 |
| We zijn de 34de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 19-11-2015 |
 Oktobervijver. Hélène Swarth |
|
Zijn het waterlelies door de wind bewogen,
zijn het blanke bloemen van magnolia's,
of pluimen wit, de vleugels ontvlogen
van vlottende engelen in blauwe hemelwaas?
Zijn het vlokken sneeuw uit puur azuren hogen
oktoberhemel, verkondende ongena
van wuften koning herfst, en wordt nu logen
het beloofde heil, dat leek mijn hoop zo na?
Op het weekgeplooiede groenfluwelen water,
zwemt zoetjes aan een sneeuwblanke eendengroep,
en ploegt een lange zilvervoor. Eén laat er
plots vleugelkleppend los de blanke troep
en drijft alleen. En ik ril van het schril gesnater,
de stilte doortrillende als een weegeroep.
19-11-2015, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 18-11-2015 |
| Een blad. Hélène Swarth |
|
Hoe zwol mijn ziel, een blonde lenteknop
in blij azuur, dat popelend opensprong
haar donzen kleedje, en het blad ging beven, jong
hoopkleurig vaantje aan de boom des levens top.
Hoe trilde het blad, wanneer een meivogel zong
van zoet verlangen, hoe dronk het elke drop
die klonk uit wolken als hemel-harteklop,
tot heel de hemel in haar wezen drong.
Nu tooit de herfst, aleer het sterven gaat,
het oude blad in gouden praalgewaad,
om mooi te ritselen in de oktoberzon.
Nu wacht het blad, gelaten en zacht de val
in de wilde wind, die het spelend nemen zal,
en droomt van mei als het al nog hopen kon.
18-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-11-2015 |
| Lome zomer. Hélène Swarth |
|
De lentebloemen vloden als vlindervruchten,
blank bloeit de vlier met wijd gespreide aromen-
schermen en vult met zomerlomen
zwoelzoete geur de donderluchten.
Vol weedom ruist het rijpe loof der bomen,
de wind-doorgolfde koren-zeeën zuchten,
en de aarde al moe van het baren van haar vruchten,
ligt ademend zwaar van een witte dood te dromen.
Zo ligt mijn ziel, vermoeid van het milde bloeien
van regen en zon verzadigd, loom van het leven
nu zacht te wachten, al voelt ze een onweer groeien.
Tot de kalme winter een witte waas zal weven
van koele vrede, om het kloppen en het gloeien
van liefde en haat voor eeuwig rust te geven.
17-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-11-2015 |
| Kloosterbroeder. Hélène Swarth |
|
Ken jij dat lied van die kloosterbroeder,
extatisch luisterend naar een vogellied,
dat toverlokte naar een blauw verschiet,
tot plots zijn plicht bewust, de Heilige
Moeder te dienen, vlug het woud verliet.
Verwonderd vond hij een jonge poortenbroeder,
en eer hij zag zijn lange baard bevroedde er
hijzelve nauwelijks wat was aan hem geschied.
De vogel lokte hem in zijn dromen,
en zong zalig in zijn toverwoud,
tot dromendoder denker was gekomen.
Om hem te drijven naar het klooster koud,
na honderd jaren dromen,
het water was blijven stromen,
dood zijn broeders, hij voelde zich oud.
16-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-11-2015 |
| Hemelspiegel. Hélène Swarth |
|
Ik stond waar blonk een hemelblauwe plas,
waar lentewolken gleden overheen,
zo blank en slank dat elk een engel scheen,
en droomde vroom dat dit de hemel was.
Dat was mijn zien met die van de engelen één,
maar het water koel mij van mijn waan genas,
en ik boog het hoofd als wie in het mensenras,
alom een god zocht en hij vond er geen.
Nu sta ik starende in het kalm azuur
van het onbewogen meer, hoewel ik weet,
het is maar een spiegel waar ik trouw in tuur.
Wellicht kroelen onder het stralend kleed,
afzichtelijke gedrochten, maar ik droom het puur,
wijl zich ten hoge niet mijn blik vermeet.
