 |
| We zijn de 24de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 24-10-2016 |
 Aan de slaap 3. Frans De Wilde |
|
Wen de ziel drukt zwaar en zeer
het leven als een plantje teer
een bazaltblok, het hart vol weemoed pijnt
naar het blonde licht dat in het verleden schijnt.
Dan op het doek van nacht's oneindigheid
slaap die oplost tijd en eeuwigheid
roept uw hand in bonte beelden
het zonnig heir van vroeger weelden.
Als het wonder-woord van Jezus
het zielloos kindje van Jaïrus
wekt uw stille handendruk
droom-verheerlijkt het dood geluk.
24-10-2016, 08:58
Geschreven door André 
|
|
|
| 23-10-2016 |
| Aan de slaap 2. Frans De Wilde |
Lokkend blauwt een eiland-kust
voor onze wondere ogen rijzen
duizend-en-één-nacht paleizen.
Donker doemt een heuvelend woud
wijd prieel van groen en goud
dalwaarts langs de diepe paden
joelen saters en dryaden.
Kleurige klokken-bloemen klingen
hoor de zeisen zinder-zingen
schuil in het groen de herders tuiten
turelend op hun rieten fluiten.
Het leutig lied hunner schalmeien
noodt tot dans en spelereien
zink het anker, even wijlen
leed-ontlicht, reef alle zeilen.
Dra blaast weer de briezige morgen
het schuimend schip ter zee van zorgen.
23-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 22-10-2016 |
| Aan de slaap 1. Frans De Wilde |
|
Sylphen-licht gevoete knaap
droom-gewingde, trouwe slaap
wiens fluwelige ogenpracht
met hypnotisch-milde macht
ons na het druisend dag-geluid
het mystiek dat der rust ontsluit.
Die ons kust gelijk uw kinderen
braven en bozen, meerderen en minderen
helende Samaritaan
voor wie vielen wond-gegaan.
Open huis waar gastvrij wachten
wijn en brood van verse krachten
groene oase waar wij drinken
aan de droomwel en verzinken
in der ziel bewogen rust.
22-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 21-10-2016 |
| Nachtliedje. Frans De Wilde |
|
Het is buiten en het is binnen nacht,
de stilte uit de hemelen lacht,
vreemd en verre, zere en zacht,
alleen de sterren houden de wacht.
Twee zustersterren in de nacht,
vol droeve, droom-deemster-pracht,
beseffen zij hun milde macht,
begrijpen zij deze kalme klacht?
Vaarwel, vaarwel, het is al voorbij,
weer roept het leven, u en mij.
21-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 20-10-2016 |
| Verwachting. Frans De Wilde |
|
Verwachting
Gelijk de zwerver die verdwaald is op de avondvlakte,
tegen de harde grond neerstrekt het moede lijf,
en hoopvol wensend wacht op de morgen-hergeboorte,
waarin hij vinden zal de vaste levensweg.
Een rust van dieper zien in het wezen dezer wereld,
zo beidt mijn matte ziel het wonderbaarlijk komen
der lang-gezochte hogere harmonie.
XXXXXXXXXXXX
Afwezig
Soms over het gras waar schuin de schaduw ligt,
glijdt plots in speelse golfjes het zonnelicht,
mijn ogen vult een teerheid zalig-zoet,
het is me of uw glimlach groet.
En soms in de schemeravondschijn,
is het of de bomen lispelen: "Liefste mijn",
mijn lippen zeggen het woord verrukt weerom,
mij roept uw stem:"Kom".
20-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 19-10-2016 |
| Zij komt 2. Frans De Wilde |
|
O muze mijn, toevlucht vol zaligheid
die ik dagen biddend heb gebeid
als de arme brood, het kind om moeder schreit,
wees welkom in uw heerlijkheid.
Als de eeuwige bergsneeuw het woeden van de winden
gelijk een muur weerstaat, en voor het gedreigd ontbinden
door hete zonnedans, zijn koelte stelt als een granieten rots,
troost ge over haat en lof in zelfbewuste trots.
