 |
| We zijn de 24de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 18-10-2016 |
 Zij komt 1. Frans De Wilde |
|
Zoete muze, is het uw trouw gelaat,
dat in de avond goudend opengaat,
bloem van licht waarin uw lokkende ogen
zijn als droppelen dauw, en die vermogen
het duister klaar, het droeve schoon te maken?
Was dat uw stem die lijze ging aan het zingen
van vreugde en vrees en diepe levensdingen?
Uw stemme streelt gelijk een minnelied
dat uit een zoete luit in stille nachten vliet.
Uw stemme ruist als het zoele zomerwindje
dat door het lover loopt gelijk een lachend kindje,
Uw stem is mat als die der weduwvrouwen
die om het verloren heil, in stilte, eenzaam, rouwen.
Uw stemme schalt gelijk een feestklaroen
op een blijde bruiloftsdag, vol zang en zoen,
Uw stemme juicht: een vroege vogel in het dauwdruipend bos,
wen roos-gevoel, bruid-schuchter, morgen gaat dauw-trippen over het mos,
Uw stemme stormt in het lied van wateren, wouden winden,
en lispelt als een bede in het mooie dal dat wij minden.
18-10-2016, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 17-10-2016 |
| Sursum Corda 2. Frans De Wilde |
|
Durven en derven en dulden en dragen,
strijden en streven is 's levens gebod,
nimmer vertwijfelen, vrezen of vragen,
klaarte van binnen is sterker dan het lot.
Dor ligt het land dat geen regen kwam drenken,
het zonvuur der vreugd schroeit de bloesems der ziel,
het eeuwige schoon kan slechts het lijden ons schenken,
sombere hemel waar het oogst-goud uit viel.
Het zwarte zaad van de nacht geeft ons 's morgens violen,
vrede zal dauwen uit storm en strijd,
eens daalt de droom naar de duisterste holen,
wekt er een mooiere menselijkheid.
17-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-10-2016 |
| Sursum Corda 1. Frans De Wilde |
|
Verheft uw hart.
Dagen die gingen als in gouden gewaden,
vrede die daalde als een lach van omhoog,
vindt ooit mijn voet weer uw zon-blonde paden,
wist ooit uw hand mij de wangen weer droog?
Hel laait de wens als een vlam in het duister,
dromen is zalig, herdenken doet pijn,
dagen van vroeger, uw lach en uw luister,
niets was zo rustig, zo rijk en zo rein.
Hoog in mijn hart als een woud in de duinen,
jubelend doorzongen, geurend en groen,
dood is het lied, dom geknakt alle kruinen,
waar is uw weelde dagen van toen?
Vrede vermoord en al het schone geschonden,
vrijheid en woord, onze vreugde werd geween,
laster en logen, en wanhoop en wonden,
leven is lijden en lijden alleen.
16-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-10-2016 |
| Gebed. Frans De Wilde |
|
O Gij die heel mijn wezen weet
mijn kleine gunst en groot vergeet,
Gij die ik lang in trotse waan
begoocheld zocht langs vreugde's laan.
Maar die ik weelde-snikkend vond
in 's lijdens rode hartewond,
en waar aan het altaar mijner ziel
vol diepe deemoed ik voor kniel.
Geef mij de hechte, milde moed
die 's levens last stoer dragen doet,
verlicht en vredig, vrank en vroom
goedwillend, vrij en zonder schroom.
Gesterkt door schoonheid's liefde-zoen
mijn stille taak trouw af te doen,
blij nemen het harde werkersloon,
God gevend het zuiverste zieleschoon.
En wen mijn heilig doodsuur luidt
en Gij mij het groot geheim ontsluit,
zendt mij de dauw van uw gena.
Opdat ik rein en rustig ga
waar mij de hoge vrede beidt
in het lichter licht der eeuwigheid.
15-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-10-2016 |
| Offerande. Frans De Wilde |
|
Ik breng u verse bloemen zielsgeliefde vrouw
zij bloeiden allen kleurig, geurend in mijn hart:
die rode roos der min, gedachten mijner smart,
het lentegroen der hoop, het bronzig loof van rouw.
Een levende offerande op het altaar uwer trouw
waarmee gij het grillig spel van het lot koen hebt getart;
hoezeer met giftige mond de nijd ook heeft gesard,
uw liefde blijft de rots waarop ik scheppend bouw.
