd en het handvol jaren daarna, had ik zegge en schrijve één stropdas. Voor speciale gelegenheden, die zich niet vaak voordeden. Zo droeg ik hem tijdens de uitreiking van mijn Havo-diploma, maar tegen de tijd dat mijn broers en zusters gingen trouwen had ik die strop allang aan de wilgen gehangen. Geef toe: het is een belachelijk kledingstuk dat vreemd genoeg wereldwijd door mannen wordt gedragen. Een teken van onderdanigheid? Spitsroeden lopen met de strop al om de hals? Niets voor mij, dus weg ermee: er bevindt zich geen enkele strop meer in mijn garderobe. Oh, ik heb nog wel een das, maar die is lang en van wol en bestemd tegen de kou.
De directe reden dat ik mijn enige stropdas in de ban heb gedaan: vluchtig gezien en onder een bepaalde lichtinval leek hij op een mezenval. Mezenvallen zijn in ons land verboden. Koolmees (Parus major), pimpelmees (Parus caeruleus), staartmees (Aegithalos caudatus), ze worden allemaal door de flora- en faunawet beschermd. Ik weet nog goed: ik droeg hem op weg naar de huwelijksvoltrekking van vriend J., inmiddels weer gescheiden. Onderweg naar het gemeentehuis werd ik aangehouden. Dit was, let wel, de vijfde maal dat me dit overkwam. De overijverige koddebeier: Aha, een mezenval, u hangt. En voor de vijfde maal moest ik uitleggen dat het gewoon een stropdas was. Nadat ik hem had losgeknoopt, waardoor elke overeenkomst met een mezenval subiet verdween, heb ik hem de agent in de knuisten gedrukt: Alsjeblieft, veel plezier ermee. Ik word op het gemeentehuis verwacht. Sindsdien hangt er geen polonaise meer om mijn nek. Bijeenkomsten met een kledingvoorschrift mijd ik.
De vraag is niet belangrijk of WikiLeaks positief of negatief is: punt is dat het er is en dat het niet meer weg zal gaan. Na veertien, vijftien (?) jaar lijken de mogelijkheden van internet eindelijk op indringende wijze te zijn ontdekt. Zoals ik iemand hoorde zeggen: dit is lekken 2.0. We zullen meer en meer in staat zijn over de schouders van gezagsdragers te kijken, ze zullen op hun tellen moeten passen.
Heb je vandaag je portie WikiLeaks al gehad? Voor een leek zoals ik is door de bomen het bos niet meer te zien. Wat is belangrijk? Hoe moet een cable worden geduid? Daar heb ik de oude media dan weer voor nodig: de WikiLeaks pagina van The Guardian en doordeweeks De Volkskrant. The Guardian is één van de kranten die het totale pakket cablegate tevoren van WikiLeaks heeft ontvangen. Samen met The New York Times, El Pais, Le Monde en Der Spiegel. Nee, geen Russische of Chinese krant. De kranten helpen mij bij het schiften van de informatie en vooral met de duiding.
Voormalige aanhangers van WikiLeaks die het niet eens zijn met de werkwijze van WikiLeaks-oprichter Julian Assange, lanceren binnenkort OpenLeaks. Dit is een rivaliserend project waarmee vertrouwelijke documenten beschikbaar worden voor media, in plaats van voor iedereen. Dat heeft voormalig WikiLeaks-medewerker Herbert Snorrason, een 25-jarige student geschiedenis uit IJsland, gezegd. Mensen kunnen anoniem informatie uploaden naar de website OpenLeaks.org, waar vandaag nog de tekst 'Coming soon!' (in dit theater) op staat.
Wielerhoekje. Straks is het dan zo ver. Na een C2-cross in het Luxemburgse Leudelange start Lars Boom vandaag in het Belgische Overijse. Een wereldbekerkoers. Ik cross enkel en alleen om me voor te bereiden op het wegseizoen, verklaarde hij tegenover Sporza. Lars Boom is deze winter alleen actief in het veldrijden om zich voor te bereiden op het wegseizoen.
Hij rijdt deze winter een beperkt programma. Maar daar blijft het bij, ook als de resultaten goed zouden zijn. Na het Nederlands kampioenschap ga ik op stage met Rabobank naar Spanje. Voor Boom zijn de wedstrijden enkel training. Ik cross, omdat het veld een uitstekend middel is om me voor te bereiden op het wegseizoen. De verleiding is er niet, ik blijf alles op de weg zetten. Desondanks start hij niet zonder ambitie. Ik kan me wel niet permitteren om af te gaan. Als je bijna gedubbeld wordt, dan ga je af. Maar als ik in de top tien kan meedoen, zou dat leuk zijn.
Enkele dagen geleden meldde ik dat Boom zaterdag ook zou rijden in de Gazet van Antwerpenkoers in Essen. Dit was niet waar, vergeef mij deze misinformatie. Vanmiddag rijdt hij dus Overijse: te zien op Ketnet. Lars heeft als pre dat de toprijders de rit van gisteren in de benen hebben zitten. Aanvankelijk zag het er in Essen uit dat Niels Albert zou gaan winnen. Maar in de laatste ronde reed hij lek. Eerste werd Sven Nys, Klaas Vantornout finishte op 5 sec. en Kevin Pauwels werd derde op 8 sec. Boom rijdt dit seizoen ook nog in het veld in Antwerpen, Zolder en Loenhout én op het Nederlandse kampioenschap (op 9 januari).
|
|
|
|
|
| 10-12-2010 |
| Anonymous is not an organization |
De overheid wil alles van haar burgers weten. Vooral in Nederland wordt de privacy met voeten getreden. Je breekt op straat je nek over de cameras. Op 11 november las ik nog op Nu.nl: De Nederlandse opsporingsdiensten vragen in vergelijking met hun Europese collegas vaker bel-, sms- en e-mailgegevens van burgers op. Bovendien overweegt het Ministerie van Veiligheid en Justitie een landelijke databank met bankgegevens van alle Nederlanders. Het internetverkeer, telefonie, treinreizen, kentekenregistratie, je kan het zo gek niet opnoemen of je zit wel in een systeem. Wat er met al die gegevens gebeurt blijft over het algemeen duister. Zo bekeken is WikiLeaks slechts een koekje van eigen deeg. Nu mogen de boven ons gestelden met de billen bloot.
