 |
| We zijn de 24de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 11-10-2016 |
 Zomer. Frans De Wilde |
|
De zon danst en davert door de luchten,
en sperkt en spiest en sprankelt speierend goud,
de kimmen klinken van het hel zomer-ruchten,
van zangen helmt het groen-ontwaaierd woud.
In het grijzig graan de dorpen en gehuchten
verloren liggen, tot de maaiers stout
doen door die zee hun zeisen ritmisch zuchten,
en schelt de binders grove scherts en kout.
Te middag, het land is luid van het koor der krekels,
de blonde bieën zwermen heinde en wijd,
in de hofgracht plonst een bende naakte rekels.
Langs het laat azuur kring-scheren zwaluw-scharen,
door de avondvelden gaan omarmd de paren:
Het is zomer, rijke, blijde zomer.
11-10-2016, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 10-10-2016 |
| Lentelach. Frans De Wilde |
|
Teer-blauw de milde morgenlucht
en wit gewaasd van wolken
die drijven door de dag als dromen blank en bleek.
De zon op de kimboog zat
en smeet met gouden dolken.
Een late of vroege vogel in de vlucht,
zeer zoetjes zong en licht en lichtjes pozend,
wiegelend op een twijg van winter-winden
kaal gekamde kruin blij-lustig floot
en driest hel kwetterde.
Een zoele koelte strelend streek
langs vijverkroos en weiland
waar log-loom kleurige koeien gaan
stom-starig snuivend stillestaan
en snokken met hun snoeten.
Het jonge jaar liet mij die schone dag
de wellust-huiver van zijn jongste lach.
10-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-10-2016 |
| Avondlied. Frans De Wilde |
|
Nacht is na, zie as-vaal duister
met donkere dekens dekt de dag,
diep in het hart roert vreemd gefluister,
het laatste leed, de laatste lach?
Sterren schrijden, gouden zaaisel
de huiver-hoge hemel wijdt,
ik meet het zuiver zielemaaisel,
en zoek in stille zaligheid.
Koelend kussen mij de winden,
weet koorts kalmende eindeloosheid,
leven, leven, leer mij vinden
rust in streven, sterkte in strijd.
09-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-10-2016 |
| De rozenkrans. Frans De Wilde |
|
O liefste de uren van weleer
zijn als een paarlenkrans voor mij,
ik hertel ze peinzend: dat komt nooit meer weer,
mijn rozenkrans van droef en blij.
Elk uur een parel en een bede
als balsem voor het eenzaam hart,
ik tel geladen want aan het einde ligt vrede,
maar ik vind een kruis van smart.
O verre stonden wrang en zoet,
O barnend leed en schamel goed.
Ik kus de paarlen en vind eindelijk kracht
om zonder traan of klacht
te kussen het kruis.
08-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-10-2016 |
| Rust. Frans De Wilde |
|
Gelijk de onweersnacht, na het klankend storm-bazuinen,
de loden wolkenvlucht ineens blauw openlacht,
en als met tovergloed van zilveren lelietuinen,
de hele hemel straalt van stille sterrenpracht.
Rees blank de rust in mij, uit rokende onrust-puinen,
en wat daar schrijnde en zocht, het stierf met stomme klacht,
een licht doorzond mijn ziel, een glans van sneeuwen kruinen,
en het leven voel ik klein, in het licht van mijn gedacht.
Geen valse vreugd zal in de tempel toeven
der rustgodin, geen weke wanhoopspijn
der hoge ernst van haar gelaat verstroeven.
Ik ben gereed te ontvangen en te dragen,
mijn ziele zingt van zorg en zonden rein,
een kind gelijk dat weet van blijder dagen.
07-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-10-2016 |
| Het doel. Frans De Wilde |
|
Ik droom van dagen die als kinderen kwamen
in de onschuld van hun eerste lieve lach,
ik doorstond de stormen die hun glans me ontnamen,
het doel doorzien is meer dan een mens vermag.
Zovele klachten werden nooit gesproken,
zovele snikken in de ziel gesmoord,
zovele levens in de bloei gebroken,
zovele beden door geen God verhoord.