Wees wat gij waart, gij kunt niet guller geven
uw lach, uw troostrijk woord, uw zorgen klein en groot,
in het blonde bewegen van uw stil-huiselijk leven.
Wen voor mijn bleek bestaan de dageraad dauwt van dood;
en vindt de zoeker rust, rijk loon voor het rusteloos streven,
drukt gij de afscheidszoen mij zegenend op het hoofd.
14-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-10-2016 |
| Herfst 2. Frans De Wilde |
|
Nu ging daar zacht de zoele zomer dood,
een blonde koning die na rijk festijn
van zinnen zwaar, het welig kermis-lijf
loom-lachend nederstrekt en slaapt, zijn jongst slaap.
Rust-wijding wierookt van de aarde op ten hemel
bedoezeld-dons met wolken-weefsels wijd
en uit de lucht poeiert weer naar de aarde
waar broos en blank de stilte haar mantel spreidt.
Op nevel-hoogten aan het eind der dagen
de klokkentoren dof, ver verwijderd klagen:
de sproojesburchten bronzen huiver-stemmen.
En over het vaal, doordrenzeld, vlak-geschoren veld
valt ziekelijk-bleek wat late zonneglans en glijdt:
een weemoedslach om dingen die vergaan.
In het koel mysterie van de korte kim
de witte winter waakt.
13-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-10-2016 |
| Herfst 1. Frans De Wilde |
|
Ziet, urnen torsend stil voet herfst na:
de verven vloeien, wondere symfonie
van zon-geel, bronzig-blauw en bruin en wijmoer-rood,
waarin hij droef-verdroomd, zijn eeuwige weemoed uit.
Het zilver-waast in velden, lanen,
weiden van gazen sluiers slierend op de lucht
en wind-gestuwd, als purperen dwaal-gepeinzen
van één die stervens-gereed, in een mystieke stoet
zijn levensdagen voor zijn blik ziet deinzen
in het goud gewaad der vreugd, in gore ellende-lompen.
Der passie rood-fluweel, het malve kleed der smarten,
de dorre bladeren krinkelend doodwaarts winkelen,
zich te hopen leggen op het bruin-mantelend mos,
in het kleuren-laaiend, zang-verweduwd woud.
De voren vullen van de weke landweg,
of op het troebel vlak der hoog-gerezen sloten,
als bonte bootjes traagzaam vlotten gaan.
12-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-10-2016 |
| Zomer. Frans De Wilde |
|
De zon danst en davert door de luchten,
en sperkt en spiest en sprankelt speierend goud,
de kimmen klinken van het hel zomer-ruchten,
van zangen helmt het groen-ontwaaierd woud.
In het grijzig graan de dorpen en gehuchten
verloren liggen, tot de maaiers stout
doen door die zee hun zeisen ritmisch zuchten,
en schelt de binders grove scherts en kout.
Te middag, het land is luid van het koor der krekels,
de blonde bieën zwermen heinde en wijd,
in de hofgracht plonst een bende naakte rekels.
Langs het laat azuur kring-scheren zwaluw-scharen,
door de avondvelden gaan omarmd de paren:
Het is zomer, rijke, blijde zomer.
11-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-10-2016 |
| Lentelach. Frans De Wilde |
|
Teer-blauw de milde morgenlucht
en wit gewaasd van wolken
die drijven door de dag als dromen blank en bleek.
De zon op de kimboog zat
en smeet met gouden dolken.
Een late of vroege vogel in de vlucht,
zeer zoetjes zong en licht en lichtjes pozend,
wiegelend op een twijg van winter-winden
kaal gekamde kruin blij-lustig floot
en driest hel kwetterde.
Een zoele koelte strelend streek
langs vijverkroos en weiland
waar log-loom kleurige koeien gaan
stom-starig snuivend stillestaan
en snokken met hun snoeten.
Het jonge jaar liet mij die schone dag
de wellust-huiver van zijn jongste lach.
10-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 09-10-2016 |
| Avondlied. Frans De Wilde |
|
Nacht is na, zie as-vaal duister
met donkere dekens dekt de dag,
diep in het hart roert vreemd gefluister,
het laatste leed, de laatste lach?
Sterren schrijden, gouden zaaisel
de huiver-hoge hemel wijdt,
ik meet het zuiver zielemaaisel,
en zoek in stille zaligheid.
Koelend kussen mij de winden,
weet koorts kalmende eindeloosheid,
leven, leven, leer mij vinden
rust in streven, sterkte in strijd.