Zoals je misschien hebt gezien heb ik links bij mijn links de link wikileaks - the gaurdian toegevoegd. De Britse krant The Guardian is één de bladen die het bestand met alle cablegate berichten van te voren van Assange hebben gekregen. De anderen zijn: The New York Times, de Franse krant Le Monde, het Duitse Der Spiegel en de Spaanse krant El Pais. The Guardian is veruit het actiefst. Op de site is steeds de laatste update te vinden. Ook kan je er op een eenvoudige manier door de bestanden wandelen. De krant loopt sinds zondag zelfs vooruit op WiliLeaks zelf. Laatste stunt: je kan bij The Guardian aangeven waarover je graag meer zou willen wetten. Zij gaan dan voor je zoeken in de bestanden.
In The War on Information zijn de stellingen betrokken. Hackers aller landen vallen de sites aan van instellingen die WikiLeaks dwarszitten. Een wereldwijde groep hackers opererend onder de naam Anonymous heeft onder andere aanvallen gepleegd op de sites van MasterCard en PayPal na de aanhouding van Julian Assange in Groot-Brittannië. Met de zogenoemde DDoS-aanvallen nemen de hackers wraak op bedrijven die geen overboekingen meer doen naar WikiLeaks. Het Team High Tech Crime van de Nationale Recherche is een onderzoek begonnen nadat duidelijk was geworden dat de aanvallen vanuit Nederland plaatshebben, zo meldde het OM. Inmiddels is een zestien-jarige jongen uit De Haag, de stad der steden, gearresteerd. Ook zijn er vanmorgen in ons land storingen geweest bij justitie en de politiediensten.
Anonymous is eigenlijk geen groep, maar een subcultuur. Activisten over de hele wereld werken samen om te strijden voor een open internet en transparantie. Zoals zij zelf schrijven: Anonymous is not an organization. There are no official members, guidelines, leaders, representatives or unifying principles. Rather, Anonymous is a word that identifies the millions of people, groups, and individuals on and off of the internet who, without disclosing their identities, express diverse opinions on many topics. To be Anonymous does not imply thinking or acting in concert with others who are Anonymous; rather, it describes a way of communicating and promoting social change. Veel, heel veel hackers over de gehele wereld. De geest is uit de fles.
Inmiddels is bekend geworden dat oliemaatschappij Shell in Nigeria op elk ministerie wel een mannetje of vrouwtje heeft zitten om van alle regeringsplannen op de hoogte te kunnen blijven. Of het tot een staatsgreep zal komen? De voormalig directeur van Shell in Nigeria, Ann Pickard, zegt daarover: Er is weinig intellectueel kapitaal om een coup te plannen en uit te voeren. Met andere woorden: de Nigerianen zijn daar te dom voor. Prettig om te weten. Ook is bekend geworden dat oud-minister van buitenlandse zaken Verhagen de Amerikanen in juli vorig heeft meegedeeld dat Nederland op de een of andere manier in Afghanistan zal blijven, terwijl de zaken hier in Nederland op dat moment totaal anders lagen. Dit is de cable waarover het gaat.
Stel je toch eens voor dat de email van Gekke Geert wordt gekraakt en gepubliceerd. Dat we dat dan ook weer moeten gaan lezen. Het valt niet mee gelovige in de Linkse Kerk te zijn. Ben ik links? Noem mij maar anarcho-chaotisch.
Dan lees ik in de Krant dat de postbodes drie dagen staken en dan valt er toch post in de bus: het bulletin van de Lira, auteursrechtenorganisatie, en de VPRO Gids. Op beiden staat het stempel: bezorgd door TNT Post. Zou er een stakingsbreker aan de gang zijn in de wijk? Ik zal hem straks eens in de kraag vatten.
|
|
|
|
|
| 08-12-2010 |
| Allemaal keuzes: weg ermee |
Ben ik er toch ingetuind; ik weet hoe wankelbaar ik ben. Ik heb de digitale tv van Ziggo aangevraagd. We zullen er op een gegeven moment allemaal aan moeten geloven. Dan maar meteen. Waarom Ziggo? Dat zit hier nu eenmaal op de kabel. Ongetwijfeld kun je gaan shoppen naar andere providers, maar ik hou niet van shoppen. Dat je kunt kiezen voor een kabelexploitant, een telefoonmaatschappij, een energieleverancier, linksdraaiende of rechtsdraaiende yoghurt, het is allemaal niet aan mij besteed. De oude PTT mag wat mij betreft weer in ere worden hersteld, iedereen in deze regio weer aan de energie van Eneco, en aangesloten op de kabelexploitant die toevallig in de straat zit. Het is goed dat een mens keuzes kan maken, kiezen is een vaardigheid die je er bij kinderen moet instampen, maar je kan ook te ver doorschieten. En als we al die keuzes weer terugdraaien, breng dan ook meteen het oude ziekenfonds weer terug. Wat was er in hemelsnaam mis met het ziekenfonds zoals dat was? Dat heeft die Hoogervorst, oud-minister van volksgezondheid, welzijn en sport, me nooit echt duidelijk kunnen maken.
In the War on Information heeft de tegenpartij een kleine overwinning behaald: Mr WikiLeaks, Julian Assange, is vastgezet. Hij heeft zich gisterochtend zelf gemeld op een Londens politiebureau, waarna Scotland Yard hem heeft gearresteerd. Assange is voorgeleid aan de rechter. Die bepaalde dat de arrestatie terecht is en verlengde het voorarrest tot de volgende zitting op 14 december. In een reactie op de arrestatie van Assange laat woordvoerder Kristinn Hrafnsson van WikiLeaks weten dat de site gewoon door blijft gaan met het publiceren van de geheime documenten.