15-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-11-2015 |
| In een witte boot. Hélène Swarth |
|
In een witte boot, op koele smaragdlijnen
en bronzen golven, onder bruggewelven,
getorst door gulden beelden diep zien delven,
de stroom is een haven voor dromend deinen.
Een eigen leven in vrede vereenzelven,
met golvenleven in week gebogen lijnen,
en drijvend schoon van wolken die wel schijnen,
al wat ik wil zijn helden of engelen of elven.
De reuzenstad vol kerken en paleizen,
waar de volksstroom rolt tussen hoge huizen,
zien wijken ver voor kalme paradijzen,
verlaten parken waarbij lanen kruisen.
Waar voornaam en eerzaam godenbeelden rijzen,
en nobele bomen vroom gelaten suizen.
14-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-11-2015 |
| Verwelkte bloemen. Hélène Swarth |
|
Met glanzen wit van zuivere bruidstooi,
en zachte lach van schitterlichten mei,
troosten de bloemen. Nu is het al voorbij,
de gele stelen hangen, een handvol hooi.
De trotse kelken rein genoeg om blij
te ombloeien engelhaar en klederplooi,
verderven en sterven als lentesneeuw in de dooi,
zo zag ik welken heel een bloemenwei.
Ontelbare dromen zag ik al vergaan,
bloemen en dromen zijn wel even teder
en toch bij elke bloem blijf ik in tranen staan.
Hoe doet mij het welken van een bloem zo zeer?
hoe doemen bloemen, drijvende in een traan,
in een droom van dromen en beeld van beelden weer?
13-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-11-2015 |
| Lenteblauw. Hélène Swarth |
|
Blauwe balsem van lenteluchten,
je zalft zachtjes onze lentepijnen,
die ons steeds zo erg toeschijnen,
lavend blauw vol zoete liefdezuchten.
Waar blije vogels klapwieken en verdwijnen,
verkoel, bedwelm, versmelt in uw geneugden,
het verlangen dat wacht op nieuwe lentevluchten,
om tot verheven weemoed weg te kwijnen.
Laat mij jong zijn in de jonge aprildag,
een blanke bloem die zet haar kelk open,
om het blauw te ontvangen blij, zo wijd haar wil mag.
En de kelk vol lenteblauw laat lopen,
of heel de hemel in haar beker stil lag,
o lente laat mij jong zijn, bloeien en hopen.
12-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-11-2015 |
| Kom mee. Hélène Swarth |
|
Kom mee hier aan zee, waar duinenkruinen blonden,
en laat de zorgen die u trouw vergezelden,
verwaaien in het blauw van klare hemelvelden,
waar wolken zich tot bolle heuvels ronden.
Of troost u met de sproken, die vertelden
de grote schoonheidsdronken godsgezonden
rhapsoden. Rood van rozen en van wonden,
praalt in hun dichten de jonkvrouw en de helden.
O droeve ziel en laat ge u heen niet leiden,
van grijze weemoed bleek met bolle wangen,
zo wil uzelve in rijmenspel vermeien.
De wanden wijken die u houden omvangen,
gij wandelt zwevende over de bloemenweien,
uw paradijs bereikt ge alleen door zangen.
11-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-11-2015 |
| O zon. Hélène Swarth |
|
O zon voor wie ik steeds zwicht,
ontsluier even uw aangezicht,
en laaft met gouden stralenwijn,
de ziel die in mijn lichaam ligt
te woelen, moe van aardepijn,
klagende als een klein wicht,
dat aldoor wil bij moeder zijn.
Zij luikt vergeefs haar ogen dicht,
zij kan niet slapen in het wiegje klein,
zij waakt zo bang en roept en richt
zich op, en wil geen medicijn.
Zij drukt mij neer met zwaar gewicht,
mijn arm is moe van het wieggedein,
ik zing haar voor uit moederplicht,
maar droef zijn al die liedjes mijn.
Goudgelaat dat vrede sticht,
kracht doet bloeien en vreugde rein,
laat haar drinken een beker licht,
het zal niet verarmen uw glansfontein.