Een hymne is uw lach, uw oog een ster in het duister,
mij wekt uw wetend woord tot hogere levensluister,
in u zijn traan en troost, en lente- en winterpracht,
het zomerfeest van de dag, de glorie van de nacht.
O mocht steeds van uw zang mijn ziel verzadigd zijn,
dan wist ik van geen wee, dan merkte mij geen pijn,
des levens groot geheim gij draagt het als een kroon,
en waar gij zingend gaat, is alles licht en schoon.
19-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 18-10-2016 |
| Zij komt 1. Frans De Wilde |
|
Zoete muze, is het uw trouw gelaat,
dat in de avond goudend opengaat,
bloem van licht waarin uw lokkende ogen
zijn als droppelen dauw, en die vermogen
het duister klaar, het droeve schoon te maken?
Was dat uw stem die lijze ging aan het zingen
van vreugde en vrees en diepe levensdingen?
Uw stemme streelt gelijk een minnelied
dat uit een zoete luit in stille nachten vliet.
Uw stemme ruist als het zoele zomerwindje
dat door het lover loopt gelijk een lachend kindje,
Uw stem is mat als die der weduwvrouwen
die om het verloren heil, in stilte, eenzaam, rouwen.
Uw stemme schalt gelijk een feestklaroen
op een blijde bruiloftsdag, vol zang en zoen,
Uw stemme juicht: een vroege vogel in het dauwdruipend bos,
wen roos-gevoel, bruid-schuchter, morgen gaat dauw-trippen over het mos,
Uw stemme stormt in het lied van wateren, wouden winden,
en lispelt als een bede in het mooie dal dat wij minden.
18-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-10-2016 |
| Sursum Corda 2. Frans De Wilde |
|
Durven en derven en dulden en dragen,
strijden en streven is 's levens gebod,
nimmer vertwijfelen, vrezen of vragen,
klaarte van binnen is sterker dan het lot.
Dor ligt het land dat geen regen kwam drenken,
het zonvuur der vreugd schroeit de bloesems der ziel,
het eeuwige schoon kan slechts het lijden ons schenken,
sombere hemel waar het oogst-goud uit viel.
Het zwarte zaad van de nacht geeft ons 's morgens violen,
vrede zal dauwen uit storm en strijd,
eens daalt de droom naar de duisterste holen,
wekt er een mooiere menselijkheid.
17-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-10-2016 |
| Sursum Corda 1. Frans De Wilde |
|
Verheft uw hart.
Dagen die gingen als in gouden gewaden,
vrede die daalde als een lach van omhoog,
vindt ooit mijn voet weer uw zon-blonde paden,
wist ooit uw hand mij de wangen weer droog?
Hel laait de wens als een vlam in het duister,
dromen is zalig, herdenken doet pijn,
dagen van vroeger, uw lach en uw luister,
niets was zo rustig, zo rijk en zo rein.
Hoog in mijn hart als een woud in de duinen,
jubelend doorzongen, geurend en groen,
dood is het lied, dom geknakt alle kruinen,
waar is uw weelde dagen van toen?
Vrede vermoord en al het schone geschonden,
vrijheid en woord, onze vreugde werd geween,
laster en logen, en wanhoop en wonden,
leven is lijden en lijden alleen.
16-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-10-2016 |
| Gebed. Frans De Wilde |
|
O Gij die heel mijn wezen weet
mijn kleine gunst en groot vergeet,
Gij die ik lang in trotse waan
begoocheld zocht langs vreugde's laan.
Maar die ik weelde-snikkend vond
in 's lijdens rode hartewond,
en waar aan het altaar mijner ziel
vol diepe deemoed ik voor kniel.
Geef mij de hechte, milde moed
die 's levens last stoer dragen doet,
verlicht en vredig, vrank en vroom
goedwillend, vrij en zonder schroom.
Gesterkt door schoonheid's liefde-zoen
mijn stille taak trouw af te doen,
blij nemen het harde werkersloon,
God gevend het zuiverste zieleschoon.
En wen mijn heilig doodsuur luidt
en Gij mij het groot geheim ontsluit,
zendt mij de dauw van uw gena.
Opdat ik rein en rustig ga
waar mij de hoge vrede beidt
in het lichter licht der eeuwigheid.