Waar heeft Assange al die tijd gezeten? Bekend was dat hij zich in het Zuidoosten van Groot-Brittannië bevond. Die aanduiding betekent over het algemeen: in Londen. En dat was ook zo. Hij zat daar de afgelopen maanden in een journalistenclub. Dat zegt Vaughan Smith, de oprichter van de Frontline Club in de Britse hoofdstad. In de club kreeg hij de faciliteiten die hij nodig had om zijn werk uit te voeren. Ook nam Assange deel aan enkele openbare debatten over WikiLeaks en de toestand van de moderne media. Videojournalist Smith richtte de club zeven jaar geleden op ter ere van collega's die tijdens hun werk waren gesneuveld. Volgens Smith heeft Assange de journalistenclub zelf benaderd.
Vaughan Smith heeft een verklaring uitgegeven voor de leden van Frontline: Dear friends of Frontline, many of you will have seen Julian Assange and the Wikileaks people at Frontline. I wanted to copy you the press release that I sent out today. Very best, Vaughan.
I attended court today to offer my support for Julian Assange of Wikileaks on a point of principle. In the face of a concerted attempt to shut him down and after a decade since 9/11 that has been characterised by manipulation of the media by the authorities, the information released by Wikileaks is a refreshing glimpse into an increasingly opaque world.
The Frontline Club was founded seven years ago to stand for independence and transparency.
Recent informal canvassing of many of our more than 1,500 members at the Frontline Club suggests almost all are supportive of our position. I am suspicious of the personal charges that have been made against Mr Assange and hope that this will be properly resolved by the courts. Certainly no credible charges have been brought regarding the leaking of the information itself.
I can confirm that Mr Assange has spent much of the last several months working from our facilities at the Frontline Club. Earlier today I offered him an address for bail. 7pm. Tuesday 7 December, Vaughan Smith.'
De strijd is nog niet gestreden.
De Voetnoot van Arnon Grunberg is tegenwoordig het eerste dat ik s ochtends lees in de Krant. Het zijn kernachtige stukjes van zon 150 woorden op de voorpagina. Afgelopen maandag schreef hij over het pleonasme. Naar aanleiding van een billboard dat hij zag: Laten we van fair trade een pleonasme maken. Jaren geleden riep hij zelf op in de VPRO Gids om selectieve verontwaardiging officieel tot pleonasme uit te roepen. Hij kreeg reactie van de socioloog Joop Goudsbloem: Dubbele moraal. Dat is ook een pleonasme. Om hem later nog fijntjes toe te voegen: Het spijt me dit tegen je te moeten zeggen, maar het mooiste Nederlands wordt door Remco Campert geschreven. Goudsbloem heeft gelijk.
Ik heb geprobeerd zelf met een fraai pleonasme op de proppen te komen, maar mijn brein viert kennelijk kerstvakantie. Er zal me er nog wel een te binnen schieten, maar tot die tijd: heb jij een aardige?
|
|
|
|
|
| 07-12-2010 |
| Ze slaat hem ter plekke hartstikke dood |
Een vaak gehoorde, maar volkomen onzinnige vraag luidt: wat zou jij doen in die situatie? Bijvoorbeeld: een vliegtuig is neergestort in een onbereikbaar deel van de Andes, het verhaal is bekend. Redding blijft uit, het voedsel raakt op. Ten einde raad peuzelen de overlevenden een van de overledenen op. Wat zou jij doen in die situatie? Het enige antwoord is natuurlijk: dat weet ik niet. Want je weet het niet. Je kan het niet weten. Je kan wel stoer zeggen: dat zal ik nooit doen. Maar je weet het pas als het zo ver is.
Het debuut van John Grisham, A Time tot Kill (1989) is op zon vraag gebaseerd. Grisham verkoopt sinds The Firm (1991) miljoenen boeken. Ter illustratie: de Nederlandse vertaling van The Broker (De deal, 2005) verscheen hier in een eerste oplage van 110.000 exemplaren. Ongekend. Maar dat debuut verscheen in de VS in een bescheiden oplage van 5000. Die gingen mondjesmaat over de toonbank. Nadat The Firm een succes werd is het opnieuw uitgebracht, zodat het nu ook bij mij op de plank staat.
In zijn inleiding tot A Time to Kill schrijft Grisham over zijn beginjaren als advocaat. Hoe hij uren doorbracht in de rechtszaal. The greatest dramas occur not on screens or stages, but in the countless courtrooms across this country. En dan: One day I stumbled upon a horrible trial in which a young girl testified against the man who brutally raped her. It was a gut-wrenching experience for me, and I was only a spectator. One moment she was courageous, the next pitifully frail. I was mesmerized. I could not imagine the nightmare she and her family had been through. I wondered what I would do if she were my daughter.
Je weet het niet. In A Time to Kill schrijft hij over een meisje van tien dat door twee mannen wordt verkracht. Ze binden haar vast, beklimmen haar om de beurt en keer op keer en schoppen haar en slaan haar. Tot slot dumpen ze het kind ergens in the middle of nowhere. Ze wordt gelukkig gevonden en ze overleeft de ellende. Haar vader koopt een mitrailleur en maait de twee schoften neer bij het verlaten van de rechtszaal. Of ik zoiets zou doen, weet ik niet. Ik heb ook geen kinderen. Maar ik merkte dat ik goedkeurend moest knikken toen ik het las. Hoe het verder afloopt met de vader moet nog blijken: ik ben nog niet zo ver in het boek. Maar de vader en het meisje zijn nikkers en de zaak speelt in het noorden van Mississippi: rednecks in overvloed. Verwacht wordt dat hij de gaskamer krijgt, een blanke had er als een held mee weggekomen. De VS, eind vorige eeuw. Home of the brave.
Ik moet denken aan de telefilm Stille Nacht (2004), die onlangs weer werd uitgezonden. Het verhaal is gebaseerd op de serieverkrachter die enkele jaren geleden actief is geweest in Utrecht en omgeving. De ploert is nooit gepakt. De verkrachter in Stille Nacht mishandelt zijn slachtoffers ook en wordt ook nooit gevonden. Maar dat heeft een reden. Een vijftal meiden dat zelf jacht op hem maakt vindt hem wel en één van zijn slachtoffers slaat hem ter plekke hartstikke dood. Hij wordt niet gevonden, omdat ze hem op een stil plekje begraven. Ik slaakte een Yes! toen hij werd doodgeslagen. Steeds vaker mompel ik instemmend als mensen het recht in eigen hand nemen. Dat vind ik niet goed van mezelf: voor vonnissen hebben we hier rechters.