10-11-2015, 08:24
Geschreven door André
|
|
|
| 09-11-2015 |
| O ziel. Hélène Swarth |
|
Een dwarrelend blad van de levensboom
Een druppel verloren in de levensstroom
Een zingende vink van een zilveren ster
Een trillende vlinder, een roze aroom.
Een klank in het zwellende stormorkest
Een korreltje duinzand aan de zeezoom
Een schaduw van het wolkje dat vlot door het blauw
Een sneeuwvlok bij dooiweer, een hemeldroom.
Een seconde licht in mijn dichterslichaam,
o ziel
zo trots ben ik
een Gods atoom.
09-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-11-2015 |
| Hemelblauw. Hélène Swarth |
|
Mijn liefde heimwee voor het hemelazuur,
doorbarnd van sterren als vonken godenvuur,
het groot verlangen van mijn vlammend hart,
naar het blij bevrijdend heilig stervensuur.
Om op te zweven in het blauw paleis van God.
Waar zijn zij thans, wanneer ik ten hemel tuur?
Bewonderend koel, mij voelend een arm atoom,
die sterren ver en klein mijn aanzijn duur.
Mijn denken bouwde tussen God en mij,
niet te overkomen hoog een koude muur
van grauw graniet. Mocht die storten in puin.
Dat ik weer zien kan als een kindje puur,
want al mijn denken maakt mij wijs noch blij,
het lege blauw en het leed dat ik verduur.
1904
08-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-11-2015 |
| November in het bos. Hélène Swarth |
|
De winden wenen, de wolken druilen,
als in een spookwoud waar wolven huilen,
zo ijl ik hijgend rond, en zie niet om.
Ravijnen dreigen met donkere muilen,
en nevel ommanteld met grijnzende mom,
de grijze bomen, de tempelzuilen
van het woud, waar ik vroeger was welkom.
Verwelkt strooiden hun lovertuilen,
de oktoberblaren waar bloed in glom,
ik strompel op stronken, ik tuimel in kuilen,
en zoek de heuvel die ik eens beklom.
Ik hef de handen ten somber vuilen
gesloten hemel, en vraag waarom,
maar ik zie niet mijn god in wolken schuilen,
de twijgen kreunen, de hemel is stom.
God van schoonheid, wil zo niet pruilen,
maar het woud weer wijden tot heiligdom,
voor mijn devotie uw liefde ruilen,
en laat mij u voelen mijn bruidegom.
07-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-11-2015 |
| Stille vijver. Hélène Swarth |
|
Gelijk een reine droomgewijde vijver
in een heilig bos, waar vroom de wind komt zingen,
een scherpe steen in het hart voelt dringen,
geslingerd wild door ruw een rustverdrijver.
Haar stilte rilt in brede rimpelingen,
luid lacht de knaap en werpt vol dwazen ijver
nu steen na steen in het spiegelvlak, beschrijft er
elk kantig keitje groter smartekringen.
Zo voelt mijn ziel de tedere spiegelbeelden
van hemel en aarde, door het honend woord vermoorden,
en beeft van pijn om plots verloren beelden.
Dan kwetst de wereld wel met wreder woorden
de zachte ziel, en toch, de wondere beelden,
de stenen zonken, die haar vrede stoorden.
06-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-11-2015 |
| Doop. Hélène Swarth |
|
Bij de bronzen doopvont, wit roze omwonden,
staat recht in een licht waarin wierookdampen waren,
in een aureool van ijle zilverharen,
de eerwaarde priester zuiverend van zonden,
de donzen blonde kopjes, met de klaren
gewijden vloed, waar wit zich rozen in ronden,
dat rozegeurig reinheid wordt bevonden,
als vlokken schuim die drijven op zeebaren.
En parelend drenkt die levende guirlande
van zieltjes wit in slanke leliekleren
de dauw van de doop, dat zondevuur niet brande
de in het vlees verborgen engel-vleugelveren,
waarmee de ziel die leven in het lijf verbande
naar hemelland zal jubelend wederkeren.