Bestiert een wil de duistere drang der dagen,
is de eeuwige waarheid kern van eeuwige schijn,
zendt een hogere wet dit schreiend handenwringen,
of spraken mensen het woord dier vloekbare pijn?
De nacht is lang, wij moeten duldend dragen,
met stomme moed de loden last van leed,
ga en sleep uw kruis de berg op zonder vragen,
noch het groot waarom, noch wie het u dragen deed.
06-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-10-2016 |
| De leeuwerik. Frans De Wilde |
|
Gegroet gij grauw-gewiekte en zoet-gevooisde zanger
die daar met zilver-driest en hemels-schoon geluid
hoog in de melken lucht van deze milde morgen,
ver over het lentig land, uw vrije ziel uit.
Gij vleugelt ongezien naar zoele zonnediepten,
en zendt uw blijden groet ten blauwen hemelval;
de licht-gedragen last der kleine levenszorgen
liet gij diep onder u in het gras van het groene dal.
Gij zijt het beminde beeld van heel mijn dichterziele,
die eeuwig stijgt en daalt van plicht naar grotere plicht;
die nimmer gans vergeet wat haar aan de aarde bindt,
slechts in uw zalig ruim de hogere vrede vindt.
05-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-10-2016 |
| Het hoogste goed. Frans De Wilde |
|
Mijn ziel is als een meer waarin de hemelen spiegelen
hun wondere wolkenwacht, hun zoele zonnedromen,
en in de blauwe nacht de eeuwige sterrentuin.
De smart koraal ruist als een klacht van goden,
als zoenen zoet is, het lied der reine vreugd,
maar zaliger dan die zang en hoger dan dat snikken,
troost de kristallen rust in Gods onschendbaarheid.
Kon ik het spiegelbeeld dier trotse sterrenglorie
diep klinken in mijn ziel, die het weifelend zelf overwon,
daar waar de goede strijd sereen ten eind gestreden,
en 's levens hoogst geluk in hogere vrede mijn.
04-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-10-2016 |
| Opstanding. Frans De Wilde |
|
O mens, nu gij door het woud van talloos donkere dagen
met bittere taaie moed, zegerijk geworsteld zijt,
nu in het lavend licht van hoger menselijk weten
uw stijgend levensplan schoon-rustig openligt.
Zult gij, gekweld door het dom-schendend schimpen,
van enkelen, die het lot nauw aan uw leven klonk,
in u onwaardige smart, de ziel, geslagen, buigen?
Zal de bekrompen geest het hogere streven smoren,
als het vale woekerkruid de plant die het zonlicht zoekt?
Gord om uw weifelende ziel het harnas van uw hoogmoed
waarop de giftige schicht van hun klein-mens-zijn breekt,
aan de granieten voet der rots van uw bewustzijn
schuimt machteloos de vloed van laster en van nijd.
Hun armoede weze uw rijkdom, hun liefde uw haat,
uw kracht tot bouwen sterker dan hun wil tot breken.
Houd hoog de zuivere schaal van uw intiemste streven,
wanneer de diepte grijnst, roept de hoogte: "Ik kom",
en tracht uw vrije zelf en slechts uzelf te zijn.
1919 uit de bundel: Intrede
Antwerpen 1889 - Antwerpen 1981
Frans De Wilde is de pseudoniem van Eugenius Ludovicus Gilliams.
Aanvankelijk werkzaam als onderwijzer wordt hij later leraar Engels te Antwerpen.
Na enkele verhalen schakelt hij in 1919 over naar de poëzie. Inhoudelijk wordt het werk beheerst door de uitdrukking van menselijke
gevoelens. vooral het conflict tussen ideaal en realiteit. Eerst ontgoocheling, later nuchter en berustend.
Frans De Wilde schreef vele bijdragen over toerisme en reizen.
03-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-09-2016 |
| Limburg 14. Felix Rutten |
|
Geboorteland mij dierbaar om uw schoon,
gezegend om mijn jeugdherinneringen,
heerlijker sinds in immer wijder kringen,
mijn leven dreef van de ouderlijke woon.
Ik bleef in alle verten van u zingen,
mijn beste vreugde stemde ik op uw toon,
mijn toeverlaat, mijn lust en veilig loon,
daar ik u lief had boven alle dingen.