Maar hé: pobody is nerfect.
Het ministerie van Buitenlandse Zaken in Washington vroeg in februari vorig jaar aan Amerikaanse ambassades wereldwijd een lijst op te stellen van locaties, waarvan het verlies gevaar kan opleveren voor de openbare gezondheid en de economische, nationale en binnenlandse veiligheid van de VS. De lijst is in de nacht van zondag op maandag door WikiLeaks op het net gezet. Tja. WikiLeaks vind ik prachtig, dat idee kreeg je misschien al. Maar momenteel ontgaat me volkomen het nut van het publiceren van deze lijst. Dit is de lijst, een opsomming van de locaties vind je onder paragraaf 15.
Veel gehoorde kritiek is dat het een verlanglijstje voor terroristen zou zijn. Onzin natuurlijk. Veel van de locaties zijn algemeen bekend en bovendien: voordat WikiLeaks de lijst lekte was deze al toegankelijk voor 2,5 miljoen Amerikaanse militairen, diplomaten en ambtenaren. Hoezo geheim? Maar nogmaals: mij ontgaat de zin van het publiceren van de lijst. Maar ga vooral zo door.
Het valt niet mee om te zoeken binnen WikiLeaks. Op je op weg te helpen: klik hier voor de documenten betreffende de klimaatconferentie in Kopenhagen. Over de Nederlandse onderhandelaar Sanne Kaasjager en de boodschap die hij meekreeg van minister Cramer.
|
|
|
|
|
| 06-12-2010 |
| Boom boom Leudelange |
Opvallend. Mijn overburen strooien regelmatig brood, hele boterhammen tegelijk. Dat is erg aardig, diervriendelijk, maar ik doe dat niet. Het zijn voornamelijk meeuwen en duiven die er op af komen en kan het ratten aantrekken. Ik heb er net eens een tijdje naar zitten kijken en er viel me iets op. Meeuwen en duiven pikken wild en gulzig, als diplomaten op een cocktailparty, waarbij de boterhammen alle kanten op vliegen. Eksters pakken dat handiger aan: zij zetten er een poot op. Slim hè?
Altruïsme is mijn middle name. Het heeft me ervan weerhouden kinderen te produceren. Er zijn verschillende altruïstische redenen die tot mijn kinderloosheid hebben geleid. Zoals: het grut zou opgroeien in armoede, die bui zag ik al vroeg hangen. Ik ben zelf in armoede opgegroeid en zie wat er van me is gekomen. Maar ook: er zijn al te veel mensen op de wereld, daar moet ik mijn steentje niet aan bijdragen. Dat heeft zijn effect gehad. Een rekensommetje. Pa en ma hebben negen kinderen voortgebracht. Daaraan zijn zeven partners blijven hangen, al dan niet inmiddels gescheiden (twee maal.) Dat is een totaal van zestien personen. Die hebben dertien kinderen gekregen. Dat is een winst van drie! Geen dank.
Maar de belangrijkste reden: mijn uiterlijk. Stel je toch eens voor dat mijn kinderen mijn uiterlijk zouden krijgen. Dat doe je mensen niet aan. Zoals altijd zijn het de uitzonderingen die de regel bevestigen. Want sommige lelijke mannen hebben prachtige dochters gekregen. Ik noem een Steven Tyler, boegbeeld van de band Aerosmith. Hij heeft de schone actrice Liv Tyler voortgebracht, onlangs nog te bewonderen in The Lord of the Rings. Een ander bekend voorbeeld is de acteur Klaus Kinski. Geef toe: zijn dochter Nastassja is niet te versmaden. Voor de liefhebber, die freaks heb je, zie hier vader en dochter Kinski bloot.
Maar goed, dat je zon mooie dame voortbrengt als de heren Tyler en Kinski weet je niet tevoren, de kans is erg klein. Ik vraag me af of de animalcop van de PVV, Dion Graus (hier zonder bril), een dochter heeft. Op het net kan ik er niets over vinden.
Julian Assange is nog steeds op vrije voeten, maar hoe lang nog. Hij heeft inmiddels honderden doodsbedreigingen gekregen van Amerikaanse legerfanaten. Uit dagblad Trouw: Assange is gestart met het vragen om donaties die overgemaakt kunnen worden naar een postbankrekening onder zijn naam in de Zwitserse hoofdstad Bern. Hij verloor een grote inkomstenbron toen het online betalingssysteem Paypal de Wikileaks-rekening dit weekeinde afsloot. Een woordvoerder van de financiële arm van de Zwitserse posterijen zei zondag de relatie met Assange onder de loep te nemen om te bekijken of hij aan alle voorwaarden voor een rekening voldoet.
Wielerhoekje. In het Luxemburgse Leudelange heeft Lars Boom zondag zijn eerste cross van dit seizoen gereden én gewonnen. De Grote Prijs Julien Cajot. Hij twitterde na afloop: Lekker gedoucht in de camper. Met een lekker gevoel rond gereden vandaag. Vanuit de start aan de leiding tot en met de finish! :) Tweede werd de Belg Ben Berden en derde de Amerikaan Jonathan Page. Het was niet meteen een wedstrijd op het hoogste niveau: die jongens reden dit weekend in het Spaanse Igorre. Het was een koers in de klasse C2, maar dat zegt de leek niets. Komend weekend begint hij aan het grote werk. Zaterdag rijdt hij een Gazet van Antwerpen veldrit in Essen, zondag een wereldbekerrit, de Druivenkoers, in Overijse. Als het meezit zien we die laatste op den Bels.
Een relaxte sport, dat fietsen. Van de site nieuws.nl: (Novum/AP) - Een auto is zondagochtend in het zuiden van Italië met volle vaart op een groep fietsers ingereden. Zeker acht van hen kwamen om het leven. De bestuurder van de auto zou marihuana gerookt hebben. Dat maakte de Italiaanse politie zondag bekend. Naast de acht dodelijke slachtoffers, raakten vier mensen gewond bij het ongeluk nabij Lamezia Terme, in de Calabrische 'teen' van het laarsvormige Italië. De bestuurder, van Marokkaanse afkomst, raakte lichtgewond en is ingerekend door de politie. Volgens het Italiaanse persbureau ANSA probeerde de man een andere auto in te halen toen hij frontaal op de groep inreed die uit tegengestelde richting kwam. Zichtbaarheid en rijomstandigheden waren goed op het moment van het ongeluk, aldus de politie.