15-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-10-2016 |
| Offerande. Frans De Wilde |
|
Ik breng u verse bloemen zielsgeliefde vrouw
zij bloeiden allen kleurig, geurend in mijn hart:
die rode roos der min, gedachten mijner smart,
het lentegroen der hoop, het bronzig loof van rouw.
Een levende offerande op het altaar uwer trouw
waarmee gij het grillig spel van het lot koen hebt getart;
hoezeer met giftige mond de nijd ook heeft gesard,
uw liefde blijft de rots waarop ik scheppend bouw.
Wees wat gij waart, gij kunt niet guller geven
uw lach, uw troostrijk woord, uw zorgen klein en groot,
in het blonde bewegen van uw stil-huiselijk leven.
Wen voor mijn bleek bestaan de dageraad dauwt van dood;
en vindt de zoeker rust, rijk loon voor het rusteloos streven,
drukt gij de afscheidszoen mij zegenend op het hoofd.
14-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-10-2016 |
| Herfst 2. Frans De Wilde |
|
Nu ging daar zacht de zoele zomer dood,
een blonde koning die na rijk festijn
van zinnen zwaar, het welig kermis-lijf
loom-lachend nederstrekt en slaapt, zijn jongst slaap.
Rust-wijding wierookt van de aarde op ten hemel
bedoezeld-dons met wolken-weefsels wijd
en uit de lucht poeiert weer naar de aarde
waar broos en blank de stilte haar mantel spreidt.
Op nevel-hoogten aan het eind der dagen
de klokkentoren dof, ver verwijderd klagen:
de sproojesburchten bronzen huiver-stemmen.
En over het vaal, doordrenzeld, vlak-geschoren veld
valt ziekelijk-bleek wat late zonneglans en glijdt:
een weemoedslach om dingen die vergaan.
In het koel mysterie van de korte kim
de witte winter waakt.
13-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-10-2016 |
| Herfst 1. Frans De Wilde |
|
Ziet, urnen torsend stil voet herfst na:
de verven vloeien, wondere symfonie
van zon-geel, bronzig-blauw en bruin en wijmoer-rood,
waarin hij droef-verdroomd, zijn eeuwige weemoed uit.
Het zilver-waast in velden, lanen,
weiden van gazen sluiers slierend op de lucht
en wind-gestuwd, als purperen dwaal-gepeinzen
van één die stervens-gereed, in een mystieke stoet
zijn levensdagen voor zijn blik ziet deinzen
in het goud gewaad der vreugd, in gore ellende-lompen.
Der passie rood-fluweel, het malve kleed der smarten,
de dorre bladeren krinkelend doodwaarts winkelen,
zich te hopen leggen op het bruin-mantelend mos,
in het kleuren-laaiend, zang-verweduwd woud.
De voren vullen van de weke landweg,
of op het troebel vlak der hoog-gerezen sloten,
als bonte bootjes traagzaam vlotten gaan.
12-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-10-2016 |
| Zomer. Frans De Wilde |
|
De zon danst en davert door de luchten,
en sperkt en spiest en sprankelt speierend goud,
de kimmen klinken van het hel zomer-ruchten,
van zangen helmt het groen-ontwaaierd woud.
In het grijzig graan de dorpen en gehuchten
verloren liggen, tot de maaiers stout
doen door die zee hun zeisen ritmisch zuchten,
en schelt de binders grove scherts en kout.
Te middag, het land is luid van het koor der krekels,
de blonde bieën zwermen heinde en wijd,
in de hofgracht plonst een bende naakte rekels.
Langs het laat azuur kring-scheren zwaluw-scharen,
door de avondvelden gaan omarmd de paren:
Het is zomer, rijke, blijde zomer.
11-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-10-2016 |
| Lentelach. Frans De Wilde |
|
Teer-blauw de milde morgenlucht
en wit gewaasd van wolken
die drijven door de dag als dromen blank en bleek.
De zon op de kimboog zat
en smeet met gouden dolken.
Een late of vroege vogel in de vlucht,
zeer zoetjes zong en licht en lichtjes pozend,
wiegelend op een twijg van winter-winden
kaal gekamde kruin blij-lustig floot
en driest hel kwetterde.