09-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-10-2016 |
| De rozenkrans. Frans De Wilde |
|
O liefste de uren van weleer
zijn als een paarlenkrans voor mij,
ik hertel ze peinzend: dat komt nooit meer weer,
mijn rozenkrans van droef en blij.
Elk uur een parel en een bede
als balsem voor het eenzaam hart,
ik tel geladen want aan het einde ligt vrede,
maar ik vind een kruis van smart.
O verre stonden wrang en zoet,
O barnend leed en schamel goed.
Ik kus de paarlen en vind eindelijk kracht
om zonder traan of klacht
te kussen het kruis.
08-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-10-2016 |
| Rust. Frans De Wilde |
|
Gelijk de onweersnacht, na het klankend storm-bazuinen,
de loden wolkenvlucht ineens blauw openlacht,
en als met tovergloed van zilveren lelietuinen,
de hele hemel straalt van stille sterrenpracht.
Rees blank de rust in mij, uit rokende onrust-puinen,
en wat daar schrijnde en zocht, het stierf met stomme klacht,
een licht doorzond mijn ziel, een glans van sneeuwen kruinen,
en het leven voel ik klein, in het licht van mijn gedacht.
Geen valse vreugd zal in de tempel toeven
der rustgodin, geen weke wanhoopspijn
der hoge ernst van haar gelaat verstroeven.
Ik ben gereed te ontvangen en te dragen,
mijn ziele zingt van zorg en zonden rein,
een kind gelijk dat weet van blijder dagen.
07-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-10-2016 |
| Het doel. Frans De Wilde |
|
Ik droom van dagen die als kinderen kwamen
in de onschuld van hun eerste lieve lach,
ik doorstond de stormen die hun glans me ontnamen,
het doel doorzien is meer dan een mens vermag.
Zovele klachten werden nooit gesproken,
zovele snikken in de ziel gesmoord,
zovele levens in de bloei gebroken,
zovele beden door geen God verhoord.
Bestiert een wil de duistere drang der dagen,
is de eeuwige waarheid kern van eeuwige schijn,
zendt een hogere wet dit schreiend handenwringen,
of spraken mensen het woord dier vloekbare pijn?
De nacht is lang, wij moeten duldend dragen,
met stomme moed de loden last van leed,
ga en sleep uw kruis de berg op zonder vragen,
noch het groot waarom, noch wie het u dragen deed.
06-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-10-2016 |
| De leeuwerik. Frans De Wilde |
|
Gegroet gij grauw-gewiekte en zoet-gevooisde zanger
die daar met zilver-driest en hemels-schoon geluid
hoog in de melken lucht van deze milde morgen,
ver over het lentig land, uw vrije ziel uit.
Gij vleugelt ongezien naar zoele zonnediepten,
en zendt uw blijden groet ten blauwen hemelval;
de licht-gedragen last der kleine levenszorgen
liet gij diep onder u in het gras van het groene dal.
Gij zijt het beminde beeld van heel mijn dichterziele,
die eeuwig stijgt en daalt van plicht naar grotere plicht;
die nimmer gans vergeet wat haar aan de aarde bindt,
slechts in uw zalig ruim de hogere vrede vindt.
05-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-10-2016 |
| Het hoogste goed. Frans De Wilde |
|
Mijn ziel is als een meer waarin de hemelen spiegelen
hun wondere wolkenwacht, hun zoele zonnedromen,
en in de blauwe nacht de eeuwige sterrentuin.
De smart koraal ruist als een klacht van goden,
als zoenen zoet is, het lied der reine vreugd,
maar zaliger dan die zang en hoger dan dat snikken,
troost de kristallen rust in Gods onschendbaarheid.
Kon ik het spiegelbeeld dier trotse sterrenglorie
diep klinken in mijn ziel, die het weifelend zelf overwon,
daar waar de goede strijd sereen ten eind gestreden,
en 's levens hoogst geluk in hogere vrede mijn.
04-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-10-2016 |
| Opstanding. Frans De Wilde |
|
O mens, nu gij door het woud van talloos donkere dagen
met bittere taaie moed, zegerijk geworsteld zijt,
nu in het lavend licht van hoger menselijk weten
uw stijgend levensplan schoon-rustig openligt.
Zult gij, gekweld door het dom-schendend schimpen,
van enkelen, die het lot nauw aan uw leven klonk,
in u onwaardige smart, de ziel, geslagen, buigen?
Zal de bekrompen geest het hogere streven smoren,
als het vale woekerkruid de plant die het zonlicht zoekt?