De bestuurder van de auto zou marihuana gerookt hebben... Veel blowers hebben wat sommige automobilisten hebben: als ze iets op hebben, menen ze meteen beter te rijden. Met alle gevolgen van dien.
|
|
|
|
|
| 05-12-2010 |
| Rarara, wie ben ik? |
Zo hé, dat gaat snel. Toen ik naar bed ging lag er nog tien centimeter sneeuw voor de deur; ik heb het niet nagemeten. Vanochtend is het grootste deel reeds weg. Hoewel het er nog spekglad uitziet, verwacht ik morgen weer gewoon op pad te kunnen gaan. Het westen van het land heeft een streepje voor bij de heer. De here zij dank.
Een willekeurig artikel van de satirische website Speld, hier links bij de links. Over de voormalig rector magnificus. Een greep uit de reflectanten: Anja (van Henk), Ingrid (van Henk), Janboel, PVV Vrijwilliger, Mad Man, Dead Man, Dutchgirlfromholland. Dat gaat nog een tijdje zo door. Reacties onder de meest grappig bedoelde pseudoniemen. In wezen zijn het anonieme reacties. Zulke reacties gooi ik meteen van mijn blog. De laatste was ene Jan Lul, weg ermee.
Is dat censuur? Natuurlijk is dat censuur, maar het is mijn goed recht. Analoog aan: Als je een discotheek runt mag je niet zo maar willekeurige bezoekers weigeren, maar ik kan zonder opgaaf van reden lieden de toegang tot mijn huis weigeren. Zoiets dus.
Ja maar, zul je tegenwerpen, toch staan er op jouw blog ook reacties onder pseudoniem. Dat is waar, maar ik weet wie de afzenders zijn. Hier links bij mijn links staan zelfs enkele pseudoniemen. Julius Pasgeld is een goede vriend en de hele stad weet wie hij is; hij is bijna net zo beroemd als ik. Herman Rijs en Erik Vlaksteeter zijn mijn oudste vriend. En de Boskater? Dat is een aardige dame uit het Nijmeegse, die er geen geheim van maakt wie zij is. Klik de link maar eens aan en kijk vervolgens boven in beeld naar de adresbalk.
Laat ik het zo zeggen. Ik kan natuurlijk niet elk uur even gaan kijken of er nog reacties zijn binnengekomen vanachter de wolken. Dus als je mazzel hebt, blijft je reactie misschien wel een halve dag staan. Maar in het vervolg zal ik, vóór ik de reactie verwijder, het IP-adres op de zwarte lijst zetten. Dan kom je, via je eigen machine, nooit meer binnen. Dikke bult. Zoals ik al vaker heb gezegd: ik ben wel goed, maar niet gek.
Julian Assange is op dit moment, bij mijn weten, nog op vrije voeten. Laten we de vinger aan de pols houden.
Wielerhoekje. Geplukt van Sporza.be: De tweede Boonen & Friends-veldrit voor het goede doel (Move to Improve - A.B.) is gewonnen door Pieter Vanspeybrouck. De renner van Topsport-Vlaanderen won voor Maarten Wynants, de winnaar van vorig seizoen. Wouter Weylandt werd derde. Tom Boonen startte furieus en dook als eerste het veld in. Maar daar ging hij meteen tegen de vlakte. Daarna ging hij wat voorzichtiger te werk.
Het kostte veel moeite om het parcours rond het Zilvermeer in Mol sneeuwvrij te maken, maar dat was toch gelukt. Voor de profs aan hun cross begonnen, was er een veldrit voor ex-kampioenen. Die werd in een heuse sneeuwstorm gereden, maar toch stond Steven de Jongh met korte mouwen aan de start. De Jongh wou duidelijk snel binnen zijn, want hij streed om de zege met Erwin Vervecken, meervoudig wereldkampioen veldrijden. Vervecken wist de Nederlander toch los te rijden in de slotronde. Er waren heel wat valpartijen bij de ex-kampioenen. Onder anderen Johan Museeuw ging stevig onderuit. Hij ging over de kop en landde in de sneeuw. Hij reed nog even voort, maar gaf toch op.
De uitslag:
1. Pieter Vanspeybroeck
2. Maarten Wynants
3. Wouter Weylandt
4. Jérôme Pineau (Fra)
5. Guillaume Van Keirsbulck
6. Frederique Robert
7. Dries Devenyns
8. David Boucher (Fra)
9. Sebastian Langeveld (Ned)
10. Kevin Hulsmans
En de gepensioneerde renners:
1. Erwin Vervecken
2. Steven de Jongh (Ned)
3. Koen Beeckman
4. Jan Boven (Ned)
5. Marc Janssens
6. Franky Van Oyen
7. Johan Verstrepen
8. Wim Arras
9. Eric Lievens
10. Marc Patry
Vandaag vindt in Igorre, in Noord-Spanje, de vierde wereldbekerveldrit van het seizoen plaats. Alle kanonnen, met uitzondering van mijn favoriet Zdenek Stybar (de knie!), zullen aan de start verschijnen en den Bels, Canvas, zendt het vanaf 15.25h uit.
|
|
|
|
|
| 04-12-2010 |
| Kond |
Ondanks de witte zooi ligt iedere ochtend de Krant in de bus. Goed hoor! Momenteel heerst er een heuse sneeuwstorm. Zo nu en dan loop ik even naar buiten om de opstapjes naar het kattenluik schoon te maken. Het is vegen tegen de bierkaai, maar het houdt een mens bezig. Kim sprong zojuist op de kliko. Met dezelfde gang gleed hij er weer vanaf. Ik schaterde het uit. Dat is misschien niet zo aardig.
Als ik kinderen had, ging ik sleetje rijden, als ik een sleetje had.