Een zoele koelte strelend streek
langs vijverkroos en weiland
waar log-loom kleurige koeien gaan
stom-starig snuivend stillestaan
en snokken met hun snoeten.
Het jonge jaar liet mij die schone dag
de wellust-huiver van zijn jongste lach.
10-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-10-2016 |
| Avondlied. Frans De Wilde |
|
Nacht is na, zie as-vaal duister
met donkere dekens dekt de dag,
diep in het hart roert vreemd gefluister,
het laatste leed, de laatste lach?
Sterren schrijden, gouden zaaisel
de huiver-hoge hemel wijdt,
ik meet het zuiver zielemaaisel,
en zoek in stille zaligheid.
Koelend kussen mij de winden,
weet koorts kalmende eindeloosheid,
leven, leven, leer mij vinden
rust in streven, sterkte in strijd.
09-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-10-2016 |
| De rozenkrans. Frans De Wilde |
|
O liefste de uren van weleer
zijn als een paarlenkrans voor mij,
ik hertel ze peinzend: dat komt nooit meer weer,
mijn rozenkrans van droef en blij.
Elk uur een parel en een bede
als balsem voor het eenzaam hart,
ik tel geladen want aan het einde ligt vrede,
maar ik vind een kruis van smart.
O verre stonden wrang en zoet,
O barnend leed en schamel goed.
Ik kus de paarlen en vind eindelijk kracht
om zonder traan of klacht
te kussen het kruis.
08-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-10-2016 |
| Rust. Frans De Wilde |
|
Gelijk de onweersnacht, na het klankend storm-bazuinen,
de loden wolkenvlucht ineens blauw openlacht,
en als met tovergloed van zilveren lelietuinen,
de hele hemel straalt van stille sterrenpracht.
Rees blank de rust in mij, uit rokende onrust-puinen,
en wat daar schrijnde en zocht, het stierf met stomme klacht,
een licht doorzond mijn ziel, een glans van sneeuwen kruinen,
en het leven voel ik klein, in het licht van mijn gedacht.
Geen valse vreugd zal in de tempel toeven
der rustgodin, geen weke wanhoopspijn
der hoge ernst van haar gelaat verstroeven.
Ik ben gereed te ontvangen en te dragen,
mijn ziele zingt van zorg en zonden rein,
een kind gelijk dat weet van blijder dagen.
07-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-10-2016 |
| Het doel. Frans De Wilde |
|
Ik droom van dagen die als kinderen kwamen
in de onschuld van hun eerste lieve lach,
ik doorstond de stormen die hun glans me ontnamen,
het doel doorzien is meer dan een mens vermag.
Zovele klachten werden nooit gesproken,
zovele snikken in de ziel gesmoord,
zovele levens in de bloei gebroken,
zovele beden door geen God verhoord.
Bestiert een wil de duistere drang der dagen,
is de eeuwige waarheid kern van eeuwige schijn,
zendt een hogere wet dit schreiend handenwringen,
of spraken mensen het woord dier vloekbare pijn?
De nacht is lang, wij moeten duldend dragen,
met stomme moed de loden last van leed,
ga en sleep uw kruis de berg op zonder vragen,
noch het groot waarom, noch wie het u dragen deed.
06-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-10-2016 |
| De leeuwerik. Frans De Wilde |
|
Gegroet gij grauw-gewiekte en zoet-gevooisde zanger
die daar met zilver-driest en hemels-schoon geluid
hoog in de melken lucht van deze milde morgen,
ver over het lentig land, uw vrije ziel uit.
Gij vleugelt ongezien naar zoele zonnediepten,
en zendt uw blijden groet ten blauwen hemelval;
de licht-gedragen last der kleine levenszorgen
liet gij diep onder u in het gras van het groene dal.
Gij zijt het beminde beeld van heel mijn dichterziele,
die eeuwig stijgt en daalt van plicht naar grotere plicht;
die nimmer gans vergeet wat haar aan de aarde bindt,
slechts in uw zalig ruim de hogere vrede vindt.
05-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