Eerst werd gij me alles toen ik het al verloor,
en het liefste van mijn hart, onzegbaar droef,
ter zalige rust in uw schoot begroef.
En inniger min ik sinds u, dan te voor,
en voelt mijn hart uw zoden zich verwant;
mijn tweemaal heimstee, mijn heilig land.
17-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-09-2016 |
| Limburg 13. Felix Rutten |
|
Wanneer ik door het prieel van blad en twijgen,
dat wild geboomte voor mijn woning bouwt,
de verte zie, door zonnemist geblauwd,
waarachter witte wolken rustig stijgen.
Verbaast mij de eigen rust en het wondere zwijgen
mijns harten, dat toch eens zo wild en stout
jaagde en van rust niet wist, maar trots en boud
een halve wereld wilde tot zijn eigen.
Nu gaan mijn ogen zwevend over het land,
waar dorp aan dorp schuilt met geheven daken,
en het Maaslint zilvert tussen de bloemige rand.
Der hanen kraaien viert hun vroeg ontwaken,
van alles wat ik verlangde in lang verleen,
bleef mij de vreugd over mijn land alleen.
16-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-09-2016 |
| Limburg 12. Felix Rutten |
|
Gezegende avond na de hete dag,
de hitte gloeit nog na van het rijpe veld,
maar onder de effen hemel deint en smelt
de zwoelte voor uw zilveren waaierslag.
Waar mist en dauw in droom te sluimeren lag
uit de effen bronnen van de stilte, welt
een rust die de onrust mijner ziel ontstelt,
dat wij, die fluisteren, zwijgen vol ontzag.
Maar louter geuren leven in de lucht,
een late merel die nog sloeg, werd stil,
mijn hart slaat hoorbaar met een zacht gerucht.
En het wonder wachtend, dat niet komen wil,
zitten wij starend naar de wazige kust,
waar de avond karmozijn met purper blust.
15-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-09-2016 |
| Limburg 11. Felix Rutten |
|
Nu schuift het woud de groene loofgordijnen
voor het heerlijk huis van zijn ontbloeide lust,
de lente koos zijn groene haard tot rust,
en laat de zon niet lang haar droom beschijnen.
Omhoog mag zonnegloed de lucht verreinen,
doch hier werd alle vuur tot bloem geblust,
en wijl de stilte het wonder openkust,
is weer noch wind genood tot hun festijnen.
Doch ver klinkt 's avonds, als de nevel klom,
een stem die juichend van hun liefde tuigt,
hoog-heerlijk eenzaam over het veld rondom.
De nachtegaal in het hart des wouds verborgen,
dat ster aan ster zich van de hemel buigt,
en roerloos hangt te luisteren tot de morgen.
14-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-09-2016 |
| Limburg 10. Felix Rutten |
|
Heilig koren dat de wereld voedt,
gewijde vrucht van onverdroten vlijt,
geboren in zo grote eenvoudigheid,
dat geen de volheid uwer pracht vermoedt.
Zoals gij in het wilde voorjaar schuw gedijt,
en trots de vlagen van maarts overmoed,
tot gij de zon verwinnend vaart te moet,
in triomfante macht en majesteit.
Voor het mild gestraal van zomers warm gelaat,
geliefkoosd door de suizelende wind,
verheerlijkt in geluid van rijm en maat.
Door koningen en kunstenaars bemind,
hoe groeit mijn trots wanneer gij aan het bloeien slaat:
gij maakt mij blij als een zingend kind.
13-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-09-2016 |
| Limburg 9. Felix Rutten |
|
De merel die ik nooit genoeg aanhoor,
en aldoor met verliefder lust beluister,
wanneer in loverkoel en zonnig duister,
hij speelt de fluit van onverlet ivoor.
Wat macht van lenteblij geheimnis huist er
in het merellied, dat zo mijn ziel bekoor,
dat ik alles vredig kan vergeten voor
die stem vol diepe klank en gouden luister?
De weemoed van het verleden drenkt zijn toon,
die klinkt vanuit vergeten vreugden over,
en maakt de stond met dromen rijk en schoon.