Er valt weinig te vertellen over mijn eerste afspraak in de nieuwe orthopedische werkplaats. Dat is misschien flauw, maar het is niet anders, het spijt me. Aangezien mijn huidige been aan alle kanten - koker, knie, voet, lengte - prima voldoet, alleen de bekleding, zeg maar het vlees van een gewoon been, begint wat in lappen uiteen te vallen, wellicht kan Lady Gaga er nog een jurkje van maken, heeft de instrumentmaker de vital statistics (36-24-36) genoteerd. Daarmee gaat hij aan de slag. Hij heeft een gipsafdruk van de binnenkant van de koker gemaakt, de maat genomen van de buizen (de botten), het soort knie en voet genoteerd.
Wordt het geen tijd voor een meer geavanceerde knie, bijvoorbeeld, zou je zeggen. Nou, er is een probleem - de handicap komt met beperkingen. Mijn stomp, dat wat er rest van mijn been, is wat aan de korte kant. Als ik een bakkie op heb, zeg ik weleens tegen de dame tegenover me: de mijne is nogal klein. Sexual harassment. Die stomp is de hefboom waarmee ik de prothese bestuur. De knie kan daarom niet al te fancy zijn. Het voert te ver dat uit te leggen. Ten opzichte van mijn eerste prothese is er al een belangrijke verandering: die eerste had een knie met een tweepunts ophanging, mijn huidige en volgende een vierpunts. En ook de voet is van een betere soort: die is enigszins verend en geeft bij de afzet energie terug.
Dan mag ik onderhand bijna vijfendertig jaar met een prothese lopen, echt veel verstand heb ik er niet van. Maar hé, jij rijdt misschien al vijfendertig jaar auto: ken jij alle ins en outs van je motor? Nou dan.
Het was een kwestie van been afschroeven en wachten. Een uurtje, meer niet. Ik had iets te lezen meegenomen, dat doe ik altijd. Zo moet ik bij mijn huisarts de dag tevoren een afspraak maken. Spoedgevallen daar gelaten. Als ik om tien uur een afspraak heb, ben ik er tien voor tien. Maar het kan gebeuren dat ik dan pas om elf uur aan de beurt ben. Dan lees ik, al is het alleen maar om me af te sluiten van het geklaag om me heen. Mijn huisarts neemt de tijd voor zijn patiënten, of hij wordt weggeroepen, daar hou ik rekening mee. Oog om oog, tand om tand: ook voor mij neemt hij alle tijd. Gisteren had ik The Firm (1991) van John Grisham bij me:
Its all in the family. In dit geval de schoonfamilie van Eva Jinek; ze heeft toch nog verkering met Bram? Ik las, bladzijde 176: Deny. Deny. Deny. His criminal-law professor at Harvard had been a radical named Moskowitz, who had made a name for himself defending terrorists and assassins and child fondlers. His theory of defense was simply: Deny! Deny! Deny! Never admit one fact or one piece of evidence that would indicate guilt.
Anatomische les. The Singing Detective: 'Your kneebones connected to your elbow...' Dan heb je een probleem. Probeer maar. Ach, moet ik ineens aan een incident denken. Ik was in een gezelschap dat Twister wilde spelen. Je kent het wel. Ik citeer meneer MB:
Bij het spel hoort een draaischijf die is verdeeld in vier vakken. Elk vak staat voor een lichaamsdeel: linkervoet, rechtervoet, en linker of rechter arm. Deze vakken zijn verder onderverdeeld in vier verschillende kleuren. De spelleider draait de schijf en roept, bijvoorbeeld, "linkervoet op blauw". De spelers moeten nu dat lichaamsdeel op een van de cirkels met die kleur plaatsen, zonder om te vallen. Dan wordt de draaischijf weer gedraaid, en moet het volgende lichaamsdeel geplaatst worden. Elk geplaatst lichaamsdeel moet blijven staan, totdat het lichaamsdeel opnieuw genoemd wordt met een andere kleur. Bovendien mag een gekleurde cirkel niet door twee personen tegelijk gebruikt worden. Wie omvalt, een cirkel loslaat of een lichaamsdeel op een verkeerde cirkel plaatst is af. Het leuke van het spel is, dat de deelnemers op laatst de meest acrobatische standen in moeten nemen om nog een vrije cirkel van de juiste kleur te bereiken.
Doe gezellig mee. Daar paste ik voor. En, ach, je kent het wel, wellicht uit eigen ervaring: doe niet zo flauw, je hoeft toch niet te winnen. Gezeik aan mijn kop, het droop ervan af. Oké, dan moet je het zelf maar weten. Tussen haakjes: het was een kinderfeestje met begeleidende volwassenen. Ik begeleidde één van de volwassenen, die op haar beurt weer twee kinders begeleidde. Niet van mij! Laat dat gezegd zijn. De spelleider: rechterhand op geel. Lukte. Linkerbeen op blauw. Lukte. Rechterbeen op groen. Dat was voor mij godsonmogelijk zonder om te vallen. Zo goed en kwaad als het ging deed ik mijn broek naar beneden en de prothese uit en zette deze op een groene cirkel. Enkele van de kinderen hebben later nog psychotherapie gevolgd.
WikiLeaks. Voor de derde keer heeft WikiLeaks een stortvloed documenten, afkomstig van en gericht aan het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, het cybernetische heelal ingeslingerd. De verlegenheid is terecht groot
De geruchtmakende onthullingssite is vrijdagavond opgedoken op een Nederlands internetadres. De site wikileaks.nl wordt in de lucht gehouden door provider e-Dot uit Zoetermeer. e-Dot is niet de host, maar verwijst slechts door. Een soortgelijke actie heeft PowNed gedaan. De publieke omroep biedt de informatie aan, 'uit sympathie' voor WikiLeaks, door middel van een zogenoemde mirror site. Dit is een 'kopie' van WikiLeaks. Ook een Duitse en een Finse provider zijn WikiLeaks te hulp geschoten.