Gord om uw weifelende ziel het harnas van uw hoogmoed
waarop de giftige schicht van hun klein-mens-zijn breekt,
aan de granieten voet der rots van uw bewustzijn
schuimt machteloos de vloed van laster en van nijd.
Hun armoede weze uw rijkdom, hun liefde uw haat,
uw kracht tot bouwen sterker dan hun wil tot breken.
Houd hoog de zuivere schaal van uw intiemste streven,
wanneer de diepte grijnst, roept de hoogte: "Ik kom",
en tracht uw vrije zelf en slechts uzelf te zijn.
1919 uit de bundel: Intrede
Antwerpen 1889 - Antwerpen 1981
Frans De Wilde is de pseudoniem van Eugenius Ludovicus Gilliams.
Aanvankelijk werkzaam als onderwijzer wordt hij later leraar Engels te Antwerpen.
Na enkele verhalen schakelt hij in 1919 over naar de poëzie. Inhoudelijk wordt het werk beheerst door de uitdrukking van menselijke
gevoelens. vooral het conflict tussen ideaal en realiteit. Eerst ontgoocheling, later nuchter en berustend.
Frans De Wilde schreef vele bijdragen over toerisme en reizen.
03-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-09-2016 |
| Limburg 14. Felix Rutten |
|
Geboorteland mij dierbaar om uw schoon,
gezegend om mijn jeugdherinneringen,
heerlijker sinds in immer wijder kringen,
mijn leven dreef van de ouderlijke woon.
Ik bleef in alle verten van u zingen,
mijn beste vreugde stemde ik op uw toon,
mijn toeverlaat, mijn lust en veilig loon,
daar ik u lief had boven alle dingen.
Eerst werd gij me alles toen ik het al verloor,
en het liefste van mijn hart, onzegbaar droef,
ter zalige rust in uw schoot begroef.
En inniger min ik sinds u, dan te voor,
en voelt mijn hart uw zoden zich verwant;
mijn tweemaal heimstee, mijn heilig land.
17-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-09-2016 |
| Limburg 13. Felix Rutten |
|
Wanneer ik door het prieel van blad en twijgen,
dat wild geboomte voor mijn woning bouwt,
de verte zie, door zonnemist geblauwd,
waarachter witte wolken rustig stijgen.
Verbaast mij de eigen rust en het wondere zwijgen
mijns harten, dat toch eens zo wild en stout
jaagde en van rust niet wist, maar trots en boud
een halve wereld wilde tot zijn eigen.
Nu gaan mijn ogen zwevend over het land,
waar dorp aan dorp schuilt met geheven daken,
en het Maaslint zilvert tussen de bloemige rand.
Der hanen kraaien viert hun vroeg ontwaken,
van alles wat ik verlangde in lang verleen,
bleef mij de vreugd over mijn land alleen.
16-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-09-2016 |
| Limburg 12. Felix Rutten |
|
Gezegende avond na de hete dag,
de hitte gloeit nog na van het rijpe veld,
maar onder de effen hemel deint en smelt
de zwoelte voor uw zilveren waaierslag.
Waar mist en dauw in droom te sluimeren lag
uit de effen bronnen van de stilte, welt
een rust die de onrust mijner ziel ontstelt,
dat wij, die fluisteren, zwijgen vol ontzag.
Maar louter geuren leven in de lucht,
een late merel die nog sloeg, werd stil,
mijn hart slaat hoorbaar met een zacht gerucht.
En het wonder wachtend, dat niet komen wil,
zitten wij starend naar de wazige kust,
waar de avond karmozijn met purper blust.
15-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-09-2016 |
| Limburg 11. Felix Rutten |
|
Nu schuift het woud de groene loofgordijnen
voor het heerlijk huis van zijn ontbloeide lust,
de lente koos zijn groene haard tot rust,
en laat de zon niet lang haar droom beschijnen.
Omhoog mag zonnegloed de lucht verreinen,
doch hier werd alle vuur tot bloem geblust,
en wijl de stilte het wonder openkust,
is weer noch wind genood tot hun festijnen.
Doch ver klinkt 's avonds, als de nevel klom,
een stem die juichend van hun liefde tuigt,
hoog-heerlijk eenzaam over het veld rondom.
De nachtegaal in het hart des wouds verborgen,
dat ster aan ster zich van de hemel buigt,
en roerloos hangt te luisteren tot de morgen.
14-09-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