En goudener glanst het overstraalde lover
der weids tot kerk gewijde bomenkroon,
in het licht verheerlijkt van die klankentover.
12-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-09-2016 |
| Limburg 8. Felix Rutten |
|
Ginds bloeien dreef en glooiend groene delling
van het wolkig dons der oversneeuwde bomen,
wier twijgen zwaar van dracht, wellustig lomen,
naar aardes overbloeide boezemzwelling.
De merel viert triomf van zijn voorspelling,
daar het wonder over alles is gekomen,
en luisterend liggen in ontroerde dromen
de witte feeën langs de rand der helling.
Een nieuwe weelde uit alle voren berst,
en breekt uit woekergroen en geile zoden,
die het paarlen van de jonge dauw ververst,
als de ochtendstralen het sneeuwen wonder roden;
en elke geluk, ook het onbereikbaar verst,
staat bloeiend voor de ontbloeide lach der goden.
11-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-09-2016 |
| Limburg 7. Felix Rutten |
|
De vlier weegt op zijn wit gespreide handen
de volle weelde van het gerijpt getij,
de felle zon mag rode daken branden,
en zengen het gras der wit besterde wei.
Het levende al beurt hoog, met allerhande
gebloemte, het aanschijn op tot haar, zo blij,
daar zij de gloed herwekt in lucht en landen,
die het leven is en schoonheids hooggetij.
Ook ik mijn handen dankbaar strek in het licht,
en leg mijn lome hoofd aan het hart der aarde,
der weide sterren in een krans rondom.
Zo wordt in mij de stem der onrust stom,
en heil zo hoog, dat nimmer één het verklaarde,
bloeit spraakloon in mij open tot een gedicht.
10-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-09-2016 |
| Limburg 6. Felix Rutten |
|
O pracht van water binnen bloemige zomen,
blank blauwe straat door het koren blonde land,
met bomen en met burchten wijd omplant,
geen schepen storen ooit uw klare dromen.
De visser zoekt uw bed bij het morgendomen,
een eenzaam zwemmer mint uw koele rand,
maar zelf baadt gij uw palet in de ijle brand
der zon, die goud laat door uw zilver stromen.
O Maas, hoe voel ik me uw milde pracht vertrouwd,
stroom van mijn Limburg, vreugde van mijn gedachten,
droom van mijn ziel, die slechts voor schoonheid leeft.
Het is me of mijn ziel zelf op uw adem zweeft,
en het lied waarnaar vergeefs mijn woorden trachten,
staat langs uw baan gestold in zonnegoud.
09-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-09-2016 |
| Limburg 5. Felix Rutten |
|
Daar houdt de Maas de blanke arm gebogen
in het oevergroen, beneveld en bedauwd,
de meeuwen, van de verre zee gevlogen,
scheren er sneeuwwit onder het zonnegoud.
Wijd schrijdt de grijze brug met zeven bogen
in het water, dat haar beeld er spiegelend schouwt,
van de oevers wuiven franjig, windbewogen,
koren dat gloeit, en groen dat ver vergrauwt.
Daar beurt mijn stee haar tal van schone spitsen,
en scherpe daken om de donkere Dom:
getogen zwaarden, die in het zonlicht flitsen.
Sta vast en wacht mij, tot mijn uur weerkom(e),
en ik zal u schoon gelijk gij waart, hervinden,
u lievend, als ik eenmaal u beminde.
08-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-09-2016 |
| Limburg 4. Felix Rutten |
|
Zingende heuvels stijgt voor mijn gelaat,
heft al uw toppen in de jonge dag,
het licht breekt in stromen uit de dageraad,
en groet uw schoonheid met verreinde lach.
Rijst tot de morgen in verklaarde staat,
en scheurt de purperen mist tot ijlend rag,
de dag blaakt van belofte, en juichend slaat
mijn lied de lucht, als een ontrolde vlag.
Gij zijt het land van mijn verblijde jeugd,
gij zijt de vreugd van mijn gerijpte zomer,
de pracht die straks mijn late herfst verheugt.
En als mijn hart, bij het kloppen traag en lomer,
het ritme vergeet der frisse levensvreugd,
blijft gij de laatste liefde van uw dromer.
07-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