Wielerhoekje. Vandaag zamelen Tom Boonen en zijn vrienden geld in voor het goede doel met een
veldrit rond het Zilvermeer Mol. Het winterweer zal er geen stokje voor steken. 'We zijn dagen in de weer geweest,' vertelt organisator Wilfried Peeters.
|
|
|
|
|
| 03-12-2010 |
| De voormalig rector magnificus |
Je kon erop wachten. Het is een paar dagen stervenskoud en de klimaatdeskundigen met het lage voorhoofd slaan aan het blaten: wat nou opwarming van de aarde? Mèèh. Voorop de voormalig rector magnificus Richard de Mos, woordvoerder klimaat van de PVV. Al dat geleuter over klimaatverandering is alleen maar bedoeld om de mensen geld uit de zak te kloppen. Ja hoor, Richard. Maar nu even stil, als de grote mensen praten.
Een paar dagen met voor ons doen extreme kou zegt niets over het algemene beeld - vorig seizoen hebben we drie weken in de zooi gezeten. Net zo goed als het feit dat er tot nu toe deze eeuw alleen maar warmterecords zijn gebroken. De lage voorhoofden hebben blijkbaar de Reis met de Beagle niet gezien, om een voorbeeld te noemen. In de uitzendingen over Zuid-Amerika werd goed in beeld gebracht hoe gletsjers de afgelopen decennia aanzienlijk zijn geslonken. Met alle gevolgen voor de drinkwatervoorziening van dien. De poolkappen smelten ook aantoonbaar, zij het minder snel dan in sommige rapporten wordt gerapporteerd. Maar ze smelten!
Ben ik complotdenker? Soms wel. Het is wel een aardige bezigheid hele romans te verzinnen. Maar je weet: als je lijdt aan achtervolgingswaanzin wil dat niet zeggen dat je niet achtervolgt wordt. Als je in complotten denkt wil dat niet zeggen dat er in bepaalde gevallen geen sprake is van een complot. Weet je nog van de Rainbow Warrior in de haven van Auckland in Nieuw-Zeeland? In 1985 hield de Franse regering kernproeven op Moruroa, een atol in Frans Polynesië. De Rainbow Warrior lag op 10 juli 1985 in de haven van Auckland om een protestvloot te leiden die richting Moruroa zou gaan varen. Twee bommen sloegen een groot gat in de romp, waardoor de Rainbow Warrior snel zonk. Op één na konden de opvarenden veilig aan land komen. Fernando Pereira, een Nederlandse fotograaf van Portugese afkomst verdronk toen hij trachtte zijn fotomateriaal te redden uit zijn hut.
Een complot? Jawel, van de Franse geheime dienst, de DGSE. Operation Satanique noemden de Fransen het, en de operatie werd uitgevoerd door drie teams. Het eerste team bestond uit Dominique Prieur en Alain Mafart, die zich voordeden als het Zwitsers echtpaar Turenge. Zij waren verantwoordelijk voor de verkenning en de logistiek. Het tweede team bestond uit de bemanning van het jacht Ouvea en was verantwoordelijk voor het binnenbrengen van de mijnen die gebruikt werden. Het derde team bestond uit de duikers die de mijnen bevestigden.
Ook de bemanning van Ouvea werd door de Nieuw-Zeelandse politie van betrokkenheid verdacht en daarvoor verhoord, maar alleen Prieur en Mafart werden gearresteerd en tot 10 jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens dood door schuld en brandstichting. Hoewel zowel de verantwoordelijk Minister van Defensie als het hoofd van de DGSE in september 1985 aftraden na de affaire, bleef de Franse regering elke betrokkenheid ontkennen. Pas in juli 2005 werd bekend dat de toenmalige Franse president François Mitterrand destijds zelf toestemming had gegeven voor de aanval, die hij in het openbaar sterk had veroordeeld.
Nieuw-Zeeland weigerde in eerste instantie de beide Fransen uit te leveren. Na politieke druk vanuit Frankrijk, die onder andere bestond uit het dreigen met een veto op de invoer van Nieuw-Zeelandse producten in de EEG, mochten ze in juli 1986 Nieuw-Zeeland verlaten om hun straf in eigen land uit te zitten. Frankrijk haalde hen in als helden, gaf hen de hoogste militaire onderscheiding, het Legion d'Honneur, en liet hen na een kort en licht huisarrest vrij.
Was dit een complot of niet?
En dan is nu de Ecolution tot zinken gebracht, schade 1 miljoen euri. De Ecolution? Een luxe zeiljacht van (ex)astronaut Wubbo Ockels en de zijnen. Een jacht met autonomie: het schip wekt tijdens zeilen substantiële energie op o.a. door middel van propellertjes onder de romp. Substantieel: berekeningen geven aan dat in een gematigd klimaat het systeem vier zeildagen nodig heeft om één maand comfortabel te leven aan boord. Voor streken met meer energiegebruik, zoals de poolgebieden, kunnen dieselmotoren worden gebruikt voor verwarming (op bio-diesel).
Het schip lag in het Reitdiep, ten noorden van de stad Groningen. Doordat het Reit niet zo diep is, is de boot niet geheel gezonken. Bij de vernielingen zijn de boeven zeer doelgericht en professioneel te werk gegaan. Het is dus niet een stelletje dronkenlappen geweest waarbij na een avondje stappen de vlam in de hersenpan sloeg. Dat het niet zo maar vandalen waren blijkt ook uit het feit dat alle sporen verwijderd zijn. Complot? Denk het wel. Uit de hoek van de niet-duurzame energieleveranciers. Indien daders en opdrachtgevers worden ontmaskerd: knieschot. De revalidatie dient uit eigen zak te worden betaald.
Revalidatie: zo meteen de deur uit, naar de werkplaats voor het laten aanmeten van een nieuw been. Op kosten van het ziekenfonds. En, Jimmy, morgen zal ik verslag doen van mijn eerste bezoek.
Wielerhoekje. Wereldkampioen Zdenek Stybar moet door aanhoudende knieproblemen een rustperiode van enkele weken inlassen. De Tsjech van Telenet-Fidea zal pas tegen Kerstmis opnieuw het veld kunnen induiken. Hij is met zijn ploegmaten op stage in Spanje, maar moet steeds afhaken tijdens de duurtraining. De dokters zien geen andere mogelijkheid meer dan de Tsjech een tijdje van de fiets te houden.