05-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-11-2015 |
| Overstroomde landen. Hélène Swarth |
|
Een reuzebaarkleed, zilvergrijs satijn,
ligt over heel de polderwei gestrekt,
waar luwe mei geen loverleven wekt,
dan wilgenkruinen, tuilend pluimefijn.
Boven het water wenend lijze lekt,
uit grijze luchten bleke wederschijn,
en hemel en aarde smelten zonder lijn,
tot waar een dakje het grijze oranje vlekt.
Maar plots verbreekt een brede zonnelach
van vrolijk koolzaad, als een gulden zoom
van sombere wolk, het grijs waar al in lag.
O bloeiend goud, o lichte lentedroom,,
tussen hemel en aarde trekt uw vredevlag,
dat nu de duif in zege wederkomt.
04-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-11-2015 |
| In bleekgroen licht. Hélène Swarth |
|
In bleekgroen licht van luwe lentelanen
komt, met pijnvoeten, moe van stenen steden,
hier zachtblank zand en koelgroen mos betreden,
en heel het bos voor u alleen wanen.
Laat, smartelijk brandend hart, u rein in omvreden,
door loofaromen, die zich vleiend banen,
een vrije weg tot waar die wel van tranen
besloten ligt in grotzwart van verleden.
En rust een wijl van peinzen over leven
en dood, o leedmoe hoofd, waar blank op brandde
de pinkstervlam, die voort mij heeft gedreven.
Om de eigen ziel te strooien door de landen
wijl zo mijn God bevolen had, o beven
voel ik die vlam, de niet-gelovige ten schande.
03-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-11-2015 |
| Elfenkelk. Hélène Swarth |
|
Ik droomde in zomerzoel aromenbad,
toen ik plots ontwaarde, met een leliekelk,
vol vonkelend vocht zo blank als manemelk,
een maanblonde elf, die bij mijn peluw zat.
Rein is uw mond, dat zonde niet verwelk
het koel satijn van het welvend lelieblad,
zo neem deze lelie, toverwijn bevat
die bloem, wees blij, ik bied haar niet aan elk.
Drink leeg die kelk, doch enkel les uw dorst
naar het hoogste goed en het heerlijkst hemelheil,
en zorg wel zeer, dat ge nooit een drop vermorst.
En geef hem nooit aan valse blikken veil,
dan voel je een vogel opwieken uit uw borst,
en zing een lied, dat geeft wel vree en wijl.
02-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-11-2015 |
| Witte seringen in haardgloed. Hélène Swarth |
|
Karmijnen schijn van vlammenvuur laat blozen
de blanke pluimen, die zich mollig ronden,
van tedere seringen, wreed gezonden
uit zuiderzonnezoelte, om droeve, in bozen
moordende noordenwinter stil, aan wonden
onzichtbaar, weg te kwijnen. Gloed van rozen
werpt zo de zon, in rode apotheosen,
op blank van sneeuw, tot vlokken bloeien als monden.
Zo leidde een laan zacht mij naar het land van dromen,
het blanke land waar lachen is noch wenen,
wil me uit die bloemen uw ziel omzweven komen,
door vlammenzee met sproken-rood beschenen,
o toversneeuw, die rook naar lente-aromen,
in de eeuwigheid versmolten en verdwenen.
01-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 31-10-2015 |
| Wilde wingerd. Hélène Swarth |
|
De wilde wingerd laat haar bladen mat
druppelen neer, en vlekken als vallend bloed
het murwe mul, wel wetende dat zij moet
verwelken en sterven, langzaam, blad na blad.
Verslapt en saploos, moe van duldenmoed,
wijl zomerzon haar kwijnend zijn vergat,
gekruisigd wreed op bruin vermolmde lat,
smeekt ze om één bleke streling nog van gloed.
En krachteloos, klachtloos, zijgen één voor één,
de bladeren neer en laat armzalig bloot,
de martel strak gespannen ranken ween.
O wingerd, bloedige bladeren om droeve dood,
na mei beloofde zomerzaligheden,
zo nodig verloren en die gij nooit genoot.
31-10-2015, 09:46
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