Hij moet dringend rusten. De voorbije weken blusten we steeds het vuurtje dat in zijn knie brandde, maar het flakkerde steeds op. We moeten nu het lef hebben om te zeggen dat het zo niet meer voor kan. Aldus de doktoren. Zdenek Stybar was wel pijnvrij in de crossen, maar hij verteert dus de langere trainingen niet. En die zijn ook nodig om zijn conditie op te kunnen bouwen. Jammer, het zij zo.
|
|
|
|
|
| 02-12-2010 |
| Mea maximale culpa |
Kijk, ik ben wel goed maar niet gek. Gisteren nog een rondje door de buurt gemaakt. Het was stervenskoud, met een gevoelstemperatuur van Jezus-wat-koud, maar de straten waren begaanbaar. Nu is de stad weer bedekt met een laag witte zooi, die op sommige plekken het ijs van gisteren verbergt. Alles goed en wel, maar daar waag ik mijn oude botten niet aan. Weet je wel hoe lang je op mijn leeftijd blijft sukkelen met een gebroken heup? Nou dan. Enfin, aan de andere kant van de lijn gaf mij me groot gelijk. Een andere afspraak is reeds gemaakt. Maar in een breder verband: al dat oponthoud, al die files, het moet een zware klap zijn voor minister De Jager. Leuk hè?
Joh, ik doe gewoon of het kerstmis is. Dan heb ik dat maar alvast gehad.
Het is vandaag een spannende dag. Op twee fronten. Ruimte-organisatie Nasa komt met een belangrijke mededeling over buitenaards leven en de Fifa verklapt vanmiddag of het wereldkampioenschap voetbal in 2000-straks naar Nederland en België komt. Hoewel de persconferentie van Nasa nog gehouden moet worden, is al naar buiten gekomen wat ze te melden hebben. Niks buitenaards leven, maar een rare bacterie (de GFAJ-1, je kent hem wel) die kan overleven in het arseenrijke zoutmeer Mono Lake in Californië. Geen bewijs van buitenaards leven, maar een terechtwijzing: het leven elders in het heelal hoeft niet uit dezelfde bouwstenen te bestaan als het leven op aarde. Tsjonge, wat een ontdekking, dat had ik ze nog wel kunnen vertellen.
En dat voetballen? Organiseer het toernooi in Rusland of Engeland. In het tweede geval zou het een mooi gebaar zijn naar de Engelse voetbalfans: dan hoeft dat armoedige tuig niet zo ver te reizen om de hooligan uit te hangen. Maar optie nummer een is natuurlijk de beste. De Fifa is een maffiose organisatie, het moderne Rusland draait op de inlandse maffia, met als patroon heilig boontje premier Poetin. Bendes die de handen ineen slaan, het is eerder gebeurd. Laat die beker in elk geval aan ons voorbijgaan. Zo niet, dan gaan we straks stennis maken. Met lekke banden, valse kaartjes en zo...
Na Kamerleden en de parlementair journalisten van RTL Nieuws en NRC Handelsblad zijn nu de bloggers aan de beurt. Ook wij moeten met de billen bloot omtrent ons justitieel verleden. Daar ben ik niet te beroerd voor, te meer daar ik dan meteen van het gezeik af ben. Mijn strafblad dus. In de paar jaar dat ik auto heb gereden ben ik een keer of tien op de bon geslingerd wegens fout parkeren. Er zijn geen andere met de auto begane overtredingen waarvoor ik ben gepakt en veroordeeld. Eén maal ben ik aangehouden wegens rijden onder invloed. Op de fiets. Blazen en een bloedtest. Dit is afgedaan met een financiële transactie. De volgende dag mocht ik gewoon weer fietsen.
Het meest heftige? Ik heb ooit op een opsporingslijst gestaan op verdenking van de handel in drugs. Een aardige grap was wel, dat ik op het moment dat men tot aanhouding wilde overgaan op vakantie was in Frankrijk. Tegen mijn ouders werd gezegd: hij is naar het buitenland gevlucht. Wat was er aan de hand? Ik woonde nog op het oude dorp en daar was moeilijk aan hasj en weed te komen. Als ik naar de stad ging, naar het Paard van Troje voor een concert bijvoorbeeld, kocht ik meestal iets voor eigen gebruik. Vroegen vrienden mij ook iets voor hen in te slaan, was ik de beroerdste niet. Maar zelf handelen: no way. De zaak is dan ook met een sisser afgelopen. Verder reikt mijn euvele dadenblad niet. Het spijt me, ik had het graag wat spannender gemaakt.
Niemand vertelt mij ooit wat. Gelukkig lees ik de Krant. De tv-recensent schreef over de rijdende rechter: Er schijnen nog altijd kijkers te bestaan die niet doorhebben dat Mr Frank Visser een typetje is van Kees van Kooten... Ik heb nog eens goed naar een foto gekeken en Jean-Pierre Geelen heeft gelijk. Dat ik dat nooit heb gezien. Hij lijkt een beetje op de Van Thijn die Van Kooten in huis heeft. Nu heb ik het programma ook nauwelijks gezien. ...en die geloven dat Nederland werkelijk continue overhoop ligt met de buren om een overhangende conifeer en het recht op overpad. Want dat geloof ik dus niet. Hoewel je in ons land struikelt over de zeikerts, geloof ik niet dat het er genoeg zijn om er wekelijks een half uur de rechter op af te sturen. Er kijken meer dan een miljoen mensen naar. Hebben die allemaal door dat het Van Kooten is?
Is het ooit eerder gebeurd dat iemand die wordt verdacht van twee verkrachtingen op de lijst van meest gezochte criminelen ter wereld van Interpol terecht komt? Moet de Nederlandse politie daaraan meewerken? Kunnen daar Kamervragen over worden gesteld?
Wielerhoekje. In deze tijd houden wij, de wielerliefhebbers, ons bezig met het veldrijden. Maar vriend Bruin wees mij erop dat het wegseizoen niet zo lang meer op zich laat wachten: de Omloop Het Volk (Het Nieuwsblad?) wordt al op 26 februari verreden. Een dag later is het Kuurne-Brussel-Kuurne. Nog maar een paar nachtjes slapen.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
